🧡 XONLY 🧡

(/>
อนาคตในกำมือ ตอนที่ 1  การพบเจอกัน

  ผมนายปอน ลูกกำพร้าชีวิตเปื้อนฝุ่นเหมือนในละครน้ำเน่า  แต่นี่มันเป็นชีวิตจริงๆของผม มันเลยแทบหัวเราะไม่ออกอะไรมันจะโครตอาภัพมันทุกอย่างแบบนี้ชีวิตของผมนั้นลอยเคว้งมานานจนเหมือนไม่มีจุดหมายใดที่แน่นอนก้าวเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆไปตามฟ้าหรือพูดง่ายๆก็คือเป็นพวกเจ้าไม่มีศาลนั่นแหละ

  ผมมีนิสัยแปลกๆอยู่อย่างหนึ่งที่ชอบใช้เหรียญเป็นตัวตัดสินชะตาชีวิดเมื่อคิดอะไรไม่ออกก็อาศัยถามชะตาให้ฟ้าลิขิต ชีวิตมันก็มีแค่สองด้านเหมือนเหรียญนั้นแหละ  เหรียญบาทในกำมือพลิกขึ้นมาอยู่บนนิ้ออกหัวก็เดินไปต่อในเส้นทางเดิมจากเมื่อวานออกก้อยก็หยุดเริ่มต้นชีวิตในทางสายใหม่ไปเรื่อยๆไม่มีสิ่งใดผูกมัด 

  ดีดเหรียญสีเงินขึ้นลอยคว้างในอากาศ  ให้เหรียญนั้นนำพาอนาคตที่จะตกลงในกำมือของผม...

  ผมไม่ใช่คนดีเด่อะไรทำงานมันมาทุกชนิดทั้งดีและเลวรูปร่างหน้าตารึก็ไม่ได้ดีพอที่จะเป็นที่จดจำ  ของใครๆ  เป็นบุคคลที่แทบไม่มีตัวตนหลังจากใช้ชีวิตแบบแกนๆมาร่วมยี่สิบกว่าปีจนจบมหาลัย ผมเรียนรู้การเอาตัวรอดในสังคมและกลโกงต่างๆมากมายชีวิตที่ไม่มีคนประคับประคองใช้ชีวิตรอดไปวันๆผ่านไปแบบหัวหกก้นขวิดพ่อหรือแม่เท่าที่จำความได้ไม่เคยเห็นหน้าเพราะท่านตายไปตั้งแต่ผมเกิดใหม่ๆเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์โดยสารขณะกลับไปเยี่ยมบ้านตายายที่บ้านนอก

  พ่อตายในที่เกิดเหตุส่วนแม่ก็จำได้ว่ายายเล่าให้ฟังว่าท่านเป็นอัมพาตช่วงล่างเป็นปีก่อนที่จะเสียไปหลังจากนั้นช่วงแรกของชีวิตหกปีแรกอาศัยอยู่กับตายายที่บ้านนอกตายายก็ป่วยกระเสาะกระแสะทั้งคู่จนทำงานไม่ไหวก่อนท่านเสียก็ได้นำผมมาฝากเป็นลูกศิษย์วัดอยู่ก้นกุฏิในกรุงเทพฯแห่งหนึ่ง  อาศัยข้าวก้นบาตรหลวงตาจนโตมาแต่ก็ไม่ลำบากนักถ้าเทียบกับเด็กกำพร้าคนอื่นๆที่มีชะตาเดียวกัน
 
  อาศัยว่าผมนั้นอยู่ในวัดตั้งแต่เล็กๆมาและไม่ดื้อไม่ซนกับหลวงตาและพระในวัดเลยเป็นที่โปรดปรานให้รับใช้ใกล้ชิดกับท่านทั้งหลายโตมาเลยไม่ลำบากนักผมนั้นพึ่งออกมาอยู่เพียงลำพังภายนอกเมื่อราวๆย่างอายุ 18 ปี  เพื่อไม่ให้เป็นภาระกับหลวงตาและบรรดาพระสงฆ์ที่ท่านช่วยเลี้ยงดูมา  อีกประการผมนั้นอยากลองใช้ชีวิตด้วยตัวเองดูว่าจะพึ่งตัวเองโดยไม่เป็นภาระของใครได้เท่าไหน


  ผมที่ตัวคนเดียวไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนกำลังเริ่มชีวิตใหม่ของตัวเองมาได้  นี่ก็ย่างเข้าปีที่ 5 เข้าไปแล้ว  หัวหกก้นขวิดในโลกภายนอกแน่นอนว่าไม่ใช่ของง่ายจึงต้องผ่านประสบการณ์ชีวิตมาแทบทุกรูปแบบทั้งด้านมืดและด้านสว่าง  ช่วงที่ช็อตหมุนเงินไม่ทันมีแอบเป็นเด็กส่งขนมด้วยพักใหญ่  ไอ้ขนมที่ว่านีไม่ใช่ของที่เด็กทั่วไปนั้นซื้อกินกันดาดดื่นหรอก แต่ทว่ามันเป็นศัพท์ที่เรียกกันหมู่คนขายยานรกนั่นแหละ

คืนหนึ่งผมเดินไปส่งยาให้ลูกค้าที่ผับแห่งหนึ่งที่นักท่องราตรีนิยมกันมาเที่ยวกันแบบหนาแน่นควั่กไขว่  ผมก็เจอเข้ากับสาวน้อยนางหนึ่งที่หน้าตาสดใสมากับผมดัดลอนทรงเฉี่ยวเด่นสะดุดตา  ผมยอมรับว่าสนใจในตัวเธอนั้นตั้งแต่แรกเห็น  ผมจึงแอบตามมองเธอตลอดเวลา  เธอน่าอยู่ในวัยนักศึกษาที่กำลังหาเงินไปเป็นค่าเทอมอยู่  เธอมากับผู้ชายคนหนึ่งท่าทางมีเงินหนักพอที่จะช่วยแก้ปัญหาที่เธอกำลังประสบอยู่ได้  แต่ผมดูท่าทางเธอแล้วไม่ธรรมดาเหมือนกับเธอมารอจับเหยื่อกระเป๋าหนักซะมากกว่าที่จะเต็มใจขายบริการ
 
   

  ผมให้เธอมาอยู่ด้วยเพราะชอบที่เธอเป็นคนที่สู้ชีวิตเหมือนๆกัน  และผมเองก็พอจะมีทางหาเงินได้ มากกว่าเธอที่เป็นผู้หญิงสาวตัวเล็กๆ  ผมให้เธอสมัครลงเรียนหนังสือภาคค่ำ  ค่าเทอมและค่ากินอยู่ผมช่วยออกให้ทุกอย่าง  แน่นอนว่าเธอนั้นต้องทำงานผิดกฎหมายไปกับผมด้วยการรับเป็นเด็กส่งขนมหรือเดินยาในบางโอกาส  แต่ผมก็ไม่ให้เธอทำบ่อยนักเพราะยังห่วงอนาคตของเธอที่ยังพอมีโอกาสหลุดพ้นจากวงจรอุบาทว์นี้ในวันข้างหน้าแม้กระทั่งผมเองก็ด้วย  รับทำแต่ไม่ตลอดเฉพาะตอนที่ขัดสนเรื่องเงินเท่านั้น เธอนั้นก็ยินดีมาอยู่กับผมอย่างไม่ขัดข้องใดๆ  เพราะเธอไม่ต้องลำบากระหกระเหินเร่ร่อนเหมือนที่เป็นมา และแล้วผมกับเธอก็เริ่มต้นชีวิตคู่ของเราตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

  ผมเองนั้นเรียนจบแล้วจากรามคำแหงเลยสมัครเข้าทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่งย่านสีลม  กลางวันก็เป็นพนักงานออฟฟิศธรรมดาทั่วไปเหมือนคนอื่นทั่วๆไปเขานั่นแหละ  ห้องพักก็กว้างกว่ารังหนูไม่เท่าไรแต่ก็ยังดีกว่าไม่มีที่ซุกหัวนอน  จะเอาอะไรมากกับสถานะภาพพนักงานบริษัทตัวต๊อกกระต๋อยเล็กๆคนหนึ่งชีวิตได้เท่านี้ก็ดีถมไปแล้ว...