🧡 XONLY 🧡

เกือบสามปีที่แล้วผมกับรุ่นพี่คนนึงเดินทางไปฝึกงานเด้านอุปกรณ์การแพทย์ที่เมืองลอสเองเจลิสมลรัฐแคลิฟอร์เนียประเทศสหรัฐอเมริกา ช่วงที่ไปถึงราวเดือนกันยายนอากาศกำลังสบายๆไม่หนาวไม่ร้อน บริษัทติดต่อเช่าห้องในอพาร์ทเม้นท์ย่านนอร์ทฮอลลีวูดใกล้กับที่ตั้งของบริษัทแม่

รุ่นพี่ที่ไปด้วยกันมีกำหนดอยู่อเมริกาเพียงเดือนครึ่งส่วนผมอยู่ยาวสองปี เมื่อต้องอยู่คนเดียวผมก็เริ่มหัวหมอสืบถามเรื่องค่าที่พักเดือนละสองพันเหรียญ ได้ความว่าบริษัทแม่เป็นผู้ชำระให้ส่วนเอ็งจะย้ายไปอยู่ที่ไหนถ้าแพงเกินกว่านั้นก็ออกส่วนต่างเองละกัน

ฝรั่งคนขับรถบริษัทเปรยว่างานเลิกแค่สี่โมงทำไมไม่หางานพาร์ทไทม์ทำ เดินหาอยู่เกือบอาทิตย์ในที่สุดผมก็ได้งานในร้านอาหารไทยเป็นพนักงานทำความสะอาดบวกล้างจานและเอาขยะไปทิ้งเลิกงานห้าทุ่มนั่งซับเวย์กลับถึงอพาร์เมนท์ใช้เวลาไม่เกินเที่ยงคืน เกิดมาเพิ่งเคยเข้าห้องน้ำผู้หญิงก็คราวนี้ พวกน้องๆโฮสต์แซวชอบว่าเรียนจบถึงวิศวะมาทำงานล้างห้องน้ำ ก็ได่แต่ยิ้มรับไม่สนคำพูดคนเพราะหมายใจอยู่ที่เจ้าเฟนเดอร์สตรัทมาสเตอร์บิ้วท์เจสันสมิทตัวละสามพันห้าร้อยเหรียญในตู้โชว์ของห้างกีตาร์เซ็นเตอร์ ค่าแรงรวมทิปวันละร้อยห้าสิบหมั่นเก็บออมเพื่อกีตาร์ดีๆสักตัวอยู่เมืองไทยคงไม่ได้ซื้อ

กล่าวถึงเรื่องทิปร้านที่ผมทำงานถือว่าเป็นร้านใหญ่ทิปค่อนข้างดี ขนาดแบ่งแค่สิบเปอร์เซ็นต์จากทิปรวมของร้านให้คนในครัวยังได้ตั้งคนละยี่สิบ ยิ่งตอนกลางคืนมีดนตรีเล่นบรรยากาศคล้ายผับบาร์ได้ยินว่าน้องๆโฮสต์สาวๆสวยๆได้ทิปกันคนละสามสี่ร้อย

ลองสอบถามพวกพ่อครัวแม่ครัวเรื่องที่พักเอาแค่พอซุกหัวนอนมีความปลอดภัยในระดับนึง มีห้องเช่าเข้าข่ายน่าสนใจอยู่ระหว่างร้านอาหารกับบริษัทพอดี ที่สำคัญคือราคาถูกเพียงสี่ร้อยหกสิบเหรียญต่อเดือน เจ้าของเป็นคนเม็กซิกันเมียไทยชื่อมาร์คัสใจดีทั้งคู่ กะจะขอให้แกเขียนใบเสร็จค่าที่พักสักพันเหรียญแต่ก็ยังเกรงใจดูๆไปก่อนเดี๋ยวค่อยหาจังหวะคุย(โชคดีมากที่ไม่เห็นแก่เงินเล็กน้อย ไอ้พี่ที่กลับมาก่อนแม่งฟ้องบริษัทว่าผมมีแผนคิดจะโกงค่าที่พัก เกือบซวย)

บ้านของลุงมาร์คัสอยู่ย่านชานเมืองห่างจากฮอลลีวูดขึ้นไปทางเหนือราวสามไมล์ โรงเรือนไม้หลังใหญ่ยาวสามหลังซอยแบ่งห้อง ตั้งอยู่บนเนินบรรยากาศโปร่งโล่งสบายช่วงเดือนพฤศจิกายนสัมผัสได้ถึงลมแรงเย็นฉ่ำ ภายในอาทิตย์แรกที่ย้ายผมก็ป่วยเป็นไข้ ในตอนนั้นยังไม่มีใครพูดถึงโคโรน่าไวรัสก็คิดว่าแค่ป่วยธรรมดาซื้อวิตามินรวมกินก็คงจะดีขึ้น ที่ไหนได้จัดเต็มทั้งน้ำมูกทั้งปวดหัวอย่างรุนแรงนอนซมจมที่นอนอยู่สองวัน

        "พี่อิฐ ..!!" ผมคุ้นหน้าแต่จำชื่อไม่ได้เพราะน้องไม่ได้ประจำที่ร้าน

        "แก้มไงพี่ แหม.. ลืมได้ไง" น้องแก้มเบะปาก แฟนหนุ่มคนไทยเดินมาสมทบ "พี่อิฐอยู่ที่นี่เหรอพี่" น้องแก้มถาม
   
        "ไปไงมาไงล่ะ"
        "หนูมาดูห้อง มีคนเค้าแนะนำ"
        "ห้องที่นี่อ่ะนะจะอยู่ไหวเหรอ ห้องมันเล็กนะแถมโทรมด้วย เอาจริงๆนะ แค่ที่ซุกหัวนอนอ่ะ"

        "เจ้าของอยู่มั้ยพี่"
        "เค้าอยู่อีกที่นึงจะมาก็ตอนเก็บค่าเช่านั่นแหละ แต่พี่มีเบอร์โทรศัพท์"

        "ว่าแต่เราจะอยู่กันได้เหรอแถวนี้มันไม่ใช่ย่านที่คนดีๆจะมาอยู่กันเลยนะ"
        "ผมว่าก็โอเคนะครับ ไม่มีตึกสูงๆ เหล็กดัดสามชั้นรถตำรวจวิ่งผ่านทุกห้านาที ปลอดภัยไม่เปลี่ยว" แฟนหนุ่มหน้าละอ่อนปล่อยมุข

        "อพาร์ทเม้นที่แก้มอยู่มีคนติดเชื้อไวรัส เค้าว่าซิตี้กำลังจะสั่งปิดทั้งตึกห้ามคนเข้าออกภายในสองสามวันนี้ก็เลยต้องรีบย้ายออก ทีนี้น้องหลายคนพ่อแม่ยังไม่ส่งตังค์มาก็ลำบาก มันต้องมีค่ามัดจำต้องเซ็นชื่ออะไรเยอะแยะ"
        "นี่พี่ก็ป่วยนอนซมอยู่สามวันเพิ่งจะดีขึ้น เอาเบอร์โทรเจ้าของไปลองคุยเองละกัน แต่ที่นี่ลมแรงอากาศดีออกจะเย็นๆด้วยซ้ำไม่ต้องมีแอร์ ไม่มียุงไม่ต้องมีมุ้งลวด"

        "เค้าคิดเดือนเท่าไหร่พี่อิฐ"
        "สี่ร้อยหกสิบ"

        "เราไปบอกน้องมันซักเดือนละห้าร้อยห้าสิบได้อยู่เนอะ" แฟนหนุ่มปรึกษา

        "ย้ายมากันหลายคนมั้ยอ่ะ"
        "ก็คนไทยทั้งตึกอ่ะพี่ ร่วมๆสามสิบคนได้มั้ง"

        "ถ้าจะมาอยู่กันจริงๆก็ต้องปรับปรุงหน่อยวันสองวันพี่ว่าไม่น่าจะทันอ่ะ"
        "ซักอาทิตย์นึงไหวมั้ยพี่ ช่วงนี้ให้อาศัยใครไปก่อน"

        "เคยเห็นพวกช่างแม็กมันยกพวกมารุมแป๊ปเดียวเสร็จ"
        "งั้นซักห้าวัน"

        "งั้นเดี๋ยวพี่โทรถามเจ้าของให้เลย" ได้ยินแบบนั้นผมก็เกิดพุทธิปัญญายกโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ลุงมาร์คัส "ลุง .. ผมเช่าทั้งหมดทั้งบ้านทั้งเนื้อที่ลุงเนี่ย สองพันเหรียญได้มั้ย"

        "มึงจะเช่าไปทำเชี่ยอะไรวะ" ลุงมาร์คัสตอบหัวเราะ
        "เออน่ะ สองพัน ตกลงนะทำใบเสร็จให้ผมด้วย"

        "เออ.." ลุงแกคงคิดว่าปกติก็แทบไม่มีใครเช่าได้สองพันก็เยี่ยมแล้ว

        "ลุงมีช่างซ่อมบ้านไว้ใจได้มั้ยอ่ะ ขอเบอร์ด่วนเลย"

ทั้งเงินเก่าเงินเก็บเงินใหม่รวมกันได้เกือบเจ็ดพันเนรมิตธุรกิจห้องเช่าจำนวนสิบสี่ห้องให้ผมได้ภายในสี่วัน ถึงจะมองออกว่างานหยาบแต่ด้วยเวลาและงบประมาณโดยรวมก็ถือว่าพออยู่ได้ ส่วนน้องมันจะไปปล่อยห้าหกร้อยก็เรื่องของมัน

คนที่อยู่แต่เดิมนอกจากผมแล้วยังมีสองพี่น้องวัยรุ่นเม็กซิกันชื่อ อันเดรียส กับ เปเรซ ซึ่งลุงมาร์คัสขอให้ผมไม่ไล่ออกไปค่าเช่าห้องให้หักจากเงินสองพัน ผมออกปากดูแลต่อให้ไม่ต้องคิดมากเผื่อจะไหว้วานทำโน่นทำนี่ สองพี่น้องพูดภาษาอังกฤษไม่ได้จึงแทบไม่ได้คุยอะไรยิ้มให้ก็ไม่ยิ้มตอบ ก็เลยเฉยๆไปก่อนเดี๋ยวเด็กคงรู้จากลุงมาร์คัสเอง

ยิ่งใกล้คืนคริสมาสก็ยิ่งรู้ว่าทำไมบ้านเช่าแห่งนี้ถึงไม่เป็นที่นิยม เพราะมันเป็นช่องลมระหว่างช่องเขาพอดีในช่วงฤดูหนาวจึงโคตรหนาวลมพัดตึงทั้งวันทั้งคืน บางทีมีละอองน้ำปรอยผสมด้วยกดอุณหภูมิลดต่ำลงใกล้ศูนย์องศา ถึงแอลเอจะไม่ใช่เมืองหนาวอะไรนักแต่สำหรับผมแทบจะเรียกได้ว่านรกบนดิน

บรรยากกาศรอบๆตัวทั้งที่บริษัทและที่ร้านอาหารถือว่าตื่นตัวเรื่องไวรัสโรคระบาดเต็มที ย่านดาวน์ทาวน์แทบทุกหัวมุมถนนมีกลุ่มประท้วงสิทธิมนุษยชนเรื่องข้อบังคับเรื่องใส่หน้ากากอนามัยแลวุ่นวาย

        "รวยแล้วล่ะสิถึงได้มาลาออก" สาวหล่อเจ้าของร้านอาหารยิ้ม "ได้ข่าวว่าทำห้องเช่าดีเลยนี่"
        "พอดีแถวนั้นลมแรงน่ะครับ เค้าว่าช่วงนี้อยู่ในที่ลมแรงๆถึงจะดี"

        "ตราบใดที่เรายังไม่มีใบเขียวหรือมาวีซ่าธุรกิจพี่จะขอเตือนว่าอย่าไปลงทุนอะไรมาก เราทำไว้ดีถึงเวลาเจ้าของเค้ามายึดคืนไล่ออกทำไง"
        "ลุงเจ้าของบ้านเค้าดูไม่มีปัญหาอะไร คงไม่โกงมั้งคับ"
        "มีเมียคนไทยไม่ใช่เหรอป้าอะไรนั่นน่ะ อิฐก็รู้นี่ว่าคนไทยที่อยู่ที่นี่นานๆจะเปลี่ยนไปยังไงเรื่องเงินไม่เข้าใครออกใครทั้งนั้น ตราบใดที่เรายังไซน์สัญญาเองไม่ได้ยังไงก็เสียเปรียบ"

        "ขอบคุณครับ" ผมยกมือไหว้รับค่าจ้างคืนสุดท้าย

        "อ่อ.. อยู่อเมริกาไม่มีรถก็เหมือนไม่มีขา หารถซักคันมีเงินมีทองปลอดภัยกว่ากันเยอะ"
   
        "ครับพี่ งั้นผมขอตัวเลยนะ"
        "โชคดี อิฐ"



กลางเดือนมกราคมคือช่วงที่พี้คที่สุด ทั้งลงมรสุมทั้งลมหนาวจากทางเหนือ ผมปราถนาอยากจะเห็นหิมะตกครั้งแรกในชีวิตแต่เค้าว่ามันต้องหนาวกว่านี้อีก คืนหนึ่งกำลังยืนสูบบุหรี่เคล้าลมแรง เจ้าอันเดรียสผู้พี่เดินเข้ามาขอบุหรี่ผมยื่นให้ไปทั้งซอง มันเล่าว่าโดนเลิกจ้างงานได้เกือบอาทิตย์แล้ว ไม่มีเงินให้น้องชายไปโรงเรียน

ยืนคุยสักพักโดยที่ผมยังไม่ได้เปิดเผยว่าเช่าที่ต่อจากลุงมาร์คัสแล้ว จริงๆแล้วอันเดรียสสื่อสารภาษาอังกฤษพอรู้เรื่อง กำลังคุยเพลินอยากสูบอีกสักตัวบอกจะเดินเข้าห้องหยิบซองใหม่เจ้าอันเดรียสก็ยื่นซองบุหรี่ให้ มันเป็นเด็กใช้ได้ไม่เห็นแก่ตัว ส่งเสียน้องชายเรียนหนังสือมีเงินติดกระเป๋าไปโรงเรียนทุกวัน ผมยื่นแบงค์ยี่สิบใบเดียวที่มีติดกระเป๋าให้อันเดรียสบอกไม่รับ แต่มันมีอะไรจะขายแลกเปลี่ยน   

        "คนไทยใช่มั้ย" อันเดรียสถามหน้าซื่อ ผมพยักหน้ารับ "อยากดูผู้หญิงไทยแก้ผ้ามั้ย สวยๆทั้งนั้นเลยนะ"

ได้ยินแล้วแทบสำลักบุหรี่แถวนี้จะไปมีผู้หญิงไทยแก้ผ้าให้ดูที่ไหนได้นอกจากน้องๆนักศึกษาที่มาเช่าห้อง ไอ้เด็กเปรตนี่ทีแรกก็นึกว่าจะดีเกือบจะเคลิ้มแล้วเชียว ลองเล่นกับมันดูสักตั้ง

รอบละยี่สิบ เจ้าอันเดรียสเสนอ เนื่องจากไม่สามารถรู้ล่วงหน้าว่าห้องไหนจะมีกิจกรรมวาบหวามเมื่อไหร่การออกมายืนทนรอท่ามกลางลมแรงจึงไม่ใช่เรื่องสนุกนัก ห้องไหนโชว์เสียวเมื่อไหร่ส่งข้อความเรียกเมื่อนั้น อีกทั้งยังคอยดูต้นทางระวังหลังให้ อ่ะ.. ข้อเสนอมึงนับว่ามีหลักการ ผมตื่นเต้นมากเอาไงเอากัน

คว้าแจ็คเก็ตเดินตามเจ้าอันเดรียสไปตามแนวทางเดินหลังห้อง เพิ่งสังเกตุว่าแต่ละห้องเอาชุดชั้นในออกมาตากแดดตากลมกันเรียงราย เจ้าอันเดรียสแซวว่าคนไทยอยู่ที่ไหนต้องชักธง(ตากผ้า)

เพิ่งห้าโมงเย็นแต่มืดตึ้บราวเที่ยงคึน เจ้าอันเดรียสพุ่งเข้าไปก้มๆเงยๆสักพักแนบหน้ากับผนังที่มีแสงลอดจากรูเล็กๆ มันหรี่ตาเล็งสักพักก็กวักมือเรียกให้เข้าไปแทนที่ส่วนตัวมันออกไปเดินคุมเชิงอยู่หน้าบ้าน

น้องแปม เวิร์คแอนด์ทราเวลนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังย่านปทุมวันกำลังถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้นๆหันมาทางนี้พอดี ใจผมเต้นรัวๆแทบกระเด็นออกจากอก เธอถอดยกทรงออกเห็นนมตั้งเต้านมเป็นกระเปาะหัวนมสีน้ำตาลอ่อนชูชันเห็นแล้วอยากเอาลากลงลิ้นดูดดมให้ชื่นใจ

น้องแปมก้มถอดกางเกงในร่างเปลือยเปล่าผิวขาวเนียนกระจ่างใส เพ่งพินิจพิจารนาหีน้องแปมจนควยแข็งแทบระเบิด เนินน้องนวลเนียนสะอาดตาไม่มีขนสักเส้นโหนกนูนสองกลีบอิ่มอูมแนบชิดสนิทน้องแปมเปิดฝักบัวสาดใส่ปะทะร่างหลับตาพริ้มอย่างผ่อนคลาย ขัดถูไปทั่วจนมาถึงเนินสามเหลี่ยม สาวน้อยเหยียบขอบอ่างปลดฝักบัวลงฉีดล้างเห็นหีชมพูชัด ควยกระตุกปวดหนึบๆอยากถอดกางเกงชักว่าวแม่งตรงนี้เสียเลย เคยเห็นน้องใส่กางเกงขาสั้นโชว์เรียวขาขาวก็ว่าเสียวควยแล้วไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้เห็นถึงซอกแคมสั่นประสาทแทบกระฉูดคากางเกง ทันใดนั้นเจ้าอันเดรียสผิวปากส่งซิก ผมยืนขึ้นอย่างลุกลี้ลุกลนปนเสียดายเดินทำเนียนๆออกมาสมทบยังระทึกใจไม่หาย น้องแก้มกับแฟนหนุ่มหน้าละอ่อน จอดรถเดินเข้าในบริเวณบ้าน

        "สวัสดีค่ะพี่อิฐ" น้องแก้มยกมือไหว้ "วันนี้โคตรหนาวเลยเนอะพี่"
       
        "สวัสดีจ้ะ เห็นเค้าว่าคืนนี้น่าจะถึงศูนย์องศานะ" ผมรับไหว้
        "หูย..ศูนย์เลยเหรอ เดี๋ยวแก้มจะเปิดน้ำอุ่นอาบให้เพลินเลยอยากหนาวดีนัก"
        "ถ้าคืนนี้ถ้ามีเสียงอะไรเล็ดลอดก็อย่าถือสานะครับพี่" แฟนหนุ่มชูแพ็คเบียร์อวด
       
        "เสียงอะไร.." ผมถาม
        "ตัวเองอ่ะชอบพูดอะไรแบบนี้เกรงใจพี่เค้าบ้าง เล่นไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่" น้องแก้มหันไปดุแฟน
        "พอดีคืนนี้กะว่าจัดหนัก"
        "จัดแบบจุกๆเลยป่ะล่ะ จุกๆนะไม่ใช่จอดๆ" น้องแก้มปรามาส
       
        "เออ เดี๋ยวรู้" เจ้าหนุ่มพึมพำ

        "เอาเถอะตามสบายมาไกลถึงนี่ก็ไม่มีใครห้ามใครแล้ว ห่วงก็แต่ข้างห้องนั่นแหละ"
        "ก็ไม่เห็นว่าอะไรนะครับสงสัยจะนอนฟังกันเพลินเลยน่ะสิ" แฟนหนุ่มยิ้มหลิ่วตา

สองคนท้าทายกันไปมาจนปิดประตูห้อง นึกภาพน้องแก้มตอนใส่เครื่องแบบของร้านกางเกงขาสั้นจุ๊ดเสื้อกล้ามเปิดไหล่โชว์เนินอกตอนเป็นโฮสต์แล้วสยิวจนหัวสั่น

        "ไอ้อั๋น.. มึงอ่ะ ชื่ออั๋น!!" ผมตั้งชื่อให้มันใหม่แม่งเรียกยากพิมพ์ก็ยาก

        "เยส ครับนาย" เจ้าลูกสมุนหนุ่มน้อยเม็กซิกันตอบรับเสียงแข็ง

        "ห้องไอ้สองคนนี้มีรูป่ะวะ"
        "มีครับ เมื่อวานผมก็ดู มันส์มากอย่างกะดูหนังเอ็กซ์เลย "

        "เออๆ เชี่ยจริงๆสัส มึงเฝ้าไว้อย่าให้คลาดสายตาเดี๋ยวกูให้พิเศษ ถ้าแม่งเอากันเมื่อไหร่มึงรีบรายงานกูทันทีเข้าใจมั้ย!!"

        "คับผม.." เจ้าอันเดรียสยืนขาชิดรับคำเป็นมั่นเหมาะ

 

แอบแบบนี้ต้องแอบ......

อากาศมันหนาวนะ

หนาวๆแบบนี้ ต้องหาอะไรทำแก้หนาว 

หนาวๆ ต้องเน้นๆ

ต้องทั้งหอ

ส่องมากระวังตากุ้งยิงนะ555

ชีวิตน่าจะแสนดี
คงได้ปรี้ทั้งหอ

ฟินกับไปเลยได้ทั้งเงินค่าเช่า แถมได้แอบดูสาวทั้งตึกอีก

แอบดูทั้งบ้าน 555

ถำ้มองชัดจะได้ไม่

555 ชีวิตไทยในต่างแดน. เสียวกันไกลเลย

หาอะไรทำแก้หนาว

กิจกรรมแก้หนาวซินะ

อากาศเย็นขนาดนี้ ออกมายืนส่งนอกห้อง ได้เป็นไอคิมไข่แข็งแน่ครับ หัวการค้าดีจังครับ บริหารธุรกิจได้รุ่งเรือง แถมมีลูกน้องด้วย แต่ระวังคำเตือนของพี่เขาบ้างก็ดีนะครับ พลาดมาเจ็บปางตาย พี่ที่บริษัทยังไว้ใจไม่ได ประสาอะไรกับพวกเม็ก