พูดคุยก่อนอ่าน : กลับมาแล้วนะครับสำหรับตอนใหม่ ตอนนี้ก็เช่นเดิม ไม่มีฉากเสียวครับ 55555+ ผิดหวังกันใช่ไหมละ? ผมก็พูดคำเดิม และจะพูดแบบนี้ตลอดไปว่า นิยายเสียวของผม ไม่ได้เน้นแค่บทเลิฟซีน ผมเน้นหนักทั้งเรื่องคาแรคเตอร์ตัวละคร บทดราม่าด้วยครับ

ตอนนี้เป็นจุดแตกหักระหว่างหมอพลอยและครูเบสท์นะครับ ดราม่าจัดเต็ม เพื่อส่งให้หมอพลอยเป็นตัวร้าย และทำให้ครูเบสท์กลายเป็นนางเอกตัวจริง ผมเข้าใจนะครับว่าแฟนคลับหมอพลอยคงเสียใจ ที่ผมพูดแบบนี้ แต่ผมก็ต้องพูดครับ ทุกอย่างในเรื่องนี้ มีจุดสูงสุดและจุดต่ำสุดในตัวของมันน่ะครับ



จากนี้ไปจะไม่ใช่ช่วงเวลาแห่งความรุ่งโรจน์ของหมอพลอยอีกแล้วครับ นับจากนี้ไปจะเป็นยุคสมัยของครูเบสท์แล้วละนะ ถึงเวลาที่ราชินีองค์ใหม่จะได้นั่งบนบัลลังค์แล้วครับ (ไม่รู้จะตอกย้ำทำไมนักหนา 5555+)

อย่างที่ผมบอกไว้นะครับ ทุกคนในเรื่องนี้ มีจุดสูงสุดและจุดต่ำสุด กรรมเป็นผลมาจากการกระทำ โดยเฉพาะนาถลดา สาวนุ้ยตัวแสบของเราครับ ส่วนจะเป็นเรื่องอะไรให้ไปติดตามกันดูครับ

อะ!!! สำหรับฉากครูเบสท์เสียสาว อีกไม่เกินสองตอน คุณจะได้อ่านครับ ใกล้งวดเข้ามาทุกขณะแล้ว มาดูกันว่าเธอจะหวาน หวานได้เท่าหมอพลอยหรือเปล่า ขอให้อดใจลุ้นกันครับ

ปล.ฝากติดตามตอนพิเศษ ประกาศผลคะแนนนิยมตัวละคร+เกร็ดที่มาของตัวละครด้วยนะครับ

ปล2.เกือบลืม ตอนนี้ลุงพลไม่มีบทครับ พักหลัง ๆ ลุงพลชักเหมือนตัวประกอบขึ้นทุกวันนะ เกมรักเกมนี้กลายเป็นเกมที่ขับเคลื่อนด้วยเหล่าบรรดานางเอกทั้ง 12 คนไปซะแล้ว และตอนหน้า สปอยด์ไว้นิดนึงว่า หมอพลอยจะไปเยี่ยมลุงพลที่ห้องพักคนไข้ และอาจมีฉากเซอร์วิสให้คุณได้ลุ้นจนหัวใจเต้นเพื่อเรียกน้ำย่อยก่อนถึงฉากเผด็จศึกครูเบสท์ใน 'เกมรักฯ ปี 2 ตอนที่ 17 : คนดีไม่ห่างเหิน' นะครับ



####################

ความเดิมจากตอนที่แล้ว




พลอยพรรณนั่งมองนาถลดาที่กำลังเดินเข้ามาภายในห้อง หมอสาวเชิญให้นักศึกษาพยาบาลนั่งเพื่อเริ่มหัวข้อสนทนา

"มีอะไรเหรอจ๊ะนาถ?" ถึงแม้จะเคร่งเครียดยังไง แต่หมอพลอยก็ยังฝืนทำหน้ายิ้มแย้มราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

"คือ...หนูมีเรื่องสำคัญจะมาบอกคุณหมอน่ะคะ" นาถลดาเอ่ยปาก "เป็นเรื่องของครูเบสท์กับลุงพลน่ะคะ"

"อะไรนะ?" พอได้ยินชื่อลุงพล รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าก็เหือดหายไป พลอยพรรณร่นคิ้วด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับสองคนนี้ "ทำไม? ลุงพลกับครูเบสท์ทำไม?"

"คือ...นาถไม่รู้ว่ามันจะเหมาะสมหรือเปล่าที่จะพูดเรื่องแบบนั้นออกมาก" นาถลดาพอเห็นหมอพลอยเสียอาการก็ได้ใจ "คือเมื่อตอนบ่าย หนูเห็นครูเบสท์เข้าไปหาลุงพลที่ห้องผู้ป่วยคะ"



"ยังไง? เกิดอะไรขึ้นกับลุงพล? แล้วครูเบสท์ไปหาลุงพลทำไม!?" พลอยพรรณเริ่มสติหลุด ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะความหึงหวงหรือยังไงไม่ทราบ แต่หมอพลอยรู้สึกว่าพักหลังลุงพลพยายามทำตัวใกล้ชิดสนิทสนมกับครูเบสท์มากเกินไปจนผิดสังเกต ตั้งแต่เหตุการณ์เผชิญหน้ากันที่โรงอาหารเมื่อวันก่อนแล้ว

"หมอเองก็รู้ใช่ไหมคะ ว่าลุงพลเป็นคนยังไง?" นาถลดาแกล้งทำหน้ากังวลใจ ในขณะที่สายตาของเธอกลับฉายแววประกายด้วยความหวังอะไรบางอย่าง ที่ไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก "หนูเห็นครูเบสท์เข้าไปในห้องลุงพลตั้งนาน ไม่รู้ว่าเข้าไปทำอะไร หมอคิดดูนะคะ ว่ามันมีธุระสำคัญอะไรขนาดไหน ที่คนระดับครูเบสท์จะต้องเข้าไปหาลุงพลด้วย หนูว่าเรื่องนี้..."

"เดี๋ยว!!! เดี๋ยวนะนาถ!!!" หมอพลอยผายมือให้นาถลดาหยุดพูด ด้วยความรู้สึกประหลาดใจ "คือตกลงลุงพลเป็นอะไร? นาถรู้ไหม?"

"ครูเบสท์บอกว่าลุงพลไปเปลี่ยนหลอดไฟในห้องพักครูแล้วเกิดอุบัติเหตุล้มลงจากบันไดช่างนะค่ะหมอ" นาถลดาอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้หมอพลอยฟัง "แต่หมอคะ หนูเห็นกับตาเลยนะคะ ว่าครูเบสท์เข้าไปในห้องลุงพลตั้งนาน แล้วออกมาด้วยท่าทางผิดปกติ ว่าบาปไปนะคะ หนูไม่รู้ว่าลุงพลกับครูเบสท์..."

"นาถ..." หมอพลอยผายมือห้ามนาถลดาอีกรอบ "แล้วทำไมนาถเอาเรื่องนี้มาบอกหมอ?"

"ก็นาถรู้ไงคะ ว่าหมอกับลุงพลน่ะรักกัน" สาวนุ้ยจอมปั่นจากหาดใหญ่ตอบ พลอยพรรณก็นิ่งเงียบไป ราวกับว่าเธอเองก็ยอมรับในสิ่งที่นาถลดาพูด "หมอไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอคะ? ที่ลุงพลกำลังคิดนอกใจหมอไปมีคนใหม่ แล้วคน ๆ นั้นก็คือครูเบสท์น่ะคะ?"

พลอยพรรณนั่งเงียบ จนนาถลดาหรี่ตามองด้วยความสงสัยว่าตกลงคุณหมอสาวจะว่ายังไง

"หมอคะ?" นาถลดาเอ่ยปากเรียก

"หมอรู้แล้ว..." พลอยพรรณตอบ "แล้วเรื่องนี้มีใครรู้บ้าง นอกจากนาถ?"

"มีแค่หนูคนเดียวค่ะ" นาถลดาตอบ

"แล้วนาถไปทำอะไรแถวนั้น ไม่มีเรียนเหรอ?" พลอยพรรณถามต่อ



"หนูขึ้นวอร์ดคนไข้ไปฟังบรรยายและดูสถานที่จริง เพื่อเตรียมขึ้นวอร์ดฝึกงานเทอมสองค่ะหมอ" นาถลดาใช้ไหวพริบตอบประเด็นที่หมอพลอยสงสัย "หนูน่ะไม่อยากใส่ร้ายครูเบสท์หรือลุงพลหรอกนะคะ แต่หมอก็รู้ว่าลุงพลเป็นคนยังไง หนูน่ะพูดอะไรไปลุงพลคงไม่ฟังหรอก ก็มีแต่หมอเนี่ยแหละคะที่จะหยุดลุงพลได้"

"เฮ้อ...นี่มันวันอะไรของชั้นนะ!!!" พลอยพรรณถึงกับกุมขมับด้วยความเครียด "เอาละ เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับแล้วอย่าบอกใครนะนาถ เดี๋ยวหมอจะลองไปคุยกับลุงพลและครูเบสท์ดู"

"ได้ค่ะ" นาถลดาสายปั่นตอบ "แต่หมอคะ อย่าบอกสองคนนี้นะคะว่าหนูเอาเรื่องมาบอกหมอ ไม่งั้นหนูแย่แน่ ๆ นะคะ"

พลอยพรรณลืมตามองนาถลดาที่นั่งทำตาแป๋วอยู่ตรงหน้า ก็คิดชั่งใจว่าจะทำยังไงดี? จะปล่อยผ่าน ก็ไม่มั่นใจว่าครูเบสท์จะปลอดภัยจากลุงพล พลอยพรรณกำลังถามตัวเองว่าสิ่งที่เธอกำลังจะทำต่อไปนี้เนี่ย ตกลงว่าเธอหึงหวงลุงพลหรือว่าเธอกลัวว่าลุงพลจะทำมิดีมิร้ายครูเบสท์กันแน่?

"ก็ได้..." พลอยพรรณพยักหน้า "มีธุระอะไรอีกไหมจ๊ะ?"

"ไม่มีแล้วค่ะ" นาถลดาสายปั่นตอบ "หนูไม่มีอะไรจะรบกวนหมอแล้ว แต่หมอคะ หนูขอยืนยันคำเดิม มีแค่หมอคนเดียวนะคะ ที่จะหยุดเรื่องนี้ได้ หมอต้องทำอะไรสักอย่างนะคะ ก่อนที่ลุงพลกับครูเบสท์จะ..."

"ไม่ต้องพูด!!! หมอรู้แล้ว!!!" พลอยพรรณแทรกขึ้นมา "เดี๋ยวหมอจัดการเองนะนาถ นาถกลับไปทำธุระของนาถต่อเถอะ ขอบคุณที่เอาเรื่องนี้มาบอกหมอนะ"

"ค่ะ..." สาวนุ้ยตัวแสบตอบ ก่อนพนมมือไหว้ลาหมอพลอย "งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ"

ในจังหวะที่นาถลดากำลังจะเปิดประตูออกไป พลอยพรรณเหมือนคิดอะไรได้บางอย่าง ก็เลย...

"นาถ!!! เดี๋ยวก่อน!!!" หมอพลอยเรียกนาถลดาที่กำลังจะเปิดประตูเดินออกไป

"มีอะไรคะหมอ?" นาถลดาหันมายิ้มให้หมอพลอย

"ถ้ามีอะไรผิดปกติระหว่างลุงพลกับครูเบสท์ ให้รีบมาบอกหมอ ตกลงไหม?"

"ตกลงค่ะ" สาวร่างเล็กตอบ ก่อนเดินออกจากห้องไป ด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก ด้วยความดีใจที่ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ให้หมอพลอยได้ปวดหัวเล่น

พลอยพรรณตั้งศอกบนโต๊ะทำงาน ประสานมือเข้าด้วยกันเพื่อค้ำหน้าผากของตัวเอง เรียกได้ว่าตอนนี้หมอพลอยเครียดกับสารพัดเรื่องราววุ่นวายที่ถาโถมเข้ามา ทางบ้านก็กำลังมีประเด็นร้อน เรื่องของหัวใจก็กำลังมีปัญหา

ความรักหรือความหลง? พลอยพรรณ แกเป็นอะไรของแกเนี่ย!!!

สุดท้าย พลอยพรรณเลยหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาทักไลน์ไปหาครูเบสท์ เพื่อขอนัดคุยด้วยเรื่องนี้

"เบสท์ เย็นนี้ว่างไหม?"

"ว่างค่ะ มีอะไรเหรอคะพี่พลอย?"

"พลอยมีอะไรจะคุยด้วย ธุระสำคัญน่ะคะ"

"ได้ค่ะ แล้วจะนัดเจอกันที่ไหนคะ?"

"ที่ศาลาตรงโรงจอดรถก็แล้วกัน มันเงียบสงบดี"

"ค่ะ แล้วเจอกันค่ะพี่พลอย"

แล้วพลอยพรรณก็กดวางสาย ก่อนถอนหายใจยาวด้วยความเหนื่อยล้าสุดกำลัง นี่มันวันอะไรของเธอเนี่ย?

................................

หลังจากหมดเวลาราชการ ภัคจิราก็เดินมารอพลอยพรรณที่ได้นัดหมายมาเจอกันที่ศาลาตรงโรงจอดรถ ตอนนี้ก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว ครูบาอาจารย์และเจ้าหน้าที่ของวิทยาลัยพยาบาลต่างแยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเองกันเกือบหมด

"อืม...จะหกโมงเย็นแล้วนะ" ภัคจิราเหลือบมองเวลาข้อมือของตัวเอง "พี่พลอยจะมาไหมเนี่ย?"

"เบสท์ ขอโทษที่ปล่อยให้รอนานนะคะ" พลอยพรรณเดินสะพายกระเป๋าแบรนด์เนมเข้ามาทักทายภัคจิราที่นั่งรออยู่ภายในศาลามาได้สักพักใหญ่ "ขอโทษที่ปล่อยให้รอนานนะคะ พอดีต้องเคลียร์งานเอกสารบนโต๊ะ"

"ไม่เป็นไรค่ะพี่พลอย" ภัคจิรายิ้ม "นั่งก่อนซิคะ"

"ไม่เป็นไรคะเบสท์ พลอยมีธุระจะคุยไม่นาน เสร็จแล้วก็จะกลับละ" พลอยพรรณตอบด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่ค่อยสบอารมณ์นัก จนทำให้ภัคจิรารับรู้ถึงความผิดปกติได้

"มีธุระอะไรสำคัญจะคุยกับเบสท์เหรอคะพี่พลอย?" อาจารย์สาวเอ่ยปากถาม

"เอ่อ..." พลอยพรรณตั้งสติ เรียบเรียงประโยคในหัวก่อนเริ่มพูดออกมา "วันนี้เบสท์ไปเยี่ยมลุงพลที่ห้องพักคนไข้เหรอคะ?"

"ใช่ค่ะ...เบสท์ไปเยี่ยมลุงพลเมื่อตอนบ่าย พอดีลุงพลไปช่วยเปลี่ยนหลอดไฟ แล้วเกิดอุบัติแหตุล้มจากบันไดช่าง พี่เอ๋กับเบสท์ก็เลยพาลุงพลไปเข้าโรงพยาบาลน่ะคะ" ครูเบสท์ตอบ สีหน้าของอาจารย์สาวเริ่มเปลี่ยนไป ราวกับว่ากำลังสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอะไรบางอย่าง "มีอะไรหรือเปล่าคะพี่พลอย? แล้วใครเอาเรื่องนี้มาบอกพี่พลอยเหรอคะ?"

"คือ...พยาบาลที่เฝ้าเวรน่ะคะที่มาบอกพี่" พลอยพรรณใช้ไหวพริบแก้ไขสถานการณ์ "แล้วเบสท์ไปเยี่ยมลุงพลคนเดียวเหรอคะ?"

"เอ่อ..." ภัคจิราตอบ "ตอนแรกก็มีพี่เอ๋ไปด้วย แต่ว่าพี่เอ๋มีธุระด่วน เบสท์ก็เลยแวะเข้าไปเยี่ยมลุงพลคนเดียว แล้วก็ติดต่อธุระให้ญาติลุงพลทราบเรื่องน่ะคะ"

"อืม..." พลอยพรรณพยักหน้า "แล้ว...เอ่อ...เข้าไปเยี่ยมลุงพลนานไหมคะเบสท์? แล้วลุงพลว่าอะไรบ้างคะ?"

"เดี๋ยวนะ พี่พลอย?" ครูเบสท์เริ่มรู้สึกสงสัย "มีอะไรหรือเปล่าคะเนี่ย? คือเบสท์แค่เข้าไปเยี่ยมลุงพลเฉย ๆ เท่านั้นแหละคะพี่พลอย ก็คุยกันนิดหน่อย ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นเลย? พี่พลอยคะ? นี่พี่พลอยกำลังสงสัยอะไรอยู่หรือเปล่าคะ?"

"ขอพูดตามตรงนะคะเบสท์" หมอพลอยร่นคิ้วใส่ครูเบสท์ "คือมันมีความจำเป็นแค่ไหนที่เบสท์จะต้องไปเยี่ยมลุงพลคะ แล้วไปคนเดียว ไม่คิดว่ามันมากเกินไปเหรอคะ ครูเบสท์เป็นใคร ลุงพลเป็นใคร คิดถึงสถานภาพของตัวเองหน่อยซิคะ ถ้าใครรู้เข้ามันไม่เหมาะสมนะคะ"

"พี่พลอยคะ?" คราวนี้ภัคจิราเป็นฝ่ายร่นคิ้วใส่พลอยพรรณบ้าง ด้วยความที่เธอเองก็มีความรู้สึกไม่พอใจที่ถูกหมอสาวรุ่นพี่ตำหนิที่โรงอาหารเมื่อวันก่อน ทั้ง ๆ ที่มันไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร ภัคจิราเริ่มสงสัยมากขึ้นว่าความสัมพันธ์ระหว่างลุงพลกับหมอพลอยอยู่ในระดับไหนกันแน่ "คือเบสท์แค่เข้าไปเยี่ยมลุงพลเฉย ๆ นะคะ ไม่ได้มีอะไรเสียหายเลยนะคะพี่ นี่พี่พลอยคะ ตกลงนี่คือยังไงคะพี่? เบสท์เริ่มรู้สึกว่าพี่พลอยเปลี่ยนไปนะคะ?"

"พลอยก็เป็นพลอยเหมือนเดิมค่ะเบสท์" พลอยพรรณตอบ น้ำเสียงของเธอเริ่มจริงจังมากขึ้น "แต่พลอยหวังดี ไม่อยากให้เบสท์ไปใกล้ชิดกับลุงพลมากเกินไป"

"พี่พลอยคะ ฟังเบสท์นะ..." ภัคจิรากลอกตาขึ้นบน ก่อนตั้งสติแล้วอธิบายให้หมอสาวรุ่นพี่ฟัง "เบสท์กับลุงพลไม่ได้ทำอะไรเสื่อมเสียกันสักหน่อยคะ เบสท์รู้สึกว่าพี่พลอยจะดูไม่สบายใจนะคะ เวลาที่เบสท์กับลุงพลพูดคุยพบเจอกันน่ะคะ เบสท์ยืนยันเลยนะคะว่าเบสท์กับลุงพล ไม่ได้มีความสัมพันธ์เป็นการส่วนตัว เบสท์มองว่าลุงพลเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ที่เคยช่วยเหลือเบสท์ เบสท์ก็เลยแค่อยากตอบแทนลุงพล ก็แค่นั้นเองคะพี่"

"ถ้าเบสท์ยืนยันหนักแน่นแบบนี้ พลอยก็รู้สึกสบายใจขึ้นค่ะ" พลอยพรรณกอดอกทำหน้านิ่งใส่ภัคจิรา "พลอยก็พูดคำเดิมนะคะ ว่าอยากให้ครูเบสท์เว้นระยะห่างจากลุงพลเอาไว้สักหน่อย ที่พูดนี่เพราะหวังดีต่อเบสท์นะคะ เพราะพลอยกลัวว่าใครจะเอาไปนินทาลับหลังได้ พลอยคิดเสมอว่าเบสท์คือเพื่อนของพลอยคนนึงนะคะ"

"เบสท์ทราบค่ะพี่พลอย...ขอบคุณสำหรับคำแนะนำและความเป็นห่วงเป็นใย" ภัคจิราตอบด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ "แต่พี่พลอยค่ะ เบสท์ยืนยันคำเดิมว่า เบสท์กับลุงพลไม่ได้มีเรื่องเสื่อมเสีย เบสท์รู้ตัวดีว่าเบสท์เป็นใครค่ะพี่ และไม่ต้องกลัวนะคะ จากนี้ไปเบสท์จะไม่ไปอยู่ใกล้ ๆ ลุงพลอีก"

"ดีแล้วค่ะ..." พลอยพรรณเชิดใส่ภัคจิรา "ดีใจที่ได้ยินแบบนี้"

อาจเป็นเพราะความรู้สึกไม่พอใจและรู้สึกเสียหน้า จากเรื่องเมื่อวันก่อน ที่ถูกหมอพลอยตำหนิเรื่องที่ภัคจิราไปทำตัวใกล้ชิดกับลุงพลมากไป ก็เลยทำให้ภัคจิราเผลอพูดอะไรบางอย่างออกมา ที่อาจเรียกได้ว่านี่คือจุดเริ่มต้นแห่งรอยร้าวระหว่างมิตรภาพของทั้งคู่

"พี่พลอยคะ พี่ไม่ต้องกลัวหรอกคะว่าเบสท์กับลุงพลจะมีเรื่องเสื่อมเสีย" ภัคจิราตอบ "ขอเบสท์พูดตามตรงนะคะพี่ เบสท์คิดว่าพี่พลอยต่างหาก ที่ควรระมัดระวังตัวสักหน่อย เบสท์ได้ยินนะคะ เรื่องเมื่อวันก่อนที่ลุงพลกับพี่พลอยคุยกันที่โรงรถนี่"

"ได้ยินอะไร!!!" พอภัคจิราพูดแบบนั้น ก็ทำเอาพลอยพรรณถึงกับสติหลุด น้ำเสียงที่เคยสงบนิ่งของเธอเริ่มแหลมสูงขึ้นมา แต่พลอยพรรณยังเก็บอาการเอาไว้ได้ "ได้ยินอะไรคะ พี่ไม่เห็นจะรู้เรื่อง?"

"พี่พลอยคะ..." ภัคจิราถอนหายใจยาว ไม่คิดมาก่อนเลยว่าต้องพูดเรื่องแบบนี้ออกมาจนได้ "เบสท์ต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายสงสัยพฤติกรรมของพี่กับลุงพล? ตกลงความสัมพันธ์ของพี่กับลุงพลอยู่ในระดับไหนกันคะ?"

"เบสท์...นี่...นี่พูดเรื่องอะไรน่ะ!!!" คราวนี้พลอยพรรณเสียอาการหนักขึ้น เจ้าหญิงน้ำแข็งที่เคยเย็นชา ตอนนี้กลับเสียทรงเสียอาการจนผิดสังเกต "พี่ไม่เห็นจะรู้เรื่อง!!!"

"วันนั้น ที่โรงอาหาร กับข้าวที่พี่ถือมา พี่ตั้งใจจะเอามาให้ลุงพลใช่ไหมคะ?" ภัคจิราถามด้วยนัยน์ตาหมอง "ก่อนอื่นขอโทษที่ทำให้พี่เข้าใจผิดนะคะ ถ้าเบสท์รู้เรื่องระหว่างพี่กับลุงพลก่อน เบสท์คงไม่ไปทำตัวใกล้ชิดสนิทสนมกับลุงพลขนาดนั้น เอาเป็นว่า ไม่ต้องกลัวนะคะ จากนี้ไปเบสท์จะไม่อะไรกับลุงพลอีก และเรื่องนี้ เบสท์จะไม่พูดให้ใครฟัง เบสท์สัญญาค่ะ"



"เบสท์..." พลอยพรรณหน้าชาเมื่อถูกภัคจิราตอกกลับ เป็นครั้งแรกในชีวิตก็ได้ ที่คนอย่างหมอพลอยเสียอาการได้มากขึ้นขนาดนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะความรัก ไม่ใช่ เป็นเพราะคนอย่างลุงพลแท้ ๆ ที่ทำให้หมอพลอยกลายเป็นคนละคน

"ขอตัวนะคะพี่พลอย..." ภัคจิรารู้สึกจุกในอกที่ต้องพูดอะไรแบบนั้นออกมา แต่เธอก็ต้องพูด ก่อนที่จะเดินหันหลังกลับไปเอารถขับกลับบ้าน

ส่วนพลอยพรรณน่ะเหรอ? เจ้าหญิงน้ำแข็งผู้แสนเย็นชาทรุดตัวนั่งบนม้านั่งหิน ก้มหน้าก้มตากุมขมับด้วยความเครียดและสับสนใจชีวิต

"นี่มันอะไร!! นี่มันอะไร!!! นี่มันอะไร!!!" พลอยพรรณโวยวายกับตัวเอง "พลอยพรรณ!!! เข้มแข็งซิ!!! แกจะเป็นแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย!!!"

ดูเหมือนว่านับจากนี้ไป ความสัมพันธ์ระหว่างหมอพลอยและครูเบสท์จะไม่มีวันเหมือนเดิมอีก ทั้งหมดเป็นแผนการที่ถูกเตรียมไว้แล้วสำหรับนาถลดา ที่แอบมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดจากหลังตึก

"หมอพลอยเสียอาการได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ? เหลือเชื่อ สังสัยหมอแกจะรักลุงพลจริง ๆ แล้วล่ะ" นาถลดาหรี่ตามอง พร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก "ที่นี้ก็เหลือแค่ครูเบสท์ จะต้องทำยังไงดีนะ ที่จะทำให้สองคนนี้แตกคอกันมากขึ้นเรื่อย ๆ น่ะ"

นาถลดาคิดแค่เพียงว่า ถ้าหากเธอทำให้หมอพลอยและครูเบสท์ผิดใจกันหนัก ๆ เข้า คราวนี้ก็จะไม่มีใครเป็นเจ้าของลุงพลได้อีกแล้ว พอนึกขึ้นได้ พรุ่งนี้เธอตั้งใจว่าจะไปเยี่ยมลุงพลสักหน่อยดีกว่า

.....................................

"กริ๊ง!!!" เสียงลิฟต์ภายในหอพักหญิงเปิดออก พร้อมกับนาถลดาที่เดินออกมาด้วยรอยยิ้มเปื้อนใบหน้า สาวนุ้ยตัวแสบจากหาดใหญ่เดินยิ้มอย่างอารมณ์ดี คิดว่าพรุ่งนี้จะซื้ออะไรไปฝากลุงพลดี

ระหว่างที่เดินไปตามทาง อยู่ดี ๆ ยัยหมวยที่แอบซุ่มอยู่ ก็โผลออกมาจากมุมทางเดิน เพื่อรอคิดบัญชีแค้น โดยมีสาวอีฟติดตามมาด้วย

"มานี่เลยนังตัวแสบ!!!" เดือนดาราในชุดนักศึกษาครึ่งท่อนกระชากผมของสาวนุ้ยจอมปั่นด้วยความแค้น "รอเวลานี้มานานแล้ว!!!"

"โอ้ย!!! นี่มันอะไรกันเนี่ย!!!" นาถลดาร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บและตกใจ "ยัยหมวย!!! นี่มันอะไรกัน!! อีฟ!!! อีฟ!!! ช่วยเราด้วย!!!"

 

โปรดติดตามตอนต่อไป...

น้องนาถนี่นับวันยิ่งร้ายนะเนี้ย ลุงพลต้องสอนสั่งให้บางแล้ว

     มาถึงช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของครูเบสท์พอดี การกระทำของหมอพลอยวันนี้จะทำให้เธอมีคู่แข่งเพิ่มมาอีก 1-2 คนทีเดียว อยากรู้จังว่าเมื่อภารกิจปราบลาสต์บอสของลุงพลสำเร็จ ครูเบสท์จะมองหน้าหมอพลอยยังไง และทั้งคู่จะยังเป็นไม่เบื่อไม้เมากันอีกมั้ย หรือแต่ละคนจะสิ้นฤทธิ์เพราะลุงของเรากันแน่ แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้น้องนาถของเรากำลังประสบผลกรรมที่ตามทันล่ะ ดูเหมือนว่าบรรดาเมียของลุงบางคนยังพอมีฤทธิ์อยู่บ้ายโดยเฉพาะคู่หูยอดนักสืบ เห็นทีลุงจะต้องกลับมากำหราบซะแล้ว แต่ก็นะช่วงนี้ภารกิจลัดตัว เล่นรัว 3 คนรวดเลย จะเอาแรงมาจากไหน ใงก็รอภารกิจชิ้นโตที่สำคัญ ๆ ก่อน ค่อยตามอบรมบรรดาเมียให้อยู่ในโอวาทซะบ้าง
     อย่าลืมนะลุงภารกิจใหญ่เสร็จยังเหลืออีก 2 หมดแล้วค่อยอบรมรายคนเลย 555...
ปล.เจ้าลอยกับทอมจะเป็นไงต่อ???  รักษาสุขภาพเหมือนเดิมนะ

เมื่อก่อนคิดว่าน้องอุ๊ร้ายที่สุดแล้ว กลับกลายเป็นว่าน้องนาถร้ายกว่าเยอะครับ

ลุงพลต้องจับยัยนาถไปปรับทัศนคติแบบจัดหนักโดยด่วนแล้วปล่อยไวนานได้เป็นภัยกับตัวแน่ๆ

หมอพลอยเสียศูนย์จนได้นี่แหล่ะความรักมันทำให้คนไม่มีเหตุผล

เริ่มมันขึ่นเรื่อย 

น้องนาภเนี้ยร้ายกาจนะเพื่อความรักของตัวเองลงทุนไปยุให้หมอพลอยกับครูเบส์ทให้แตกคอและผิดใจกัน...

โดนเสี้ยมให้ทะเลาะกันแล้ว

ยัยรุ่นตัวร้าย โดนดักตบซะแล้ว

หมอเสียอาการเยอะเลยแฮะ

สุดท้ายพลอยกลายเป็นนางร้ายแบบนี้รู้สึกสงสารเธอขึ้นมาเลย เธอก็ไม่ได้ทำผิดอะไรแค่ปกป้องของรักของหวงของตัวเองเหมือนผู้หญิงทั่วไป คนที่เป็นตัวปัญหาอย่างลุงพลนี้สบายสุด อยากได้ใครก็ได้หมด สบายเหลือเกินนะครับ

บทน้องนาถน่ากลัวขึ้นทุกวันๆแล้วแฮะ

อย่างว่าภพก่อนโดนพี่ๆทำไว้เยอะ ฮาๆ

โดนแบล็คเมย์ไปแบบนี้จะยิ่งไปกระตุ้นไฟในตัวน้องนาถไหมน้อ เหอๆ

จะนอนอยู่แล้วเขียว ยังไงก็เชียร์หมอพลอย

ทีมครูเบสท์ ปูมาหวานขนาดนี้ยังไงๆก็ต้องนางเอก

สาวนุ้ยของเรา จะร้ายเกินไปล่ะน่ะ