====================
ตอนที่ 4
====================
ความเดิมตอนที่แล้ว ..............................
"ฮ่าๆๆๆ ไอ้วัชมึงก็ขับดี ๆ อย่าไปทำอะไรเบลกลางทางหล่ะ ฮ่าๆๆๆ"
พี่พัดลงจากรถปิดประตู
เบลเปิดกระจกยกมือไหว้ "พี่พัดหวัดดีค่ะ"
พัดยกมือขึ้นโบกให้ยังไม่ทันเสร็จ วัชก็ขับออกไปทันที
"ดูดู๊ มันจะรีบอะไรขนาดนั้น.....จะรีบไปเอากันรึไงว่ะ หึหึ"

...............................................................
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ซ่อนแอบอยู่ 
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-----------------------------

"ขับไหวเหรอ" เบลถาม

"สบาย..... ปกติเวลาเดินทาง ผมมักนอนหลับ
พักผ่อนก่อน ผมไม่ชอบนอนในรถ ตื่นตัวไว้ก่อนดีกว่า
เวลาเดินทางไกล มีอะไรเกิดขึ้นมาจะได้แก้ปัญหาทัน
ถ้าเบลง่วง นอนก่อนได้เลยนะ ไม่เกินตีสอง ก็ถึง"

"ถึงไหนคะ"

"ก็บ้านผม เชียงใหม่ ไง"

"อ้าว... ไม่ใช่ขนส่งเหรอ"

"นะ ก็เหมือน ๆ กันนั่นแหละ"

"มีพิรุธ"

"น่าา... ไม่ต้องกลัว"

"ค่า ๆ ๆ "

"ที่จริง ผมมีอีกเรื่องจะบอก"

"คือ..."

"ผม... เห็นคุณตั้งแต่ตอนคุณจูงมือคุณยาย เดินข้ามถนน
ทีแรกผมนึกว่าเป็นยายคุณซะอีก แต่ดูไปดูมาไม่ใช่"

"แล้วก็บังเอิญเห็นคุณแบ่งขนมปังให้เด็กเล็ก ๆ
ที่ติดสอยห้อยตามแม่ค้า   มาขายของเร่แถวนั้นด้วย"

"ผมจึงรู้ว่า คุณเป็นคนดีมีน้ำใจ และเชื่อว่า
คำโกหกของคุณ คงมีเหตุผล"

.....

"ที่จริงฉันไม่ได้ลาพัก  แต่ลาออก  ที่ไม่บอกเพราะคิดว่า ถ้าบังเอิญ
คุณเป็นคนร้าย ฉันต้องการให้คุณคิดว่า ถ้าฉันหายตัวไป จะต้องมี
คนรู้แน่นอนว่าฉันไม่ได้กลับไปทำงาน ......ป้องกันไว้ก่อน"

"คุณกล้าบอกแบบนี้แสดงว่า ไม่กลัวผมแล้วใช่ไหม"

"ค่ะ จะลองเชื่อสัญชาติญาณตัวเองอีกสักที"

วัชเอื้อมมือมาจับมือเบล ที่ยอมให้จับแต่โดยดี

"ขอบคุณครับ" เบลรู้สึกอบอุ่นใจอีก แต่แล้วเธอก็ดึงมือกลับ...

..................

เบลเงียบไปพักใหญ่ จนวัชถาม

"ยังกังวลเรื่องอะไรเหรอ .... บอกได้นะ

ผมฟังได้หมด....มีข้อแม้เดียว

พูดแล้วให้ทิ้งมันไปด้วย

ไม่ต้องคิดถึงมันอีก"

.........

......

"ห้าเดือนก่อน  ฉันสารภาพรักกับเขา ก่อนเขาจะแต่งงาน เดือนนึง"

"เบลไปหาเขาที่คอนโด  เขาบอกว่า เขารู้ แต่เขาไม่แน่ใจ
เบล............... 'ขอ   ...  นอนกับเขา'....
ด้วยความหวังว่า จะรั้งเขาไว้ได้
แต่ผลคือ... คนที่ไม่ใช่ ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่ใช่"

............

"แล้วเขาก็แต่งงานกัน ............
สองเดือนก่อน  เขาทะเลาะกับเมียเขา  ทีนี้กินเหล้า
แล้วมาขอนอนที่ห้องเบล เพราะเข้าบ้านไม่ได้
เขาเมามาก  คุยไปคุยมา ก็เริ่ม... กอด จูบ เบล
... จนเลยเถิด.....ครั้งนั้น.....
......ตลอดเวลาที่มีอะไรกัน ...........
มีแต่ชื่อเมียเขา ที่เขาเรียก......

......

แล้วเขาก็มาหาเบลแบบนี้อีก .....สองสามครั้ง"

"เดือนที่แล้ว เบล เลยยื่นใบลาออก.............กับเขา....."

วัชชะลอความเร็ว เริ่มชิดซ้าย จอดรถข้างทาง เปิดสัญญาณไฟฉุกเฉิน

....แล้วหันมากอดเบล....

เบลสะอื้นร้องไห้ในอ้อมกอดเขา

"มันผ่านมาแล้ว....มันจบแล้ว.....
และผมจะทำให้มันไม่หวนกลับมาอีก...
ลองมาเริ่มต้นกันใหม่ กับผมได้ไหม....
ผมจะดูแล ลูกแกะน้อยเอง..."

เบลยิ้มน้อย ๆ ออกมา

วัชก้มลงจูบแก้มเบล พอเบลเงยหน้าขึ้น เขาก็จูบริมฝีปากเบล
อย่างถนุถนอม พอถอนจูบ  วัชใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาให้เบล

"นอนซะนะ..... พักผ่อนเถอะ ..ถึงแล้วเดี๋ยวผมปลุกเอง...."

"ค่ะ"
เบลอมยิ้มหลับตาลง ที่หางตายังคงมีคราบน้ำตาติดอยู่
แต่เบลก็หลับไปอย่างง่ายดาย
คงเพราะความอ่อนเพลียจากการเดินทาง
และสภาพจิตใจที่ดีขึ้นเพราะได้รับการเยียวยาจากวัช 
.......
.......

เบลพลิกตัว แล้วรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตก จึงลืมตาขึ้น

'นี่...ฉันอยู่ไหนนี่...'
เบลหลับตาลง แล้วลืมตาอีกที

เริ่มกระพริบตาถี่ ๆ ให้ชินกับความมืด
'นี่มันเตียงนอน...'
เบลค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง ทำให้ผ้าห่มเลื่อนออกจากไหล่

'....แต่ฉันอยู่ในรถไม่ใช่เหรอ...'
เบลมองไปรอบ ๆ  อากาศรอบ ๆ ตัว ค่อนข้างเย็น
เธอลุกขึ้นเดินสำรวจไปรอบ ๆ ห้อง
เบลกำลังอยู่ในบ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านไม้ ที่ดูอบอุ่น ไม่น่ากลัว
มองออกไปทางหน้าต่าง  เห็นรถ mu7 สีดำจอดอยู่ด้านนอก
ตอนนี้เธออยู่ที่ชั้นสอง ....

เธอเปิดประตูแล้วออกไปเดินสำรวจข้างนอกห้อง
มีห้องอีกประมาณ 2-3 ห้อง แต่ประตูปิดอยู่
เบลเห็นแสงไฟสลัวๆ สีเหลืองนวล มาจากทางด้านนึงของตัวบ้าน
จึงลองเดินไปทางแสงไฟที่ส่องแสงผ่านหน้าต่างมุ้งลวดเข้ามา
เธอมองออกไปด้านนอก เห็นเป็นระเบียง
และมีประตูเปิดอยู่ที่ทางออกไปที่ระเบียง

เธอเดินไปที่ประตูนั้น แล้วเดินออกไปด้านนอก
ระเบียงนี้กว้างกว่าที่คิด และทำให้มองเห็นทิวทัศน์โดยรอบ
ภายนอกเต็มไปด้วยต้นไม้ อากาศเย็นสบาย  รู้สึกสดชื่น
รอบด้านมืดสนิท ไม่เห็นแม้แต่ไฟถนน และเหมือนจะไม่มีบ้านแถวนี้เลย.....

ครึ่งหนึ่งของระเบียง มุงหลังคาไว้ 
มีเตียงนอนเล่น กับ เก้าอี้ชุด จัดเรียงไว้ริมระเบียง
ในโซนที่มีหลังคาคุ้ม
วัชกำลังนอนหลับมีผ้าห่มอยู่ครึ่งตัว ดูน่าสบาย
เบลเดินเข้าไปหาวัช ก้มลงไปดูใกล้ ๆ  เพราะไม่แน่ใจว่าเขา
หลับอยู่หรือเปล่า 

วัชก็พูดออกมาเบา ๆ
"ผมยังไม่หลับ...." 
วัชขยับตัวเพื่อให้มีพื้นที่ว่าง ให้เบลนั่งข้าง ๆ ได้

"ไหนบอกจะไปส่งที่เชียงใหม่"

"ที่นี่ก็เชียงใหม่"

"ไม่เห็นมีท่ารถเลย"

"ห่างไปอีกหกสิบกว่าโล  เดี๋ยวก็ถึง ขอแวะพักก่อน"

"ตกลงที่นี่ที่ไหนคะ"

"บ้านท้ายไร่  บ้านผมเอง"

"นึกว่าคุณอยู่กับครอบครัว"

"ก็ห่างออกไปอีกหน่อย...ที่นี่มีแต่เรา"

"กี่โมงแล้วคะ"

"ประมาณตีสองครึ่ง"

"ที่นี่อากาศดีจัง"

"ถ้าชอบจะอยู่นาน ๆ ก็ได้นะ" วัชลุกขึ้นนั่ง กึ่งโอบเบลไว้

"....อยู่ได้เหรอ..."

"มีข้อแม้เดียว.....
ต้องอยู่กับผมตลอดไปนะ ..... "

พูดจบวัชก็เคลื่อนตัวเข้าหาเบลช้า ๆ

เบลเอียงตัวหลบ ยกมือขึ้นปิดปากวัชไว้

"ไหนว่าจะไม่ทำไรไง"

วัชอมยิ้ม แล้วห่มผ้าให้เบล

"มันหนาวนะ  ไม่ชินเดี๋ยวจะไม่สบาย"

"อย่ามาไก๋"

วัชหัวเราะเบา ๆ
"คร้าบผม  ผมรอได้"

"รู้สึกยังไงกับเบล"

"น่ารัก.... อยากอยู่ใกล้ ๆ
สบายใจ...ตอนที่คุยด้วย"

"คุยกันไม่กี่ชั่วโมง รู้สึกได้แล้วเหรอว่าคบกับเบลแล้วจะดี"

"มันเป็นความรู้สึกล้วน ๆ
วัด ชั่ง ตวง ไม่ได้ 
แต่รู้สึกได้.... เหมือนสายลม
ไม่เห็นว่ามันอยู่ที่ไหน ไม่รู้ว่ามันจะมาเมื่อไร
แต่รู้ได้เมื่อยามมันมา สัมผัสมันได้ แม้ยามหลับตาก็รู้สึกได้
........

เอางี้...เบล ลองตั้งสมาธิ คิดดูให้ดี ตั้งแต่เมื่อตอนเย็น

คุณชอบตอนไหนที่สุด ที่เราคุยกัน ไม่ต้องบอกนะ

ผมจะทาย......"

"ถ้าคุณทายถูกมันจะแปลว่าไรเหรอ" เบลลอยหน้าถาม

"แปลว่า เราสื่อถึงกันได้มั้ง"

"อ่ะ ลองดูก็ได้"

"คุณมีความสุขที่สุด สบายใจที่สุดตอนคุยเรื่องหนังสือ"

"อือฮึ  ฉันดูง่ายขนาดนั้นเลย"

วัชเอนตัวลงไปนอนต่อ "ตาคุณเป็นประกาย เวลาพูดเรื่องนี้"

"ผมเชื่อว่าคนที่ชอบอ่านหนังสือ
มีความน่ารักอยู่ใน ตัวเองมากเป็นพิเศษ มั๊ง...
เมื่อใจเย็นพอจะอ่านหนังสือเป็นเล่มๆได้ 
ก็จะใจเย็นพอจะรับฟังคนอื่นเช่นกัน"

"อย่ามาโม้ มืดจะตาย เห็นประกายตาเบลได้ไง"
เบลก้มลงไปจูบวัชเบา ๆ ที่แก้ม

"แต่ผมเห็นนะ.... " วัชพยายามยืนยัน

"แต่คุณทายผิดหล่ะ
เบลชอบ ...หรือจะบอกว่าสะดุดคำพูดคุณตั้งแต่ ที่บอกว่า

การตามหาผู้หญิงแบบนี้ให้เจอ .....
มันยาก และนานแค่ไหน
วัชเลย...ไม่อยากปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไป เฉย ๆ.....

จูบตอนนั้นต่างหากที่ทำให้เบลเริ่มเชื่อคุณ ลมหายใจของคุณ
ไม่มีกลิ่นบุหรี่  เบลเริ่มรู้สึกดีตั้งแต่ตรงนั้น เหมือนมันจะ
เป็นอะไรที่เชื่อถือได้ ....แต่แค่ยังไม่มั่นใจ
มันเนียนไปป่าว.... เท่านั้นแหละค่ะ"


เบลลุกจากเตียงเอนนอน ไปยืนที่ริมระเบียง

วัชเดินตามไป ยืนข้าง ๆ "เห็นดาวบนฟ้าไหม "

เบลเงยหน้าขึ้นดู "โห..... สวยจังเลย...
ฟ้าเดียวกันกับที่กรุงเทพหรือนี่...
ช่างแตกต่างกันลิบลับ ...
ดาวที่นี่สว่างดีจัง"

"ที่นี่มืด เลยเห็นแสงจากดาวได้ชัดเจน บางที
มันอาจเหมือนชีวิตคนเรา  บางครั้งที่รู้สึกเหมือนมืดแปดด้าน
หดหู่หาทางออกไม่ได้  แต่ถ้ามองดี ๆ ก็จะเห็นแสงดาวชัดเจน
นำทางไปสู่ทางออกได้"

ทั้งคู่สบตากันท่ามกลางแสงดาว เบลค่อย ๆ เคลื่อนตัว
เข้าไปจูบวัช  เอามือโอบคอวัชไว้
แต่เหมือนขาดอะไรไป วัชยืนรับจูบเบลนิ่ง ๆ

"คุณไม่ได้ฝืนใจเบล แล้วหล่ะ"

"แน่นะ....แต่ไม่เป็นไร รอได้.." วัชยิ้ม ๆ

"กอดเบลหน่อยได้ไหมคะ เบลหนาว"
น้ำเสียงเบลอ้อนวอนเต็มที่
วัชโอบกอดเบล ให้ร่างกายทั้งสองแนบชิดกัน
และโอบอยู่อย่างนั้น ไม่ซนเหมือนก่อนหน้านี้

"คุณไม่รังเกียจเบลเหรอ" เบลเบี่ยงตัวออกมามองหน้าถาม

"ไม่เลยสักนิด..."

"ไม่คิดว่าเบลโกหก  แต่งเรื่องเหรอ"

"คุณอยากได้อะไรจากผมหล่ะ ถึงต้องโกหกกัน"

"อยากให้พาไปส่งที่ขนส่งเชียงใหม่"

"555 เห็นไหม เบลที่ผมรู้จัก  ฉลาด น่ารัก มีอารมณ์ขัน
แบบนี้ต่างหาก ตัวตนจริง ๆ ของคุณ"

"รู้ได้ไง... เบลอาจจะเสแสร้งก็ได้"

"แกล้งฉลาดน่ะ ทำกันไม่ได้ง่าย ๆ หรอกนะครับ
แกล้งโง่ยังจะง่ายกว่าอีก"

"เข้าใจแล้วค่ะ... คุณก็คงมั่นใจแล้วใช่ไหมว่า
จะทำให้เบลยอมคุณได้ยังไง...ถึงพามาที่นี่"

"เปล่า ผมพามาดูดาว  พักผ่อน
เดี๋ยวพาเที่ยวให้สบายใจ  เลย จะอยู่กี่วันก็ได้"

"ไม่ไปทำงานเหรอ"

"ไปสิ แต่ไม่เป็นไรหรอก เด๊วลาก็ได้ "

"ไปนอนพักผ่อน ข้างในห้องที่คุณนอนตะกี้น่ะ
ผมยกให้  ผมขนของขึ้นมาให้แล้ว
มีห้องน้ำในตัว มีน้ำอุ่นด้วยนะ ปลุกนาฬิกาไว้สักตีห้าก็ได้
เดี๋ยวผมพาไปส่งหาเพื่อนคุณ ถ้าคุณต้องการ
หรือไม่ก็โทรไปบอกเพื่อนก่อนแล้วจะไปสายกว่านั้นก็ได้...
จากที่นี่ไป ..ไม่ไกลแล้ว จะเอาไงค่อยคิดพรุ่งนี้ ต่อก็ได้ครับ..."

"แล้ววัชนอนไหน" เบลเคลื่อนตัวออกจากอ้อมกอดวัช

"แถว ๆ นี้ก็นอนได้ บ้านผมเอง แล้วก็มีอีกห......."

วัชชะงักกับภาพตรงหน้า.....

เบลกำลังรูดซิบถอดแจ็คเก็ตตัวเองออก
ตามด้วยเสื้อเอวลอย
ปลดกระดุมรูดซิบกางเกงยีนส์ .....
เธอถอดออกจนเหลือแต่ชุดชั้นใน....
เผยผิวขาว ๆ สะท้อนแสงดาว

เบลค่อนข้างเขินเธอก้มหน้าแล้วพูด

"ช่วยดูแล ลูกแกะน้อย...ด้วยได้ไหมคะ......"

-----------------------------------------------------------------------------------------
---+++---+++---+++---+++---+++---+++---+++---+++---+++---+++---
ติดตามผลงานย้อนหลังได้ที่นี่ค่ะ ( ^-^ )
================================================

เดินทางไกล....
       



เวลากับวันฝนพรำ
                        ending


เกมส์ตระกร้าปริศนา
               
               

ค.ถ.จ. คนถูกใจ
                                       
       


-----------------------------------------------------------------------------------------
---+++---+++---+++---+++---+++---+++---+++---+++---+++---+++---
( ^-^ ) ขอบคุณท่านผู้อ่านทุกท่านที่มาให้กำลังใจค่ะ ( ^-^ )
================================================

เข้มข้นมากครับ อ่านแล้วอยากเดินทางบ้างเลย

ว้าวเข้าได้เข้าเข็มแล้ว ขอติดตามต่อนะครับ

โอ้วสุดยอดอีโรติกมาก ๆ งดงามด้วยความรู้สึกจริง ๆ 

ขอบคุณครับ เป็นการเดินทางที่คุ้มค่า

น่ารักทุกตอนเลยครับ ให้ความรู้สึกดีมากเลย จะมีหักมุมมั้ยนะ ขอบคุณมากครับ

ขอบคุณครับ การเดินทาง ทำให้หัวใจแข็งแรง

อดนอนมาลงเหมือนกันเลยเรา -*-

ดูท่าคุณจิ๋วจะก็อปของท่านพัดมาทั้งหมดตั้งแต่ตรง [ code ] ไม่ต้องเอามานะครับ มันไว้แสดงโค๊ด ท่านพัดทำเป็นตัวอย่าง

น่าจะไม่ไกลแล้วไม่เกินตอนหน้า ได้กันแน่ๆ ไม่เดินทางแล้วมั้งนาทีนี้

เมื่อลูกแกะเริ่มอยากกินหมาป่า เข้าทางเลยสิครับเนี่ย อิอิ สนุกมากครับ

เขียนได้น่าติดตามมากครับ สวยงามมาก ขอบคุณที่มีงานแบบนี้มาให้อ่านครับ

น่ารักมาก ขอบคุณนะครับ

เขียนได้น่าติดตามมากครับ สวยงามมาก ขอบคุณที่มีงานแบบนี้มาให้อ่านครับ

บอกแล้วไงว่า..ยังมีเวลาอีกตั้งนาน เพราะตอนที่แวะกินข้าวก่อนรถเสียนั้นมันเพิ่งสี่ทุ่มเอง...ถึงบ้านแล้วจะได้นอนมั๊ยนี่

สนุกมากครับ อยากรู้เรื่องราวต่อ ลุ้นไปด้วย