ขอบคุณทุกการรับชม ทุกการติชม และทุกกำลังใจครับ ด้วยเหตุผลบางประการผมขอเปลี่ยนรูปนักแสดงใหม่ ส่วนชื่อตัวละครยังเหมื่อนเดิมครับ ขออภัยผู้อ่าน ณ ที่นี้ด้วยครับ สำหรับตอนนี้คุณนันจะอยู่ในกรุงเทพฯเป็นวันสุดท้ายแต่ไม่วายมีเรื่องให้ปวดหัวอีก เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรเชิญอ่านได้ตามอรรถาศัยครับ ขอบคุณครับ
ตั้งเริ่มวันสอบ ผมกับหลิงต่างวุ้นกับการสอบจนไม่มีเวลาให้กัน แถมลูกพี่ลูกน้องหลิงมาขอใช้ห้องอ่านหนังสือสอบอีก แต่ผมยังคงรับส่งหลิงตลอด จนวันสุดท้ายของการสอบ ผมไปรับหลิงตามปกติเมื่อใกล้ถึงโรงเรียนหลิงกระซิบข้างหูว่า "วันนี้ห้องว่างอยากคลายเครียด" แล้ววิ่งเข้าไปร่วมกลุ่มกับพวกของเธอ ที่แปลกคือไม่เห็นอาร์ทเข้ามาร่วมกลุ่มด้วย ซึ่งผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย คิดแต่ว่าวันนี้จะจัดท่าไหนให้หลิงดี ( คิดแต่เรื่องลามกนะตูเนี้ย )
เมื่อสอบเสร็จถ่ายผมร่วมถ่ายรูปกับเพื่อนๆ ซักพักใหญ่จนครบทุกกลุ่ม ก็รีบออกมาหาหลิง หลิงเห็นผมแล้วหน้านิ่ง ผมคิดในใจ "เป็นเรื่องละ งอนอะไรตูหรือปล่าวเนี้ย" พอถึงตัวหลิงผมกำลังจะขอโทษ หลิงทำท่าจุ๊ปาก แล้วชี้นิ้วโป้งไปด้านข้าง ผมมองตามนิ้วไปเห็นตูน ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทอีกหนึ่ง ตูนมีสีหน้าเศร้าๆ เหมือนคนพึ่งร้องไหมา ผมถามหลิงว่า "เกิดอะไรขึ้น"
ผม "เราก็ไม่รู้เหมือนกันช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกับมันเท่าไหร่" (วันๆก็อ้อนแต่หลิงนี่ละ)
ผม "จริงสิ อีกอย่างเราก็อยู่คนละห้องกับมัน เราเองก็ไม่ได้กลับบ้านพร้อมมัน บ้านก็ไม่ได้อยู่ใกล้กัน แล้วเรื่องหลังเลิกเรียนเราจะรู้ไหมอะ"
ผม "ถึงรู้ก็ไม่มากมันไม่ค่อยได้บอกอะไรเราหรอก ต้องไปถามพวกห้องมันจะได้ประโยชน์มากกว่านะ"
ตูนก้มหน้าเงียบอีกครั้ง ผมบอกชวน "ไปเซ็นทรัลกันนะ ส่วนเรื่องมันเดี๋ยวนันจะลองคุยกับมันดู"
เมื่อไปถึง เราเที่ยวกันอยู่สนุกโดยผมกับหลิงพยายามทำตัวเหมือนไม่มีอะไรกัน แต่ก็มีเผลอบ้างเป็นบ้างครั้งไม่รู้ตูนจะสังเกตุเห็นหรือเปล่า จน 6 โมงเย็นเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ก่อนกลับหลิงกระซิบว่า"เสียดายอดล่ำลากันเลย"
ผมแหย่กับไปว่า"เดี๋ยววันรับใบประกาศจะจัดให้คลานไม่เป็นเลย" หลิงหัวเราะแล้วกลับบ้านพร้อมตูน ส่วนผมกลับบ้านไปเตรียมของชุดสุดท้าย โดยมีกำหนดการจะไปออกจากกรุงเทพฯเย็นพรุ่งนี้
(/>
ตูน
วันรุ่งขึ้นผมอาบน้ำแต่งตัวออกจากบ้านไปบ้านเพื่อนสมัยประถม เรามีนัดแข่งศึกแห่งศักดิ์ศรีครั้งสุดท้ายกับเกมส์แห่งมวลมนุษย์ชาติ (วินนิ่งไหมสาดดดดดด) พอไปถึงบ้านมันก็โทรไปถามว่าเข้าได้เลยไหม มันบอกขึ้นมาเลย ผมจึงเข้าบ้านมันเปิดประตูห้องนอนมันเจอมันกำลังเล่นคอมอยู่ มันบอกให้รอแป๊ปเปิดเครื่องได้เลย กูไรท์เพลงเดี๋ยวเดียว ผมได้ยินดังนั้นก็ถอดกางเกงเปลี่ยนไปใส่เกงบอล ตอนกำลังส่วมกางเกงได้ครึ่งเข่า ประตูห้องก็เปิดขึ้นพร้องร้องว้ายยย ผมตกใจรีบใส่กางเกงแล้วหันไปหาต้นเสียงพร้อมกับเพื่อนที่หันออกจากคอมมาทางต้นเสียงเหมือนกัน เห็นผู้หญิงสูงประมาณ 165 ผิวเนียน หน้าคม ตาใส เพื่อนผมลุกออกจากคอมมาแนะนำว่า เธอชื่อออมเป็นเพื่อนที่โรงเรียนมัน มาให้มันช่วยไรท์เพลงให้ ผมเลยแนะนำตัวไปพร้อมแซวว่า "หวัดดีเรา ชื่อนันนะ เธอมีแฟนยัง ที่เราถามเพราะเธอเห็นขาอ่อนเราแล้วนะ เราเสียหาย"
ออม "ยังไม่มีแฟน แต่คงต้องมีแล้วละ ดันไปเห็นขาอ่อนนายเข้า"
ผม " งั้นเธอเอาบัตรประชาชนมา จะเอาไปบูชา"
ออม "นายก็เอามาด้วยจะได้ให้นักสืบค่อยตามดู"
เพื่อน "เฮ้ยจะจีบจะอะไรกันสนใจตูบ้าง นันมึงไปเล่นเกมส์ ส่วนออมมานั่งคอม แยกๆกันเลย เห็นใจตูบ้าง"
ผม "เอ่อ ลืมไปแกพึ่งโดยแฟนทิ้งนี่หว่า"
เพื่อน "ไม่ต้องพูดมาก ไปเล่นได้แล้ว"
(/>
ออม
เราแข่งกัน 7 เกมส์ใครชนะมากกว่าเป็นผู้ชนะ คนแพ้เลี้ยงข้าว การแข่งขันดำเนินไปถึงเกมส์สุดท้ายเราชนะกันมาคนละ 3 เกมส์ จบครึ่งแรกเสมอกัน 0-0 ผมกระซิบกับเพื่อนเสร็จ เราพักการแข่ง ผมลุกขึ้นแล้วพุ่งเข้ารวบตัวออม จับขึงไว้บนเตียง ออมร้องโว้ยวายว่าจะทำอะไร ผมตอบว่า"ก็จะทำให้เธอมีความทรงจำไม่รู้ลืม เฮ้ยแกรีบเอาเชือกมาผูกกับเตียงเร็ว ส่วนเธออย่าพูดมากเดียวโดนจูบ"
ออมได้ยินก็หลับตา เม้มปาก ส่วนเพื่อนผมเอาผ้ามาผูกมือเข้ากับเหล็กซีกบนหัวเตียงจนเรียบเสร็จ ผมขึ้นคล่อมพร้อมถอดเสื้อตัวเองออก ออมหรี่ตาเห็นผมถอดเสื้อจึงรีบหันไปหาเพื่อนเห็นมันถอดเหมือนกัน เธอร้อง "อย่าๆ เรากลัวแล้ว อย่าทำอะไรเราเลย"
ผมตอบกลับว่า "คิดว่าขอแค่นี้เราจะหยุดหรอ โชคร้ายนะมาเจอเรา รับน้องกันหน่อย"
ออมได้ยินอย่างนั้นก็หลับตาปี้ ผมสั่งให้ลืมตาก็ไม่ยอมลืม ผมจึงสั่งเสียงแข็งว่า "ถ้าไม่ลืมตาได้เจ็บตัวแน่"
ออมค่อยๆลืมตาเห็นกำลังจะจูบ ปากใกล้มาก แทบจะประกบกัน แล้วเพื่อนก็ร้องขึ้น "ปากแกเหม็นวะ พอๆ เลิกเล่น" (ผมกับเพื่อนแกล้งจูบปากกันเองโชว์ออม)แล้วเราก็แก้มัดออมออกจากเตียง กลับไปเล่นเกมส์กันต่อจนจบ ปล่อยให้ออมงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมเลยบอกออมไปว่า "แหย่เล่น กะว่าถ้าเธอร้องหรือลืมตาดูก็จะเลิกประมาณนั้นอย่าโกรธเดี๋ยวเราเลี้ยงข้าว"
ออม "โกรธมากด้วยเลี้ยงข้าวไม่รู้จะหายโกรธเปล่า"
ผม "งั้นเอาเบอร์มาเดี๋ยวโทรไปคุยจนกว่าจะหายโกรธเลย"
ออม "ได้เดี๋ยวจะโกรธบ่อยๆเลย"
เพื่อน "ไม่ไปเปิดโรงแรมคุยกันเลยละ คนกำลังอกหักยังจะมาจีบกันต่อหน้าอีก"
เราหัวเราะกันไปแล้วออกจากบ้านเพื่อนไปกินข้าวซึ่งคุณออมอยากกินหมูกระทะ ผมก็ต้องใจคุณเธอ ( ก็เล่นใหญ่แกล้งเธอไปเยอะ ) เรากินกันไป ถามเรื่องส่วนตัวกันไป ออมบอกว่า มาจากจังหวัดทางใต้ เข้าตอนม.3 พอดีแม่โดนย้ายมาประจำการแถวสะพานแดง (ชิบแล้วลูกทหารนี่หว่า) ผมจึงเล่าไปว่า เป็นเด็กยากจนอดมื้อกินมื้อ ต้องทำงานแลกข้าวประทังชีวิตไปวันๆ รันทดมาก นี่ก็จะกลับ.... คุณเพื่อนพูดแซกว่า " ไอ้..... เอาความจริง"
ผมเลยบอกไปว่า "เป็นเพื่อนกับมันตั้งแต่เด็ก พอดีคืนนี้จะย้ายไปต่างจังหวัด ก็เลยมาเล่นมันเป็นครั้งสุดท้าย แต่ไม่รู้นรกสั่งหรือสวรรค์แกล้งให้มาเจอคนน่ารักแบบเธอ ชั่งน่าเสียดาย"
ออมอายม้วน "เดี๋ยวเราในเบอร์กับเมล์ไป นายก็มั่นติดต่อมาหาละกัน วันนี้ยังไม่สนใจนายนะ แต่ถ้าติดต่อมาบ่อยๆ อาจไม่แน่"
เพื่อน "ถ้าพวกคุณมึงยังไม่เลิกจีบกันกูกลับล่ะ"
ผม "โอ๋ๆๆๆพอแล้วไม่จีบกันแล้ว หายโกรธนะ เดี๋ยวติดต่อเพื่อนให้คนหนึ่ง"
เพื่อน "ใครวะ"
ผม "ก็กิ๊ฟไง" ( เพื่อนนักเรียนหญิงสมัยเรียนประถมเป็นเพื่อนร่วมห้องของผมกับมัน)
เพื่อน "ถุยนั้นมันเพื่อนกูเหมือนกัน"
เมื่อกินเสร็จเราแยกย้ายกันกลับบ้าน ผมกลับมาถึงบ้านเห็นพ่อแม่เตรียมตัวกันเรียบร้อย ลุงกับป้าปิดร้าน พวกญาติๆ มีอยู่ในกรุงเทพฯมากันครอบทุกคน พ่อเข้าไปเอาเป็นรถกระบะแคป พวกผู้หญิงนั่งหน้า ผู้ชายนั่งกินเหล้าท้ายรถ รถค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากกรุงเทพฯสู่มาตุภูมิ เริ่มต้นเรื่องราวของคุณนันอย่างสมบูรณ์ (แล้วเราลืมอะไรไปหรือเปล่าหว่า ช่างเถอะ ถ้าคิดออกตอนหน้าค่อยเขียน แต่ถ้าคิดไม่ออกเดียวผู้อ่านก็เตือนเอง)
สงสัยอาจจะมีคนมาเยี่ยมเยือนบ่อยขึ้นแน่เลยนะครับเนี่ย
มาไวดีครับผม ตอนนี้ไม่มีเสียวๆ เเค่เกือบเสียว ศึกชี้ชะตา วินนิ่ง 555 นึกถึงตอนเด็กๆเลยครับ เนื้อเรื่องกระชับไม่ยืดยาวดี ชอบครับเเต่บางทีก็สั้นไปหน่อยนะครับ 555 หวังว่าไม่ว่ากันนะครับผม
ตอนนี้ไม่มีเสียวๆ เนื้อเรื่องดีครับ อ่านแล้วสนุก รออ่านตอนต่อไปครับ ขอบุณครับ
อ้าว ตกลงไม่ได้สั่งลาซะงั้น
::Ahh::
ขอบคุณมากๆครับ
โรงเรียนของเราน่าอยู่ อยากไปเรียนด้วยเลย
คุณนันลืมส่งท้ายกับสองสาวครับ
สาวๆตจว.เตรียมตัวไว้หนุ่มนันมาแล้ว
จดวันฟันจนฟ้าเหลืองแหงๆ
นึกว่าเป็นขารุมซะอีก ตกใจหมดเลยตอนบอกว่าแกล้ง เก็บกางเกงแทบไม่ทันขอบคุณครับ
มีจูบปากกับเพื่อนโชว์ออมด้วยเหรอครับ ปรือ พะอืดพะอม
นึกว่าออมจะเสร็จนันซะแล้ว ขอบคุณมากครับ
วินนิ่ง เกมส์ในตำนาน อยู่ในใจหลายๆ คน อ่านแล้วก็นึกถึง ไปรื้อกลับมาเล่นใหม่ดีกว่า
ยิ่งกว่าคลาสโนว่าอีก 1 ตอน 1 คน กว่าจะจบ จะได้กี่คนเนี่ย หลิง อาร์ท ออม ต่อๆติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณครับ