สงสัยว่าคืออะไร อยากรุ้ละ

น่าติดตามครับ  ใครจะตรวจกับหมอบุลคนแรก

หมอบลูอีกแล้วจ้าา

คนลึกลับ

จะโดนทั้งหมู่บ้านหรือป่าวครูบลู

 

แอบอ่านมานานวันนี้มาทบทวนขอเปิดตรงที่ซ่อนไว้หน่อยนะครับ

คืนแรกจะโดนอะไรท่าไหนเลยไหมครับ

น่าติดตามมากครับ ครูบลูเนี่ยสาวคนเดียวเลย

น้องข่าวเขาแกล้งป่วยแน่ๆ

แนวชนบท นะนี่

เริ่มจะแปลกๆ ละน่ะะะะะะะะะะะะ

ชาวเขา ช่วยหมอด้วยยย คืนแรกเลย

น้องบลูสงสัยโดนของป่าแน่

ป่าๆแบบนี้จะเหมือนเพชรพระอุมามั้ยนะ  น่าอ่านมากๆครับ



    "จากถนนลาดยางอันทันสมัยสู่ถนนขรุขระที่มี แต่หลุม ที่ทอดยาวไปยังหมู่บ้าน ชาวเขากลางป่าในเขตภาคเหนือ ทั้งสองข้างทางล้วนแต่เป็นป่าไม้หนาทึบ ทอดยาวไป50 กิโลเมตร อันมีหมู่บ้าน ดอนป่าไม้ เป็นจุดสิ้นสุดปลายทาง,, "ดอนป่าไม้ เป็นชื่อหมู่บ้านของชาวเขา ที่อยู่อาศัยมานานหลายร้อยปี ท่ามกลางป่าลึก ที่มีภูเขาหลายลูกรายล้อม ผู้คนที่นี้ต่างอาศัยอยู่ตามแบบชาวบ้านป่า หากินอยู่กับป่าและจนล้าสมัยต่างกับโลกภายนอก ที่ต่างก็เจริญรุ่งเรือง จนวุ่นวาย ทั้งคน ทั้งรถ แต่ที่ผู้คนที่นี่ก็มิได้สนใจว่าโลกภายนอกจะเป็นเช่นไร ,, "ดอนป้าไม้ เป็นหมู่เล็กๆที่มี 40 ชีวิต 15 หลังคาเรือน ที่อยู่อาศัยล้วนแต่เป็นกระท่อม ที่ปลูกห่างๆกันเป็นแนวยาว ตามต้นไม้ในป่า ลงไปยังแม่น้ำที่ตีนเขา ถึงที่นี้จะไกลจากเมืองและความเจริญ แต่ผู้คนในหมู่บ้าน ก็อ่านหนังสือกันได้ทุกคน เพราะจะมีครูและหมอจิตอาสา  เข้ามาดูแลและสอนหนังสือให้กันคนในหมู่บ้าน ทุกๆปี  และเช่นเดียวกับปีนี้ ก็จะมีหมอและครูมาใหม่ฯ

             " ณ..ปากทางเข้ามายัง ดอนป่าไม้,,

     " โห...นี้ใช่ทางไหมเนีย ทำไมมันมันแต่หลุม,,         "...มานพบ่นพึมพัมขนะขับรถตามเจ้าหน้าที่ป่าไม้เข้ามายัง ดอนป่าไม้ ,,
            "..ทำไมมันดูน่ากลัวจังคะพี่นพ,,
   "เสียงของ บลู แฟนสาวของมานพ ที่เอยถาม
    "ทางดูมืดๆ คงเพราะป่าละจ๊ะ ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก,,
ทั้งมานพและ บลู คือครูและหมอจิตอาสา ที่จะเข้ามาในดอนป่าไม้ปีนี้
"มานพ เป็นครูจบใหม่  เค้ามีความตั่งใจอยากจะเป็นครูจิตอาสา ที่ออกสอนเด็กๆที่ด้อยโอกาส ตามป่าเขาหางไกล ความเจริญ หลังเรียนจบ เค้าก็ได้เดินตามความตั่งใจ จนได้รับหมอบหมายให้มาสอน เด็กๆที่ดอนป่าไม้,,
       
            "บลู แฟนของมานพเอง ก็เป็นหมอพึ่งจบใหม่ เธอเองไม่ได้มีเจตนา อยากจะออกมาเป็นหมอจิตอาสา แต่ด้วยความที่นาพมชวนและด้วยความรักที่เธอมีต่อมานพ จึงตัดสินใจ ลงชื่อหมออาสาตามมานพมา  และทั้งนี้ทั้งนั้น เมื่อเธอได้ศึกษา แนวทางของ นานพ ก่อนจะเดินทางมา มันก็ทำให้เธอ รู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่ดีไม่น้อยเช่นกัน กับการที่จะได้มาดูแลผู้คนเหล่านั้น,,

         " ตลอดระยะทาง ที่ขรุขระ รถของมานพและเจ้าหน้าที่ป่าไม้ ก็วิ่งฝ่าหลุม บ่อ มาจนถึง หมู่บ้านดอนป่าไม้  พอมานพลงมาจากรถ เจ้าหน้าที่ก็แนะนำให้รู้จัก มอแล หัวหน้าหมู่บ้านดอนป่าไม้
"สวัสดีครับบ ดอนป่าไม้ยินดีต้อนรับนะครับ ผมมอแล เป็นหัวหน้าหมู่บ้านเน้อครับ มีอิหยังเรียกใช้ได้ตลอดนะครับ,,     
    เสียงของมอแลที่กล่าวแนะนำตัวกับมานพและบลู
      "สวัสดีครับ คุณลุง สวัสดีทุกๆคนครับ ผมมานพ เป็นครู ส่วนนี้บลูเป็นหมอครับ,,
    มานพแนะนำตัวเองและบลูให้ชาวบ้านรู้จัก       
      "หลังจากแนะนำตัวต่างๆนาๆเจ้าหน้าที่ป่าไม้และมอแล ก็พา มานพและบลู เดินดูหมู่บ้าน และ สถานที่ ที่จะเป็น ที่สอน และ ศูนย์พยาบาล  ก่อนที่เจ้าหน้าที่จะกลับก็บอกกับมานพ ว่า ถ้าขาดเหลืออะไร ให้ติดต่อเจ้าหน้าที่ป่าไม้ได้ตลอด ผ่านวิทยุ ที่บ้านหัวหน้า มอแลฯ
            หลังจากเจ้าหน้าที่กลับไปแล้ว  มอแล ก็บอกให้ชาวบ้านขนข้าวของ ทางการแพทย์จากท้ายรถมานพ ไปไว้ ที่โรงหมอ และพามานพกับบลูไปที่พัก
" เอาคุณครูกะคุณหมอ ตามผมมาเน้อเดี๋ยวจะพา ไปที่พักเดินทางมาไกล คงเหนื่อยกันมากแล้ว,,
     ทั้งมานพและบลูก็เดินหิ้วกระเป๋าตามมอแลไปยังที่พัก  ซึ่งเป็นบ้านไม้สร้างพิเศษไม่ใช่กระท่อมเหมือนชาวบ้านทั้วไป
         "เอาถึงละครับ นี้ละครับที่พักของคุณทั้งสอง  ส่วนที่จะอาบน้ำก็อยู่ตรงหลังบ้านนะครับถ้าต้องการอะหยัง กะให้คนไปเรียกได้ตลอดนะครับขอตัวก่อนเน้อครับ,,
        มอแลกล่าวบอกมานพและบลูก่อนจะเดินจากไป หลังมอแลไปแล้วมานพและบลูก็ขนของเข้าไปในบ้าน  ก่อนจะสำรวจดูรอบบ้าน ก็เห็นว่าน่าอยู่ดี เพราะมันก็เป็นบ้านไม้ทั่วๆไปมีไฟจากพลังงานแสงอาทิตย์ให้ใช้ เป็นบ้านที่เจ้าหน้าที่ป่าไม้มาสร้างใว้ให้ ข้างในมี1ห้องโถง1ห้องนอน แต่ก็มีสิ่งนึ่งที่เหมือนจะเป็นปัญหา อาจไม่ใช่กับมานพ แต่กับบลู ที่เป็นผู้หญิง คือห้องน้ำ ที่อยู่ห่างออกไปจากหลังบ้านราวๆ 15เมตร  ผนังสร้างจากแผ่นไม้ ไม่มีหลังคา โถส้วมก็เป็นโถปกติ ส่วนน้ำก็ใช้ในโอ่งน้ำ สองโอง มีเล็กและใหญ่ มันเป็นปัญหากับบลูอยู่พอประมาณ แต่ก็ไม่ได้บอกมานพ และยิ้มสู้บอกกับมานพว่าแค่นี้สบายมาก เพื่อพี่นพ แล้วทั้งสองก็จัดข้าวของให้เข้าที่เรียบร้อย ตกเย็นหลังจากบลูที่พึ่งอาบน้ำเสร็จ เธอก็มานั่งเช็ดผมเช็ดตัว ที่โต๊ะภายในห้อง รอนพที่พึ่งเข้าอาบน้ำต่อจากเธอ สักพักก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
    "ก๊อก ก๊อก เออ คุณครู คุณหมอ อยู่บ่อครับ,,
   บลูเมื่อได้ยินและด้วยความลืมตัวเลยรีบลุกไปเปิดประตูโดยที่เธอยังนุ่งเพียงผ้าเช็ดตัว และด้วยนิสัยของบลู ที่เธอมักจะนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆสั้น ปิดของสงวนลงมาแค่คืบเท่านั้น  พอบลูเปิดประตูออกไปเท่านั้น  ก็ทำเอาหนุ่มชาวเขาที่มาเคาะประตูถึงกับตาลุกวาว ด้วยสัดสวนที่อวบแน่น และเนินหน้าอกที่ขาวใส แต่ที่ดึงดูดสายตาของหนุ่มชาว ก็ตรงหวางขา   ของบลู ถ้าเพียงแค่ดึงผ้าเช็ดตัวขึ้นนิดเดียว หนุ่มชาวเขาคงได้เห็นของสงวนของบลูเต็มตาแน่ๆ
     "เออๆ..เออ...ออ หัวหน้าให้มาตามคุณหมอกับคุณครูไปทานข้านนะครับ,,
   หนุ่มชาวเขาบอกกับบลูด้วยเสียงสั่นๆ
  "ค่ะ เดียวไปค่ะ รอครูนพอาบน้ำแปบเดียวค่ะ,,
  "ครับ..ครับ..งั้นผมไปบอกหัวหน้าก่อนนะครับ,,
หลังกล่าวจบหนุ่มชาวเขาก็เดินหันหลังจากไป
ด้านบลูก็ปิดประตูและจะกลับไปเช็ดตัว แต่ก็ต้องอุทานออกมา,,
     "ว๊าย..บลูเอยลืมตัวแล้วไง ออกไปทั้งๆอย่างนี้..หือ..หือ,,
   บลูอุทานกับการที่เธอเปิดประตูไปโดยลืมว่าแต่งตัวไม่เรียบร้อย และหลังจากนพอาบน้ำเสร็จก็แต่งตัวพาบลูไปที่ บ้านมอแล  พอไปถึงบลูรู้สึกอายๆ เมื่อไปเจอกับหนุ่มชาวเขาที่ไปเรียก และนึกแล้วว่าทำไม เค้าถึงพูดติดขัดๆ ที่แรกนึกว่าติดอ่าง แต่พอบลูรู้ก็อายไม่ใช้น้อย เพราะการพูดติดขัดของหนุ่มชาวเขา นั้นมันเพราะการแต่งตัวของเธอ  แต่งลูก็พยายามเก็บอาการ ถึงแม้จะสังเกตว่าหนุ่มชาวเขาคนนั้นจองมองเธอ อยู่เป็นพักๆ  และหลังจากทานข้าวเสร็จ นพ ก็นั่งคุยกับมอแล ต่อ เรื่องเกียวกับการเรียนของคนที่นี้ ส่วนบลูก็นั่ง อยู่ข้างนพโดยทำตัวปกติ แต่แล้ว
  "ลุงมอแล แถวนี้มีคลื่นโทรศัพท์ด้วยหรอค่ะ,,
บลูกล่าวถามเมื่อเห็น หนุ่มชาวเขาคนที่ไปเรียก ควักโทรศัพออกมาถ่ายรูปเล่น
     "อ้อ..บ่อมีดอกครับคุณหมอ แถวนี้ ป่าลึกขนาดนี้ ไม่มีคลื่นหรอกครับ,,
    "แล้วคนนั้นเค้า,,
     "อ้อ  นั้นเจ้าชอลือ ครับ มันพึ่งกลับมาจากเมืองครับ ก่อนคุณหมอจะมาแค่อาทิตย์ละครับ  ไอที่เห็นมันกดอยู่นั้นมันกดไปงั้นละครับ ไม่มีคลื่น ทั้งหมู่บ้านมีมันคนเดียวละครับ ที่ออกไปทำงานในเมือง ละนี้มันกลับมามันทำบ่ไหวมันบอกลำบากขนาด บ่ไหว บ่สบายคืออยู่บ้าน,,
  "อ้อ...ค่ะ,,
"เออ ที่จะมีไว้ติดต่อข้างนอกก็จะมีแค่ วิทยุที่เจ้าหน้าที่ป่าไม้เพิ่นให้มาละครับ ส่วนอย่างอื่นไม่มีละครับ,,
   ทั้งนพและบลูก็นั่งคุย กับมอแลพักใหญ่ๆ จนเกือบ 3 ทุ่ม ก็มีคนหิวของมาบ้านมอแล เป็นไหกลมๆสองไห
    "เอา คุณครูคุณหมอ นี้มอแจ ครับ เป็นพรานประจำหมู่บ้าน,,
    "สวัสดีครับ คุณครู คุณหมอ,,
    "สวัสดีค่ะ/ครับ  ทั้งสองต่างก็สวัสดีมอแจ
   มอแจเป็นพรานประจำหมู่บ้าน และยังเป็นน้องของมอแล   
    "เห็นคุณๆมาจากในเมือง ผมเลยเอาเหล้ามาเลี้ยงนะครับ  คุณครูกินเหล้าเป็นไหมครับ,,
    "เออ..นิดหน่อยครับ น้ามอแจ,,
  "ดีๆครับ มาๆ  กินแล้วหลับสบายนะครับ แก้ปวดแก้เมื่อยได้ดีนะครับ,,
    นพก็กินเหล้า ของมอแจไปนิดหน่อย ก่อนจะขอตัวกลับ ไปพัก เพราะเหนื่อย จากการเดินทาง
    ตกดึกคืนนั้น ในเงามืด  ก็ปรากฎร่างดำทะมึน หน้าประตูบ้านพักของมานพ ร่างดำนั้น ไม่ได้มายืนนิ่งอยู่แต่อย่างได แต่กลับเคาะประตู ดัง ก๊อกๆ
พร้อมๆกับเอ่ยเรียก แต่ไร้ซึ่งการตอบกลับ เพราะทั้งนพและบลูต่างก็หลับ สนิทด้วยความเพลีย เมื่อเป็นเช่นนั้น เสียงเคาะก็ดังขึ้นอีก 2-3 ครั้ง แต่ก็เงียบสนิท และแล้ว บานประตูไม้ บ้านพักของนพก็ค่อยเปิดออก พร้อมร่างดำทะมึนที่ค่อยๆย่องเข้ามา และเดินฝ่าความมืดตรงไป ที่ห้องนอน แล้วเปิดประตูเข้าไปด้วยความง่ายดาย เพราะ ประตูล้วนแต่ไม่มีกลอน จึงทำให้การเปิดนั้นง่ายดาย ร่างดำนั้นเข้าไปในห้องนอนของนพแล้ว ก็ไปหยุดยืนที่ข้างเตียง จ้องมอง นพและบลูที่หลับสนิท อยู่สักพัก แล้วแสงไฟก็สว่างจ้าขึ้น เป็นแสงจากหลอดไฟเล็กๆที่ร่างดำนั้นสองไปยังบลู ที่หลับอยู่ ภายใต้แสงไฟเล็กๆ ร่างดำๆนั้นก็เอื้อมมือมาจับยังหน้าอกของบลู ก่อนจะดึงแกะกระตุมชุดนอนของบลูออกสองเม็ด และล้วงมือไปเกาะกุมเต้านมเต็มมือ และในเงามือนั้น ร่างดำก็กำลังตัวสั้นใจเต้นตูมตาม  ก่อนร่างดำจะกระตุกยึกๆ ปล่อยน้ำขาวข้นพุ้งออกมาจากช่วงล้าง ราดรดลงบนหน้าบลู และน้ำขาวๆจำนวนนึง ก็ถูกมือของร่างดำนั้น ปาดให้ไหลเข้าปากบลูไป แล้วร่างดำนั้นก็เดินฝ่าความมืดจากไป

ขออนุญาติแก้คำผิดนะครับ  วรรณยุกต์ตกหล่นหลายตัวผมเลยขอแก้ให้เลย  แล้วก็การสะกดบางคำไม่ถูกนะครับ  ผมก็ได้แก้ให้แล้วเช่นกัน  ส่วนเนื้อเรื่องสนุกมากครับ  แนวป่าเขา  สาวชาวเมืองเจอหนุ่มบ้านนอกหื่นนี่สุดยอดมากเลย  ถ้าจะให้ภาษาสวยลองอ่านทวนๆดูนะครับ  บางทีจะเห็นข้อผิดพลาดของตัวเองได้ดีกว่า  เป็นกำลังใจให้ครับ  อย่าหยุดเขียนนะครับ  ขอติดตามเลย

ใครมาเคาะ คุณหมอจะโดนตั้งแต่คืนแรกเลยเรอะ