" ประดับดาว "

[sabza203]

เอฟซี

[gateja]

ดาวเมียสุดๆ

[kitipan.123]

รอติดตามมานาน

[shotti]

กว่าจะเป็นแม่เสือดาวเส้นทางเป็นมายังไงนะ...

[Auanxxx]

ติดตามโคโยต้ดาวว่าจะเป็นไง

[pradit]

" กว่าจะเป็นดาว "

เนื้อเรื่อง  : ดาว
เรียบเรียง : ดาว + โทน
เขียน : โทน





จะเริ่มเรื่องตรงไหนดีนะ อืม เอาเป็นเรื่องตั้งแต่ตัดสินใจว่าตะไม่เรียนต่อมหาวิทยาลัยก็แล้วกันนะ บอกตามตรงใครๆก็ฝันว่าอยากจะเรียนสูงๆนั่นแหละ ยิ่งเป็นคนในชนเผ่าที่คนบางส่วนยังไม่ยอมรับ การศึกษา หรือใบปริญษาก็อาจเป็นตัวช่วยที่ดีใรการยอมรับของสังคมการทำงาน


แต่เอาจริงๆนะ ดาวเองก็รู้ตัวดีนั่นแหละว่าการจะเรียนต่อมหาวิทยาลัยนั้น มันเป็นไปไม่ได้เลย ด้วยฐานะของทางบ้าน แบะด้วยอาชีพที่ทางบ้านได้ยึดถือมาตลอด ดาวไม่เคยคิดดูแคลน ในอาชีพที่บ้านเลย แม้รายได้มันจะไม่ได้มากมาย แต่มันก็คืองานสุจริต และช่วยส่งเสียให้ดาวได้เรียนมาจนขนาดนี้


ครอบครัวดาวมีกัน 4 คนนะ พ่อ แม่ ดาว และน้องชายอีกคน โชคดีอย่างนึงตรงที่จุดที่ตั้งบ้านดาวเป็นแหล่งท่องเที่ยวบนเขา นั่นเลยทำให้การเดินทางมาเรียนไม่ได้ลำบากมากนัก ถือว่าเป็นความโชคดีอย่างนึงเลยนะ ดาวริดว่าดาวโชคดีกว่าพี่ๆน้องๆหลายคนก็ตรงที่มีโอกาสเรียนนี่และ



ถึงจะต้องทำงานพิเศษบ้างหลังเลิกเรียนบ้างแต่มันก็เป็นหนทางนึง ที่จะไม่ต้องรบกวนเงินของพ่อแม่บ้าง ดาวทำงานพิเศษเป็นลูกมือ อยู่ที่ร้านอาหารญี่ปุ่น ในกาดหน้ามอนะ หลายๆคนอาจะรู้แล้ว ด้วยความที่เป็นเมืองท่องเที่ยว มันเลยเป็นเรื่องปกติที่ร้านอาหารจะเยอะมาก


และคนบนดอยแบบดาวก็จะลงมาหางานทำ มาฝึกทำอาหารแบบนี้แหละ แต่ดาวก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไม ร้านอาหารญี่ปุ่นถึงได้เยอะขนาดนี้แค่ในกาดหน้ามอก็หลายร้านแล้ว ถึงจะไม่ได้ทำทุกวันแต่ก็ทำให้ดาวมีค่าขนมไว้ใช้เอง โดยที่ไม่ต้องรบกวนพ่อแม่



อีกเหตุผลนึงที่ไม่ได้ทำงานทุกวัน เพราะดาวเองก็อยู่กลุ่มเพื่อนๆที่ชอบเต้นนั่นแหละ มันคงเป็นกิจกรรมอย่างเดียว ที่แทบไม่ต้องใช้เงินลงทุนอะไรเลย เครื่องเล่นซีดีของเพื่อนก็มีอยู่แล้ว แผ่นเพลงก็มีอยู่แล้ว สิ่งที่ดาวต้องลงทุนอย่างเดียวคือ ลงแรงในการขยับเต้น



ตั้งแต่ขึ้น ม.ปลาย ก็เต้นมาตลอด แต่.... ดาวก็ไม่เคยได้ลงแข่งอะไรนะ ถึงจะบอกว่าการเต้นไม่ได้ลงทุนอะไรนั้น ดาวคิดน้อยไปจริงๆ เพราะการเต้นต้องมีชุด จะมีชุดก็ต้องใช้เงิน พูดตามตรงดาวไม่มีเงินที่จะซื้อชุดสวยๆหรอก แล้วถ้าไปทุ่มเวลาให้กับการซ้อมแข่ง มันคงทำให้ดาวกลับบ้านลำบาก


เพราะถึงยังรอบรถก็มีจำกัดในแต่ละวันนะ การมาทำงานพิเศษที่กาดหน้ามอ มันทำให้ดาวรู้อย่างนึงว่า การจะเรียนมหาวิทยาลัยนั้นใช้เงินเยอะมากๆเลย จากที่อยากเรียนมหาวิทยาลัย มันก็ทำให้ไฟค่อยๆดับลง ดับลง เพราะคำว่าค่าใช้จ่ายนั่นแหละ เงินที่ใช้เพื่อการเรียนต่อมหาวิทยาลัย


ด้วยเงินจำนวนนั้น มันจะทำให้ครอบครัวดาวมีกิน มีใช้ไปได้พักใหญ่ๆเลยนะ ตอนแรกดาวก็คิดนะว่า ถ้าได้มาเรียนมหาวิทยาลัยก็จะมีเวลาทำงานพิเศษมากขึ้น ได้เงินมากขึ้น คงทำให้ชีวิตในมหาวิทยาลัยคงพอจะถูไถไปได้ แต่อย่างที่ดาวบอกนั่นแหละ


พอได้มาอยู่ในที่ที่นักศึกษาเยอะๆเห็น ได้ฟัง ได้รับรู้การใช้ชีวิตของเขา มันก็รู้ด้วยตัวเองว่าที่คิดว่าจะทำงานเก็บเงินมันเป็นไปไม่ได้เลย เรื่องสอบชิงทุนลืมไปได้เลย เพราะดาวรู้ตัวดีว่าไม่ได้แน่ๆ เพราะผลการเรียนดาว แค่ระดับปานกลางเท่านั้นเอง และดาวรู้ตัวดีกว่าคงอ่านหนังสือทั้งวันทั้งคืนไม่ไหวแน่ๆ



เรื่องค่าใช้จ่ายเองก็ยิ่งทำให้ดาวท้อนะ จริงอยู่ที่ค่าครองชีพในเชียงใหม่นั้นไม่ได้มากมายอะไรนัก แต่ค่าแรง และค่าจ้างในสมัยนั้น มันก็ไม่ได้มากมายเหมือนกัน กฏหมายค่าแรงขั้นต่ำยังไม่มีเลย ที่ได้ค่าแรงในแต่ละวัน ต้องขอบพระคุณพี่เจ้าของร้านด้วย ที่ทั้งสอน ทั้งเมตตาให้ค่าจ้าง ที่มากพอจะใช้ไปในแต่ละอาทิตย์



คงจะเพราะเป็นคนจากบนดอยเหมือนกันพี่เขาก็เข้าใจดาวแหละ ทำงานไปซักระยะก็เก็บเงินได้นิดหน่อย ปรึกษากับพ่อแม่แล้ว ว่าจะขอซื้อมือถือสักเครื่องนะ พ่อแม่ก็อนุญาต ดาวถือว่าโชคดีกว่าครอบครัวอื่นๆนะ ที่พ่อแม่ยังช่วยส่งเสียได้ มีเสื้อผ้า ชุดนักเรียนใส่ไปเรียนได้ปกติและยิ่งได้พูดคุยกับพี่ๆนักศึกษาแล้ว



ขนาดคนพี่คนที่บอกว่าประหยัดสุดๆ ยังบอกว่าให้ดาวคิดดีๆเรื่องเรียนมหาวิทยาลัยเลย พี่เขาก็ให้กำลังใจนะว่า ลองทำงานเก็บเงินดูก่อนมั้ยแล้วค่อยลองมาเรียน ทำงานแล้วค่อยมาเรียนมันก็ไม่ได้แย่นะ ถึงพี่เขาจะให้กำลังตลอด แต่ว่าใจดาวก็ฝ่อไปแล้ว สุดท้ายก็เลยตัดสินใจไม่เรียนต่อมหาวิทยาลัย ลึกๆก็อยากเรียนนะ แต่ก็ไม่อยากฝืนตัวเองมากเกินไป


ดาวเลยเลือกที่จะใช้ชีวิตช่วงมัธยมปลาย ม.5 - ม.6 ให้เต็มที่ไปเลย พยายามเก็บความรู้สึกดีๆไว้ เรียน ทำกิจกรรม มีแฟนสักคน ไม่ต้องคิดนะว่าจะยังไง เรียบร้อยแล้วแหละ ตอนม. 6  ตอนนั้นใจก็อยากลองด้วย ช่วงวัยรุ่นดาวก็คิดน้อยนะ คิดแค่ว่าป้องกันแล้วก็พอ และคิดว่าพี่เขาก็คงจะจริงจังกับดาวด้วย แต่พอขึ้นมหาวิทยาลัย อะไรๆก็ไม่เหมือนเดิม


อาจจะเพราะความห่างกัน เพราะเขาก็ไปเรียนที่อื่นจากที่สัญญากับดาวว่าจะมาหาบ่อยๆ ก็ไม่เป็นเหมือนที่พูดเลยก็รู้ตัวนะว่าจบแล้ว ดาวเป็นคนที่ไม่คิดจะหลอกตัวเองว่าเขายังรัก ถ้าเขารักเขาก็มาหาแล้วนั่นแหละ เฮิร์ทอยู่หลายเดือนนะ แต่เฮิร์ทแล้วมันก็ต้องกิน ต้องใช้ อยู่ดี ก็ต้องทำงานทั้งแบบนั้นแหละ


หลายเดือนอยู่นะกว่าจะเริ่มทำใจได้  ชีวิตหลังเรียนจบดาวก็วนเวียนอยู่กับการทำใจ ทำงาน เยียมยาหัวใจตัวเอง และก็ทำงาน ตอนนั้นเลยนะดาวไม่เสียใจนะ เวลาทำงานแล้วเห็นเพื่อนๆ ใส่ชุดนักศึกษากันสวยๆ เพราะดาวเองก็คิดถี่ถ้วนมาดีแล้วจริงๆ ชีวิตหลังเรียนคงต้องทำงานหาเงิน


ดาวก็อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าไม่มีใบปริญญาดาวจะไปได้ไกลแค่ไหนกันนะ ดาวคิดแล้วล่ะว่าจะหางานทำแถวๆนี้แหละ ตอนนั้นไม่กล้าคิด ไม่กล้าทะเยอทะยานอะไรเลย รออายุ 20 ก็คงไปทำงานเสิร์ฟตามร้านกลางคืน หรือ อาจจะทำงานเต้นตามผับต่างๆก็ได้ ด้วยความที่อยู่กับเงินจำนวนจำกัดมาตลอด ดาวไม่เคยจับเงินที่มันมากกว่านี้


มันเลยทำให้ดาวไม่กล้าที่จะคิดหรือจะฝันที่จะร่ำรวย หรือ มีเงินเยอะแยะมากมายหรอก แต่ถึงดาวจะทำงาน ก็ไม่ได้ทิ้งเรื่องเต้นนะ พอเวลาว่างก็ไปซ้อมเต้นกับรุ่นน้องที่โรงเรียนนั่นแหละ ดาวตัดสินใจแล้วล่ะว่าคงจะใช้ชีวิตที่บ้านเกิดนี่แหละ ในอนาคตก็คงจะมีงานดีๆให้ทำบ้างนะ หรือไม่ก็ทำงานที่ร้านนี้ไปเรื่อยๆ ก็คงจะเงินเดือนเพิ่มขึ้นนั่นแหละ

พอผ่านไป ผ่านไป ผ่านไป หลายๆเดือนเลยล่ะนะ ตอนที่ทำงานอยู่ที่ร้านอาหารก็มีพี่นักศึกษาคนนึงมาทัก ดาวจำได้นะว่าเป็นพี่รู้สึกว่าจะปี 3 มั้งนะ เขาก็มาที่ร้านหลายรอบเลยล่ะ มาก็ชวนคุยสัพเพเหระ ดาวก็คุยกับพี่เขานะการคุยกับลูกค้ามันเป็นเรื่องปกติธรรมดามากๆ

แต่พอคุยไปนานๆ มันเริ่มรู้สึกดีนะที่มีคนมาคุยด้วยจากมาเจอกันที่ร้าน ก็นัดกันไปเดินเล่นกาดสวนแก้ว หัวใจดาวก็รู้สึกฟูๆเลยนะตอนนั้น จนรู้สึกว่าการมาทำงานทุกวันเหมือนมารอเจอพี่เขา วันไหนไม่เจอดาวก็จะกลับบ้านแบบไม่สดชื่นเลยนะ พอได้คุยอีกครั้งที่ร้านมันก็มีความสุขนะ


จนสุดท้ายก็ตามนั้นแหละตกลงคบกัน แล้วก็คงไม่พ้นเรื่องอย่างว่า ดาวเองก็รู้ตัวเองหุ่นดีนะอาจจะเพราะเต้นด้วย แล้วก็เดินทำงานในร้านอาหารด้วย ที่สำคัญคงได้กรรมพันธุ์มาจากแม่แหละ แต่เหมือนโชคชะตามันจะแกล้งดาวยังไงก็ไม่รู้นะ วันนึงมีพี่นักศึกษาคนนึง เป็นพี่ผู้หญิงมาหาดาวที่ร้าน


มาถึงก็ถามดาวว่ารู้จักคนชื่อนี้ๆมั้ย ดาวบอกค่ะ มีอะไรเหรอคะ ชีวิตดาวเองก็ไม่คิดว่าจะมาเจออะไรแบบนี้นะ อยู่ดีๆก็มาตบดาวบอกว่าดาวไปแย่งผัวเขา ตอนนั้นดาวล้มเลยนะมันเบลอ หน้ามันร้อนวู่บบบ เจ็บไปหมดเลยนะ ตอนนั้นคือไม่รู้ใครเข้ามาประคองดาวนะ มันเบลอไปหมด เสียงมันก็อื้ออึงไปหมดด้วย


ปากดาวแตกนะ รู้ได้ถึงรสเลือดในปากเลย คือตอนนั้นทั้งเจ็บทั้งเสียใจ อยู่ดีๆก็กลายเป็นผู้ร้ายไปแย่งผัวเขาเฉยเลย ดาวมองไปข้างๆคนที่ประคองก็คือพี่เจ้าของร้านนะ เขาไม่พูดอะไรเลย ตอนนั้นดาวเริ่มมองเห็นชัดนะ ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาเอาเรื่องคงไม่ยอมจบง่ายๆ แล้วคนที่อยู่ข้างๆก็คือคนที่ดาวเรียกว่าแฟน


คำๆนึงที่ดาวได้ยินชัดเลยคือว่า แบบนี้ใครจะไปเอาลง ตัวเองเข้าใจผิดแล้ว ตอนนั้นน้ำตาที่มันไหล มันก็ยิ่งไหลกว่าเดิม ดาวพูดอะไรไม่ออกเลยนะ แต่ว่าโชคดีของดาวด้วยมั้งที่พ่อกับแม่สอนตลอดว่าไปทำงานกับเขาก็ต้องขยันนอบน้อม เวลาบริการลูกค้าก็อย่าคิดว่าเขาเป็นแค่คนจ่ายเงิน


ให้ลองคิดว่าเขาเป็นคนในบ้าน ดาวก็ดูแลบริการพูดคุยอย่างดีมาตลอด และลูกค้าพวกนั้นตอนนั้นก็เหมือนมายืนข้างๆดาวนะ พี่ผู้ชายคนนึงเขาพูดว่าไหนมึงลองพูดใหม่ดิ๊ กูเห็นมึงมาเทียวไล้เทียวขื่อน้องมันทุกวัน หนีเมียมาม่อน้องมันทุกวัน มึงทำแบบนี้มันไม่ถูกมั้ง


พี่ผู้ชายคนนั้นพูดเสียงดังเลยนะ จนร้านข้างๆก็มามอง แต่ด้วยความที่มันเป็นช่วงที่กำลังเตรียมร้านช่วงเช้า นักศึกษาก็ไม่เยอะมากจะมีขาประจำที่มากินมื้อเช้า ในความที่ดาวโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีที่พี่คนนี้เขาเป็นลูกค้าประจำมื้อเช้า ไม่งั้นคงแย่แน่ แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ยังไม่หยุด มาด่าว่าดาวยั่วผัวเขาเหรอ


พี่เจ้าของร้านเขาบอกว่าน้องครับ ใช้คำให้สุภาพด้วยนะครับเดี๋ยวเราได้เจอกันที่โรงพัก น้องมาทำร้ายร่างกายพนักงานของพี่โดยเจตนา น้องคงรู้ใช่มั้ยว่าพี่หมายความว่าไง มีความรู้ มีการศึกษา เป็นปัญญาชนก็อย่าทำตัวปัญญาอ่อน เรื่องนี้ทางร้านพี่ไม่ยอมความหรอกนะ


ดาวฟังแล้วดาวพูดอะไรไม่ออกเลยนะ ให้ดาวไปสู้รบกับคนอื่นดาวก็ไม่มีปัญญา แฟนของพี่เขาก็ยังพูดไม่หยุดว่าไม่กลัว มีปัญญาทำอะไรได้ รู้มั้ยกูลูกใคร พี่เจ้าของร้านก็บอกว่าพ่อแม่คงภูมิใจมากมั้งที่รู้ว่าลูกสาว หึงหวงจนหน้ามืดตามัวตบคนอื่นไปทั่วน่ะ แล้วอยู่ดีๆผู้ชายคนนั้นก็เกิดเป็นลูกผู้ชายขึ้นมาเฉยเลย


เขาพูดปกป้องแฟนตัวเอง แต่เป็นแฟนตัวจริงไม่ใช่แฟนคนนี้ที่โดนตบ ทำโวยวายว่าพี่เจ้าของร้านว่าด่าแฟนเขาแบบนี้ หน้าตัวเมีย เจ้าของร้านบอกว่า ถ้างั้นเราสองคนก็หน้าตัวเมียพอๆกันนะ แล้วพี่เจ้าของร้านเข้าก็โทรศัพท์นะ เขาพูดมาว่า ลูกสาวพี่มาอาละวาดตบลูกน้องผมนะ จะให้ผมไปหาพี่ที่บ้านมั้ย ครับ ครับ โอเคครับพี่


พี่เจ้าของร้านพูดแค่นี้แล้วก็วางสายไปนะ ผู้หญิงคนนั้นก็ทำท่ามองด้วยความดูถูกแล้วพูดว่า พ่อกูไม่รู้จักกับคนกระจอกๆแบบนี้หรอก แต่แปปเดียวนะเสียงเรียกเข้าของผู้หญิงคนนั้นก็ดังขึ้น ตอนนั้นจากสีหน้าที่ดูเกรี้ยวกราด พอมองที่หน้าจอโทรศัพท์ มันก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าที่ถอดสี พี่เจ้าของร้านบอกรับสิ่  ผู้หญิงคนนั้นก็มองโทรศัพท์และหันมามองพี่เจ้าของร้าน



เขารับสายนะ แล้วพูดค่ะพ่อ ตอนนี้อยู่มหาวิทยาลัยค่ะ แต่แค่แปปเดียวนะผู้หญิงคนนั้นก็หน้าถอดสีเลยนะ แล้วเขาก็มองมาที่ทางพวกดาวนะ ส่วนพี่เจ้าของร้านก็พูดกับดาวว่า ป่ะดาวไปกินข้าวกินปลาก่อน วันนี้ทำงานไหวมั้ย ดาวเจ็บนะ เกิดมาไม่เคยโดนตบหน้าเลย แต่ก็บอกพี่เขาว่าไหวดาวทำงานได้



ผู้หญิงคนนั้นก็ยังโวยวายอยู่นะ พี่เจ้าของร้านก็เลยต้องพูดว่า น้อง เอาเวลาโวยวายไปแก้ตัวกับพ่อที่บ้านดีกว่า เขาก็บอกนะว่าคิดว่าพ่อกูจะเชื่อเหรอ พี่เขาก็บอกว่าลูกสาวทำตัวดีๆแบบนี้คิดว่าพ่อแม่เขาไม่รู้เหรอ เขาไม่พูดไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ พ่อแม่ของน้องเป็นคนฉลาด พี่ว่าน้องไปแก้ตัวกับพ่อแม่ให้ดีๆดีกว่า แล้วเขาก็ชี้หน้าไปที่ผู้ชายคนนั้นแล้วพูดว่า แล้วมึงอย่าผ่านมาแถวร้านนี้อีก



พี่เข้าของร้านหันไปพูดกับลูกค้าประจำที่ช่วยออกหน้าให้ดาวว่า จำหน้ามันเอาไว้นะ พี่ฝากด้วย แล้วคนที่เป็นลูกค้าประจำน่ะ เขาตอบสั้นๆว่าได้เลยครับ แล้วสองคนนั้นก็พากันออกไปข้างนอกเลย เพราะว่าคนเริ่มเยอะแล้ว ส่วนพวกเพื่อนของผู้หญิงคนนั้นก็เลิ่กลั่กมองซ้าย ขวา ซ้าย ขวา ทำให้พี่ผู้ชายลูกค้าประจำพูดว่า ส่วนอีพวกตัวยุ ตัวเสี้ยม เดี๋ยวเจอกัน


พวกนั้นก็พากันไปวิ่งไปเลยนะ ดาวเองก็เจ็บทั้งตัว เจ็บทั้งใจ อายก็อาย ถึงดาวจะไม่ได้ไปแย่งใครมาแต่เชื่อเถอะต้องมีคนพูดแน่ๆว่าโดนผู้ชายหลอกฟัน แล้วแบบนี้ใครจะไปรับได้กันล่ะ หลังจากเหตุการณ์นั้น เขาก็มาหาดาวนะ มาขอปรับความเข้าใจบอกดาวว่าเลิกกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว ดาวก็เลยบอกว่าพอเถอะ อย่าพูดอะไรอีกเลย คือดาวคิดว่าไม่มีทางเลิกกันหรอก


เพราะจากเหตุการณ์ในวันนั้นเขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าดาวจะโดนอะไร เขาแค่พูดให้ตัวเองรอดจากสถานการณ์โป๊ะแตกแค่เท่านั้นเอง คนก็ยังพูดไม่เลิก มีคนพูดว่าดาวไปแย่ง ไปยั่วเพิ่มอีกด้วย ดาวร้องไห้นะ ดาวไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น ดาวโดนหลอก ทำไมหลายๆคนต้องพูดแบบนั้นด้วย แต่ผู้หญิงก็ไม่กล้ามาที่ร้านนี้เลยนะ พี่เจ้าของร้านคงจัดการไปจริงๆ สิ่งเดียวที่ทำให้ดาวสงบใจได้



คือการมาเต้นกับน้องๆที่โรงเรียนเก่า จนวันนึงเพื่อนที่รู้จักกันก็มาชวน ถามว่าดาวพอจะว่างมั้ย พอดีคนไม่พอ ตอนแรกดาวก็ถามว่าอะไรเหรอ ทีมเต้นเหรอ ดาวไม่สะดวกนะ จริงๆแล้วที่ดาวไม่สะดวกคือเรื่องค่าใช้จ่ายนะ ดาวไม่สะดวกที่จะจ่ายเงินแพงๆ เพื่อชุดที่สวยๆแบบนั้นหรอก แต่เพื่อนดาวก็บอกเปล่าๆ พอดีคนเต้นงานรถไม่พอน่ะ ดาวก็ถามว่าเต้นอะไรงานรถ เพื่อนดาวก็ตอบกลับมาว่าโคโยตี้น่ะ

เริ่มต้นเต้นแบบนี้ มีแฟนแน่

[seamasterza]

สู้ตั้งแต่ยังเด็กเลย

[sniper2000]

ดูสู้ชีวิตมากๆ ติดตามต่อ

[chokaku]

ชีวิตต้องสู้

[เดช12341]

เริ่มรู้จักกับดาวมากขึ้น

[LOF]

เสือสาวเริ่มแล้ว

[boykaka]

ชอบ