ตอนแรกก็โดนลุมซะแล้ว คุณหมอจับหมอฉีดยาสัก 3 เข็ม เดี่ยวก็ดีเอง
เวลา 5 ทุ่มครึ่ง ณ ถนนเชื่อมต่อระหว่างตำบลแห่งนึงในจังหวัดชัยภูมิ
“นี่เธอออ…. ทำไมยิ่งขับไป ยิ่งมืดลงๆเนี่ย”
….บลู หมอintern สาวสวยไฮโซ นั่งบ่นในรถเมอร์เซเดสเบนซ์สีขาว
ที่มีแฟนหนุ่มชื่อวีรภาพ ซึ่งเป็นหมอintern เช่นกันแต่คนละโรงพยาบาล
“เอ่ออ..นั้นสิ ก็ GPS มันบอกเป็นทางลัด อะไรหวะ พาเข้าป่าเข้าดงเฉย”
“ตัวเองมีเวรพรุ่งนี้เช้าด้วย อุตสาจะทำเวลาซะหน่อย ไม่น่าเชื่อมันเลย GPS เวรนี่”
“กลับกันเหอะเธอ ทางมันเปลี่ยวอ่ะ” หมอสาวใจไม่ดี เขย่าแฟนหนุ่ม
เมื่อถนนลาดยาง ได้เปลี่ยนเป็นทางลูกรัง ดินแดง
บรรยากาศสองข้างทางเป็นสวนต้นยางสูงใหญ่สลับกับท้องนา
ไร้แสงไฟ ไร้หมู่บ้าน ไม่เห็นหลอดไฟนีออนแม้สักหลอดเดียว
(/>“อือ ลองขับต่ออีกสักหน่อยแล้วกะ น่าจะใกล้ทะลุถนนใหญ่แล้วล่ะ”
หมอหนุ่มยังยืนยันจะไปต่อ สายตาเหลือบไปมองจอ GPS
--------------------------
…..พี่วีและบลูเพิ่งกลับจากชัยภูมิ
เพื่อจะกลับมาที่อำเภอเล็กๆแห่งนึงในจังหวัดขอนแก่น
ที่บลูและแฟนฝึกงานเป็นหมอintern หรือ หมอฝึกงานอยู่
วันนี้ บลูกับพี่วีตระเวนถ่ายภาพพรีเวดดิ้ง จุดนั้น จุดนั้น ทั้งวัน เที่ยวด้วย ถ่ายด้วย
เหนื่อยมากเพราะเราถ่ายกันเอง มีเพื่อนมาช่วยเป็นตากล้องและช่างแต่งหน้า 2 คน
ใช่คะ เรามีแผนจะแต่งงานกันในอนาคตไม่ไกลนี้
ยังไม่ได้บอกผู้ใหญ่เป็นทางการอะไร แต่ท่านก็พอจะทราบอยู่แล้วคราวๆ
ล้อรถเมอร์เซเดสเบนซ์บดถนนลูกรังจนฝุ่นคลุ้งตลอดทาง
ถนนที่มืดมิด ประกอบกับฝุ่นคลุ้ง ทำให้ทัศวิสัยค่อนข้างแย่ มองถนนได้ลำบากมาก
“เฮ้ยยยย!”
“เฮ้ยยยย เธออออ! ระวังงงงงงงงงงงงงงง” ทั้งบลูและแฟนร้องประสานเสียง
“เอี้ยดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!! กึก กึก! กึกึก กึกกก”
แฟนบลู หักรถเบนซ์ลงข้างทาง ตกถนนลงไปที่ทุ่งนาด้านข้าง
แต่โชดดีที่ถนนนั้นมีระดับสูงกว่าข้างทางไม่มาก เราทั้งคู่จึงไม่เป็นอะไรมาก
นอกจากตกใจและฝุ่นตลบ
“เฮ้ยย...น้อง ทำไมจอดรถกันยังงี้อ่ะ!”
แฟนบลูลดกระจกลง ตะโกนออกไปที่ถนน บลูเห้นเงามืดๆของชายรูปร่างเล็ก 3 คน
พร้อมมอเตอร์ไซค์3คันจอดอยู่กลางถนน
“ไรว่ะ เกือบชนกู ยังมาด่ากูอีก” หนึ่งในชาย 3 คนนั้นตะโกนกลับ
และเดินตรงที่มาที่รถเมอร์เซสเดสสีขาวที่ตกถนนอยู่
ทำให้บลูได้รุ้ว่า ทั้ง 3 เป็นเด็กนักเรียน ยังใส่ชุดนักเรียนกันอยู่เลย
(/>
ทั้งสามเดินมาตรงประตูด้านคนขับ
“หรือจะเอา ว่าไงงง! ต่อยกะกรูม่ะ ลงรถมาเลย ลงมา”
“ลงมาเลยเพ่ ลงเพ่ ลง ลง ลงมาเด๊ ลง อ่ะโด แน่ป่าววว”
“แหม ขับเบนซ์แล้วไง ลงมาเด่วนี้” เพื่อนมันอีก2คนเสริม
ทั้งสามคน ดึงกระชากพยายามประตู บลูเห็นบางคนในกลุ่มพวกนั้น ในมือกำมีดไว้
แฟนบลูก็ดูสตั้นไปเหมือนกัน เพราะทั้งบลูและแฟน ต่างไม่เคยมีเรื่องมีราวกับใคร
ทั้งชีวิตก็มีแต่เรียนและทำงาน ไม่เคยมีเรื่องวิวาทกับใคร
พอเจอสถานการณ์แบบนี้เฉพาะหน้า ก็ทำอะไรไม่ถูก
ยิ่งบลูนะ กลัวจนตัวสั่นระริก หัวใจเต้นตุ้บๆ ด้วยความกลัว
“เธอออ เธอๆๆ มัน มันถือมีดด้วยอา หืออ” บลูพูดอย่างตื่นกระหนก
พี่วีเหยียบคันเร่ง จะขับหนี แต่อนิจารถไม่ขยับหลังจากที่ตกถนนมาเมื่อกี้ คงค้ำอยุ่กับไหล่ทาง
เด็กนักเรียนทั้ง 3 คน กระชากที่เปิดประตูไม่ได้ผล มันก็คว้าไม้มาฟาดใส่กระจกด้านคนขับที่พี่วีนั่งอยู่
อีกคน ที่เป็นคนถือมีด ทำท่าเอามีดปาดคอ
“มึงจะเปิดไม่เปิด ถ้ากูเปิดได้เอง กูเอาตายแน่”
พี่วี ที่นั่งนิ่งตัวชาอยู่นั้น จึงได้สติขึ้น
“เด่ววว!!!” พี่วีลดกระจกลง!
“ พี่ขอโทษนะน้อง ไม่ได้ตั้งใจ” พี่วียกมือไหว้เด็กที่อยู่ในชุดนักเรียนทั้ง 3 คน
บลูมองออกไป ได้เห็นหน้าพวกนั้นชัดๆ ทั้งสามผิวดำเข้ม เหมือนเด็กอีสานชนบททั่วๆไปที่บลูคุ้นเคย
(บลูเป็นลูกคนจีนคะ แต่บลูเกิดที่ขอนแก่น พูดอีสานได้ถึงปกติจะไม่ค่อยพูด)
แว๊บแรกที่บลูเห็นคือ พวกนั้นยังหน้าเด็กอยู่เลย! จากสายตาแล้ว น่าจะเป็นเด็ก ม.ต้น
ถึงจะกลัว แต่มันก็ทำให้บลูรู้สึกว่า มันน่าจะพอคุยกันได้ อย่างน้อยพวกนั้นก็แค่เด็กๆ
...แต่บลูคิดผิด!
“เอ่อ เปิดแล้วเด้เพ่ มาเคลียร์กันหน่อย เกลียดว่ะพวกคนรวย”
“พี่ขอโทษๆๆ พี่ไม่เห็นพวกน้องเลย ”
พวกนั้นเปิดประตูรถ แล้วกรูกันเข้ามาดึงคอเสื้อ ลากพี่วีออกจากรถ
“กรี๊ดดดด เด่ววว อยะ ยะ อย่า ทำอะไรเลยพวกพี่เลยยยย” บลูกรี๊ดร้องออกไป มือก็ดึงแขนพี่วีไว้อีกข้าง
“โหยย ขาวโบ๊ะเลยว่ะเพื่อน”
พวกนั้นปล่อยคอเสื้อพี่วี โดยมีเด็ก 2คนจับแขนไว้คนละข้าง
และมีอีกคน ซึ่งเป้นคนที่ตัวโตสุด เดินอ้อมมาประตูด้านพี่บลูนั่งอยู่
“อือหือ...สวยจริงๆ ” เจ้าคนที่เปิดประตูมันตะลึง ตาโตเมื่อเห็นเปิดประตูเห็นบูลเต็มตัว
ก็แน่ละ ลูกสาวแสนสวยคนเดียวของเจ้าของร้านขายวัสดุก่อสร้างในเมือง
แถมวันนี้บลูมาถ่ายพรีเวดดิ้งกับพี่วี ก็แต่งตัวสวยจัดเป็น
ที่อยุ่ในชุดเดรสสีขาว ทรงกึ่งๆเป้นชุดเจ้าสาว ที่ใช้ถ่ายพรีเวดดิ้ง
ประกอบกับผิวเนียน ขาวสวยหมวยหน้าอก 36 เอว 24
สะโพกผายก้มกลึง 35... จัดว่าไม่แพ้ดาวมหาลัย แค่บลูไม่ประกวดเฉยๆ ตั้งใจเรียนอย่างเดียว
(/>“เห้ย โคตรสวยว่ะ ขาวชิบหาย” มันตะโกนบอกเพื่อน ร้องอู้หูกันยกใหญ่
“เชิญลงมากั้บบบ...พี่สาว” บลูได้กลิ่นเหล้าจากปากมัน
แต่ก็เดินลงมาด้วยดี โดยที่มันไม่ได้ฉุดกระชากอะไรบลู อย่างที่ทำกับพี่วี
บลูเดินมายืนข้างๆพี่วี โดยที่พวกนั้น 2 คนยังไม่ปล่อยแขน แต่กลับบลูพวกนั้นไม่ได้ทำอะไร
“จะเอายังไง เด่วพี่จ่ายค่าเสียหายให้ เท่าไรก็ว่ามา” พี่วีเสนอเงินให้พวกมัน เพราะเห้นท่าไม่ดีแน่
“คือตอนแรกกกก” เด็กที่ตัวโตสุด คนที่เดินมาเปิดกประตูให้บลูออกมา พูดขึ้น
“ก็ว่าจะเอาสักหมื่นอ่าาานะ เป็นค่าทำขวัญ ขับรถทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน”
“แต่พอ...เห็นพี่สาว สุดสวยแล้ว...ป๋มไม่เอาละ” มันพูดด้วยน้ำเสียงยียวน ดูท่าจะกินเมากันทั้งกลุ่ม
“555 ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า” พวกเด็กนักเรียนทั้ง 3 คนหัวเราะ
“แล้วพวกนายจะเอาอะไร ชะ ชั้น จะจ่ายให้”
“พวกพี่มาจากกันไหนกั๊บบ”
“นี่ ชั้นไม่มีเวลามาพูดเล่นด้วยหรอกนะ เอาเงินไป ไม่งั้นชั้นจะแจ้งตำรวจ ”
บลูควักกระเป๋าเงินออกมา เตรียมหยิบเงินให้พวกนั้น
“555 จี้ว่ะ” เจ้าเด็กคนที่ขับแขนพี่วีคนนึงหัวเราะขึ้น
ส่วนอีกคนก็พูดเสริมขึ้นมาว่า
“หยิบมือถือขึ้นมาดูสิ พี่สาววววว มันโทรได้หรือเปล่า”
จริงด้วย! มือถือไม่มีสัญญานเลยสักขีด บลูหน้าเสีย นี่มันบ้านนอกขนาดนั้นเลยเชียวหรือ
“55 รถก็ลงข้างทางไปล่ะ ขับหนีก็ไม่ได้นะพี่สาวคนสวย” เจ้าเด็กตัวโตพูด
“คุยกันดีๆ ดีกว่า”
“เหอะ” บลูถอดหายใจ
“พวกพี่มาจากไหนกัน” มันกลับมาถามคำถามเดิม
“มาจากชัยภูมิ” พี่วีตอบ น้ำเสียงห้วนๆ
“แล้วจะไปไหนกัน ” เด็กอีกคนนึงถาม
“ไปอำเภอ xxx, ขอนแก่น” พี่วีตอบ
“แล้วไหงมาทางนี้ได้ล่ะ” ณ จุดๆนี้ บลูคิดในใจโทษพี่วีคนเดียวเลย ที่พาหลงได้มั่วขนาดนี้
พวกเราทั้งคู่ไม่ได้ตอบอะไรไป
“ไปทำอะไรกันมาเหรอกั๊บบบบ” พวกเด็กยังถามเซ้าซี่
“ถ่ายรูปพรีเวดดิ้ง พอใจหรือยัง จะเอายังไงก็ว่ามา” บลูพูดออกไปเสียงดัง
“บลู!” พี่วีพูดเหมือนจะเตือนบางอย่างบลู
“ออ้อออ ถึงว่าละ แต่งตัวสวยเช้งเชียว” มันมองตั้งแต่หัวจรดเท้า จนบลูต้องเอามือกอดอก
“งั้นน….”
“พวกป๋มมม ขอถ่ายด้วยคนสิ” มันชะงักไปนิดนึง ก่อนจะพุดต่อว่า
“นะ”
ยังไม่ทันได้เอ่ยปากอะไร 1ในสองคนที่จับแขนพี่วีไว้ ก็เอามีดไปชี้ที่ท้องพี่วี
“เห้ยย” พี่วีดิ้นกระโดดถอย
“กรี๊ดดดดดดด อย่าาา อย่าาาาาา ”
“นะ” มันพูดซ้ำ
“ได้ๆๆ” พี่วีพูดรัวๆ เหงื่อแตกพลัก
“พวกนายจา จะถ่ายรูปแค่นั้นใช่มั้ยยย”
“ใช่กั๊บบบ พี่สาว อิอิ”
“แน่นอนกั้บผมมม ฮี่ฮี่” เด็กนักเรียนอีกสองตัวก็หัวเราะประสานเสียงกัน แล้วปล่อยพี่วี
“กล้อง?” เจ้าคนตัวโตถาม พี่วีนั่งทรุดอยู่ที่พื้น ชี้ไปที่ประตูหลังรถเบนซ์
แล้วมันก็คว้ากล้องมา ทั้ง 3 ล้อมหน้าล้อมหลัง จูงบลูเดินลงจากถนน
พี่วีเองก็ลุกขึ้น จะเดินตามไปด้วย
“อยุ่ตรงนี้แหล่ะพี่ชาย ขอยืมตัวพี่สาวไปถ่ายพรีเวดดิ้งสัก 5 นาที 10 นาที เด่วเอามาส่งนะก้าบบ”
บลูคิดไม่ถึงเลยว่า พี่วีก็หยุดเดินตามพวกนั้นสั่ง บลูยิ่งใจเสีย ผิดหวังกับชายหนุ่ม
ที่ทำไมยอมทำอะไรตามที่เด็กมันสั่งแบบนี้ บลูเองไม่รุ้จะเกิดอะไรขึ้น
มันจะเอาบูลไปฆ่าหมกป่าหรือป่าว บลูเดินขาสั่น ใจตุ่มๆต่อมๆไม่อยุ่กับตัว
เดินตามพวกนั้นผ่านกิ่งไม้ ใบไม้ ไปทางสวนยางที่อยู่ถัดไปราวๆ 50 เมตร
(/>
1 ชั่วโมงผ่านไป…
“555”
“เอ่ออ ว่ะ ดีจริง”
“สวย สวยอย่างที่คิดไว้จริงๆ”
บลูและพวกเด็กนักเรียนชายอีก 3 เดินกลับมาณจุดเดิมที่รถเบนซ์ตกถนนอยู่
“บลู!!! บลูไม่เป็นไรใช่มั้ย” พี่วีวิ่งเข้ามากอด
บลูตอบเพียงสั้นๆว่า “ค่ะ” ด้วยท่างทีอิดโรย
จากนั้นพวกเด็กทั้ง 3 คนก็ไปตามคนอื่นๆในหมู่บ้านมาช่วย ใช้ไถนามาลากรถเราขึ้นมาจากถนน
โชดดีที่รถไม่ได้เสียหายอะไรมาก สามารถขับรถกลับบ้านได้
ระหว่างทางกลับบ้าน…ในรถมีแต่ความเงียบงันเกือบชั่วโมง มีเพียงน้ำใสๆไหลรินออกจากตา
ซึ่งไม่แน่ใจว่าพี่วีเห็นหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆพี่วีคงเพิ่งรู้สึกสำนึกผิด
และแล้วพี่วีก็เอ่ยปากขึั้น
“พวกนั้น...”
“มัน...ทำอะไร บูลบ้าง”
บลูไม่ตอบอะไร แต่จากคำถามนี้ มันทำให้บลูร้องไห้โฮออกมา
“มัน พวกมัน...จับ ฮืออออ”
“มันจับบลูแก้ผ้า ละ แล้วก็ ถ่าย ฮืออออ พี่วี~~~”
“ไม่ต้องพูดแล้ว พอ พอออออ!!” พี่วีเหยียบเบรคแล้วโผดกอดบลู
“พี่ผิดเอง พี่มันขี้ขลาดตาขาว”
“ขอบคุณ ขอบคุณบูลนะ ที่ช่วยชีวิตพี่ไว้ ไม่อย่างนั้นพี่อาจโดนมันแทงไปแล้ว”
“ถึงมันเห็น...มันจะถ่ายภาพพวกนั้น ก็ช่างมันเถอะ ”
“มันเห็นมันก็เอาไปไม่ดได้”
“อย่างน้อยเราก็ไม่ตายนะ นะบลู ”
“พี่จะชดใช้ความผิดนี้เอง พี่ชดใช้เอง ลืมมันไปนะ พี่ก็จะลืมมัน”
เราทั้งคู่กอดกันร้องไห้…และไม่พูดอะไรกันอีกจนถึงบ้าน
โดยพี่วีไม่ได้รุ้เลยว่า สิ่งที่บลูเล่านั้น มัน.. มัน...ไม่ได้ได้ง่ายแค่นั้น
ย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสวนยางตอนนั้น.....
มีซ่อนข้อความนะครับ เม้นแล้วจะอ่านต่อได้
....เรื่องใหม่มาแล้วครับ หลังจากหยุดเขียนมานาน
ครอ่านจบแล้วก็ช่วยเม้นได้เต็มที่เลย
เนื้อเรื่องน่าสนใจดีครับไม่ได้แค่ถ่ายรูปแน่ๆดูจากสถานการณ์แล้ว
อ้างอิงผิดกฏ แบนยาว
ชอบ มากแนว
แนวโดนรุมสามนี้
ขอฝากคำเตือน ก่อนคอมเม้นต์ จากเจ้แว่น
................................................
ใครจะอ่านผลงานทุกตอนในห้องนี้ ถ้าทำตามกติกา-เงื่อนไขนี้ไม่ได้ แล้วรีพลายมักง่ายผ่านไปที หรือ รีพลาย ขอบคุณครับ,ขอบคุณ,ขอบคุณค่ะ,ติดตามครับ,สนุกมากครับ,ติดตามต่อ. อะไรประมาณนี้ จะแบนเลยนะ ขอบคุณมากๆครับ ก็ไม่ต้อง thank,thank you,thx ขี้หมาหลายแหล เหล่านี้ก็อย่าให้เห็น จัดรูดแบนไปยาวๆถ้าเจอ นี่เป็นข้อตกลงไว่ก่อนอ่านระหว่างเจ้าของงาน กับสมาชิก ::Angry:: ถ้า รีพลายผิดเงื่อนไขมาหรือ โชว์พาล์วอยู่มานาน โชว์เก๋า โชว์สด โชว์เกรียน ทำมึนลองมาจะแบนเลย เพื่อสมาชิกอีกส่วนที่พร้อมทำตามกติกา ::Cheeky:: เพราะไม่เช่นนั้น รีพลายคุณอาจทำให้ สมาชิกที่ปฏิบัติตามพลอยอดอ่านไปด้วย ฉะนั้นไม่แน่ใจ อย่าพิมพ์เอามักง่ายมั่วๆ..ถ้าคิดว่า กฏนี้มันยากก็ไปหาที่อื่นเสพนะ อย่าเข้ามาใช้มาอ่านงานที่ห้องนี้ อ๋อ ใครโดน pm เตือนถ้ายังมึนจะแบนจาก 6 เดือนเป็น 1ปี. .
กฎที่วางนี่ไม่ได้เขียนเอา ฮา เนอะ แบนจริงใครอยู่นานแล้วคงรู้จัก แว่น ดี..คิดว่า ฉันแบนจริงหรือเตือนเอาสนุกเล่นๆ..อย่าๆลอง เดี๋ยวจะเสียความรู้สึกด้วยรีพลายคุณเอง ทำตามเงื่อนไข ยากอะไร หรือ จะโชว์เกรียน..เตือน,ขอร้อง,ขอความร่วมมือ แล้วเมื่อไม่รักษาสิทธิ์-ประโยชน์คุณเอง ก็แบนไปใช้เวปอื่น. .
………………………………………………………………………………………………….
เวลา 5 ทุ่มครึ่ง ณ ถนนเชื่อมต่อระหว่างตำบลแห่งนึงในจังหวัดชัยภูมิ
“นี่เธอออ…. ทำไมยิ่งขับไป ยิ่งมืดลงๆเนี่ย”
….บลู หมอintern สาวสวยไฮโซ นั่งบ่นในรถเมอร์เซเดสเบนซ์สีขาว
ที่มีแฟนหนุ่มชื่อวีรภาพ ซึ่งเป็นหมอintern เช่นกันแต่คนละโรงพยาบาล
“เอ่ออ..นั้นสิ ก็ GPS มันบอกเป็นทางลัด อะไรหวะ พาเข้าป่าเข้าดงเฉย”
“ตัวเองมีเวรพรุ่งนี้เช้าด้วย อุตสาจะทำเวลาซะหน่อย ไม่น่าเชื่อมันเลย GPS เวรนี่”
“กลับกันเหอะเธอ ทางมันเปลี่ยวอ่ะ” หมอสาวใจไม่ดี เขย่าแฟนหนุ่ม
เมื่อถนนลาดยาง ได้เปลี่ยนเป็นทางลูกรัง ดินแดง
บรรยากาศสองข้างทางเป็นสวนต้นยางสูงใหญ่สลับกับท้องนา
ไร้แสงไฟ ไร้หมู่บ้าน ไม่เห็นหลอดไฟนีออนแม้สักหลอดเดียว
(/>“อือ ลองขับต่ออีกสักหน่อยแล้วกะ น่าจะใกล้ทะลุถนนใหญ่แล้วล่ะ”
หมอหนุ่มยังยืนยันจะไปต่อ สายตาเหลือบไปมองจอ GPS
--------------------------
…..พี่วีและบลูเพิ่งกลับจากชัยภูมิ
เพื่อจะกลับมาที่อำเภอเล็กๆแห่งนึงในจังหวัดขอนแก่น
ที่บลูและแฟนฝึกงานเป็นหมอintern หรือ หมอฝึกงานอยู่
วันนี้ บลูกับพี่วีตระเวนถ่ายภาพพรีเวดดิ้ง จุดนั้น จุดนั้น ทั้งวัน เที่ยวด้วย ถ่ายด้วย
เหนื่อยมากเพราะเราถ่ายกันเอง มีเพื่อนมาช่วยเป็นตากล้องและช่างแต่งหน้า 2 คน
ใช่คะ เรามีแผนจะแต่งงานกันในอนาคตไม่ไกลนี้
ยังไม่ได้บอกผู้ใหญ่เป็นทางการอะไร แต่ท่านก็พอจะทราบอยู่แล้วคราวๆ
ล้อรถเมอร์เซเดสเบนซ์บดถนนลูกรังจนฝุ่นคลุ้งตลอดทาง
ถนนที่มืดมิด ประกอบกับฝุ่นคลุ้ง ทำให้ทัศวิสัยค่อนข้างแย่ มองถนนได้ลำบากมาก
“เฮ้ยยยย!”
“เฮ้ยยยย เธออออ! ระวังงงงงงงงงงงงงงง” ทั้งบลูและแฟนร้องประสานเสียง
“เอี้ยดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!! กึก กึก! กึกึก กึกกก”
แฟนบลู หักรถเบนซ์ลงข้างทาง ตกถนนลงไปที่ทุ่งนาด้านข้าง
แต่โชดดีที่ถนนนั้นมีระดับสูงกว่าข้างทางไม่มาก เราทั้งคู่จึงไม่เป็นอะไรมาก
นอกจากตกใจและฝุ่นตลบ
“เฮ้ยย...น้อง ทำไมจอดรถกันยังงี้อ่ะ!”
แฟนบลูลดกระจกลง ตะโกนออกไปที่ถนน บลูเห้นเงามืดๆของชายรูปร่างเล็ก 3 คน
พร้อมมอเตอร์ไซค์3คันจอดอยู่กลางถนน
“ไรว่ะ เกือบชนกู ยังมาด่ากูอีก” หนึ่งในชาย 3 คนนั้นตะโกนกลับ
และเดินตรงที่มาที่รถเมอร์เซสเดสสีขาวที่ตกถนนอยู่
ทำให้บลูได้รุ้ว่า ทั้ง 3 เป็นเด็กนักเรียน ยังใส่ชุดนักเรียนกันอยู่เลย
(/>
ทั้งสามเดินมาตรงประตูด้านคนขับ
“หรือจะเอา ว่าไงงง! ต่อยกะกรูม่ะ ลงรถมาเลย ลงมา”
“ลงมาเลยเพ่ ลงเพ่ ลง ลง ลงมาเด๊ ลง อ่ะโด แน่ป่าววว”
“แหม ขับเบนซ์แล้วไง ลงมาเด่วนี้” เพื่อนมันอีก2คนเสริม
ทั้งสามคน ดึงกระชากพยายามประตู บลูเห็นบางคนในกลุ่มพวกนั้น ในมือกำมีดไว้
แฟนบลูก็ดูสตั้นไปเหมือนกัน เพราะทั้งบลูและแฟน ต่างไม่เคยมีเรื่องมีราวกับใคร
ทั้งชีวิตก็มีแต่เรียนและทำงาน ไม่เคยมีเรื่องวิวาทกับใคร
พอเจอสถานการณ์แบบนี้เฉพาะหน้า ก็ทำอะไรไม่ถูก
ยิ่งบลูนะ กลัวจนตัวสั่นระริก หัวใจเต้นตุ้บๆ ด้วยความกลัว
“เธอออ เธอๆๆ มัน มันถือมีดด้วยอา หืออ” บลูพูดอย่างตื่นกระหนก
พี่วีเหยียบคันเร่ง จะขับหนี แต่อนิจารถไม่ขยับหลังจากที่ตกถนนมาเมื่อกี้ คงค้ำอยุ่กับไหล่ทาง
เด็กนักเรียนทั้ง 3 คน กระชากที่เปิดประตูไม่ได้ผล มันก็คว้าไม้มาฟาดใส่กระจกด้านคนขับที่พี่วีนั่งอยู่
อีกคน ที่เป็นคนถือมีด ทำท่าเอามีดปาดคอ
“มึงจะเปิดไม่เปิด ถ้ากูเปิดได้เอง กูเอาตายแน่”
พี่วี ที่นั่งนิ่งตัวชาอยู่นั้น จึงได้สติขึ้น
“เด่ววว!!!” พี่วีลดกระจกลง!
“ พี่ขอโทษนะน้อง ไม่ได้ตั้งใจ” พี่วียกมือไหว้เด็กที่อยู่ในชุดนักเรียนทั้ง 3 คน
บลูมองออกไป ได้เห็นหน้าพวกนั้นชัดๆ ทั้งสามผิวดำเข้ม เหมือนเด็กอีสานชนบททั่วๆไปที่บลูคุ้นเคย
(บลูเป็นลูกคนจีนคะ แต่บลูเกิดที่ขอนแก่น พูดอีสานได้ถึงปกติจะไม่ค่อยพูด)
แว๊บแรกที่บลูเห็นคือ พวกนั้นยังหน้าเด็กอยู่เลย! จากสายตาแล้ว น่าจะเป็นเด็ก ม.ต้น
ถึงจะกลัว แต่มันก็ทำให้บลูรู้สึกว่า มันน่าจะพอคุยกันได้ อย่างน้อยพวกนั้นก็แค่เด็กๆ
...แต่บลูคิดผิด!
“เอ่อ เปิดแล้วเด้เพ่ มาเคลียร์กันหน่อย เกลียดว่ะพวกคนรวย”
“พี่ขอโทษๆๆ พี่ไม่เห็นพวกน้องเลย ”
พวกนั้นเปิดประตูรถ แล้วกรูกันเข้ามาดึงคอเสื้อ ลากพี่วีออกจากรถ
“กรี๊ดดดด เด่ววว อยะ ยะ อย่า ทำอะไรเลยพวกพี่เลยยยย” บลูกรี๊ดร้องออกไป มือก็ดึงแขนพี่วีไว้อีกข้าง
“โหยย ขาวโบ๊ะเลยว่ะเพื่อน”
พวกนั้นปล่อยคอเสื้อพี่วี โดยมีเด็ก 2คนจับแขนไว้คนละข้าง
และมีอีกคน ซึ่งเป้นคนที่ตัวโตสุด เดินอ้อมมาประตูด้านพี่บลูนั่งอยู่
“อือหือ...สวยจริงๆ ” เจ้าคนที่เปิดประตูมันตะลึง ตาโตเมื่อเห็นเปิดประตูเห็นบูลเต็มตัว
ก็แน่ละ ลูกสาวแสนสวยคนเดียวของเจ้าของร้านขายวัสดุก่อสร้างในเมือง
แถมวันนี้บลูมาถ่ายพรีเวดดิ้งกับพี่วี ก็แต่งตัวสวยจัดเป็น
ที่อยุ่ในชุดเดรสสีขาว ทรงกึ่งๆเป้นชุดเจ้าสาว ที่ใช้ถ่ายพรีเวดดิ้ง
ประกอบกับผิวเนียน ขาวสวยหมวยหน้าอก 36 เอว 24
สะโพกผายก้มกลึง 35... จัดว่าไม่แพ้ดาวมหาลัย แค่บลูไม่ประกวดเฉยๆ ตั้งใจเรียนอย่างเดียว
(/>“เห้ย โคตรสวยว่ะ ขาวชิบหาย” มันตะโกนบอกเพื่อน ร้องอู้หูกันยกใหญ่
“เชิญลงมากั้บบบ...พี่สาว” บลูได้กลิ่นเหล้าจากปากมัน
แต่ก็เดินลงมาด้วยดี โดยที่มันไม่ได้ฉุดกระชากอะไรบลู อย่างที่ทำกับพี่วี
บลูเดินมายืนข้างๆพี่วี โดยที่พวกนั้น 2 คนยังไม่ปล่อยแขน แต่กลับบลูพวกนั้นไม่ได้ทำอะไร
“จะเอายังไง เด่วพี่จ่ายค่าเสียหายให้ เท่าไรก็ว่ามา” พี่วีเสนอเงินให้พวกมัน เพราะเห้นท่าไม่ดีแน่
“คือตอนแรกกกก” เด็กที่ตัวโตสุด คนที่เดินมาเปิดกประตูให้บลูออกมา พูดขึ้น
“ก็ว่าจะเอาสักหมื่นอ่าาานะ เป็นค่าทำขวัญ ขับรถทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน”
“แต่พอ...เห็นพี่สาว สุดสวยแล้ว...ป๋มไม่เอาละ” มันพูดด้วยน้ำเสียงยียวน ดูท่าจะกินเมากันทั้งกลุ่ม
“555 ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า” พวกเด็กนักเรียนทั้ง 3 คนหัวเราะ
“แล้วพวกนายจะเอาอะไร ชะ ชั้น จะจ่ายให้”
“พวกพี่มาจากกันไหนกั๊บบ”
“นี่ ชั้นไม่มีเวลามาพูดเล่นด้วยหรอกนะ เอาเงินไป ไม่งั้นชั้นจะแจ้งตำรวจ ”
บลูควักกระเป๋าเงินออกมา เตรียมหยิบเงินให้พวกนั้น
“555 จี้ว่ะ” เจ้าเด็กคนที่ขับแขนพี่วีคนนึงหัวเราะขึ้น
ส่วนอีกคนก็พูดเสริมขึ้นมาว่า
“หยิบมือถือขึ้นมาดูสิ พี่สาววววว มันโทรได้หรือเปล่า”
จริงด้วย! มือถือไม่มีสัญญานเลยสักขีด บลูหน้าเสีย นี่มันบ้านนอกขนาดนั้นเลยเชียวหรือ
“55 รถก็ลงข้างทางไปล่ะ ขับหนีก็ไม่ได้นะพี่สาวคนสวย” เจ้าเด็กตัวโตพูด
“คุยกันดีๆ ดีกว่า”
“เหอะ” บลูถอดหายใจ
“พวกพี่มาจากไหนกัน” มันกลับมาถามคำถามเดิม
“มาจากชัยภูมิ” พี่วีตอบ น้ำเสียงห้วนๆ
“แล้วจะไปไหนกัน ” เด็กอีกคนนึงถาม
“ไปอำเภอ xxx, ขอนแก่น” พี่วีตอบ
“แล้วไหงมาทางนี้ได้ล่ะ” ณ จุดๆนี้ บลูคิดในใจโทษพี่วีคนเดียวเลย ที่พาหลงได้มั่วขนาดนี้
พวกเราทั้งคู่ไม่ได้ตอบอะไรไป
“ไปทำอะไรกันมาเหรอกั๊บบบบ” พวกเด็กยังถามเซ้าซี่
“ถ่ายรูปพรีเวดดิ้ง พอใจหรือยัง จะเอายังไงก็ว่ามา” บลูพูดออกไปเสียงดัง
“บลู!” พี่วีพูดเหมือนจะเตือนบางอย่างบลู
“ออ้อออ ถึงว่าละ แต่งตัวสวยเช้งเชียว” มันมองตั้งแต่หัวจรดเท้า จนบลูต้องเอามือกอดอก
“งั้นน….”
“พวกป๋มมม ขอถ่ายด้วยคนสิ” มันชะงักไปนิดนึง ก่อนจะพุดต่อว่า
“นะ”
ยังไม่ทันได้เอ่ยปากอะไร 1ในสองคนที่จับแขนพี่วีไว้ ก็เอามีดไปชี้ที่ท้องพี่วี
“เห้ยย” พี่วีดิ้นกระโดดถอย
“กรี๊ดดดดดดด อย่าาา อย่าาาาาา ”
“นะ” มันพูดซ้ำ
“ได้ๆๆ” พี่วีพูดรัวๆ เหงื่อแตกพลัก
“พวกนายจา จะถ่ายรูปแค่นั้นใช่มั้ยยย”
“ใช่กั๊บบบ พี่สาว อิอิ”
“แน่นอนกั้บผมมม ฮี่ฮี่” เด็กนักเรียนอีกสองตัวก็หัวเราะประสานเสียงกัน แล้วปล่อยพี่วี
“กล้อง?” เจ้าคนตัวโตถาม พี่วีนั่งทรุดอยู่ที่พื้น ชี้ไปที่ประตูหลังรถเบนซ์
แล้วมันก็คว้ากล้องมา ทั้ง 3 ล้อมหน้าล้อมหลัง จูงบลูเดินลงจากถนน
พี่วีเองก็ลุกขึ้น จะเดินตามไปด้วย
“อยุ่ตรงนี้แหล่ะพี่ชาย ขอยืมตัวพี่สาวไปถ่ายพรีเวดดิ้งสัก 5 นาที 10 นาที เด่วเอามาส่งนะก้าบบ”
บลูคิดไม่ถึงเลยว่า พี่วีก็หยุดเดินตามพวกนั้นสั่ง บลูยิ่งใจเสีย ผิดหวังกับชายหนุ่ม
ที่ทำไมยอมทำอะไรตามที่เด็กมันสั่งแบบนี้ บลูเองไม่รุ้จะเกิดอะไรขึ้น
มันจะเอาบูลไปฆ่าหมกป่าหรือป่าว บลูเดินขาสั่น ใจตุ่มๆต่อมๆไม่อยุ่กับตัว
เดินตามพวกนั้นผ่านกิ่งไม้ ใบไม้ ไปทางสวนยางที่อยู่ถัดไปราวๆ 50 เมตร
(/>
1 ชั่วโมงผ่านไป…
“555”
“เอ่ออ ว่ะ ดีจริง”
“สวย สวยอย่างที่คิดไว้จริงๆ”
บลูและพวกเด็กนักเรียนชายอีก 3 เดินกลับมาณจุดเดิมที่รถเบนซ์ตกถนนอยู่
“บลู!!! บลูไม่เป็นไรใช่มั้ย” พี่วีวิ่งเข้ามากอด
บลูตอบเพียงสั้นๆว่า “ค่ะ” ด้วยท่างทีอิดโรย
จากนั้นพวกเด็กทั้ง 3 คนก็ไปตามคนอื่นๆในหมู่บ้านมาช่วย ใช้ไถนามาลากรถเราขึ้นมาจากถนน
โชดดีที่รถไม่ได้เสียหายอะไรมาก สามารถขับรถกลับบ้านได้
ระหว่างทางกลับบ้าน…ในรถมีแต่ความเงียบงันเกือบชั่วโมง มีเพียงน้ำใสๆไหลรินออกจากตา
ซึ่งไม่แน่ใจว่าพี่วีเห็นหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆพี่วีคงเพิ่งรู้สึกสำนึกผิด
และแล้วพี่วีก็เอ่ยปากขึั้น
“พวกนั้น...”
“มัน...ทำอะไร บูลบ้าง”
บลูไม่ตอบอะไร แต่จากคำถามนี้ มันทำให้บลูร้องไห้โฮออกมา
“มัน พวกมัน...จับ ฮืออออ”
“มันจับบลูแก้ผ้า ละ แล้วก็ ถ่าย ฮืออออ พี่วี~~~”
“ไม่ต้องพูดแล้ว พอ พอออออ!!” พี่วีเหยียบเบรคแล้วโผดกอดบลู
“พี่ผิดเอง พี่มันขี้ขลาดตาขาว”
“ขอบคุณ ขอบคุณบูลนะ ที่ช่วยชีวิตพี่ไว้ ไม่อย่างนั้นพี่อาจโดนมันแทงไปแล้ว”
“ถึงมันเห็น...มันจะถ่ายภาพพวกนั้น ก็ช่างมันเถอะ ”
“มันเห็นมันก็เอาไปไม่ดได้”
“อย่างน้อยเราก็ไม่ตายนะ นะบลู ”
“พี่จะชดใช้ความผิดนี้เอง พี่ชดใช้เอง ลืมมันไปนะ พี่ก็จะลืมมัน”
เราทั้งคู่กอดกันร้องไห้…และไม่พูดอะไรกันอีกจนถึงบ้าน
โดยพี่วีไม่ได้รุ้เลยว่า สิ่งที่บลูเล่านั้น มัน.. มัน...ไม่ได้ได้ง่ายแค่นั้น
ย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสวนยางตอนนั้น.....
มีซ่อนข้อความนะครับ เม้นแล้วจะอ่านต่อได้
....เรื่องใหม่มาแล้วครับ หลังจากหยุดเขียนมานาน
ครอ่านจบแล้วก็ช่วยเม้นได้เต็มที่เลย
หูยยยย แนวนี้แจ่มครับ เด็กหนุ่มเห่อหมอยกับหมอสาวผู้สูงศักดิ์ ส่วนใหญ่จะเป็นตาแก่กับหมอสาว คราวนี้มาเด็ก ๆ โคตรได้อารมณ์จริง ๆ
ชอบ มากแนว
แนวโดนรุมสามนี้
สุดยอดมากครับ
ขอฝากคำเตือน ก่อนคอมเม้นต์ จากเจ้แว่น
................................................
ใครจะอ่านผลงานทุกตอนในห้องนี้ ถ้าทำตามกติกา-เงื่อนไขนี้ไม่ได้ แล้วรีพลายมักง่ายผ่านไปที หรือ รีพลาย ขอบคุณครับ,ขอบคุณ,ขอบคุณค่ะ,ติดตามครับ,สนุกมากครับ,ติดตามต่อ. อะไรประมาณนี้ จะแบนเลยนะ ขอบคุณมากๆครับ ก็ไม่ต้อง thank,thank you,thx ขี้หมาหลายแหล เหล่านี้ก็อย่าให้เห็น จัดรูดแบนไปยาวๆถ้าเจอ นี่เป็นข้อตกลงไว่ก่อนอ่านระหว่างเจ้าของงาน กับสมาชิก ::Angry:: ถ้า รีพลายผิดเงื่อนไขมาหรือ โชว์พาล์วอยู่มานาน โชว์เก๋า โชว์สด โชว์เกรียน ทำมึนลองมาจะแบนเลย เพื่อสมาชิกอีกส่วนที่พร้อมทำตามกติกา ::Cheeky:: เพราะไม่เช่นนั้น รีพลายคุณอาจทำให้ สมาชิกที่ปฏิบัติตามพลอยอดอ่านไปด้วย ฉะนั้นไม่แน่ใจ อย่าพิมพ์เอามักง่ายมั่วๆ..ถ้าคิดว่า กฏนี้มันยากก็ไปหาที่อื่นเสพนะ อย่าเข้ามาใช้มาอ่านงานที่ห้องนี้ อ๋อ ใครโดน pm เตือนถ้ายังมึนจะแบนจาก 6 เดือนเป็น 1ปี. .
กฎที่วางนี่ไม่ได้เขียนเอา ฮา เนอะ แบนจริงใครอยู่นานแล้วคงรู้จัก แว่น ดี..คิดว่า ฉันแบนจริงหรือเตือนเอาสนุกเล่นๆ..อย่าๆลอง เดี๋ยวจะเสียความรู้สึกด้วยรีพลายคุณเอง ทำตามเงื่อนไข ยากอะไร หรือ จะโชว์เกรียน..เตือน,ขอร้อง,ขอความร่วมมือ แล้วเมื่อไม่รักษาสิทธิ์-ประโยชน์คุณเอง ก็แบนไปใช้เวปอื่น. .
………………………………………………………………………………………………….
เวลา 5 ทุ่มครึ่ง ณ ถนนเชื่อมต่อระหว่างตำบลแห่งนึงในจังหวัดชัยภูมิ
“นี่เธอออ…. ทำไมยิ่งขับไป ยิ่งมืดลงๆเนี่ย”
….บลู หมอintern สาวสวยไฮโซ นั่งบ่นในรถเมอร์เซเดสเบนซ์สีขาว
ที่มีแฟนหนุ่มชื่อวีรภาพ ซึ่งเป็นหมอintern เช่นกันแต่คนละโรงพยาบาล
“เอ่ออ..นั้นสิ ก็ GPS มันบอกเป็นทางลัด อะไรหวะ พาเข้าป่าเข้าดงเฉย”
“ตัวเองมีเวรพรุ่งนี้เช้าด้วย อุตสาจะทำเวลาซะหน่อย ไม่น่าเชื่อมันเลย GPS เวรนี่”
“กลับกันเหอะเธอ ทางมันเปลี่ยวอ่ะ” หมอสาวใจไม่ดี เขย่าแฟนหนุ่ม
เมื่อถนนลาดยาง ได้เปลี่ยนเป็นทางลูกรัง ดินแดง
บรรยากาศสองข้างทางเป็นสวนต้นยางสูงใหญ่สลับกับท้องนา
ไร้แสงไฟ ไร้หมู่บ้าน ไม่เห็นหลอดไฟนีออนแม้สักหลอดเดียว
(/>“อือ ลองขับต่ออีกสักหน่อยแล้วกะ น่าจะใกล้ทะลุถนนใหญ่แล้วล่ะ”
หมอหนุ่มยังยืนยันจะไปต่อ สายตาเหลือบไปมองจอ GPS
--------------------------
…..พี่วีและบลูเพิ่งกลับจากชัยภูมิ
เพื่อจะกลับมาที่อำเภอเล็กๆแห่งนึงในจังหวัดขอนแก่น
ที่บลูและแฟนฝึกงานเป็นหมอintern หรือ หมอฝึกงานอยู่
วันนี้ บลูกับพี่วีตระเวนถ่ายภาพพรีเวดดิ้ง จุดนั้น จุดนั้น ทั้งวัน เที่ยวด้วย ถ่ายด้วย
เหนื่อยมากเพราะเราถ่ายกันเอง มีเพื่อนมาช่วยเป็นตากล้องและช่างแต่งหน้า 2 คน
ใช่คะ เรามีแผนจะแต่งงานกันในอนาคตไม่ไกลนี้
ยังไม่ได้บอกผู้ใหญ่เป็นทางการอะไร แต่ท่านก็พอจะทราบอยู่แล้วคราวๆ
ล้อรถเมอร์เซเดสเบนซ์บดถนนลูกรังจนฝุ่นคลุ้งตลอดทาง
ถนนที่มืดมิด ประกอบกับฝุ่นคลุ้ง ทำให้ทัศวิสัยค่อนข้างแย่ มองถนนได้ลำบากมาก
“เฮ้ยยยย!”
“เฮ้ยยยย เธออออ! ระวังงงงงงงงงงงงงงง” ทั้งบลูและแฟนร้องประสานเสียง
“เอี้ยดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!! กึก กึก! กึกึก กึกกก”
แฟนบลู หักรถเบนซ์ลงข้างทาง ตกถนนลงไปที่ทุ่งนาด้านข้าง
แต่โชดดีที่ถนนนั้นมีระดับสูงกว่าข้างทางไม่มาก เราทั้งคู่จึงไม่เป็นอะไรมาก
นอกจากตกใจและฝุ่นตลบ
“เฮ้ยย...น้อง ทำไมจอดรถกันยังงี้อ่ะ!”
แฟนบลูลดกระจกลง ตะโกนออกไปที่ถนน บลูเห้นเงามืดๆของชายรูปร่างเล็ก 3 คน
พร้อมมอเตอร์ไซค์3คันจอดอยู่กลางถนน
“ไรว่ะ เกือบชนกู ยังมาด่ากูอีก” หนึ่งในชาย 3 คนนั้นตะโกนกลับ
และเดินตรงที่มาที่รถเมอร์เซสเดสสีขาวที่ตกถนนอยู่
ทำให้บลูได้รุ้ว่า ทั้ง 3 เป็นเด็กนักเรียน ยังใส่ชุดนักเรียนกันอยู่เลย
(/>
ทั้งสามเดินมาตรงประตูด้านคนขับ
“หรือจะเอา ว่าไงงง! ต่อยกะกรูม่ะ ลงรถมาเลย ลงมา”
“ลงมาเลยเพ่ ลงเพ่ ลง ลง ลงมาเด๊ ลง อ่ะโด แน่ป่าววว”
“แหม ขับเบนซ์แล้วไง ลงมาเด่วนี้” เพื่อนมันอีก2คนเสริม
ทั้งสามคน ดึงกระชากพยายามประตู บลูเห็นบางคนในกลุ่มพวกนั้น ในมือกำมีดไว้
แฟนบลูก็ดูสตั้นไปเหมือนกัน เพราะทั้งบลูและแฟน ต่างไม่เคยมีเรื่องมีราวกับใคร
ทั้งชีวิตก็มีแต่เรียนและทำงาน ไม่เคยมีเรื่องวิวาทกับใคร
พอเจอสถานการณ์แบบนี้เฉพาะหน้า ก็ทำอะไรไม่ถูก
ยิ่งบลูนะ กลัวจนตัวสั่นระริก หัวใจเต้นตุ้บๆ ด้วยความกลัว
“เธอออ เธอๆๆ มัน มันถือมีดด้วยอา หืออ” บลูพูดอย่างตื่นกระหนก
พี่วีเหยียบคันเร่ง จะขับหนี แต่อนิจารถไม่ขยับหลังจากที่ตกถนนมาเมื่อกี้ คงค้ำอยุ่กับไหล่ทาง
เด็กนักเรียนทั้ง 3 คน กระชากที่เปิดประตูไม่ได้ผล มันก็คว้าไม้มาฟาดใส่กระจกด้านคนขับที่พี่วีนั่งอยู่
อีกคน ที่เป็นคนถือมีด ทำท่าเอามีดปาดคอ
“มึงจะเปิดไม่เปิด ถ้ากูเปิดได้เอง กูเอาตายแน่”
พี่วี ที่นั่งนิ่งตัวชาอยู่นั้น จึงได้สติขึ้น
“เด่ววว!!!” พี่วีลดกระจกลง!
“ พี่ขอโทษนะน้อง ไม่ได้ตั้งใจ” พี่วียกมือไหว้เด็กที่อยู่ในชุดนักเรียนทั้ง 3 คน
บลูมองออกไป ได้เห็นหน้าพวกนั้นชัดๆ ทั้งสามผิวดำเข้ม เหมือนเด็กอีสานชนบททั่วๆไปที่บลูคุ้นเคย
(บลูเป็นลูกคนจีนคะ แต่บลูเกิดที่ขอนแก่น พูดอีสานได้ถึงปกติจะไม่ค่อยพูด)
แว๊บแรกที่บลูเห็นคือ พวกนั้นยังหน้าเด็กอยู่เลย! จากสายตาแล้ว น่าจะเป็นเด็ก ม.ต้น
ถึงจะกลัว แต่มันก็ทำให้บลูรู้สึกว่า มันน่าจะพอคุยกันได้ อย่างน้อยพวกนั้นก็แค่เด็กๆ
...แต่บลูคิดผิด!
“เอ่อ เปิดแล้วเด้เพ่ มาเคลียร์กันหน่อย เกลียดว่ะพวกคนรวย”
“พี่ขอโทษๆๆ พี่ไม่เห็นพวกน้องเลย ”
พวกนั้นเปิดประตูรถ แล้วกรูกันเข้ามาดึงคอเสื้อ ลากพี่วีออกจากรถ
“กรี๊ดดดด เด่ววว อยะ ยะ อย่า ทำอะไรเลยพวกพี่เลยยยย” บลูกรี๊ดร้องออกไป มือก็ดึงแขนพี่วีไว้อีกข้าง
“โหยย ขาวโบ๊ะเลยว่ะเพื่อน”
พวกนั้นปล่อยคอเสื้อพี่วี โดยมีเด็ก 2คนจับแขนไว้คนละข้าง
และมีอีกคน ซึ่งเป้นคนที่ตัวโตสุด เดินอ้อมมาประตูด้านพี่บลูนั่งอยู่
“อือหือ...สวยจริงๆ ” เจ้าคนที่เปิดประตูมันตะลึง ตาโตเมื่อเห็นเปิดประตูเห็นบูลเต็มตัว
ก็แน่ละ ลูกสาวแสนสวยคนเดียวของเจ้าของร้านขายวัสดุก่อสร้างในเมือง
แถมวันนี้บลูมาถ่ายพรีเวดดิ้งกับพี่วี ก็แต่งตัวสวยจัดเป็น
ที่อยุ่ในชุดเดรสสีขาว ทรงกึ่งๆเป้นชุดเจ้าสาว ที่ใช้ถ่ายพรีเวดดิ้ง
ประกอบกับผิวเนียน ขาวสวยหมวยหน้าอก 36 เอว 24
สะโพกผายก้มกลึง 35... จัดว่าไม่แพ้ดาวมหาลัย แค่บลูไม่ประกวดเฉยๆ ตั้งใจเรียนอย่างเดียว
(/>“เห้ย โคตรสวยว่ะ ขาวชิบหาย” มันตะโกนบอกเพื่อน ร้องอู้หูกันยกใหญ่
“เชิญลงมากั้บบบ...พี่สาว” บลูได้กลิ่นเหล้าจากปากมัน
แต่ก็เดินลงมาด้วยดี โดยที่มันไม่ได้ฉุดกระชากอะไรบลู อย่างที่ทำกับพี่วี
บลูเดินมายืนข้างๆพี่วี โดยที่พวกนั้น 2 คนยังไม่ปล่อยแขน แต่กลับบลูพวกนั้นไม่ได้ทำอะไร
“จะเอายังไง เด่วพี่จ่ายค่าเสียหายให้ เท่าไรก็ว่ามา” พี่วีเสนอเงินให้พวกมัน เพราะเห้นท่าไม่ดีแน่
“คือตอนแรกกกก” เด็กที่ตัวโตสุด คนที่เดินมาเปิดกประตูให้บลูออกมา พูดขึ้น
“ก็ว่าจะเอาสักหมื่นอ่าาานะ เป็นค่าทำขวัญ ขับรถทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน”
“แต่พอ...เห็นพี่สาว สุดสวยแล้ว...ป๋มไม่เอาละ” มันพูดด้วยน้ำเสียงยียวน ดูท่าจะกินเมากันทั้งกลุ่ม
“555 ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า” พวกเด็กนักเรียนทั้ง 3 คนหัวเราะ
“แล้วพวกนายจะเอาอะไร ชะ ชั้น จะจ่ายให้”
“พวกพี่มาจากกันไหนกั๊บบ”
“นี่ ชั้นไม่มีเวลามาพูดเล่นด้วยหรอกนะ เอาเงินไป ไม่งั้นชั้นจะแจ้งตำรวจ ”
บลูควักกระเป๋าเงินออกมา เตรียมหยิบเงินให้พวกนั้น
“555 จี้ว่ะ” เจ้าเด็กคนที่ขับแขนพี่วีคนนึงหัวเราะขึ้น
ส่วนอีกคนก็พูดเสริมขึ้นมาว่า
“หยิบมือถือขึ้นมาดูสิ พี่สาววววว มันโทรได้หรือเปล่า”
จริงด้วย! มือถือไม่มีสัญญานเลยสักขีด บลูหน้าเสีย นี่มันบ้านนอกขนาดนั้นเลยเชียวหรือ
“55 รถก็ลงข้างทางไปล่ะ ขับหนีก็ไม่ได้นะพี่สาวคนสวย” เจ้าเด็กตัวโตพูด
“คุยกันดีๆ ดีกว่า”
“เหอะ” บลูถอดหายใจ
“พวกพี่มาจากไหนกัน” มันกลับมาถามคำถามเดิม
“มาจากชัยภูมิ” พี่วีตอบ น้ำเสียงห้วนๆ
“แล้วจะไปไหนกัน ” เด็กอีกคนนึงถาม
“ไปอำเภอ xxx, ขอนแก่น” พี่วีตอบ
“แล้วไหงมาทางนี้ได้ล่ะ” ณ จุดๆนี้ บลูคิดในใจโทษพี่วีคนเดียวเลย ที่พาหลงได้มั่วขนาดนี้
พวกเราทั้งคู่ไม่ได้ตอบอะไรไป
“ไปทำอะไรกันมาเหรอกั๊บบบบ” พวกเด็กยังถามเซ้าซี่
“ถ่ายรูปพรีเวดดิ้ง พอใจหรือยัง จะเอายังไงก็ว่ามา” บลูพูดออกไปเสียงดัง
“บลู!” พี่วีพูดเหมือนจะเตือนบางอย่างบลู
“ออ้อออ ถึงว่าละ แต่งตัวสวยเช้งเชียว” มันมองตั้งแต่หัวจรดเท้า จนบลูต้องเอามือกอดอก
“งั้นน….”
“พวกป๋มมม ขอถ่ายด้วยคนสิ” มันชะงักไปนิดนึง ก่อนจะพุดต่อว่า
“นะ”
ยังไม่ทันได้เอ่ยปากอะไร 1ในสองคนที่จับแขนพี่วีไว้ ก็เอามีดไปชี้ที่ท้องพี่วี
“เห้ยย” พี่วีดิ้นกระโดดถอย
“กรี๊ดดดดดดด อย่าาา อย่าาาาาา ”
“นะ” มันพูดซ้ำ
“ได้ๆๆ” พี่วีพูดรัวๆ เหงื่อแตกพลัก
“พวกนายจา จะถ่ายรูปแค่นั้นใช่มั้ยยย”
“ใช่กั๊บบบ พี่สาว อิอิ”
“แน่นอนกั้บผมมม ฮี่ฮี่” เด็กนักเรียนอีกสองตัวก็หัวเราะประสานเสียงกัน แล้วปล่อยพี่วี
“กล้อง?” เจ้าคนตัวโตถาม พี่วีนั่งทรุดอยู่ที่พื้น ชี้ไปที่ประตูหลังรถเบนซ์
แล้วมันก็คว้ากล้องมา ทั้ง 3 ล้อมหน้าล้อมหลัง จูงบลูเดินลงจากถนน
พี่วีเองก็ลุกขึ้น จะเดินตามไปด้วย
“อยุ่ตรงนี้แหล่ะพี่ชาย ขอยืมตัวพี่สาวไปถ่ายพรีเวดดิ้งสัก 5 นาที 10 นาที เด่วเอามาส่งนะก้าบบ”
บลูคิดไม่ถึงเลยว่า พี่วีก็หยุดเดินตามพวกนั้นสั่ง บลูยิ่งใจเสีย ผิดหวังกับชายหนุ่ม
ที่ทำไมยอมทำอะไรตามที่เด็กมันสั่งแบบนี้ บลูเองไม่รุ้จะเกิดอะไรขึ้น
มันจะเอาบูลไปฆ่าหมกป่าหรือป่าว บลูเดินขาสั่น ใจตุ่มๆต่อมๆไม่อยุ่กับตัว
เดินตามพวกนั้นผ่านกิ่งไม้ ใบไม้ ไปทางสวนยางที่อยู่ถัดไปราวๆ 50 เมตร
(/>
1 ชั่วโมงผ่านไป…
“555”
“เอ่ออ ว่ะ ดีจริง”
“สวย สวยอย่างที่คิดไว้จริงๆ”
บลูและพวกเด็กนักเรียนชายอีก 3 เดินกลับมาณจุดเดิมที่รถเบนซ์ตกถนนอยู่
“บลู!!! บลูไม่เป็นไรใช่มั้ย” พี่วีวิ่งเข้ามากอด
บลูตอบเพียงสั้นๆว่า “ค่ะ” ด้วยท่างทีอิดโรย
จากนั้นพวกเด็กทั้ง 3 คนก็ไปตามคนอื่นๆในหมู่บ้านมาช่วย ใช้ไถนามาลากรถเราขึ้นมาจากถนน
โชดดีที่รถไม่ได้เสียหายอะไรมาก สามารถขับรถกลับบ้านได้
ระหว่างทางกลับบ้าน…ในรถมีแต่ความเงียบงันเกือบชั่วโมง มีเพียงน้ำใสๆไหลรินออกจากตา
ซึ่งไม่แน่ใจว่าพี่วีเห็นหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆพี่วีคงเพิ่งรู้สึกสำนึกผิด
และแล้วพี่วีก็เอ่ยปากขึั้น
“พวกนั้น...”
“มัน...ทำอะไร บูลบ้าง”
บลูไม่ตอบอะไร แต่จากคำถามนี้ มันทำให้บลูร้องไห้โฮออกมา
“มัน พวกมัน...จับ ฮืออออ”
“มันจับบลูแก้ผ้า ละ แล้วก็ ถ่าย ฮืออออ พี่วี~~~”
“ไม่ต้องพูดแล้ว พอ พอออออ!!” พี่วีเหยียบเบรคแล้วโผดกอดบลู
“พี่ผิดเอง พี่มันขี้ขลาดตาขาว”
“ขอบคุณ ขอบคุณบูลนะ ที่ช่วยชีวิตพี่ไว้ ไม่อย่างนั้นพี่อาจโดนมันแทงไปแล้ว”
“ถึงมันเห็น...มันจะถ่ายภาพพวกนั้น ก็ช่างมันเถอะ ”
“มันเห็นมันก็เอาไปไม่ดได้”
“อย่างน้อยเราก็ไม่ตายนะ นะบลู ”
“พี่จะชดใช้ความผิดนี้เอง พี่ชดใช้เอง ลืมมันไปนะ พี่ก็จะลืมมัน”
เราทั้งคู่กอดกันร้องไห้…และไม่พูดอะไรกันอีกจนถึงบ้าน
โดยพี่วีไม่ได้รุ้เลยว่า สิ่งที่บลูเล่านั้น มัน.. มัน...ไม่ได้ได้ง่ายแค่นั้น
ย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสวนยางตอนนั้น.....
มีซ่อนข้อความนะครับ เม้นแล้วจะอ่านต่อได้
....เรื่องใหม่มาแล้วครับ หลังจากหยุดเขียนมานาน
ครอ่านจบแล้วก็ช่วยเม้นได้เต็มที่เลย
คงไม่โดนถ่ายรูปอย่างเดียวแน่นอน
ชอบ มากแนว
แนวโดนรุมสามนี้
มันต้องให้เด็กสอนความเป็นจริงให้กับพี่วี
ขอฝากคำเตือน ก่อนคอมเม้นต์ จากเจ้แว่น
................................................
ใครจะอ่านผลงานทุกตอนในห้องนี้ ถ้าทำตามกติกา-เงื่อนไขนี้ไม่ได้ แล้วรีพลายมักง่ายผ่านไปที หรือ รีพลาย ขอบคุณครับ,ขอบคุณ,ขอบคุณค่ะ,ติดตามครับ,สนุกมากครับ,ติดตามต่อ. อะไรประมาณนี้ จะแบนเลยนะ ขอบคุณมากๆครับ ก็ไม่ต้อง thank,thank you,thx ขี้หมาหลายแหล เหล่านี้ก็อย่าให้เห็น จัดรูดแบนไปยาวๆถ้าเจอ นี่เป็นข้อตกลงไว่ก่อนอ่านระหว่างเจ้าของงาน กับสมาชิก ::Angry:: ถ้า รีพลายผิดเงื่อนไขมาหรือ โชว์พาล์วอยู่มานาน โชว์เก๋า โชว์สด โชว์เกรียน ทำมึนลองมาจะแบนเลย เพื่อสมาชิกอีกส่วนที่พร้อมทำตามกติกา ::Cheeky:: เพราะไม่เช่นนั้น รีพลายคุณอาจทำให้ สมาชิกที่ปฏิบัติตามพลอยอดอ่านไปด้วย ฉะนั้นไม่แน่ใจ อย่าพิมพ์เอามักง่ายมั่วๆ..ถ้าคิดว่า กฏนี้มันยากก็ไปหาที่อื่นเสพนะ อย่าเข้ามาใช้มาอ่านงานที่ห้องนี้ อ๋อ ใครโดน pm เตือนถ้ายังมึนจะแบนจาก 6 เดือนเป็น 1ปี. .
กฎที่วางนี่ไม่ได้เขียนเอา ฮา เนอะ แบนจริงใครอยู่นานแล้วคงรู้จัก แว่น ดี..คิดว่า ฉันแบนจริงหรือเตือนเอาสนุกเล่นๆ..อย่าๆลอง เดี๋ยวจะเสียความรู้สึกด้วยรีพลายคุณเอง ทำตามเงื่อนไข ยากอะไร หรือ จะโชว์เกรียน..เตือน,ขอร้อง,ขอความร่วมมือ แล้วเมื่อไม่รักษาสิทธิ์-ประโยชน์คุณเอง ก็แบนไปใช้เวปอื่น. .
………………………………………………………………………………………………….
เวลา 5 ทุ่มครึ่ง ณ ถนนเชื่อมต่อระหว่างตำบลแห่งนึงในจังหวัดชัยภูมิ
“นี่เธอออ…. ทำไมยิ่งขับไป ยิ่งมืดลงๆเนี่ย”
….บลู หมอintern สาวสวยไฮโซ นั่งบ่นในรถเมอร์เซเดสเบนซ์สีขาว
ที่มีแฟนหนุ่มชื่อวีรภาพ ซึ่งเป็นหมอintern เช่นกันแต่คนละโรงพยาบาล
“เอ่ออ..นั้นสิ ก็ GPS มันบอกเป็นทางลัด อะไรหวะ พาเข้าป่าเข้าดงเฉย”
“ตัวเองมีเวรพรุ่งนี้เช้าด้วย อุตสาจะทำเวลาซะหน่อย ไม่น่าเชื่อมันเลย GPS เวรนี่”
“กลับกันเหอะเธอ ทางมันเปลี่ยวอ่ะ” หมอสาวใจไม่ดี เขย่าแฟนหนุ่ม
เมื่อถนนลาดยาง ได้เปลี่ยนเป็นทางลูกรัง ดินแดง
บรรยากาศสองข้างทางเป็นสวนต้นยางสูงใหญ่สลับกับท้องนา
ไร้แสงไฟ ไร้หมู่บ้าน ไม่เห็นหลอดไฟนีออนแม้สักหลอดเดียว
(/>“อือ ลองขับต่ออีกสักหน่อยแล้วกะ น่าจะใกล้ทะลุถนนใหญ่แล้วล่ะ”
หมอหนุ่มยังยืนยันจะไปต่อ สายตาเหลือบไปมองจอ GPS
--------------------------
…..พี่วีและบลูเพิ่งกลับจากชัยภูมิ
เพื่อจะกลับมาที่อำเภอเล็กๆแห่งนึงในจังหวัดขอนแก่น
ที่บลูและแฟนฝึกงานเป็นหมอintern หรือ หมอฝึกงานอยู่
วันนี้ บลูกับพี่วีตระเวนถ่ายภาพพรีเวดดิ้ง จุดนั้น จุดนั้น ทั้งวัน เที่ยวด้วย ถ่ายด้วย
เหนื่อยมากเพราะเราถ่ายกันเอง มีเพื่อนมาช่วยเป็นตากล้องและช่างแต่งหน้า 2 คน
ใช่คะ เรามีแผนจะแต่งงานกันในอนาคตไม่ไกลนี้
ยังไม่ได้บอกผู้ใหญ่เป็นทางการอะไร แต่ท่านก็พอจะทราบอยู่แล้วคราวๆ
ล้อรถเมอร์เซเดสเบนซ์บดถนนลูกรังจนฝุ่นคลุ้งตลอดทาง
ถนนที่มืดมิด ประกอบกับฝุ่นคลุ้ง ทำให้ทัศวิสัยค่อนข้างแย่ มองถนนได้ลำบากมาก
“เฮ้ยยยย!”
“เฮ้ยยยย เธออออ! ระวังงงงงงงงงงงงงงง” ทั้งบลูและแฟนร้องประสานเสียง
“เอี้ยดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!! กึก กึก! กึกึก กึกกก”
แฟนบลู หักรถเบนซ์ลงข้างทาง ตกถนนลงไปที่ทุ่งนาด้านข้าง
แต่โชดดีที่ถนนนั้นมีระดับสูงกว่าข้างทางไม่มาก เราทั้งคู่จึงไม่เป็นอะไรมาก
นอกจากตกใจและฝุ่นตลบ
“เฮ้ยย...น้อง ทำไมจอดรถกันยังงี้อ่ะ!”
แฟนบลูลดกระจกลง ตะโกนออกไปที่ถนน บลูเห้นเงามืดๆของชายรูปร่างเล็ก 3 คน
พร้อมมอเตอร์ไซค์3คันจอดอยู่กลางถนน
“ไรว่ะ เกือบชนกู ยังมาด่ากูอีก” หนึ่งในชาย 3 คนนั้นตะโกนกลับ
และเดินตรงที่มาที่รถเมอร์เซสเดสสีขาวที่ตกถนนอยู่
ทำให้บลูได้รุ้ว่า ทั้ง 3 เป็นเด็กนักเรียน ยังใส่ชุดนักเรียนกันอยู่เลย
(/>
ทั้งสามเดินมาตรงประตูด้านคนขับ
“หรือจะเอา ว่าไงงง! ต่อยกะกรูม่ะ ลงรถมาเลย ลงมา”
“ลงมาเลยเพ่ ลงเพ่ ลง ลง ลงมาเด๊ ลง อ่ะโด แน่ป่าววว”
“แหม ขับเบนซ์แล้วไง ลงมาเด่วนี้” เพื่อนมันอีก2คนเสริม
ทั้งสามคน ดึงกระชากพยายามประตู บลูเห็นบางคนในกลุ่มพวกนั้น ในมือกำมีดไว้
แฟนบลูก็ดูสตั้นไปเหมือนกัน เพราะทั้งบลูและแฟน ต่างไม่เคยมีเรื่องมีราวกับใคร
ทั้งชีวิตก็มีแต่เรียนและทำงาน ไม่เคยมีเรื่องวิวาทกับใคร
พอเจอสถานการณ์แบบนี้เฉพาะหน้า ก็ทำอะไรไม่ถูก
ยิ่งบลูนะ กลัวจนตัวสั่นระริก หัวใจเต้นตุ้บๆ ด้วยความกลัว
“เธอออ เธอๆๆ มัน มันถือมีดด้วยอา หืออ” บลูพูดอย่างตื่นกระหนก
พี่วีเหยียบคันเร่ง จะขับหนี แต่อนิจารถไม่ขยับหลังจากที่ตกถนนมาเมื่อกี้ คงค้ำอยุ่กับไหล่ทาง
เด็กนักเรียนทั้ง 3 คน กระชากที่เปิดประตูไม่ได้ผล มันก็คว้าไม้มาฟาดใส่กระจกด้านคนขับที่พี่วีนั่งอยู่
อีกคน ที่เป็นคนถือมีด ทำท่าเอามีดปาดคอ
“มึงจะเปิดไม่เปิด ถ้ากูเปิดได้เอง กูเอาตายแน่”
พี่วี ที่นั่งนิ่งตัวชาอยู่นั้น จึงได้สติขึ้น
“เด่ววว!!!” พี่วีลดกระจกลง!
“ พี่ขอโทษนะน้อง ไม่ได้ตั้งใจ” พี่วียกมือไหว้เด็กที่อยู่ในชุดนักเรียนทั้ง 3 คน
บลูมองออกไป ได้เห็นหน้าพวกนั้นชัดๆ ทั้งสามผิวดำเข้ม เหมือนเด็กอีสานชนบททั่วๆไปที่บลูคุ้นเคย
(บลูเป็นลูกคนจีนคะ แต่บลูเกิดที่ขอนแก่น พูดอีสานได้ถึงปกติจะไม่ค่อยพูด)
แว๊บแรกที่บลูเห็นคือ พวกนั้นยังหน้าเด็กอยู่เลย! จากสายตาแล้ว น่าจะเป็นเด็ก ม.ต้น
ถึงจะกลัว แต่มันก็ทำให้บลูรู้สึกว่า มันน่าจะพอคุยกันได้ อย่างน้อยพวกนั้นก็แค่เด็กๆ
...แต่บลูคิดผิด!
“เอ่อ เปิดแล้วเด้เพ่ มาเคลียร์กันหน่อย เกลียดว่ะพวกคนรวย”
“พี่ขอโทษๆๆ พี่ไม่เห็นพวกน้องเลย ”
พวกนั้นเปิดประตูรถ แล้วกรูกันเข้ามาดึงคอเสื้อ ลากพี่วีออกจากรถ
“กรี๊ดดดด เด่ววว อยะ ยะ อย่า ทำอะไรเลยพวกพี่เลยยยย” บลูกรี๊ดร้องออกไป มือก็ดึงแขนพี่วีไว้อีกข้าง
“โหยย ขาวโบ๊ะเลยว่ะเพื่อน”
พวกนั้นปล่อยคอเสื้อพี่วี โดยมีเด็ก 2คนจับแขนไว้คนละข้าง
และมีอีกคน ซึ่งเป้นคนที่ตัวโตสุด เดินอ้อมมาประตูด้านพี่บลูนั่งอยู่
“อือหือ...สวยจริงๆ ” เจ้าคนที่เปิดประตูมันตะลึง ตาโตเมื่อเห็นเปิดประตูเห็นบูลเต็มตัว
ก็แน่ละ ลูกสาวแสนสวยคนเดียวของเจ้าของร้านขายวัสดุก่อสร้างในเมือง
แถมวันนี้บลูมาถ่ายพรีเวดดิ้งกับพี่วี ก็แต่งตัวสวยจัดเป็น
ที่อยุ่ในชุดเดรสสีขาว ทรงกึ่งๆเป้นชุดเจ้าสาว ที่ใช้ถ่ายพรีเวดดิ้ง
ประกอบกับผิวเนียน ขาวสวยหมวยหน้าอก 36 เอว 24
สะโพกผายก้มกลึง 35... จัดว่าไม่แพ้ดาวมหาลัย แค่บลูไม่ประกวดเฉยๆ ตั้งใจเรียนอย่างเดียว
(/>“เห้ย โคตรสวยว่ะ ขาวชิบหาย” มันตะโกนบอกเพื่อน ร้องอู้หูกันยกใหญ่
“เชิญลงมากั้บบบ...พี่สาว” บลูได้กลิ่นเหล้าจากปากมัน
แต่ก็เดินลงมาด้วยดี โดยที่มันไม่ได้ฉุดกระชากอะไรบลู อย่างที่ทำกับพี่วี
บลูเดินมายืนข้างๆพี่วี โดยที่พวกนั้น 2 คนยังไม่ปล่อยแขน แต่กลับบลูพวกนั้นไม่ได้ทำอะไร
“จะเอายังไง เด่วพี่จ่ายค่าเสียหายให้ เท่าไรก็ว่ามา” พี่วีเสนอเงินให้พวกมัน เพราะเห้นท่าไม่ดีแน่
“คือตอนแรกกกก” เด็กที่ตัวโตสุด คนที่เดินมาเปิดกประตูให้บลูออกมา พูดขึ้น
“ก็ว่าจะเอาสักหมื่นอ่าาานะ เป็นค่าทำขวัญ ขับรถทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน”
“แต่พอ...เห็นพี่สาว สุดสวยแล้ว...ป๋มไม่เอาละ” มันพูดด้วยน้ำเสียงยียวน ดูท่าจะกินเมากันทั้งกลุ่ม
“555 ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า” พวกเด็กนักเรียนทั้ง 3 คนหัวเราะ
“แล้วพวกนายจะเอาอะไร ชะ ชั้น จะจ่ายให้”
“พวกพี่มาจากกันไหนกั๊บบ”
“นี่ ชั้นไม่มีเวลามาพูดเล่นด้วยหรอกนะ เอาเงินไป ไม่งั้นชั้นจะแจ้งตำรวจ ”
บลูควักกระเป๋าเงินออกมา เตรียมหยิบเงินให้พวกนั้น
“555 จี้ว่ะ” เจ้าเด็กคนที่ขับแขนพี่วีคนนึงหัวเราะขึ้น
ส่วนอีกคนก็พูดเสริมขึ้นมาว่า
“หยิบมือถือขึ้นมาดูสิ พี่สาววววว มันโทรได้หรือเปล่า”
จริงด้วย! มือถือไม่มีสัญญานเลยสักขีด บลูหน้าเสีย นี่มันบ้านนอกขนาดนั้นเลยเชียวหรือ
“55 รถก็ลงข้างทางไปล่ะ ขับหนีก็ไม่ได้นะพี่สาวคนสวย” เจ้าเด็กตัวโตพูด
“คุยกันดีๆ ดีกว่า”
“เหอะ” บลูถอดหายใจ
“พวกพี่มาจากไหนกัน” มันกลับมาถามคำถามเดิม
“มาจากชัยภูมิ” พี่วีตอบ น้ำเสียงห้วนๆ
“แล้วจะไปไหนกัน ” เด็กอีกคนนึงถาม
“ไปอำเภอ xxx, ขอนแก่น” พี่วีตอบ
“แล้วไหงมาทางนี้ได้ล่ะ” ณ จุดๆนี้ บลูคิดในใจโทษพี่วีคนเดียวเลย ที่พาหลงได้มั่วขนาดนี้
พวกเราทั้งคู่ไม่ได้ตอบอะไรไป
“ไปทำอะไรกันมาเหรอกั๊บบบบ” พวกเด็กยังถามเซ้าซี่
“ถ่ายรูปพรีเวดดิ้ง พอใจหรือยัง จะเอายังไงก็ว่ามา” บลูพูดออกไปเสียงดัง
“บลู!” พี่วีพูดเหมือนจะเตือนบางอย่างบลู
“ออ้อออ ถึงว่าละ แต่งตัวสวยเช้งเชียว” มันมองตั้งแต่หัวจรดเท้า จนบลูต้องเอามือกอดอก
“งั้นน….”
“พวกป๋มมม ขอถ่ายด้วยคนสิ” มันชะงักไปนิดนึง ก่อนจะพุดต่อว่า
“นะ”
ยังไม่ทันได้เอ่ยปากอะไร 1ในสองคนที่จับแขนพี่วีไว้ ก็เอามีดไปชี้ที่ท้องพี่วี
“เห้ยย” พี่วีดิ้นกระโดดถอย
“กรี๊ดดดดดดด อย่าาา อย่าาาาาา ”
“นะ” มันพูดซ้ำ
“ได้ๆๆ” พี่วีพูดรัวๆ เหงื่อแตกพลัก
“พวกนายจา จะถ่ายรูปแค่นั้นใช่มั้ยยย”
“ใช่กั๊บบบ พี่สาว อิอิ”
“แน่นอนกั้บผมมม ฮี่ฮี่” เด็กนักเรียนอีกสองตัวก็หัวเราะประสานเสียงกัน แล้วปล่อยพี่วี
“กล้อง?” เจ้าคนตัวโตถาม พี่วีนั่งทรุดอยู่ที่พื้น ชี้ไปที่ประตูหลังรถเบนซ์
แล้วมันก็คว้ากล้องมา ทั้ง 3 ล้อมหน้าล้อมหลัง จูงบลูเดินลงจากถนน
พี่วีเองก็ลุกขึ้น จะเดินตามไปด้วย
“อยุ่ตรงนี้แหล่ะพี่ชาย ขอยืมตัวพี่สาวไปถ่ายพรีเวดดิ้งสัก 5 นาที 10 นาที เด่วเอามาส่งนะก้าบบ”
บลูคิดไม่ถึงเลยว่า พี่วีก็หยุดเดินตามพวกนั้นสั่ง บลูยิ่งใจเสีย ผิดหวังกับชายหนุ่ม
ที่ทำไมยอมทำอะไรตามที่เด็กมันสั่งแบบนี้ บลูเองไม่รุ้จะเกิดอะไรขึ้น
มันจะเอาบูลไปฆ่าหมกป่าหรือป่าว บลูเดินขาสั่น ใจตุ่มๆต่อมๆไม่อยุ่กับตัว
เดินตามพวกนั้นผ่านกิ่งไม้ ใบไม้ ไปทางสวนยางที่อยู่ถัดไปราวๆ 50 เมตร
(/>
1 ชั่วโมงผ่านไป…
“555”
“เอ่ออ ว่ะ ดีจริง”
“สวย สวยอย่างที่คิดไว้จริงๆ”
บลูและพวกเด็กนักเรียนชายอีก 3 เดินกลับมาณจุดเดิมที่รถเบนซ์ตกถนนอยู่
“บลู!!! บลูไม่เป็นไรใช่มั้ย” พี่วีวิ่งเข้ามากอด
บลูตอบเพียงสั้นๆว่า “ค่ะ” ด้วยท่างทีอิดโรย
จากนั้นพวกเด็กทั้ง 3 คนก็ไปตามคนอื่นๆในหมู่บ้านมาช่วย ใช้ไถนามาลากรถเราขึ้นมาจากถนน
โชดดีที่รถไม่ได้เสียหายอะไรมาก สามารถขับรถกลับบ้านได้
ระหว่างทางกลับบ้าน…ในรถมีแต่ความเงียบงันเกือบชั่วโมง มีเพียงน้ำใสๆไหลรินออกจากตา
ซึ่งไม่แน่ใจว่าพี่วีเห็นหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆพี่วีคงเพิ่งรู้สึกสำนึกผิด
และแล้วพี่วีก็เอ่ยปากขึั้น
“พวกนั้น...”
“มัน...ทำอะไร บูลบ้าง”
บลูไม่ตอบอะไร แต่จากคำถามนี้ มันทำให้บลูร้องไห้โฮออกมา
“มัน พวกมัน...จับ ฮืออออ”
“มันจับบลูแก้ผ้า ละ แล้วก็ ถ่าย ฮืออออ พี่วี~~~”
“ไม่ต้องพูดแล้ว พอ พอออออ!!” พี่วีเหยียบเบรคแล้วโผดกอดบลู
“พี่ผิดเอง พี่มันขี้ขลาดตาขาว”
“ขอบคุณ ขอบคุณบูลนะ ที่ช่วยชีวิตพี่ไว้ ไม่อย่างนั้นพี่อาจโดนมันแทงไปแล้ว”
“ถึงมันเห็น...มันจะถ่ายภาพพวกนั้น ก็ช่างมันเถอะ ”
“มันเห็นมันก็เอาไปไม่ดได้”
“อย่างน้อยเราก็ไม่ตายนะ นะบลู ”
“พี่จะชดใช้ความผิดนี้เอง พี่ชดใช้เอง ลืมมันไปนะ พี่ก็จะลืมมัน”
เราทั้งคู่กอดกันร้องไห้…และไม่พูดอะไรกันอีกจนถึงบ้าน
โดยพี่วีไม่ได้รุ้เลยว่า สิ่งที่บลูเล่านั้น มัน.. มัน...ไม่ได้ได้ง่ายแค่นั้น
ย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสวนยางตอนนั้น.....
มีซ่อนข้อความนะครับ เม้นแล้วจะอ่านต่อได้
....เรื่องใหม่มาแล้วครับ หลังจากหยุดเขียนมานาน
ครอ่านจบแล้วก็ช่วยเม้นได้เต็มที่เลย
เวลา 5 ทุ่มครึ่ง ณ ถนนเชื่อมต่อระหว่างตำบลแห่งนึงในจังหวัดชัยภูมิ
“นี่เธอออ…. ทำไมยิ่งขับไป ยิ่งมืดลงๆเนี่ย”
….บลู หมอintern สาวสวยไฮโซ นั่งบ่นในรถเมอร์เซเดสเบนซ์สีขาว
ที่มีแฟนหนุ่มชื่อวีรภาพ ซึ่งเป็นหมอintern เช่นกันแต่คนละโรงพยาบาล
“เอ่ออ..นั้นสิ ก็ GPS มันบอกเป็นทางลัด อะไรหวะ พาเข้าป่าเข้าดงเฉย”
“ตัวเองมีเวรพรุ่งนี้เช้าด้วย อุตสาจะทำเวลาซะหน่อย ไม่น่าเชื่อมันเลย GPS เวรนี่”
“กลับกันเหอะเธอ ทางมันเปลี่ยวอ่ะ” หมอสาวใจไม่ดี เขย่าแฟนหนุ่ม
เมื่อถนนลาดยาง ได้เปลี่ยนเป็นทางลูกรัง ดินแดง
บรรยากาศสองข้างทางเป็นสวนต้นยางสูงใหญ่สลับกับท้องนา
ไร้แสงไฟ ไร้หมู่บ้าน ไม่เห็นหลอดไฟนีออนแม้สักหลอดเดียว
(/>“อือ ลองขับต่ออีกสักหน่อยแล้วกะ น่าจะใกล้ทะลุถนนใหญ่แล้วล่ะ”
หมอหนุ่มยังยืนยันจะไปต่อ สายตาเหลือบไปมองจอ GPS
--------------------------
…..พี่วีและบลูเพิ่งกลับจากชัยภูมิ
เพื่อจะกลับมาที่อำเภอเล็กๆแห่งนึงในจังหวัดขอนแก่น
ที่บลูและแฟนฝึกงานเป็นหมอintern หรือ หมอฝึกงานอยู่
วันนี้ บลูกับพี่วีตระเวนถ่ายภาพพรีเวดดิ้ง จุดนั้น จุดนั้น ทั้งวัน เที่ยวด้วย ถ่ายด้วย
เหนื่อยมากเพราะเราถ่ายกันเอง มีเพื่อนมาช่วยเป็นตากล้องและช่างแต่งหน้า 2 คน
ใช่คะ เรามีแผนจะแต่งงานกันในอนาคตไม่ไกลนี้
ยังไม่ได้บอกผู้ใหญ่เป็นทางการอะไร แต่ท่านก็พอจะทราบอยู่แล้วคราวๆ
ล้อรถเมอร์เซเดสเบนซ์บดถนนลูกรังจนฝุ่นคลุ้งตลอดทาง
ถนนที่มืดมิด ประกอบกับฝุ่นคลุ้ง ทำให้ทัศวิสัยค่อนข้างแย่ มองถนนได้ลำบากมาก
“เฮ้ยยยย!”
“เฮ้ยยยย เธออออ! ระวังงงงงงงงงงงงงงง” ทั้งบลูและแฟนร้องประสานเสียง
“เอี้ยดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!! กึก กึก! กึกึก กึกกก”
แฟนบลู หักรถเบนซ์ลงข้างทาง ตกถนนลงไปที่ทุ่งนาด้านข้าง
แต่โชดดีที่ถนนนั้นมีระดับสูงกว่าข้างทางไม่มาก เราทั้งคู่จึงไม่เป็นอะไรมาก
นอกจากตกใจและฝุ่นตลบ
“เฮ้ยย...น้อง ทำไมจอดรถกันยังงี้อ่ะ!”
แฟนบลูลดกระจกลง ตะโกนออกไปที่ถนน บลูเห้นเงามืดๆของชายรูปร่างเล็ก 3 คน
พร้อมมอเตอร์ไซค์3คันจอดอยู่กลางถนน
“ไรว่ะ เกือบชนกู ยังมาด่ากูอีก” หนึ่งในชาย 3 คนนั้นตะโกนกลับ
และเดินตรงที่มาที่รถเมอร์เซสเดสสีขาวที่ตกถนนอยู่
ทำให้บลูได้รุ้ว่า ทั้ง 3 เป็นเด็กนักเรียน ยังใส่ชุดนักเรียนกันอยู่เลย
(/>
ทั้งสามเดินมาตรงประตูด้านคนขับ
“หรือจะเอา ว่าไงงง! ต่อยกะกรูม่ะ ลงรถมาเลย ลงมา”
“ลงมาเลยเพ่ ลงเพ่ ลง ลง ลงมาเด๊ ลง อ่ะโด แน่ป่าววว”
“แหม ขับเบนซ์แล้วไง ลงมาเด่วนี้” เพื่อนมันอีก2คนเสริม
ทั้งสามคน ดึงกระชากพยายามประตู บลูเห็นบางคนในกลุ่มพวกนั้น ในมือกำมีดไว้
แฟนบลูก็ดูสตั้นไปเหมือนกัน เพราะทั้งบลูและแฟน ต่างไม่เคยมีเรื่องมีราวกับใคร
ทั้งชีวิตก็มีแต่เรียนและทำงาน ไม่เคยมีเรื่องวิวาทกับใคร
พอเจอสถานการณ์แบบนี้เฉพาะหน้า ก็ทำอะไรไม่ถูก
ยิ่งบลูนะ กลัวจนตัวสั่นระริก หัวใจเต้นตุ้บๆ ด้วยความกลัว
“เธอออ เธอๆๆ มัน มันถือมีดด้วยอา หืออ” บลูพูดอย่างตื่นกระหนก
พี่วีเหยียบคันเร่ง จะขับหนี แต่อนิจารถไม่ขยับหลังจากที่ตกถนนมาเมื่อกี้ คงค้ำอยุ่กับไหล่ทาง
เด็กนักเรียนทั้ง 3 คน กระชากที่เปิดประตูไม่ได้ผล มันก็คว้าไม้มาฟาดใส่กระจกด้านคนขับที่พี่วีนั่งอยู่
อีกคน ที่เป็นคนถือมีด ทำท่าเอามีดปาดคอ
“มึงจะเปิดไม่เปิด ถ้ากูเปิดได้เอง กูเอาตายแน่”
พี่วี ที่นั่งนิ่งตัวชาอยู่นั้น จึงได้สติขึ้น
“เด่ววว!!!” พี่วีลดกระจกลง!
“ พี่ขอโทษนะน้อง ไม่ได้ตั้งใจ” พี่วียกมือไหว้เด็กที่อยู่ในชุดนักเรียนทั้ง 3 คน
บลูมองออกไป ได้เห็นหน้าพวกนั้นชัดๆ ทั้งสามผิวดำเข้ม เหมือนเด็กอีสานชนบททั่วๆไปที่บลูคุ้นเคย
(บลูเป็นลูกคนจีนคะ แต่บลูเกิดที่ขอนแก่น พูดอีสานได้ถึงปกติจะไม่ค่อยพูด)
แว๊บแรกที่บลูเห็นคือ พวกนั้นยังหน้าเด็กอยู่เลย! จากสายตาแล้ว น่าจะเป็นเด็ก ม.ต้น
ถึงจะกลัว แต่มันก็ทำให้บลูรู้สึกว่า มันน่าจะพอคุยกันได้ อย่างน้อยพวกนั้นก็แค่เด็กๆ
...แต่บลูคิดผิด!
“เอ่อ เปิดแล้วเด้เพ่ มาเคลียร์กันหน่อย เกลียดว่ะพวกคนรวย”
“พี่ขอโทษๆๆ พี่ไม่เห็นพวกน้องเลย ”
พวกนั้นเปิดประตูรถ แล้วกรูกันเข้ามาดึงคอเสื้อ ลากพี่วีออกจากรถ
“กรี๊ดดดด เด่ววว อยะ ยะ อย่า ทำอะไรเลยพวกพี่เลยยยย” บลูกรี๊ดร้องออกไป มือก็ดึงแขนพี่วีไว้อีกข้าง
“โหยย ขาวโบ๊ะเลยว่ะเพื่อน”
พวกนั้นปล่อยคอเสื้อพี่วี โดยมีเด็ก 2คนจับแขนไว้คนละข้าง
และมีอีกคน ซึ่งเป้นคนที่ตัวโตสุด เดินอ้อมมาประตูด้านพี่บลูนั่งอยู่
“อือหือ...สวยจริงๆ ” เจ้าคนที่เปิดประตูมันตะลึง ตาโตเมื่อเห็นเปิดประตูเห็นบูลเต็มตัว
ก็แน่ละ ลูกสาวแสนสวยคนเดียวของเจ้าของร้านขายวัสดุก่อสร้างในเมือง
แถมวันนี้บลูมาถ่ายพรีเวดดิ้งกับพี่วี ก็แต่งตัวสวยจัดเป็น
ที่อยุ่ในชุดเดรสสีขาว ทรงกึ่งๆเป้นชุดเจ้าสาว ที่ใช้ถ่ายพรีเวดดิ้ง
ประกอบกับผิวเนียน ขาวสวยหมวยหน้าอก 36 เอว 24
สะโพกผายก้มกลึง 35... จัดว่าไม่แพ้ดาวมหาลัย แค่บลูไม่ประกวดเฉยๆ ตั้งใจเรียนอย่างเดียว
(/>“เห้ย โคตรสวยว่ะ ขาวชิบหาย” มันตะโกนบอกเพื่อน ร้องอู้หูกันยกใหญ่
“เชิญลงมากั้บบบ...พี่สาว” บลูได้กลิ่นเหล้าจากปากมัน
แต่ก็เดินลงมาด้วยดี โดยที่มันไม่ได้ฉุดกระชากอะไรบลู อย่างที่ทำกับพี่วี
บลูเดินมายืนข้างๆพี่วี โดยที่พวกนั้น 2 คนยังไม่ปล่อยแขน แต่กลับบลูพวกนั้นไม่ได้ทำอะไร
“จะเอายังไง เด่วพี่จ่ายค่าเสียหายให้ เท่าไรก็ว่ามา” พี่วีเสนอเงินให้พวกมัน เพราะเห้นท่าไม่ดีแน่
“คือตอนแรกกกก” เด็กที่ตัวโตสุด คนที่เดินมาเปิดกประตูให้บลูออกมา พูดขึ้น
“ก็ว่าจะเอาสักหมื่นอ่าาานะ เป็นค่าทำขวัญ ขับรถทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน”
“แต่พอ...เห็นพี่สาว สุดสวยแล้ว...ป๋มไม่เอาละ” มันพูดด้วยน้ำเสียงยียวน ดูท่าจะกินเมากันทั้งกลุ่ม
“555 ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า” พวกเด็กนักเรียนทั้ง 3 คนหัวเราะ
“แล้วพวกนายจะเอาอะไร ชะ ชั้น จะจ่ายให้”
“พวกพี่มาจากกันไหนกั๊บบ”
“นี่ ชั้นไม่มีเวลามาพูดเล่นด้วยหรอกนะ เอาเงินไป ไม่งั้นชั้นจะแจ้งตำรวจ ”
บลูควักกระเป๋าเงินออกมา เตรียมหยิบเงินให้พวกนั้น
“555 จี้ว่ะ” เจ้าเด็กคนที่ขับแขนพี่วีคนนึงหัวเราะขึ้น
ส่วนอีกคนก็พูดเสริมขึ้นมาว่า
“หยิบมือถือขึ้นมาดูสิ พี่สาววววว มันโทรได้หรือเปล่า”
จริงด้วย! มือถือไม่มีสัญญานเลยสักขีด บลูหน้าเสีย นี่มันบ้านนอกขนาดนั้นเลยเชียวหรือ
“55 รถก็ลงข้างทางไปล่ะ ขับหนีก็ไม่ได้นะพี่สาวคนสวย” เจ้าเด็กตัวโตพูด
“คุยกันดีๆ ดีกว่า”
“เหอะ” บลูถอดหายใจ
“พวกพี่มาจากไหนกัน” มันกลับมาถามคำถามเดิม
“มาจากชัยภูมิ” พี่วีตอบ น้ำเสียงห้วนๆ
“แล้วจะไปไหนกัน ” เด็กอีกคนนึงถาม
“ไปอำเภอ xxx, ขอนแก่น” พี่วีตอบ
“แล้วไหงมาทางนี้ได้ล่ะ” ณ จุดๆนี้ บลูคิดในใจโทษพี่วีคนเดียวเลย ที่พาหลงได้มั่วขนาดนี้
พวกเราทั้งคู่ไม่ได้ตอบอะไรไป
“ไปทำอะไรกันมาเหรอกั๊บบบบ” พวกเด็กยังถามเซ้าซี่
“ถ่ายรูปพรีเวดดิ้ง พอใจหรือยัง จะเอายังไงก็ว่ามา” บลูพูดออกไปเสียงดัง
“บลู!” พี่วีพูดเหมือนจะเตือนบางอย่างบลู
“ออ้อออ ถึงว่าละ แต่งตัวสวยเช้งเชียว” มันมองตั้งแต่หัวจรดเท้า จนบลูต้องเอามือกอดอก
“งั้นน….”
“พวกป๋มมม ขอถ่ายด้วยคนสิ” มันชะงักไปนิดนึง ก่อนจะพุดต่อว่า
“นะ”
ยังไม่ทันได้เอ่ยปากอะไร 1ในสองคนที่จับแขนพี่วีไว้ ก็เอามีดไปชี้ที่ท้องพี่วี
“เห้ยย” พี่วีดิ้นกระโดดถอย
“กรี๊ดดดดดดด อย่าาา อย่าาาาาา ”
“นะ” มันพูดซ้ำ
“ได้ๆๆ” พี่วีพูดรัวๆ เหงื่อแตกพลัก
“พวกนายจา จะถ่ายรูปแค่นั้นใช่มั้ยยย”
“ใช่กั๊บบบ พี่สาว อิอิ”
“แน่นอนกั้บผมมม ฮี่ฮี่” เด็กนักเรียนอีกสองตัวก็หัวเราะประสานเสียงกัน แล้วปล่อยพี่วี
“กล้อง?” เจ้าคนตัวโตถาม พี่วีนั่งทรุดอยู่ที่พื้น ชี้ไปที่ประตูหลังรถเบนซ์
แล้วมันก็คว้ากล้องมา ทั้ง 3 ล้อมหน้าล้อมหลัง จูงบลูเดินลงจากถนน
พี่วีเองก็ลุกขึ้น จะเดินตามไปด้วย
“อยุ่ตรงนี้แหล่ะพี่ชาย ขอยืมตัวพี่สาวไปถ่ายพรีเวดดิ้งสัก 5 นาที 10 นาที เด่วเอามาส่งนะก้าบบ”
บลูคิดไม่ถึงเลยว่า พี่วีก็หยุดเดินตามพวกนั้นสั่ง บลูยิ่งใจเสีย ผิดหวังกับชายหนุ่ม
ที่ทำไมยอมทำอะไรตามที่เด็กมันสั่งแบบนี้ บลูเองไม่รุ้จะเกิดอะไรขึ้น
มันจะเอาบูลไปฆ่าหมกป่าหรือป่าว บลูเดินขาสั่น ใจตุ่มๆต่อมๆไม่อยุ่กับตัว
เดินตามพวกนั้นผ่านกิ่งไม้ ใบไม้ ไปทางสวนยางที่อยู่ถัดไปราวๆ 50 เมตร
(/>
1 ชั่วโมงผ่านไป…
“555”
“เอ่ออ ว่ะ ดีจริง”
“สวย สวยอย่างที่คิดไว้จริงๆ”
บลูและพวกเด็กนักเรียนชายอีก 3 เดินกลับมาณจุดเดิมที่รถเบนซ์ตกถนนอยู่
“บลู!!! บลูไม่เป็นไรใช่มั้ย” พี่วีวิ่งเข้ามากอด
บลูตอบเพียงสั้นๆว่า “ค่ะ” ด้วยท่างทีอิดโรย
จากนั้นพวกเด็กทั้ง 3 คนก็ไปตามคนอื่นๆในหมู่บ้านมาช่วย ใช้ไถนามาลากรถเราขึ้นมาจากถนน
โชดดีที่รถไม่ได้เสียหายอะไรมาก สามารถขับรถกลับบ้านได้
ระหว่างทางกลับบ้าน…ในรถมีแต่ความเงียบงันเกือบชั่วโมง มีเพียงน้ำใสๆไหลรินออกจากตา
ซึ่งไม่แน่ใจว่าพี่วีเห็นหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆพี่วีคงเพิ่งรู้สึกสำนึกผิด
และแล้วพี่วีก็เอ่ยปากขึั้น
“พวกนั้น...”
“มัน...ทำอะไร บูลบ้าง”
บลูไม่ตอบอะไร แต่จากคำถามนี้ มันทำให้บลูร้องไห้โฮออกมา
“มัน พวกมัน...จับ ฮืออออ”
“มันจับบลูแก้ผ้า ละ แล้วก็ ถ่าย ฮืออออ พี่วี~~~”
“ไม่ต้องพูดแล้ว พอ พอออออ!!” พี่วีเหยียบเบรคแล้วโผดกอดบลู
“พี่ผิดเอง พี่มันขี้ขลาดตาขาว”
“ขอบคุณ ขอบคุณบูลนะ ที่ช่วยชีวิตพี่ไว้ ไม่อย่างนั้นพี่อาจโดนมันแทงไปแล้ว”
“ถึงมันเห็น...มันจะถ่ายภาพพวกนั้น ก็ช่างมันเถอะ ”
“มันเห็นมันก็เอาไปไม่ดได้”
“อย่างน้อยเราก็ไม่ตายนะ นะบลู ”
“พี่จะชดใช้ความผิดนี้เอง พี่ชดใช้เอง ลืมมันไปนะ พี่ก็จะลืมมัน”
เราทั้งคู่กอดกันร้องไห้…และไม่พูดอะไรกันอีกจนถึงบ้าน
โดยพี่วีไม่ได้รุ้เลยว่า สิ่งที่บลูเล่านั้น มัน.. มัน...ไม่ได้ได้ง่ายแค่นั้น
ย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสวนยางตอนนั้น.....
มีซ่อนข้อความนะครับ เม้นแล้วจะอ่านต่อได้
....เรื่องใหม่มาแล้วครับ หลังจากหยุดเขียนมานาน
ครอ่านจบแล้วก็ช่วยเม้นได้เต็มที่เลย
คุณหมอสุดยอด
เวลา 5 ทุ่มครึ่ง ณ ถนนเชื่อมต่อระหว่างตำบลแห่งนึงในจังหวัดชัยภูมิ
“นี่เธอออ…. ทำไมยิ่งขับไป ยิ่งมืดลงๆเนี่ย”
….บลู หมอintern สาวสวยไฮโซ นั่งบ่นในรถเมอร์เซเดสเบนซ์สีขาว
ที่มีแฟนหนุ่มชื่อวีรภาพ ซึ่งเป็นหมอintern เช่นกันแต่คนละโรงพยาบาล
“เอ่ออ..นั้นสิ ก็ GPS มันบอกเป็นทางลัด อะไรหวะ พาเข้าป่าเข้าดงเฉย”
“ตัวเองมีเวรพรุ่งนี้เช้าด้วย อุตสาจะทำเวลาซะหน่อย ไม่น่าเชื่อมันเลย GPS เวรนี่”
“กลับกันเหอะเธอ ทางมันเปลี่ยวอ่ะ” หมอสาวใจไม่ดี เขย่าแฟนหนุ่ม
เมื่อถนนลาดยาง ได้เปลี่ยนเป็นทางลูกรัง ดินแดง
บรรยากาศสองข้างทางเป็นสวนต้นยางสูงใหญ่สลับกับท้องนา
ไร้แสงไฟ ไร้หมู่บ้าน ไม่เห็นหลอดไฟนีออนแม้สักหลอดเดียว
(/>“อือ ลองขับต่ออีกสักหน่อยแล้วกะ น่าจะใกล้ทะลุถนนใหญ่แล้วล่ะ”
หมอหนุ่มยังยืนยันจะไปต่อ สายตาเหลือบไปมองจอ GPS
--------------------------
…..พี่วีและบลูเพิ่งกลับจากชัยภูมิ
เพื่อจะกลับมาที่อำเภอเล็กๆแห่งนึงในจังหวัดขอนแก่น
ที่บลูและแฟนฝึกงานเป็นหมอintern หรือ หมอฝึกงานอยู่
วันนี้ บลูกับพี่วีตระเวนถ่ายภาพพรีเวดดิ้ง จุดนั้น จุดนั้น ทั้งวัน เที่ยวด้วย ถ่ายด้วย
เหนื่อยมากเพราะเราถ่ายกันเอง มีเพื่อนมาช่วยเป็นตากล้องและช่างแต่งหน้า 2 คน
ใช่คะ เรามีแผนจะแต่งงานกันในอนาคตไม่ไกลนี้
ยังไม่ได้บอกผู้ใหญ่เป็นทางการอะไร แต่ท่านก็พอจะทราบอยู่แล้วคราวๆ
ล้อรถเมอร์เซเดสเบนซ์บดถนนลูกรังจนฝุ่นคลุ้งตลอดทาง
ถนนที่มืดมิด ประกอบกับฝุ่นคลุ้ง ทำให้ทัศวิสัยค่อนข้างแย่ มองถนนได้ลำบากมาก
“เฮ้ยยยย!”
“เฮ้ยยยย เธออออ! ระวังงงงงงงงงงงงงงง” ทั้งบลูและแฟนร้องประสานเสียง
“เอี้ยดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!! กึก กึก! กึกึก กึกกก”
แฟนบลู หักรถเบนซ์ลงข้างทาง ตกถนนลงไปที่ทุ่งนาด้านข้าง
แต่โชดดีที่ถนนนั้นมีระดับสูงกว่าข้างทางไม่มาก เราทั้งคู่จึงไม่เป็นอะไรมาก
นอกจากตกใจและฝุ่นตลบ
“เฮ้ยย...น้อง ทำไมจอดรถกันยังงี้อ่ะ!”
แฟนบลูลดกระจกลง ตะโกนออกไปที่ถนน บลูเห้นเงามืดๆของชายรูปร่างเล็ก 3 คน
พร้อมมอเตอร์ไซค์3คันจอดอยู่กลางถนน
“ไรว่ะ เกือบชนกู ยังมาด่ากูอีก” หนึ่งในชาย 3 คนนั้นตะโกนกลับ
และเดินตรงที่มาที่รถเมอร์เซสเดสสีขาวที่ตกถนนอยู่
ทำให้บลูได้รุ้ว่า ทั้ง 3 เป็นเด็กนักเรียน ยังใส่ชุดนักเรียนกันอยู่เลย
(/>
ทั้งสามเดินมาตรงประตูด้านคนขับ
“หรือจะเอา ว่าไงงง! ต่อยกะกรูม่ะ ลงรถมาเลย ลงมา”
“ลงมาเลยเพ่ ลงเพ่ ลง ลง ลงมาเด๊ ลง อ่ะโด แน่ป่าววว”
“แหม ขับเบนซ์แล้วไง ลงมาเด่วนี้” เพื่อนมันอีก2คนเสริม
ทั้งสามคน ดึงกระชากพยายามประตู บลูเห็นบางคนในกลุ่มพวกนั้น ในมือกำมีดไว้
แฟนบลูก็ดูสตั้นไปเหมือนกัน เพราะทั้งบลูและแฟน ต่างไม่เคยมีเรื่องมีราวกับใคร
ทั้งชีวิตก็มีแต่เรียนและทำงาน ไม่เคยมีเรื่องวิวาทกับใคร
พอเจอสถานการณ์แบบนี้เฉพาะหน้า ก็ทำอะไรไม่ถูก
ยิ่งบลูนะ กลัวจนตัวสั่นระริก หัวใจเต้นตุ้บๆ ด้วยความกลัว
“เธอออ เธอๆๆ มัน มันถือมีดด้วยอา หืออ” บลูพูดอย่างตื่นกระหนก
พี่วีเหยียบคันเร่ง จะขับหนี แต่อนิจารถไม่ขยับหลังจากที่ตกถนนมาเมื่อกี้ คงค้ำอยุ่กับไหล่ทาง
เด็กนักเรียนทั้ง 3 คน กระชากที่เปิดประตูไม่ได้ผล มันก็คว้าไม้มาฟาดใส่กระจกด้านคนขับที่พี่วีนั่งอยู่
อีกคน ที่เป็นคนถือมีด ทำท่าเอามีดปาดคอ
“มึงจะเปิดไม่เปิด ถ้ากูเปิดได้เอง กูเอาตายแน่”
พี่วี ที่นั่งนิ่งตัวชาอยู่นั้น จึงได้สติขึ้น
“เด่ววว!!!” พี่วีลดกระจกลง!
“ พี่ขอโทษนะน้อง ไม่ได้ตั้งใจ” พี่วียกมือไหว้เด็กที่อยู่ในชุดนักเรียนทั้ง 3 คน
บลูมองออกไป ได้เห็นหน้าพวกนั้นชัดๆ ทั้งสามผิวดำเข้ม เหมือนเด็กอีสานชนบททั่วๆไปที่บลูคุ้นเคย
(บลูเป็นลูกคนจีนคะ แต่บลูเกิดที่ขอนแก่น พูดอีสานได้ถึงปกติจะไม่ค่อยพูด)
แว๊บแรกที่บลูเห็นคือ พวกนั้นยังหน้าเด็กอยู่เลย! จากสายตาแล้ว น่าจะเป็นเด็ก ม.ต้น
ถึงจะกลัว แต่มันก็ทำให้บลูรู้สึกว่า มันน่าจะพอคุยกันได้ อย่างน้อยพวกนั้นก็แค่เด็กๆ
...แต่บลูคิดผิด!
“เอ่อ เปิดแล้วเด้เพ่ มาเคลียร์กันหน่อย เกลียดว่ะพวกคนรวย”
“พี่ขอโทษๆๆ พี่ไม่เห็นพวกน้องเลย ”
พวกนั้นเปิดประตูรถ แล้วกรูกันเข้ามาดึงคอเสื้อ ลากพี่วีออกจากรถ
“กรี๊ดดดด เด่ววว อยะ ยะ อย่า ทำอะไรเลยพวกพี่เลยยยย” บลูกรี๊ดร้องออกไป มือก็ดึงแขนพี่วีไว้อีกข้าง
“โหยย ขาวโบ๊ะเลยว่ะเพื่อน”
พวกนั้นปล่อยคอเสื้อพี่วี โดยมีเด็ก 2คนจับแขนไว้คนละข้าง
และมีอีกคน ซึ่งเป้นคนที่ตัวโตสุด เดินอ้อมมาประตูด้านพี่บลูนั่งอยู่
“อือหือ...สวยจริงๆ ” เจ้าคนที่เปิดประตูมันตะลึง ตาโตเมื่อเห็นเปิดประตูเห็นบูลเต็มตัว
ก็แน่ละ ลูกสาวแสนสวยคนเดียวของเจ้าของร้านขายวัสดุก่อสร้างในเมือง
แถมวันนี้บลูมาถ่ายพรีเวดดิ้งกับพี่วี ก็แต่งตัวสวยจัดเป็น
ที่อยุ่ในชุดเดรสสีขาว ทรงกึ่งๆเป้นชุดเจ้าสาว ที่ใช้ถ่ายพรีเวดดิ้ง
ประกอบกับผิวเนียน ขาวสวยหมวยหน้าอก 36 เอว 24
สะโพกผายก้มกลึง 35... จัดว่าไม่แพ้ดาวมหาลัย แค่บลูไม่ประกวดเฉยๆ ตั้งใจเรียนอย่างเดียว
(/>“เห้ย โคตรสวยว่ะ ขาวชิบหาย” มันตะโกนบอกเพื่อน ร้องอู้หูกันยกใหญ่
“เชิญลงมากั้บบบ...พี่สาว” บลูได้กลิ่นเหล้าจากปากมัน
แต่ก็เดินลงมาด้วยดี โดยที่มันไม่ได้ฉุดกระชากอะไรบลู อย่างที่ทำกับพี่วี
บลูเดินมายืนข้างๆพี่วี โดยที่พวกนั้น 2 คนยังไม่ปล่อยแขน แต่กลับบลูพวกนั้นไม่ได้ทำอะไร
“จะเอายังไง เด่วพี่จ่ายค่าเสียหายให้ เท่าไรก็ว่ามา” พี่วีเสนอเงินให้พวกมัน เพราะเห้นท่าไม่ดีแน่
“คือตอนแรกกกก” เด็กที่ตัวโตสุด คนที่เดินมาเปิดกประตูให้บลูออกมา พูดขึ้น
“ก็ว่าจะเอาสักหมื่นอ่าาานะ เป็นค่าทำขวัญ ขับรถทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน”
“แต่พอ...เห็นพี่สาว สุดสวยแล้ว...ป๋มไม่เอาละ” มันพูดด้วยน้ำเสียงยียวน ดูท่าจะกินเมากันทั้งกลุ่ม
“555 ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า” พวกเด็กนักเรียนทั้ง 3 คนหัวเราะ
“แล้วพวกนายจะเอาอะไร ชะ ชั้น จะจ่ายให้”
“พวกพี่มาจากกันไหนกั๊บบ”
“นี่ ชั้นไม่มีเวลามาพูดเล่นด้วยหรอกนะ เอาเงินไป ไม่งั้นชั้นจะแจ้งตำรวจ ”
บลูควักกระเป๋าเงินออกมา เตรียมหยิบเงินให้พวกนั้น
“555 จี้ว่ะ” เจ้าเด็กคนที่ขับแขนพี่วีคนนึงหัวเราะขึ้น
ส่วนอีกคนก็พูดเสริมขึ้นมาว่า
“หยิบมือถือขึ้นมาดูสิ พี่สาววววว มันโทรได้หรือเปล่า”
จริงด้วย! มือถือไม่มีสัญญานเลยสักขีด บลูหน้าเสีย นี่มันบ้านนอกขนาดนั้นเลยเชียวหรือ
“55 รถก็ลงข้างทางไปล่ะ ขับหนีก็ไม่ได้นะพี่สาวคนสวย” เจ้าเด็กตัวโตพูด
“คุยกันดีๆ ดีกว่า”
“เหอะ” บลูถอดหายใจ
“พวกพี่มาจากไหนกัน” มันกลับมาถามคำถามเดิม
“มาจากชัยภูมิ” พี่วีตอบ น้ำเสียงห้วนๆ
“แล้วจะไปไหนกัน ” เด็กอีกคนนึงถาม
“ไปอำเภอ xxx, ขอนแก่น” พี่วีตอบ
“แล้วไหงมาทางนี้ได้ล่ะ” ณ จุดๆนี้ บลูคิดในใจโทษพี่วีคนเดียวเลย ที่พาหลงได้มั่วขนาดนี้
พวกเราทั้งคู่ไม่ได้ตอบอะไรไป
“ไปทำอะไรกันมาเหรอกั๊บบบบ” พวกเด็กยังถามเซ้าซี่
“ถ่ายรูปพรีเวดดิ้ง พอใจหรือยัง จะเอายังไงก็ว่ามา” บลูพูดออกไปเสียงดัง
“บลู!” พี่วีพูดเหมือนจะเตือนบางอย่างบลู
“ออ้อออ ถึงว่าละ แต่งตัวสวยเช้งเชียว” มันมองตั้งแต่หัวจรดเท้า จนบลูต้องเอามือกอดอก
“งั้นน….”
“พวกป๋มมม ขอถ่ายด้วยคนสิ” มันชะงักไปนิดนึง ก่อนจะพุดต่อว่า
“นะ”
ยังไม่ทันได้เอ่ยปากอะไร 1ในสองคนที่จับแขนพี่วีไว้ ก็เอามีดไปชี้ที่ท้องพี่วี
“เห้ยย” พี่วีดิ้นกระโดดถอย
“กรี๊ดดดดดดด อย่าาา อย่าาาาาา ”
“นะ” มันพูดซ้ำ
“ได้ๆๆ” พี่วีพูดรัวๆ เหงื่อแตกพลัก
“พวกนายจา จะถ่ายรูปแค่นั้นใช่มั้ยยย”
“ใช่กั๊บบบ พี่สาว อิอิ”
“แน่นอนกั้บผมมม ฮี่ฮี่” เด็กนักเรียนอีกสองตัวก็หัวเราะประสานเสียงกัน แล้วปล่อยพี่วี
“กล้อง?” เจ้าคนตัวโตถาม พี่วีนั่งทรุดอยู่ที่พื้น ชี้ไปที่ประตูหลังรถเบนซ์
แล้วมันก็คว้ากล้องมา ทั้ง 3 ล้อมหน้าล้อมหลัง จูงบลูเดินลงจากถนน
พี่วีเองก็ลุกขึ้น จะเดินตามไปด้วย
“อยุ่ตรงนี้แหล่ะพี่ชาย ขอยืมตัวพี่สาวไปถ่ายพรีเวดดิ้งสัก 5 นาที 10 นาที เด่วเอามาส่งนะก้าบบ”
บลูคิดไม่ถึงเลยว่า พี่วีก็หยุดเดินตามพวกนั้นสั่ง บลูยิ่งใจเสีย ผิดหวังกับชายหนุ่ม
ที่ทำไมยอมทำอะไรตามที่เด็กมันสั่งแบบนี้ บลูเองไม่รุ้จะเกิดอะไรขึ้น
มันจะเอาบูลไปฆ่าหมกป่าหรือป่าว บลูเดินขาสั่น ใจตุ่มๆต่อมๆไม่อยุ่กับตัว
เดินตามพวกนั้นผ่านกิ่งไม้ ใบไม้ ไปทางสวนยางที่อยู่ถัดไปราวๆ 50 เมตร
(/>
1 ชั่วโมงผ่านไป…
“555”
“เอ่ออ ว่ะ ดีจริง”
“สวย สวยอย่างที่คิดไว้จริงๆ”
บลูและพวกเด็กนักเรียนชายอีก 3 เดินกลับมาณจุดเดิมที่รถเบนซ์ตกถนนอยู่
“บลู!!! บลูไม่เป็นไรใช่มั้ย” พี่วีวิ่งเข้ามากอด
บลูตอบเพียงสั้นๆว่า “ค่ะ” ด้วยท่างทีอิดโรย
จากนั้นพวกเด็กทั้ง 3 คนก็ไปตามคนอื่นๆในหมู่บ้านมาช่วย ใช้ไถนามาลากรถเราขึ้นมาจากถนน
โชดดีที่รถไม่ได้เสียหายอะไรมาก สามารถขับรถกลับบ้านได้
ระหว่างทางกลับบ้าน…ในรถมีแต่ความเงียบงันเกือบชั่วโมง มีเพียงน้ำใสๆไหลรินออกจากตา
ซึ่งไม่แน่ใจว่าพี่วีเห็นหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆพี่วีคงเพิ่งรู้สึกสำนึกผิด
และแล้วพี่วีก็เอ่ยปากขึั้น
“พวกนั้น...”
“มัน...ทำอะไร บูลบ้าง”
บลูไม่ตอบอะไร แต่จากคำถามนี้ มันทำให้บลูร้องไห้โฮออกมา
“มัน พวกมัน...จับ ฮืออออ”
“มันจับบลูแก้ผ้า ละ แล้วก็ ถ่าย ฮืออออ พี่วี~~~”
“ไม่ต้องพูดแล้ว พอ พอออออ!!” พี่วีเหยียบเบรคแล้วโผดกอดบลู
“พี่ผิดเอง พี่มันขี้ขลาดตาขาว”
“ขอบคุณ ขอบคุณบูลนะ ที่ช่วยชีวิตพี่ไว้ ไม่อย่างนั้นพี่อาจโดนมันแทงไปแล้ว”
“ถึงมันเห็น...มันจะถ่ายภาพพวกนั้น ก็ช่างมันเถอะ ”
“มันเห็นมันก็เอาไปไม่ดได้”
“อย่างน้อยเราก็ไม่ตายนะ นะบลู ”
“พี่จะชดใช้ความผิดนี้เอง พี่ชดใช้เอง ลืมมันไปนะ พี่ก็จะลืมมัน”
เราทั้งคู่กอดกันร้องไห้…และไม่พูดอะไรกันอีกจนถึงบ้าน
โดยพี่วีไม่ได้รุ้เลยว่า สิ่งที่บลูเล่านั้น มัน.. มัน...ไม่ได้ได้ง่ายแค่นั้น
ย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสวนยางตอนนั้น.....
มีซ่อนข้อความนะครับ เม้นแล้วจะอ่านต่อได้
....เรื่องใหม่มาแล้วครับ หลังจากหยุดเขียนมานาน
ครอ่านจบแล้วก็ช่วยเม้นได้เต็มที่เลย
สนุกๆๆ. มากคร้าบสุดยอดจิงๆๆ
เวลา 5 ทุ่มครึ่ง ณ ถนนเชื่อมต่อระหว่างตำบลแห่งนึงในจังหวัดชัยภูมิ
“นี่เธอออ…. ทำไมยิ่งขับไป ยิ่งมืดลงๆเนี่ย”
….บลู หมอintern สาวสวยไฮโซ นั่งบ่นในรถเมอร์เซเดสเบนซ์สีขาว
ที่มีแฟนหนุ่มชื่อวีรภาพ ซึ่งเป็นหมอintern เช่นกันแต่คนละโรงพยาบาล
“เอ่ออ..นั้นสิ ก็ GPS มันบอกเป็นทางลัด อะไรหวะ พาเข้าป่าเข้าดงเฉย”
“ตัวเองมีเวรพรุ่งนี้เช้าด้วย อุตสาจะทำเวลาซะหน่อย ไม่น่าเชื่อมันเลย GPS เวรนี่”
“กลับกันเหอะเธอ ทางมันเปลี่ยวอ่ะ” หมอสาวใจไม่ดี เขย่าแฟนหนุ่ม
เมื่อถนนลาดยาง ได้เปลี่ยนเป็นทางลูกรัง ดินแดง
บรรยากาศสองข้างทางเป็นสวนต้นยางสูงใหญ่สลับกับท้องนา
ไร้แสงไฟ ไร้หมู่บ้าน ไม่เห็นหลอดไฟนีออนแม้สักหลอดเดียว
(/>“อือ ลองขับต่ออีกสักหน่อยแล้วกะ น่าจะใกล้ทะลุถนนใหญ่แล้วล่ะ”
หมอหนุ่มยังยืนยันจะไปต่อ สายตาเหลือบไปมองจอ GPS
--------------------------
…..พี่วีและบลูเพิ่งกลับจากชัยภูมิ
เพื่อจะกลับมาที่อำเภอเล็กๆแห่งนึงในจังหวัดขอนแก่น
ที่บลูและแฟนฝึกงานเป็นหมอintern หรือ หมอฝึกงานอยู่
วันนี้ บลูกับพี่วีตระเวนถ่ายภาพพรีเวดดิ้ง จุดนั้น จุดนั้น ทั้งวัน เที่ยวด้วย ถ่ายด้วย
เหนื่อยมากเพราะเราถ่ายกันเอง มีเพื่อนมาช่วยเป็นตากล้องและช่างแต่งหน้า 2 คน
ใช่คะ เรามีแผนจะแต่งงานกันในอนาคตไม่ไกลนี้
ยังไม่ได้บอกผู้ใหญ่เป็นทางการอะไร แต่ท่านก็พอจะทราบอยู่แล้วคราวๆ
ล้อรถเมอร์เซเดสเบนซ์บดถนนลูกรังจนฝุ่นคลุ้งตลอดทาง
ถนนที่มืดมิด ประกอบกับฝุ่นคลุ้ง ทำให้ทัศวิสัยค่อนข้างแย่ มองถนนได้ลำบากมาก
“เฮ้ยยยย!”
“เฮ้ยยยย เธออออ! ระวังงงงงงงงงงงงงงง” ทั้งบลูและแฟนร้องประสานเสียง
“เอี้ยดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!! กึก กึก! กึกึก กึกกก”
แฟนบลู หักรถเบนซ์ลงข้างทาง ตกถนนลงไปที่ทุ่งนาด้านข้าง
แต่โชดดีที่ถนนนั้นมีระดับสูงกว่าข้างทางไม่มาก เราทั้งคู่จึงไม่เป็นอะไรมาก
นอกจากตกใจและฝุ่นตลบ
“เฮ้ยย...น้อง ทำไมจอดรถกันยังงี้อ่ะ!”
แฟนบลูลดกระจกลง ตะโกนออกไปที่ถนน บลูเห้นเงามืดๆของชายรูปร่างเล็ก 3 คน
พร้อมมอเตอร์ไซค์3คันจอดอยู่กลางถนน
“ไรว่ะ เกือบชนกู ยังมาด่ากูอีก” หนึ่งในชาย 3 คนนั้นตะโกนกลับ
และเดินตรงที่มาที่รถเมอร์เซสเดสสีขาวที่ตกถนนอยู่
ทำให้บลูได้รุ้ว่า ทั้ง 3 เป็นเด็กนักเรียน ยังใส่ชุดนักเรียนกันอยู่เลย
(/>
ทั้งสามเดินมาตรงประตูด้านคนขับ
“หรือจะเอา ว่าไงงง! ต่อยกะกรูม่ะ ลงรถมาเลย ลงมา”
“ลงมาเลยเพ่ ลงเพ่ ลง ลง ลงมาเด๊ ลง อ่ะโด แน่ป่าววว”
“แหม ขับเบนซ์แล้วไง ลงมาเด่วนี้” เพื่อนมันอีก2คนเสริม
ทั้งสามคน ดึงกระชากพยายามประตู บลูเห็นบางคนในกลุ่มพวกนั้น ในมือกำมีดไว้
แฟนบลูก็ดูสตั้นไปเหมือนกัน เพราะทั้งบลูและแฟน ต่างไม่เคยมีเรื่องมีราวกับใคร
ทั้งชีวิตก็มีแต่เรียนและทำงาน ไม่เคยมีเรื่องวิวาทกับใคร
พอเจอสถานการณ์แบบนี้เฉพาะหน้า ก็ทำอะไรไม่ถูก
ยิ่งบลูนะ กลัวจนตัวสั่นระริก หัวใจเต้นตุ้บๆ ด้วยความกลัว
“เธอออ เธอๆๆ มัน มันถือมีดด้วยอา หืออ” บลูพูดอย่างตื่นกระหนก
พี่วีเหยียบคันเร่ง จะขับหนี แต่อนิจารถไม่ขยับหลังจากที่ตกถนนมาเมื่อกี้ คงค้ำอยุ่กับไหล่ทาง
เด็กนักเรียนทั้ง 3 คน กระชากที่เปิดประตูไม่ได้ผล มันก็คว้าไม้มาฟาดใส่กระจกด้านคนขับที่พี่วีนั่งอยู่
อีกคน ที่เป็นคนถือมีด ทำท่าเอามีดปาดคอ
“มึงจะเปิดไม่เปิด ถ้ากูเปิดได้เอง กูเอาตายแน่”
พี่วี ที่นั่งนิ่งตัวชาอยู่นั้น จึงได้สติขึ้น
“เด่ววว!!!” พี่วีลดกระจกลง!
“ พี่ขอโทษนะน้อง ไม่ได้ตั้งใจ” พี่วียกมือไหว้เด็กที่อยู่ในชุดนักเรียนทั้ง 3 คน
บลูมองออกไป ได้เห็นหน้าพวกนั้นชัดๆ ทั้งสามผิวดำเข้ม เหมือนเด็กอีสานชนบททั่วๆไปที่บลูคุ้นเคย
(บลูเป็นลูกคนจีนคะ แต่บลูเกิดที่ขอนแก่น พูดอีสานได้ถึงปกติจะไม่ค่อยพูด)
แว๊บแรกที่บลูเห็นคือ พวกนั้นยังหน้าเด็กอยู่เลย! จากสายตาแล้ว น่าจะเป็นเด็ก ม.ต้น
ถึงจะกลัว แต่มันก็ทำให้บลูรู้สึกว่า มันน่าจะพอคุยกันได้ อย่างน้อยพวกนั้นก็แค่เด็กๆ
...แต่บลูคิดผิด!
“เอ่อ เปิดแล้วเด้เพ่ มาเคลียร์กันหน่อย เกลียดว่ะพวกคนรวย”
“พี่ขอโทษๆๆ พี่ไม่เห็นพวกน้องเลย ”
พวกนั้นเปิดประตูรถ แล้วกรูกันเข้ามาดึงคอเสื้อ ลากพี่วีออกจากรถ
“กรี๊ดดดด เด่ววว อยะ ยะ อย่า ทำอะไรเลยพวกพี่เลยยยย” บลูกรี๊ดร้องออกไป มือก็ดึงแขนพี่วีไว้อีกข้าง
“โหยย ขาวโบ๊ะเลยว่ะเพื่อน”
พวกนั้นปล่อยคอเสื้อพี่วี โดยมีเด็ก 2คนจับแขนไว้คนละข้าง
และมีอีกคน ซึ่งเป้นคนที่ตัวโตสุด เดินอ้อมมาประตูด้านพี่บลูนั่งอยู่
“อือหือ...สวยจริงๆ ” เจ้าคนที่เปิดประตูมันตะลึง ตาโตเมื่อเห็นเปิดประตูเห็นบูลเต็มตัว
ก็แน่ละ ลูกสาวแสนสวยคนเดียวของเจ้าของร้านขายวัสดุก่อสร้างในเมือง
แถมวันนี้บลูมาถ่ายพรีเวดดิ้งกับพี่วี ก็แต่งตัวสวยจัดเป็น
ที่อยุ่ในชุดเดรสสีขาว ทรงกึ่งๆเป้นชุดเจ้าสาว ที่ใช้ถ่ายพรีเวดดิ้ง
ประกอบกับผิวเนียน ขาวสวยหมวยหน้าอก 36 เอว 24
สะโพกผายก้มกลึง 35... จัดว่าไม่แพ้ดาวมหาลัย แค่บลูไม่ประกวดเฉยๆ ตั้งใจเรียนอย่างเดียว
(/>“เห้ย โคตรสวยว่ะ ขาวชิบหาย” มันตะโกนบอกเพื่อน ร้องอู้หูกันยกใหญ่
“เชิญลงมากั้บบบ...พี่สาว” บลูได้กลิ่นเหล้าจากปากมัน
แต่ก็เดินลงมาด้วยดี โดยที่มันไม่ได้ฉุดกระชากอะไรบลู อย่างที่ทำกับพี่วี
บลูเดินมายืนข้างๆพี่วี โดยที่พวกนั้น 2 คนยังไม่ปล่อยแขน แต่กลับบลูพวกนั้นไม่ได้ทำอะไร
“จะเอายังไง เด่วพี่จ่ายค่าเสียหายให้ เท่าไรก็ว่ามา” พี่วีเสนอเงินให้พวกมัน เพราะเห้นท่าไม่ดีแน่
“คือตอนแรกกกก” เด็กที่ตัวโตสุด คนที่เดินมาเปิดกประตูให้บลูออกมา พูดขึ้น
“ก็ว่าจะเอาสักหมื่นอ่าาานะ เป็นค่าทำขวัญ ขับรถทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน”
“แต่พอ...เห็นพี่สาว สุดสวยแล้ว...ป๋มไม่เอาละ” มันพูดด้วยน้ำเสียงยียวน ดูท่าจะกินเมากันทั้งกลุ่ม
“555 ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า” พวกเด็กนักเรียนทั้ง 3 คนหัวเราะ
“แล้วพวกนายจะเอาอะไร ชะ ชั้น จะจ่ายให้”
“พวกพี่มาจากกันไหนกั๊บบ”
“นี่ ชั้นไม่มีเวลามาพูดเล่นด้วยหรอกนะ เอาเงินไป ไม่งั้นชั้นจะแจ้งตำรวจ ”
บลูควักกระเป๋าเงินออกมา เตรียมหยิบเงินให้พวกนั้น
“555 จี้ว่ะ” เจ้าเด็กคนที่ขับแขนพี่วีคนนึงหัวเราะขึ้น
ส่วนอีกคนก็พูดเสริมขึ้นมาว่า
“หยิบมือถือขึ้นมาดูสิ พี่สาววววว มันโทรได้หรือเปล่า”
จริงด้วย! มือถือไม่มีสัญญานเลยสักขีด บลูหน้าเสีย นี่มันบ้านนอกขนาดนั้นเลยเชียวหรือ
“55 รถก็ลงข้างทางไปล่ะ ขับหนีก็ไม่ได้นะพี่สาวคนสวย” เจ้าเด็กตัวโตพูด
“คุยกันดีๆ ดีกว่า”
“เหอะ” บลูถอดหายใจ
“พวกพี่มาจากไหนกัน” มันกลับมาถามคำถามเดิม
“มาจากชัยภูมิ” พี่วีตอบ น้ำเสียงห้วนๆ
“แล้วจะไปไหนกัน ” เด็กอีกคนนึงถาม
“ไปอำเภอ xxx, ขอนแก่น” พี่วีตอบ
“แล้วไหงมาทางนี้ได้ล่ะ” ณ จุดๆนี้ บลูคิดในใจโทษพี่วีคนเดียวเลย ที่พาหลงได้มั่วขนาดนี้
พวกเราทั้งคู่ไม่ได้ตอบอะไรไป
“ไปทำอะไรกันมาเหรอกั๊บบบบ” พวกเด็กยังถามเซ้าซี่
“ถ่ายรูปพรีเวดดิ้ง พอใจหรือยัง จะเอายังไงก็ว่ามา” บลูพูดออกไปเสียงดัง
“บลู!” พี่วีพูดเหมือนจะเตือนบางอย่างบลู
“ออ้อออ ถึงว่าละ แต่งตัวสวยเช้งเชียว” มันมองตั้งแต่หัวจรดเท้า จนบลูต้องเอามือกอดอก
“งั้นน….”
“พวกป๋มมม ขอถ่ายด้วยคนสิ” มันชะงักไปนิดนึง ก่อนจะพุดต่อว่า
“นะ”
ยังไม่ทันได้เอ่ยปากอะไร 1ในสองคนที่จับแขนพี่วีไว้ ก็เอามีดไปชี้ที่ท้องพี่วี
“เห้ยย” พี่วีดิ้นกระโดดถอย
“กรี๊ดดดดดดด อย่าาา อย่าาาาาา ”
“นะ” มันพูดซ้ำ
“ได้ๆๆ” พี่วีพูดรัวๆ เหงื่อแตกพลัก
“พวกนายจา จะถ่ายรูปแค่นั้นใช่มั้ยยย”
“ใช่กั๊บบบ พี่สาว อิอิ”
“แน่นอนกั้บผมมม ฮี่ฮี่” เด็กนักเรียนอีกสองตัวก็หัวเราะประสานเสียงกัน แล้วปล่อยพี่วี
“กล้อง?” เจ้าคนตัวโตถาม พี่วีนั่งทรุดอยู่ที่พื้น ชี้ไปที่ประตูหลังรถเบนซ์
แล้วมันก็คว้ากล้องมา ทั้ง 3 ล้อมหน้าล้อมหลัง จูงบลูเดินลงจากถนน
พี่วีเองก็ลุกขึ้น จะเดินตามไปด้วย
“อยุ่ตรงนี้แหล่ะพี่ชาย ขอยืมตัวพี่สาวไปถ่ายพรีเวดดิ้งสัก 5 นาที 10 นาที เด่วเอามาส่งนะก้าบบ”
บลูคิดไม่ถึงเลยว่า พี่วีก็หยุดเดินตามพวกนั้นสั่ง บลูยิ่งใจเสีย ผิดหวังกับชายหนุ่ม
ที่ทำไมยอมทำอะไรตามที่เด็กมันสั่งแบบนี้ บลูเองไม่รุ้จะเกิดอะไรขึ้น
มันจะเอาบูลไปฆ่าหมกป่าหรือป่าว บลูเดินขาสั่น ใจตุ่มๆต่อมๆไม่อยุ่กับตัว
เดินตามพวกนั้นผ่านกิ่งไม้ ใบไม้ ไปทางสวนยางที่อยู่ถัดไปราวๆ 50 เมตร
(/>
1 ชั่วโมงผ่านไป…
“555”
“เอ่ออ ว่ะ ดีจริง”
“สวย สวยอย่างที่คิดไว้จริงๆ”
บลูและพวกเด็กนักเรียนชายอีก 3 เดินกลับมาณจุดเดิมที่รถเบนซ์ตกถนนอยู่
“บลู!!! บลูไม่เป็นไรใช่มั้ย” พี่วีวิ่งเข้ามากอด
บลูตอบเพียงสั้นๆว่า “ค่ะ” ด้วยท่างทีอิดโรย
จากนั้นพวกเด็กทั้ง 3 คนก็ไปตามคนอื่นๆในหมู่บ้านมาช่วย ใช้ไถนามาลากรถเราขึ้นมาจากถนน
โชดดีที่รถไม่ได้เสียหายอะไรมาก สามารถขับรถกลับบ้านได้
ระหว่างทางกลับบ้าน…ในรถมีแต่ความเงียบงันเกือบชั่วโมง มีเพียงน้ำใสๆไหลรินออกจากตา
ซึ่งไม่แน่ใจว่าพี่วีเห็นหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆพี่วีคงเพิ่งรู้สึกสำนึกผิด
และแล้วพี่วีก็เอ่ยปากขึั้น
“พวกนั้น...”
“มัน...ทำอะไร บูลบ้าง”
บลูไม่ตอบอะไร แต่จากคำถามนี้ มันทำให้บลูร้องไห้โฮออกมา
“มัน พวกมัน...จับ ฮืออออ”
“มันจับบลูแก้ผ้า ละ แล้วก็ ถ่าย ฮืออออ พี่วี~~~”
“ไม่ต้องพูดแล้ว พอ พอออออ!!” พี่วีเหยียบเบรคแล้วโผดกอดบลู
“พี่ผิดเอง พี่มันขี้ขลาดตาขาว”
“ขอบคุณ ขอบคุณบูลนะ ที่ช่วยชีวิตพี่ไว้ ไม่อย่างนั้นพี่อาจโดนมันแทงไปแล้ว”
“ถึงมันเห็น...มันจะถ่ายภาพพวกนั้น ก็ช่างมันเถอะ ”
“มันเห็นมันก็เอาไปไม่ดได้”
“อย่างน้อยเราก็ไม่ตายนะ นะบลู ”
“พี่จะชดใช้ความผิดนี้เอง พี่ชดใช้เอง ลืมมันไปนะ พี่ก็จะลืมมัน”
เราทั้งคู่กอดกันร้องไห้…และไม่พูดอะไรกันอีกจนถึงบ้าน
โดยพี่วีไม่ได้รุ้เลยว่า สิ่งที่บลูเล่านั้น มัน.. มัน...ไม่ได้ได้ง่ายแค่นั้น
ย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสวนยางตอนนั้น.....
มีซ่อนข้อความนะครับ เม้นแล้วจะอ่านต่อได้
....เรื่องใหม่มาแล้วครับ หลังจากหยุดเขียนมานาน
ครอ่านจบแล้วก็ช่วยเม้นได้เต็มที่เลย
เวลา 5 ทุ่มครึ่ง ณ ถนนเชื่อมต่อระหว่างตำบลแห่งนึงในจังหวัดชัยภูมิ
“นี่เธอออ…. ทำไมยิ่งขับไป ยิ่งมืดลงๆเนี่ย”
….บลู หมอintern สาวสวยไฮโซ นั่งบ่นในรถเมอร์เซเดสเบนซ์สีขาว
ที่มีแฟนหนุ่มชื่อวีรภาพ ซึ่งเป็นหมอintern เช่นกันแต่คนละโรงพยาบาล
“เอ่ออ..นั้นสิ ก็ GPS มันบอกเป็นทางลัด อะไรหวะ พาเข้าป่าเข้าดงเฉย”
“ตัวเองมีเวรพรุ่งนี้เช้าด้วย อุตสาจะทำเวลาซะหน่อย ไม่น่าเชื่อมันเลย GPS เวรนี่”
“กลับกันเหอะเธอ ทางมันเปลี่ยวอ่ะ” หมอสาวใจไม่ดี เขย่าแฟนหนุ่ม
เมื่อถนนลาดยาง ได้เปลี่ยนเป็นทางลูกรัง ดินแดง
บรรยากาศสองข้างทางเป็นสวนต้นยางสูงใหญ่สลับกับท้องนา
ไร้แสงไฟ ไร้หมู่บ้าน ไม่เห็นหลอดไฟนีออนแม้สักหลอดเดียว
(/>“อือ ลองขับต่ออีกสักหน่อยแล้วกะ น่าจะใกล้ทะลุถนนใหญ่แล้วล่ะ”
หมอหนุ่มยังยืนยันจะไปต่อ สายตาเหลือบไปมองจอ GPS
--------------------------
…..พี่วีและบลูเพิ่งกลับจากชัยภูมิ
เพื่อจะกลับมาที่อำเภอเล็กๆแห่งนึงในจังหวัดขอนแก่น
ที่บลูและแฟนฝึกงานเป็นหมอintern หรือ หมอฝึกงานอยู่
วันนี้ บลูกับพี่วีตระเวนถ่ายภาพพรีเวดดิ้ง จุดนั้น จุดนั้น ทั้งวัน เที่ยวด้วย ถ่ายด้วย
เหนื่อยมากเพราะเราถ่ายกันเอง มีเพื่อนมาช่วยเป็นตากล้องและช่างแต่งหน้า 2 คน
ใช่คะ เรามีแผนจะแต่งงานกันในอนาคตไม่ไกลนี้
ยังไม่ได้บอกผู้ใหญ่เป็นทางการอะไร แต่ท่านก็พอจะทราบอยู่แล้วคราวๆ
ล้อรถเมอร์เซเดสเบนซ์บดถนนลูกรังจนฝุ่นคลุ้งตลอดทาง
ถนนที่มืดมิด ประกอบกับฝุ่นคลุ้ง ทำให้ทัศวิสัยค่อนข้างแย่ มองถนนได้ลำบากมาก
“เฮ้ยยยย!”
“เฮ้ยยยย เธออออ! ระวังงงงงงงงงงงงงงง” ทั้งบลูและแฟนร้องประสานเสียง
“เอี้ยดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!! กึก กึก! กึกึก กึกกก”
แฟนบลู หักรถเบนซ์ลงข้างทาง ตกถนนลงไปที่ทุ่งนาด้านข้าง
แต่โชดดีที่ถนนนั้นมีระดับสูงกว่าข้างทางไม่มาก เราทั้งคู่จึงไม่เป็นอะไรมาก
นอกจากตกใจและฝุ่นตลบ
“เฮ้ยย...น้อง ทำไมจอดรถกันยังงี้อ่ะ!”
แฟนบลูลดกระจกลง ตะโกนออกไปที่ถนน บลูเห้นเงามืดๆของชายรูปร่างเล็ก 3 คน
พร้อมมอเตอร์ไซค์3คันจอดอยู่กลางถนน
“ไรว่ะ เกือบชนกู ยังมาด่ากูอีก” หนึ่งในชาย 3 คนนั้นตะโกนกลับ
และเดินตรงที่มาที่รถเมอร์เซสเดสสีขาวที่ตกถนนอยู่
ทำให้บลูได้รุ้ว่า ทั้ง 3 เป็นเด็กนักเรียน ยังใส่ชุดนักเรียนกันอยู่เลย
(/>
ทั้งสามเดินมาตรงประตูด้านคนขับ
“หรือจะเอา ว่าไงงง! ต่อยกะกรูม่ะ ลงรถมาเลย ลงมา”
“ลงมาเลยเพ่ ลงเพ่ ลง ลง ลงมาเด๊ ลง อ่ะโด แน่ป่าววว”
“แหม ขับเบนซ์แล้วไง ลงมาเด่วนี้” เพื่อนมันอีก2คนเสริม
ทั้งสามคน ดึงกระชากพยายามประตู บลูเห็นบางคนในกลุ่มพวกนั้น ในมือกำมีดไว้
แฟนบลูก็ดูสตั้นไปเหมือนกัน เพราะทั้งบลูและแฟน ต่างไม่เคยมีเรื่องมีราวกับใคร
ทั้งชีวิตก็มีแต่เรียนและทำงาน ไม่เคยมีเรื่องวิวาทกับใคร
พอเจอสถานการณ์แบบนี้เฉพาะหน้า ก็ทำอะไรไม่ถูก
ยิ่งบลูนะ กลัวจนตัวสั่นระริก หัวใจเต้นตุ้บๆ ด้วยความกลัว
“เธอออ เธอๆๆ มัน มันถือมีดด้วยอา หืออ” บลูพูดอย่างตื่นกระหนก
พี่วีเหยียบคันเร่ง จะขับหนี แต่อนิจารถไม่ขยับหลังจากที่ตกถนนมาเมื่อกี้ คงค้ำอยุ่กับไหล่ทาง
เด็กนักเรียนทั้ง 3 คน กระชากที่เปิดประตูไม่ได้ผล มันก็คว้าไม้มาฟาดใส่กระจกด้านคนขับที่พี่วีนั่งอยู่
อีกคน ที่เป็นคนถือมีด ทำท่าเอามีดปาดคอ
“มึงจะเปิดไม่เปิด ถ้ากูเปิดได้เอง กูเอาตายแน่”
พี่วี ที่นั่งนิ่งตัวชาอยู่นั้น จึงได้สติขึ้น
“เด่ววว!!!” พี่วีลดกระจกลง!
“ พี่ขอโทษนะน้อง ไม่ได้ตั้งใจ” พี่วียกมือไหว้เด็กที่อยู่ในชุดนักเรียนทั้ง 3 คน
บลูมองออกไป ได้เห็นหน้าพวกนั้นชัดๆ ทั้งสามผิวดำเข้ม เหมือนเด็กอีสานชนบททั่วๆไปที่บลูคุ้นเคย
(บลูเป็นลูกคนจีนคะ แต่บลูเกิดที่ขอนแก่น พูดอีสานได้ถึงปกติจะไม่ค่อยพูด)
แว๊บแรกที่บลูเห็นคือ พวกนั้นยังหน้าเด็กอยู่เลย! จากสายตาแล้ว น่าจะเป็นเด็ก ม.ต้น
ถึงจะกลัว แต่มันก็ทำให้บลูรู้สึกว่า มันน่าจะพอคุยกันได้ อย่างน้อยพวกนั้นก็แค่เด็กๆ
...แต่บลูคิดผิด!
“เอ่อ เปิดแล้วเด้เพ่ มาเคลียร์กันหน่อย เกลียดว่ะพวกคนรวย”
“พี่ขอโทษๆๆ พี่ไม่เห็นพวกน้องเลย ”
พวกนั้นเปิดประตูรถ แล้วกรูกันเข้ามาดึงคอเสื้อ ลากพี่วีออกจากรถ
“กรี๊ดดดด เด่ววว อยะ ยะ อย่า ทำอะไรเลยพวกพี่เลยยยย” บลูกรี๊ดร้องออกไป มือก็ดึงแขนพี่วีไว้อีกข้าง
“โหยย ขาวโบ๊ะเลยว่ะเพื่อน”
พวกนั้นปล่อยคอเสื้อพี่วี โดยมีเด็ก 2คนจับแขนไว้คนละข้าง
และมีอีกคน ซึ่งเป้นคนที่ตัวโตสุด เดินอ้อมมาประตูด้านพี่บลูนั่งอยู่
“อือหือ...สวยจริงๆ ” เจ้าคนที่เปิดประตูมันตะลึง ตาโตเมื่อเห็นเปิดประตูเห็นบูลเต็มตัว
ก็แน่ละ ลูกสาวแสนสวยคนเดียวของเจ้าของร้านขายวัสดุก่อสร้างในเมือง
แถมวันนี้บลูมาถ่ายพรีเวดดิ้งกับพี่วี ก็แต่งตัวสวยจัดเป็น
ที่อยุ่ในชุดเดรสสีขาว ทรงกึ่งๆเป้นชุดเจ้าสาว ที่ใช้ถ่ายพรีเวดดิ้ง
ประกอบกับผิวเนียน ขาวสวยหมวยหน้าอก 36 เอว 24
สะโพกผายก้มกลึง 35... จัดว่าไม่แพ้ดาวมหาลัย แค่บลูไม่ประกวดเฉยๆ ตั้งใจเรียนอย่างเดียว
(/>“เห้ย โคตรสวยว่ะ ขาวชิบหาย” มันตะโกนบอกเพื่อน ร้องอู้หูกันยกใหญ่
“เชิญลงมากั้บบบ...พี่สาว” บลูได้กลิ่นเหล้าจากปากมัน
แต่ก็เดินลงมาด้วยดี โดยที่มันไม่ได้ฉุดกระชากอะไรบลู อย่างที่ทำกับพี่วี
บลูเดินมายืนข้างๆพี่วี โดยที่พวกนั้น 2 คนยังไม่ปล่อยแขน แต่กลับบลูพวกนั้นไม่ได้ทำอะไร
“จะเอายังไง เด่วพี่จ่ายค่าเสียหายให้ เท่าไรก็ว่ามา” พี่วีเสนอเงินให้พวกมัน เพราะเห้นท่าไม่ดีแน่
“คือตอนแรกกกก” เด็กที่ตัวโตสุด คนที่เดินมาเปิดกประตูให้บลูออกมา พูดขึ้น
“ก็ว่าจะเอาสักหมื่นอ่าาานะ เป็นค่าทำขวัญ ขับรถทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน”
“แต่พอ...เห็นพี่สาว สุดสวยแล้ว...ป๋มไม่เอาละ” มันพูดด้วยน้ำเสียงยียวน ดูท่าจะกินเมากันทั้งกลุ่ม
“555 ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า” พวกเด็กนักเรียนทั้ง 3 คนหัวเราะ
“แล้วพวกนายจะเอาอะไร ชะ ชั้น จะจ่ายให้”
“พวกพี่มาจากกันไหนกั๊บบ”
“นี่ ชั้นไม่มีเวลามาพูดเล่นด้วยหรอกนะ เอาเงินไป ไม่งั้นชั้นจะแจ้งตำรวจ ”
บลูควักกระเป๋าเงินออกมา เตรียมหยิบเงินให้พวกนั้น
“555 จี้ว่ะ” เจ้าเด็กคนที่ขับแขนพี่วีคนนึงหัวเราะขึ้น
ส่วนอีกคนก็พูดเสริมขึ้นมาว่า
“หยิบมือถือขึ้นมาดูสิ พี่สาววววว มันโทรได้หรือเปล่า”
จริงด้วย! มือถือไม่มีสัญญานเลยสักขีด บลูหน้าเสีย นี่มันบ้านนอกขนาดนั้นเลยเชียวหรือ
“55 รถก็ลงข้างทางไปล่ะ ขับหนีก็ไม่ได้นะพี่สาวคนสวย” เจ้าเด็กตัวโตพูด
“คุยกันดีๆ ดีกว่า”
“เหอะ” บลูถอดหายใจ
“พวกพี่มาจากไหนกัน” มันกลับมาถามคำถามเดิม
“มาจากชัยภูมิ” พี่วีตอบ น้ำเสียงห้วนๆ
“แล้วจะไปไหนกัน ” เด็กอีกคนนึงถาม
“ไปอำเภอ xxx, ขอนแก่น” พี่วีตอบ
“แล้วไหงมาทางนี้ได้ล่ะ” ณ จุดๆนี้ บลูคิดในใจโทษพี่วีคนเดียวเลย ที่พาหลงได้มั่วขนาดนี้
พวกเราทั้งคู่ไม่ได้ตอบอะไรไป
“ไปทำอะไรกันมาเหรอกั๊บบบบ” พวกเด็กยังถามเซ้าซี่
“ถ่ายรูปพรีเวดดิ้ง พอใจหรือยัง จะเอายังไงก็ว่ามา” บลูพูดออกไปเสียงดัง
“บลู!” พี่วีพูดเหมือนจะเตือนบางอย่างบลู
“ออ้อออ ถึงว่าละ แต่งตัวสวยเช้งเชียว” มันมองตั้งแต่หัวจรดเท้า จนบลูต้องเอามือกอดอก
“งั้นน….”
“พวกป๋มมม ขอถ่ายด้วยคนสิ” มันชะงักไปนิดนึง ก่อนจะพุดต่อว่า
“นะ”
ยังไม่ทันได้เอ่ยปากอะไร 1ในสองคนที่จับแขนพี่วีไว้ ก็เอามีดไปชี้ที่ท้องพี่วี
“เห้ยย” พี่วีดิ้นกระโดดถอย
“กรี๊ดดดดดดด อย่าาา อย่าาาาาา ”
“นะ” มันพูดซ้ำ
“ได้ๆๆ” พี่วีพูดรัวๆ เหงื่อแตกพลัก
“พวกนายจา จะถ่ายรูปแค่นั้นใช่มั้ยยย”
“ใช่กั๊บบบ พี่สาว อิอิ”
“แน่นอนกั้บผมมม ฮี่ฮี่” เด็กนักเรียนอีกสองตัวก็หัวเราะประสานเสียงกัน แล้วปล่อยพี่วี
“กล้อง?” เจ้าคนตัวโตถาม พี่วีนั่งทรุดอยู่ที่พื้น ชี้ไปที่ประตูหลังรถเบนซ์
แล้วมันก็คว้ากล้องมา ทั้ง 3 ล้อมหน้าล้อมหลัง จูงบลูเดินลงจากถนน
พี่วีเองก็ลุกขึ้น จะเดินตามไปด้วย
“อยุ่ตรงนี้แหล่ะพี่ชาย ขอยืมตัวพี่สาวไปถ่ายพรีเวดดิ้งสัก 5 นาที 10 นาที เด่วเอามาส่งนะก้าบบ”
บลูคิดไม่ถึงเลยว่า พี่วีก็หยุดเดินตามพวกนั้นสั่ง บลูยิ่งใจเสีย ผิดหวังกับชายหนุ่ม
ที่ทำไมยอมทำอะไรตามที่เด็กมันสั่งแบบนี้ บลูเองไม่รุ้จะเกิดอะไรขึ้น
มันจะเอาบูลไปฆ่าหมกป่าหรือป่าว บลูเดินขาสั่น ใจตุ่มๆต่อมๆไม่อยุ่กับตัว
เดินตามพวกนั้นผ่านกิ่งไม้ ใบไม้ ไปทางสวนยางที่อยู่ถัดไปราวๆ 50 เมตร
(/>
1 ชั่วโมงผ่านไป…
“555”
“เอ่ออ ว่ะ ดีจริง”
“สวย สวยอย่างที่คิดไว้จริงๆ”
บลูและพวกเด็กนักเรียนชายอีก 3 เดินกลับมาณจุดเดิมที่รถเบนซ์ตกถนนอยู่
“บลู!!! บลูไม่เป็นไรใช่มั้ย” พี่วีวิ่งเข้ามากอด
บลูตอบเพียงสั้นๆว่า “ค่ะ” ด้วยท่างทีอิดโรย
จากนั้นพวกเด็กทั้ง 3 คนก็ไปตามคนอื่นๆในหมู่บ้านมาช่วย ใช้ไถนามาลากรถเราขึ้นมาจากถนน
โชดดีที่รถไม่ได้เสียหายอะไรมาก สามารถขับรถกลับบ้านได้
ระหว่างทางกลับบ้าน…ในรถมีแต่ความเงียบงันเกือบชั่วโมง มีเพียงน้ำใสๆไหลรินออกจากตา
ซึ่งไม่แน่ใจว่าพี่วีเห็นหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆพี่วีคงเพิ่งรู้สึกสำนึกผิด
และแล้วพี่วีก็เอ่ยปากขึั้น
“พวกนั้น...”
“มัน...ทำอะไร บูลบ้าง”
บลูไม่ตอบอะไร แต่จากคำถามนี้ มันทำให้บลูร้องไห้โฮออกมา
“มัน พวกมัน...จับ ฮืออออ”
“มันจับบลูแก้ผ้า ละ แล้วก็ ถ่าย ฮืออออ พี่วี~~~”
“ไม่ต้องพูดแล้ว พอ พอออออ!!” พี่วีเหยียบเบรคแล้วโผดกอดบลู
“พี่ผิดเอง พี่มันขี้ขลาดตาขาว”
“ขอบคุณ ขอบคุณบูลนะ ที่ช่วยชีวิตพี่ไว้ ไม่อย่างนั้นพี่อาจโดนมันแทงไปแล้ว”
“ถึงมันเห็น...มันจะถ่ายภาพพวกนั้น ก็ช่างมันเถอะ ”
“มันเห็นมันก็เอาไปไม่ดได้”
“อย่างน้อยเราก็ไม่ตายนะ นะบลู ”
“พี่จะชดใช้ความผิดนี้เอง พี่ชดใช้เอง ลืมมันไปนะ พี่ก็จะลืมมัน”
เราทั้งคู่กอดกันร้องไห้…และไม่พูดอะไรกันอีกจนถึงบ้าน
โดยพี่วีไม่ได้รุ้เลยว่า สิ่งที่บลูเล่านั้น มัน.. มัน...ไม่ได้ได้ง่ายแค่นั้น
ย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสวนยางตอนนั้น.....
มีซ่อนข้อความนะครับ เม้นแล้วจะอ่านต่อได้
....เรื่องใหม่มาแล้วครับ หลังจากหยุดเขียนมานาน
ครอ่านจบแล้วก็ช่วยเม้นได้เต็มที่เลย
เวลา 5 ทุ่มครึ่ง ณ ถนนเชื่อมต่อระหว่างตำบลแห่งนึงในจังหวัดชัยภูมิ
“นี่เธอออ…. ทำไมยิ่งขับไป ยิ่งมืดลงๆเนี่ย”
….บลู หมอintern สาวสวยไฮโซ นั่งบ่นในรถเมอร์เซเดสเบนซ์สีขาว
ที่มีแฟนหนุ่มชื่อวีรภาพ ซึ่งเป็นหมอintern เช่นกันแต่คนละโรงพยาบาล
“เอ่ออ..นั้นสิ ก็ GPS มันบอกเป็นทางลัด อะไรหวะ พาเข้าป่าเข้าดงเฉย”
“ตัวเองมีเวรพรุ่งนี้เช้าด้วย อุตสาจะทำเวลาซะหน่อย ไม่น่าเชื่อมันเลย GPS เวรนี่”
“กลับกันเหอะเธอ ทางมันเปลี่ยวอ่ะ” หมอสาวใจไม่ดี เขย่าแฟนหนุ่ม
เมื่อถนนลาดยาง ได้เปลี่ยนเป็นทางลูกรัง ดินแดง
บรรยากาศสองข้างทางเป็นสวนต้นยางสูงใหญ่สลับกับท้องนา
ไร้แสงไฟ ไร้หมู่บ้าน ไม่เห็นหลอดไฟนีออนแม้สักหลอดเดียว
(/>“อือ ลองขับต่ออีกสักหน่อยแล้วกะ น่าจะใกล้ทะลุถนนใหญ่แล้วล่ะ”
หมอหนุ่มยังยืนยันจะไปต่อ สายตาเหลือบไปมองจอ GPS
--------------------------
…..พี่วีและบลูเพิ่งกลับจากชัยภูมิ
เพื่อจะกลับมาที่อำเภอเล็กๆแห่งนึงในจังหวัดขอนแก่น
ที่บลูและแฟนฝึกงานเป็นหมอintern หรือ หมอฝึกงานอยู่
วันนี้ บลูกับพี่วีตระเวนถ่ายภาพพรีเวดดิ้ง จุดนั้น จุดนั้น ทั้งวัน เที่ยวด้วย ถ่ายด้วย
เหนื่อยมากเพราะเราถ่ายกันเอง มีเพื่อนมาช่วยเป็นตากล้องและช่างแต่งหน้า 2 คน
ใช่คะ เรามีแผนจะแต่งงานกันในอนาคตไม่ไกลนี้
ยังไม่ได้บอกผู้ใหญ่เป็นทางการอะไร แต่ท่านก็พอจะทราบอยู่แล้วคราวๆ
ล้อรถเมอร์เซเดสเบนซ์บดถนนลูกรังจนฝุ่นคลุ้งตลอดทาง
ถนนที่มืดมิด ประกอบกับฝุ่นคลุ้ง ทำให้ทัศวิสัยค่อนข้างแย่ มองถนนได้ลำบากมาก
“เฮ้ยยยย!”
“เฮ้ยยยย เธออออ! ระวังงงงงงงงงงงงงงง” ทั้งบลูและแฟนร้องประสานเสียง
“เอี้ยดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!! กึก กึก! กึกึก กึกกก”
แฟนบลู หักรถเบนซ์ลงข้างทาง ตกถนนลงไปที่ทุ่งนาด้านข้าง
แต่โชดดีที่ถนนนั้นมีระดับสูงกว่าข้างทางไม่มาก เราทั้งคู่จึงไม่เป็นอะไรมาก
นอกจากตกใจและฝุ่นตลบ
“เฮ้ยย...น้อง ทำไมจอดรถกันยังงี้อ่ะ!”
แฟนบลูลดกระจกลง ตะโกนออกไปที่ถนน บลูเห้นเงามืดๆของชายรูปร่างเล็ก 3 คน
พร้อมมอเตอร์ไซค์3คันจอดอยู่กลางถนน
“ไรว่ะ เกือบชนกู ยังมาด่ากูอีก” หนึ่งในชาย 3 คนนั้นตะโกนกลับ
และเดินตรงที่มาที่รถเมอร์เซสเดสสีขาวที่ตกถนนอยู่
ทำให้บลูได้รุ้ว่า ทั้ง 3 เป็นเด็กนักเรียน ยังใส่ชุดนักเรียนกันอยู่เลย
(/>
ทั้งสามเดินมาตรงประตูด้านคนขับ
“หรือจะเอา ว่าไงงง! ต่อยกะกรูม่ะ ลงรถมาเลย ลงมา”
“ลงมาเลยเพ่ ลงเพ่ ลง ลง ลงมาเด๊ ลง อ่ะโด แน่ป่าววว”
“แหม ขับเบนซ์แล้วไง ลงมาเด่วนี้” เพื่อนมันอีก2คนเสริม
ทั้งสามคน ดึงกระชากพยายามประตู บลูเห็นบางคนในกลุ่มพวกนั้น ในมือกำมีดไว้
แฟนบลูก็ดูสตั้นไปเหมือนกัน เพราะทั้งบลูและแฟน ต่างไม่เคยมีเรื่องมีราวกับใคร
ทั้งชีวิตก็มีแต่เรียนและทำงาน ไม่เคยมีเรื่องวิวาทกับใคร
พอเจอสถานการณ์แบบนี้เฉพาะหน้า ก็ทำอะไรไม่ถูก
ยิ่งบลูนะ กลัวจนตัวสั่นระริก หัวใจเต้นตุ้บๆ ด้วยความกลัว
“เธอออ เธอๆๆ มัน มันถือมีดด้วยอา หืออ” บลูพูดอย่างตื่นกระหนก
พี่วีเหยียบคันเร่ง จะขับหนี แต่อนิจารถไม่ขยับหลังจากที่ตกถนนมาเมื่อกี้ คงค้ำอยุ่กับไหล่ทาง
เด็กนักเรียนทั้ง 3 คน กระชากที่เปิดประตูไม่ได้ผล มันก็คว้าไม้มาฟาดใส่กระจกด้านคนขับที่พี่วีนั่งอยู่
อีกคน ที่เป็นคนถือมีด ทำท่าเอามีดปาดคอ
“มึงจะเปิดไม่เปิด ถ้ากูเปิดได้เอง กูเอาตายแน่”
พี่วี ที่นั่งนิ่งตัวชาอยู่นั้น จึงได้สติขึ้น
“เด่ววว!!!” พี่วีลดกระจกลง!
“ พี่ขอโทษนะน้อง ไม่ได้ตั้งใจ” พี่วียกมือไหว้เด็กที่อยู่ในชุดนักเรียนทั้ง 3 คน
บลูมองออกไป ได้เห็นหน้าพวกนั้นชัดๆ ทั้งสามผิวดำเข้ม เหมือนเด็กอีสานชนบททั่วๆไปที่บลูคุ้นเคย
(บลูเป็นลูกคนจีนคะ แต่บลูเกิดที่ขอนแก่น พูดอีสานได้ถึงปกติจะไม่ค่อยพูด)
แว๊บแรกที่บลูเห็นคือ พวกนั้นยังหน้าเด็กอยู่เลย! จากสายตาแล้ว น่าจะเป็นเด็ก ม.ต้น
ถึงจะกลัว แต่มันก็ทำให้บลูรู้สึกว่า มันน่าจะพอคุยกันได้ อย่างน้อยพวกนั้นก็แค่เด็กๆ
...แต่บลูคิดผิด!
“เอ่อ เปิดแล้วเด้เพ่ มาเคลียร์กันหน่อย เกลียดว่ะพวกคนรวย”
“พี่ขอโทษๆๆ พี่ไม่เห็นพวกน้องเลย ”
พวกนั้นเปิดประตูรถ แล้วกรูกันเข้ามาดึงคอเสื้อ ลากพี่วีออกจากรถ
“กรี๊ดดดด เด่ววว อยะ ยะ อย่า ทำอะไรเลยพวกพี่เลยยยย” บลูกรี๊ดร้องออกไป มือก็ดึงแขนพี่วีไว้อีกข้าง
“โหยย ขาวโบ๊ะเลยว่ะเพื่อน”
พวกนั้นปล่อยคอเสื้อพี่วี โดยมีเด็ก 2คนจับแขนไว้คนละข้าง
และมีอีกคน ซึ่งเป้นคนที่ตัวโตสุด เดินอ้อมมาประตูด้านพี่บลูนั่งอยู่
“อือหือ...สวยจริงๆ ” เจ้าคนที่เปิดประตูมันตะลึง ตาโตเมื่อเห็นเปิดประตูเห็นบูลเต็มตัว
ก็แน่ละ ลูกสาวแสนสวยคนเดียวของเจ้าของร้านขายวัสดุก่อสร้างในเมือง
แถมวันนี้บลูมาถ่ายพรีเวดดิ้งกับพี่วี ก็แต่งตัวสวยจัดเป็น
ที่อยุ่ในชุดเดรสสีขาว ทรงกึ่งๆเป้นชุดเจ้าสาว ที่ใช้ถ่ายพรีเวดดิ้ง
ประกอบกับผิวเนียน ขาวสวยหมวยหน้าอก 36 เอว 24
สะโพกผายก้มกลึง 35... จัดว่าไม่แพ้ดาวมหาลัย แค่บลูไม่ประกวดเฉยๆ ตั้งใจเรียนอย่างเดียว
(/>“เห้ย โคตรสวยว่ะ ขาวชิบหาย” มันตะโกนบอกเพื่อน ร้องอู้หูกันยกใหญ่
“เชิญลงมากั้บบบ...พี่สาว” บลูได้กลิ่นเหล้าจากปากมัน
แต่ก็เดินลงมาด้วยดี โดยที่มันไม่ได้ฉุดกระชากอะไรบลู อย่างที่ทำกับพี่วี
บลูเดินมายืนข้างๆพี่วี โดยที่พวกนั้น 2 คนยังไม่ปล่อยแขน แต่กลับบลูพวกนั้นไม่ได้ทำอะไร
“จะเอายังไง เด่วพี่จ่ายค่าเสียหายให้ เท่าไรก็ว่ามา” พี่วีเสนอเงินให้พวกมัน เพราะเห้นท่าไม่ดีแน่
“คือตอนแรกกกก” เด็กที่ตัวโตสุด คนที่เดินมาเปิดกประตูให้บลูออกมา พูดขึ้น
“ก็ว่าจะเอาสักหมื่นอ่าาานะ เป็นค่าทำขวัญ ขับรถทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน”
“แต่พอ...เห็นพี่สาว สุดสวยแล้ว...ป๋มไม่เอาละ” มันพูดด้วยน้ำเสียงยียวน ดูท่าจะกินเมากันทั้งกลุ่ม
“555 ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า” พวกเด็กนักเรียนทั้ง 3 คนหัวเราะ
“แล้วพวกนายจะเอาอะไร ชะ ชั้น จะจ่ายให้”
“พวกพี่มาจากกันไหนกั๊บบ”
“นี่ ชั้นไม่มีเวลามาพูดเล่นด้วยหรอกนะ เอาเงินไป ไม่งั้นชั้นจะแจ้งตำรวจ ”
บลูควักกระเป๋าเงินออกมา เตรียมหยิบเงินให้พวกนั้น
“555 จี้ว่ะ” เจ้าเด็กคนที่ขับแขนพี่วีคนนึงหัวเราะขึ้น
ส่วนอีกคนก็พูดเสริมขึ้นมาว่า
“หยิบมือถือขึ้นมาดูสิ พี่สาววววว มันโทรได้หรือเปล่า”
จริงด้วย! มือถือไม่มีสัญญานเลยสักขีด บลูหน้าเสีย นี่มันบ้านนอกขนาดนั้นเลยเชียวหรือ
“55 รถก็ลงข้างทางไปล่ะ ขับหนีก็ไม่ได้นะพี่สาวคนสวย” เจ้าเด็กตัวโตพูด
“คุยกันดีๆ ดีกว่า”
“เหอะ” บลูถอดหายใจ
“พวกพี่มาจากไหนกัน” มันกลับมาถามคำถามเดิม
“มาจากชัยภูมิ” พี่วีตอบ น้ำเสียงห้วนๆ
“แล้วจะไปไหนกัน ” เด็กอีกคนนึงถาม
“ไปอำเภอ xxx, ขอนแก่น” พี่วีตอบ
“แล้วไหงมาทางนี้ได้ล่ะ” ณ จุดๆนี้ บลูคิดในใจโทษพี่วีคนเดียวเลย ที่พาหลงได้มั่วขนาดนี้
พวกเราทั้งคู่ไม่ได้ตอบอะไรไป
“ไปทำอะไรกันมาเหรอกั๊บบบบ” พวกเด็กยังถามเซ้าซี่
“ถ่ายรูปพรีเวดดิ้ง พอใจหรือยัง จะเอายังไงก็ว่ามา” บลูพูดออกไปเสียงดัง
“บลู!” พี่วีพูดเหมือนจะเตือนบางอย่างบลู
“ออ้อออ ถึงว่าละ แต่งตัวสวยเช้งเชียว” มันมองตั้งแต่หัวจรดเท้า จนบลูต้องเอามือกอดอก
“งั้นน….”
“พวกป๋มมม ขอถ่ายด้วยคนสิ” มันชะงักไปนิดนึง ก่อนจะพุดต่อว่า
“นะ”
ยังไม่ทันได้เอ่ยปากอะไร 1ในสองคนที่จับแขนพี่วีไว้ ก็เอามีดไปชี้ที่ท้องพี่วี
“เห้ยย” พี่วีดิ้นกระโดดถอย
“กรี๊ดดดดดดด อย่าาา อย่าาาาาา ”
“นะ” มันพูดซ้ำ
“ได้ๆๆ” พี่วีพูดรัวๆ เหงื่อแตกพลัก
“พวกนายจา จะถ่ายรูปแค่นั้นใช่มั้ยยย”
“ใช่กั๊บบบ พี่สาว อิอิ”
“แน่นอนกั้บผมมม ฮี่ฮี่” เด็กนักเรียนอีกสองตัวก็หัวเราะประสานเสียงกัน แล้วปล่อยพี่วี
“กล้อง?” เจ้าคนตัวโตถาม พี่วีนั่งทรุดอยู่ที่พื้น ชี้ไปที่ประตูหลังรถเบนซ์
แล้วมันก็คว้ากล้องมา ทั้ง 3 ล้อมหน้าล้อมหลัง จูงบลูเดินลงจากถนน
พี่วีเองก็ลุกขึ้น จะเดินตามไปด้วย
“อยุ่ตรงนี้แหล่ะพี่ชาย ขอยืมตัวพี่สาวไปถ่ายพรีเวดดิ้งสัก 5 นาที 10 นาที เด่วเอามาส่งนะก้าบบ”
บลูคิดไม่ถึงเลยว่า พี่วีก็หยุดเดินตามพวกนั้นสั่ง บลูยิ่งใจเสีย ผิดหวังกับชายหนุ่ม
ที่ทำไมยอมทำอะไรตามที่เด็กมันสั่งแบบนี้ บลูเองไม่รุ้จะเกิดอะไรขึ้น
มันจะเอาบูลไปฆ่าหมกป่าหรือป่าว บลูเดินขาสั่น ใจตุ่มๆต่อมๆไม่อยุ่กับตัว
เดินตามพวกนั้นผ่านกิ่งไม้ ใบไม้ ไปทางสวนยางที่อยู่ถัดไปราวๆ 50 เมตร
(/>
1 ชั่วโมงผ่านไป…
“555”
“เอ่ออ ว่ะ ดีจริง”
“สวย สวยอย่างที่คิดไว้จริงๆ”
บลูและพวกเด็กนักเรียนชายอีก 3 เดินกลับมาณจุดเดิมที่รถเบนซ์ตกถนนอยู่
“บลู!!! บลูไม่เป็นไรใช่มั้ย” พี่วีวิ่งเข้ามากอด
บลูตอบเพียงสั้นๆว่า “ค่ะ” ด้วยท่างทีอิดโรย
จากนั้นพวกเด็กทั้ง 3 คนก็ไปตามคนอื่นๆในหมู่บ้านมาช่วย ใช้ไถนามาลากรถเราขึ้นมาจากถนน
โชดดีที่รถไม่ได้เสียหายอะไรมาก สามารถขับรถกลับบ้านได้
ระหว่างทางกลับบ้าน…ในรถมีแต่ความเงียบงันเกือบชั่วโมง มีเพียงน้ำใสๆไหลรินออกจากตา
ซึ่งไม่แน่ใจว่าพี่วีเห็นหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆพี่วีคงเพิ่งรู้สึกสำนึกผิด
และแล้วพี่วีก็เอ่ยปากขึั้น
“พวกนั้น...”
“มัน...ทำอะไร บูลบ้าง”
บลูไม่ตอบอะไร แต่จากคำถามนี้ มันทำให้บลูร้องไห้โฮออกมา
“มัน พวกมัน...จับ ฮืออออ”
“มันจับบลูแก้ผ้า ละ แล้วก็ ถ่าย ฮืออออ พี่วี~~~”
“ไม่ต้องพูดแล้ว พอ พอออออ!!” พี่วีเหยียบเบรคแล้วโผดกอดบลู
“พี่ผิดเอง พี่มันขี้ขลาดตาขาว”
“ขอบคุณ ขอบคุณบูลนะ ที่ช่วยชีวิตพี่ไว้ ไม่อย่างนั้นพี่อาจโดนมันแทงไปแล้ว”
“ถึงมันเห็น...มันจะถ่ายภาพพวกนั้น ก็ช่างมันเถอะ ”
“มันเห็นมันก็เอาไปไม่ดได้”
“อย่างน้อยเราก็ไม่ตายนะ นะบลู ”
“พี่จะชดใช้ความผิดนี้เอง พี่ชดใช้เอง ลืมมันไปนะ พี่ก็จะลืมมัน”
เราทั้งคู่กอดกันร้องไห้…และไม่พูดอะไรกันอีกจนถึงบ้าน
โดยพี่วีไม่ได้รุ้เลยว่า สิ่งที่บลูเล่านั้น มัน.. มัน...ไม่ได้ได้ง่ายแค่นั้น
ย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสวนยางตอนนั้น.....
มีซ่อนข้อความนะครับ เม้นแล้วจะอ่านต่อได้
....เรื่องใหม่มาแล้วครับ หลังจากหยุดเขียนมานาน
ครอ่านจบแล้วก็ช่วยเม้นได้เต็มที่เลย