ริจะรักต้องกล้าเจ็บ 4
ความต้องการทางเพศของพี่วีรุนแรงมากยิ่งขึ้นทุกวัน แล้วคืนหนึ่งเขาดื่มมามากพอสมควร พอขึ้นเตียงพี่วีก็ดึงศีรษะดิฉันไปที่แท่งเหล็กของเขา
"ดูดให้พี่หน่อยสิบุ๋ม หมอนวดมันดูดให้ไม่มันเลย บุ๋มดูดให้พี่หน่อย ถ้าบุ๋มดูดเก่งอีกหน่อยพี่จะไม่ไปหาหมอนวด"
ดิฉันตะลึง ไม่คิดว่าเค้าจะขอให้ดิฉันทำแบบนี้
"เรื่องอะไร บุ๋มไม่ใช่หมอนวดนะ พี่วี"
"ไม่ใช่หมอนวดก็ต้องรู้จักดูด เดี๋ยวนี้เมียที่ดูดของผัวไม่เป็นน่ะเป็นม่ายหมดแล้วรู้ไหม ดูดเร็วๆเข้ากำลังอยาก"
"ไม่ดูด ไม่ทำ" ดิฉันเสียงกร้าว
เมื่อเขาดูถูกดิฉันขนาดนี้ ดิฉันจึงหมดความเกรงใจและเกรงกลัวพี่วีทันที
"ผัวใช้ให้ดูดก็ต้องดูด อย่าทำเล่นตัว ถ้าไม่ทำให้พี่อีกหน่อยพี่ไปมีเมียน้อยอย่ามาบ่นนะ"
"เชิญเลย จะไปกกอีกะหรี่ตัวไหนก็เชิญ ไม่ต้องมายุ่งกับบุ๋มอีก"
"ทำเสียงดี เดี๋ยวเลิกเสียเลย บุ๋มเป็นแบบนี้เลิกกับพี่แล้วหาผัวใหม่ได้หรอก ถึงจะสวยแต่ทำอะไรไม่เป็นก็ต้องเป็นม่ายไปจนตาย"
"ไม่ต้องมาพูดมาก อยากไปไหนก็เชิญไป... ไป๊..ไปให้พ้น อย่ามายุ่งกับบุ๋มอีก"
การโต้เถียงรุนแรงขึ้น แล้วพี่วีก็ถือเอาความร่ำรวยและการเป็นใหญ่ตบหน้าดิฉัน ไล่ดิฉันลงจากเตียง เท่านั้นเองการเป็นผัวเมียของเราก็ขาดจากกัน
"ถ้าอยากมีผัว บุ๋มหาอีกกี่คนก็ได้" ดิฉันพูดปากสั่น น้ำตาคลอ เค้าตบดิฉันจนเจ็บก็จริง แต่หัวใจของดิฉันปวดร้าวกว่านัก
"น่าขำว่ะ อย่างบุ๋มน่ะหรือหาผัวอีกกี่คนก็ได้ อกก็ไม่มี สะโพกก็นิดเดียว ร่อนไม่เป็น ดูดไม่เป็น ผู้ชายที่ไหนจะคว้าแม่ม่ายซื่อบื้อแบบนี้ไปเป็นเมีย มีแต่คนโง่หรือพวกกรรมกรเท่านั้นแหละที่หวังรวย อยากล่อสาวสวยลูกผู้ดีบ้าง แต่ไม่นานก็โดนทิ้งเหมือนกัน"
พี่วีด่าว่าดิฉันด้วยถ้อยคำที่เจ็บแสบอีกมากมาย วันรุ่งขึ้นดิฉันจึงหอบเสื้อผ้าออกมาจากบ้าน แต่ดิฉันไม่กล้ากลับไปที่บ้านพ่อแม่เพราะกลัวท่านไม่สบายใจ ดิฉันไม่อยากให้เรื่องของดิฉันทำให้ท่านต้องเสียใจไปด้วย ดิฉันจึงไปขออาศัยกับเพื่อนหญิงที่สนิทกันคนหนึ่ง
"อย่าถามอะไรเลยนะพรรณ ขอบุ๋มพักสองสามคืน พอได้ที่อยู่ใหม่ก็จะไม่รบกวนอีก"
"ไม่รบกวนอะไรเลยคุณบุ๋ม พรรณอยากให้คุณบุ๋มมาเป็นเพื่อนตลอดไปเสียอีก เรื่องอะไรจะไปง้อมัน ผู้ชายพรรณนั้น"
พรรณเป็นลูกคนใช้ในบ้านของดิฉันค่ะ แต่พ่อกับแม่ของดิฉันเอ็นดู เห็นเป็นเด็กฉลาด หน้าตาดีขยันขันแข็ง ควรจะมีอนาคตที่ดี จึงช่วยส่งเสียให้เรียนจนจบ เธอจึงย้ายออกมาเช่าบ้านอยู่ตามลำพัง ส่วนพ่อแม่ของเธอก็กลับไปอยู่บ้านที่ต่างจัดหวัดโดยพรรณส่งเงินไปให้ตลอด
เนื่องจากดิฉันกับพรรณโตมาด้วยกันเราจึงสนิทกันมาก พรรณอ่อนกว่าดิฉันหนึ่งปี เธอยังเป็นสาวที่มีหนุ่มมารุมจีบกันมากมาย ดิฉันเคยถามว่าเมื่อไหร่เธอจะตกลงปลงใจกับคนหนึ่งคนใดเสียที เธอก็บอกว่า
"เรื่องอะไรจะมีให้โง่ อยู่แบบนี้แหละสบายดี อยากได้อะไรก็ได้ ดูซิพรรณยังขาดอะไรอีก"
จริงอย่างที่พรรณคุย ห้องเช่าในอพาร์ทเม้นท์หรูหราแห่งนั้นมีทุกอย่างพร้อมพรั่ง เงินเดือนของพรรณแค่หมื่นเดียวเท่านั้น เธอไม่น่าจะมีเครื่องบำรุงความสุขมากมายขนาดนี้เลย ตอนออกจากบ้านเธอก็มีเงินที่แม่ดิฉันให้ติดตัวมาไม่มากนัก รูปร่างของพรรณอวบอัดกว่าดิฉัน แต่หน้าตาของเธอเป็นรองดิฉันมากแต่พรรณก็อยู่คนเดียวอย่างมีความสุข
เราสองคนมีนิสัยเหมือนๆกันคือไม่ชอบซักไซ้เรื่องส่วนตัวของกันและกัน ดังนั้นแม้จะอยู่ร่วมกันเป็นเวลานานกว่าหกเดือน ดิฉันก็ยังไม่รู้ว่าพรรณมีรายได้พิเศษจากอะไร เพราะเธอเปรยว่าจะหารถเก๋งกลางเก่ากลางใหม่สักคัน
"พรรณเอาเงินที่ไหนมาซื้อ" ดิฉันหลุดปากออกไป
"มีแล้วกันน่า มีคนอยากซื้อให้ พรรณก็จะรับไว้ ตอนนี้กำลังตกลงค่าเสียหายกันอยู่ ว่าแต่บุ๋มเถอะเลิกคิดถึงผัวหรือยัง" ตอนนี้พรรณไม่ได้เรียกดิฉันว่าคุณบุ๋มแล้ว เพระดิฉันบอกเธอว่าเราเป็นเพื่อนกันอยู่ด้วยกันอย่าเรียกว่าคุณอีก เราจึงสนิทกันมากขึ้นจนเธอกล้าว่ากล้าสอนดิฉัน
"เลิกคิดถึงผัวแล้วก็ควรจะออกเที่ยวมีนัดกับคนอื่น" พรรณพูด "ทำให้ตัวเองมีความสุขความสบายใจบ้าง ไม่ใช่เก็บตัวแต่ในห้องอย่างนี้ ระยะนี้พรรณก็ไม่ค่อยมีเวลาพาบุ๋มไปไหน"