🧡 XONLY 🧡

พูดคุยก่อนอ่าน : มาตามสัญญา ก่อนเวลาเล็กน้อย กับ จดหมายรักสื่อใจ Part2 ที่ลุงพลและครูเบสท์จะได้ปรับความเข้าใจกัน

ช่วงต้นของตอนนี้จะมีการพูดถึงแก๊งค์พยาบาลอย่างพวก ใบเฟิร์น โดนัท อุ๊ หมวย และอีฟ ที่ดูแล้วน่าจะเริ่มใจอ่อนกับลุงพลแล้ว ยกเว้นแค่หมอพลอยกับนาถ ที่ไม่ยอมเข้ากลุ่มด้วย ก็ต้องมาดูกันต่อไป ว่าสองคนนี้จะสร้างความวุ่นวายได้มากแค่ไหน

และไฮไลต์สำคัญคือ การเจอกันของครูเบสท์และลุงพล ซึ่งบอกก่อนว่า คู่นี้น่าจะคุยเพื่อปรับความเข้าใจกันยาวมาก ซึ่งอาจจะน่าเบื่อสักหน่อย แต่สุดท้ายทุกคนก็น่าจะรู้ว่าบทสรุปของทั้งคู่จะไปจบลงที่ไหนยังไง ฮ่า...

เริ่มหาทิชชู่มาตุนได้แล้วครับ เครื่องดื่ม มาม่า เพราะผมจะมาอัพแบบยาว ๆ รายวัน แล้วคุณจะเข้าใจว่าทำไม ผมถึงบอกว่าครูเบสท์เป็นนางเอกตัวจริงของเรื่อง

**ช่วงนี้ผมใจดีครับ เพราะหายไปนาน ผมเลยเอาภาพ AI ที่ผมเจนไว้มาให้ดูกัน โดยไม่ปิดซ่อน เอาเป็นว่าผมใจกับพวกคุณแล้ว ผมไม่ขออะไรมาก ขอแค่คอมเมนต์แบบใจ ๆ คืนกลับให้ผมบ้าง ถ้ามันไม่ลำบากเกินไป ทำได้หรือเปล่า ขอบคุณครับ**

ความเดิมตอนที่แล้ว

/>
หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายครั้งนั้น ครูเบสท์และกลุ่มนักศึกษาพยาบาลบางส่วน ตกลงกันว่าจะยังไม่เอาเรื่องลุงพล และปล่อยให้ลุงพลได้ใช้ชีวิตและปรับปรุงตัวต่อไป ด้วยเหตุนี้ ลุงพลจึงยังได้ใช้ชีวิตในฐานะพ่อค้าร้านน้ำเต้าหู้ต่อไปในวิทยาลัยพยาบาล

ลุงพลตั้งใจอย่างแน่วแน่แล้วว่า หลังจากนี้ไปจะเป็นคนที่ดีกว่าเดิมให้ได้ และจะพยายามปรับความเข้าใจกับสาว ๆ ทั้งหมดให้ได้ และจะไม่คิดหาเพิ่มอีก แม้องค์ตุลาการสวรรค์จะเคยเข้าฝันมาเพื่อพูดคุยด้วยก็ตาม

"จะหยุดแค่ 12 นาง เท่านั้นเองรึท่านท้าว?"

"ใช่แล้ว ผมไม่ไหวแล้ว นี่ก็เยอะแล้วนะ"

"ก็เยอะจริง ๆ เอาเถอะ ถ้าอย่างนั้นข้าขออวยพรให้ท่านโชคดี"

องค์ตุลาการสวรรค์ดูผ่อนคลายมากขึ้น จากการได้พบกับลุงพลครั้งล่าสุด บางทีเทพมีชื่อตนนี้คงพึงพอใจกับการตัดสินใจของอดีตเกลอเก่า ที่เลือกจะหยุดกรรมไว้แค่นั้น

"สวัสดีครับลุง น้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ให้ชุดครับ"

"ได้ครับ ๆ เดี๋ยวจัดให้"

"ขายดีไหมครับลุง?"

"ขายได้เรื่อย ๆ ครับ" ลุงพลยังคงตั้งหน้าตั้งตาทำมาหากิน ขายน้ำเต้าหู้ในวิทยาลัยพยาบาลต่อไป เพื่อให้สาว ๆ ของแกได้เห็นว่าแกปรับปรุงตัว เป็นคนที่ดีขึ้น จนมีอยู่ครั้งหนึ่ง ใบเฟิร์น โดนัท อุ๊ หมวย และอีฟ ที่เหมือนจะเริ่มใจอ่อน แวะมาอุดหนุนน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ร้านลุงพลกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา

"สวัสดีจ๊ะ!!! ทุกคน!!!" ลุงพลทักทายสาว ๆ พยาบาลที่แกรัก และด้วยนิสัยขี้เล่นของแก แกเลยแกล้งแหย่สาว ๆ ของแกเล่น "คิดถึงลุง!!! ก็เลยมาหาลุงใช่ม๊า!!"

(/>
"กลับเหอะพวกเรา!!!" โดนัทเดินกอดอกเชิดหน้ากลับหลัง ตามด้วยใบเฟิร์น อุ๊ อีฟ และหมวย "หมั่นไส้ไอ้แก่นี่ว่ะ!!!"

"เห๊อะ!!!" ใบเฟิร์นถึงกับส่ายหน้า ในความหมั่นหน้าหมั่นโหนกของลุงพล

ส่วนยัยอุ๊ก็ยิ้มอ่อนเดินตามสองสาวไป ในขณะที่หมวยดูงงงวยว่าทำไมพวกรุ่นพี่ถึงตัดสินใจแบบนั้น เช่นเดียวกับอีฟ

(/>
"ลุงขอโทษ!!!" มนุษย์ลุงรีบกวักมือเรียก "ลุงล้อเล่น!! ลุงไม่ได้ตั้งใจ!!!"

"เหมือนไม่สำนึกผิดเลยนะลุงอ่ะ" โดนัทเดินกลับมา และเอ่ยปากพูดกับลุงพลอีกครั้ง "ยังดูดี๊ด๊า ลั่นล๊า ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยเนอะ!!"

"ไม่ใช่จ๊ะ" ลุงพลก้มหน้าสำนึกผิด "ลุงแค่พยายามทำทุกอย่างให้ดีขึ้น ให้สมกับที่พวกหนู ๆ ทุกคนให้โอกาสลุงน่ะจ๊ะ ว่าแต่ อยากกินน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ไหมจ๊ะ"

"เอาไงพวกเรา?" โดนัทหันไปถามเพื่อนและรุ่นน้องที่เหลือ "เฟิร์น อุ๊ หมวย อีฟ?"

"ก็ได้" ใบเฟิร์นพยักหน้า

"เอาด้วย" ยัยอุ๊ตอบตกลง

"กิน ๆ หนูอยากกินค่ะ!!!" ยัยหมวยดูสดใสเป็นพิเศษจนผิดสังกุต "อีฟ!!! เอาป่ะ!!"

"เอ่อ..." แต่อีฟดูเหมือนยังกังวลอะไรบางอย่าง เธอตอบด้วยโทนเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน "ก็ได้ค่ะ"

(/>
ในบรรดาสาว ๆ พยาบาล แน่ชัดแล้วว่าน้องหมวยดูจะเป็นคนที่ยังรู้สึกดีกับลุงพลอยู่ เธอแอบเล่นหูเล่นตายิ้มให้ลุงพลเป็นระยะ หมวยเมืองนนท์คนนี้ดูแล้วท่าทางยังไงอยู่ ไม่แน่ว่าเธออาจจะอยากเป็นที่หนึ่งเหนือพวกพี่ ๆ และเพื่อน ๆ ของเธอก็เป็นได้

"ได้จ๊ะ" ลุงพลยิ้ม "เอางี้!!! เดี๋ยวลุงเลี้ยงทุกคนเลย!! ตกลงไหม!!!"

"ลุงพูดเองนะ!!" โดนัทที่เหมือนวางตัวเป็นแกนนำกลุ่มเด็กพยาบาลพูดขึ้นมา "ทุกคน!! เป็นพยานให้ด้วยนะ!!!"

"งั้นจะกินให้ร้านเจ๊งไปเลย!!!" ยัยอุ๊เอ่ยปากแซวขึ้นมา "ขอปาท่องโก๋เยอะ ๆ ด้วยนะลุง!!!"

"จ๊ะ ๆ เดี๋ยวลุงจัดให้นะ!!" มาถึงขั้นนี้แล้ว ลุงพลก็ต้องเอาอกเอาใจแก๊งค์เด็กพยาบาลเต็มที จนมาฉุกคิดได้ว่ายังขาดไปอีกคน "เดี๋ยวนะ!!! น้องนาถไม่ได้มาด้วยเหรอจ๊ะทุกคน?"

(/>
"รายนั้นเหมือนแยกตัวออกไปเลยค่ะลุง" หมวยสาวตอบ "ถามอะไรก็ไม่ตอบ ทำตัวแปลกแยก"

"ยังไงก็เพื่อนกัน เป็นพี่น้องกันนะทุกคน" ด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ลุงพลเลยอยากฝากข้อคิดให้แก๊งค์เด็กพยาบาลของแกรักกัน "อย่าทิ้งน้องนาถนะจ๊ะทุกคน"

"ควิซเสร็จเราไปร้องเกะกันป่ะเจ๊?"

"ไป ๆ อุ๊ หมวย อีฟ? ไปด้วยกันกับพวกพี่ป่ะ?"

"ไป ๆ ค่ะ อีฟไปด้วยนะ"

"เอ่อ...ค่ะ"

ดูเหมือนแก๊งค์เด็กพยาบาลของลุงพลจะดูรักใคร่กลมเกลียวกันมากขึ้น หลังจากผ่านเหตุการณ์วุ่นวายต่าง ๆ ที่ผ่านมา ซึ่งทำให้ลุงพลรู้สึกดีใจ บางทีทั้งหมดอาจเกิดจากสายสัมพันธ์ในอดีตชาติ ที่ไม่ว่าพวกเธอจะทะเลาะกันอย่างไร พวกเธอก็ตัดกันไม่ขาดอยู่ดี ด้วยเหตุเพราะทั้งหมดล้วนเป็นพี่น้องกันมาก่อน ตอนนี้ที่น่าเป็นห่วงที่สุดก็คือหมอพลอยและนาถ ที่เหมือนจะแยกตัวเหินห่างจากทุกคนออกไป จนยากจะเข้าถึงตัว

"มาแล้วจ๊า!!!" ลุงพลเอาอกเอาใจกลุ่มเมียเด็กพยาบาล ด้วยการนำน้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋ใส่ถาดไปเสิร์ฟให้สาว ๆ ของแกถึงโต๊ะ "ทานให้อร่อย ๆ นะจ๊ะทุกคน ถ้าไม่อิ่มเติมได้นะ"

ดูเหมือนกลุ่มเด็กพยาบาลจะมีความสุขและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน จนทำให้ลุงพลที่กลับไปยืนเฝ้าร้านพลอยมีความสุขไปด้วย

(/>
ใบเฟิร์น โดนัท และอุ๊ พูดคุยกันอย่างออกรส เช่นเดียวกับหมวยที่หัวเราะร่วนขณะกำลังหยิบปาท่องโก๋ใส่ปากแล้วเคี้ยวแก้มตุ่ย ส่วนน้องอีฟนั่งก้มหน้าก้มตาตักน้ำเต้าหู้และหยิบชิ้นปาท่องโก๋ใส่ปากโดยไม่คิดจะพูดคุยกับใครเลย

ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีสำหรับลุงพล ใบเฟิร์น โดนัท อุ๊ หมวย และอีฟ น่าจะเป็นกลุ่มเด็กพยาบาลที่น่าจะรวมตัวกันได้อย่างเหนียวแน่น เหลือเพียงแค่ครูเบสท์ ที่จะพบกันในวันเสาร์นี้ ถ้าหากลุงพลสามารถปรับความเข้าใจกับครูเบสท์ได้ บางทีสถานการณ์ของลุงพลภายในวิทยาลัยพยาบาลน่าจะดีขึ้น จะเป็นห่วงก็แค่หมอพลอยกับนาถ ที่ลุงพลเองยังไม่รู้ว่าจะต้องเข้าหาทั้งคู่แบบไหนยังไงต่อไป

....................................

สวนสิริกิต เช้าวันเสาร์

ลุงพลขับรถกระบะจากบ้านมาถึงสวนสิริกิตช่วงเก้าโมงครึ่ง หลังจากจอดรถ ลุงพลในชุดเสื้อยืดโปโลสีขาว กางเกงสแล็คสีดำ รองเท้าหนังหุ้มส้นสีน้ำตาล ก็มายืนรอคอยการปรากฏตัวของครูเบสท์ สภาพอากาศวันนี้ดูครึ้มฟ้าครึ้มฝน จนลุงพลอดกังวลไม่ได้ว่าฝนอาจจะตกได้ทุกเมื่อ

"นี่ก็ใกล้จะสิบโมงแล้ว" ด้วยความที่ลุงพลไม่ได้มีเบอร์ของครูเบสท์ เลยทำให้ไม่สามารถติดต่อฝ่ายหญิงได้ จนตาเฒ่าแอบกังวลใจว่าการนัดหมายในวันนี้อาจล้มเหลวได้ "จะได้เจอไหมเนี่ย?"

"ลุง ๆ ลุงครับ!!!" แล้วทันใดนั้น ก็มีเด็กน้อยที่มาเดินเล่นแถวนั้น เดินเข้ามาพร้อมกับมอบซองจดหมายให้ "มีพี่ผู้หญิงฝากจดหมายมาให้ลุงครับ!!"

"พี่ผู้หญิง?" พอได้ยินแบบนี้ ลุงพลก็เลยพอเดาออกว่าเป็นใคร "ใช่ผู้หญิงที่สวย ๆ หรือเปล่า?"

"ใช่ครับ" เด็กน้อยคนนี้ยิ้มร่า "แฟนลุงเหรอ?"

"ฮึ ๆ ๆ ๆ" ตาเฒ่าพอได้ยินแบบนี้ก็ยิ้มแป้น ก่อนเอื้อมมือหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมา "พูดถูกใจลุง เอาไปกินขนมร้อยนึง!!"

"โห!!!" พอเห็นแบงค์ร้อย เด็กน้อยคนนั้นก็ตาโตและรีบพนมมือไหว้ขอบคุณ "ขอบคุณครับลุง!!!"

หลังจากเด็กน้อยคนนั้นเดินจากไป ลุงพลเปิดซองจดหมายที่คิดว่าน่าจะเป็นของครูเบสท์ขึ้นมาเปิดอ่าน

"เบสท์รออยู่ข้างในสวน เดินเข้ามาได้เลยค่ะ เบสท์ใส่เดรสสีขาว ถือร่มอยู่ -ภัคจิรา-"

พอได้อ่านจดหมาย ลุงพลเลยตัดสินใจเดินเข้าไปในสวนสิริกิต เพื่อตามหาครูเบสท์ ระหว่างที่เดินไป ภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่ลุงพลและครูเบสท์มีร่วมกันก็ฉายภาพซ้ำกลับมา

ไม่ว่าจะเป็นภาพตอนที่ลุงพลช่วยครูเบสท์เปลี่ยนยาง ที่ตอนนั้นครูสาวพยาบาลมองตาเฒ่าเหมือนเป็นพ่อพระมาโปรด แต่สุดท้ายตาเฒ่าก็ดีแตก และฉวยโอกาสขืนใจครูเบสท์ในโรงแรมม่านรูด และชั้นดาดฟ้า โดยอ้างว่าจำเป็นต้องทำ เพื่อช่วยให้อีกฝ่ายไม่ต้องพบเจอกับชะตากรรมอันน่าเศร้า คือการตกเครื่องบินตายขณะเดินทางไปเรียนต่อในระดับปริญญาเอกที่ประเทศสหรัฐอเมริกา

(/>
ลุงพลเดินผ่านผู้คนที่วันนี้ดูจะเบาบางกว่าทุกวัน เนื่องจากสภาพอากาศที่ครึ้มฟ้าครึ้มฝน เมื่อเดินลึกเข้าไปในสวนสิริกิต ในที่สุดลุงพลก็ได้เจอกับครูเบสท์ ในชุดเดรสกระโปรงยาวสีขาว สะพายกระเป๋าหนังสีขาว และถือร่มที่ยังไม่ได้กางอยู่

"ครูเบสท์..."

"มาแล้วเหรอ?"

"ครับ ผมมาแล้วครับ"

ลุงพลเข้าไปทักทายภัคจิราด้วยรอยยิ้ม วันนี้ครูสาวพยาบาลแต่งตัวสวยมาก มากกว่าวันไหน เลยก็ว่าได้ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าตาเฒ่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่ความรู้สึกมันบอกไปในทิศทางนั้นจริง ๆ

"เดินไป" ภัคจิราเอ่ยปากพูดขึ้นมา "ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

"ครูเบสท์ครับ" ลุงพลเอ่ยปากชมการแต่งตัวของภัคจิรา "วันนี้ครูเบสท์สวยมากเลยนะครับ"

"เข้าเรื่องกันดีกว่า" แต่ครูเบสท์ไม่เล่นด้วย "รู้ไหมว่าวันนี้ที่เบสท์เรียกมาคุย เบสท์เรียกมาเพื่ออะไร"

"เรียกมาเพื่ออะไรเหรอครับ?" ตาเฒ่าแก่งคอยยิ้ม ด้วยความหวังว่าจะได้ยินคำรักจากสาวเจียงฮาย "ครูเบสท์"

"ก็เรียกมาให้ตำรวจจับไง" ภัคจิราตอบอย่างหน้าตาเฉย "คนอย่างลุงสมควรติดคุกที่สุดละ"

(/>
"ถ้าอย่างนั้น" มาถึงจุดนี้แล้ว ลุงพลไม่ได้กลัวอะไรอีกต่อไป ถ้าอะไรมันจะเกิดมันก็ต้องเกิด และอีกอย่าง ตาเฒ่าเชื่อมั่นว่าองค์ตุลาการสวรรค์จะไม่ยอมให้เรื่องมันจบอย่างง่ายดายแบบนี้แน่ "ก็ให้ตำรวจมาจับผมได้เลยครับครู ผมพร้อมแล้ว"

ว่าแล้วลุงพลก็หยุดเดิน พร้อมกับยื่นข้อมือทั้งของข้าง เพื่อเตรียมพร้อมให้ตำรวจ ที่อาจจะปลอบตัวนอกเครื่องแบบแอบซุ่มอยู่มาจับกุมตนแต่โดยดี

"ไม่คิดจะหนีเลยเหรอ?"

"ไม่ครับ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด"

"พูดให้ตัวเองดูดี นี่เก่งจังเลยนะลุง!!!"

"ผมพูดความจริงครับครู" ลุงพลลดมือลง ดูเหมือนว่าตาเฒ่าจะรู้แล้วว่าครูเบสท์แกล้งลองใจดู ไม่ได้มีตำรวจนอกเครื่องแบบดักซุ่มจริง "ผมเสียใจที่เรื่องมันมาถึงจุดนี้"

"เสียใจ?" ภัคจิราหันควับกลับไป "เสียใจเป็นด้วยเหรอ? คนอย่างลุงน่ะ?"

"ผมก็มีหัวใจนะครับครู" มนุษย์ลุงทำหน้าเศร้า เมื่อสาวเจียงฮายไม่เชื่อคำพูด "ผมก็รักเป็น เจ็บเป็น มีเลือดเนื้อ มีชีวิตเหมือนกันนะครับ"

"อยากจะด่าว่าตอแหล" ครูเบสท์เผลอพูดคำหยาบออกมา แต่เธอก็ทำแกล้งเป็นไม่รู้เรื่องอะไร "แต่ก็ไม่อยากจะพูด!! มันกระดากปาก!!"

"ครูเบสท์พูดไปแล้วไม่ใช่เหรอครับ?" ลุงพลก็ดันหูดี เลยแกล้งย้อนถาม "ผมได้ยินนะครับครู!!"

"นี่!! เบสท์กำลังด่าลุงอยู่นะ!!!" ภัคจิราหันไปมองลุงพลหน้าแดงก่ำ ไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรือเขิน "แล้วจะยิ้มทำไม!!! ทำไมถึงไม่สลด!!"

"ผมแค่ดีใจที่ครูเบสท์ยังปลอดภัย" คนขายน้ำเต้าหู้ตอบ "ผมยินดีเป็นสนามอารมณ์และความรู้สึก ให้ครูเบสท์ได้ระบายความโกรธเกลียดใส่ผม ถ้ามันจะทำให้ครูเบสท์มีความสุข ผม..."

"น้ำเน่า!!!"

"แต่ก็เห็นเงาจันทร์นะครับ!!!"

"เฮ้อ!!! พอ!!!"

"ครูเบสท์ครับ" ลุงพลเอ่ยชื่อเรียกหญิงสาว "ตกลง นัดผมมาวันนี้ มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ? รีบบอกมาเถอะครับ ผมว่าฟ้าฝนเริ่มไม่ค่อยเป็นใจแล้ว"

"จริงด้วย" ครูเบสท์ชะเง้อมองท้องฟ้าเหนือสวนสิริกิต ที่ตอนนี้เริ่มมืดครึ้ม บรรยากาศโดยรอบดูร้อนชื้นคล้ายฝนกำลังจะตก "เข้าเรื่องเลยก็ได้"

"ว่ามาครับ ผมรอฟังอยู่"

"เรื่องอดีตชาติ ตกลงลุงไม่ได้โกหกใช่ไหม?"

"ผมไม่โกหกครับครู"

"แล้วมีหลักฐานอะไรอย่างอื่น" ดูเหมือนว่าภัคจิราจะเริ่มใจอ่อน และเริ่มเชื่อเรื่องอดีตชาติของลุงพลบ้างแล้ว "ที่พอจะทำให้เบสท์เชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริงได้บ้าง นอกจากความบังเอิญเรื่องเครื่องบินตกน่ะ"

"ถ้าผมจะบอกว่า ลูกศิษย์ของครูเบสท์หลาย ๆ คน" ลุงพลพยายามอธิบายให้ครูเบสท์ได้เข้าใจ "อย่าเฟิร์น โดนัท อุ๊ นาถ อีฟ และหมวย ทุกคนล้วนเคยมีส่วนเกี่ยวข้องกับครูเบสท์ในอดีตชาติ ครูเบสท์จะเชื่อผมหรือเปล่าครับ?"

"ก็ฟังหูไว้หู" ภัคจิราตอบพร้อมกับทำสีหน้าท่าทางที่กำลังครุ่นคิด "ว่ามา เบสท์ฟังอยู่"

"ทุกอย่างถูกลิขิตไว้หมดแล้วครับครู" ตาเฒ่าพยายามอธิบายให้สาวเจียงฮายได้เข้าใจ "ทุกการกระทำในอดีตชาติ จะส่งผลมายังชาติภพปัจจุบัน ไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง เราไม่มีทางหลุดพ้นได้"

"แล้วเบสท์ในชาติที่แล้ว" พอครูเบสท์จะถามคำถามที่ลึกขึ้น อาการปวดหัวก็กำเริบ "โอ้ย!!!"

"ครูเบสท์เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?"

"เล่ามา!! เบสท์ยังไหว!!"

"แน่นะครับ?"

"ให้โอกาสได้พูดก็พูดซิลุง!!!" ภัคจิราโวย พร้อมกับเอามือกุมขมับ "ถ้าไม่พูดตอนนี้ก็ไม่ต้องพูดแล้ว!! เร็วเข้า!! ชาติที่แล้ว!! เบสท์คือใคร!! ภัคจิราวดีคือชื่อของเบสท์ในอดีตชาติใช่ไหม!!"

"ใช่ครับ..." ลุงพลพยักหน้า "นั่นคือชื่อเก่าของครูเบสท์ในอดีตชาติ ครูเบสท์เป็นลูกสาวคนรองของเทพองค์หนึ่งบนสวรรค์ ที่ต้องลงมาเกิดเพื่อชดใช้ความผิดร่วมกับพี่น้อง พร้อมกับสะสมบุญบารมีของตัวเองเพิ่มขึ้นไปอีก"

"อ๊า...โอ้ย...อื้ออ" ดูเหมือนอาการปวดศีรษะของภัคจิรายังไม่ดีขึ้น "แล้วยังไงต่อ!! พูดต่อไป!!"

"ครูเบสท์ครับ...คือ"

"เบสท์พูดว่าอะไรลืมไปแล้วเหรอ!! บอกให้พูดก็พูด!! พูดทุกอย่างที่ลุงรู้ให้หมด!!"

"ชาติที่แล้วครูเบสท์เป็นน้องสาวของหมอพลอยครับ" เมื่อภัคจิรายืนกรานขนาดนี้ ลุงพลเลยต้องพูด "ครูเบสท์เป็นเทพธิดาที่ดีมาก ครูเบสท์คอยรับใช้พี่สาวอย่างหมอพลอย และดูแลน้อง ๆ ที่เหลือด้วยความรักและความเมตตา"

"แล้วเบสท์...โอ้ยย" อาการปวดหัวของภัคจิรายังหนักขึ้น "เบสท์ทำผิดอะไร? เบสท์ถึงต้องลงมาเกิดบนโลกมนุษย์"

"ที่จริงครูเบสท์ก็ไม่ได้ทำผิดอะไรที่ชัดเจนนักหรอกนะครับ" อดีตเทวดาที่ชาติภพปัจจุบันกลายเป็นตาเฒ่าอดีตนักการเก่าและผันตัวมาขายน้ำเต้าหู้อธิบาย "แต่เป็นความต้องการของพ่อของครูเบสท์บนสวรรค์ ที่อยากให้ครูเบสท์และพี่น้องทุกคนลงมาเกิดเพื่อชดใช้กรรมและก็สร้างบุญสร้างกุศลให้กับตัวเอง เพราะครูเบสท์ในชาติที่แล้วมีจิตใจดี ชาติภพนี้ครูเบสท์เลยมาเป็นพยาบาลสอนหนังสือเด็กยังไงครับ ครูเบสท์? ครูเบสท์ครับ?"

"อือ...อือ...อือ" ดูเหมือนอาการปวดหัวของภัคจิรายังไม่ดีขึ้น จนเธอต้องรีบล้วงเอายาดมจากกระเป๋าสะพายขึ้นมาดมเพื่อช่วยบรรเทาอาการปวด "โอ้ย...โอ้ย...โอ้ย"

"ให้ผมช่วยถือร่มให้นะครับครู" ลุงพลอาสาขอช่วยถือร่มให้ครูเบสท์ "ขอบคุณครับ"

ภัคจิรายืนหายใจหอบถี่ ถือยาดมเพื่อช่วยบรรเทาอาการปวดหัวและวิงเวียรศีรษะที่เกิดขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ

"อาการดีขึ้นหรือยังครับครู"

"เบสท์เคยฝันเมื่อหลายวันก่อน"

"อะไรนะครับครู?"

"เบสท์เคยฝันเมื่อหลายวันก่อน" ภัคจิราเก็บยาดมใส่กระเป๋า ดูอาการของเธอเริ่มดีขึ้น และตอนนี้ ครูสาวพยาบาลกำลังจะพูดอะไรออกมา "เบสท์ฝันว่าตัวเองแต่งชุดไทยอยู่บนสวรรค์ ยืนอยู่ท่ามกลางคน หรืออาจจะเป็นเทพที่เหมือนกับเป็นพี่น้องของเบสท์"

"ครูเบสท์?" ลุงพลดูตื่นเต้นไม่น้อย กับคำพูดของภัคจิรา ทีเหมือนจะเริ่มระลึกชาติได้ "ครูจำอดีตชาติของตัวเองได้แล้วเหรอครับ"

"จำได้ก็บ้าเถอะลุงก็!!!"

"อ่าว!!!"

"แต่ในฝันมันชัดมาก"

"ผมรอฟังอยู่ครับครู" ตาเฒ่าแก่งคอยยืนรอลุ้นอย่างใจจดใจจ่อ ว่าสาวเจียงฮายจะพูดว่าอะไรต่อไปอีก

"ถ้าเบสท์พูดไป" ภัคจิราหันไปมองหน้าลุงพลด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูสงบนิ่งมากขึ้น "เบสท์ว่าเบสท์คงบ้าแน่ ๆ แต่เบสท์อยากจะซื่อสัตย์กับสิ่งที่เบสท์ได้เห็นในความฝัน"

"ครูเบสท์" ลุงพลเริ่มมีความหวัง "ตกลงครูเบสท์ฝันเห็นอะไรกันแน่ครับ"

"เบสท์ฝันเห็นลุง" ในที่สุด ครูสาวพยาบาลก็พูดขึ้นมา "เบสท์ฝันเห็นลุงในชุดนักรบโบราณ สวมเกราะที่ทำด้วยเพชรพลอยมีค่า เหมือนพระเอกละครจักร ๆ วงศ์ ๆ ช่อง 7 ยังไงก็ไม่รู้ บ้า!! พูดอะไรออกมาเนี่ย!!!"

"เหอะ ๆ ๆ"

"ขำเหรอ!? ตลกมากเลยใช่ไหมคะลุง!?"

"ขอโทษครับ"

"สงสัยฟังลุงเพ้อเจ้อมากไป เบสท์เลยเก็บมาฝัน" ภัคจิราบ่น เริ่มมีรอยยิ้มเบาบางขึ้นมาบนใบหน้าของสาวเจียงฮายบ้างแล้ว "ลุงพลรู้หรือเปล่า? ลุงบ้าคนเดียวไม่พอ ลุงยังทำให้เบสท์ ลูกศิษย์ของเบสท์บ้าตามลุงไปด้วย"

"แหะ ๆ ๆ" ลุงพลหัวเราะแห้ง ๆ ก่อนก้มหน้าเอามือเกาหัวดังแกรก "ถ้าจะบ้า ก็บ้าเพราะรักละครับครู อุ๊บ!!!"

แล้วทันใดนั้น ภัคจิรา ก็เอื้อมมือทั้งสองข้างประกบแก้มของลุงพล พร้อมกับมอบจุมพิตอันแสนหวานเป็นรางวัลให้กับชายชรา

(/>
"ครูเบสท์? นี่มันอะไรกันครับ"

"สำหรับคำขอบคุณ ที่ช่วยเบสท์ไว้"

"เพี๊ยะ!!!"

"โอ้ย!!!" ยังไม่ทันที่ลุงพลจะได้ซึบซับความหอมหวานจากรสจูบของภัคจิรา อาจารย์สาวพยาบาลก็ตบฉาดเข้าที่ใบหน้าของชายชราดังเพี๊ยะ "ตบผมทำไมครับครู!!"

"ตบเพื่อให้รู้ยังไงละคะลุง!!" ครูเบสท์ทำหน้าดุใส่ "คราวหลังเตือนกันดี ๆ !! อย่ามาฉวยโอกาสแบบนี้อีก!! เบสท์ไม่ชอบ!!!"

...แม้จะพูดแบบนั้น แต่สีหน้าและท่าทางของภัคจิราที่มีต่อลุงพลดูอ่อนลงไปเยอะ เธอดูจะเปิดใจให้กับลุงพลมากขึ้น ไม่แน่ว่าแม่สาวเจียงฮาย อาจจะเริ่มใจอ่อนกับพ่อเฒ่าแก่งคอยจอมเจ้าชู้คนนี้บ้างแล้วก็ได้


โปรดติดตามตอนต่อไป...

แจกอัลบั้มภาพ AI ครูเบสท์ ภัคจิรา นางฟ้าของเหล่าเด็กพยาบาล

(/>
(/>
(/>
(/>
(/>
(/>
(/>
(/>
(/>
(/>
(/>
(/>
(/>