🧡 XONLY 🧡

พูดคุยก่อนอ่าน : มาแล้ว ๆ กับเกมรักตอนใหม่ ช่วงนี้ไม่มีฉากเลิฟซีนนะครับ เน้นเนื้อเรื่องเป็นหลัก ตอนนี้ยาวมาก ไม่รู้ว่าจะเบื่อหรือเปล่า รับประกันความปวดตับครับ แต่อยากบอกว่าผมไม่ได้ใจร้ายอย่างที่ทุกคนคิดหรอกนะ อยากให้ลองอ่านให้จบ แล้วคุณจะรู้เองว่าผมหมายถึงอะไร 5555

ตอนนี้หมอพลอยมีบทเต็ม ๆ นี่คือช่วงเวลาที่ดีที่สุดของเธอและลุงพลแล้วละครับ และเป็นการเฉลยจากตัวอย่างจากตอนที่แล้วว่า บทสรุปของกรวิทย์จะเป็นเช่นไร เขาจะแห้ว หรือสมหวัง ตอนนี้ทุกคนจะได้รู้ครับ

และที่สำคัญ บทของครูเบสท์จะเยอะขึ้นนับตั้งแต่นี้เป็นต้นไปแล้วนะครับ ถึงเวลาที่ครูเบสท์จะได้ฉายแสงสักที ผมไม่รอแล้ว

ตอนนี้ตัวละครจะเยอะสักหน่อยนะครับ ทั้งตัวหลักและตัวประกอบ ในส่วนของครูเบสท์จะมีพูดถึงปูมหลังของครูเบสท์ เกี่ยวกับเพื่อน ๆ สมัยเรียนคณะพยาบาลศาสตร์ภาคอินเตอร์ ก็คือแก๊งค์ '3 ใบเถา' ที่ประกอบไปด้วย อิม อัมพร, ตัวของครูเบสท์เอง แล้วก็ตัวละครใหม่ที่ผมเคยพูดถึงอย่างทับทิมที่เป็นแอร์โฮสเตส (ที่เรียกได้ว่านี่น่าจะเป็นตัวละครหญิงที่เพอร์เฟ็คที่สุดเลยก็ว่าได้ ถ้าเธอมีบทอ่ะนะ 5555)

ปล.ถ้าใครเคยดูหนังแอ็คชั่นไซไฟอย่าง The Matrix น่าจะเก็ตมุกที่ผมสอดแทรกเข้ามานะครับ 55555+

################

ความเดิมจากตอนที่แล้ว


//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=236448.0

อ้างถึงหลังจากทราบข่าวว่าหมอพลอยกำลังมีปัญหากับนายบอย กรวิทย์ก็เลยลงทุนไปซื้อดอกกุหลาบมาให้หมอพลอยที่ห้องพยาบาล เพื่อหวังขอเคลียร์ใจกับฝ่ายหญิง และขอเริ่มต้นความสัมพันธ์....ครั้งที่เท่าไรไม่รู้

ช่วงสมัยเรียน กรวิทย์และพลอยพรรณเคยมีช่วงเวลาดี ๆ ให้กัน ใครต่อใครต่างนิยามความสัมพันธ์ของทั้งคู่ว่าเป็นคนรักกัน เพราะเห็นว่าทั้งสองคนมักไปไหนมาไหนด้วยกัน จนเพื่อนชายของกรวิทย์เอ่ยปากถามว่า ตกลงหนุ่มกรได้เจาะไข่แดงน้องพลอยหรือยัง

"ยังเลย..." กรวิทย์ในสมัยเรียนปริญญาโทคณะเภสัชตอบเพื่อน ๆ ในวงเหล้า ที่ต่างส่งเสียงโห่ด้วยความไม่พอใจ

"มีโอกาสก็เคลมซะไอ้กร!!!!" เพื่อนพ้องในวงเหล้าของกรวิทย์เตือน "เดี๋ยวหมาคาบไปแดกส์ไม่รู้ตัวนะเว้ย!!!"

กรวิทย์เองก็อยากทำแบบนั้น แต่ว่าน้องพลอยเป็นผู้หญิงที่ไว้ตัว ขนาดแค่จะจับมือ น้องพลอยยังทำตาขวางใส่ จนชายหนุ่มผู้แสนดีต้องเกรงใจ น้องพลอยเด็กแพทย์ศาสตร์ย้ำกับพี่กรว่าถ้ารักต้องรอให้ได้และให้เกียรติเธอ ซึ่งกรวิทย์ก็ตกลงและนำไปปฏิบัติเป็นอย่างดี

กรวิทย์ดูแลพลอยพรรณเป็นอย่างดีจนจบปริญญาตรี จนกระทั่งพลอยพรรณไปเรียนต่อปริญญาโทที่อเมริกา ทั้งคู่ได้พูดคุยกันเพื่อทบทวนสถานะความสัมพันธ์อีกครั้ง

"พี่กรคะ พี่กรเป็นคนดี แต่ว่า..." พลอยพรรณเอ่ยคำพูดบางอย่าง ที่อาจทำร้ายจิตใจกรวิทย์พี่ชายที่แสนดี แต่ว่ามันจำเป็นต้องพูด "พลอยยังอยากมีอนาคต พลอยยังมีความทะเยอทะยาน ที่อยากประสบความสำเร็จในอาชีพการงาน พี่กรเข้าใจพลอยใช่ไหมคะ?"

"พี่เข้าใจครับ" กรวิทย์พยักหน้า

"พลอยไม่อยากให้พี่เสียเวลาไปกับการรอคอยผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวแบบพลอย" พลอยพรรณกุมมือกรวิทย์ "ลองเปิดใจมองผู้หญิงคนอื่นดูบ้างนะคะพี่กร"

"พี่มองคนอื่นไม่ได้..." สุภาพบุรุษผู้ซื่อสัตย์ตอบ "สายตาและหัวใจของพี่ มีแค่ผู้หญิงคนเดียวที่ชื่อพลอยพรรณ"

พลอยพรรณทำได้แต่ยิ้ม หญิงสาวเองก็รู้สึกผิดต่อกรวิทย์ แต่ทำไงได้ เธอยังอยากมีอนาคต ยังอยากประสบความสำเร็จ และยังอยากใช้ชีวิตโสดต่อไป

...ตัดมาที่ปัจจุบัน

"ไอ้กร มึงจะบ้าหรือไงวะ!!!" เพื่อนของกรวิทย์เอ่ยปากเตือนเภสัชหนุ่ม "มึงจีบน้องพลอยมาสิบปีแล้วยังไม่มีอะไรคืบหน้า มึงจะกลับไปหาน้องพลอยอีกทำไม อย่าทำตัวให้เป็นของตายนักซิวะ"

"ก็ทำไงได้ กูรักน้องพลอยนี่หว่า" เภสัชหนุ่มตอบ ถึงรู้ว่าใครต่อใครบอกให้ตัดใจ แต่หัวใจทั้งสี่ห้องของกรวิทย์มีเพียงแค่น้องพลอยเท่านั้น

"แล้วน้องเค้กละ? ตกลงเอาไง?"

"กูคิดว่ากับน้องเค้ก เราคงเป็นได้แค่พี่น้องกันว่ะ" กรวิทย์ตอบ

ในวันนั้น กรวิทย์แต่งตัวหล่อ เพื่อเตรียมเอาดอกกุหลาบช่อใหญ่ไปให้หมอพลอย แต่เพราะติดธุระเรื่องคดีความที่บ้าน ก็เลยทำให้กำหนดการของเภสัชหนุ่มช้าไปหน่อย กว่าทุกอย่างจะจบลงก็ใกล้จะหมดเวลาราชการ กรวิทย์หยิบช่อดอกกุหลาบสีแดงไปหาหมอพลอยที่ห้องพยาบาล แต่ว่า

"น้องพลอย..." ภาพที่กรวิทย์เห็น คือภาพที่ลุงพลกำลังกอดกับหมอพลอยอยู่ภายในห้องทำงานของเธอ "นี่มันอะไรกันครับเนี่ย!!! ไอ้แก่นี่ทำอะไรน้องพลอยครับ!!!"

"พี่กร!!! พี่กรมาที่นี่ได้ยังไงคะ!!!" พลอยพรรณรีบผละออกมาจากอ้อมกอดของลุงพลด้วยความตกใจ อยู่ดี ๆ ทำไมกรวิทย์ถึงมาปรากฏตัวตอนนี้เนี่ย!!!

"มึงออกไปให้พ้นตัวน้องพลอยนะ!!!" กรวิทย์ที่ขาดสติเดินเข้าไปฮุคขวาใส่ลุงพล จนถุงน้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋ที่แกถือมาตกแตกใส่พื้น

"พี่กร!!!! นี่มันอะไรคะเนี่ย!!!" พลอยพรรณดูไม่พอใจอย่างมาก ที่อยู่ดี ๆ กรวิทย์โผล่มาจากไหนไม่รู้ แล้วมาฮุคขวาใส่ลุงพลลงไปนอนกองบนพื้นที่ชุ่มไปด้วยน้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋ที่ตกกระจาย "หยุดเดี๋ยวนี้นะคะ!!!! ถ้าไม่งั้นพลอยจะโทรแจ้งให้ยามมาจับตัวพี่!!!!"

กรวิทย์หน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ ก่อนหันไปมองพลอยพรรณด้วยความเสียใจ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น? ทำไมอยู่ดี ๆ น้องพลอยถึงมากอดกับลุงพลอดีตนักการภารโรงได้

...รักเธอมาสิบปี ใจเธอไม่เคยได้ครอบครอง แต่เขาที่มาใหม่ไม่ถึงสิบนาที กลับได้สานสัมพันธ์กับสาวที่ตนรักไปไกลถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ ดูแล้วมันน่าเจ็บใจจริง ๆ

################

"พลอยครับ?" กรวิทย์แทบไม่อยากเชื่อสายตา "บอกพี่มา ว่าไอ้แก่นี่มันทำอะไรพี่ ไม่ต้องกลัวนะครับ ถ้ามีอะไร พี่จะช่วยพลอยเอง!!!"

"พี่กรคะ!!! มันไม่ใช่อย่างที่พี่กรคิดนะ!!!" พลอยพรรณพยายามอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น "มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด"

"เข้าใจผิด?" เภสัชหนุ่มร่นคิ้วใส่หมอสาว "พี่เข้าใจผิดเหรอ? พี่เห็นไอ้แก่นี่มันกอดพลอย? นี่คือพี่เข้าใจผิดเหรอ?"

"พี่กรคะ ฟัง!!!" น้ำเสียงของเจ้าหญิงน้ำแข็งเริ่มดุดันขึ้น "พลอยไม่ได้กินมื้อเที่ยง เพราะทำแต่งาน ก็เลยสั่งซื้อน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋จากร้านลุงพล แล้วพลอยก็ให้ลุงพลเอามาให้ แล้วทีนี้พลอยเกิดหน้ามืด ลุงพลก็เลยช่วยพยุงพลอยเอาไว้"

"งันเหรอครับ?" กรวิทย์แทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่พลอยพรรณพูดเท่าไรนัก "ลุง!!! บอกความจริงผมมาเดี๋ยวนี้!!! ลุงไม่ได้ลวนลามหมอพลอยใช่ไหม?"

"โอ้ย!!! ผมจะไปคิดไปทำแบบนั้นทำไมครับคุณกรวิทย์?" ลุงพลเอามือกุมแก้มของตัวเอง "ลุงแค่เอาน้ำเต้าหู้มาส่งให้หมอพลอย พอจะรับเงินทอน หมอพลอยก็เกิดหน้ามืด ลุงเลยไปช่วยประคองเท่านั้นแหละครับ"

พลอยพรรณแอบชำเลืองมองลุงพล ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะเข้าขากันเป็นพิเศษ ทำเอากรวิทย์ที่ตอนแรกยังหัวร้อนเริ่มลังเล

"แล้วเนี่ย!!! พี่กรดูซิคะ!!! ผลงานของพี่กร!!!" พลอยพรรณผายมือชี้พื้นกระเบื้องที่เต็มไปด้วยน้ำเต้าหู้ "พี่กรเป็นบ้าอะไรของพี่คะ!!!"

"พลอย...เอ่อ...พี่..." พอเจอการแท็คทีมของหมอพลอยและลุงพล เภสัชหนุ่มผู้อาภัพถึงกับไปไม่เป็น "พลอยไม่ได้อะไรกับลุงพลจริง ๆ ใช่ไหมครับ?"

"พี่คิดได้แค่นี้เหรอคะ?" เป็นครั้งแรก และอาจเป็นครั้งเดียวในชีวิตของพลอยพรรณ ที่พูดจากับกรวิทย์อย่างรุนแรงแบบนี้ "วัน ๆ พลอยทำแต่งาน พลอยไม่ได้กินข้าวเที่ยง แล้วนี่มันก็จะเย็นแล้ว พลอยหิว พลอยก็เลยสั่งซื้อน้ำเต้าหู้ร้านลุงพลมากินรองท้อง แล้วเนี่ย!!! พี่กรก็มาทำแบบนี้!! จะให้พลอยคิดยังไงคะ?"

"พี่...เอ่อ...พี่ขอโทษ" กรวิทย์เริ่มใจเสีย "พี่แค่อยากเอาดอกไม้มาให้พลอยน่ะครับ?"

"เอามาทำไมคะพี่กร?" พลอยพรรณทำหน้าดุใส่ "พี่กรคะ...พี่กรเป็นคนดีนะคะ ดีมากด้วย แต่ว่าพลอยจำเป็นต้องพูดว่า ตัดใจจากพลอยเถอะค่ะพี่!! พอได้แล้ว!!!"

"พลอย..." คำพูดของพลอยพรรณช่างทิ่มแทงหัวใจของกรวิทย์ผู้ซื่อสัตย์เหลือเกิน

แตกต่างจากลุงพล ที่แอบยิ้มที่มุมปาก เพราะรู้ดีว่าตอนนี้เจ้าของหัวใจตัวจริงของหมอพลอยคือตัวเอง

"พี่กรคะ..." ใบหน้าของพลอยพรรณแดงก่ำ ไม่แน่ใจว่าเธอโกรธหรือเสียใจกันแน่ แต่อาจเป็นไปได้ทั้งสองอย่าง "ความจริง พลอยเองก็เลยพยายามที่จะรักพี่กรแล้วนะคะ แต่พลอยทำไม่ได้ พลอยคิดว่าสถานะของเราสองคนเหมาะที่จะเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันมากกว่า พลอยไม่อยากทรมานคนดี ๆ อย่างพี่อีกแล้วนะคะ ลืมพลอยแล้วออกไปเริ่มต้นชีวิตใหม่เถอะค่ะ ยังมีผู้หญิงที่ดีพร้อม ที่เหมาะสมกับพี่กรอยู่นะคะ..."

"พลอย..." คำพูดของพลอยพรรณ ทำเอากรวิทย์เซจนเกือบล้ม น้ำตาของลูกผู้ชายที่มีรักจริงไหลออกมาโดยอัตโนมัติ ช่อดอกกุหลาบช่อใหญ่ที่เภสัชหนุ่มถือไว้ในมือหล่นลงไปกองกับพื้นที่ชุ่มไปด้วยน้ำเต้าหู้ "พลอย..."

"พลอยขอโทษ...ฮือ" พลอยพรรณเองก็เสียใจไม่น้อย เจ้าหญิงน้ำแข็งหลั่งน้ำตาออกมาจากแก้ม ลุงพลที่เป็นคนกลางชำเลืองมอง ก็อดสงสารทั้งคู่ไม่ได้ ลุงพลเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ที่ผ่านชีวิตมามาก แกรู้ดีว่า เภสัชหนุ่มที่ชื่อกรวิทย์คงรักหมอพลอยมาก ไม่เช่นนั้นคงไม่รอคอยรอรักมาถึง 10 ปี



"ทำไมครับ? แค่รักผู้ชายอย่างพี่ มันยากมากเลยเหรอครับ?" กรวิทย์เอ่ยปากทั้งน้ำตา "10 ปี ที่พี่รอคอยน้องพลอย ซื่อสัตย์ต่อน้องพลอย มันไม่มีค่าเลยเหรอครับ?"

"บางครั้ง ความรักก็ไม่ใช่ผลตอบแทนของความดีนะคะพี่กร..." เจ้าหญิงน้ำแข็งเอ่ยปากทั้งน้ำตา "อย่าทำให้พลอยรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้เลยนะคะ พลอยขอ..."

"หมอพลอยคะ ว้าย!!! อะไรกันเนี่ย!!!" พี่เปิ้ล ที่กลับมาจากธุระด้านนอกเปิดประตูเข้ามา เห็นคนทั้งสามคนอยู่ด้วยกัน ก็ตกลง "นี่มันอะไรคะเนี่ย? ทำไมพื้นถึงได้เลอะเทอะไปหมดแบบนี้ แล้วหมอพลอย? หมอพลอยร้องไห้เหรอคะ? แล้วคุณกร? ลุงพล? นี่มันอะไรกันคะเนี่ย?"

"เอ่อ...ฝุ่นมันเข้าตาค่ะพี่เปิ้ล" พลอยพรรณพยายามเก็บอาการ "พอดีมีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อย เดี๋ยวพลอยเช็ดทำความสะอาดพื้นให้นะคะพี่เปิ้ล"

"อุ้ย!!! ไม่เป็นไรค่ะหมอ!!" พี่เปิ้ลปฏิเสธ "เดี๋ยวพี่จัดการเอง!!!!"

"ไม่ต้องทั้งคู่แหละครับ เดี๋ยวลุงจัดการเอง" ลุงพลแทรกขึ้นมา "ความผิดลุงเอง ลุงมันแก่แล้ว มือไม้อ่อนเลยเผลอทำถุงน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ตกพื้น แย่จริง ๆ เลย!!!"

"เอ่อ...ว่าแต่คุณกร?" พี่เปิ้ลหันไปถามเภสัชหนุ่มที่กำลังหยิบช่อดอกกุหลาบที่ชุ่มไปด้วยน้ำเต้าหู้ขึ้นมา "มาที่นี่มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ?"

"ขอโทษที่รบกวนนะครับ..." กรวิทย์พยายามฝืนยิ้มทั้งน้ำตา "ขอโทษที่ทำให้ทุกอย่างมันเละเทะไปหมด ขอโทษจริง ๆ"

สุดท้าย กรวิทย์เลยเดินหนีออกมาจากห้องพยาบาล ปล่อยให้หมอพลอย ลุงพล และพี่เปิ้ล ช่วยกันทำความสะอาดกันสามคน

................

กรวิทย์เดินออกมาจากห้องพยาบาลพร้อมกับช่อดอกกุหลาบที่เลอะคราบน้ำเต้าหู้ เหล่าบรรดานักศึกษาพยาบาลทั้งชายและหญิงต่างมองเภสัชหนุ่มพ่ายรักเป็นทางเดียวกัน

"นั่นมันพี่กร เภสัชเจ้าของร้านขายยาฝั่งโน่นนี่แก?"

"เกิดอะไรขึ้น? ทะเลาะกับหมอพลอยเหรอ?"

"สงสัยโดนหมอพลอยหักอกมาแน่ ๆ เลย"

สารพัดคำนินทาดังขึ้นระหว่างทางที่กรวิทย์เดินจากมา จนกระทั่งเภสัชหนุ่มได้เผชิญหน้ากับ สาวน้อยนักศึกษาพยาบาลที่แอบชื่นชอบเขามานานอย่างน้องอีฟ อรัญญา



"พี่กร?" อรัญญาที่กำลังเตรียมตัวไปเรียนในคาบต่อไป เผชิญหน้ากับเภสัชหนุ่มตรงทางเดินภายในวิทยาลัยพยาบาล "มาทำธุระเหรอคะ?"

นางงามมิตรภาพเหลือบไปเห็นช่อดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ที่ชุ่มไปด้วยคราบน้ำขาว ๆ จนทำให้บางครั้ง อรัญญาผู้ใสซื่ออดนึกถึงเรื่องอกุศลไม่ได้ พาลคิดไปว่ามันเป็นน้ำกาม แต่ด้วยมารยาทและศีลธรรม เลยทำให้เธอสามารถระงับความคิดแบบนั้นได้

"ครับ..." กรวิทย์ตอบด้วยท่าทางเศร้าสร้อย "น้องอีฟมีธุระอะไรจะคุยกับพี่หรือเปล่า?"

"คือ..." อรัญญาเริ่มประหม่า "คือ..."

"คืออะไรละครับ?" เภสัชหนุ่มร่นคิ้วด้วยความสงสัย

"คือ..." น้องอีฟร่นคิ้ว หงุดหงิดตัวเองที่ไม่กล้าพูดคำนั้นออกมา "ทำไมแกถึงเป็นคนแบบนี้วะอีฟ!!! ทำไม!!! กล้าหน่อยซิวะแก!!!"

"มันเรื่องอะไรครับเนี่ย?" กรวิทย์ร่นคิ้วหนักกว่าเดิม "น้องอีฟ? มีอะไรหรือเปล่า?"

"คือ...หนูชอบพี่คะ!!!" ในที่สุด อรัญญาผู้อ่อนหวานก็เอ่ยคำนั้นออกมาทั้งน้ำตา "หนูชอบพี่ค่ะ....พี่กร!!!"

"อะไรนะ?" เภสัชหนุ่มถึงกับนิ่งเงียบไป และแล้วภาพเมื่อวันก่อนก็ย้อนกลับมา ตอนที่เพื่อนสาวของน้องอีฟที่ชื่อน้องหมวยบอกกับเขาว่าน้องอีฟแอบชอบเขาอยู่

"หนูรู้ว่าหนูยังเด็ก..." อรัญญาเอ่ยปากหน้าแดงก่ำ มือทั้งสองข้างของเธอกำแน่นด้วยความประหม่าและเขินอาย แต่สาวน้อยผู้อ่อนหวานก็พยายามเหลือเกิน พยายามที่จะพูดความรู้สึกในใจของตัวเองออกมา ให้กรวิทย์ได้รับรู้ว่า ยังมียัยเด็กโง่ ๆ คนหนึ่งแอบรักเขาอยู่ "หนูรู้ว่ามันอาจไม่สมควร แต่หนูแอบชอบพี่กรค่ะ ชอบมาตั้งแต่ตอนที่เข้าเรียนที่นี่ หนูรู้ว่าพี่กรชอบหมอพลอย แต่..."

"โอเค..." กรวิทย์พยักหน้า "ขอบคุณที่ชอบพี่นะครับน้องอีฟ แต่ว่า..."

"แต่ว่าอะไรคะ?" อรัญญาถามด้วยความสงสัย

 
................

 
หลังจากที่ปิดร้าน เขาขับรถบึ้งหน้าไปที่ผับและภัตตาคารของเพื่อนรักเพื่อปรับทุกข์ นี่คงเป็นค่ำคืนที่เจ็บปวดที่สุดอีกครั้งในชีวิตของสุภาพบุรุษผู้อาภัพอย่างกรวิทย์

"กูคงต้องตัดใจจากน้องพลอยแล้ววะเพื่อน..."

"เห้อ...ก็กูบอกมึงแล้วไงไอ้กร"

"กูรู้ แต่มึงจะให้กูทำยังไง กูรักน้องพลอยมาสิบปี อยู่ดี ๆ มึงจะให้กูเลิกรักมันเป็นไปไม่ได้"

"เออ ๆ ใจเย็น มีอะไรค่อยระบายกับกูที่ร้าน มีสติไว้ไอ้กร มึงยังมีกูเป็นเพื่อนมึงอยู่ ตั้งสติ ขับรถดี ๆ แล้วเจอกัน"

"เออ ขอบใจเพื่อน เจอกัน"

กรวิทย์ขับรถไปตามเส้นทาง ขับไปสักพัก ก็นึกเหงา เลยอยากเปิดเพลงฟังแก้เซ็ง จนไปเจอบทเพลงที่กลายเป็นว่ายิ่งตอกย้ำให้กรวิทย์ต้องเจ็บปวดกว่าเดิม

"ฉันรู้ดีว่าควรรักเธอให้น้อยลง เพราะฝืนไปก็คงเสียใจอยู่อย่างนี้ มันผ่านไปแล้ว ฉันก็ควรลืมทุกอย่าง อยากจะขอให้มันได้ลบหรือเลือนลาง จางหายไปยิ่งดี..."




ตอนแรกกรวิทย์ตั้งใจจะหมุนคลื่นหนีไปสถานีอื่น แต่ในวินาทีสุดท้าย เภสัชหนุ่มผู้พ่ายรักก็เปลี่ยนใจ พร้อมกับน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาเป็นสาย

"ฮือ..." กรวิทย์ฟุบหน้ากับพวงมาลัยรถ ในขณะที่บทเพลงดังเมื่อวันวานยังคงดังขึ้นมากระแทกใจเขาอย่างจัง คนเรามันก็แปลกอย่าง อกหักทั้งที ยังจะฟังเพลงอกหักเพื่อซ้ำเติมตัวเองอีก ซึ่งไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร

................

ตัดมาทางฝั่งลุงพล หลังจากเสร็จธุระที่ห้องพยาบาลแล้ว เขาได้แยกตัวกลับมาที่ร้าน ตอนแรกลุงพลตั้งใจจะเอาน้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋อีกชุดให้หมอพลอย แต่ถูกปฏิเสธ

หมอพลอยเดินออกมาจากหน้าห้องพยาบาล เพื่อพูดคุยบางอย่างที่เป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างเธอและลุงพล เจ้าหญิงน้ำแข็งเหลือบมองซ้ายขวา พอเห็นว่าทางสะดวกจึงเอ่ยปากออกมา

"ลุงพล..." เพื่อความมั่นใจว่าถ้าหากใครมาได้ยิน จะได้ไม่สงสัยความสัมพันธ์ของทั้งคู่ "ที่หมอบอกว่าหมอจะลาออก เก็บเรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเราสองคนนะคะ"

"ได้ครับ" ลุงพลพยักหน้า "มีอะไรจะพูดกับลุงอีกไหมครับ?"

"มีค่ะ..." พลอยพรรณยิ้มที่มุมปาก ตอนนี้เธอจำเป็นต้องแสดงไปตามบทบาทหัวโขนของตัวเอง ทั้งที่หัวใจของเธอตอนนี้มีแต่ชายสูงวัยอย่างชุมพลแล้ว "อีกไม่นาน พลอยกับพี่บอยจะต้องเลิกกัน ตอนแรกพลอยก็หวังพึ่งลุงนะ แต่สุดท้ายแล้ว พลอยก็พึ่งอะไรลุงไม่ได้เลย"

"ลุงขอโทษครับ..แหะ ๆ" ชายสูงวัยยิ้มเขิน

"ไม่ต้องมา แหะ ๆ เลยนะคะลุงพล" เจ้าหญิงน้ำแข็งทำหน้าตำหนิตาเฒ่า "ลุงเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ ที่หลังจะรับปากอะไร ให้คิดทบทวนให้ดีก่อน อย่ารับปากส่งเดชอีก เข้าใจใช่ไหมคะที่หมอกำลังพูดเนี่ย?"

"ครับ ลุงเข้าใจครับ" ลุงพลกลืนน้ำลาย ยิ่งนานวัน ตาเฒ่ายิ่งรู้สึกถึงความเข้มงวดของหมอพลอย สั่งแบบนี้นึกว่าแม่ซะอีก แม่ของลูกอ่ะนะ ฮ่า...

"แล้วก็..." พลอยพรรณกลับมาทำหน้านิ่งตามปกติ "หมออยากให้ลุงเคลียร์กับพวกนักศึกษาพยาบาลที่ลุงมีความสัมพันธ์ด้วยทั้งหมด ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม ถ้าลุงคิดที่จะรักหมอ ลุงต้องหยุดเจ้าชู้โดยเด็ดขาด ลุงทำได้ไหมคะ?"

"ทำได้ครับ" ลุงพลตอบโดยไม่ลังเล

"หมอไม่เชื่อค่ะ..." พลอยพรรณยิ้ม "ตะกี้หมอบอกว่ายังไง? หมอบอกว่าถ้าลุงจะรับปากอะไร ให้คิดทบทวนให้ดีก่อน จำได้ไหม?"

"เอ่อ...ครับ" ลุงพลยิ้มแห้ง ๆ "ลุงแก่แล้ว บางทีก็ปากไว้เกินกว่าความคิด อย่าถือสาลุงเลยนะครับคุณหมอ"

"หึ..." พลอยพรรณยิ้มที่มุมปาก "เอาเป็นว่า ไปเคลียร์เรื่องความสัมพันธ์ของลุงกับสาว ๆ ของลุงให้จบ ถ้าคิดจะจริงใจกับหมอ หมอให้โอกาสลุงแล้วนะคะ"

"ครับ..." อดีตภารโรงเฒ่าตอบ พลอยพรรณในวันนี้ดูเปลี่ยนไปจากที่เคย เธอดูเปิดใจให้แกมากขึ้นกว่าแต่ก่อน

"ลุงพล..." พลอยพรรณเอ่ยชื่อเรียกตาเฒ่า "ลุงพลก็เห็นใช่ไหมคะ ว่าพี่กรชอบหมอมาสิบกว่าปี พี่กรดีพร้อมทุกอย่าง หรือแม้กระทั้งพี่บอย แต่หมอไม่เลือก ทั้งคู่ทั้งหนุ่มกว่า หล่อกว่า และมีฐานะเหนือกว่าลุงแต่หมอก็เลือกลุง ขอให้ลุงรับรู้ด้วยนะคะว่า หมอเห็นบางอย่างในตัวลุง หมอถึงยอมรับลุงในฐานะผู้ชายคนแรก และหมออยากให้ลุงเป็นผู้ชายคนสุดท้าย เพราะฉะนั้น อย่าทำให้หมอผิดหวังนะคะ"

"ครับ..." อดีตภารโรงเฒ่าตอบ ในใจของชุมพลตอนนี้เองก็กำลังสับสนว่าต่อจากนี้จะเอายังไงดี จะหยุดทุกอย่างที่หมอพลอย แล้วเด็กสาวคนอื่น ๆ ละ

มนุษย์ลุงกลับมาที่ร้าน ตั้งหน้าตั้งตาเก็บของทำความสะอาด เพื่อเตรียมตัวกลับบ้านไปคิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมด จะหยุดทุกอย่างที่หมอพลอยดีไหม? จะหยุดทุกอย่างที่หมอพลอยดีไหม? แล้วคนอื่น ๆ ละ

ลุงพละกำลังนึกถึงนาถลดา เด็กสาวที่ซื่อสัตย์และปกป้องลุงพลมากที่ ไหนจะน้องอุ๊ที่เริ่มอ่อนข้อให้แกมากขึ้น ไหนจะคนอื่นอีก มันเป็นเรื่องลำบากใจไม่น้อย ที่คนอย่างแกจะยอมปล่อยมือเด็กสาวเหล่านี้ เพื่อไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับหมอพลอย

....จะเอายังไงดี? จะพอแค่นี้หรือไปต่อ?

................

ตัดมาที่ผับและภัตตาคารใจกลางเมืองกรุงเทพมหานคร กรวิทย์กำลังนั่งปรับทุกข์กับเพื่อน ๆ ในกลุ่มถึงปัญญาหัวใจของตัวเอง

"กูควรทำยังไงดีวะ?" กรวิทย์ตัดพ้อกับกลุ่มเพื่อนสนิท

"ตัดใจจากน้องพลอยซะ" เพื่อนของกรวิทย์ตอบ "แล้วกลับไปหาน้องเค้ก"

"แต่ว่า..."

"มึงยังจะแต่อีกเหรอว้า!!!" เพื่อนสนิทของเภสัชหนุ่มเริ่มหัวเสีย "ถ้ามึงยังลีลาเยอะ ระวังเถอะ สุดท้ายแล้วมึงจะไม่เหลือใคร คิดซิคิด!!!!"

"บางครั้งคนเราก็ต้องเลือกคนที่เขารักเรานะเพื่อน" เพื่อนสนิทอีกคนของกรวิทย์ตบท้าย

"เอางั้นก็ได้!!!" กรวิทย์กำหมัดทุบโต๊ะ "เอาวะ!!! กูเลือกน้องเค้ก!!!

สุดท้ายกรวิทย์เลยคิดได้ และขับรถไปหาน้องเค้กที่กำลังออกกำลังกายที่ฟิตเนส ด้วยความหวังว่าทุกอย่างยังไม่สายเกินไป ชายหนุ่มขับรถออกจากร้านได้ไม่นาน ก็ถึงสถานฟิตเนสที่น้องเค้กชอบมาออกกำลังกายอยู่เป็นประจ

"เค้ก..." กรวิทย์เหลือบไปมองช่อดอกไม้ช่อใหม่ที่ตัวเองซื้อมา "หวังว่ามันคงยังไม่สายเกินไปใช่ไหม? ให้โอกาสพี่นะเค้ก"

แต่แล้ว เมื่อกรวิทย์เปิดประตูสถานฟิตเนสเข้าไป ภาพที่กรวิทย์ไม่คิดว่าจะเห็นก็ปรากฏขึ้น

"อ่าว? คุณกรวิทย์ มาออกกำลังกายเหรอครับ?" ลุงพลที่กำลังถือดัมเบลข้างละ 15 กิโลยืนอยู่ตรงหน้า ลุงพลมาทำอะไรที่นี่เนี่ย กรวิทย์คิด

"ลุงพล?" กรวิทย์แทบไม่อยากเชื่อสายตา "ลุงมาทำอะไรที่นี่เนี่ย?"

"ถามแปลก ๆ" ลุงพลนั่งลงบนม้านั่งปรับเอนได้ ก่อนทำการยกดัมเบลขึ้นเซ็ตละ 15 ครั้ง "มาฟิตร่างกายไงคุณ? แก่แล้วต้องดูแลสุขภาพนะครับ"

"ลุงพลคะ!!!" น้องเค้กในชุดออกกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ "อ่าว? พี่กร? มีธุระอะไรเหรอคะ?"

"เค้ก..." เภสัชหนุ่มผู้แสนดีแทบล้มทั้งยืน มือไม้อ่อนจนช่อดอกไม้ที่ถือมาตกลงไปกองบนพื้น

"รู้จักกรวิทย์ด้วยเหรอจ๊ะน้องเค้ก?" ลุงพลถอดเสื้อกล้ามโชว์ซิคแพ็คลีน ๆ จนเหลือเพียงกางเกงขาสามส่วนสีดำช่วงล่าง และภาพที่ทำให้กรวิทย์ต้องช็อคคือภาพของน้องเค้กที่เข้าไปซบอกแน่น ๆ และชุ่มไปด้วยเหงื่อของลุงพลอย่างมีความสุข "มีเมียเด็ก ก็ต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกาย และดูแลสุขภาพ จริงไหมครับ?"

"เค้ก..." กรวิทย์แทบล้มทั้งคืน "นี่มันไม่จริงใช่ไหม? เค้กกับลุงพลก็..."

"มาก็ดีแล้วค่ะพี่กร..." เค้กยิ้มยั่วใส่กรวิทย์ผู้โง่เขลา ก่อนหันไปซบอกลุงพลที่เปลือยช่วงบน บอกพี่กรไปซิคะลุงพล ว่าเค้กกับลุงพล เราสองคนรักกัน"

"ไม่จริง!!! ไม่จริง!!! ไม่!!!" กรวิทย์เหมือนคนเสียสติ ชายหนุ่มส่ายหน้าเหงื่อแตกด้วยความตกใจ "นี่มันอะไรกัน!!!"

"คุณ!!! คุณครับ!!! คุณมาทำอะไรที่นี่ ค่าสมัครเมมเบอร์ฟิตเนต 999 บาทครับคุณ!!!" เสียงเรียกของชายหนุ่มดังขึ้นด้านหลัง พอกรวิทย์หันไป เขายิ่งตกใจหนัก เพราผู้ชายคนนั้นก็คือลุงพลอีกเช่นเคย

"ห๊ะ!!! ลุงพล!!!!" กรวิทย์ทำหน้าเลิ่กลั่ก เมื่อเห็นว่าเหล่าบรรดาผู้ใช้บริการในสถานฟิตเนสล้วนเป็นลุงพลทั้งหมด ราวกับว่าทั้งหมดเป็นร่างโคลน เหมือนเอเยนต์สมิธในภาพยนตร์ไตรภาคเรื่อง The Matrix กันเลยทีเดียว



"สวัสดีคุณกรวิทย์!!!" ลุงพลในชุดสูทสีดำ เน็คไทสีดำ และส่วมแว่นสีดำปรากฏตัวพร้อมกับเม็ดยาสีน้ำเงินและสีแดง "คุณเป็นผู้ป่วย คุณต้องเลือกกินยาสองเม็ดนี้เพื่อรักษาอาการป่วยของคุณ"

"ยาอะไร!!! ผมไม่ได้ป่วยสักหน่อย!!!!" พอรู้สึกตัวอีกที กรวิทย์ก็นอนอยู่ในโรงพยาบาล เสื้อผ้าของเขากลายเป็นผู้ป่วยไปแล้ว "นี่มันอะไรกันเนี่ย?"

"ถ้าคุณกินยาสีน้ำเงิน ลุงพลจะได้สมหวังกับหมอพลอย" ลุงพลในชุดนายแพทย์ปรากฏตัวขึ้นมาด้านหลัง "และถ้าคุณกินยาเม็ดสีแดง ลุงพลจะสมหวังกับน้องเค้ก!!!"

"ไม่!!! กูไม่กิน!!!! กูไม่กิน!!! กูไม่กิน!!!" กรวิทย์กรีดร้องด้วยความทรมานอย่างสุดขีด เมื่อเอเยนต์ลุงพลและคุณหมอลุงพลพยายามยัดเยียดเม็ดยาสองสีให้กรวิทย์ที่เป็นผู้ป่วยได้กิน เภสัชหนุ่มผู้อาภัพรักกรีดร้องอย่างทรมาน จนกระทั่ง


............................

"ไอ้กร!!! ตื่นโว้ย!! ตื่น!!!!"

"ห๊ะ!!!" กรวิทย์สะดุ้งตื่นขึ้นมาจากความฝัน เภสัชหนุ่มกวาดสายตามองก็พบว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในผับและร้านอาหารของเพื่อนรัก "กูฝันเหรอเนี่ย?"

"เออดิไอ้สัส!!" เพื่อนเจ้าของร้านตอบ "มึงแม่งมาถึงกินเบียร์หมดไปเกือบครึ่งโหลแล้วก็สลบไปตั้งแต่ช่วงเย็น เชี่ย!!! เป็นไรมากป่ะวะ!!!"

"กู...โอ้ยยย" กรวิทย์หายใจหอบถี่ ก่อนเอามือกุมขมับ จนรู้สึกถึงการกระตุกของเส้นเลือด "ฝันร้ายว่ะ!!!"

"เออ...มึงไปล้างหน้าล้างตาก่อนเถอะ" เพื่อนรักของกรวิทย์ตอบ "เดี๋ยวกูหาซุบร้อน ๆ ให้มึงกิน เผื่อมึงจะดีขึ้น"

กรวิทย์ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำในสภาพโซซัดโซเซ แต่ยังพอทรงตัวอยู่ได้ ชายหนุ่มปลดทุกข์เบาก่อนเดินไปไขก๊อกบนซิงค์เพื่อล้างมือและล้างหน้า

"โชคดีแค่ความฝัน..." กรวิทย์บ่นกับตัวเอง "โอ้ยยย!!!"

สักพัก เสียงไลน์ก็ดังขึ้น เภสัชหนุ่มเลยหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาดู ก่อนที่รอยยิ้มจะปรากฏบนใบหน้าของกรวิทย์

"พี่กร? เป็นยังไงบ้างคะพี่?" น้องเค้กทักไลน์มาถามด้วยความเป็นห่วง "กลับถึงบ้านหรือยังคะ?"



"น้องเค้ก..." กรวิทย์ยิ้มด้วยความสุข ถึงแม้ว่าเขาจะต้องผิดหวังกับหมอพลอยแน่นอนแล้ว แต่ดูเหมือนว่าในความโชคร้ายยังมีความโชคดีอยู่บ้าง เมื่อน้องเค้กยังเหมือนเดิม ยังคงรอคอยและมอบความปรารถนาดีให้เขาเสมอมา ดังนั้น...

"พี่มาคุยกับเพื่อนข้างนอกครับ" กรวิทย์เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับรอยยิ้ม "ไว้วันไหนว่าง ๆ เราไปดินเนอร์กันสองคนนะครับ"

"ค่ะ..." น้องเค้กพิมพ์ไลน์ตอบกลับมา "ยังไงก็อย่าดื่มเยอะนะคะ เดี๋ยวขับรถไม่ไหว เค้กเป็นห่วง"

กรวิทย์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กดแป้นพิมพ์อยู่หน้าห้องน้ำ จนเพื่อน ๆ ของกรวิทย์หันไปมองด้วยความสงสัย

"ไหนมึงบอกว่ามันโดนน้องพลอยหักอก?"

"ก็มันบอกกับกูแบบนี้ พอมันมาถึงร้านกู มันก็กระดกเบียร์หมดไปครึ่งโหล"

"มันเป็นไบโพลาร์ป่ะวะ?"


สำหรับกรวิทย์แล้ว คำพูดที่ว่าเลือกคนที่เขารักเรามันหมายถึงแบบนี้นี่เอง ถึงจะเจ็บจากคนที่ไม่ได้รักอย่างหมอพลอย แต่อย่างน้อยเขาก็ยังมีน้องเค้กที่รออยู่ เลิกโลแลและตัดสินใจเลือกคนที่เขารักเราเถอะกรวิทย์ ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไป
................

ตัดมาทางฝั่งครูเบสท์ หลังจากเลิกงาน เธอก็แวะขับรถไปหายัยอิมเพื่อนรักเพื่อกินข้าวเย็นด้วยกัน พร้อมกับพูดคุยถึงการนัดมีทติ้งในกลุ่มคณะพยาบาลศาสตร์ภาคอินเตอร์ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

"ทับทิมตอนนี้อยู่ไหน แล้วจะกลับไทยเมื่อไร?" ครูเบสท์เอ่ยปากถามยัยอิมเพื่อนรัก ที่ผันตัวไปเป็นดีไซนเนอร์และนักธุรกิจ

"มันบินอยู่กาตาร์ บ่นคิดถึงไทย อยากกลับมาทำงานที่ไทยใจจะขาด" ยัยอิมตอบ "เห็นว่ามันคบกับหนุ่มนักธุรกิจแขกที่นั่นด้วยนะเบสท์ โคตรรวย"

อัมพรเปิดอินสตาแกรมของยัยทับทิมเพื่อนร่วมคณะพยาบาลศาสตร์ให้เบสท์ดู อาจารย์สาวถึงกับร้องว้าวในชีวิตสุดหรูและสุดปังของยัยทับทิมเพื่อนรักที่เป็นแอร์โฮสเตสสายการบินระหว่างประเทศที่ตะวันออกกลาง ในกลุ่มสามใบเถาจากคณะพยาบาลศาสตร์ภาคอินเตอร์ กล่าวได้ว่าทับทิม คือนัมเบอร์วันตัวจริงของกลุ่ม ที่แม้แต่อัมพรและภัคจิรายังต้องยอมรับ

"ชีวิตยัยทับทิมนีดี๊ดีเนอะ ว่าไหม?" ยัยอิมแสดงความคิดเห็น ขณะกำลังเลื่อนหน้าจอสมาร์ทโฟนดูชีวิตของทับทิม สาวไฮโซประจำกลุ่ม

"ใช่..." ครูเบสท์ยิ้ม "สงสัยอีกหน่อยคงได้เป็นเจ้าสาวแขกแล้วละเพื่อนเรา"

สองสาวอดีตนักศึกษาพยาบาลศาสตร์ภาคอินเตอร์พูดคุยสนทนาในมื้อเย็นภายในร้านอาหารที่ดูเรียบง่ายแต่แอบแพงใจกลางเมือง ก่อนแยกย้ายกันกลับบ้านทางใครทางมัน



"อิม..." ภัคจิราเอ่ยชื่อเพื่อนรัก "ถ้านัดรวมเพื่อน ๆ ได้ครบทุกคนเมื่อไร ก็แท็คหรือไลน์มาบอกชั้นด้วยนะเว้ย"

"ได้จ้า!!!" ยัยอิมยิ้มหวาน "บางทีชั้นอาจจะลองหาหนุ่ม ๆ โปรไฟล์ดี ๆ แนะนำให้แกได้รู้จักนะ เปิดใจมองหาตัวผู้บ้างได้แล้วแก จะได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที ชั้นมีผัวมีลูกแล้วนะเว้ย สงสารชั้นบ้าง"

"ไม่เอาอ่ะ ชั้นอยากทรมานแกแบบนี้ไปเรื่อย ๆ" ภัคจิรายิ้ม ก่อนโบกมือลาเพื่อนรักเพื่อกลับบ้านทางใครทางมัน อาจารย์สาวเดินมาที่โรงจอดรถหลังร้าน เพื่อขับรถ Honda Civic สีบลอนด์กลับบ้านแถวพัฒนาการ

ทุกอย่างดูปกติในช่วงค่ำคืนใจกลางมหานคร จนกระทั่งภัคจิราสัมผัสได้ถึงความปิดปกติของเครื่องยนต์ เมื่อควันสีขาวพวยพุ่งออกมาจากหน้ากระโปรงรถ พอเห็นท่าไม่ดี อาจารย์สาวเลยเลี้ยวรถจอดข้างทาง เพื่อตรวจสภาพรถ ทั้ง ๆ ที่เธอไม่รู้เรื่องเครื่องยนต์เลยแม้แต่น้อย

"โอ้ย!!! รถมาเสียอะไรตอนนี้เนี่ย!!!" ภัคจิราเปิดกระโปรงหน้ารถดู เธอไม่รู้เรื่องเครื่องยนต์กลไกเลยแม้แต่น้อย อาศัยว่าแต่ขับอย่างเดียว นาน ๆ ครั้งถึงจะพารถเข้าอู่ไปเช็คสภาพ "แล้วจะทำยังไงเนี่ย!!!"

นี่ก็จะสามทุ่มแล้ว ภัคจิรารู้ดีว่าเธอเป็นผู้หญิง และมันไม่ปลอดภัยเอาซะเลยที่รถของเธอมาเสียใจกลางเมืองแบบนี้ จะไปตามช่างที่ไหนได้บ้างในเวลาตอนนี้? หรือจะทิ้งรถเอาไว้แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาวัดดวงกันว่ารถยังอยู่ที่เดิมหรือว่าอาจถูกตำรวจลากไปดี?

"แล้วจะทำยังไงเนี่ย!!!! โอ้ย!!!!" อาจารย์สาวจับโน่นจับนี่ จนคราบเขม่าติดมือ ภัคจิราทำหน้ามุ่ยด้วยความกังวล จนกระทั่งลุงพลที่บังเอิญขับรถมอเตอร์ไซค์ไปจ่ายตลาดแถวนั้นแวะมาเจอเข้าพอดี

"ครูเบสท์? ครูเบสท์ใช่ไหมครับ?" ลุงพลชะลอรถเพื่อถามอีกฝ่าย "รถเป็นอะไรครับครู?"

"รถเสีย สตาร์ทเครื่องไม่ได้เลยค่ะลุง" ภัคจิราดูใจชื้นขึ้นมาบ้าง เมื่อเห็นลุงพลปรากฏตัวต่อหน้า "ช่วยเบสท์หน่อยนะคะลุง เบสท์ไม่รู้เรื่องเครื่องยนต์เลย"



ลุงพลยิ้มให้ครูเบสท์ ก่อนถอดหมวกกันน็อคแขวนไว้ที่ตะกร้าหน้ารถมอเตอร์ไซค์ เพื่อช่วยดูอาการรถยนต์ Honda Civic ของครูเบสท์ให้

"โอ้ย!!! ควันโขมงเลยแหะ!!!" ลุงพลยืนตรวจเครื่องยนต์รถของครูเบสท์ "ไม่แน่ใจว่าน้ำกลั่นแห้งหรือรั่วนะครับครู แต่ต้องรอก่อน เปิดดูหม้อน้ำตอนนี้มีหวังมือพองแน่"

"ค่ะ รบกวนด้วยนะคะลุงพล" ภัคจิราดูกังวลใจเป็นอย่างมาก ก่อนที่เธอจะหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาเพื่อพูดคุยกับเพื่อนในกลุ่มไลน์ระหว่างรอ

ลุงพลแอบชำเลืองมองครูเบสท์เป็นระยะ ระหว่างยืนอยู่หน้ากระโปรงรถครูเบสท์ จนกระทั่งไปเหลือบเห็นรถมอเตอร์ไซค์ที่แล่นมาด้วยความเร็วจากด้านหลัง

"ครูเบสท์ ระวังรถครับ!!!!" ลุงพลเอ่ยปากเตือนครูเบสท์ที่ยืนพิมพ์ไลน์บนสมาร์ทโฟนอยู่ โดยไม่รู้ว่ามีคนขับรถมอเตอร์ไซค์ที่แล่นมาอย่างรวดเร็วจากด้านหลัง

"ปรี๊ด!!!!" เสียแตรรถมอเตอร์ไซด์ดังลั่น ครูเบสท์พอหันไปก็ร้องด้วยความตกใจ ก่อนที่ลุงพลจะดึงร่างของเธอออกมาได้ทันควัน

"เป็นบ้าอะไรน่ะคนสวย!!! อยากตายเหรอ!!!" ขาซิ่งคนนั้นหันมาด่าครูเบสท์ด้วยความโกรธ ก่อนบีบคันเร่งหนีไป แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ

"เอ่อ..." ครูเบสท์ตกอยู่ภายใต้อ้อมกอดของลุงพลที่เข้ามาช่วยด้วยการดึงร่างของเธอออกมา เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ ที่ลุงพลและครูเบสท์ได้มองตากันในระยะเผาขนแบบนี้

"ครูเบสท์..." ลุงพลมองอาจารย์สาวตาไม่กระพริบ งดงามเหลือเกิน ภัคจิราวดี ผู้มีศักดิ์ไม่แพ้พลอยพรรณรายผู้เป็นพี่สาวแห่งองค์ตุลาการสวรรค์


โปรดติดตามตอนต่อไป

สงสัยลุงพลจะได้เล่นครูเบสเร็วๆ นี้แน่  ลุงโชว์สกิลพระเอกแล้ว

Nato87 : หลังน้องทราย โอเคนะ 55555+

อย่าบอกนะว่าครูเบสจะหลงคารมลุงพลอีกคน

Nato87: ง่ายไปครับ บอกได้แค่ว่าหลังจากนี้เป็นต้นไป คุณจะได้เห็นหมอพลอยหึงโหดใส่ลุงพลบ้างละ โทษฐานใกล้ชิดกับครูเบสท์มากไป 5555

รอบนี้เป็นคิวครูเบสสินะ

ถึงเวลาครูเบสท์แล้วซินะ

รับปากแต่เรื่องเด็กๆ แต่ครูเบสจัดได้นะลุง

พี่กรจบ mission complete กับน้องเค้กซะที ยังงี้อีฟก็อกหักสิไปให้ลุงดามใจ

Nato87 : บอกแล้วไง ผมแค่ชอบขยี้ตัวละครตัวนี้เฉย ๆ แต่ไม่ได้คิดกะเอาให้เขาถึงตายครับ 5555+ ถึงเป็นนิยายเรื่องเสียว แต่คนดีอย่างเขา ควรได้รับสิ่งดี ๆ ตอบแทนบ้างนะ

ครูเบสจะเริ่มชอบลุงพลขึ้นบ้างไหมทั้งช่วยซ่อมรถ ช่วยจากมอไซด์ชนด้วย

 คนต่อไปนี้หมอเบสแน่ เฝ้ารอมาแสนนาน ขอบคุณมากครับ

 ::HeyHey::ลุงพลอย่าแต๊ะอั้งครูเบสสิ 

รักหรอกจึงแกล้งจริว หมอพลอยสั่งมาลุงพล

เป็นการใกล้ชิดกันครั้งแรกของลุงพลกับหมอเบสท์


Nato87 : ใช่แล้วครับ ถึงเวลาที่ครูเบสท์ต้องเฉิดฉายบ้างได้แล้ว

ตื่นเต้นที่จะคิดว่ามันถึงคิวครูเบสแล้วซะที

รับปากหมอพลอยแล้วนะ

 ::HeyHey::รับปากหมอพลอยแต่จะทำได้หรือครูเบสเข่ามาอีก