รักแท้ฯ ตอนที่2
รักแท้ฯ ตอนที่4
....................

          "ยังไม่ง่วงเหรอ" บอสเดินเช็ดผมนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกจากห้องน้ำ

          "ยังค่ะ เขียนบล็อคอยู่แต่ว่าเสร็จแล้วล่ะ" เราตอบพลางพับหน้าจอโน้ตบุ๊คเครื่องจิ๋วแต่แจ๋วที่บอสเพิ่งถอยมาให้ เสียแต่แป้นพิมพ์ไม่มีภาษาไทย
          "บล็อคอะไร.."
          "คล้ายๆเขียนบันทึกนั่นแหละค่ะ พักนี้เจอเรื่องอะไรแปลกๆเยอะแยะก็เลยเขียนไว้กันลืม"
         
          "มาค่ะ ปิ่นเป่าผมให้" แต่บอสซีกลับก้มหอมที่แก้ม เราเอียงคอรับจูบดูดดื่มแลกลิ้นวาบหวาม
          "ไม่เป็นไร เดี๋ยวออกไปยืนเช็ดรับลมที่ระเบียงก็แห้งแล้ว" เห็นกระปู๋บอสตุงนูนอยู่ในผ้าเช็ดตัวแล้วนึกขำ

เราอยู่โตเกียวกันแค่ไม่ถึงเดือนก็เห็นตรงกันว่าไม่ชอบสิ่งแวดล้อมของที่นี่เลย ไม่ว่าจะเป็นตึกรามสูงเสียดฟ้าเรื่อยงลงไปถึงรายละเอียดเล็กน้อยเช่นจังหวะการเดินของผู้คน ทุกอย่างที่นี่มันรวดเร็วเร่งรีบเกินไปสำหรับการเริ่มต้นของคนที่ยังไม่รู้ภาษาอย่างเรา อยู่โตเกียวนานๆจะพาลเกลียดญี่ปุ่น วลีติดปากของบอส

          "สวยดีนะคะ" เราเซอไพรส์สามีรุ่นราวคราพ่อด้วยผ้าขนหนูสีขาวพันตัวที่ระเบียงชั้นสิบเก้า ตึกสูงตรงข้ามฟากถนนห่างกันไม่เกินร้อยเมตรคาดคะเนด้วยสายตา

          "ออกมาทำไม ลมเริ่มแรงแล้วเดี๋ยวจะไม่สบาย"
         
มองไปข้างล่างมีผู้คนเดินประปรายเพราะยังไม่ดึกนักเสียงผู้ชายผู้หญิงทะเลาะกันดังลั่นถนนมาจากห้องไหนสักห้องที่ตึกตรงข้ามฟากถนน หยดน้ำที่เกาะพราวทั่วร่างระเหยหายไปกับสายลมเย็นพัดผ่านร่างเปลือยเปล่า ผ้าขนหนูหลุดลงไปกองอยู่ที่พื้น เราคุกเข่าลงตรงหน้าจัดการให้บอสเปลือยเปล่าเช่นกัน อาวุธประจำกายของบอสแข็งตัวในสภาพพร้อมใช้ ยิ่งกำแน่นก็เหมือนจะยิ่งพองตัว เราลากลิ้นตวัดฉวัดเฉวียนพอเป็นพิธีแล้วคว้าเข้าปากดูดดื่มอย่างนักเดินทางผู้โหยกระหาย บอสซีคำรามลึกลูบผมลูบหัวอย่างพอใจ 

บอสจับเรานั่งพิงแหกยกขาข้างนึงไว้บนคอมเพรสเซอร์แอร์เฮลโลเวิร์ลอร้าอร่ามท้าทายลมสายเย็นที่พัดไกลจากอ่าวโตเกียวมาปะทะร่างและสายตาทุกคู่จากตึกโรงแรมฝั่งตรงข้าม มือนึงลูบไล้สองกลีบเนื้อกวาดตวัดบดเขี่ยคลึงปลายนิ้วลากไปตามร่องธารฉ่ำน้ำ อีกมือนึงบีบเคล้นบดเขี่ยหัวนมจนเราเผลอร้องครางกระตุกเกร็งเสียว "ซื้ดดด.. อื้มมมหหห.. เสียวค่ะ.. ซื้ดดดดด" บอสทรุดตัวลงซุกหน้าลิ้นเทอร์โบของเขาทั้งขบกวาดลากลิ้นตวัดฉวัดเฉวียนเสียวเกร็งสั่นจนแทบทรุด

เสียงทะเลาะกันลั่นถนนเงียบไปแล้วเหมือนจะมีเงาแว๊บๆคนแอบตรงหน้าต่างห้องโน้นห้องนี้ บอสจับพลิกให้เราแยกขาหันก้นไปทางตึกโรงแรมฝั่งตรงข้าม ทรุดตัวลงซุกหน้าลิ้นสากๆชำแรกแทรกหายเข้าร่องหลืบดูดดื่มเกษรหวานฉ่ำ "อ๊อยย... ซื้ดดด อื้มมหหหห... อฮ่าาา.." เราหอบหายใจถี่ส่ายสะโพกช้าเนิบช่วยให้งานของบอสง่ายขึ้น บอสซียืนขึ้นดันให้เราจับราวรั้วเหล็กเอาไว้ทั้งเสียวซ่านและเสียวว่ารั้วนี่มันจะแข็งแรงพอมั้ยไปพร้อมๆกัน เราจับท่อนเอ็นของบอสนำทางมาจ่อไว้ที่ปากถ้ำ "อฮ่าาาาา ... ซื้ดดด..อื๊มม.." บอสเกร็งสะโพกโยกถี่สองมือบีบบี้สองเต้า ส่วนเราใช้นิ้วบดเขี่ยติ่งเสียวช่วยหมายใจอยากจะถึงอารมณ์สุขสมพร้อมกัน "อฮ้ออยยย ซื้ดดดด... อูย.. เสียว ตรงนั้นเลย เสียวค่ะบอส แรงๆๆค่ะ อื้มมมยยย !!.."     

.................... 

ตอนแรกยังนึกห่วงเรื่องต้องโดยสารโดยรถไฟเพราะเสื้อผ้าข้าวของเริ่มเยอะ แต่บอสซีก็เซอร์ไพรส์เราอีกครั้งด้วยรถเอสยูวีหรูแบรนด์เยอรมันสภาพใหม่สะอาดเอี่ยมจอดพร้อมกุญแจที่หน้าโรงแรม บอกลาโตเกียวตั้งแต่เช้าขับมุ่งขึ้นทางเหนือจุดมุ่งหมายคือจังหวัดโทยามะ ถึงแม้จะไม่ไกลจากบ้านของคุณแม่บอสแต่เราเลือกแยกอ้อมผ่านเทือกเขาเจแปนแอลป์ไปคนละเส้นทาง ยิ่งใกล้ถึงจุดหมายภาพบ้านเรือนสองข้างทางก็เปลี่ยนเป็นป่าสนทึบหนาเทือกเขาสูงมีหิมะสีขาวปกคลุมสลับซับซ้อนงดงามสุดบรรยาย เป็นสามชั่วโมงที่เพลิดเพลินตื่นตาไปวิวทิวทัศน์อันงดงามตลอดเส้นทาง ภาพโปสการ์ดถนนที่สองข้างทางขนาบชิดด้วยกำแพงหิมะสูงขาวโพลนหลายสิบเมตรก็คือสถานที่ท่องเที่ยวชื่อดังของเมืองโทยามะ แห่งนี้ .. นี่เองงงงง

....................

ไม่น่าเชื่อว่าสำนักงานแรกเริ่มเดิมทีจะเป็นเพียงตึกห้องแถวสามชั้นสองคูหา จุลินทรีย์ไฟท์โตะเริ่มวางจำหน่ายณที่แห่งนี้เป็นครั้งแรกเมื่อกว่าหกสิบปีที่แล้ว ถึงแม้จะเคยอ่านประวัติบริษัทมาบ้างแล้วแต่พอได้มายืนต่อหน้าสถานที่จริงกลับยิ่งฉงนสนเท่ห์มากขึ้นกว่าเดิม

ระเบิดไฮโดรเจนถ้าจะเทียบแล้วก็เหมือนระเบิดนิวเคลียร์ ผลกระทบจากกัมมันตรังสีตีวงกว้างแผ่ขยายไปทั่วทั้งในอากาศและในดินของประเทศญี่ปุ่น เคยคาดประมาณกันว่าต้องใช้เวลาถึงหนึ่งร้อยหกสิบปีจึงจะย่อยสลายพวกสารพิษต่างๆในดินให้กลับมาเพาะปลูกผลิตผลได้

          "..จุลินทรีย์ไฟท์โตะ!! ย่อยสลายปรับสภาพพลิกฟื้นดินประเทศญี่ปุ่นให้สะอาด ไฟท์โตะ จุลินทรย์เพื่อโลกสะอาดดดด..ดดด" เราออกมือไม้ประกอบสโลแกนบริษัทที่ทุกคนต้องท่องเสียงดังพร้อมกันก่อนเริ่มเข้ากะ 

          "จำได้ด้วยเหรอ.." บอสซียิ้ม

          "รูปนั้นเป็นรูปท่านบริษัทประธานรุ่นที่หนึ่ง รุ่นที่สอง" บอสซีชี้แนะนำรูปบนผนังในห้องที่จัดไว้เพื่อเป็นทำเนียบละรึกถึงทีละรูป

          "ส่วนนั่น ท่านประธานรุ่นที่สี่คุณพ่อผมเอง" ว้าว ตอนแรกกะว่าเป็นผู้บริหารระดับสูงก็เท่แล้ว เพิ่งรู้ว่าบอสเป็นถึงว่าที่ประธานรุ่นที่ห้าเลยหรือเนี่ย(ยิ้มกริ่ม)

          "แล้วคุณพ่อของบอส เอ่อ.. ท่านประธานรุ่นที่สี่.. ยังอย.."
          "คุณพ่อของผมท่านหายไปในป่าลึกกว่าสี่ปีแล้ว"
          "..เสียใจด้วยนะคะ" เราทำหน้าสลด
          "ท่านยังไม่ตาย การออกสำรวจค้นหาสายพันธุ์ซูเปอร์จุลินทรีย์ใหม่ๆที่มีประสิทธิภาพจากป่าสนซีดาร์ดึกดำบรรพ์หรือไม่ก็ใต้พื้นน้ำแข็งบนเทือกเขาสูงบางทีอาจต้องใช้เวลานานมาก ถึงจะไม่เคยหายไปนานขนาดนี้ก็ตามแต่ผมเชื่อว่าท่านยังมีชีวิตอยู่"
          "อ๋อ.. ค่ะ" 
 
....................

ตามกฏหมายท้องถิ่นคล้ายๆพวกประกันสังคม สมาชิกใหม่ของเมืองที่ประสงค์จะพำนักในระยะยาวเช่นมาทำงานหรือไม่ก็มาในฐานะสะใภ้ต่างชาติอย่างเรา จะต้องผ่านการตรวจร่างกายและขึ้นสถานะผู้ว่างงานเพื่อรับสวัสดิการของเมือง

          "ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ โย ไม่เจอกันนานเลย" คุณหมอรุ่นคุณปู่ไว้เคราสีขาวยาวเหมือนซานตาคลอสยิ้มทักทาย
          "คุณหมอสบายดีนะครับ"
          "สบายดี ตามที่คนวัยนี้จะดีได้"
          "นี่ภรรยาผมครับ ปิ่น.."
          "คุณนายมูระอิ.." คุณหมอค้อมตัวยิ้มจนเราจนเลิ่กลั่กตามไม่ทันเพราะยืนฟังที่เค้าคุยกันไม่รู้เรื่องเลย

          "..สวัสดีค่ะ" เจ็บใจตัวเองที่เผลอยกมือไหว้
          "สวัสดีครับ.." คุณปู่หมอตอบกลับสำเนียงไทยชัดเจน "I live in Thailand for five years"
          "oh .. great" เรายิ้มเจื่อน

          "รอผลตรวจเลือดประมาณสี่สิบห้านาที" คุณปู่หมอยิ้มแล้วหันหลังกลับเดินเข้าไปในห้องตรวจ

          "ไม่มีคนไข้อื่นเลยเหรอคะ" เราถาม
          "คุณหมอท่านไม่ได้รับรักษาใครจริงจังมาหลายปีแล้วจะมีอยู่บ้างก็เพื่อนบ้านกันแค่นั้น ผมเองเป็นไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ต้องมาหาคุณหมอท่านตั้งแต่สมัยเด็ก"

          "งั้นปิ่นเข้าห้องตรวจก่อนนะคะ"
          "โอเคงั้นอีกชั่วโมงนึงผมมาก็แล้วกัน คุณหมอพูดอังกฤษได้ปิ่นคงไม่เหงา" บอสจุ๊บเบาๆที่หัวให้กำลังใจ

....................

ตอนขับรถมายิ่งใกล้เมืองสองข้างทางยิ่งอุดมไปด้วยป่าไม้สนซีดาร์พุงสูงหนาทึบสุดตา จึงไม่แปลกที่จะเป็นที่นิยมในการนำมาใช้ก่อสร้างบ้านเรือนจนดูเคร่งขรึมเข้มทะมึนไปทั้งเมือง คุณปู่หมอเจาะเลือดที่ปลายนิ้วกับที่ข้อพับเป็นอันเสร็จพิธี กวาดสายตามองโน่นนี่ไปทั่วห้องระหว่างนั่งรอผลเลือด อุปกรณ์การแพทย์เครื่องใช้ต่างๆถึงจะดูเป็นของเก่าตกรุ่นแต่ก็ดูสะอาดเชื่อถือได้ เตียงขาหยั่งสีโลหะเย็นยะเยือกตัวนั้นเรายกให้สิบกระโหลกเลย

          "คุณนายมูระอิ.." คุณปู่หมอเดินกลับเข้ามาในห้องตรวจ
          "ค่ะ.."
          "ปิ่นจัง.."
          "ค่ะ.." เรายิ้ม เป็นครั้งแรกที่ได้ยินคนเรียกเราแบบนี้

          "ปิ่นจังคิดว่าตัวเองพร้อมจะมีลูกเลยมั้ย"
          "คิดว่ายังไม่พร้อมค่ะ ปิ่นยังไม่มีงานทำเลยคงคุมกำเนิดไปก่อน"

          "น่าจะมีลูกนะ มีลูกหลายๆคนเมืองของเราจะได้มีเสียงเด็กๆบ้าง เด็กๆน่ะน่ารักนะ เติมเต็มให้ชีวิตเรามีความหมาย"
         
"..............." คุณปู่หมอก้มเขียนแผ่นชาร์ตบ่นภาษาญี่ปุ่นพึมพำฟังคล้ายๆกำลังระบุข้อมูลส่วนตัวของเรา "อายุ.." คุณปู่มองลอดแว่น "ยี่สิบสี่ปีค่ะ.." เราอ้าปากกว้างแลบลิ้นให้คุณปู่ส่องไฟฉายพินิจพิจารณาสุขภาพภายในช่องปากจนเมื่อยกราม ลุกไปวัดน้ำหนักส่วนสูงแล้วกลับมานั่ง ถึงคุณปู่หมอจะสื่อสารด้วยภาษาอังกฤษแต่มันก็ฟังแปร่งหู บ่อยครั้งที่ต้องถามทวนคำสั่ง

          "ถอดเสื้อ.."
          "คะ.. อะไรนะ" เราได้ยินแล้วล่ะ แต่แค่ไม่เชื่อหูตัวเอง

          "ถอดเสื้อออก และก็ถอดเสื้อชั้นในด้วย" คุณหมอบอกซ้ำหันไปหยิบหูฟัง

 

เอาเเล้วซิ ปิ่นจัง กำลังจะเจอคุณปู่หมอซู่ซ่ารึป่าวนะ

ขวัญใจวัยดึกชักจะได้กลิ่นแปลก ๆ แล้ว edit : หัวใจของชิโอริจะเป็นหัวใจของใครน้อ

รุ่น​พ่อก็เจอแล้ว​สงสัยวันนี้​จะ​เจอ​รุ่นปู่​

คุณปู่ทะแม่งๆแระนะ

งานนี้สงสัยไม่รอดมือคุณปู่

ขอบคุณมากครับ มาเร็วแบบนี้ชอบเลยครับ ปิ่นจังจะโดนคุณปู่หมอตรวจแบบไหน เอาใจข่วยครับ

ลุ้นว่าจะท้องไหม หรือมีหักมุมเจอหมอ

จะโดนตรวจภายในไหมนี่ น่าสนใจ

เสียวตรวจภายในแน่เลย

หมอให้ถอด  เสื้อคลุมตัวนอกมั้ง   หมอไม่โรคจิต  ขนาดนั้น...
D..งั้นคงต้องต่อจาก  C..

มาเป็นสะใภ้ญี่ปุ่นก็ต้องผ่านการทดสอบกับคุณหมอก่อนสินะ อิอิ

ปู่หมอจะมามุกไหนล่ะเนี่ยะ เพิ่งเจอหน้าก็ให้แก้ผ้าซะแล้ว

มาตามลุ้นด้วยเลย เจอหมอบอกให้ถอดชุดแบบเนี่ยอะ

เป็นพวกยากูซ่าเปล่า