🧡 XONLY 🧡

อ้างจาก: tuktong21 เมื่อ เมษายน 30, 2025, 10:07:37 ก่อนเที่ยงวัยรุ่นฮอร์โมนพุ่งพราน

อ้างจาก: anatomy051 เมื่อ เมษายน 30, 2025, 09:39:13 ก่อนเที่ยงแสงสลัวลอดผ่านผ้าม่านบาง ๆ ในห้องนอนใหญ่ของบ้านสองชั้นหลังนี้ นัทในวัยสิบเจ็ดปีขยับตัวอย่างแผ่วเบาบนโซฟาเก่าตัวยาวที่เขามักจะงีบหลับในช่วงบ่ายวันอาทิตย์ เสียงโทรทัศน์ที่เปิดทิ้งไว้เบาหวิวกลบเสียงลมหายใจแผ่วเบาของเขา
วันนี้เป็นอีกวันที่ป้านวลทำขนมเค้กกล้วยหอมสูตรพิเศษที่เขาโปรดปราน กลิ่นหอมหวานอบอวลไปทั่วบ้านชวนให้รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย เหมือนทุกครั้งที่เขาเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ตั้งแต่จำความได้
แต่ความรู้สึกอบอุ่นที่เคยโอบล้อมนั้นก็พลันจางหายไปเมื่อเสียงครางต่ำ ๆ แว่วมาจากห้องนอนของลุงไก่กับป้านวลที่อยู่ติดกัน นัทขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เสียงอะไรกัน? เหมือนเสียงคนร้องไห้ แต่ก็ไม่เชิง
ความอยากรู้อยากเห็นเริ่มกัดกินหัวใจ นัทลุกขึ้นยืนอย่างเงียบเชียบ ย่องไปตามทางเดินแคบ ๆ หัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเสียงนั้นดังชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ เขาค่อย ๆ ชะโงกหน้าไปยังบานประตูห้องนอนที่แง้มอยู่เล็กน้อย
ภาพที่ปรากฏแก่สายตาทำให้นัทตัวแข็งทื่อ ราวกับถูกสาป ลมหายใจของเขาติดขัดอยู่ในลำคอ ลุงไก่กำลังคร่อมร่างป้านวลที่นอนอยู่บนเตียง เสื้อผ้าของทั้งสองคนหลุดลุ่ย ป้านวลหลับตาพริ้ม ใบหน้าแดงก่ำ และมีร่องรอยบางอย่างที่นัทไม่เข้าใจปรากฏอยู่ตรงลำคอ ส่งเสียงครางต่ำ ๆ เป็นระยะ ๆ ภาพนั้นแปลกประหลาด น่าตกใจ และกระตุ้นความรู้สึกบางอย่างที่ไม่คุ้นเคย ราวกับมีผีเสื้อนับร้อยกระพือปีกอยู่ในท้องของนัท ในตัวนัท
เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สัญชาตญาณบางอย่างบอกว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาควรเห็น นัทรีบถอยหลังอย่างรวดเร็ว หัวใจเต้นระรัวราวกับกลองชุด เขากลับมานั่งทรุดตัวลงบนโซฟาตัวเดิม ภาพที่เห็นยังคงติดตา ราวกับฝันร้าย
ความอยากรู้อยากเห็น ความสับสน และความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นในร่างกาย ราวกับหนามเล็ก ๆ ที่ทิ่มแทงหัวใจ ทำให้นัทไม่สามารถกลับไปรู้สึกสงบเหมือนเดิมได้อีกต่อไป กลิ่นหอมของเค้กกล้วยหอมที่เคยหอมหวาน กลับกลายเป็นกลิ่นที่ชวนให้เขากระอักกระอ่วน เหมือนมีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไปในบ้านหลังนี้ตลอดกาล
นัทข่มตาไม่หลับทั้งคืน ภาพลุงกับป้ายังคงวนเวียนอยู่ในหัว ความสับสน ความตื่นเต้น และความรู้สึกผิดตีกันจนปวดหนึบไปทั้งศีรษะ เขาพลิกตัวไปมาบนเตียงแคบ ๆ ในห้องของตัวเอง จนกระทั่งเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
ในความฝัน ภาพลุงกับป้าเลือนราง แต่กลับมีภาพที่ไม่ชัดเจนอื่น ๆ เข้ามาแทนที่ เป็นภาพของผู้หญิงที่ไม่คุ้นเคย รูปร่าง ผิวพรรณ เสียงครางต่ำ ๆ ทุกอย่างผสมปนเปกันจนนัทรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว
เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนเช้า แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่างบานเล็ก นัทรู้สึกเหนียวตัวและอับชื้นอย่างประหลาด เขาเลิกผ้าห่มขึ้นมอง และต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นคราบสีขาวขุ่นเป็นวงกว้างบนกางเกงชั้นในของตัวเอง
ความทรงจำเกี่ยวกับความฝันเมื่อคืนผุดขึ้นมาในหัว ความรู้สึกร้อนวูบวาบ ความเหนียวเหนอะหนะ... นัทหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย เขาไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร แต่สัญชาตญาณบอกว่ามันเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เขาเห็นเมื่อวาน
ขณะที่นัทกำลังรวบกางเกงชั้นในที่เปรอะเปื้อนเพื่อนำไปซ่อน ป้านวลก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับตะกร้าผ้าในมือ
"นัท ตื่นแล้วเหรอ? ลงไปทานข้าวได้แล้วนะ ป้าทำโจ๊กหมูของโปรดไว้ให้" ป้านวลทักทายด้วยรอยยิ้มอบอุ่นตามปกติ
นัทรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาแดงก่ำยิ่งกว่าเดิม
"ครับ... ป้าครับ ผมยังไม่ค่อยสบาย ขอพักอีกหน่อยนะครับ" นัทโกหกเสียงแผ่ว
ป้านวลขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความเป็นห่วง "ไม่สบายตรงไหน? ตัวร้อนหรือเปล่า?" เธอเดินเข้ามาใกล้เตียง
"ปะ... เปล่าครับ แค่รู้สึกเพลีย ๆ" นัทตอบเสียงสั่น
สายตาของป้านวลพลันเหลือบไปเห็นกางเกงชั้นในที่นัทพยายามซ่อนไว้ใต้ผ้าห่ม เธอชะงักไปเล็กน้อย รอยยิ้มบนใบหน้าจางลง ในแววตาปรากฏความสงสัยระคนกับความกังวล ดวงตาจับจ้องไปยังคราบสีขาวนั้นอย่างสงสัย
ความเงียบปกคลุมห้อง หนักอึ้งจนนัทรู้สึกเหมือนถูกกดทับ นัทรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะระเบิดออกมา เขาไม่กล้าสบตาป้านวล

"นัท... นั่นมันอะไรน่ะ?" ป้านวลถามด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย ความอบอุ่นในน้ำเสียงเมื่อครู่หายไปแล้ว

ความเงียบปกคลุมโต๊ะอาหารหลังมื้อเย็น ทุกคนแยกย้ายกันเข้าห้องนอนตามปกติ แต่นัทรู้สึกกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก คำถามในสายตาของป้านวลเมื่อเช้ายังคงติดอยู่ในใจ เขาพยายามข่มตาให้หลับ แต่ความกังวลก็ทำให้เขาพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง
กระทั่งประตูห้องนอนค่อย ๆ แง้มออก แสงสลัวจากทางเดินลอดเข้ามา ป้านวลยืนอยู่ตรงนั้น ในชุดนอนผ้าฝ้ายสีอ่อน ใบหน้าของเธอดูอ่อนโยนและเป็นกังวล
"นัท... หลับหรือยัง?" เสียงของป้านวลเบาจนแทบไม่ได้ยิน
นัทรีบลุกขึ้นนั่ง "ยังครับป้า มีอะไรหรือเปล่าครับ?"
ป้านวลเดินเข้ามาในห้องอย่างช้า ๆ แล้วนั่งลงบนขอบเตียงข้าง ๆ นัท เธอทอดสายตามองมือของตัวเองที่วางอยู่บนตัก
"เมื่อเช้า... เรื่องกางเกงในของนัท ป้าเห็นแล้ว" ป้านวลพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ไม่มีการตำหนิหรือต่อว่า
นัทก้มหน้าลง รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว "ผม... ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไรครับป้า" เขาโกหกออกไปอย่างไม่เต็มปาก
ป้านวลเงยหน้าขึ้น มองนัทด้วยแววตาที่เข้าใจ "นัท... หนูโตแล้วนะ ร่างกายของหนูกำลังเปลี่ยนแปลง มันเป็นเรื่องธรรมชาติของผู้ชาย"
นัทเงยหน้ามองป้านวลด้วยความสงสัย "มัน... มันคืออะไรเหรอครับป้า?"
ป้านวลถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะอธิบายด้วยน้ำเสียงที่จริงจังแต่ก็อ่อนโยน "มันคือสิ่งที่ร่างกายผู้ชายสร้างขึ้นเมื่อถึงวัย... เรียกว่าการหลั่งน้ำอสุจิ บางครั้งมันก็เกิดขึ้นเองโดยที่เราไม่ได้ตั้งใจ อย่างเช่นตอนนอนหลับฝัน..."
นัทฟังอย่างตั้งใจ แต่ในใจของเขาก็ยังคงสับสน ภาพที่เขาเห็นเมื่อวานผุดขึ้นมาในความคิด
"แล้ว... แล้วทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะครับป้า?" นัทถามด้วยความใคร่รู้
ป้านวลลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจพูดต่อ "บางที... ร่างกายมันก็ตอบสนองต่อสิ่งที่หนูได้เห็น ได้คิด หรือได้จินตนาการถึงเรื่องเพศ"
นัทเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรวบรวมความกล้าถามสิ่งที่อยู่ในใจ "เรื่องเพศ... คืออะไรเหรอครับป้า?"
ป้านวลมองหน้านัทอย่างลึกซึ้ง เธอรู้ว่านัทไม่ใช่เด็กอีกต่อไป และการที่เขาเติบโตมาโดยไม่มีพ่อ อาจทำให้เขาขาดความรู้ในเรื่องเหล่านี้
"มันเป็นเรื่องของความสัมพันธ์ทางร่างกายระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง... เป็นเรื่องของความรัก... และการให้กำเนิดลูก" ป้านวลอธิบายอย่างระมัดระวัง
นัทฟังอย่างตั้งใจ แต่ในใจของเขากลับจดจ่ออยู่กับภาพที่เขาเห็นเมื่อวาน ความอยากรู้อยากเห็นเริ่มขยายวงกว้างขึ้น
"แล้ว... ผู้ชายเขาสามารถ... ทำมันด้วยตัวเองได้ไหมครับ?" นัทถามเสียงแผ่ว
ป้านวลชะงักไปเล็กน้อย เธอจ้องมองนัทด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย "ก็... มีบ้าง แต่ป้าไม่แน่ใจว่าหนู..."
"ผมไม่รู้ครับป้า ผมไม่เคย..." นัทรีบพูดแทรก
ป้านวลเงียบไปครู่หนึ่ง ความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัวของเธอ เธอมองใบหน้าใสซื่อแต่แฝงด้วยความใคร่รู้ของหลานชายที่เธอเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่คุ้นเคยเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ

อ้างจาก: manutnammun เมื่อ พฤษภาคม 07, 2025, 12:25:55 หลังเที่ยง"นัท... นั่นมันอะไรน่ะ?" ป้านวลถามด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย ความอบอุ่นในน้ำเสียงเมื่อครู่หายไปแล้ว

[ช่วงตรงนี้ขาดตอนไปครับ น่าจะมีอะไรเพิ่มก่อนที่จะตัดฉากไปย่อหน้าถัดไป เช่น....

นัทอึกอัก ตอบป้านวลไม่ถูก ป้านวลมองนัทสักครู่ก่อนที่จะเดินกลับไปยังห้องอาหาร]

ความเงียบปกคลุมโต๊ะอาหารหลังมื้อเย็น ทุกคนแยกย้ายกันเข้าห้องนอนตามปกติ แต่นัทรู้สึกกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก คำถามในสายตาของป้านวลเมื่อเช้ายังคงติดอยู่ในใจ เขาพยายามข่มตาให้หลับ แต่ความกังวลก็ทำให้เขาพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง

ขออภัยครับที่เติมข้อความไว้ให้นะครับ

อ้างจาก: anatomy051 เมื่อ เมษายน 30, 2025, 09:39:13 ก่อนเที่ยงแสงสลัวลอดผ่านผ้าม่านบาง ๆ ในห้องนอนใหญ่ของบ้านสองชั้นหลังนี้ นัทในวัยสิบเจ็ดปีขยับตัวอย่างแผ่วเบาบนโซฟาเก่าตัวยาวที่เขามักจะงีบหลับในช่วงบ่ายวันอาทิตย์ เสียงโทรทัศน์ที่เปิดทิ้งไว้เบาหวิวกลบเสียงลมหายใจแผ่วเบาของเขา
วันนี้เป็นอีกวันที่ป้านวลทำขนมเค้กกล้วยหอมสูตรพิเศษที่เขาโปรดปราน กลิ่นหอมหวานอบอวลไปทั่วบ้านชวนให้รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย เหมือนทุกครั้งที่เขาเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ตั้งแต่จำความได้
แต่ความรู้สึกอบอุ่นที่เคยโอบล้อมนั้นก็พลันจางหายไปเมื่อเสียงครางต่ำ ๆ แว่วมาจากห้องนอนของลุงไก่กับป้านวลที่อยู่ติดกัน นัทขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เสียงอะไรกัน? เหมือนเสียงคนร้องไห้ แต่ก็ไม่เชิง
ความอยากรู้อยากเห็นเริ่มกัดกินหัวใจ นัทลุกขึ้นยืนอย่างเงียบเชียบ ย่องไปตามทางเดินแคบ ๆ หัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเสียงนั้นดังชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ เขาค่อย ๆ ชะโงกหน้าไปยังบานประตูห้องนอนที่แง้มอยู่เล็กน้อย
ภาพที่ปรากฏแก่สายตาทำให้นัทตัวแข็งทื่อ ราวกับถูกสาป ลมหายใจของเขาติดขัดอยู่ในลำคอ ลุงไก่กำลังคร่อมร่างป้านวลที่นอนอยู่บนเตียง เสื้อผ้าของทั้งสองคนหลุดลุ่ย ป้านวลหลับตาพริ้ม ใบหน้าแดงก่ำ และมีร่องรอยบางอย่างที่นัทไม่เข้าใจปรากฏอยู่ตรงลำคอ ส่งเสียงครางต่ำ ๆ เป็นระยะ ๆ ภาพนั้นแปลกประหลาด น่าตกใจ และกระตุ้นความรู้สึกบางอย่างที่ไม่คุ้นเคย ราวกับมีผีเสื้อนับร้อยกระพือปีกอยู่ในท้องของนัท ในตัวนัท
เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สัญชาตญาณบางอย่างบอกว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาควรเห็น นัทรีบถอยหลังอย่างรวดเร็ว หัวใจเต้นระรัวราวกับกลองชุด เขากลับมานั่งทรุดตัวลงบนโซฟาตัวเดิม ภาพที่เห็นยังคงติดตา ราวกับฝันร้าย
ความอยากรู้อยากเห็น ความสับสน และความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นในร่างกาย ราวกับหนามเล็ก ๆ ที่ทิ่มแทงหัวใจ ทำให้นัทไม่สามารถกลับไปรู้สึกสงบเหมือนเดิมได้อีกต่อไป กลิ่นหอมของเค้กกล้วยหอมที่เคยหอมหวาน กลับกลายเป็นกลิ่นที่ชวนให้เขากระอักกระอ่วน เหมือนมีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไปในบ้านหลังนี้ตลอดกาล
นัทข่มตาไม่หลับทั้งคืน ภาพลุงกับป้ายังคงวนเวียนอยู่ในหัว ความสับสน ความตื่นเต้น และความรู้สึกผิดตีกันจนปวดหนึบไปทั้งศีรษะ เขาพลิกตัวไปมาบนเตียงแคบ ๆ ในห้องของตัวเอง จนกระทั่งเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
ในความฝัน ภาพลุงกับป้าเลือนราง แต่กลับมีภาพที่ไม่ชัดเจนอื่น ๆ เข้ามาแทนที่ เป็นภาพของผู้หญิงที่ไม่คุ้นเคย รูปร่าง ผิวพรรณ เสียงครางต่ำ ๆ ทุกอย่างผสมปนเปกันจนนัทรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว
เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนเช้า แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่างบานเล็ก นัทรู้สึกเหนียวตัวและอับชื้นอย่างประหลาด เขาเลิกผ้าห่มขึ้นมอง และต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นคราบสีขาวขุ่นเป็นวงกว้างบนกางเกงชั้นในของตัวเอง
ความทรงจำเกี่ยวกับความฝันเมื่อคืนผุดขึ้นมาในหัว ความรู้สึกร้อนวูบวาบ ความเหนียวเหนอะหนะ... นัทหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย เขาไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร แต่สัญชาตญาณบอกว่ามันเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เขาเห็นเมื่อวาน
ขณะที่นัทกำลังรวบกางเกงชั้นในที่เปรอะเปื้อนเพื่อนำไปซ่อน ป้านวลก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับตะกร้าผ้าในมือ
"นัท ตื่นแล้วเหรอ? ลงไปทานข้าวได้แล้วนะ ป้าทำโจ๊กหมูของโปรดไว้ให้" ป้านวลทักทายด้วยรอยยิ้มอบอุ่นตามปกติ
นัทรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาแดงก่ำยิ่งกว่าเดิม
"ครับ... ป้าครับ ผมยังไม่ค่อยสบาย ขอพักอีกหน่อยนะครับ" นัทโกหกเสียงแผ่ว
ป้านวลขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความเป็นห่วง "ไม่สบายตรงไหน? ตัวร้อนหรือเปล่า?" เธอเดินเข้ามาใกล้เตียง
"ปะ... เปล่าครับ แค่รู้สึกเพลีย ๆ" นัทตอบเสียงสั่น
สายตาของป้านวลพลันเหลือบไปเห็นกางเกงชั้นในที่นัทพยายามซ่อนไว้ใต้ผ้าห่ม เธอชะงักไปเล็กน้อย รอยยิ้มบนใบหน้าจางลง ในแววตาปรากฏความสงสัยระคนกับความกังวล ดวงตาจับจ้องไปยังคราบสีขาวนั้นอย่างสงสัย
ความเงียบปกคลุมห้อง หนักอึ้งจนนัทรู้สึกเหมือนถูกกดทับ นัทรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะระเบิดออกมา เขาไม่กล้าสบตาป้านวล

"นัท... นั่นมันอะไรน่ะ?" ป้านวลถามด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย ความอบอุ่นในน้ำเสียงเมื่อครู่หายไปแล้ว

ความเงียบปกคลุมโต๊ะอาหารหลังมื้อเย็น ทุกคนแยกย้ายกันเข้าห้องนอนตามปกติ แต่นัทรู้สึกกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก คำถามในสายตาของป้านวลเมื่อเช้ายังคงติดอยู่ในใจ เขาพยายามข่มตาให้หลับ แต่ความกังวลก็ทำให้เขาพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง
กระทั่งประตูห้องนอนค่อย ๆ แง้มออก แสงสลัวจากทางเดินลอดเข้ามา ป้านวลยืนอยู่ตรงนั้น ในชุดนอนผ้าฝ้ายสีอ่อน ใบหน้าของเธอดูอ่อนโยนและเป็นกังวล
"นัท... หลับหรือยัง?" เสียงของป้านวลเบาจนแทบไม่ได้ยิน
นัทรีบลุกขึ้นนั่ง "ยังครับป้า มีอะไรหรือเปล่าครับ?"
ป้านวลเดินเข้ามาในห้องอย่างช้า ๆ แล้วนั่งลงบนขอบเตียงข้าง ๆ นัท เธอทอดสายตามองมือของตัวเองที่วางอยู่บนตัก
"เมื่อเช้า... เรื่องกางเกงในของนัท ป้าเห็นแล้ว" ป้านวลพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ไม่มีการตำหนิหรือต่อว่า
นัทก้มหน้าลง รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว "ผม... ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไรครับป้า" เขาโกหกออกไปอย่างไม่เต็มปาก
ป้านวลเงยหน้าขึ้น มองนัทด้วยแววตาที่เข้าใจ "นัท... หนูโตแล้วนะ ร่างกายของหนูกำลังเปลี่ยนแปลง มันเป็นเรื่องธรรมชาติของผู้ชาย"
นัทเงยหน้ามองป้านวลด้วยความสงสัย "มัน... มันคืออะไรเหรอครับป้า?"
ป้านวลถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะอธิบายด้วยน้ำเสียงที่จริงจังแต่ก็อ่อนโยน "มันคือสิ่งที่ร่างกายผู้ชายสร้างขึ้นเมื่อถึงวัย... เรียกว่าการหลั่งน้ำอสุจิ บางครั้งมันก็เกิดขึ้นเองโดยที่เราไม่ได้ตั้งใจ อย่างเช่นตอนนอนหลับฝัน..."
นัทฟังอย่างตั้งใจ แต่ในใจของเขาก็ยังคงสับสน ภาพที่เขาเห็นเมื่อวานผุดขึ้นมาในความคิด
"แล้ว... แล้วทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะครับป้า?" นัทถามด้วยความใคร่รู้
ป้านวลลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจพูดต่อ "บางที... ร่างกายมันก็ตอบสนองต่อสิ่งที่หนูได้เห็น ได้คิด หรือได้จินตนาการถึงเรื่องเพศ"
นัทเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรวบรวมความกล้าถามสิ่งที่อยู่ในใจ "เรื่องเพศ... คืออะไรเหรอครับป้า?"
ป้านวลมองหน้านัทอย่างลึกซึ้ง เธอรู้ว่านัทไม่ใช่เด็กอีกต่อไป และการที่เขาเติบโตมาโดยไม่มีพ่อ อาจทำให้เขาขาดความรู้ในเรื่องเหล่านี้
"มันเป็นเรื่องของความสัมพันธ์ทางร่างกายระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง... เป็นเรื่องของความรัก... และการให้กำเนิดลูก" ป้านวลอธิบายอย่างระมัดระวัง
นัทฟังอย่างตั้งใจ แต่ในใจของเขากลับจดจ่ออยู่กับภาพที่เขาเห็นเมื่อวาน ความอยากรู้อยากเห็นเริ่มขยายวงกว้างขึ้น
"แล้ว... ผู้ชายเขาสามารถ... ทำมันด้วยตัวเองได้ไหมครับ?" นัทถามเสียงแผ่ว
ป้านวลชะงักไปเล็กน้อย เธอจ้องมองนัทด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย "ก็... มีบ้าง แต่ป้าไม่แน่ใจว่าหนู..."
"ผมไม่รู้ครับป้า ผมไม่เคย..." นัทรีบพูดแทรก
ป้านวลเงียบไปครู่หนึ่ง ความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัวของเธอ เธอมองใบหน้าใสซื่อแต่แฝงด้วยความใคร่รู้ของหลานชายที่เธอเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่คุ้นเคยเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ

อ้างจาก: anatomy051 เมื่อ เมษายน 30, 2025, 09:39:13 ก่อนเที่ยงแสงสลัวลอดผ่านผ้าม่านบาง ๆ ในห้องนอนใหญ่ของบ้านสองชั้นหลังนี้ นัทในวัยสิบเจ็ดปีขยับตัวอย่างแผ่วเบาบนโซฟาเก่าตัวยาวที่เขามักจะงีบหลับในช่วงบ่ายวันอาทิตย์ เสียงโทรทัศน์ที่เปิดทิ้งไว้เบาหวิวกลบเสียงลมหายใจแผ่วเบาของเขา
วันนี้เป็นอีกวันที่ป้านวลทำขนมเค้กกล้วยหอมสูตรพิเศษที่เขาโปรดปราน กลิ่นหอมหวานอบอวลไปทั่วบ้านชวนให้รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย เหมือนทุกครั้งที่เขาเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ตั้งแต่จำความได้
แต่ความรู้สึกอบอุ่นที่เคยโอบล้อมนั้นก็พลันจางหายไปเมื่อเสียงครางต่ำ ๆ แว่วมาจากห้องนอนของลุงไก่กับป้านวลที่อยู่ติดกัน นัทขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เสียงอะไรกัน? เหมือนเสียงคนร้องไห้ แต่ก็ไม่เชิง
ความอยากรู้อยากเห็นเริ่มกัดกินหัวใจ นัทลุกขึ้นยืนอย่างเงียบเชียบ ย่องไปตามทางเดินแคบ ๆ หัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเสียงนั้นดังชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ เขาค่อย ๆ ชะโงกหน้าไปยังบานประตูห้องนอนที่แง้มอยู่เล็กน้อย
ภาพที่ปรากฏแก่สายตาทำให้นัทตัวแข็งทื่อ ราวกับถูกสาป ลมหายใจของเขาติดขัดอยู่ในลำคอ ลุงไก่กำลังคร่อมร่างป้านวลที่นอนอยู่บนเตียง เสื้อผ้าของทั้งสองคนหลุดลุ่ย ป้านวลหลับตาพริ้ม ใบหน้าแดงก่ำ และมีร่องรอยบางอย่างที่นัทไม่เข้าใจปรากฏอยู่ตรงลำคอ ส่งเสียงครางต่ำ ๆ เป็นระยะ ๆ ภาพนั้นแปลกประหลาด น่าตกใจ และกระตุ้นความรู้สึกบางอย่างที่ไม่คุ้นเคย ราวกับมีผีเสื้อนับร้อยกระพือปีกอยู่ในท้องของนัท ในตัวนัท
เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สัญชาตญาณบางอย่างบอกว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาควรเห็น นัทรีบถอยหลังอย่างรวดเร็ว หัวใจเต้นระรัวราวกับกลองชุด เขากลับมานั่งทรุดตัวลงบนโซฟาตัวเดิม ภาพที่เห็นยังคงติดตา ราวกับฝันร้าย
ความอยากรู้อยากเห็น ความสับสน และความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นในร่างกาย ราวกับหนามเล็ก ๆ ที่ทิ่มแทงหัวใจ ทำให้นัทไม่สามารถกลับไปรู้สึกสงบเหมือนเดิมได้อีกต่อไป กลิ่นหอมของเค้กกล้วยหอมที่เคยหอมหวาน กลับกลายเป็นกลิ่นที่ชวนให้เขากระอักกระอ่วน เหมือนมีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไปในบ้านหลังนี้ตลอดกาล
นัทข่มตาไม่หลับทั้งคืน ภาพลุงกับป้ายังคงวนเวียนอยู่ในหัว ความสับสน ความตื่นเต้น และความรู้สึกผิดตีกันจนปวดหนึบไปทั้งศีรษะ เขาพลิกตัวไปมาบนเตียงแคบ ๆ ในห้องของตัวเอง จนกระทั่งเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
ในความฝัน ภาพลุงกับป้าเลือนราง แต่กลับมีภาพที่ไม่ชัดเจนอื่น ๆ เข้ามาแทนที่ เป็นภาพของผู้หญิงที่ไม่คุ้นเคย รูปร่าง ผิวพรรณ เสียงครางต่ำ ๆ ทุกอย่างผสมปนเปกันจนนัทรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว
เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนเช้า แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่างบานเล็ก นัทรู้สึกเหนียวตัวและอับชื้นอย่างประหลาด เขาเลิกผ้าห่มขึ้นมอง และต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นคราบสีขาวขุ่นเป็นวงกว้างบนกางเกงชั้นในของตัวเอง
ความทรงจำเกี่ยวกับความฝันเมื่อคืนผุดขึ้นมาในหัว ความรู้สึกร้อนวูบวาบ ความเหนียวเหนอะหนะ... นัทหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย เขาไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร แต่สัญชาตญาณบอกว่ามันเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เขาเห็นเมื่อวาน
ขณะที่นัทกำลังรวบกางเกงชั้นในที่เปรอะเปื้อนเพื่อนำไปซ่อน ป้านวลก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับตะกร้าผ้าในมือ
"นัท ตื่นแล้วเหรอ? ลงไปทานข้าวได้แล้วนะ ป้าทำโจ๊กหมูของโปรดไว้ให้" ป้านวลทักทายด้วยรอยยิ้มอบอุ่นตามปกติ
นัทรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาแดงก่ำยิ่งกว่าเดิม
"ครับ... ป้าครับ ผมยังไม่ค่อยสบาย ขอพักอีกหน่อยนะครับ" นัทโกหกเสียงแผ่ว
ป้านวลขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความเป็นห่วง "ไม่สบายตรงไหน? ตัวร้อนหรือเปล่า?" เธอเดินเข้ามาใกล้เตียง
"ปะ... เปล่าครับ แค่รู้สึกเพลีย ๆ" นัทตอบเสียงสั่น
สายตาของป้านวลพลันเหลือบไปเห็นกางเกงชั้นในที่นัทพยายามซ่อนไว้ใต้ผ้าห่ม เธอชะงักไปเล็กน้อย รอยยิ้มบนใบหน้าจางลง ในแววตาปรากฏความสงสัยระคนกับความกังวล ดวงตาจับจ้องไปยังคราบสีขาวนั้นอย่างสงสัย
ความเงียบปกคลุมห้อง หนักอึ้งจนนัทรู้สึกเหมือนถูกกดทับ นัทรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะระเบิดออกมา เขาไม่กล้าสบตาป้านวล

"นัท... นั่นมันอะไรน่ะ?" ป้านวลถามด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย ความอบอุ่นในน้ำเสียงเมื่อครู่หายไปแล้ว

ความเงียบปกคลุมโต๊ะอาหารหลังมื้อเย็น ทุกคนแยกย้ายกันเข้าห้องนอนตามปกติ แต่นัทรู้สึกกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก คำถามในสายตาของป้านวลเมื่อเช้ายังคงติดอยู่ในใจ เขาพยายามข่มตาให้หลับ แต่ความกังวลก็ทำให้เขาพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง
กระทั่งประตูห้องนอนค่อย ๆ แง้มออก แสงสลัวจากทางเดินลอดเข้ามา ป้านวลยืนอยู่ตรงนั้น ในชุดนอนผ้าฝ้ายสีอ่อน ใบหน้าของเธอดูอ่อนโยนและเป็นกังวล
"นัท... หลับหรือยัง?" เสียงของป้านวลเบาจนแทบไม่ได้ยิน
นัทรีบลุกขึ้นนั่ง "ยังครับป้า มีอะไรหรือเปล่าครับ?"
ป้านวลเดินเข้ามาในห้องอย่างช้า ๆ แล้วนั่งลงบนขอบเตียงข้าง ๆ นัท เธอทอดสายตามองมือของตัวเองที่วางอยู่บนตัก
"เมื่อเช้า... เรื่องกางเกงในของนัท ป้าเห็นแล้ว" ป้านวลพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ไม่มีการตำหนิหรือต่อว่า
นัทก้มหน้าลง รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว "ผม... ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไรครับป้า" เขาโกหกออกไปอย่างไม่เต็มปาก
ป้านวลเงยหน้าขึ้น มองนัทด้วยแววตาที่เข้าใจ "นัท... หนูโตแล้วนะ ร่างกายของหนูกำลังเปลี่ยนแปลง มันเป็นเรื่องธรรมชาติของผู้ชาย"
นัทเงยหน้ามองป้านวลด้วยความสงสัย "มัน... มันคืออะไรเหรอครับป้า?"
ป้านวลถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะอธิบายด้วยน้ำเสียงที่จริงจังแต่ก็อ่อนโยน "มันคือสิ่งที่ร่างกายผู้ชายสร้างขึ้นเมื่อถึงวัย... เรียกว่าการหลั่งน้ำอสุจิ บางครั้งมันก็เกิดขึ้นเองโดยที่เราไม่ได้ตั้งใจ อย่างเช่นตอนนอนหลับฝัน..."
นัทฟังอย่างตั้งใจ แต่ในใจของเขาก็ยังคงสับสน ภาพที่เขาเห็นเมื่อวานผุดขึ้นมาในความคิด
"แล้ว... แล้วทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะครับป้า?" นัทถามด้วยความใคร่รู้
ป้านวลลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจพูดต่อ "บางที... ร่างกายมันก็ตอบสนองต่อสิ่งที่หนูได้เห็น ได้คิด หรือได้จินตนาการถึงเรื่องเพศ"
นัทเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรวบรวมความกล้าถามสิ่งที่อยู่ในใจ "เรื่องเพศ... คืออะไรเหรอครับป้า?"
ป้านวลมองหน้านัทอย่างลึกซึ้ง เธอรู้ว่านัทไม่ใช่เด็กอีกต่อไป และการที่เขาเติบโตมาโดยไม่มีพ่อ อาจทำให้เขาขาดความรู้ในเรื่องเหล่านี้
"มันเป็นเรื่องของความสัมพันธ์ทางร่างกายระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง... เป็นเรื่องของความรัก... และการให้กำเนิดลูก" ป้านวลอธิบายอย่างระมัดระวัง
นัทฟังอย่างตั้งใจ แต่ในใจของเขากลับจดจ่ออยู่กับภาพที่เขาเห็นเมื่อวาน ความอยากรู้อยากเห็นเริ่มขยายวงกว้างขึ้น
"แล้ว... ผู้ชายเขาสามารถ... ทำมันด้วยตัวเองได้ไหมครับ?" นัทถามเสียงแผ่ว
ป้านวลชะงักไปเล็กน้อย เธอจ้องมองนัทด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย "ก็... มีบ้าง แต่ป้าไม่แน่ใจว่าหนู..."
"ผมไม่รู้ครับป้า ผมไม่เคย..." นัทรีบพูดแทรก
ป้านวลเงียบไปครู่หนึ่ง ความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัวของเธอ เธอมองใบหน้าใสซื่อแต่แฝงด้วยความใคร่รู้ของหลานชายที่เธอเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่คุ้นเคยเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ

อ้างจาก: anatomy051 เมื่อ เมษายน 30, 2025, 09:39:13 ก่อนเที่ยงแสงสลัวลอดผ่านผ้าม่านบาง ๆ ในห้องนอนใหญ่ของบ้านสองชั้นหลังนี้ นัทในวัยสิบเจ็ดปีขยับตัวอย่างแผ่วเบาบนโซฟาเก่าตัวยาวที่เขามักจะงีบหลับในช่วงบ่ายวันอาทิตย์ เสียงโทรทัศน์ที่เปิดทิ้งไว้เบาหวิวกลบเสียงลมหายใจแผ่วเบาของเขา
วันนี้เป็นอีกวันที่ป้านวลทำขนมเค้กกล้วยหอมสูตรพิเศษที่เขาโปรดปราน กลิ่นหอมหวานอบอวลไปทั่วบ้านชวนให้รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย เหมือนทุกครั้งที่เขาเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ตั้งแต่จำความได้
แต่ความรู้สึกอบอุ่นที่เคยโอบล้อมนั้นก็พลันจางหายไปเมื่อเสียงครางต่ำ ๆ แว่วมาจากห้องนอนของลุงไก่กับป้านวลที่อยู่ติดกัน นัทขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เสียงอะไรกัน? เหมือนเสียงคนร้องไห้ แต่ก็ไม่เชิง
ความอยากรู้อยากเห็นเริ่มกัดกินหัวใจ นัทลุกขึ้นยืนอย่างเงียบเชียบ ย่องไปตามทางเดินแคบ ๆ หัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเสียงนั้นดังชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ เขาค่อย ๆ ชะโงกหน้าไปยังบานประตูห้องนอนที่แง้มอยู่เล็กน้อย
ภาพที่ปรากฏแก่สายตาทำให้นัทตัวแข็งทื่อ ราวกับถูกสาป ลมหายใจของเขาติดขัดอยู่ในลำคอ ลุงไก่กำลังคร่อมร่างป้านวลที่นอนอยู่บนเตียง เสื้อผ้าของทั้งสองคนหลุดลุ่ย ป้านวลหลับตาพริ้ม ใบหน้าแดงก่ำ และมีร่องรอยบางอย่างที่นัทไม่เข้าใจปรากฏอยู่ตรงลำคอ ส่งเสียงครางต่ำ ๆ เป็นระยะ ๆ ภาพนั้นแปลกประหลาด น่าตกใจ และกระตุ้นความรู้สึกบางอย่างที่ไม่คุ้นเคย ราวกับมีผีเสื้อนับร้อยกระพือปีกอยู่ในท้องของนัท ในตัวนัท
เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สัญชาตญาณบางอย่างบอกว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาควรเห็น นัทรีบถอยหลังอย่างรวดเร็ว หัวใจเต้นระรัวราวกับกลองชุด เขากลับมานั่งทรุดตัวลงบนโซฟาตัวเดิม ภาพที่เห็นยังคงติดตา ราวกับฝันร้าย
ความอยากรู้อยากเห็น ความสับสน และความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นในร่างกาย ราวกับหนามเล็ก ๆ ที่ทิ่มแทงหัวใจ ทำให้นัทไม่สามารถกลับไปรู้สึกสงบเหมือนเดิมได้อีกต่อไป กลิ่นหอมของเค้กกล้วยหอมที่เคยหอมหวาน กลับกลายเป็นกลิ่นที่ชวนให้เขากระอักกระอ่วน เหมือนมีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไปในบ้านหลังนี้ตลอดกาล
นัทข่มตาไม่หลับทั้งคืน ภาพลุงกับป้ายังคงวนเวียนอยู่ในหัว ความสับสน ความตื่นเต้น และความรู้สึกผิดตีกันจนปวดหนึบไปทั้งศีรษะ เขาพลิกตัวไปมาบนเตียงแคบ ๆ ในห้องของตัวเอง จนกระทั่งเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
ในความฝัน ภาพลุงกับป้าเลือนราง แต่กลับมีภาพที่ไม่ชัดเจนอื่น ๆ เข้ามาแทนที่ เป็นภาพของผู้หญิงที่ไม่คุ้นเคย รูปร่าง ผิวพรรณ เสียงครางต่ำ ๆ ทุกอย่างผสมปนเปกันจนนัทรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว
เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนเช้า แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่างบานเล็ก นัทรู้สึกเหนียวตัวและอับชื้นอย่างประหลาด เขาเลิกผ้าห่มขึ้นมอง และต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นคราบสีขาวขุ่นเป็นวงกว้างบนกางเกงชั้นในของตัวเอง
ความทรงจำเกี่ยวกับความฝันเมื่อคืนผุดขึ้นมาในหัว ความรู้สึกร้อนวูบวาบ ความเหนียวเหนอะหนะ... นัทหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย เขาไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร แต่สัญชาตญาณบอกว่ามันเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เขาเห็นเมื่อวาน
ขณะที่นัทกำลังรวบกางเกงชั้นในที่เปรอะเปื้อนเพื่อนำไปซ่อน ป้านวลก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับตะกร้าผ้าในมือ
"นัท ตื่นแล้วเหรอ? ลงไปทานข้าวได้แล้วนะ ป้าทำโจ๊กหมูของโปรดไว้ให้" ป้านวลทักทายด้วยรอยยิ้มอบอุ่นตามปกติ
นัทรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาแดงก่ำยิ่งกว่าเดิม
"ครับ... ป้าครับ ผมยังไม่ค่อยสบาย ขอพักอีกหน่อยนะครับ" นัทโกหกเสียงแผ่ว
ป้านวลขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความเป็นห่วง "ไม่สบายตรงไหน? ตัวร้อนหรือเปล่า?" เธอเดินเข้ามาใกล้เตียง
"ปะ... เปล่าครับ แค่รู้สึกเพลีย ๆ" นัทตอบเสียงสั่น
สายตาของป้านวลพลันเหลือบไปเห็นกางเกงชั้นในที่นัทพยายามซ่อนไว้ใต้ผ้าห่ม เธอชะงักไปเล็กน้อย รอยยิ้มบนใบหน้าจางลง ในแววตาปรากฏความสงสัยระคนกับความกังวล ดวงตาจับจ้องไปยังคราบสีขาวนั้นอย่างสงสัย
ความเงียบปกคลุมห้อง หนักอึ้งจนนัทรู้สึกเหมือนถูกกดทับ นัทรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะระเบิดออกมา เขาไม่กล้าสบตาป้านวล

"นัท... นั่นมันอะไรน่ะ?" ป้านวลถามด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย ความอบอุ่นในน้ำเสียงเมื่อครู่หายไปแล้ว

ความเงียบปกคลุมโต๊ะอาหารหลังมื้อเย็น ทุกคนแยกย้ายกันเข้าห้องนอนตามปกติ แต่นัทรู้สึกกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก คำถามในสายตาของป้านวลเมื่อเช้ายังคงติดอยู่ในใจ เขาพยายามข่มตาให้หลับ แต่ความกังวลก็ทำให้เขาพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง
กระทั่งประตูห้องนอนค่อย ๆ แง้มออก แสงสลัวจากทางเดินลอดเข้ามา ป้านวลยืนอยู่ตรงนั้น ในชุดนอนผ้าฝ้ายสีอ่อน ใบหน้าของเธอดูอ่อนโยนและเป็นกังวล
"นัท... หลับหรือยัง?" เสียงของป้านวลเบาจนแทบไม่ได้ยิน
นัทรีบลุกขึ้นนั่ง "ยังครับป้า มีอะไรหรือเปล่าครับ?"
ป้านวลเดินเข้ามาในห้องอย่างช้า ๆ แล้วนั่งลงบนขอบเตียงข้าง ๆ นัท เธอทอดสายตามองมือของตัวเองที่วางอยู่บนตัก
"เมื่อเช้า... เรื่องกางเกงในของนัท ป้าเห็นแล้ว" ป้านวลพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ไม่มีการตำหนิหรือต่อว่า
นัทก้มหน้าลง รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว "ผม... ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไรครับป้า" เขาโกหกออกไปอย่างไม่เต็มปาก
ป้านวลเงยหน้าขึ้น มองนัทด้วยแววตาที่เข้าใจ "นัท... หนูโตแล้วนะ ร่างกายของหนูกำลังเปลี่ยนแปลง มันเป็นเรื่องธรรมชาติของผู้ชาย"
นัทเงยหน้ามองป้านวลด้วยความสงสัย "มัน... มันคืออะไรเหรอครับป้า?"
ป้านวลถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะอธิบายด้วยน้ำเสียงที่จริงจังแต่ก็อ่อนโยน "มันคือสิ่งที่ร่างกายผู้ชายสร้างขึ้นเมื่อถึงวัย... เรียกว่าการหลั่งน้ำอสุจิ บางครั้งมันก็เกิดขึ้นเองโดยที่เราไม่ได้ตั้งใจ อย่างเช่นตอนนอนหลับฝัน..."
นัทฟังอย่างตั้งใจ แต่ในใจของเขาก็ยังคงสับสน ภาพที่เขาเห็นเมื่อวานผุดขึ้นมาในความคิด
"แล้ว... แล้วทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะครับป้า?" นัทถามด้วยความใคร่รู้
ป้านวลลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจพูดต่อ "บางที... ร่างกายมันก็ตอบสนองต่อสิ่งที่หนูได้เห็น ได้คิด หรือได้จินตนาการถึงเรื่องเพศ"
นัทเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรวบรวมความกล้าถามสิ่งที่อยู่ในใจ "เรื่องเพศ... คืออะไรเหรอครับป้า?"
ป้านวลมองหน้านัทอย่างลึกซึ้ง เธอรู้ว่านัทไม่ใช่เด็กอีกต่อไป และการที่เขาเติบโตมาโดยไม่มีพ่อ อาจทำให้เขาขาดความรู้ในเรื่องเหล่านี้
"มันเป็นเรื่องของความสัมพันธ์ทางร่างกายระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง... เป็นเรื่องของความรัก... และการให้กำเนิดลูก" ป้านวลอธิบายอย่างระมัดระวัง
นัทฟังอย่างตั้งใจ แต่ในใจของเขากลับจดจ่ออยู่กับภาพที่เขาเห็นเมื่อวาน ความอยากรู้อยากเห็นเริ่มขยายวงกว้างขึ้น
"แล้ว... ผู้ชายเขาสามารถ... ทำมันด้วยตัวเองได้ไหมครับ?" นัทถามเสียงแผ่ว
ป้านวลชะงักไปเล็กน้อย เธอจ้องมองนัทด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย "ก็... มีบ้าง แต่ป้าไม่แน่ใจว่าหนู..."
"ผมไม่รู้ครับป้า ผมไม่เคย..." นัทรีบพูดแทรก
ป้านวลเงียบไปครู่หนึ่ง ความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัวของเธอ เธอมองใบหน้าใสซื่อแต่แฝงด้วยความใคร่รู้ของหลานชายที่เธอเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่คุ้นเคยเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ