🧡 XONLY 🧡

ตอนที่ 2 พรของคนไร้ค่า

ในทีแรกทุกคนต่างตกตะลึง แสงประกายสีทองทำทุกคนอ้าปากค้าง เมื่อเห็นผมได้พรแรงค์ S แม้แต่พายุอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นเกรง

ท่ามกลางแสงสว่างจ้ามันเป็นเหมือนบันไดจากสวรรค์ ให้ผมก้าวข้ามความอ่อนแอของตัวเอง แล้วมุ่งไปสู่ความยิ่งใหญ่

แต่มันกลับไม่ได้เป็นแบบนั้นเสียทีเดียว

หลังจากที่พวกเรามาต่างโลกได้เกือบ 2 เดือน

ใจกลางลายกว้างแสงแดดยามสายส่องลงมาจนเหงื่อเปียกโชก กลางลานฝึกอันเงียบเหงา มีแต่เพียงหุ่นฟางฝึกดาบที่ยืนวางเปล่าไร้ผู้คนเข้ามาใช้งาน

"ย้ากกก!"

ผมกำดาบไม้ในมือแน่น เหวี่ยงมันฟาดใส่ชุดฟางแข็งๆ เสียงกระทบดัง ปัก! แรงสะท้อนสั่นสะท้านจนมือสั่นชาไปหมด

'+ 1 EXP'

จอสถานะแสดงขึ้นมา

"เฮ้อ~ กว่าจะเพิ่มแต่ละแต้ม เหนื่อยเป็นบ้า"

ความเหนื่อยล้าหลังฟาดดาบมานานทำผมทรุดลงพื้น นั่งหายใจเหนื่อยหอบ หลังจากที่เหวี่ยงดาบมามากกว่าพันครั้ง

"ไหนขอดูหน่อย แต้มEXP ได้เท่าไหร่แล้ว"

พอนึกถึงมันจอสถานะสีทองก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศ ผมมองดูแล้วก็ได้แต่ขมวดคิ้ว

'ชื่อ นัท'

'แรงคฺ์ S'

'พร อีโรติก เอเวอร์ลูชั่น'

'เลเวล 1 (81%) '

'สกิล ไม่มี (จะปลดล็อกเมื่อเลเวลเพิ่มขึ้น) '

ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนแรง เวลาเกือบสองเดือนแล้วตั้งแต่ได้รับพรมา เลเวลของผมยังไม่ขึ้นถึง 2 สักที

ทั้งที่คนอื่นไปไหนต่อไหนกันแล้ว ส่วนผมยังไม่ได้รับอนุญาตให้ออกทำเควส เพราะยังไม่มีสกิลของพรเลย

"นึกว่าได้พรมาแล้วจะทำให้ชีวิตเปลี่ยนไป แบบนี้มันไม่ยิ่งแย่กว่าเก่าไม่ใช้เหรอ? บ้าเอ๊ย!"

ผมกำหมัดแน่นความเจ็บใจอยู่เต็มอก

"เห้ย เห้ย เหย! นั้นใครกันเอ่ย พ่อหนุ่มแรงค์ S นี่นา"

เด็กหนุ่มตัวสูงโปร่ง ใส่ชุดคลุมเหมือนจอมเวทย์ แต่กลับแหวกตรงกลางอกอย่างกับแฟชั่นอิตาลี

เดินเข้ามาใกล้ๆ ก้มหน้ามองมา ดวงตายีเป็นขีด รอยยิ้มบิดเบี้ยวชวนหงุดหงิด

เขาชื่อ ซัน เป็นสมาชิกในห้องเรียนคนหนึ่งที่ถูกส่งมาต่างโลกเหมือนกัน นิสัยของมันมักเกเร อันธพาล มักหาเรื่องระรานคนอื่นไปทั่ว เป็นอีกคนที่มักกลั้นแกล้งผมนอกจากพายุ

ผมไม่สนใจเสียงเยาะเย้ยถากถาง หยิบดาบไม้ขึ้นลุกขึ้นไปฝึกต่อ

"เอ๊ย! เอ็งกล้าเมินข้าเหรอวะ!?"

เขาจับหัวไหล่ผมไว้ นิ้วมือของเขาหนักแน่นจนรู้สึกเจ็บไปยัฃกระดูก

"โอ๊ย! ปล่อยนะโว้ย!"

ผมทนไม่เจ็บปวดไม่ไหวรีบดึงมือของมันออก

"..."

มันไม่ขยับไปแม้แต่น้อย ไม่ว่าผมออกแรงแค่ไหนมือของมันก็ไม่ขยับเขยื้อน มันหนักเหมือนถังน้ำใบใหญ่กดทับ

"ฮ่า ฮ่า! เป็นอะไรไป น่าสมเพศจริงๆ แค่จะดึงมืออกยังทำไม่ได้ แรงค์ S  เลเวลไม่เพิ่มแบบแกอยู่ไปทำไมวะ!?"

"อ้ากกก!"

ทั้งแปลกใจทั้งเจ็บปวดที่ไหล่ ผมจึงเหลือบมองไปที่หน้าต่างสถานะของอีกฝ่าย

'ชื่อ ซัน'

'แรงค์ A'

'พร มหาจอมเวทย์'

'เลเวล 20'



ไม่ทันไรหมัดของมันก็ชกเข้ามาที่หน้าของผม ทั้งตัวกระเด็นลงกับพื้น ความเจ็บแปล๊บบนใบหน้ารุนแรงยิ่งกว่าเคยจนตัวผมลุกไม่ขึ้น

ตอนนี้เขาเลเวล20ไปแล้ว ทั้งที่เมื่อก่อนผมยืนรับหมัดเขาได้ทั้งวัน แต่ตอนนี้แค่ทีเดียวร่างกายก็ชาไปหมดแล้ว เขาใช่จอมเวทย์จริงๆ เหรอ?

"อะไรกัน แกยังเลเวล1 อยู่อีกเหรอ? คนไร้ประโยชน์ สวะไร้ค่าแบบแก ทำไมไม่เอาดาบเชือดคอตัวเองไปเลยวะ ฮ่า ฮ่า!"

พอได้ยินนั้นผมทำหน้าซีดเผือด แต่ก็กัดฟันแน่นเงยหน้าขึ้นสู้

"โอ้ว ใจสู้ดีนี่หว๋า ถ้างั้นก็เร็วๆ สิวะ ลุกขึ้นมาได้แล้ว ช่วงนี้ฉันทำแต่เควสไม่ได้ระบายอารมณ์กับแกเลย วันนี้ขอหน่อยเหอะ"

เขาค่อยเดินเข้ามาใกล้ บีบหมัดวอร์มมือที่สองข้าง รอยยิ้มชั่วช้าเหมือนกับไม่ใช่มนุษย์

"หยุดนะ! นายทำบ้าอะไรของนาย!?"

ก่อนที่มันจะเข้ามาหา เฟิร์นปรากฏตัวออกมายืนท่ามกลางระหว่างผมกับมัน

เธอยกดาบคาตานะขึ้น ชี้มันเข้าหาอีกฝ่าย แววตาแข็งก้าวดุร้ายพร้อมฟาดฟันกับศัตรู

"ธะ เธอ... "

เมื่ออยู่ต่อหน้าเฟิร์นอีกฝ่ายก็แสดงสีหนาหวั่นเกรง กัดฟันไว้แน่น กลั้นความขุ่นเคืองเอาไว้

"ชิ! ฝากไว้ก่อนเธอยัยแรงค์ S "

เขาหันหลังกลับไปอย่างไม่สบอารมณ์ ซ้ำยังเตะดาบไว้ของผมทิ้งกระเด็นไปไกลระบายความโกรธ

"แบร่~! ไปซะ ไอ้พวกเด็กเกเร"

เธอเยาะเย้ยไล่หลังอีกฝ่าย

"นัท~ เป็นอะไรหรือเปล่า?"

"มะ ไม่เป็น- อัก!"

ผมพยายามฝืนใจแต่ก็ไม่ไหว ต้องให้เธอพยุงไปนั่งที่ม้านั่ง

แววตาที่แข็งก้าวตอนนี้หายไปแล้ว เหลือไว้เพียงความเป็นห่วงเป็นใยจากเธอ

เธอใช้ผ้าห่อน้ำแข็งมาประคบแผลให้ผมทันที การดูแลจากเธอทำผมใกล้ชิดจนได้กลิ่นหอมกรุ่น ทำผมหน้าแดงเขินอาย

"ถ้ามันมารังแกนัทอีก บอกฉันได้เลยนะ เดี๋ยวฉันจะจัดการมันเอง"

พอเธอพูดแบบนั้นยิ่งทำให้สมเพชตัวเอง การที่ผมต้องให้เธอมาคอยช่วยเหลือมันน่าอายเกินไป

"เข้าใจแล้ว..."

แต่ก็ได้แต่ตอบรับความใจดีของเธอ

ตอนนี้เธอคงยุ่งกับการทำเควส แต่ยังเจียดเวลามาดูแลผมอีก

เธอเป็นหัวหน้าปาร์ตี้อันดับสอง เป็นปาร์ตี้หญิงล้วน ชื่อปาร์ตี้ ปีกนางฟ้า ตอนนี้เธอช่างยิ่งใหญ่ผิดกับผมที่ทำประโยชน์อะไรไม่ได้เลย

เธอมองเห็นผมที่เศร้าสร้อยอยู่ จึงรีบหยิบถุงบางอย่างออกมาจากในกระเป๋า

"นี่ นัท...ฉันแบ่งให้นะ"

เธอวางถุงใส่มือผม มองไปข้างในเห็นเหรียญสีทองเต็มไปหมด เป็นเหรียญที่สามารถทำให้เรากลับบ้านได้

"เห็นว่านัทเลเวลไม่เพิ่มเลย จึงออกไปทำเควสไม่ได้ มันไม่ใช่ความผิดของนัทเสียหน่อย! ความผิดของเทพธิดาที่ให้พรแบบนั้นมา เพราะฉะนั้นแล้ว ฉันจะทำให้ในส่วนของนัทด้วย แล้วก็นัท...โอเคไหม!?"

คำพูดนั้นทำผมโกรธจนมือสั่น

ไม่ได้โกรธข้อเสนอของเธอ แต่เป็นความรู้สึกโกรธตังเอง ทั้งอดสูและอนาถใจ ที่ถึงกับต้องให้เฟิร์นแบ่งเหรียญให้ เหมือนกับต้องเกาะผู้หญิงเพื่อให้ตัวเองมีชีวิตรอด

ผมเป็นผู้ชายแบบไหนกัน...

"ไม่เป็นไร"

ผมรีบคืนถุงให้เฟิร์น

" ทะ ทำไมล่ะ?"

สีหน้าเธอดูผิดหวังและห่วงใย

"ฉันรีบไม่ได้หรอก ที่จะยอมให้เฟิร์นมาช่วยเหลืออยู่ตลอดแบบนี้ ฉันจะพยายามยิ่งใหญ่ด้วยตัวเอง แล้วไปยืนเคียงข้างเฟิร์นให้ได้"

พอพูดไปแบบนั้น หน้าเธอก็แดงแจ๋ เบือนหน้าหนีอย่างเขินอาย

"ขะ...เข้าใจแล้ว ฉันจะคอยสนับสนุนนัทเองนะ"

ผมรู้สึกขอบคุณเธออย่างมาก ที่คอยช่วยเหลือผมอยู่เสมอ ไม่ว่าเมื่อไหร่ตั้งแต่ยังเด็กก็มีเธออยู่เคียงข้าง แม้การอยู่ข้างๆ เธอจะทำให้ผมตกเป็นเป้าหมายการรังแกของพวกเด็กเกเร

แต่ถึงอย่างงั้นผมก็ยอมรับมัน ขอแค่มีเธอก็พอ

"เฮ้... เฟิร์น... ไปกันได้แล้ว"

"เธอเป็นหัวหน้าปาร์ตี้นะ อย่างเดินหายไปไหนสิยะ!"

เสียงเรียกจากสมาชิกปาร์ตี้ของเฟิร์นดังขึ้นมา

เธอจำต้องรีบลุกแล้วเดินออกไป

"ฉันต้องไปก่อนแล้ว แล้วเจอกันนะ นัท~"

"แล้วเจอกันเฟิร์น~"

ผมได้แต่มองเบื้องหลังเธอที่จากไป พร้อมสายตาเหยียดหยันจากเหล่าเพื่อนๆ ของเธอที่มองมาทางผม

"บ้าจริง! ทำไมเธอต้องไปยุ่งกับเจ้ากระจอกนั้นด้วย!?"

"เธอไม่น่าลงเกลือกกลั้วกับเจ้าสวะนั้นเลยนะ!"

พอได้ยินแบบนั้นเฟิร์นก็ได้แต่ยิ้มแหยงๆ ผมเข้าใจว่าเธอเองก็ต้องปรับตัวให้เข้าสังคมเหมือนกัน

ตอนนี้ผมไม่ได้สนใจสิ่งพวกนั้นแล้ว แค่เพียงโฟกัสสิ่งที่อยู่ตรงหน้า หยิบดาบไม้หนึ่งเล่มจากดาบไม้ในตะกร้ามากมาย

เดินเข้าไปหาหุ่นฟางด้วยแววตาที่มุ่งมั่น

"รอผมก่อนนะ เฟิร์น ผมจะแข็งแกร่งขึ้นให้ได้!"

ผมจับดาบไม้ในมือแน่น สายตามุ่งมั่นจดจ้องไปยังหุ้นฟางที่ถูกฟันจนขาดรุ่งริ่ง แต่เขายังไม่หยุด

"ย้ากกกก!"

ผมยังคงฟาดดาบใส่เป้าหมายตรงหน้าด้วยแรงที่เหลืออยู่น้อยนิด ทุกครั้งที่ดาบไม้กระแทกลงไป มันสร้างเสียงดังเฉียบขาดในอากาศ

"แฮ่ก แฮ่ก..."

หายใจเหนื่อยหอบราวกับจะระบายความเหนื่อยล้าและความโกรธในใจออกมาแม้ร่างกายจะรู้สึกอ่อนล้าอย่างหนัก

"ฉันไม่ยอมแพ้หรอกโว้ย!!!"

หัวใจยังคงเต้นรัวด้วยความมุ่งมั่น แม้ว่ามือของผมจะเริ่มสั่นด้วยความอ่อนแรง แต่ยังคงฝืนตัวเองใช้ฟันดาบไม้ต่อไป ท่ามกลางเสียงหายใจที่หนักอึ้งและเหงื่อที่ไหลรินและแล้ว

"แรงขึ้นอึก! เร็วขึ้นอีก!"

ในที่สุด เมื่อดาบฟันลงไปครั้งสุดท้าย หุ้นฟางก็แตกกระจายลงสู่พื้น

ผมหยุดเคลื่อนไหว หายใจหอบอย่างหนัก ร่างกายรู้สึกเบาลงอย่างประหลาด และในวินาทีนั้นเอง

แสงสว่างสีทองเจิดจ้าก็สาดส่องลงมา ทำหัวใจเต้นแรงขึ้น เสียงของระบบดังขึ้นในหัว

'เลเวลอัพ'

ความสำเร็จที่เฝ้ารอมานาน รู้สึกถึงพลังใหม่ที่ไหลเวียนในร่างกาย ผนวกกับความตื่นเต้นที่ไม่เคยได้รับมาก่อน

"ไชโย!"

เสียงตะโกนผมดังลั่นไปทั่วทั้งลานฝึกดาบ

ตามอ่านต่อได้นิยาย เรื่อง พรแห่งเทพธิดา ทำผมกลายเป็นสาวสวยในต่างโลก (/

readawrite :
/>
ded d :
/>