ขออนุญาตฝากฝังผลงานด้วยนะครับ อิอิ

กติกาคล้ายๆ เพื่อนนักแต่งหลายๆ ทั่นนะครับ คือลงความเห็นสั้นๆ ก่อน พออ่านจบค่อยตามไปแก้ไข ส่วนเพื่อนคนไหนลืมตามไปแก้ข้อความก็ตัวใครตัวมันนะครับ 555 (แอดมินเวปนี้โหดมา ขอบอก)


เพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่าน​ แนะนำให้อ่านมุมมองของผู้หมวดเดซี่ในตอนแรกก่อนนะครับ แล้วค่อยอ่านตามลำดับมาเรื่อยๆ ครับ​  อิอิ
มุมมองหมวดเดซี่ ตอนที่ 1�

ตอนที่แล้ว



10.00 น.
ณ เกาะลับแห่งหนึ่ง
 



กับตัน "ตอนนี้ทุกท่านได้มาถึงที่หมายแล้ว ขอให้ทุกท่านเดินทางโดยสวัสดิภาพ ....." 
ผม "ได้เวลาทำงานอีกแล้วสินะ"         

เป็นเวลาอีกหนึ่งเดือนที่ผมต้องทำงานอยู่บนเกาะแห่งนี้ มันเป็นช่วงเวลาที่น่าเบื่อมากสำหรับผม เกาะนี้เป็นเกาะขนาดไม่ใหญ่มาก ตั้งอยู่กลางทะเล สัตว์ตัวใหญ่ๆ ก็ไม่ค่อยมี ภัยอันตรายอะไรต่างๆ ก็ไม่มี ไม่รู้จะมีทหารมารักษาความปลอดภัยอะไรกันนักกันหนา วันๆ ก็ได้แต่ลาดตะเวรไปลาดตะเวรมาทั้งๆ ที่ไม่มีเรื่องจำเป็นอะไรต้องให้ลาดตะเวร เนื้อที่เกาะก็มีอยู่เท่านี้ จะไปเที่ยวไหนก็ไม่ได้ เรือที่มีก็มีไว้สำหรับอพยพตอนฉุกเฉินเท่านั้น ทหารที่นั่งเฝ้าป้อมยามก็นั่งอยู่ทั้งปีทั้งชาติ ตรวจคนเข้าออกก็มีแต่พวกนักวิจัย พวกผู้จัดการ แล้วก็พวกช่างและคนทำความสะอาดเท่านั้น ไม่ค่อยมีเรื่องมีราวอะไรให้น่าตื่นเต้นเลย ของกินของใช้ก็เหลือเฟือบนเกาะนี้ เปลี่ยนพลัดทีก็ขนเอาเสบียงติดมาเพียบ กินจนเบื่อกันไปข้าง เสียอย่างเดียว ไม่มีเหล้าเบียร์มาด้วยไม่งั้นเกาะนี้จะน่าอยู่กว่านี้เยอะ แต่ถามว่าถ้ามาเกาะนี่แล้วน่าเบื่อขนาดนี้ แล้วผมจะสมัครมาที่นี่ทำไม ผมก็อยากจะบอกว่า ผมก็มีเหตุผลทางใจของผมเองครับ   

ผู้หมู่ "จ่าครับ เสบียงกับอาวุธขนขึ้นรถพร้อมแล้วครับ จะออกเดินทางเลยหรือป่าวครับ" 
ผม "ได้เลยผู้หมู่ เดี๋ยวเราออกเดินทางกันเลย ว่าแต่ฝูงตัวอะไรบินอยู่แถวๆ ตึกศูนย์วิจัยนั่นล่ะ" 
ผู้หมู่ "อ๋อ ฝูงค้างคาวครับจ่า มันบินว่อนเป็นชั่วโมงแล้ว ปกติค้างคาวจะบินตอนกลางคืนนะครับ ไม่รู้มันจะออกมาบินตอนนี้กันทำไม" 
ผม "ผมก็อยากรู้เหมือนกัน แต่ก็ชั่งมันเถอะหมู่ เราออกเดินทางกันดีกว่า"           

ผมกับผู้หมู่และพลทหารอีกสามนายก็เดินทางไปที่คลังของซุปเปอร์มาเก็ต เพื่อลำเลียงเสบียงไปที่นั่น ที่เกาะนี้เป็นศูนย์รวมของนักวิจัยระดับโลกหลายคน เพราะฉะนั้น เสบียงพวกนี้ก็จะเป็นของที่มีคุณภาพดีๆ ทั้งนั้น ก็อย่างว่าแหล่ะ นักวิจัยระดับโลกก็ต้องมีคุณภาพความเป็นอยู่ที่ระดับโลกเหมือนกัน แต่ตอนนี้ค้างคาวพวกนั้นบินหายไปไหนกันหมดแล้วไม่รู้ เพราะมองไปที่ตึกศูนย์วิจัยก็ไม่เห็นฝูงค้างคาวพวกนั้นแล้ว   

เสียง "ปึ้ง!!... " เสียงชนค้างคาวที่กระจกหน้ารถ 
ผม "หมู่ ทำไมรถเราถึงได้ชนเอาค้างคาวได้ล่ะ แล้วทำไมค้างคาวมันบินต่ำลงเรื่อยๆ" ผมถึงกับคลายข้อสงสัยว่าทำไมผมถึงมองค้างคาวพวกนั้นที่บินว่อนไปมาไม่เจอแล้ว ก็เพราะว่ามันบินต่ำลงจนถูกอาคารต่างๆ บังไว้นี่เอง 
ผม "เรารีบทำงานของเราต่อดีกว่าผู้หมู่ ผมรู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ สถานการณ์ไม่ค่อยน่าไว้ใจ" 
ผู้หมู่ "ครับจ่า"           

สักพักผมและทีมก็มาถึงอาคารซุปเปอร์มาเก็ต ถึงจะเป็นซุปเปอร์เล็กๆ แต่ความหรูระดับสิบเลยก็ว่าได้ มีทั้งฟิตเนส สระว่ายน้ำ สนามไดร์ฟกอล์ฟ ที่โยนโบวลิ่ง โรงหนัง ภัตราคารหรู ฯลฯ ถึงจะมีครบถ้วนทุกอย่างที่ต้องการ แต่ทุกอย่างก็จะไซด์เล็กลงตามขนาดของชุมชนบนเกาะ และข้างๆ ซุปเปอร์มาเก็ตก็จะเป็นชายทะเลที่มีหาดทรายสวยงามมาก เป็นวิวดวงอาทิตย์ตก ส่วนผมก็จะประจำการเป็นหัวหน้าการ์ดดูแลความปลอดภัยของคนที่มาเล่นน้ำทะเลที่นี่ ซึ่งผมก็ทำงานอยู่อย่างน่าเบื่อจำเจซ้ำซาก จนวันนึงก็มีคนๆ นึงมาเล่นน้ำทะเลกับเพื่อนๆ และเธอคนนั้นก็เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมอยากมาที่นี่ ผมเห็นเธอครั้งแรก ผมก็.....   

วิทยุสื่อสาร "จ่าจอห์นนี่ นี่ศูนย์บัญชาการ ตอนนี้ลงสะเบียงเสร็จหรือยัง ที่ศูนย์ต้องการอาวุธและกระสุนเพิ่มด่วน" โอ๊ย คนกำลังคร่ำครวญพร่ำพรรณา กำลังได้ฟิลล์เข้าได้เข้าเข็ม วิทยุสื่อสารก็ดันมาขัดจังหวะซะงั้น
ผม "ผู้หมู่ ลงของใกล้เสร็จยัง ที่ศูนย์ต้องการใช้อาวุธแล้วนะ" ร้อยวันพันปีไม่เคยเรียกหาอาวุธ แต่ตอนนี้บอกจะใช้อาวุธซะงั้น สงสัยเอาไปยิงค้างคาวละมั้ง 555 
ผู้หมู่ "พึ่งลงได้แค่ครึ่งเดียวเองครับจ่า ขอเวลาอีก 5 นาทีครับ" 
วิทยุสื่อสาร "จ่าจอห์นนี่ นี่ศูนย์บัญชาการ เอาอาวุธมาส่งที่ศูนย์บัญชาการตอนนี้เลย พวกเราจะต้านมันไว้ไม่ไหวแล้ว ...(เสียงผู้การ) ฉันจะเบี่ยงเบนความสนใจมันเองหมวด พวกนายหนีเอาตัวรอดกันก่อน... ผู้การครับระวังด้วย มันพุ่งเข้ามาแล้วครับ อ๊ากซซ์ .......... ปังๆๆๆ ..........แซ้ดๆๆๆ" 
ผม "ผู้หมู่ รอไม่ได้แล้ว ขึ้นรถไปเดี๋ยวนี้เลย ศูนย์บัญชาการตกอยู่ในอันตราย!!!" 
ผู้หมู่ "ครับผม พลทหาร ขึ้นรถเร็วเข้า" 
ผม "ไปๆๆๆๆ" ผมสั่งให้ผู้หมู่ขับรถไปที่ศูนย์บัญชาการอย่างไว มาเกิดเรื่องอะไรตอนนี้วะเนี่ย   
เสียง "ปึ้ง!!..ปึ้ง!!..ปึ้งๆ!!." เสียงค้างคาวชนกระจกรถที่กำลังวิ่ง 
ผม "ค้างคาวพวกนี้เป็นอะไรของพวกมันวะเนี่ย ทำไมไม่หลับไม่นอนกัน มาบินอะไรตอนกลางวัน" 
หมู่ "จ่าครับ เอาไงดีครับ ค้างคาวมันเยอะขึ้นเรื่อยๆ เลยครับ" 
ผม "ไปให้ถึงศูนย์บัญชาการก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากัน"   

10.30น. วิทยุสื่อสาร "ฉุกเฉินๆ ตอนนี้เชื้อไวรัสกำลังแพร่กระจาย ให้ทุกคนอพยพด่วน!!!"   

ผู้หมู่ "จ่า มีฝูงชนแตกตื่นครับ วิ่งเต็มถนนไปหมด" 
ผม "ค่อยๆ ขับจ่า ระวังอย่าชนนะ" บ้าเอ้ย ทำไมสถานการณ์ถึงได้โกลาหลอย่างนี้นะ ผมเริ่มเอามือไปกุมที่ปืนพกส่วนตัวผมที่ร้อยวันพันปีไม่ได้ชักออกมาซะที 
ผู้หมู่ "จ่า มีคนวิ่งไล่ทำร้ายกันด้วยครับ ทำยังไงดีครับ" 
ผม "เกือบถึงศูนย์แล้ว อดทนอีกนิดเดียวหมู่" อีกไม่ถึงห้าร้อยเมตรก็จะถึงทางเข้าศูนย์บัญชาการแล้ว แต่ตอนนี้เหตุการณ์วุ่นวายมาก ทั้งผู้คนแตกตื่น ทั้งมีคนวิ่งทำร้ายกันอีก 
เสียง "ปังๆ ปังๆ ปัง" 
ผู้หมู่ "จ่า มีเหตุยิงกันด้วยครับ ทุกคนระวังตัวกันด้วยนะครับ" 
เสียง "ปังๆๆๆๆ ตูม!!! ปังๆๆ บึ้ม!!!!" 
ผม "เฮ้ย นี่มันเกิดอะไรกันขึ้นวะเนี่ย หมู่ใกล้ถึงแล้วอีกร้อยเมตร" 
ผู้หมู่ "จ่าครับ ตอนนี้วุ่นวายมากเลย เกิดอะไรขึ้นครับเนี่ย" 
ผม "ศูนย์บัญชาการๆ นี่จ่าจอห์นนี่ เกิดอะไรขึ้นที่ศูนย์ครับ เกิดอะไรขึ้นที่ศูนย์ ตอบด้วยๆ" แย่แล้ว ไม่มีการตอบรับจากศูนย์เลย 
ผู้หมู่ "ดูจากรูปการณ์แล้ว ที่ศูนย์คงไม่มีใครรอดแล้วล่ะครับจ่า" 
ผม "ศูนย์บัญชาการๆ นี่จ่าจอห์นนี่ เกิดอะไรขึ้นที่ศูนย์ครับ เกิดอะไรขึ้นที่ศูนย์ ตอบด้วยๆ โธ่เว้ย" 
ผู้หมู่ "จะถึงทางเข้าศูนย์แล้วครับจ่า เราจะทำยังไงกันดี"  เสียง "เอี้ยด!!!.... บื้นๆๆๆ... เอี้ยด!!!.... บื้นๆๆๆ..." เสียงรถทหารวิ่งออกจากศูนย์ไปสองสามคัน แล้วก็มีรถลำเลียงคนวิ่งสวนไปอีกสี่ห้าคัน 
ผู้หมู่ "จ่าครับ มีคนตกจากรถด้วยครับ" 
ผม "จอดรถก่อนหมู่ เดี๋ยวผมลงไปช่วยเอง" 
ผู้หมู่ "จ่าระวังตัวด้วยนะครับ พวกมันอาจทำร้ายจ่าก็ได้นะครับ" 
ผม "ไม่เป็นไรผู้หมู่ ช่วยชีวิตคนสำคัญกว่า" แล้วผมก็กระโดดลงจากรถแล้วก็วิ่งไปดูทหารคนที่ตกจากรถทหารคันเมื่อกี้  ที่พื้นมีค้างคาวนอนตะเกียกตะกายเต็มไปหมด
ผม "ทหารๆ เป็นอะไรมั้ย" ผมวิ่งไปถึงก็จับดูชีพจร ดูเหมือนชีพจรจะเต้นเร็วมากผิดปกติ แต่หน้าตาทหารคนนั้นดูซีดๆ สวนทางกับจังหวะการเต้นของชีพจรอย่างมาก แล้วทหารคนนั้นก็ลืมตาขึ้น 
ทหาร "แฮ่รร์..ปัง!!" ทหารคนนั้นทำท่าเหมือนจะกัดคอผม แต่ก็มีปืนยิงมาที่หัวของทหารคนนั้นซะก่อน 
ผู้การลอลล่า "จ่า รีบหนีไป หนีเอาชีวิตรอดซะ เดี๋ยวฉันต้องไปช่วยท่านประธานก่อน ท่านประธานกับลูกสาวกำลังตกอยู่ในอันตราย" ผมเกือบโดนทหารคนเมื่อกี้กัดเข้าซะแล้ว ดีนะที่ผู้การลอลล่ามาช่วยไว้ได้ทัน 
ผม "ผู้การครับ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ" 
ผู้การลอลล่า "รีบหนีเอาตัวรอดก่อน ที่เหลือเดี๋ยวฉันเล่าให้ฟัง โอ๊ย ปล่อยฉันนะ ไอ้ตัวประหลาด" ขณะที่ผู้การบอกให้ผมหนีเอาตัวรอด ผู้การก็ถูกตัวประหลาดตัวใหญ่ตัวนึงจับคอเธอแล้วยกตัวผู้การขึ้น ผมจึงใช้ปืนยิงใส่มัน 
เสียง "แก๊กๆๆ ปัง แก๊กๆๆ ปังๆๆๆ แก๊กๆๆๆ" 
ผม "บ้าเอ้ย ปืนก็ยิงไม่ค่อยจะออก กระสุนหมดก็ดันหมดอีก" ผมจึงรีบเปลี่ยนกระสุนอย่างเร็ว 
ผู้การลอลล่า "รีบหนีไป ฝากคุ้มกันท่านประธานกับลูกสาวเธอที่หมู่บ้าน VIP ด้วย  ไม่นะ อย่าจับฉันเข้าไปในกล่องนะ อ๊ารรร์" 
เสียง "ปัง แก๊กๆๆ ปังๆๆ แก๊กๆๆๆ ปังๆๆ" ไอ้ปืนบ้าเอ้ย แย่แล้ว ผู้การลอลล่าถูกมันจับยัดใส่กล่องนั่นแล้วฝาก็ปิดลง แถมลูกปืนผมตอนนี้ก็ทำอะไรมันไม่ได้อีก แล้วมันก็แบกกล่องนั้นวิ่งหนีไป
 
ผม "บ้าเอ้ย หนีไปจนได้ ปืนบ้านี่ก็พึ่งไม่ได้เลยจริงๆ" ผมจึงเก็บปืนนี้ไว้กะเอาไปซ่อมหลังจากเหตุการณ์นี้สงบ แล้วไอ้ทหารที่โดนผู้การยิงหัวมันก็เดินปรี่เข้ามาทำร้ายผม แต่ผมไหวตัวทัน จับคอเสื้อมันแล้วก็เหวี่ยงตัวมันกระเด็นไป
 ผม "ไอ้บ้า ขนาดโดนยิงที่หัวขนาดนั้นยังไม่ตายอีก" ผมอุทานออกมาอย่างตกใจสุดๆ นี่มันตัวบ้าอะไรวะเนี่ย   
ผู้หมู่ "จ่า ขึ้นรถเถอะครับ พวกมันกำลังวิ่งกรูมาทางนี้แล้ว" เสียงผู้หมู่ร้องเรียกให้ผมกลับไปขึ้นรถ   
ผม "แล้วผู้การล่ะ" 
ผู้หมู่ "เอาไว้ก่อนครับ มันไม่ได้ฆ่าผู้การ มันแค่จับตัวไป แล้วเราค่อยหาทางไปช่วยเธอทีหลังก็ได้ครับ" 
ผม "งั้นก็ได้ ไปๆๆๆๆๆ" แล้วผมก็กระโดดขึ้นรถไป
ผู้หมู่ "เอาไงดีครับจ่า มีพวกนี้วิ่งไปมาเต็มไปหมดเลยครับ"
ผม "เข้าไปข้างใน เอาอาวุธกับกระสุนเข้าไปให้พวกที่ข้างในก่อน"
ผู้หมู่ "ครับผม แล้วพวกคนเสียสติพวกนี้ล่ะครับ" 
ผม "วิ่งชนพวกมันไปเลยจ่า เอาชีวิตรอดไว้ก่อน...." ผมมองไปที่เครื่องบินลำเลียงที่พวกผมนั่งกันมา ซึ่งตอนนี้ไฟกำลังลุกไหม้ไปแล้วครึ่งลำ แล้วในที่สุดเครื่องบินความหวังสูงสุดของเราก็ระเบิด 
เสียง "บรึ้ม!!!!!!..........." คงเหลือแต่เรืออพยพฉุกเฉินอย่างเดียวแล้วสินะ ไม่รู้ตอนนี้ยังจะใช้งานได้หรือป่าว   
ผม "ผู้หมู่ ไอ้ตัวพวกนี้มันคือตัวอะไรวะ" 
ผู้หมู่ "ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ เหมือนจะติดเชื้ออะไรบางอย่างทำให้คุ้มคลั่งอ่ะครับ บางคนก็วิ่งไปกัดคนอื่น พอคนที่โดนกัดก็กลายเป็นเหมือนพวกมันอีก แถมกระสุนยังฆ่ามันไม่ตายง่ายๆ ด้วยครับ ขนาดบางตัวโดนเผาอยู่ยังวิ่งมาไล่กัดคนอื่นได้เฉยเลยครับ" 
ผม "แล้วพลทหารล่ะ" 
ผู้หมู่ "อยู่หลังรถ 3 นายครับ"
วิทยุสื่อสาร "จ่าจอห์นนี่ ตอนนี้กระสุนพวกเราใกล้หมดแล้ว วิ่งเข้ามาที่คลังอาวุธเลย ด่วนๆๆๆ อ๊ากซซ์... ปังๆ"
ผม "รับทราบๆๆ ไปๆๆๆ"
เสียง "เอี๊ยด เบละ! ปึ้ง บลั๊วะ เอี๊ยด!! บรื๊นนน..." เสียงรถชนและเหยียบคนที่วิ่งไล่กันอยู่
ผม "บ้าเอ้ย ใกล้ถึงแล้วผู้หมู่อึดใจเดียว"
ผู้หมู่ "เจอคลังอาวุธแล้วครับ มีพวกของเราคุ้มกันไว้อยู่จริงๆ ด้วยครับ"
ผม "ขับเข้าไปจอดเลยหมู่ พลทหารเตรียมขนอาวุธ"
ผลทหาร "ครับผม"
ผู้หมวดที่คลัง "มาทันเวลาพอดีเลยจ่า หมู่โยเซฟ จ่าสตีฟ คอยคุ้มกัน ที่เหลือขนอาวุธ ไปๆๆๆๆ"
ผม "นี่มันเกิดอะไรขึ้นครับหมวด" ผมรีบถามด้วยความสงสัยข้องใจ
ผู้หมวดที่คลัง "อย่าพึ่งถามจ่า รีบช่วยผมคุ้มกันการลำเลียงอาวุธก่อน"
ผม "ได้ครับ ไอ้พวกบ้า ตายซะๆๆๆๆ แกร็กๆๆ ปังๆ แกร็กๆ ปังๆๆ "
ผู้หมวดที่คลัง "อยู่ดีๆ ก็มีผู้คนคุ้มคลั้งตามเข้ามาทำร้ายทหารในศูนย์บัญชาการ ปังๆๆ... แล้วก็มีไอ้ตัวยักษ์ตัวประหลาดบุกเข้ามาเหมือนมันกำลังมองหาอะไรบางสิ่ง ปังๆๆ... ผู้การกับผมเลยต่อสู้กับมัน ดูเหมือนพวกผมจะสู้กับมันไม่ไหว ปังๆๆ... ปืนยิงมันไม่เข้าเลย ส่วนผู้คนคลุ้มคลั่งก็ยิงไม่ตาย ล้มแล้วยังลุกขึ้นมาได้อีก ปังๆๆ..."
เสียง "ปังๆ ปังๆ ตูม"
ผู้หมวดที่คลัง "ผู้กางเลยให้ผมวิทยุขออาวุธเพิ่ม โดยผู้กางจะล่อมันไปที่อื่น พอผมวิทยุหาจ่าได้ ปังๆๆ.. ผมก็ถอยร่นมาที่คลังอาวุธนี่แหล่ะ ดีที่คลังอาวุธมีวิทยุแบตหมดอยู่อันนึง ผมเสียบชาร์จพักใหญ่ๆ กว่าจะใช้งานได้ ปังๆๆ.." ผมฟังจบถึงได้เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่
ผม "ปังๆๆ..แกร็กๆๆ ปังๆ ...ผมขอโทษด้วยที่กลับมาช้าไปหน่อยนะครับผม "
ผู้หมวดที่คลัง "ไม่เป็นไรจ่า ปังๆๆ.. ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเกิดเรื่องพวกนี้ ว่าแต่จ่าพอจะเห็นผู้การลอลล่ามั้ย ปังๆๆ.."
ผม "เห็นครับ ตอนผมฝ่าไอ้พวกนั้นเข้ามา แกร็กๆๆ ปังๆ .. ผมเห็นผู้การลอลล่าโดนไอ้ตัวยักษ์จับใส่กล่องอะไรไม่รู้แล้วมันก็แบกไป ก่อนโดนจับผู้การสั่งว่าให้ไปช่วยท่านประธานกับลูกสาวเธอที่หมู่บ้าน VIP ด้วยครับ ปังๆๆ..แกร็กๆๆ"
ผู้หมวดที่คลัง "แย่แล้ว กล่องที่ดูทันสมัยหน่อยใช่มั้ย ปังๆๆ..ปังๆๆ.. ไม่ได้การแล้ว งั้นผมกับทีมจะกลับไปหอวิทยุเพื่อส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือแล้วก็จะไปช่วยผู้การ ส่วนจ่าพาทีมไปช่วยท่านประธานกับลูกสาวล่ะกันนะ ปังๆๆ..ปังๆๆ.."
ผู้หมู่ "อาวุธลำเลียงเสร็จแล้วครับ"
เสียง "ปังๆๆๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆๆ ตูม!! ปังๆๆๆๆๆๆ....."
ผู้หมวดที่คลัง "ดูเหมือนเราจะคุมสถานการณ์ได้แล้วนะ จ่ารีบไปที่หมูบ้าน VIP เลยล่ะกัน ทางนี้ผมดูแลเอง"
ผม "ครับผม ผู้หมู่ขึ้นรถ เรามีภารกิจต้องทำ"
ผู้หมู่ "รับทราบครับ พลทหารขึ้นรถ"
ผม "หวังว่าพวกเขาจะฝ่าไอ้พวกบ้านี่ไปถึงห้องวิทยุสื่อสารได้นะ และหวังว่าผู้การลอลล่าคงปลอดภัย ผู้หมู่ ออกเดินทาง"
ผู้หมู่ "ครับผม"
............................
................
.......

ตอนนี้ผู้หมู่ขับรถออกจากจุดนั้นได้ไกลพอสมควรแล้ว คงไม่มีตัวไหนวิ่งตามมาถึงนี่ได้หรอกมั้ง แล้วพวกเราก็ขับต่อมาอีกได้ซักพักใหญ่ๆ เกือบจะถึงโซนบ้านพักแล้ว อยู่ห่างอีกแค่ประมาณห้าร้อยเมตร
ผม "ผู้หมู่นั่นโซนบ้านพัก ไม่นะ ผู้หมู่จอดก่อน เหมือนจะมีผู้คนคลุ้มคลั้งอยู่เหมือนกัน บ้าเอ้ย" ผมวางกล้องส่องทางไกลลง แล้วรู้สึกหัวเสียอย่างแรง แบบนี้จะไปช่วยท่านประธานกับลูกสาวของเธอได้ยังไงล่ะ
ผู้หมู่ "เอาไงดีครับจ่า ถ้าพวกนั้นมีเยอะขนาดนั้นพวกเราคงฝ่าไปไม่ได้แน่ ไม่รู้จะมีไอ้ตัวยักษ์ขวางทางเราอยู่อีกหรือป่าว" ผู้หมู่พูดขึ้นระหว่างที่กำลังใช้กล้องส่องทางไกลอยู่
ผม "ผู้หมู่หาที่พักแถวนี้ก่อนล่ะกัน ขอเช็คเสบียงกับอาวุธของเราก่อนว่าเป็นไงบ้าง"
ผู้หมู่ "ครับผม"

 



ผู้หมู่ "หลังรถเราเหลือแค่อาวุธอีกนิดหน่อยพอป้องกันตัวได้ครับ ส่วนของกินก็เหลือแค่เครื่องดื่มอย่างเดียว เพราะอาหารถูกขนลงจากรถหมดตั้งแต่อยู่ที่ซุปเปอร์มาเก็ตแล้วครับ"
ผม "บ้าเอ้ย แล้วแบบนี้เราจะไปช่วยท่านประธานกับลูกสาวได้ไงล่ะ"
วิทยุสื่อสาร "จ่าจอห์นนี่ นี่ศูนย์บัญชาการ ตอนนี้พวกเรายึดหอวิทยุสื่อสารคืนได้แล้ว ขอบคุณอาวุธจากจ่ามาก"
ผม "ศูนย์บัญชาการ นี่จ่าจอห์นนี่ ขอความช่วยเหลือจากหน่วยฉุกเฉินได้หรือไม่ เปลี่ยน"
วิทยุสื่อสาร "ตอนนี้เราติดต่อหน่วยฉุกเฉินได้แล้ว พวกเค้าจะมาถึงที่นี่ภายใน 48 ชม. ขอให้ทุกคนเอาตัวรอดให้ได้ รอหน่วยฉุกเฉินมาช่วยเหลือ จบการติดต่อ แซดๆๆๆ...."

ผม "อะไรนะ 48 ชม.เลยเหรอ อาหารก็ไม่มีอีก มีแต่เครื่องดื่ม แล้วกว่าจะครบ 48 ชม. พวกเราคงหิวกันแย่สิ หรือผู้หมู่คิดว่าไง"
ผู้หมู่ "เรื่องอาหารผมกับจ่าไม่น่ามีปัญหาครับ สงสารแต่น้องๆ พลทหารที่ต้องทนหิวไปกับเราด้วย อีกอย่าง ถ้าเจอผู้รอดชีวิตเราก็ไม่สามารถช่วยอะไรเค้าได้มากนะครับ"
ผม "นั่นสินะ รอดตายจากเชื้อบ้านั่นแต่ต้องมาทรมาณเพราะความหิวอีก"
ผู้หมู่ "ผมว่าน่าจะคุ้มที่จะเสี่ยงนะครับ บางทีที่ซุปเปอร์ก็อาจจะไม่มีพวกนั้นอยู่ก็ได้"
ผม "น้ำมันรถก็เหลือไม่เยอะ งั้นต้องขนน้ำมันมาให้มากที่สุดด้วยนะ ส่วนอาวุธก็กลับไปเอาที่ศูนย์บัญชาการ งั้นตามนี้เลยผู้หมู่"
ผู้หมู่ "ครับ พลทหาร ขึ้นรถ"
ผม "ไปๆๆๆๆ"
...................... 
............. 
....... 
....
พอไปถึงซุปเปอร์มาเก็ตก็รู้สึกจะเงียบผิดปกติ สงสัยจะอพยพไปกันหมดแล้ว พวกเราจึงขับไปที่จุดขึ้นลงเสบียง ซึ่งอยู่โซนด้านหลังของซุปเปอร์มาเก็ต   
ผม "พลทหารสามนาย ให้รีบขนอาหารขึ้นมาให้เยอะที่สุด หมู่คุ้มกันพลทหารด้วย เดี๋ยวผมจะไปขนเอายา" 
ผู้หมู่ "ครับผม"           

แล้วผู้หมู่ก็คุมพลทหารสามนายไปขนอาหารอย่างรวดเร็ว ส่วนผมก็ไปหยิบปืนกระบอกใหม่แล้วแยกไปที่โซนยารักษาโรค ซุปเปอร์มาเก็ตตอนไม่มีคนก็ดูวังเวงเหมือนกันนะ ปกติผู้คนจะมาเดินพักผ่อนหย่อนใจอย่างไม่ขาดสาย โซนยารักษาโรคจะอยู่อีกฝั่งนึงของตึก ผมกึ่งวิ่งกึ่งเดินตรงดิ่งไปที่นั่น สองมือก็กำปืนไว้แน่นพร้อมยิงตลอดเวลา ไม่นานผมก็ถึงร้านจ่ายยา ผมเปิดประตูเข้าไปอย่างง่ายดายเนื่องจากไม่ได้ล็อคประตูไว้ ผมรีบไปเลือกยาที่จำเป็นต่อการอยู่รอด จำพวกยาแก้ปวด ยาโรคกระเพราะอาหาร รวมถึงอุปกรณ์ทำแผล แล้วผมก็หยิบไปโดนยาชนิดนึง เป็นยาคุมกำเนิด เอ้...จะได้ใช้หรือป่าวว้า....พวกเรามีแต่ผู้ชาย แล้วก็ไม่ได้จะทำให้ใครตั้งท้อง คงไม่ได้ใช้หรอกมั้ง ถือไปก็เกะกะ ไม่ต้องเอาไปด้วยดีกว่า แล้วผมก็วางยาคุมกำเนิดนั้นไว้ที่เดิม และก่อนที่จะออกจากห้องนั้นไป ผมก็เดินไปส่องที่หน้าต่าง ไม่นะ พวกนั้นกำลังเดินมาทางนี้ นับคร่าวๆ ก็ประมาณห้าสิบหกสิบตัว แย่แล้ว เราต้องรีบไปจากที่นี่กันแล้ว
ผม "ผู้หมู่ ขนของใกล้เสร็จยัง พวกนั้นกำลังบุกเข้ามาแล้ว" ผมวิ่งไปตะโกนไป
ผู้หมู่ "ได้เยอะพอสมควรแล้วครับจ่า"
ผม "งั้นขึ้นรถด่วนเลย"
ผู้หมู่ "ปังๆๆๆ ทหาร ขึ้นรถเร็ว พวกนั้นบุกเข้ามาแล้ว"
ผม "ปังๆๆๆ ผู้หมู่ขึ้นรถไป เดี๋ยวผมยิงคุ้มกันให้ปังๆๆๆๆ" ปืนกระบอกนี้ทำให้ผมลืมไอ้ปืนพกกระบอกเก่าของผมไปเลย ผมยิงพวกมันจนล้มไปสิบกว่าตัว ก่อนที่ผมจะวิ่งขึ้นรถไป...........

ผู้หมู่ "ได้น้ำมันถังสองร้อยลิตรสองถัง รถน่าจะวิ่งได้อีกสิบวัน อาหารอีกจำนวนนึง ถ้าเรากินห้าคนคงอยู่ได้เป็นเดือนเลยครับ"
ผม "ดีมากผู้หมู่ แต่ถ้าพวกมันยังเดินอยู่เต็มเกาะแบบนี้ เราอาจต้องวิ่งรถตลอดเวลาก็เป็นได้ เดี๋ยวผมเปลี่ยนเวรขับกับผู้หมู่เอง ต่อไปก็ไปเอาอาวุธเพิ่มที่ศูนย์ ว่าแต่ ขอขนมปังซักชิ้นหน่อยสิ"
เสียง "โครมมม!!! เอี๊ยด!!!"
ผู้หมู่ "เหมือนมีตัวอะไรวิ่งตัดหน้าครับจ่า"
ผม "นั่นมันตัวที่จับผู้การลอลล่าไปนี่ ผู้หมู่รออยู่นี่นะ" ไอ้ตัวนั่นโดนรถของเราชนเข้าอย่างจัง ตัวมันกระเด็นลอยไปเกือบสิบเมตร พร้อมทั้งกล่องที่มันแบกมาก็กระเด็นกระดอนไปคนละทิศคนละทาง
ผม "ปังๆๆๆๆๆๆ ตายซะๆๆๆๆๆๆ" ผมกระหน่ำยิงมันด้วยปืน M16 จนมันแน่นิ่งไป แต่ไม่รู้ว่ามันจะตายหรือป่าว
ผู้หมู่ "จ่าครับ นี่กล่องนี่คล้ายๆ กับกล่องที่ผู้การโดนจับตัวใส่ลงไปนี่ครับ แต่เหมือนจะคนละสี"
ผม "ไหนๆ ใช่จริงๆ ด้วย พวกเรารีบขนกล่องนี้ขึ้นรถก่อนเร็ว" ผมจึงละสายตาจากไอ้ตัวประหลาดไปเพื่อที่จะดูกล่องนั่น
ผู้หมู่ "เร็วๆๆๆๆ รีบแบกกล่องนี้ขึ้นรถ ก่อนที่มันจะลุกขึ้นมาไล่กัดพวกเรา" แล้วก็มีเสียงเหมือนไอ้ตัวนั้นกำลังจะลุกขึ้นมา ผมจึงหันปืนไปยิงมันอีกครั้ง
ผม "ปังๆๆๆๆๆๆ ตายซะๆๆๆๆๆๆ" ผมกระหน่ำยิงมันด้วยปืน M16 อีกครั้ง กะว่าคราวนี้จะต้องยิงมันให้ตายให้ได้ แต่แทนที่มันจะตายหรือว่าบาดเจ็บ มันกลับเหมือนแทบจะไม่เป็นอะไรเลย แล้วมันก็กระโดดวิ่งหนีไปจนได้
ผม "ไอ้เวรๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆๆๆๆ โธ่เว้ย หนีไปจนได้" พอแบกกล่องนั่นขึ้นบนรถเสร็จ พวกเราก็เริ่มสำรวจไอ้กล่องนี่
เสียง "ฟืด!!!...." เสียงเปิดฝากล่อง......





ตอนต่อไปนะครับ อิอิ

มีหลายมุมมอง แนวใหม่ไม่เคยอ่านแนวนี้ น่าสนใจดี

เปลี่ยนจากมุมฝ่ายหญิงมาเป็นมุมฝ่ายชายบ้าง
งานนี้ได้เสียวทุกมุมกันบ้างแหล่ะ

ตามดูกันครับว่าพระเอกจะช่วยนางเอกทั้งหลายยังไง
ขอบคุณครับ

สงสัยต้องใช้ยาคุมปราบได้อย่างเดียว

แหม ไหนๆ ก็กวาดยามาเกือบหมดแล้ว
น่าจะหยิบยาคุมมาด้วยเผื่อจะได้ใช้ในสถานการณ์ฉุกเฉิน

จ่าจะได้เป็นฮีโร่แล้ว ว่าแต่ในกล่องเป็นดร.มิกะใช่ไหมเนี่ย ขนเสบียงมาเยอะแต่ทำไมไม่หยิบยามาให้หมดนะจ่า

มีใครหรืออะไรอยู่ข้างในนะ

ไวรัสเดินกันเต็มเกาะ จะยันกันยังใงหมดนะ

เค็มเกาะจริงๆ จะรอดออกมายังไงล่ะทีนี้

ในกล่องจะมีใครหว่า ผู้พัน หรือ ด๊อกเตอร์

จะช่วยได้ไหมเนี้ย

มีหลายมุมมองน่าสนใจ

จ่าน่าจะหยิบยาคุมมาด้วยนะ

3 มุมมองละ จะมีมุมมองของคณะที่ติดอยู่ในบ้านพัก VIP ด้วยมั้ย

มีซอมบี้ชาย แล้วนี่จะได้เยดซอมบี้หญิงด้วยมั้ยนะ