เรื่องนี้ Chat แต่งล้วนๆ
ความเห็นส่วนตัว ผมว่าแต่งได้ดีกว่า Gemini
ยาวนะ เป็น Word 25 หน้าอ่ะ
ผมแทรก ซ่อนเป็นระยะ
ยามค่ำคืนในลำพังเรือนริมผา แสงจันทร์สาดส่องลอดช่องไม้ไผ่เรียง เหมันต์ยังไม่มาเต็มฤดู แต่สายลมก็หอบเอาความเย็นเฉียบชวนให้ผิวกายสั่นสะท้าน แม้แต่ยอดหญิงอย่าง "อึ้งย้ง" ก็ต้องกระชับเสื้อคลุมไหมบางสีชมพูอ่อนเข้ากับอก คิ้วเรียวขมวดน้อยๆ ดวงตาใสสว่างดั่งดวงจันทร์เบื้องบนลอบเหลือบไปยังบานประตูไม้ที่ส่งเสียงแผ่วดัง ครืด... ครืด... คล้ายมีเงาร่างเร้นกายอยู่เบื้องหลัง
"ใครกัน...?" น้ำเสียงแผ่วแต่มั่นใจเอ่ยขึ้น คล้ายไม่ได้หวั่นไหวต่อการลอบเข้ามายามดึกนี้แม้แต่น้อย
...ไม่มีเสียงตอบกลับ มีเพียงกลิ่นจางจางของดอกอวี้หรงลอยปะปนกับลมหนาว ก่อนจะมีเงาร่างหนึ่งพุ่งทะยานผ่านหน้าต่างมาอย่างไร้เสียงราวภูตพราย
ผัวะ! อึ้งย้งปัดการโจมตีด้วยฝ่ามือสะบัด ผืนแขนเสื้อคลี่วูบ ฝ่ามือบางสีขาวสะอาดกระทบกับฝ่ามือที่ห่อหุ้มด้วยผ้าดำ
"หึ คิดว่าแค่ใช้พิษลอบโจมตีข้าจะพลาดง่ายๆ หรือ?" นางกระตุกยิ้ม ดวงตาเปล่งประกายดั่งมีเปลวเพลิงซ่อนอยู่
แต่คู่ต่อสู้กลับไม่เอ่ยสักคำ ร่างนั้นเคลื่อนไหวเร็วราวเงา พิษที่เคลือบอยู่บนเล็บกระจายกลิ่นแปลกประหลาด เมื่อปะทะกันอีกครั้ง อึ้งย้งจึงสัมผัสได้ถึงความผิดปกติในลมหายใจตัวเอง หัวใจเริ่มเต้นแรงขึ้นอย่างไร้เหตุผล แก้มเนียนเริ่มขึ้นสีเรื่อ หายใจถี่กระชั้นขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ
"นี่มัน... พิษกระสัน?" นางสบถในใจ แต่สายตายังไม่ละไปจากเงาร่างนั้น
การต่อสู้ชิงจังหวะจบลงในพริบตา อึ้งย้งตวัดพัดเหล็กจากชายเสื้อ ฟาดตรงกลางลำตัวศัตรูได้สำเร็จ เงาร่างนั้นกระเด็นออกนอกหน้าต่าง ทิ้งเพียงเสียงฝีเท้าที่ล่าลับหายไปในความมืด
แต่ทว่า...
"อึก...!" อึ้งย้งทรุดลงกับพื้น มือบางขยุ้มอกเสื้อแน่น ผิวกายร้อนวูบวาบ หัวใจเต้นถี่เกินควบคุม ริมฝีปากแดงช้ำเผยอหอบเบาๆ ดวงตาสั่นระริก ริมฝีปากเอ่ยคำเบาเหมือนสายลม "พิษสวาท... ช่างร้ายกาจนัก"
กลิ่นหอมประหลาดนั้นไม่ได้เป็นเพียงกลิ่น หากเป็นสารเสริมฤทธิ์ของพิษรัญจวนที่เล่นงานจิตใจและประสาทสัมผัสโดยตรง สะกดความสามารถในการคิดอย่างมีเหตุผล ก่อให้เกิดแรงปรารถนาอันควบคุมไม่ได้
แม้จะเป็นสตรีผู้มากด้วยไหวพริบเฉียบคมที่สุดในใต้หล้า แต่นางยังมีเลือดเนื้อเช่นมนุษย์ เมื่อพิษเริ่มทำงานภายใน นางก็เริ่มรู้สึกถึงแรงปรารถนาเร้นลึกที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากอันสุขุม
"เจ๋ง... ก๊วยเจ๋ง... เจ้าอยู่ไหน..." นางครางเสียงแผ่ว เรียกชื่อชายคนรักด้วยเสียงแหบพร่า มือบางเลื่อนไปตามต้นขา สัมผัสกับเนื้อผ้าที่เริ่มชื้นเหงื่ออย่างไม่รู้ตัว
นางพยายามใช้วิชาฝึกพลังเพ่งจิต แต่สายเลือดภายในกลับเดือดพล่าน ร่างกายร้อนวูบวาบเกินควบคุม คล้ายมีไฟลุกโชนในทุกอณู
"อาา... ฮึก... ม่าย..." เสียงครวญครางหลุดออกจากริมฝีปากเมื่อมือเรียวเผลอไล้ผ่านจุดอ่อนไหวใต้ร่มผ้า แข้งขาเริ่มสั่นระริก
ภาพใบหน้าของก๊วยเจ๋ง ผู้องอาจผู้เดียวในใจของนาง ลอยวูบเข้ามาในห้วงคำนึง เสียงหัวเราะแผ่วเบาอันคุ้นเคยกับรอยยิ้มอ่อนโยนล้อมกรอบอยู่ในหัว... นางอยากให้เขาอยู่ตรงนี้ อยากให้มือของเขาสัมผัสแทนมือของนางเอง
"เจ๋ง... ช่วยย้งที... ร่างกายย้ง... ฮึก... หยุดไม่ไหวแล้ว..."
ร่างบางดิ้นพล่านกับพื้นเสื่อไม้ไผ่ พัดเหล็กหลุดจากมือ มือสองข้างไล่ลูบไปตามต้นขา สะโพก และทรวงอกที่กระเพื่อมขึ้นลงแรง เสียงหายใจเหมือนคนวิ่งหนีจากศัตรู แต่ศัตรูครั้งนี้คือแรงกระหายที่อยู่ในตัวเอง
เสื้อนอกถูกรูดเปิด เผยผิวเนียนละเอียดและยอดอกสีชมพูเรื่อที่แข็งชันขึ้นจากอารมณ์พลุ่งพล่าน มือหนึ่งเคลื่อนไปสัมผัสมันเบาๆ แล้วสะดุ้งเฮือก "อื้ออ... อาา... ร้อน... ร้อนเหลือเกิน..."
สองขาเรียวยกขึ้นอย่างไร้สติ หนีบแน่นด้วยความเสียวซ่านที่ถาโถมมาจากภายใน ดวงตาหลับพริ้มครางเครืออย่างเว้าวอน "อ๊าา... ก๊วยเจ๋ง... มะ... มันทรมาน... ฮื้ออ..."
มือบางเลื่อนไปยังเนินอ่อนนุ่มกลางลำตัวที่เปียกชื้นราวหยาดน้ำค้าง สัมผัสเพียงปลายนิ้วก็ทำให้ร่างน้อยสะท้านเฮือก "อึ่ยย... อ๊าาาา..." เสียงหลุดจากลำคออย่างไม่อาจห้าม
ร่างบางเอนพิงกับเสาไม้ เบิกตามองเพดานด้วยแววตาเปียกชื้น เสียงครางขาดเป็นห้วง "เจ๋ง... ย้งต้องการเจ้า... ฮึก... เดี๋ยวนี้..."
นางรู้ว่าพิษนี้ต้องมีวิธีคลาย และวิธีเดียวที่เร็วที่สุดคือให้ชายที่นางรักสัมผัสนางจนสุดทาง... จวบจนเปลวพิษในร่างกายได้รับการปลดปล่อย
แสงจันทร์ลอดผ่านช่องไม้ฉายลงตรงร่างหญิงสาวที่เต็มไปด้วยเหงื่อและแรงปรารถนา ราวเทพธิดาบนสรวงฟ้าที่กำลังถูกบูชาด้วยไฟพิษแห่งความใคร่
และยิ่งเวลาผ่านไป อึ้งย้งก็ยิ่งเข้าใจว่า... ไม่ว่าพิษนี้จะจากไปหรือไม่ ความต้องการที่หลบซ่อนในใจของนาง กลับไม่เคยจากไปเลย...
เสียงครวญครางกระทบโสตประสาท ราวสายลมเร้นกลิ่นสวาทที่ปลิวไล้ตามไหล่เขา เสียงนั้นไม่ใช่เสียงร้องเจ็บปวด ไม่ใช่เสียงของหญิงสาวที่ต้องการความช่วยเหลือแบบธรรมดา แต่มันคือเสียงที่ดังก้องลึกในใจชายเร่ร่อนผู้นั้น—ผู้ที่ดวงตาปิดสนิท ไม่ใช่ด้วยผ้าปิดตา แต่ด้วยโชคชะตาและพิษจากอดีตที่ทำให้เขาตาบอดมาตลอดสองปี
ชื่อของเขาคือ "เซียวอวิ๋น" เคยเป็นศิษย์สายลับของสำนักบู๊ตึ๊ง ถูกหักหลังและลอบทำร้ายจนสูญเสียการมองเห็น แต่ทักษะยุทธ์ไม่เคยจาง ราวกับสายฝนตกใส่เหล็กกล้า—ขัดสีไม่หมด
คืนนี้ เขาเดินตามทางที่คดเคี้ยวมาเพื่อหาน้ำจากลำธาร แต่เสียงนั้น... เสียงนั้นทำให้เขาหยุดก้าว เสียงแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความร้อนแรงจากหญิงสาวผู้หนึ่ง ดั่งเสียงกลีบดอกไม้ที่สั่นสะท้านกลางพายุ
"อื้ออ... ฮึก... เจ๋ง... ย้งต้องการเจ้า... ฮาาา... มัน... ทรมาน..."
ลมหายใจของเขาชะงัก ฝีเท้าเงียบเชียบพลันเคลื่อนไปยังเรือนริมผาอย่างไร้เสียง ไม้ไผ่ใต้ฝ่าเท้าก็ยังไม่กล้าเปล่งเสียงแตกแม้สักเสี้ยว
"นั่นเสียง... หญิงสาว?" เขาพึมพำกับตัวเอง หูทั้งสองรับรู้ถึงจังหวะหอบถี่ การสั่นไหวของพื้นไม้ และเสียงบางอย่างที่ดังก้องเป็นจังหวะ "ตึก... ตึก..." ไม่ใช่ฝีเท้า แต่เป็นเสียงกายหญิงกระทบพื้นเรือนเบาๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เขาเอื้อมมือแตะประตูไม้ไผ่ ปลายนิ้วสัมผัสความชื้นจากไอน้ำที่ลอยอยู่ในอากาศ กลิ่นหอมของดอกอวี้หรงยังคงลอยอ้อยอิ่งปะปนกับกลิ่นเหงื่อเร่าร้อนของร่างสาวภายใน
"ใคร... ใครอยู่ที่นั่น..." เสียงอึ้งย้งแผ่วแหบ ร่างนางเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ หยาดน้ำร่วงรินจากขมับไหลลงซอกคอ มือบางยังคงแนบแน่นกับเนินกลางกาย ร่างสั่นเทาไปทั้งตัว
"ข้าขออภัย... ข้าได้ยินเสียง... เหมือนเจ้ากำลังเจ็บปวด" เสียงเซียวอวิ๋นเอ่ยเบาๆ พร้อมก้าวเข้ามา
อึ้งย้งหันขวับ ดวงตาเบิกโพลงในความตกใจ มือรีบดึงผ้าคลุมขึ้นมาปิดอก แต่แรงพิษกลับทำให้ปลายนิ้วอ่อนล้า ข้อมือสั่นระริกจนผ้าร่วงหล่น เผยให้เห็นยอดอกที่ชูชันเปลือยเปล่า ใบหน้าแดงจัด ร่างบิดเร้าอย่างอดกลั้น
"เจ้า... ตาบอดงั้นหรือ..." เสียงนางสั่น ไม่รู้ว่าควรโล่งใจหรือกลัวว่าเขาจะสัมผัสสิ่งที่ตาไม่เห็น
"ใช่... แต่หูข้าได้ยินทุกอย่าง... เจ้ากำลังถูกพิษ?" เขาขมวดคิ้ว
"อึก... มันเป็นพิษสวาท... เล่นงานร่างกายและใจ ข้า... ไม่อาจควบคุมมันได้..." อึ้งย้งยิ่งพูดก็ยิ่งหวั่นไหว ร่างนางบิดเร้าแทบควบคุมไม่ได้ ร่างในชุดบางๆ สั่นสะท้าน หน้าท้องขาวเกร็งแน่นจากแรงอารมณ์ที่ค้างคา
เสียงกลืนน้ำลายของเซียวอวิ๋นดังขึ้นเบาๆ เขาไม่ใช่ชายที่ไร้ใจ แม้จะตาบอด แต่หัวใจและจิตวิญญาณยังคงเร่าร้อนได้
"ถ้าไม่คลายพิษ... ร่างเจ้าอาจถึงตาย" เขาก้าวใกล้เข้ามาอย่างระมัดระวัง เสียงผ้าคลุมบางหล่นลงพื้นดัง ซึ่ก...
อึ้งย้งยื่นมือมาคว้าเขา "ช่วยข้าด้วย... ไม่งั้นข้า... ฮึก... จะไหม้ทั้งเป็นจากภายใน..."
ปลายนิ้วของนางแตะลงบนแขนเขา ร่างบางเบียดแนบเข้าหาอย่างไม่รู้ตัว กลิ่นเนื้อสาวหอมหวานแผ่กระจายคล้ายช่อบุปผาที่เพิ่งผลิบานในคืนฤดูร้อน
แม้เขาจะตาบอด... แต่สิ่งที่สัมผัสได้ด้วยผิวกายกลับรุนแรงกว่าภาพใดในโลก ดวงใจเต้นแรงขึ้นตามแรงอุณหภูมิในร่างหญิงงามเบื้องหน้า...
เสียงครางยังไม่สิ้นสุด ร่างบางยังร้อนรุ่ม... คืนนี้... คืนแห่งพิษสวาทยังไม่จบลง
ร่างของนางแนบชิด กายอ่อนนุ่มเหมือนสายไหมเปียกน้ำ กลิ่นผิวสาวหอมละมุนเจือเหงื่ออุ่นๆ ชวนให้ใจเขาเต้นไม่เป็นส่ำ เสียงหอบกระชั้นของอึ้งย้งดังชิดหู ฮื้ออ... อาา... พร้อมแรงบีบเบาๆ ที่ต้นแขน เซียวอวิ๋นแม้ดวงตาปิดทึบ แต่ทุกสัมผัส... ทุกแรงเต้นของหัวใจหญิงตรงหน้า—กลับสัมผัสได้ชัดเจนกว่าภาพใดในโลก
"ข้า... จะช่วยเจ้า" เขากระซิบเสียงแหบพร่า ปลายนิ้วแตะลงบนไหล่เปลือยของอึ้งย้งที่สั่นเทิ้มแทบยืนไม่ไหว
อึ้งย้งครางเครือ "เร็ว... ข้าไม่ไหวแล้ว... อ๊าา... มันร้อน... มัน... ทรมาน..."
เสื้อคลุมไหมที่หลุดลุ่ยเผยให้เห็นผิวขาวนวลอมชมพูที่ร้อนผ่าวทุกตารางนิ้ว ยอดอกตั้งชันเพราะพิษปลุกเร้า แม้จะพยายามซ่อน แต่มือของนางกลับโอบกอดร่างเขาแน่นขึ้นอย่างโหยหา
เซียวอวิ๋นย่อตัวลงช้าๆ พาเธอลงนั่งชิดพื้น ลมหายใจเขาร้อนระอุแทบเท่าอุณหภูมิร่างหญิงสาว ริมฝีปากอยู่ห่างเพียงฝ่ามือจากลำคอขาวของเธอ เสียงครางของเธอดังขึ้นทุกครั้งที่เขาแตะต้อง
ปลายนิ้วของเขาลูบจากไหล่ผ่านท่อนแขนเนียนไปยังแผ่นหลังเบาๆ ขณะที่อีกมือลูบขาเรียวไปถึงต้นขาด้านใน "หากเจ้าไม่ยั้งใจ... พิษนี้จะยิ่งลุกลาม... แต่ข้าจะ... ช่วยคลายมัน" เสียงของเขากระซิบข้างหู ริมฝีปากเฉียดผิวแก้มเนียนนุ่ม
"อื้อ... เซียวอวิ๋น... ได้โปรด..." เสียงของอึ้งย้งแผ่วสะลัดด้วยอารมณ์ที่ม้วนตัวขึ้นเป็นคลื่นใหญ่
เขาดึงนิ้วออกเบาๆ ใช้ชายเสื้อเช็ดน้ำคาวหวานจากร่างนางอย่างอ่อนโยน แล้วประคองเธอไว้กับอก "เจ้าจะปลอดภัยแล้ว... ข้า... อยู่ตรงนี้"
อึ้งย้งหายใจช้าๆ ติดๆ ขัดๆ แต่แววตาอ่อนลง กลับเปล่งประกายซาบซ่านราวแสงดาวต้องสายน้ำ
กลิ่นพิษสวาทยังลอยวนในห้องไม้ไผ่ ราวจะกลืนร่างทั้งร่างของอึ้งย้งให้มอดไหม้จากภายใน แม้เซียวอวิ๋นจะใช้ปลายนิ้วช่วยเธอปลดปล่อยออกไปแล้วหนึ่งระลอก แต่มันก็แค่เพียงระลอกแรกของพายุอารมณ์ที่พิษนี้ปลุกเร้า ร่างนางยังคงร้อนจัด กล้ามเนื้อบิดเกร็ง สะโพกกระดกสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ริมฝีปากเผยอเปล่งเสียงอ้อนวอนระลอกใหม่ "อ๊าา... อือออ... ไม่... ยังไม่พอ... มันยังอยู่... ยัง... ข้างในมันยัง... อึก... ว่างเปล่าาา...!!"
ดวงตาเขาแม้มืดมน แต่หูเขาได้ยินเสียงเต้นของหัวใจนาง ร่างบางในอ้อมแขนสั่นสะท้านจนแทบจะกลืนเขาเข้าไปทั้งตัว มือของอึ้งย้งขยุ้มชายเสื้อเขาแน่นจนเส้นด้ายแทบหลุดออกเป็นเส้นๆ "ได้โปรดเถิด เซียวอวิ๋น... ใช้กายของเจ้า... ช่วยข้า... ข้าทน... ไม่ได้แล้ว...!"
เธอไม่ใช่หญิงสาวที่เคยเอาชนะทุกอย่างด้วยปัญญาอีกแล้วในยามนี้ — ตอนนี้เธอคือหญิงสาวที่จมอยู่ในเพลิงพิษ กลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ปรารถนาสัมผัสร้อนแรงสุดขั้ว ที่มีเพียงเนื้อหนังของชายเท่านั้นที่จะช่วยคลายพิษที่ฝังลึกภายในนั้นได้
เซียวอวิ๋นกัดฟันแน่น ความปรารถนาในกายของเขาก็เริ่มผลิบานเช่นกัน เขาสูดลมหายใจลึก "เจ้าแน่ใจ...?" เสียงแผ่วแต่จริงจัง
"ข้าแน่ใจ... ข้าต้องการเจ้า... ตอนนี้!" เธอกรีดเสียง ใบหน้าแดงก่ำ สองขาถ่างออกเองตามแรงพิษที่กระตุ้นจากภายใน
มือเขาเลื่อนลงต่ำ จับเอวบางไว้แน่น ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากลงซุกไซ้ลำคอระหง "ข้าจะปลดพิษ... ด้วยทั้งชีวิตของข้า"
"พิษ... มะ... หมดแล้ว... เจ้า... ขับมันออกหมด..." เธอพึมพำ ก่อนฟุบซบอกเขาอย่างไร้เรี่ยวแรง
เซียวอวิ๋นกอดร่างบางไว้แน่น "ใช่... มันออกหมดแล้ว..." เขาพึมพำแนบหูเธอ "...แต่บางอย่าง... มันเพิ่งเริ่ม..."
เสียงลมหอบยังไม่จางจากปากของอึ้งย้ง ร่างเปลือยเปล่านอนซบอกเซียวอวิ๋น ราวกับเด็กน้อยในอ้อมอกของชายผู้ปกป้อง น้ำกามไหลซึมจากช่องรักปะปนกับเหงื่อหอมหวาน ต้นขาสั่นน้อยๆ คล้ายยังเหลือเศษแรงสวาทค้างคาไม่หมด มือบางลูบอกเขาอย่างอ่อนแรง
แต่ในความเงียบนั้นเอง...
ฟึ่บ...!! เงาวูบหนึ่งพุ่งพาดเข้ามาทางหน้าต่าง แรงลมแหวกอากาศรุนแรงพอจะทำให้เปลวตะเกียงดับพรึบ เสียงฝีเท้าแตะพื้นไม่ดังเลยแม้แต่น้อย ทว่าสิ่งที่ปรากฏชัดยิ่งกว่าสิ่งใดคือกลิ่น—กลิ่นดอกอวี้หรงเจือพิษแรงกล้า... กลิ่นเดียวกับที่เกือบแผดเผาอึ้งย้งให้มอดไหม้ทั้งเป็นเมื่อคราวก่อน
"ข้า... กลับมาแล้ว" เสียงทุ้มต่ำเย็นเยียบเจือยิ้ม ดังก้องออกมาจากเงามืดริมหน้าต่าง ก่อนร่างนั้นจะก้าวออกมาเผยตัวในแสงจันทร์—ชายชุดดำผู้ใช้พิษ เจ้าของรอยแผลที่อึ้งย้งทิ้งไว้บนหน้าท้องเขาในการต่อสู้ครั้งก่อน
"แก...!!" อึ้งย้งร้อง แต่ร่างยังอ่อนเปลี้ย ขยับได้เพียงปลายมือที่แตะแผ่นอกเซียวอวิ๋น
เซียวอวิ๋นสะดุ้งจากเสียง ก้าวลุกขึ้นทันทีเพื่อปกป้องนาง แต่ไม่ทัน—เพียงพริบตา ฉึ่ก! เข็มพิษสีดำพุ่งแหวกอากาศ เสียงเฉียดหูดัง วืด...!
"อึก...!!" เซียวอวิ๋นทรุดฮวบ มือกุมหน้าอก หยาดเลือดไหลจากริมฝีปาก "มัน... ปิดชีพจรข้า... ขยับไม่ได้..."
"ใช่แล้ว" ชายชุดดำหัวเราะในลำคอ "พิษข้ารุ่นนี้ สกัดลมปราณ ห้ามการขยับแม้เพียงนิ้วเดียว แก... ได้แค่มองข้าทำทุกอย่างกับหญิงของเจ้า... หึๆๆ"
อึ้งย้งกัดฟันแน่น นางพยายามยันตัวลุก แต่ยังไม่ทันพ้นแขนของเซียวอวิ๋น ชายชุดดำก็พุ่งเข้ามา ตั่บ!! ตบเธอกลับลงพื้นเบาๆ อย่างดูแคลน
"อย่าฝืนเลยเจ้านางเจ้าเสน่ห์... กลิ่นกายเจ้ายังฟุ้ง... ช่องรักเจ้าก็ยังอ้าไม่ปิด" เขาก้มลง ดวงตาเป็นประกายต่ำทราม "เจ้ารู้หรือไม่... พิษนั้นของข้ายังฝังลึกอยู่ภายใน... และข้ามีวิธีเร่งให้มันทำงานอีกครั้ง... เร็วกว่าเดิม"
"อย่าาา...!!" อึ้งย้งร้อง เสียงสั่นพร่า ร่างกายเริ่มร้อนขึ้นอีกครั้งจริงดังคำนั้น แก้มแดงซ่าน สะโพกบิดพลิกไม่หยุดแม้จะฝืน
พรวดดด!! น้ำคาวร้อนฉีดเข้าในโพรงรักเธอเป็นสาย อึ้งย้งสะอื้นกระเส่า น้ำตาหยดลงพื้น ร่างเกร็งกระตุกครั้งสุดท้าย...
"ฮึก... เจ๋ง... ข้า... ข้าไม่อาจรักษา... ศักดิ์ศรีของตนไว้ได้..." เธอพึมพำ สติพร่าเลือน ดวงตาเลือนลาง
อึ้งย้งนอนแน่นิ่งบนพื้นไม้ไผ่ เหงื่อเปียกลำตัว น้ำกามไหลทะลักจากช่องรักเป็นสาย กลีบกลางกายบวมเป่งแดงเรื่อเพราะถูกบุกรุกซ้ำสอง น้ำตาคลอเบ้า แต่ร่างกายยังไม่สงบ—พิษที่หลบซ่อนอยู่ลึกในร่างยังคงลุกไหม้... และนั่นคือสิ่งที่ชายในเงามืดรอ
เขาไม่จากไป...
กลับแอบอยู่ใต้เงาหลังผนังเรือน รอให้เซียวอวิ๋นหมดเรี่ยวแรงไปเสียที แล้วกลับมายืนอยู่เบื้องหน้านางอีกครั้ง พร้อมเสียงหัวเราะต่ำที่ทำให้ร่างอึ้งย้งสะดุ้ง ฮึ่ๆๆ... เจ้า... ยังไม่รู้เลยใช่หรือไม่ ว่าข้างในเจ้ามีพิษแฝงซ้อนอีกชั้น?
เธอส่ายหน้าเบาๆ น้ำตาไหล มือที่เคยต้านขืนบัดนี้ไม่มีแรงแม้จะผลักอกเขา "พอเถิด... ข้าถูกย่ำยีไปแล้ว... เจ้า... ยังต้องการอะไรอีก..."
"อ๊าาาา!! ไม่พอ... ข้า... อยากได้อีก... อ๊างง!! ใช้ร่างข้าเถอะ... จะท่าไหนก็ได้... อย่าหยุดดด...!!"
เธอยอมราบคาบแล้ว ร่างกายกลายเป็นของเล่นเสียวที่พร้อมรับทุกจังหวะ ทุกท่า ทุกแรงจากเขา
กลิ่นคาวสวาทยังไม่จางจากพื้นไม้ เสียงหอบสะท้อนอยู่ในเรือนปิดทึบ ร่างอึ้งย้งนอนเปลือยเปล่า ขาอ่อนสั่นระริก หลังจากถูกชายในเงามืดกระแทกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ท้องน้อยนูนเล็กน้อยเพราะน้ำกามอุ่นข้นที่ฉีดทะลักเข้าไปไม่ต่ำกว่าสองรอบ กลีบกลางกายยังบวมช้ำ สีแดงเข้ม เต้นตุบๆ จากแรงกระตุ้นพิษที่ยังไม่หมดสิ้น
แต่แล้ว... เสียงลากรองเท้าเบาๆ ดังขึ้นที่ปลายหู
เซียวอวิ๋นเริ่มขยับตัวได้อีกครั้ง ร่างเขาสั่นเพราะพลังลมปราณภายในกำลังไหลกลับมาอีกครั้ง เขาฝืนลุกขึ้น กัดฟันแน่น น้ำตาไหลริน "อึ้งย้ง... ข้า... ข้าปกป้องเจ้า... ไม่ได้..."
เสียงหัวเราะต่ำของชายชุดดำดังแทรกมา "เจ้าตื่นแล้วหรือตาบอด... ดีเลย ข้าจะให้เจ้าเห็น—หรืออย่างน้อยได้ 'ฟัง'—สิ่งที่นางกำลังจะทำให้ข้าอย่างเต็มใจ"
"ไม่... อย่าทำแบบนี้..." เซียวอวิ๋นพึมพำ กำหมัดแน่น
"หึ เจ้าหญิงแห่งยุทธภพ... มอบใจให้ข้าแล้วสินะ?" ชายในเงามืดย่อตัวนั่งลงหน้าอึ้งย้ง ลูบนิ้วที่เปื้อนน้ำกามไปตามริมฝีปากแดงระเรื่อ "ใช้ปากเจ้าสิ... รับข้าเข้าไปทีละนิ้ว... ทีละลำ..."
อึ้งย้งหอบ ลมหายใจสั่น มือสั่นแต่กลับยื่นไปปลดผ้าเอวของเขาอย่างเชื่องช้า
เธอฟุบลงบนอกเขา หอบหายใจ มือสั่น ไม่เหลือแม้เศษเสี้ยวการต่อต้าน...
เธอยอมแล้ว — ทั้งกาย ทั้งใจ...
เสียงหอบของอึ้งย้งยังสะท้อนในเรือนเปลือยแสง สะโพกกลมกลึงของนางยังวางทับอยู่บนลำเนื้อของศัตรู กลีบกลางกายขมิบตอดเขาไม่หยุด แม้จะปลดปล่อยน้ำรักไปแล้วหลายระลอก ร่างก็ยังแฉะ ชื้น ลุกโชนไม่หยุด หยดน้ำคาวไหลย้อยจากปากรู จนเปียกทั่วโคนขาและพื้นไม้
เซียวอวิ๋นจ้องเธอ เขาไม่อาจขยับเข้าไปดึงเธอมาได้ แม้พิษในกายจะคลายไปแล้วบางส่วน แต่หัวใจที่เห็นนางคร่อมศัตรู แล้วยังขย่มร่างด้วยใบหน้ารัญจวน... มันเจ็บเสียยิ่งกว่าการถูกพิษใดๆ
ศัตรูเห็นแววตานั้น ก็หัวเราะเบาๆ ก่อนจะลูบไหล่เปลือยของอึ้งย้ง "ที่ข้ายังไม่ฆ่าเขา... ก็เพราะข้าอยากให้เขา 'ร่วม' ด้วย..."
อึ้งย้งสะดุ้งน้อยๆ เงยหน้ามองด้วยสายตาแฝงความสับสน "ร่วมหรือ...?"
"ใช่สิ..." เขายื่นมือมาเชยคางเธอขึ้น พลางกระซิบช้าๆ ริมใบหู "เจ้าจะให้เขา... ใช้ช่องหน้าเจ้า... ในขณะที่ข้ายัดลำข้าเข้าข้างหลัง... เราสองคนจะครอบครองเจ้า... พร้อมกัน"
ร่างเธอฟุบหมดสภาพ ช่องรักทั้งสองปล่อยน้ำไหลทะลักออกมาทีละหยด
อึ้งย้งถูกสอน... ทั้งด้วยร่าง... ทั้งด้วยปาก... และตอนนี้ เธอกลายเป็นของพวกเขา... สองคน...
กลิ่นอับเปียกของเหงื่อ รสขมของน้ำตา และกลิ่นคาวอุ่นจากน้ำกามที่สาดซัดเข้าทั้งช่องหน้าช่องหลัง—ผสมปนเปในอากาศอบอ้าวของเรือนไม้ไผ่กลางราตรี ร่างอึ้งย้งฟุบแนบพื้น ไหล่บางสั่นน้อยๆ มือเกาะรอยแตกบนแผ่นไม้ ใบหน้าขาวซีดเปื้อนคราบน้ำขาวเหนียวที่ไหลย้อนจากริมฝีปาก ท้องน้อยป่องนูนเล็กๆ จากแรงอัดลึกสองทางจนมดลูกบีบรัดไม่หยุด
แต่เธอ... ไม่ต่อต้าน
ไม่ใช่เพราะพิษอีกต่อไป แต่เพราะจิตใจที่กำลังแตกออกเป็นชิ้นๆ จากความจริงที่ซ่อนมาโดยตลอด
เซียวอวิ๋นนั่งอยู่ตรงปลายเตียง หอบหายใจ สายตาสั่นไหว เขายังอยู่ในร่างของเธอ ร่างเปลือยเปล่าแต่มือยังสั่นด้วยความรู้สึกผิด
"ย้ง... ข้า... ข้าไม่ควร... ปล่อยให้เจ้าถูกเขาแตะต้องเช่นนี้..."
อึ้งย้งหันกลับมามองเขา ดวงตาชื้นน้ำ คล้ายสะท้อนเงาของหญิงที่เคยมั่นคง แต่ตอนนี้พร่าเลือน... สั่นไหว... พร้อมจะปลิวไปกับลม
"เจ้าทำได้แค่นั้นเองหรือ เซียวอวิ๋น...?" เธอกระซิบเสียงแผ่ว ปลายนิ้วลากไล้ตามเนินอกที่ยังเป็นรอยดูดกัด "เจ้าคิดว่าเพียงการเสียบข้าจากข้างหน้า... ทำให้ข้ารู้สึกได้ถึงความ 'เป็นเจ้าของ' งั้นหรือ...?"
เขาเงียบงัน
เธอหันไปทางศัตรู—ชายผู้เปื้อนยิ้มมืดมนที่นั่งอยู่ข้างเธอ ฝ่ามือยังลูบสะโพกเธอแผ่วเบา แต่แฝงไว้ด้วยแรงครอบครองที่บีบหัวใจนางให้เต้นถี่
"แต่เขา... เขาทำให้ข้าสั่นไปทั้งตัว ตั้งแต่ลิ้น จนถึงลำคอ จนถึงรูสุดท้ายที่ข้ายังไม่รู้ตัวว่ามีไว้เพื่อใคร..."
เซียวอวิ๋นขบกรามแน่น ดวงตาไร้แววสั่นระริก
ชายชุดดำหัวเราะเบาๆ โน้มตัวลงจูบริมไหล่เธอ "เจ้าไม่ใช่แค่ร่างสวย... แต่เจ้า 'เรียนรู้' อย่างหมดจด... ยิ่งกว่าโสเภณีพันท่า เจ้าไม่ใช่เพียงหญิง แต่เป็นสัตว์สวาทที่พร้อมรับทุกบท"
อึ้งย้งยิ้มจางๆ ปลายนิ้วแตะริมฝีปาก "ท่าน... ทำให้ข้ารู้สึกเป็น 'ของใครสักคน' จริงๆ..."
เซียวอวิ๋นพูดไม่ออก มือสั่น คำเดียวในหัวเขาคือ "พ่ายแพ้"
ศัตรูยกมือประคองหน้าอึ้งย้ง แล้วค่อยๆ พาเธอนั่งคร่อมตักอีกครั้ง ลำเนื้อของเขาถูกจับโดยมือเธออย่างไม่ต้องสั่ง เธอค่อยๆ ลากปลายผ่านกลีบกลางกายที่ยังไม่หุบ แล้วกดตัวลงทีละนิด ซวบบบ...
เสียงร้องนั้น... แทงทะลุเข้าใจกลางของเซียวอวิ๋นมากกว่าดาบใด
เธอ... เลือกแล้ว
หลังคืนที่เขาจากไป ทิ้งเธอไว้ทั้งในและลึกกว่านั้น—ในใจ อึ้งย้งนอนเปลือยเปล่าท่ามกลางเรือนที่เคยอบอุ่น วันนี้มันเย็นเยียบเหลือเกิน เหงื่อที่เกาะตามแผ่นหลังกับคราบน้ำคาวที่ไหลซึมจากช่องหน้าช่องหลังยังชื้นติดผิวอยู่ ทุกครั้งที่ขยับ ร่องนั้นยังรู้สึกว่างเปล่าเหลือทน... เหมือนลำเนื้อของเขายังอยู่ในนั้น แต่ก็ไม่มีอะไรแทนได้เลย
เธอขมวดขาแน่นแนบอก นอนเงียบไปนาน จนร่างแห้งสนิท เหลือเพียงคราบขาวรัดขาเหมือนสายเชือกที่มองไม่เห็น ผูกจิตนางไว้กับชายคนนั้นตลอดกาล
เขา—เจ้าของลิ้นที่ลากผ่านข้างในจนเธอกรีดร้องแทบขาดใจ
เขา—เจ้าของมือที่จับสะโพกนางแน่น สอนให้รู้จักมุมเสียวในตัวเอง
เขา—ผู้ฝังพิษไว้ในกายเธอ... ทุก 12 ชั่วยาม มันก็จะเริ่ม
และมันก็เริ่มอีกครั้ง
กลางวันพ้นมาแล้วครึ่ง... ท้องน้อยเริ่มอุ่น ร้อนวูบวาบ กลีบเนื้อในตอดตุบๆ เองโดยไม่ต้องแตะ ปลายนิ้วสั่นอยากสัมผัส แต่ไม่กล้า เธอได้แต่นอนหอบเบาๆ ฟันกัดผ้าปูพื้นแน่น
...แล้วเสียงฝีเท้าก็มาถึง
"ย้ง! เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า?" เสียงก๊วยเจ๋งดังแว่ว
อึ้งย้งสะดุ้ง พยายามดึงสติ สะบัดมือปัดผ้าคลุมขึ้นบังหน้า "ข้า... ไม่เป็นไร เจ๋ง ข้า... แค่... เหนื่อยนิดหน่อย"
เขาประคองเธอขึ้น ใบหน้าเปื้อนความห่วงใย "เจ้าเหงื่อออกมาก... ตัวร้อน... หืม? เจ้าเปียกตรงนี้..."
มือเขาเลื่อนไปแตะหว่างขา แล้วต้องชะงัก เพราะมันชุ่มจริง... ชุ่มจนแทบล้น
"ขะ... ข้า... ข้าฝัน... ฝันว่าเจ้า... ทำข้า..." เธอแต่งเรื่อง กลั้นน้ำตาไว้
ก๊วยเจ๋งหน้าแดง ก่อนจะอมยิ้ม "ฝันร้ายแบบนั้น ข้าก็ต้องทำให้มันเป็นจริง"
เขาจูบเธอเบาๆ แล้วเริ่มปลุกเรือนร่างของนาง มือสั่นน้อยๆ ลูบต้นขาแล้วเลื่อนเข้าไปในกลีบบาง แฉะ... เสียงน้ำดังออกมาตามแรงขยับ
"อึ้งย้ง... เจ้าชุ่มขนาดนี้เลยหรือ...?" เขากระซิบด้วยความตื่นเต้น
แต่ในใจของเธอ—กลับมีเพียงภาพของชายอีกคน นิ้วของเขาที่แทงแรงกว่า ลึกกว่า หนักแน่น และแม่นยำราวรู้ว่ากลีบในของเธอเชื่อมกันอย่างไร
ก๊วยเจ๋งสอดนิ้วเข้า ขยับเบาๆ เธอสะดุ้งน้อยๆ "อา... อือ..." แล้วต้องรีบกัดริมฝีปาก เสียงที่ออกมาช่างไม่ใช่เสียง 'จริง'
เขาไม่รู้... เธอกำลังแสดง
เมื่อเขาดันลำเนื้อเข้าช้าๆ ซวับ... ช่องรักเธอชุ่มพอให้มันลื่นเข้าโดยไม่ติดขัด กลีบรัดรอบตัวเขาเหมือนพร้อมรับ... แต่ลึกในนั้น ว่างเปล่าเหลือเกิน
เขาเริ่มขยับช้าๆ พั่บ... พั่บ... ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยรัก ปากกระซิบเรียกชื่อเธอ... แต่นางได้ยินเพียงเสียงกระแทกของอีกคน เสียงสบถต่ำๆ เสียงคำสั่งให้พลิก ยกขา อ้าออกกว้างกว่านี้!
เธอแอ่นตัวนิดๆ ครางเบา "อ๊า... เจ๋ง... ลึก... ลึก..."
แต่เธอรู้ดี... เขาไม่ได้ลึกพอ
ไม่ได้ชนมดลูกเหมือนชายคนนั้น
ไม่ได้กระแทกจนสะโพกเธอสั่น
ไม่ได้ดูดเม็ดเสียวจนน้ำตาไหล
ไม่ได้แหย่ลิ้นเข้ารูหลังอย่างที่... เธอเคยกรีดร้องจนเสียงหาย
ทุกคำพูดที่หลุดจากปาก... "อาา... อ๊างงง... ใกล้แล้ววว..." เธอแค่ 'พูด' เพื่อให้เขาคิดว่าเขาพาเธอไปถึง แต่จริงๆ แล้ว—
ข้างในเธอยังเต้น
ข้างในเธอยังรอ
ข้างในเธอยังว่างเปล่า
จนกระทั่งเขากระตุก อึก... แตกแล้ว... ย้ง... ข้า... รักเจ้าาาา!!
น้ำของเขาไหลเข้ามาอุ่นๆ แต่เธอ... ยังคงนิ่ง
ไม่ได้เสร็จ
ไม่ได้ถึง
ไม่ได้แม้แต่ครึ่งของความหฤหรรษ์ที่อีกคนมอบไว้
"อึ้งย้ง... เจ้าสั่นเลยนะ... เจ้าคงเสร็จพร้อมข้าเลยใช่ไหม?" เขากระซิบจูบแก้มเธอ
เธอพยักหน้า ช้าๆ
"ใช่... ข้า... ถึงแล้ว"
แต่ในใจเธอกลับร่ำร้อง... เมื่อไรเขาจะกลับมาอีก?
เมื่อไรลำเนื้อที่ฝึกข้า... จะกระแทกข้าจนหัวสั่นอีกครั้ง?
ดอกหยก... ถูกปลุกให้เบ่งบานแล้วด้วยมือของชายในเงามืด—และต่อให้มีสายลมของรักแท้แค่ไหน ก็ไม่มีวันทำให้มันบานได้... เหมือนอย่างเขา
หลังเสียงหายใจของก๊วยเจ๋งกลายเป็นจังหวะหนักแน่นสม่ำเสมอในยามค่ำ ร่างเขานอนหลับสนิทอยู่ข้างเธอ ฝ่ามือยังวางพาดเอวอย่างหวงแหน แต่ในใจอึ้งย้ง... เงียบกว่าผืนหญ้ายามฤดูหนาว
ใบหน้าของเขาหล่อเหลา อ่อนโยน... แต่กลีบเนื้อในของเธอไม่ตอบสนองต่อความอบอุ่นนั้นอีกแล้ว ช่องรักที่ยังเต้นตุบๆ อยู่ข้างใน ไม่ใช่เพราะความรักที่เขามีให้ แต่เพราะพิษรัญจวนที่กำลังตื่นขึ้น... อีกครั้ง
สิบสองชั่วยามพอดี...
ร่างของเธอร้อนขึ้นทีละน้อย หายใจถี่ ใบหน้าแดง กลีบรักเปียกชื้นแม้ไม่มีใครสัมผัส มือบางกำผ้าปูเตียงแน่นเพื่อกลั้นเสียง แต่มันก็รินออกมาเอง
ซึ่ก... ซวะ... ชื้นจนซึมผ้านอน เธอเม้มปากแน่น ดวงตาเริ่มพร่าเลือนด้วยภาพซ้อน... เขา... มือของเขา... นิ้วร้อนจัดของเขาที่เคยชำแรกเข้ามาทีละข้อ กวาดวน ขยี้ติ่ง จนเธอร้องครางเสียงแหบ
"ฮึ่ก... อย่า..." เธอครางในลำคอ ทั้งที่ไม่มีใครจับ
"เจ้าเสร็จไม่ได้... หากไม่ใช่ข้า... จำไว้ให้ดี..."
อึ้งย้งกลั้นสะอื้น ดึงหมอนมากอดแนบอก เสียงก๊วยเจ๋งยังหายใจสม่ำเสมอข้างๆ เขายังไม่รู้... ว่าในทุกค่ำคืนที่เขาหลับอย่างภาคภูมิ
นาง... เสร็จแค่ในหัว
แต่ในกาย กลับยัง "ว่างเปล่า" อยู่เหมือนเดิม
กลางค่ำคืนหนึ่ง... ที่ฟ้าสีดำไร้จันทร์ เงาเงียบคลานเข้ามาในเรือนอย่างไร้เสียง—ไม่มีเสียงเท้า ไม่มีลมพัด ไม่มีแม้เสียงลมหายใจ... แต่มีเพียงความเย็นยะเยือกบางเบาที่ไล้ผ่านต้นคอของอึ้งย้งจนเธอต้องสะดุ้งตื่นกลางดึก ลมหายใจเธอขาดห้วง ร่างยังชุ่มเหงื่อ สะโพกยังบิดอยู่กับผ้าปูเตียง แก้มแดงจัด เป้ากางเกงนอนเปียกชื้นราวกับเพิ่งจบกิจกรรมรัก
แต่เธอยังไม่ได้ถึง... อีกครั้ง
มือเธอวางบนเนินรักอย่างหมดแรง ขาอ้าห่าง คราบน้ำคาวเปื้อนต้นขาด้านใน ปลายนิ้วยังคาอยู่ในกลีบที่เปิดเผยเกินจะซ่อน
แล้ว... เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากเงามืด
"เจ้ายังไม่เปลี่ยนเลย..."
น้ำเสียงทุ้มต่ำ เสียงที่สะกดทุกกล้ามเนื้อของเธอให้หยุดนิ่งทันที ดวงตาเบิกกว้าง ความร้อนแผ่จากท้องน้อยขึ้นหน้า หัวใจเต้นรัวจนหูอื้อ
เธอเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ ร่างเปลือยชื้นสั่นระริก แล้วพูดเสียงแหบพร่า "...ท่าน... กลับมาแล้ว..."
เขาก้าวออกจากเงามืดอย่างเชื่องช้า ใบหน้าเดิมที่ไม่อาจลืม รอยยิ้มเดิมที่เคยฝังแน่นในใจ... ดวงตาคมมองเธอราวจะกลืนกินร่างไปในทันที
"ข้า... ข้าไม่ได้ลืมท่านเลย... ทุกครั้ง... ข้าฝันถึงท่าน... ข้าเสร็จไม่ได้เลยหากไม่คิดถึงท่าน..." เธอคืบคลานบนเตียงอย่างช้าๆ ร่างเปลือยเปียกน้ำมูกน้ำเสียว สองมือสั่นวางลงบนหน้าขาเขา "ได้โปรด... ให้ข้าได้รู้สึกอีกครั้ง... ข้าอยากได้ท่าน... อีก..."
เขามองนางครู่หนึ่ง ก่อนโน้มลงใกล้ เอานิ้วลากตามแนวกลีบกลางกายของเธออย่างแผ่วเบา ซวะ... น้ำดังซึมออกมาเป็นสาย เสียงเฉอะแฉะตอบรับ
"เจ้ายังเป็นเหมือนเดิม—ช่องเจ้ารู้จักข้ามากกว่ารู้จักตัวเจ้าเองเสียอีก"
"ใช่... ท่านฝึกมัน... ท่านเปิดมัน... ไม่มีใคร... ไม่มีใครรู้จักข้าลึกเท่าท่านอีกแล้ว..." เธอกัดปาก ซบหน้าลงตรงหน้าขาเขา ร่างเปลือยแนบเข่าอ่อน
เขายื่นมือจับเส้นผมเธอเบาๆ สบตาเธออย่างแน่วแน่ "แต่ข้าจะไม่ให้เจ้า... จนกว่าเจ้าจะยอมรับข้อแลกเปลี่ยน"
"ข้อแลกเปลี่ยน...?"
เขากระซิบใกล้ใบหูเธอ ขณะที่ปลายนิ้วแทรกเข้าไปในช่องทางอีกครั้ง "เจ้าจะต้องเป็นของข้า... อย่างเปิดเผย... ต่อหน้า 'เขา'" เขาหมายถึงก๊วยเจ๋ง
อึ้งย้งสะดุ้ง ใจเต้นระส่ำ
"ข้า... ข้าจะยอมหมดทุกอย่าง... แต่ขอ... ขอเพียงตอนนี้... ขอท่านเอาข้าก่อน..." เธอเลียริมฝีปาก ดวงตาฉ่ำ "ข้าร้อน... มันปวด... เจ็บ... ข้าจะคลั่งอยู่แล้ว..."
"ไม่" เขากระซิบใกล้ ปลายลิ้นแตะหัวนมเธอแล้วกัดเบาๆ ก่อนจะถอยหลัง
"เจ้าต้องยอม—ต้องแสดงให้เขาเห็นว่าร่างเจ้านี้ เป็นของใครจริงๆ
ต้องเสร็จใต้เงาของข้า... ขณะที่เขานั่งมอง"
"หรือ... เจ้าเลือกจะช่วยตัวเองทุกคืน... เหมือนสุนัขร่านไร้เจ้านาย"
อึ้งย้งหอบ หน้าแดงก่ำ ร่างสั่น น้ำหล่อลื่นไหลไม่หยุด
เธอเงยหน้ามองเขาอย่างสั่นไหว แล้วกระซิบเบา... "แล้วเมื่อไร... ข้าจะได้เป็นของท่านอีก?"
เขาหัวเราะเบาๆ เอื้อมนิ้วแตะปากเธอ
"พรุ่งนี้ย่ำค่ำ... เจ้าไปที่เรือนเก่าข้างเขาผาน้อย... พาเขาไปด้วย... ข้าอยากให้เขาเห็นว่า... ดอกไม้ของเขา... เบ่งบานเพราะพิษของข้า ไม่ใช่เพราะความรัก"
แล้วเขาหายวับไปในความมืด ทิ้งอึ้งย้งไว้กับใจที่สั่นไม่หยุด
เธอซุกหน้าลงกับหมอน น้ำตารินพร้อมเสียงครวญ
แต่กลีบกลางกายกลับเต้นแรงกว่าเดิม... พร้อมจะยอม... ทุกอย่าง
ลมยามค่ำพัดเบา หอบกลิ่นดอกอวี้หรงจากเชิงเขาขึ้นมาตามช่องไม้ไผ่ กลิ่นนี้ไม่ควรมีอยู่ในฤดูนี้ ไม่ควรมีในเวลาแบบนี้... แต่สำหรับอึ้งย้ง มันคือกลิ่นเดียวที่ทำให้ร่างกายของเธอสั่นไหวทันทีที่สัมผัส
หลังจากเขาหายไปเมื่อคืน นางพยายามข่มใจ ทั้งวันเดินเคียงก๊วยเจ๋ง ยิ้ม พูดคุย รับฟังแผนยุทธศาสตร์ ตอบคำถามเชิงปรัชญา คล้ายทุกอย่างปกติ แต่ภายในอก ภายในขา ภายในร่องรักที่เคยถูก "เขา" ครอบครอง—กลับเดือดพล่านราวมีเปลวเพลิงซ่อนอยู่
และเมื่อยามค่ำมาถึง พิษก็เริ่มทำงานอีกครั้ง
ไม่ใช่แค่ร้อน ไม่ใช่แค่เต้นตุบ ไม่ใช่แค่เปียก—แต่ครั้งนี้ มันแหลมลึก เหมือนใครจับเส้นประสาทภายในมาเล่นด้วยปลายนิ้ว ลิ้น และควยปลอมจากนรก มันไม่ได้แค่กระตุ้น... มัน "เรียก" เธอ
ขาเธออ่อนจนต้องทรุดลงกับพื้นห้องนอน ทั้งที่ก๊วยเจ๋งยังคุยกับชาวยุทธอยู่ไม่ไกล เธอเอาผ้าอุดปาก กัดแน่น นิ้วล้วงตัวเองในท่าเข่าอ่อนตรงมุมเสาไม้ จนน้ำหล่อลื่นไหลย้อยลงส้นเท้า
แต่ไม่ถึง ไม่ถึงอีกเช่นเคย
"ไม่... ไม่ไหวแล้ว..." เธอพึมพำ
เสียงหัวเราะต่ำๆ จากความจำก้องในหัว "เจ้าต้องมาเอง... ถ้าอยากเสร็จจริง"
และนั่นเองที่เธอเผลอสวมชุดคลุมบางที่สุด เดินออกจากเรือนกลางดึก ร่างเปลือยแทบทั้งตัว มีเพียงชายเสื้อบังหัวนมที่ตั้งชันกับน้ำจากหว่างขาที่ไหลหยดเป็นทางบนพื้นไม้
พรวดดดดดด!! น้ำรักฉีดเข้าโพรงในร่างเธอเต็มแรง จนเธอกรีดร้องกระตุกสุดตัว ร่างเธอสั่นจนหมดสติในอ้อมแขนเขา
ก่อนสติจะดับ เธอพึมพำได้เพียงคำเดียว... "ข้า... เป็นของท่าน..."
ยามค่ำคืนที่อึ้งย้งทรุดตัวลงเบื้องหน้าเขา ร่างเปลือยชุ่มเหงื่อและน้ำใคร่ ตัวสั่นไหวอย่างหมดสิ้นความเป็นหญิงสูงศักดิ์ เขารับรู้ได้ทันที... ว่าเธอมาอย่างเต็มใจ ไม่ใช่เพราะพิษเท่านั้น แต่เพราะใจของเธอได้ถูกเขายึดครองแล้วจนหมดสิ้น
ไม่ต้องคำสั่ง ไม่ต้องคำพูด เพียงสายตาแค่แลมา อึ้งย้งก็คลานเข้าไปคร่อมตักเขา ทรวงอกแนบอกเปลือย กลีบกลางกายสั่นระริกเหนือลำเขาที่ยังไม่ตั้ง แต่เพียงสัมผัสหนึ่ง เธอก็เริ่มบดร่อนสะโพก—เขย่าเรียวขาเบาๆ เพื่อกระตุ้นอารมณ์ของเจ้านายด้วยร่างที่เคยถูกฝึกอย่างถึงแก่น
เขาเอื้อมมือมาบีบเต้านมเธอแรงๆ ดูดปลายนมจนเป็นรอยช้ำ "เจ้ากลับมาแล้วจริงๆ... ทาสรักของข้า"
"ข้าจะไม่จากอีก... ท่านจะฝึกข้ายังไงก็ได้ ให้ข้าทำทุกอย่าง... ใช้ข้าทุกคืน... ไม่ต้องปรานี" เธอกระซิบ เสียงสั่นอย่างกระหาย
เขาลุกขึ้น ตวัดตัวเธอลงบนพื้นกระดานไม้ แล้วหยิบสายหนังจากมุมห้อง พันข้อมือเธอทั้งสองข้างแล้วดึงขึ้นเหนือหัว เธอยอมโดยไม่มีคำถาม ดวงตาชื้นเยิ้มกลับเต็มไปด้วยแรงปรารถนา
"ตั้งแต่คืนนี้... เจ้าไม่ใช่แค่หญิงร่านที่รอควย" เขาเอื้อมมือไปลูบต้นขาแล้วไล่ปลายนิ้วลอดเข้าร่องกลางกลีบ "แต่เจ้าจะเป็นศิษย์บนเตียงของข้า... ฝึกทุกท่า ทุกรส ทุกมุม... จนช่องทางของเจ้าจำแต่ข้าได้คนเดียว"
ฝึกทั้งคืน... เสร็จหลายรอบ... กลีบช้ำ แดง ขมิบไม่หยุด น้ำไหลเปื้อนหน้าขาไปถึงน่อง
แต่ใบหน้าอึ้งย้งกลับอิ่มเอม เหมือนหญิงที่ได้กลับสู่ที่ของตัวเอง
เธอไม่ได้เป็นคนรักอีกแล้ว...
ไม่ได้เป็นสตรีสูงศักดิ์...
ไม่ได้เป็นนักยุทธผู้เฉลียวฉลาด...
เธอเป็นเพียงทาสกามของเขา—ผู้เดียว
รุ่งสางในเรือนร้างที่กลายเป็นรังรัก... หรือจะเรียกว่ารังของทาสกามก็ไม่ผิดนัก แสงอาทิตย์แรกส่องลอดผ่านรอยแตกของฝาไม้เผยให้เห็นร่างอึ้งย้งที่นอนคุดคู้อยู่บนเสื่อที่ชุ่มเหงื่อและน้ำหลั่งขาวขุ่น ร่างเปลือยของนางเต็มไปด้วยรอยฟัน รอยมือ และรอยแดงเป็นรูปนิ้วตามต้นขา ทรวงอก และซอกคอ ที่น่าอับอายคือ... ทุกแผลล้วนเกิดจากความยินยอมของเธอ
เธอยินดีรับมันทั้งหมด — ด้วยรอยยิ้มและเสียงคราง
และในยามเช้าของวันนั้นเอง เขาก็เอ่ยประโยคที่เหมือนคำพิพากษา
"จากนี้ไป เจ้าไม่ต้องกลับไปไหนอีก... เจ้าไม่ใช่อึ้งย้งผู้งดงามแห่งยุทธภพอีกต่อไปแล้ว" เขาโยนปลอกคอหนังสลักอักขระลงบนตักเธอ "เจ้าคือสัตว์เลี้ยงของข้า เป็นของใช้ประจำเตียง เจ้าอยู่ที่นี่ เพื่อรอควยข้า... ทุกคืน"
มือเธอสั่น ริมฝีปากสั่น แต่ไม่ใช่เพราะต่อต้าน หากเพราะความเสียวซ่านที่ปะทุขึ้นในท้องน้อยอีกครั้ง
"โปรด... โปรดใส่มันให้ข้าเถอะ..." เธอกระซิบ พร้อมก้มศีรษะลงบนเข่าเขา
นั่นคือสภาพของอึ้งย้ง — จากเคยเป็นยอดหญิงแห่งแผ่นดิน สู่การเป็นสิ่งของชิ้นหนึ่ง... ที่ใช้เพื่อความเสียวทุกค่ำคืน
และนั่น... ยังเป็นเพียงการเริ่มต้น
ในเรือนร้างบนเขาผา อึ้งย้งนอนอยู่กลางเตียงไม้ เส้นผมสยายยุ่งเหยิงกับหมอน หายใจหอบแรง ใบหน้าแดงฉ่ำ เปลือกตาสั่นระริกเหมือนหญิงใกล้คลั่ง ร่างกายเปลือยเปล่าไม่มีแม้ผ้าคลุม ต้นขาอ้ากว้าง ผิวขาวสะท้อนแสงตะเกียงจนดูร้อนผ่าว แต่ที่เด่นกว่านั้นคือปลอกคอหนังรัดรอบลำคอเรียว ติดโซ่เส้นยาวล่ามไว้กับเสาเตียงอย่างแน่นหนา
ในอกของนาง... ไม่เหลือแล้วซึ่งศักดิ์ศรีเดิม มีเพียงความปรารถนาลึกสุดที่เขาหล่อหลอมไว้—จนเธอไม่อาจหายใจได้ถ้าไม่มีมัน
เขาไม่ได้อยู่กับเธอคืนนี้ ทิ้งไว้เพียงคำสั่งใหม่... กับกล่องไม้ขนาดเล็ก
เมื่อเธอเปิดออก เธอก็ครางเบาๆ ดวงตาสั่นระริก ทั้งสะโพกและมดลูกร้อนวาบ
ในกล่องนั้น... เป็นของเล่นพิษจากปรุงพิเศษ รูปร่างเรียว ยาว งอปลายได้ วัสดุเย็นเฉียบเคลือบยาสกัดจากสมุนไพรปลุกเสียวล้วนๆ มีคำสั่งเขียนกำกับไว้เพียงว่า:
"ฝึกร่องรักของเจ้าให้พร้อมเสมอ—แม้ไม่มีข้า"
เธอสั่นไปทั้งตัว แต่อ้าขาออกทันที
ก๊วยเจ๋งทรุดลงทั้งยังลืมตา ดวงตานั้นสะท้อนภาพที่เขาไม่อาจลืมไปตลอดชีวิต
อึ้งย้งนอนหมดแรง โซ่ยังตึง ปากยังเผยอ เสียงครางยังค้างในลำคอ
เธอเหลือบมองเจ๋งเพียงนิดเดียว...
ก่อนจะหลับตา... แล้วเอื้อมมือไปเปิดกล่องของเล่นอีกชิ้น
เช้าวันถัดมา...ภายในเรือนร้างยังอบอวลไปด้วยกลิ่นอับเสน่ห์ของราคะ เสื่อไม้ไผ่ที่เปื้อนคราบน้ำใคร่ยังชื้นอยู่ เงาโซ่ลากจากเสาเตียงไปยังข้อเท้าเปลือยของหญิงงามผู้หนึ่ง ซึ่งบัดนี้ นอนนิ่งอย่างหมดแรง ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาผสมเหงื่อ แต่ดวงตากลับเปล่งแสงพึงใจ—ไม่ใช่เพราะความสุขจากรักแท้ใดๆ แต่เพราะการเสร็จสิ้นในฐานะ "ทาสของเขา"
และในเช้าวันนั้นเอง ชายในเงามืดก็ปรากฏอีกครั้ง คราวนี้ไม่ได้มาลำพัง
เขาอุ้มร่างก๊วยเจ๋งที่หมดแรงจากการถูกสกัดจุดเมื่อคืน มาโยนไว้ข้างเตียงไม้เสียงดัง พลั่ก!
"ตื่นได้แล้ว... เจ้าจะได้ดูบทเรียนเสียที" เขากระซิบเย็นชาพร้อมปลดจุดกักพลังบางส่วนในร่างเจ๋ง ให้พอได้ "รู้สึก" แต่ไม่อาจขยับ
ก๊วยเจ๋งครางในลำคอ ดวงตาเริ่มกลับมามีสติเต็มดวง และสิ่งแรกที่เขาเห็น คือภาพของอึ้งย้ง—หญิงคนรักที่เขาเคยเชื่อว่าบริสุทธิ์แน่วแน่ต่อเขา นั่งคุกเข่าเบื้องหน้าเขาอย่างเปลือยเปล่า สวมเพียงปลอกคอเหล็ก ข้อมือมีโซ่พาด เสียงหอบยังติดอยู่ในลำคอ
และนาง... กำลังยิ้ม
เขาอยากจะร้อง อยากจะเรียกชื่อเธอ แต่เสียงก็ติดอยู่ในลำคอ หัวใจเจ็บเหมือนถูกบิด
"วันนี้เจ้าจะได้ชมว่าอะไรคือ 'การครอบครอง' จริงๆ ไม่ใช่รักที่พูดลอยๆ แต่คือร่างที่สั่นเมื่อได้กลิ่นของข้า ช่องรักที่อ้าเองเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าข้า และหัวใจที่ยอมแตกเพื่อโดนขยี้อีกครั้ง" เขาเอ่ยพร้อมตบหัวอึ้งย้งเบาๆ สั่ง "ขึ้นไปนั่งบนข้า"
เธอทำตามอย่างไม่ลังเล
เธอกระตุก เธอปล่อยน้ำหลั่งลงบนต้นขาเขาอีกครั้ง แล้วทรุดลงนอนในอ้อมแขนเจ้านายเหมือนเด็กสาวที่เพิ่งได้ของเล่นชิ้นโปรด
ก๊วยเจ๋งน้ำตาไหลเงียบ—ไม่ใช่เพราะเธอเปลี่ยนไป แต่เพราะเขา... ไม่มีทางเอาชนะได้อีกต่อไป
ในเรือนไม้ที่กลายเป็นคุกเงียบ ร่างของก๊วยเจ๋งถูกล่ามไว้ใกล้เตียงอย่างสิ้นท่า แขนทั้งสองข้างถูกมัดไว้หลังเสาไม้ ดวงตาแดงก่ำจากการอดกลั้น ทั้งความเจ็บจากการถูกตบซ้ำซากเมื่อครู่ และความเจ็บลึกในใจ ที่เห็นหญิงคนรักแสดงความเสียวสุดขีดในอ้อมแขนชายอื่น
เขาคือประจักษ์พยานของความพ่ายแพ้—แต่ยังไม่รู้เลย ว่าความต่ำตมของสิ่งที่ต้องเห็น ยังไม่เริ่ม
อึ้งย้ง นั่งเปลือยอยู่บนเตียง ผมเผ้ายุ่งเหยิง ร่างยังเปียกจากน้ำใคร่รอบล่าสุด แต่แววตาไม่หลงเหลือความอายอีกแล้ว เธอกำลังยิ้ม... อย่างเต็มใจ
น้ำตาของก๊วยเจ๋งไหล... เขาไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีก
อึ้งย้ง ไม่ใช่ของเขาอีกต่อไปแล้ว
เธอคือทาสของชายอีกคน โดยสมบูรณ์
ยามเย็นในเรือนร้างซึ่งบัดนี้กลายเป็นคุกแห่งราคะ ร่างของอึ้งย้งนอนแนบอยู่บนเตียงไม้ ไหล่เปลือยซบผืนฟูกดิบ ร่างกายเต็มไปด้วยรอยแดง ร่องกึ่งกลางแฉะตลอดเวลา แม้ไม่มีใครแตะต้อง ช่องรักของเธอกลับตอดวูบวาบเสมอเมื่อจิตคิดถึงเขา
และแล้ว... เพียงเสียงเบา ดีดนิ้ว ดังขึ้นจากเงามืด
อึ้งย้งชะงัก
ร่างที่เมื่อครู่ยังหมดแรงทันทีถูกไฟบางอย่างจุดขึ้นในท้องน้อย
ดวงตาเบิกกว้าง หัวใจเต้นถี่
หัวเข่าทรุดลง มือเท้าอย่างรู้หน้าที่
เธอไม่ต้องเห็นว่าเขายืนตรงไหน
ไม่ต้องเรียกชื่อ
ไม่ต้องถามคำเดียว
—เธอ "รู้"
ทันทีที่เสียงนิ้วกระทบกันเพียงครั้งเดียว เธอก็คลานไปในทิศทางนั้นโดยสัญชาตญาณ ร่างเปลือยเคลื่อนไหวอย่างเร้าใจ ปลายเท้าเกี่ยวพื้น เสียงโซ่ที่ล่ามจากปลอกคอติดกับข้อเสาดัง แกรก... แกร๊ก... ทุกจังหวะการคลาน
เมื่อเธอมาถึงหน้าเขา—ยังไม่ทันเงยหน้า เธอก็เอื้อมมือไปปลดผ้าเอวของเขาอย่างคุ้นชิน ริมฝีปากเผยอชื้น รอคำอนุญาต
เขาไม่พูดสักคำ แค่ยืนเฉย เธอก็ก้มลงทันที
ริมฝีปากแนบกับแท่งร้อนที่เพียงเห็นก็แข็งจนเต้นตุบ
เธอครอบปากลงไปราวกับหิวกระหายมาทั้งชีวิต จ๊วบ... แผล่บ... ซววบ...
เสียงดูดเนื้อสดดังชัด ดวงตาเธอเยิ้ม ปากดูดแรงพอให้เส้นเอ็นเต้นทั่วลำ
เธอเลียจากโคนจรดปลาย ดูดจนแก้มตอบ
ไม่มีคำสั่งใด
ไม่มีการบังคับใด
แค่เสียงนิ้ว... ก็เพียงพอแล้วให้เธอมาเป็นของเขา
เพราะเธอ... ไม่ใช่แค่อยากได้เขา
เธอ "เป็น" ของเขาไปแล้ว ทั้งใจ ทั้งร่าง และสัญชาตญาณ
เมื่อเสียงดีดนิ้วครั้งเดียวจบลงในอากาศเงียบงันของเรือนไม้ อึ้งย้ง—ซึ่งก่อนหน้านี้ยังนอนสงบอยู่บนฟูก—กลับลืมตาอย่างทันทีทันใด ไม่มีคำพูดจากเขา ไม่แม้แต่สายตา...แต่เธอกลับ "รู้" ว่าต้องทำอะไรต่อ
กล้ามเนื้อทั้งร่างเคลื่อนไหวตามสัญญาณลึกในหัวใจ ฝ่ามือสัมผัสพื้น หัวเข่าแนบเสื่อ สะโพกขาวกลมกลึงส่ายช้าๆ ทุกจังหวะการคลานคือคำแสดงความภักดี ร่างเปลือยที่แตะพื้นอย่างยินยอมเหมือนสัตว์เลี้ยงเชื่องฟังที่มองหาเจ้านาย
แต่เขาไม่อยู่ตรงนั้น
เพียงเสียงของเขาดังขึ้นในความมืดข้างเสาเรือน "คืนนี้... เจ้าไม่ต้องใช้ข้า"
ร่างเธอชะงัก... ความร้อนจากภายในยังไม่ลด
หัวใจเต้นแรงกว่าเดิม
"ข้าอยากเห็นว่าเจ้า... ซื่อสัตย์แค่ไหน... โดยไม่มีสัมผัสข้าเลยแม้แต่นิ้ว"
แล้วกล่องไม้ที่คุ้นเคยก็ถูกเลื่อนออกมาด้วยปลายเท้าเขา แท่งฝึกหลายขนาดวางเรียงอยู่ในนั้น ท่ามกลางแสงตะเกียงสลัว พื้นไม้เย็นยะเยือก แต่อึ้งย้งกลับยิ่งเปียกกว่าเดิม น้ำหล่อลื่นหยดลงระหว่างเรียวขาทุกก้าวที่เธอคลานเข้าใกล้กล่องนั้น
เธอมองเขาผ่านเสี้ยวเงา แววตาเว้าวอน "ข้า... ขอใช้ของใหญ่ที่สุด... ได้หรือไม่... ท่าน"
เขาพยักหน้าเพียงเล็กน้อย
เธอไม่รอช้า หยิบแท่งฝึกที่หนากว่าแท่งก่อนสองเท่า ปลายโค้งแปลกใหม่ เคลือบสมุนไพรสีทองที่เพิ่งได้จากการปรุงพิเศษ—เพิ่มการขยายผนังในระหว่างการแทง
จนในที่สุด... เธอกรีดร้องสุดเสียง อ๊าาาาาาาาาาา!!! แล้วฟุบลงกลางกล่องแท่งฝึก ร่างกระตุกไม่หยุด น้ำหลั่งออกเปื้อนอุปกรณ์ทุกชิ้น
และเขาเพียงพูดเบาๆ
"ดี... ข้าฝึกเจ้ามาดีแล้ว"
เรือนไม้ยามค่ำคืนยังเงียบสงัดเช่นเคย มีเพียงแสงตะเกียงสลัวที่สะท้อนเงาร่างเปลือยของอึ้งย้งบนฟูกกระดาน เสียงโซ่เสียดสีเบาๆ กับพื้นไม้ดังสม่ำเสมอ บางครั้งก็หยุดพร้อมเสียงครางในลำคอของหญิงเจ้าของร่างนั้น บางครั้งก็แหลมสูงจนสั่นสะท้านไปทั้งแผ่นหลัง
แต่ในคืนนี้ เขาไม่ได้ให้เธอฝึกเพียงลำพัง
ก๊วยเจ๋ง—อดีตคนรักของนาง—ถูกพามานั่งคุกเข่าอยู่ข้างกล่องไม้ที่เต็มไปด้วยแท่งฝึกเรียงรายทุกขนาด ทุกมุม ทุกเนื้อสัมผัส มีทั้งเหล็ก ยาง สมุนไพรเคลือบ และบางอันที่ยาวเกินกว่าเขาคิดว่าสตรีจะรับได้
มือทั้งสองข้างของเขาไม่ถูกมัด แต่ใจ... เหมือนถูกตรึงด้วยความบีบคั้นเกินทน
ชายในเงามืดนั่งบนเก้าอี้ไม้ตรงมุมห้องอย่างเงียบขรึม พูดเพียงคำเดียว:
"เลือกแท่งที่เจ้าอยากให้เธอใช้คืนนี้... แล้วเป็นคนล่ามขาเธอเอง"
ก๊วยเจ๋งไม่ตอบ ไม่มีเสียง ไม่มีท่าที เขาแค่มองหญิงที่ตนเคยรัก—ตอนนี้นอนถ่างขาอ้ารับโชว์กลีบกลางเปียกฉ่ำ รอคอยแท่งฝึกอย่างวิงวอน
"เจ๋ง..." อึ้งย้งกระซิบ น้ำเสียงพร่า หอบกระเส่า "ช่วยข้า... ให้ข้าเสร็จที... ข้า... อยากได้มันเข้าไปในข้างในอีก... ท่านไม่ยอมแตะข้าเลย..."
เธอพนมมือวิงวอนกับเขา ร่างเปลือยขยับช้าๆ เข้าใกล้ แววตาเว้าวอนจนคนเห็นต้องใจหาย
ก๊วยเจ๋งกัดฟันแน่น... แล้วเอื้อมมือไปหยิบแท่งฝึกที่ใหญ่เกินกว่าที่เขาเคยยอมให้ใครใช้กับเธอมาก่อน ความหนาเท่าแขน ความยาวเกือบศอก เคลือบสมุนไพรขยายภายใน
มือเขาสั่น... แต่เขาก็ยื่นให้
อึ้งย้งยิ้มหวานทั้งน้ำตา เอื้อมมือมารับของจากเขาอย่างตื่นเต้นราวสาวแรกรุ่น ก่อนจะพลิกตัวนอนคว่ำแล้วยกสะโพกสูง "ล่ามข้าเถอะ... ล่ามให้แน่นๆ ไม่ให้ขยับได้..."
เขานั่งลงอย่างหมดเรี่ยวแรง สายตาพร่ามัว—เขากลายเป็นผู้ร่วม "ฝึก" เธอเองโดยสมบูรณ์แล้ว
ไม่ใช่เพื่อให้เธอกลับมา... แต่เพื่อให้เธอ "เป็นของอีกคน" ได้อย่างสมบูรณ์แบบที่สุด
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
ยาวมาก แต่สนุก พล็อตเดี่ยวกัน รายละเอียดในการเล่าเรื่องดีกว่าเรื่องเซียวเล่งนึ่ง
แม่นางอึ้งย้ง โดนแล้วยังเป็นแบบนี้ ท่านชายชุดดำผมขอซื้อยาท่านสัก 2 ขวดนะ
ยังมีบางส่วนงงๆหน่อย แต่บทบรรยายสะใจมาก เห็นภาพอึ้งย้งโดนเสียบแบบเหมือนอยู่กลางฉากเลย
สำนวนภือว่าดีก็ว่า gimini ว่าแต่ทำให้มันแต่งยังไงนี้ ให้มันแต่งมันบอก ไม่รองรับ
So interesting. AI and new style of story telling with new sensations .