คุยก่อนอ่าน

ตอนนี้กำลังปั่นเล่ม 2 ซึ่งเป็นเพราะมีคนติดตามสนับสนุนมากมาย
ก็ขอขอบพระคุณด้วยนะครับ ที่เมตตานักเขียนตัวน้อยๆฝีมือบ้านๆคนนี้
หายไปนานก็กลัวแฟนๆจะลืม จึงเอาตัวอย่างมาลงให้อ่านกันก่อน

แล้วพบกันใหม่นะครับ

ด้วยไมตรีจิต นีโอ





Chapter 12 :  Dragon's Quest. (ตัวอย่าง)



"ท่านเบลเฟกอล..........."

เสียงของลูกกิลด์คนหนึ่งเอ่ยขึ้น แล้วสะกิดให้เขาเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า

"...!?!...."

ภาพที่เห็นคือฝูงมังกรนับพันๆตัวกำลังบินว่อนท้องฟ้า และพยายามบินพุ่งลงมาชนโดมกำแพงเวทย์ที่ป้องกันเมือง ทุกครั้งที่เกิดการปะทะกลับทำให้อักขระเวทป้องกันเมืองเปล่งแสงและเกิดโดมพลังงานต่อต้านออกมาเท่านั้น พลังโจมตีที่รุนแรงของบรรดามอนสเตอร์มังกรคลาส 5 ไม่สามารถบุกทะลวงเข้ามาได้ เวทย์ป้องกันตัวเมืองของกิลด์ Kabballah.อย่างน้อยก็ยังพอพึ่งพาได้ แต่ทว่าบริเวณป้อมปราการบนกำแพงก็เกิดประกายไฟตามด้วยเสียงระเบิดที่ดังกึกก้อง

"ตูมๆๆๆ"

"มหาเวทอุกกาบาตถล่มโลก!!!" เบลเฟกอลอุทานอย่างไม่เชื่อสายตา

ก้อนหินที่ร้อนจัดขนาดใหญ่รัศมี 20 เมตรก่อตัวขึ้นกลางท้องฟ้า เบลเฟกอลไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าพวกมังกรจะสามารถใช้เวทย์ระดับสูงขนาดนี้ได้ เกิดอะไรขึ้นกับระบบ ถึงสุ่มเกิดมอสเตอร์ระดับนี้ขึ้นมา มังกรเพลิงตัวนั้นบินอยู่สูงเหนือเมืองท่ามกลางก้อนหินที่มีไฟลุกไหม้ราวอุกกาบาตขนาดยักษ์ มาถึงตรงนี้ทางรอดสุดท้ายภายใต้ม่านพลังเวทย์กำลังจะถูกทำลายลง บรรดาทหาร ผู้เล่น ชาวเมืองที่เห็นเหตุการณ์ต่างพากันอกสั่นขวัญแขวนตื่นตระหนก

"แย่แล้ว! ไอ้บอสตัวนั้นมันกำลังจะใช้อุกกาบาตถล่มม่านพลังป้องกันเมือง" หนุ่มคาดแว่นนักบินตะโกนออกมาอย่างลนลานเพราะถ้าโดนโจมตีขนาดนี้ ม่านพลังจากพวกนักเวทย์คงเอาไม่อยู่แน่ๆ

"ถ้าม่านพลังถูกทำลาย จะเกิดอะไรขึ้น?!" สาวน้อยในชุดหนังสการ์เล็ตถามอย่างหวั่นเกรง

"เมืองเริ่มต้นนี่ก็ถึงกาลพินาศ พวกเราคงถูกไอ้พวกมังกรนั่นฆ่าตายหมดแน่ๆ"

"ถ้าอย่างงั้นพวกเราก็ต้องหนีกันแล้ว ขืนอยู่ก็ตายแหง๋ๆ" หนุ่มนักดาบหันรีหันขวางเพื่อจะหาทางเอาตัวรอด บนกำแพงตอนนี้พวกทหาร Npc เองก็กำลังขวัญเสีย หน้าซีดตัวสั่นมองแล้วไม่สามารถเป็นที่พึ่งได้เลยสักคน

"จะหนีไปไหนได้ พวกเราเลเวลไม่ถึง 10 สักคน ออกไปก็ตายแน่ๆ"

"แต่ถ้าอยู่ในนี้ก็ตายเหมือนกัน สู้หนีไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า เผื่อจะรอดบ้าง"

"นี่มันเกมบ้าอะไรกันวะ!?!" หนุ่มนักดาบตะโกนออกมาอย่างเหลืออด " ขนาดเมืองเริ่มต้นยังไม่ปลอดภัย ไอ้พวกเลเวลสูงๆยังพอรอดบ้าง แต่อย่างพวกเรามีแต่ตายกับตายเท่านั้น นี่มันเกมสกัดดาวรุ่งหรือเปล่าวะ!?!"

"บรึมมมมมมมมมมมมมมม!!!!"

เสียงการปะทะกันของมหาเวทอุกกาบาตกับม่านพลังที่แข็งแกร่งที่เป็นเกราะป้องกันของตัวเมืองดังสนั่นหวั่นไหวจนพื้นดินสะเทือนเลื่อนลั่นปานแผ่นดินจะถล่ม มันรุนแรงหนักหน่วงกว่าการระเบิดครั้งไหนๆ จนไม่มีใครสามารถหยัดยืนได้ ล้มกลิ้งระเนระนาด อาคารบ้านเรือนสั่นครึ่กๆ ที่โครงสร้างไม่แข็งแรงก็ทรุดพังทลายลง และการระเบิดส่งผลให้กำแพงเมืองส่วนหนึ่งพังทลายราบลง โดยเฉพาะกำแพงเมืองด้านหน้า กลุ่มนักเวทย์บริเวณนั้นถูกอุกกาบาตลูกหนึ่งพุ่งชนกระเด็นกระดอนไปคนละทิศละทางร่างกายแหลกเหลว  บริเวณป้อมเล็ก ๆ ที่อยู่บนกำแพงเมืองพลอยทรุดตัวลงพังราบเหลือเพียงเศษอิฐเศษหินและม่านพลังด้านนั้นก็บังเกิดช่องโหว่ขนาดใหญ่ขึ้นเพราะไม่มีนักเวทย์คอยร่ายมนตร์ป้องกัน

ในทันทีเมื่อมีช่องทางบุกเข้าเมือง บรรดามังกรใหญ่น้อยก็พาเหรดบินเข้ามาทันทีอย่างไม่รอช้า แม้ว่าบรรดาทหารที่ประจำตามป้อมปืนบนกำแพงจะพยายามระดมยิงปืนใหญ่น้อยต่อต้านฝูงมังกร แต่ก็ไม่อาจจะหยุดยั้งพวกมันได้ เนื่องจากอาวุธปืนไม่ระคายผิวพวกมัน บรรดาทหารตกเป็นเหยื่อถูกจับกิน ป้อมปืนถูกบินพุ่งชนทำลาย พวกทหารต่างหนีตายกันจ้าละหวั่น การรบบนกำแพงจบลงอย่างรวดเร็ว ส่วนพวกนักเวทย์เองก็มีสภาพไม่ต่างกันถ้าไม่หนีก็ต้องตกเป็นเหยื่อให้พวกมังกรฉีกทึ้ง ซากร่างทหาร นักเวทย์ และผู้เล่นกราดเกลื่อนตามกำแพง ชิ้นส่วนมนุษย์กระจัดกระจายเลือดไหลนองไปทั่ว

"คราวนี้ความฉิบหายมาเยือนอย่างสมบูรณ์แบบแล้วพวกเรา!!!...." หนุ่มคาดแว่นตานักบินเอ่ยขึ้น พรรคพวกที่หมอบกับพื้นเงยหน้าขึ้นมองก็อ้าปากค้าง นรกบนดินกำลังจะเกิดขึ้นในเมืองแห่งนี้แล้ว

ภายในตัวเมืองมีแต่ความโกลาหลอลหม่านผู้คนวิ่งพล่านหนีตาย  "โฮ๊กกกกกกกกก!!!" เสียงคำรามดังสนั่นกลบทุกสรรพสำเนียง เสียงนั้นมาพร้อมกับมหันตภัยจากมังกรกระหายเลือด ขณะที่ผู้คนในเมืองวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต ผืนดินก็สั่นสะเทือนจากการบินโฉบลงพื้นของพวกมังกรตัวขนาดใหญ่ เมื่อไร้ซึ่งม่านพลังป้องกันกำแพงเมืองก็ไม่อาจจะป้องกันการโจมตีของพวกมังกรได้  อาคารบ้านเรือนสถาปัตยกรรมต่างๆถูกพวกมังกรทำลายด้วยการสะบัดหางฟาด ใช้ศีรษะที่แข็งแกร่งและมีขนาดใหญ่เข้าปะทะ  อาคารขนาดใหญ่ไม่ว่าจะประกอบด้วยไม้ หิน หรือโลหะ ต่างถล่มทลายลงอย่างรวดเร็ว มังกรบางส่วนก็ไล่จับชาวบ้าน ผู้เล่น ทหารฉีกกินอย่างหิวโหย ใช้เวลาเพียงไม่นานเมืองทั้งเมืองก็ถูกทำลายย่อยยับไปกว่าครึ่ง ผู้คนส่วนหนึ่งกลายเป็นอาหารมังกรอีกส่วนก็ล้มตายมากกมายก่ายกองเต็มท้องถนนและซากอาคาร

ไม่มีผู้เล่นคนใดสามารถยืนหยัดต้านกองทัพมังกรได้อีก ต่างรักษาชีวิตรีบหลบหนีเอาตัวรอดเข้าซุกซ่อนในที่ปลอดภัย แว่วเสียงร้องโหยหวนของผู้เคราะห์ร้ายดังระงม เสียงสิ่งก่อสร้างถูกทำลาย เสียงกรีดร้องข่มขวัญของมังกรร้าย เมื่อพวกมันไปถึงที่ไหนความพินาศและความตายก็ไปเยือน แสงไฟจากการเผาทำร้ายลุกโชติช่วงไปทั้งเมือง ภาพมังกรตัวสูงใหญ่ราวๆร้อยเมตรเดินเหยียบย่ำบ้านเรือนจับมนุษย์มากัดกินมีให้เห็นไปทุกพื้นที่ ชาวเมืองเคราะห์ร้ายบางส่วนหลบซ่อนในอาคาร ถูกพวกมังกรรื้อหลังคาแล้วจับตัวมาฉีกกินส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือเป็นที่น่าเวทนา

"ยังกะหนังก๊อตซิลล่าถล่มเมืองเลยแฮะ แล้วอย่างนี้จะมีใครหนีรอดไปได้บ้างเนี้ยะ?" หนุ่มหน้าใสคาดแว่นนักบินบนศีรษะอุทานและมองดูความหายนะที่เกิดขึ้นอย่างสยดสยอง เมื่อเมืองท่าโยธกาแห่งนี้ได้กลายสภาพเป็นขุมนรกอย่างสมบูรณ์แบบ พวกเขาเกาะกลุ่มพากันหลบหนีหัวซุกหัวซุนไม่ต่างกับคนอื่นๆ

"นี่มันฝันร้ายแน่ๆเลย เกมอะไรมันจะโหดเหี้ยมขนาดนี้!" สาวน้อยสการ์เล็ตพึมพำๆขณะวิ่งหนีตามเพื่อนๆ
.
.
.
One month later.

"กี๊ซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ.........."

เสียงคำรามของมังกรกู่ร้องดังขึ้น สร้างความตกใจให้กับทุกคนที่กำลังเดินอยู่บนท้องถนนที่เต็มไปด้วยซากปลักหักพังของอดีตเมืองท่าที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดในเกม Loso. แม้ว่าผู้เล่นส่วนใหญ่จะรู้ว่าทั้งหมดเป็นเกมที่ได้ผ่านการออกแบบจากมือมนุษย์และสร้างสรรค์ด้วยกราฟฟิกสมจริงสมจัง แต่มันก็เป็นการออกแบบที่สมจริงมากจนชวนให้รู้สึกขนลุกยามเดินอยู่บนท้องถนนของเมืองมรณะแห่งนี้ หน้าต่างสถานะเด้งข้อความแจ้งเตือนการบุกโจมตีของมังกรขึ้นมา บรรดาผู้เล่นหลายคนที่ต้องการทดสอบความร้ายกาจของมังกรก็จับอาวุธขึ้นสู้  แต่เมื่อได้เผชิญหน้ามังกรเพียงไม่ถึงอึดใจก็ถูกพวกมังกรจับกินอย่างง่ายดายและตายอย่างอนาถจากความโหดเหี้ยมของพวกมังกรเหล่านั้น พวกที่หนีรอดไปได้ก็พากันไปหาที่หลบซ่อนอย่างอกสั่นขวัญหาย ส่วนพวกที่ตายก็รอเกิดใหม่ในอีก 3 ชั่วโมง สถานะต่างๆจะกลายเป็น 0 ต้องเริ่มต้นใหม่และเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในเมืองนี้มาร่วมๆหนึ่งเดือนตามเวลาในเกมส์

พวกผู้เล่นที่อยู่ในเมืองนี้นับตั้งแต่พวกมังกรเริ่มบุกโจมตีต่างรู้สึกเหมือนติดเกาะ เพราะพวกมังกรจะบุกเข้ามาโจมตีทุกวันและตลอดเวลา และเลเวลของมังกรต่ำสุดก็เลเวล 8 ยากที่จะมีใครจะรับมือได้ แม้จะมีผู้เล่นหลายคนพยายามจะรวมกลุ่มบุกฝ่าออกไปนอกตัวเมืองเพื่อหนีไปที่อื่น แต่ก็เจอฝูงมังกรดักโจมตีกลางทางตายยกคณะ ต้องกลับมารอเกิดใหม่เป็นประจำ และภายในเมืองก็ต้องผจญกับพวกมังกรที่บุกเข้ามาโจมตีและจับชาวเมืองเป็นอาหารอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันโดยไม่มีปัญญาตอบโต้ใดๆ แม้ใครหาญกล้าคิดจะต่อสู้จุดจบก็คือตกเป็นเหยื่อของพวกมันเช่นกัน

"มันมากันแล้ว พวกเราเผ่นกันเร็วๆเถอะ!!!" หนุ่มหน้าใสคาดแว่นตานักบินบนศีรษะบอกเพื่อนๆ และออกวิ่งนำหน้า ระหว่างนั้นก็มีบรรดาผู้เล่นทั่วๆไปวิ่งปะปนกันมา พวกมังกรขนาดยักษ์ร่อนลงบนพื้นย่ำเท้าตะลุยไล่จับพวกเขาราวแมวไล่จับหนู ใครพลาดท่าหกล้มหรือหนีไม่ทันก็ถูกจับกัดกินอย่างสยดสยอง ส่วนบรรดาผู้เล่นก็พยายามเข้าช่วยเหลือและขัดขวางแต่ก็ถูกพวกมังกรสังหารล้มตายมากมายชนิดสู้ไม่ได้ จนต้องหนีกระเจิงไปกับพวกชาวเมืองด้วย

"ว้าย!ช่วยฉันด้วย" สาวน้อยสการ์เล็ตวิ่งตามพรรพวกแล้วพลาดท่าสะดุดล้ม

มังกรยักษ์ตัวสีเขียวเดินย่ำลุยอาคารบ้านเรือนทรุดโทรมพังราบตามมาเป็นแถบๆจนใกล้ถึงตัว เธอหันไปมองภาพของมันอย่างหวาดกลัวพยายามลุกขึ้นเพื่อจะวิ่งหนีต่อ แต่ผู้เล่นคนหนึ่งก็วิ่งชนจนเธอล้มลงไปอีก อุ้งมือมังกรกระหายเลือดยื่นมาหมายจับตัวเธอไปกินเป็นอาหาร สาวน้อยหลับตากรีดร้องเพราะคิดว่าเป็นวาระสุดท้ายของเธอในเกมนี้ แต่แล้วก็มีมือมาฉุดลากร่างของเธอให้ลุกขึ้นและกระชากให้วิ่งตามไปหลบในอาคาร ซึ่งก็เป็นบรรดาเพื่อนๆของเธอที่ย้อนกลับมาช่วยนั่นเอง พวกเขาเข้าไปหลบในอาคารร่วมกับบรรดาผู้เล่นและชาวบ้านแต่ก็ไม่รอดพ้นเงื้อมือพวกมังกรไปได้พวกมันตามมาทำลายอาคารที่ซ่อนตัวและรุมจับคนที่หลบอยู่ในนั้นกินเป็นอาหาร แต่ก็ยังมีบางส่วนหนีรอดไปได้รวมทั้งกลุ่มของสาวน้อย

พวกที่เหลือรอดเพียงสิบกว่าคนมาหลบซ่อนตัวในท่อระบายน้ำ รอเวลาจนพวกมังกรอิ่มหนำแล้วพากันกางปีกบินกลับไปอย่างสำราญใจ ทุกคนรอจนแน่ใจจึงออกจากที่ซ่อนและมาจับกลุ่มสอบถามสถานการณ์ทั่วๆไปในเมืองและสำรวจว่ามีใครรอดชีวิตอยู่บ้าง บรรยากาศเต็มไปด้วยความหดหู่สิ้นหวัง ผู้เล่นทุกคนต่างเนื้อตัวขะมุกขะมอมหน้าตาเคร่งเครียด เนื่องจากไม่เห็นหนทางจะสามารถเอาตัวรอดไปจากที่นี่ได้

สาวน้อยสการ์เล็ตและเพื่อนๆมาจับกลุ่มนั่งคุยกันที่ซากน้ำพุกลางเมือง ในอดีตที่นี่เคยสวยงามด้วยสถาปัตยกรรมต่างๆมากมายหลายแห่ง อดีตเคยมีร้านรวงขายสินค้าต่างๆ โรงแรมที่พักใหญ่โตโอ่อ่า โรงละครมีผู้คนพลุ่กพล่านจอแจ แต่บัดนี้ถูกทำลายซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหลือแต่เศษอิฐเศษหินเหลื่อนกลาด

"เราทนอยู่กันมาเดือนกว่าๆแล้วนะ ไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้นเลย เห็นแต่ภาพหดหู่ทุกวัน"

"นั่นน่ะสิ เห็นภาพคนถูกฆ่า ถูกจับฉีกแขนขาทุกวันๆจนฉันชักจะชินกับภาพโหดๆแล้วนะ"

"ฉันคิดว่าเราคงจะไม่โชคดีรอดไปได้ทุกวันแน่ๆ เห็นคนอื่นๆถูกจับกินก็คิดว่าเมื่อไหร่จะเป็นตาของเรา"

" แล้วเข้ามาออนไลน์ทีไร ก็ได้แต่มาวิ่งหนีมังกรอยู่อย่างนี้ สรุปแล้วเราเสียเงินเพื่อเข้ามาวิ่งหนีมังกรกันหรือไงเนี่ย ฉันว่าไปหาเกมอื่นเล่นกันดีกว่า" สาวสวมชุดแม่มดบ่นขณะเอาหมวกทรงกรวยแหลมพัดไล่ความร้อน

"มันน่าจะมีเควสต์อะไรจากพวก Npc.บ้างนะ จะให้มาจมปลักอยู่ที่นี่ไม่ไหวหรอก"

"ใช่" สาวนักบวชเอ่ยสนับสนุน "ฉันสังเกตว่ามีผู้เล่นหายไป เพราะพวกมาวิ่งหนีมังกรมีจำนวนน้อยลงทุกวัน น่าจะได้เควสต์แล้วออกไปจากเมืองนี้ได้"

"อื่อ..ที่ยัยลิลลี่ว่ามาก็มีเหตุผล พวกเขาอาจจะจ่ายใต้โต๊ะให้ Npc เลยได้เควสต์หลบหนีไปจากเมืองนี้"

"ถ้าอย่างงั้นเราก็คงจะต้องจ่ายบ้าง เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา ฉันเบื่อจะอยู่ในเมืองบ้าๆนี่เต็มทนแล้ว"

กลุ่มลูกหลานไฮโซฯ เซเลบต่างปรึกษากันอย่างเหนื่อยหน่ายต่อสภาพราวนรกบนดินที่ต้องเผชิญทุกวันๆ แต่เมื่อจับกลุ่มกันไปหากรมการเมืองที่เหลือรอดพยายามจะติดสินบนเพื่อขอเควสต์หลบหนีออกไปจากเมือง แต่ก็ไม่ได้รับเพราะพวกนั้นเอาแต่บ่ายเบี่ยงและพูดจาไม่รู้เรื่อง จนทั้งหมดต้องล่าถอยมานั่งปรับทุกข์กันอีก

"ฉันว่าเลิกเล่นกันเถอะ ไม่เห็นจะสนุกเลย อะไรๆก็ติดขัดไปหมด" หนุ่มนักดาบโพล่งออกมา

"เขาบอกว่าพวกเราต้องอดทน จนกว่าความช่วยเหลือจะมา"

"ความช่วยเหลือจากใคร แล้วจะมาเมื่อไหร่ พวก Npc นั่นตายตั้งหลายรอบแล้ว แต่ฉันก็ไม่เห็นว่าจะมีใครมาช่วยเมืองนี้สักที" สาวนักบวชขว้างตำราเวทย์ลงพื้นอย่างเหลืออด เพราะฉากการตายที่เห็นมันสยดสยองกดดันจนเธอจะเป็นบ้าอยู่แล้ว เห็นครั้งแรกมันติดตาจนออฟไลน์ไปแล้วทำเอากินข้าวไม่ลง

"พวกนั้นบอกว่ารอความช่วยเหลือหรอ?" สการ์เล็ตเอ่ยถามเพื่อนๆ

"ใช่!" นักดาบผมทองชุดเขียวที่ตอนนี้อาภรณ์ไม่ต่างผ้าขี้ริ้วเอ่ยตอบ "อีตาประธานกรมการเมืองนั่นบอกว่า เราต้องรอความช่วยเหลือจากเมืองหลวงที่กำลังจะมาช่วยเร็วๆนี้"

"หมายถึงอีตา Npc หัวล้านหนวดขาวๆยาวๆนั่นป่ะ?"

"ถูกต้อง! อีตาหัวหัวล้านที่นักฆ่าหมายเลขแปดเจ้าของเมืองฝากให้ดูแลเมืองแทนนั่นแหล่ะ"

กลุ่มของเด็กสาวสการ์เล็ตออกเดินทางไปยังหลุมหลบภัยแห่งหนึ่ง ซึ่งหนุ่มนักดาบเป็นคนพบเจอ มันอยู่ใต้ถุนอาคารรัฐสภาเมือง ซึ่งด้านบนที่เคยเป็นอาคารใหญ่โอ่อ่าสวยงามบัดนี้พังทลายเป็นเศษหินไม่ต่างจากที่อื่นๆ เดินลงบันไดลับไปก็พบชั้นใต้ดิน เป็นลักษณะของโพลงถ้ำขนาดใหญ่ มีชาวเมืองมาอาศัยหลบภัยจำนวนมาก สการ์เล็ตมองสภาพของผู้อาศัยอยู่อย่างเวทนา ทุกคนอยู่ในสภาพอิดโรย ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง เด็กเล็ก คนชรา ระหว่างเดินผ่านพวกเด็กๆมาล้อมและขอแบ่งปันอาหาร สการ์เล็ตเห็นแล้วใจอ่อนจะแบ่งอาหารให้ แต่เพื่อนๆห้ามไว้ บอกว่าเก็บไว้กินเองก่อน เพราะเวลานี้ในเมืองเกิดการขาดแครนอาหารอย่างหนัก และอย่าลืมว่านี่คือเกมและบรรดาเด็กๆที่เห็นคือ Ai.เท่านั้น

"ความช่วยเหลือที่ท่านว่า จะมาเมื่อไหร่ นี่มันก็นานก็แล้วนะ" หนุ่มนักดาบเอ่ยถามน้ำเสียงไม่พอใจ

"เราทำได้แค่เพียงอดทนรอ ไม่ช้าหรอกพ่อหนุ่ม ขอเพียงเราพยายามรอด้วยความหวัง แม้มันจะริบหรี่ก็ตาม"

ในที่สุดกลุ่มของสการ์เล็ตก็ต้องกลับออกจากหลุมหลบภัยนั้นอย่างผิดหวัง ไม่ว่าจะพยายามชวนพูดคุยหาหนทางรอดด้วยการขอเควสต์ออกจากเมืองอย่างไร ประธานกรมการเมืองก็พูดแต่ให้รอคนมาช่วยเท่านั้น และย้ำว่าความช่วยเหลือจะมาในไม่ช้า ขอให้อดทนรอและย้ำว่าให้อดทนรออยู่อย่างนั้น

"ฉันทนไม่ไหวแล้วเว้ย!" หนุ่มคาดแว่นตานักบินบนศีรษะ ที่ตอนนี้แว่นตาแตกร้าวเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งแหกปากตะโกนออกมาเสียงดังระบายความอัดอั้นในใจ "เป็นไงเป็นกัน ฉันจะออกจากเมืองบ้าๆนี่ให้ได้ ถ้าออกไปไม่ได้ก็เลิกเล่นมันไปเลย เล่นเกมเพื่อพักผ่อนหย่อนใจ แต่กลับมาเครียดในสถานที่ปิดตาย นี่มันเกมผจญภัยหรือเกมสยองขวัญ ฉันไม่งอมืองอเท้ารอความตายแล้วโว้ย!"

"หมายความว่านายจะลองเสี่ยงออกจากเมืองหรอ?"

"เออสิวะ!" เขากระชากเสียงตอบ

สาวนักบวชออกความเห็นมาว่า "แต่พวกที่ลองเสี่ยงออกไปก็ตายกลับมาเกิดใหม่แทบไม่ทัน นายก็เห็นนี่ แล้วเกิดใหม่ในภาวะแบบนี้ลำบากเป็นสิบๆเท่า อาวุธก็ไม่มี อาหารก็ไม่มี แล้วมันใช้เงินหาชื้อไม่ได้นะ ร้านค้าร้านอาวุธก็ไม่มีในเมืองนี้ เงินไม่มีมีค่าอะไรเลย นายก็เห็นตอนเราเสนอเงินให้ตาลุง Npc แกยังไม่เอาเลย แกขอแต่น้ำและอาหารเท่านั้น"

"ฉันคิดดีแล้ว อยู่ไปก็ต้องตาย ไม่ว่าจะอดตายหรือถูกมังกรฆ่าตาย ไหนๆจะตายก็ลองฝ่าออกไปเผื่อจะมีทางรอดบ้าง ดีกว่ารอความตายที่นี่!" หนุ่มคาดแว่นนักบินเอ่ยบอกเพื่อนๆอย่างเด็ดเดี่ยว "แล้วใครจะไปวัดดวงกับฉันมั่ง!?"

ในที่สุดกลุ่มของสการ์เล็ตก็ตัดสินใจจะออกนอกเมือง เพราะว่าเกม Loso เน้นความสมจริงทุกรายละเอียด ที่นี่จำลองโลกใหม่ที่ต้องดำรงชีวิตไม่ต่างจากโลกจริงๆ ร่างกายต้องการน้ำและอาหาร หากขาดน้ำและอาหารจะมีผลต่อร่างกายทำให้อ่อนเพลียหิวโหยจนถึงขั้นเสียชีวิตได้ แม้ว่าจะมีเลเวลสูงแค่ไหนก็ตาม

หลังจากแยกย้ายกันไปหาข้อมูลจากแหล่งต่างๆในที่สุดก็ได้แผนที่มา ต่างปรึกษาเส้นทางหนีและศึกษาข้อมูลจากบรรดาผู้เล่นที่เสี่ยงออกไปแต่ไม่รอดแล้วกลับมาเกิดใหม่เล่าให้ฟัง พวกเขาใช้เวลาอยู่นานจนกระทั่งตัดสินใจจะใช้ทางออกของประตูด้านตะวันตก แถวๆนั้นจะมีมังกรจับกลุ่มอยู่น้อยไม่หนาแน่นเท่าจุดอื่นๆ แม้จะเป็นเพียงคำบอกเล่าแต่พวกเขาก็เลือกที่จะเสี่ยง เพราะถึงเวลานี้แทบไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว

เมื่อเช็คเสบียงและเตรียมอาวุธเท่าที่มี กลุ่มของสการ์เล็ตที่มีจำนวนทั้งหมดห้าคนก็ออกเดินทางในช่วงหัวค่ำ หวังใช้ความมืดอำพรางตัวในการหลบหนีออกไป เส้นทางค่อนข้างปลอดโปร่งไม่มีพวกมังกรเฝ้าตามจุดตามที่เคยได้ยิน เดินลัดเลาะเรื่อยมาจนกระทั่งมาถึงลำธารที่มีน้ำใสพวกเขาก็ดีใจมาก รีบลงไปวักดื่มล้างเนื้อล้างตัวเรียกความสดชื่น แต่แล้วขณะที่กำลังยืนแช่ในลำธารนั้น สิ่งที่พวกเขาไม่อยากจะพบเจอก็ปรากฏตัวขึ้น เมื่ออีกฝั่งของลำธารมีมังกรขนาดกลางตัวยาวประมาณสิบเมตรสีน้ำตาลเข้มเดินออกมาจากพุ่มไม้ มันจ้องตาเล็กสีขาวขุ่นมาที่ทั้งห้าอย่างมุ่งร้ายหมายชีวิต


'Ridgeback Dragon'

ข้อมูลมอนสเตอร์

ชื่อ : มังกรหลังอาน  ธาตุ : น้ำ ประเภท : ทั่วไป

เลเวล    :  9

Atk   :      9,500-10,580

Def    :     1,000

HP     : 2,450,500/2,450,500

รายละเอียด : เป็นมังกรน้ำที่มีความดุร้ายมากเป็นพิเศษ  ลักษณะเด่นแตกต่างจากมังกรพันธุ์อื่นๆจะมีสันที่หลังสีดำสนิท หางยาวมีหนามแหลม นิสัยแตกต่างจากมังกรทั่วๆไปคือ มันจะอาศัยและกินสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในน้ำด้วย ตัวอ่อนจะพัฒนาความสามารถในการพ่นไฟได้เร็วกว่าพันธุ์อื่น

"ออกมาไม่ทันไรก็เจอเลย เอายังไงดี ความคิดของนายนะ!?" หนุ่มนักดาบเอ่ยถามเพื่อนเสียงสั่นๆ

"มาถึงตรงนี้ก็ต้องสู้สักตั้งละวะ เอาละพวกเราเตรียมตัวต่อสู้!" หนุ่มคาดแว่นที่ศีรษะพยายามพูดสร้างความฮึกเหิมให้แก่พรรคพวก ทั้งๆที่แค่เห็นมังกรสีน้ำตาลตัวเท่าตึกตรงหน้าก็แข้งขาสั่นจนแทบจะฉี่ราด เพราะได้ฟังกิตติศัพท์ความโหดร้ายของมันมาจนขึ้นใจ แต่ความซวยของพวกเขาไม่ได้หมดเพียงเท่านั้น เนื่องจากมันไม่ได้มีตัวเดียว มันยังโผล่ออกมาตามพุ่มไม้อีกหลายตัว และเดินตีวงเข้ามาจนพวกเขาถูกล้อมกรอบเอาไว้ไร้ทางหนี

"ง่ะ! เอายังไง นายนัส มันมากันอื้อเลย โอ้ย ออกมาให้มังกรรุมฆ่าแท้ๆ ฮื่อๆๆ" สาวสวมชุดแม่มดสีดำกอดไม้เท้าแน่นทำหน้าร้องไห้ เพราะในเวลานี้พวกเขากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ย่ำแย่ไร้ทางรอด

"อย่ากลัวๆ ต้องสู้ พวกเราต้องสู้ ไม่สู้ก็ตาย.................อ่ะ........" หนุ่มคาดแว่นตานักบินตะโกนปลุกปลอบใจพรรคพวก และพูดไม่ทันจบก็ถูกมังกรงับหัวกระชากขาดจากตัวจนเลือดกระฉูดราวท่อประปาแตกเป็นคนแรก ร่างไร้หัวล้มลงพวกมังกรตัวอื่นๆก็กรูเข้ามาแย่งกันทึ้งร่างเขากัดกินเป็นอาหารทันที

"นะ..หนี..ไปเร็ว...!!!............." หนุ่มนักดาบควงดาบหลับหูหลับตาฟาดดาบในมือเปะปะพาพวกสาวๆฝ่าวงล้อม แต่ก็ถูกมังกรหลังอานตัวแรกก็กระโจนเข้างับกลางลำตัว และสะบัดสอง-สามทีก่อนจะขย้อนเข้าปากไปต่อหน้าต่อตาคนอื่นๆที่เอาแต่ส่งเสียงกรีดร้องอย่างหวาดกลัวและสยดสยอง

"มาทางนี้เร็วๆ" สการ์เล็ตตั้งสติได้ก่อนใครบอกสองสาวให้วิ่งตามมา

แต่ไม่ทันออกจากวงล้อมพวกมังกรสีน้ำตาล นักบวชสาวก็ถูกมังกรตัวหนึ่งงับเข้าที่ขาแล้วกระชากร่างไปห้อยหัว เธอพยายามส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ แต่ร้องได้ไม่ทันสุดเสียงมังกรตัวอื่นๆก็เข้ามารุมกัดแย่งร่างเธอไปเป็นอาหาร สองสาวที่เหลือจึงต้องรีบวิ่งกลับเมืองเพื่อเอาชีวิตรอด

แต่พอวิ่งจะถึงหน้าประตูเมือง มังกรตัวหนึ่งไม่รู้ว่ามันโผล่มาจากไหนได้บินโฉบลงมาอ้าปากงับร่างสาวสวมชุดแม่มดสีดำแล้วบินขึ้นไปบนท้องฟ้าก่อนจะกัดร่างของเธอกลางลำตัวจนขาดกระเด็นท่ามกลางเสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด สการ์เล็ตเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าในราตรีมืดมิดอย่างสยองใจ และได้เห็นชิ้นส่วนแขนขาและเลือดสดๆของเพื่อนสาวร่วงหล่นลงมาบนพื้นตรงหน้า ราวกับเจ้ามังกรมันต้องการทิ้งไว้เป็นที่ระลึกถึงความโหดร้ายของมัน สการ์เล็ตวิ่งหนีไปหลบซ่อนตัวหลังซากตึกและหอบหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อยแทบขาดใจ แต่เมื่อนึกถึงภาพการตายของเพื่อนๆถึงกลับโก่งคออาเจียนออกมาแทบหมดกระเพาะ

"บ้าๆๆ นี่มันเกมบ้าบออะไร ทำฉันตายได้ทุเรศจริงๆ"

"ฉันไม่เล่นแล้ว ฉันจะไปเล่นเกมเลี้ยงสัตว์อย่างเดิม"

"เกมเลือดสาดปัญญาอ่อนอย่างนี้ เสียเวลาเล่นจริงๆ ตายแบบไม่มีทางรอดให้เลย"

"ฉันเห็นด้วย เดี๋ยวเราไปเล่นเกมจีบสาวกันดีกว่า เล่นง่ายกว่าเยอะ ไม่ตายอย่างงี่เง่าและอนาถด้วย"

"เอ่อ...แต่ฉันยังไม่ตายเลยนะ กลับมาเล่นเป็นเพื่อนกันก่อน" สการ์เล็ตเอ่ยบอกเพื่อนๆหลังรอดอยู่คนเดียว

"เลิกเล่นเถอะนะ เกมนี้ไม่เหมาะกับเธอหรอก โชคดีแล้วที่ไม่ตาย ไม่ทุเรศลูกตาเหมือนพวกเรา"

หลังจากออฟไลน์ไปเจอเพื่อนๆที่โรงเรียน พวกเขาพากันบอกศาลาไม่คิดหวนกลับมาเล่นเกมนี้อีก 'น้องมิ้น'ในโลกจริงหรือใช้ชื่อว่า 'สการ์เล็ต'ผู้หนีรอดมาได้คนเดียวก็ยังลังเลสองจิตสองใจ ว่าจะเล่นต่อหรือเลิกเล่นตามเพื่อนๆ แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจลองออนไลน์อีกครั้ง โดยตั้งใจว่าถ้าตายก็จะเลิกเล่นทันที เธอเข้าสู่แคปซูนเปิดระบบและลืมตาขึ้นมาในเมืองเดิมที่แสนจะโหดร้ายไร้ความหวัง และเธอก็ภาวนาว่า 'เจ้าพระคู๊ณ ถ้าจะตายขอตายสวยๆหน่อยนะคะ........'

"อะไรกันวะ ทำไมกลับมาเกิดที่เมืองนี้อีกแล้ว!"

"ตายแล้ว ทำไมมาโผล่เมืองบ้าๆนี่อีก ไม่เอาแล้วๆพอๆ เปลืองค่าเน็ต ค่าไฟ เลิกเล่นๆ"

"เล่นแล้วตายซ้ำตายซาก ไม่เล่นแล้วโว้ย ไปหาเกมอย่างอื่นเล่นสนุกกว่า"

"พอๆปิดไฟนอนดีกว่า มาตายในเมืองแบบนี้ ในสังคมแบบนี้ แย่จริงๆครับ ขอลาละครับ"

"วิเคราะห์ได้ถูกต้องค่ะ!"

"ห้ามวิจารณ์เกม Loso นะคะ"

"ขออนุญาตแบนค่ะ!"

ระหว่างเดินผ่านมาจุดเกิด สการ์เล็ตเห็นบรรดาผู้เล่นที่มาเกิดใหม่พากันโวยวายแล้วออฟไลน์ไปหลายคน มันก็น่าท้อถอยอยู่หรอกถ้าต้องมาติดแหง่กรอวันตายภายในเมืองนี้ แม้แต่เพื่อนๆของเธอยังยอมแพ้หนีไปเล่นเกมออนไลน์อื่นๆ ตัวเธอเองก็เหมือนกัน คิดไว้ว่าถึงไม่ตายภายในสองวันนี้ถ้าหาทางออกไปไม่ได้ก็จะเลิกเล่นเช่นกัน

ที่จัตุรัสเมืองมีบรรดาผู้เล่นจำนวนหนึ่งมาชุมนุมกัน สภาพของแต่ละคนดูไม่จืด มอมแมนหิวโหยเพราะขาดแครนอาหาร แม้จะกินอิ่มมาจากโลกจริง แต่พอออนไลน์เข้ามาระบบจะปรับคลื่นสมองให้สภาพร่างกายให้รู้สึกแบบเดียวกับร่างกายภายในเกม และที่จัตุรัสเมืองมักจะได้ฟังข่าวใหม่ๆจากคนที่เพิ่งออกจากเมืองไปตายกลางทางแล้วกลับมาเกิดใหม่ ซึ่งความเป็นจริงที่น่าตกใจคือ เมืองโยธกาถูกยกออกจาก Map.หรือแผนที่เกม ถึงจะมีตำแหน่งชี้บอกก็ไม่มีใครสามารถเข้ามาถึงได้ จากคำบอกเล่าของ Npc. มีการสร้างเควสต์พิเศษเพื่อความสนุกของเกม จะไม่มีความช่วยเหลือใดๆเข้ามาได้ นอกจากผู้เล่นที่ติดอยู่จะฝ่าออกไปเท่านั้น และในตอนนี้อาณาโดยรอบก็ถูกกองทัพมังกรยึดครองไว้หมดแล้ว ยากที่จะมีใครสามารถฝ่าเข้ามาช่วยเหลือได้ แม้กระทั่ง 'นักฆ่าหมายเลขแปด'เองก็ตาม

"ทำไมเขาถึงไม่มาช่วยเมืองของตัวเองนะ?" สการ์เล็ตที่นั่งฟังผู้เล่นในชุดเกราะเหล็กบุบๆเสื้อผ้าขาดวิ่นอธิบายถึงสาเหตุต่างๆจบ เธอก็เอ่ยขึ้นลอยๆ

"หมายถึงใครไม่มาช่วย?" ผู้เล่นคนนั้นเอ่ยถาม

"ก็เจ้าของเมืองนี่ไง เขาไม่รู้หรอว่า เมืองที่เขาสร้างถูกทำลายย่อยยับขนาดไหน?"

"รู้!" ชายคนนั้นกระแทกเสียง "แต่เขาคงไม่กล้าเสี่ยงมา เพราะกลัวพลาดท่าตาย แล้วจะเสียสถานะทั้งหมด"

"ถ้าเขาเก่งจริงอย่างที่ร่ำลือ เขาคงจะมาช่วยทันทีที่รู้ หนูกลัวว่าเขาคงจะไม่รู้มากกว่า........."

"โลกสวยจริงๆนะหนู ตอนนี้พวกเราอยู่ในนรกนะ ไม่ใช่ทุ่งลาเวนเดอร์!"  คนพูดกระแทกเสียงอย่างหมั่นไส้และลุกขึ้นเดินออกไปอย่างหงุดหงิด

สาวน้อยเงยหน้ามองท้องฟ้าด้วยแววตาสิ้นหวัง "จะมีปาฏิหาริย์ให้เรารอดไปได้ไหมหนา......"

ผ่านไปอีกวันอย่างหดหู่ พวกมังกรบุกเข้ามามากขึ้น ไล่จับผู้เล่นและชาวบ้านกินมากขึ้นและใช้เวลานานขึ้น ทำเอาพวกผู้เล่นที่ตายแล้วมาเกิดใหม่ส่วนใหญ่พากันถอดใจ และใช้วิธีลบตัวละครและสมัครใหม่แม้จะต้องเสียค่าบริการเพิ่มมีหลายคนได้ไปเกิดใหม่ในที่ต้องการ แต่ยังมีหลายคนโชคร้ายถูกสุ่มมาเกิดที่เมืองนี้อีกครั้ง และต้องมาหนีตายจากพวกมังกรวันละ 3-4 เวลาทั้งเช้า – กลาง - เย็นและเวลานอน ในที่สุดก็ต้องยอมยกธงลบตัวละครแล้วเลือกเกิดใหม่เรื่อยๆจนกว่าจะพ้นไปจากเมืองนี้ นับวันเมืองแห่งนี้ที่เงียบเหงาอยู่แล้วก็ยิ่งเงียบเหงาลงไปอีกเรื่อยๆและเหลือผู้เล่นในเมืองไม่ถึงร้อยคน



ความจริงตอนนี้ยาว 58 หน้า แต่ตัดมาให้อ่านแค่  8 หน้า เดี๋ยวจะยาวเกิน
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านครับ

ใครจะอ่านอย่ามักง่าย ขอบคตุณครับ ขอบคุณคะ เปล่าๆเนอะแบนกระฉุดนะคะ จะอ่านก็รีพลายอย่าแค่ผ่าน
ถ้ายากนักไม่ต้องรีพลาย ....เพราะจะโดนแบนจากความมักง่ายแน่ๆ..
บร๊ะ อาจารย์พี่นีโอ แว่นเทห์เร้ยนะนั้น ฮ้าฮ่า..


 

          ขอฝากกฏหน่อย ยังมีพวกไม่อ่าน กฏ ก่อนรีพลาย

การตอบ รีพลายอย่าง พอเหมาะพอควรถ้าเจ้าของกระทู้แจ้งมา จะพิจารณา เป็นรายกรณี

ถ้าตอบ เช่น zzzzddd xxxx2222 อิอิ,ลุ้นๆ,555, ดีดี,ดี, ต่อ,ติดตาม,ty,thx,thx kub(Thx ขี้หมาThanx พิมพ์ไม่ถูก
ห้ามใช้ทุกกระดานที่ฉันดูแล),ใจจร้า,ใจครับ,แจ่ม,เยี่ยม,สนุกดี,สุดยอด,อ่านต่อ,Good (เฉยๆ) emo  เปล่าๆ
อาจเตือนเห็นอีก ถ้าเตือนไปแล้ว ผิดซ้ำซากก็จะแบนเหมือนกัน รีพลายตอบซั่วๆ ตอบแล้ว mod ไม่เข้าใจ จะโดนแบนทันที
มักง่ายต่างๆ จะแบนครั้งแรก 3 เดือน คราต่อไปแบนยาวขึ้น แล้วจะหายเมื่อไม่ปรับปรุง

พวก ก๊อปตอบ รัวๆรวดเดียวเป็น 10 กระทู้ โพสต์ละ 1 นาทีนะเจอจะ แบน ถ้ามักง่ายเช่นนี้  ถือว่าไม่ให้เกียรติ
คนแบ่งปัน/คนลงงาน..ยังไม่อ่านมักง่าย ก๊อปตอบ เปิดรัวๆ ประโยคเดียวเป็น 10 มันควรหรือ?และห้ามใช้
ข้อความจากระบบตอบรีพลายเด็ดขาด มักง่ายประเภทเดียวกับก๊อปตอบ (อนุโลมใช้ได้ เฉพาะตอนให้คะแนนเท่านั้น)
แบน 90 วัน ครั้งต่อแบนเพิ่มขึ้นอีก และ หายจากบอร์ด

          และ ตอบซ้ำมาหลาย ดอกใน กระทู้เดียวกัน นะอาจโดนพักใช้ได้เหมือนกัน เมื่อ คุณได้โพสต์แล้ว
มันคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจากปั้มกระทู้ ระวังหน่อย โดนลบบ่อยๆ จะแบนนะรู้ไหม? ,

            ผลงานที่ สมาชิก อุตสาห์ นำมาลง ไม่ว่าจะเขียนเอง หรือขอมาลงล้วนได้มาด้วยการสละเวลา
            ถ้าจะตอบมามักง่ายอย่างนั้น..ก็ อย่าใช้ห้องนี้ เสพผลงานเลยไปหาเสพที่ใดแล้ว รีพลายตอบ
            อย่างนั้นได้ ก็ไป..มา เปรี้ยว มา เกรียน ลอง  สด ,เก๋า อย่าเลย จะเสียน้ำใจเสียความรู้สึกเปล่าๆ
            เพราะถึงคุณมี 100 ยูส 1000 ชื่อ ถ้ารีพลายผิดกฏ-กติกากระดานนี้ ฉัน ก็จะแบนหมด

...................................................................

ถ้าถูกแปะเตือนที่ กระทู้คุณและส่งไปที่ pm คุณ จงรีบปรับปรุงรีพลายซะ ขอบคุง ขอบหี ขอบควย ขอบหมา ขอบแมว
ขอบคุน เตือนนะอย่าลองของ ใครโดนเตือนไปให้ปรับปรุงการรีพลายเจอ ครั้ง 2 จะลบทุกกระทู้ที่ตอบ และพบอีกรอบ
แบน 3 เดือนเหมือนโทษ ป้วนเกรียนอื่นๆ....

คำขอบคุณยังเขียนไม่ถูกความหมายจะถูกไหม? ที่ต้องมาเข้มงวดเรื่องนี้ เพราะชักเยอะพวกมักง่าย เยอะ
ไรต์ คนลงงาน ก็ติมาด้วย..เครนะ ขอกันดีๆ จะไม่โดนลบของเก่าทิ้ง แต่ยังรีพลายอีก ถ้าเตือน เตรียมหาที่อ่านใหม่เลย..
แว่น ยกตัวอย่างคำ ขอบคุณเขียนไม่ถูกชัดไหม?

ใคร ขอบคุณ รีพลาย เขียนไม่ถูกต้องแบนแล้วนะ ให้โอกาสเตือน 1 ครั้ง ..เดือนที่ผ่านมาแปะบอกล่วงหน้าเพื่อปรับตัวกันมาพอล่ะ..
มันเป็นคำขอของ ไรต์ และ คนลงงาน เรื่องความมักง่าย เพราะ ขอบคุณ เฉยๆก็ดูเอียนจริงๆ แต่ก็เป็นคำสากลในการตอบแทนน้ำใจ
ฉะนั้น ขอเถอะเขียนให้ถูก เมื่อต้องปรับเปลี่ยนก็ต้องคล้อยตามกัน กฏไม่ได้ใช้กับใคร? เพียงคนเดียว และไม่ยากเกินไปเนอะ
คิดว่าสร้างมาตรฐาน กันใหม่อีกสิ่ง ถ้ายากก็ไม่ต้องเข้ามาใช้ กระดานนี้ เพราะ ฉัน แบนแน่.. 

อ๋อ thx ขี้หมานี้หรือ เขียนไม่ครบ thank กระดาน แว่น ดูแลอย่าให้เห็นนะ แบน ย้ำซะขนาดนี้พิมพ์มาอีกถือว่าลอง

กฏที่ว่างนี่ไม่ได้เขียนเอาฮา เนอะ แบนจริงใครอยู่นานแล้วคงรู้จัก แว่น ดี..คิดว่า ฉัน แบนจริง
หรือเตือนเอาสนุกเล่นๆ..อย่าๆ จะเสียความรู้สึก ด้วย รีพลาย คุณเองเลย เขียน ขอบคุณ ให้ถูก
ทำตามเงื่อนไข ยากอะไร หรือ จะโชว์เกรียน..เตือน,ขอร้อง,ขอความร่วมมือแล้ว
ไม่รักษาสิทธิ์-ประโยชน์คุณเอง ก็แบนไป..

นึกว่าท่านจะเบื่อพวกมักง่ายลาจากเราไปแล้วซะอีก ที่แท้ไปปั้นเรื่องนี้นี้เอง (ยังรอหมอผีอยู่เสมอนะครับ) ว่าแต่มันเกิดอะไรกับเมืองละเนี่ยมังกรมาดักกินคนแบบนี้ พระเอกไปไหน?

 
เล่ม 1 ยังซื้อไม่ได้เลย 
paysabuy ไม่สบายเลย เด๊วลองอันอื่น 

ไม่ได้อ่านเรื่องของท่านนีโอนานเลย..กลับมาก็ยังคงความยอดเยี่ยมเหมือนเคย..หวังว่าจะกรุณาแต่งเรื่องต่อๆไป(ลงให้อ่านด้วยนะครับ)ให้ได้พวกนักอ่านมาเสพกันอีกนะครับ...ขอบคุณมากๆครับ

แค่ตัวอย่างยังสนุกขนาดนี้ ถ้ามาครบจะสนุกขนาดไหนนะ อยากอ่านให้ครบจริงๆ ขอบคุณครับ

นักฆ่าหมายเลข 8 กลับมาแล้ว
รออยู่นะครับ เสมือนอ่านนิยายแฟนตาซีเลย ผมชอบมากแนวนี้


ขอบคุณครับ

แค่ตัวอย่างก็มันส์ขนาดนี้ สุดยอดจริง ๆ ขอบคุณครับ

ขอบคุณครับ อยู่ดี ๆ เกมส์ก็โหดสัด ๆ ขึ้นมาซะงั้น อยากอ่านต่อเร็ว ๆ ว่าสุดยอดเกมส์เมอร์ (ตัวแทน) จะมาช่วยเมืองนี้อย่างไร

รอเรื่องนี้มานาน ขอบคุณมากๆเลยครับ สนุกมากจริงๆ

น้ำจิ้มอร่อยมากเลยครับ 
เนื้อเรื่องน่าติดตามเหมือนเดิม 
ขอบคุณมากครับ

ขอบคุณมากครับ สนุกอย่างเคย ติดตามผลงานท่านอยู่นะครับ

ดีใจคับที่ท่านนีโอกลับมา หลังจากห่างหายไปซะนาน ก็ยังมีผลงานดีดีออกมาคั่นเรื่องเดิมอยู่ ขอบคุณมากๆคับ

ขอบคุณครับ สนุกอย่างที่คาดหวังไว้เลยครับ ที่หยุดไปเพราะปัญหาช่วงนู้น เคลียร์เรียบร้อยแล้วนะครับ ทุกอย่างราบรื่นดีใช่ไหมครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ ^_^

ตั้งตารออ่านจนจบเลยครับ ยังอ่านสนุกเหมือนได้ไปอยู่ในเกมเลย ขอบคุณครับ