พลอยกลายเป็นแม่สื่อไปซะแล้ว อยากให้ บรรดาเมียๆ รวมตัวกันสักที

บอกวิธีจีบสาวให้ด้วย สงสัยจะงว่าเป็นฝีมือของภูตหรือของพลอยที่จัดการพวกนั้น

ต้องให้เด็กสอน มีพ่อสื่อแม่สื่อให้แล้วนะ

มาไม่ดูตาม้าตาเรือ

กวาดล้างแก๊งค์ปล่อยเงินกู้นอกระบบนี่ จะมีปลาใหญ่ตัวไหนโผล่มามั้ยครับ

ทั้งแก๊งค์แบบนี้ก็เละเล่นผิดคู่สะแล้ว ทั้งรืวกะและพลอยใช่ธรรมดาซะที่ไหนกันเนี่ย

ฮิคาริคือไอดอลของไอดอลนี่เองน้องพลอย

 ::WowWow::ต่อๆ

สวัสดีครับ ตอนใหม่มาแล้ว !!!!
ตอนที่แล้ว 35,000 อักษร ตอนนี้เพิ่มไปอีก 10,000 เป็น 45,000 ตัวอักษร ขอให้สนุกกับตอนนี้ครับ



เช่นเดิมครับ ตอนนี้มีซ่อนข้อความเช่นเดิม ต้องแสดงความคิดเห็นก่อนนะครับ ถึงจะอ่านเนื้อเรื่องที่เหลือได้

และอยากให้ช่วยกลับมา Edit และแสดงความคิดเห็นอีกครั้งหลังอ่านจบครับ



ปล. ฮิคาริ เจ้าแม่ทุกสถาบัน !!!


.....


ความเดิมตอนที่แล้ว


ริวได้ประจักษ์แล้วว่า พลังที่ตื่นขึ้นของรุ้งพลอยนั้นไม่ธรรมดาเอามากๆ นั่นจึงทำให้เขาแอบกังวลใจอยู่เล็กน้อย แต่สิ่งที่เขาต้องทำตอนนี้คือ การทวงความยุติธรรมให้พี่จันทร์ ที่โดนไอ้พวกแก๊งค์เงินกู้นอกระบบโกงแบบหน้าด้านๆ


ริวกะจะทำเช่นไร พี่จันทร์จะเป็นเช่นไรต่อไป  ติดตามได้ในตอนนี้ครับ


.........


ตอนที่ 21  :  คำสัญญา



ริวกะนั้นต่อสายหาใครบางคนทันที เพราะอย่าลืมว่าริวกะนั้นยังคงมีฐานะอะไรในสังคม ถึงแม้ว่าเขาจะลาออกจากคณะกรรมการคุมประพฤติของโตเกียว แต่ว่าฝีมือระดับเขา สติปัญญาระดับเขา ยังคงเป็นที่ต้องการขององค์กรเป็นอย่างมาก


นั่นหมายความว่าแม้เขาจะลาออกแล้ว แต่เขาก็ยังคงมีสิทธิ์ที่จะติดต่อกับหน่วยงานความมั่นคงทั่วภูมิภาคเอเชีย รวมถึงประเทศไทยด้วยนั่นเอง ซึ่งการจับกุมโจรชาวต่างชาติที่เยาวราชนั้น ก็การันตีได้เป็นอย่างดี ว่าริวนั้นก็มีเส้นสายทางราชการที่พอตัวเลย



[ ริวกะ ]   :   รบกวนต่อสายตรงให้ผมหน่อยครับ เรียนท่านว่าจากริวกะ


เพียงแค่แปปเดียวที่ริวกะโทรไปและให้ข้อมูล ฉับ ฉับ ฉับ เท่านั้นหลังจากเขาวางสายไม่ถึง 10 วินาที ก็มีสายเข้าทันที โดยที่หน้าจอโทรศัพท์นั้นไม่ระบุชื่อและที่ตั้ง ราวกับว่าเบอร์นี้ถูกปกปิดเป็นความลับ



[ ???? ]  :  ว่าไงริวกะ มีอะไรให้ผมรับใช้



[ ริวกะ ]  :  อย่าพูดแบบนั้นสิ่ครับท่าน พอดีผมมีข้อมูลอยากให้ท่านช่วยรับไว้หน่อยครับ



[ ???? ]  :  หืม พูดแบบนี้ทีไร หน่วยงานของผมได้ผลงานทุกที ครั้งก่อนที่จับกุมแก๊งค์ข้ามชาติก็เพราะริวกะเชียวนะ  เอาล่ะมีข้อมูลอะไรบ้าง ว่ามาเลยริวกะ




[ ริวกะ ]  :   ผมอยากให้หน่วยงานของท่านตรวจสอบเรื่องแก๊งค์เงินกู้นอกระบบหน่อยครับ อยู่ในพื้นที่อำเภอเมือง จังหวัดลพบุรี ครับ



[ ???? ]  : หืม แก๊งค์เงินกู้นอกระบบ เอ...ตอนนี้ผมก็กำลังกวาดล้างอยู่พอดีนะ ถ้าข้อมูลแน่นพอ ผมก็สามารถดำเนินการได้ทันที แต่หวังว่ามันจะไม่ใช่เรื่องส่วนตัวนะริวกะ



[ ริวกะ ]  :   ถ้าให้เรียนตามตรงมันก็มีส่วนครับ ผมเจอเรื่องนี้กับตัวเลยครับท่าน แก๊งค์พวกนี้ข่มขู่และทำร้ายร่างกายลูกหนี้ ทำเอกสารปลอมบีบให้ขายสินทรัพย์เพื่อใช้หนี้ อีกทั้งยังพยายามปล้นรถผมด้วยครับ แต่ว่าท่านไว้ใจได้เลยครับ เรื่องข้อมูลนั้นผมไม่มีการแต่งเสริมเติมสีแน่นอนครับ



[ ???? ]  :  หืม เอกสารปลอมเหรอ เมื่อกี้พูดเรื่องเอกสารปลอม มันคืออะไรริวกะ



[ ริวกะ ]  :  เท่าที่รับฟังมาลูกหนี้คนนี้มา ( พี่จันทร์ ) เธอบอกว่าตอนที่ทำสัญญากู้เงินมานั้น ทุกอย่างเธอตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว ในสัญญาระบุว่า ดอกเบี้ยแค่ 10 % ครับ แต่พอคืนเงินทั้งต้นทั้งดอกแล้ว กลับกลายเป็นว่ามีเอกสารฉบับใหม่ ระบุว่าเป็นดอกเบี้ยร้อยละ 20 พวกมันก็เลยทำเรื่องขู่ให้ขายร้านเพื่อใช้หนี้พวกมันครับท่าน



[ ???? ]  :  เอ... ริวกะ แล้วริวกะได้ดูตัวเอกสารนั้นรึเปล่า



[ ริวกะ ]  :  ครับท่าน ผมดูแล้วครับ เอกสารที่เจ้าของร้านมีนั้นถูกระบุไว้ชัดเจนว่าดอกเบี้ย 10 % แต่เอกสารที่พวกมันมีครอบครองนั้นระบุไว้ว่าร้อยละ 20   แต่จาก เอิ่ม  เอิ่ม...



[ ???? ]  :   พูดมาได้เลยริวกะ ผมรับฟังคุณเสมอ



[ ริวกะ ]  :   จากกลิ่นของสารเคมีจำพวกหมึกพิมพ์ที่ผมได้กลิ่น คือ มันเป็นกลิ่นใหม่ครับ



[ ???? ]  :  กลิ่นใหม่เหรอ



[ ริวกะ ]  :  ใช่ครับ ถ้าพวกมันบอกว่าเอกสารนี้ถูกเขียนขึ้น ทำขึ้นพร้อมกัน ความเข้มขนของกลิ่นมันต้องอยู่ในระดับที่ใกล้เคียงกันครับท่าน แต่ว่ากลิ่นความเข้มข้นของฉบับที่ระบุว่าร้อยละ 20 นั้น มันเข้มข้นและฉุนมากครับ  คงถูกทำขึ้นไม่เกิน 1-2 อาทิตย์



[ ???? ]  :  โอเค ผมเข้าใจแล้ว แต่เรื่องเอกสาร ความใหม่เก่า ความเข้มข้นของกลิ่นนั้น ถึงผมจะเชื่อก็ตาม แต่ว่าหน่วยอื่นๆอาจจะยังไม่เชื่อ และกว่าจะเข้าสู่กระบวนการพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์ก็คงหลายวัน ผมคงเอาเรื่องนี้เข้าประชุมไม่ได้ แต่ส่วนเรื่องดอกเบี้ยร้อยละ 20 นี้ มันผิดกฎหมายเต็มๆอยู่แล้ว เดี๋ยวผมจะดำเนินการจัดการทันทีเลย เดี๋ยวถ้ามีอะไรเพิ่ม ผมจะติดต่อไปอีกที



[ ริวกะ ]  :  ครับท่าน เอิ่ม...คือผมจะขอความกรุณาหน่อยครับ เรื่องกล้องวงจรปิด ถ้ามีภาพของผมกับพลอยติดไปด้วย ผมอยากขอให้ท่านช่วยลบส่วนนั้นออกไปด้วยนะครับ มันคงไม่มีผลกับรูปคดีเท่าไร



[ ???? ]   :   อื้ม ถ้ามันไม่มีผลกับรูปคดีผมจะจัดการลบให้ ว่าแต่พลอยนี่พลอยไหนเรอะ



[ ริวกะ ]  :  รุ้งพลอยไงครับ ตอนนี้ผมเจอรุ้งพลอยแล้วครับ ท่าน



[ ???? ]  :  เฮ้ย !!!  พูดจริงเหรอเนี่ย



[ ริวกะ ]  :  จริงครับท่าน ไว้วันไหนที่ท่านว่างผมจะพาพลอยเข้าไปกราบนะครับ เพราะถ้าไม่ได้ท่านกับท่านฑูตคอยช่วยเหลือตลอด 10 ปีมานี้ ผมกับพ่อคงลำบากน่าดูเรื่องการตามหาเธอข้ามประเทศ



[ ???? ]  :  ดี ๆ ๆ   พาหลานสะใภ้มาเยี่ยมผมบ้างล่ะ



หลังจากที่ริวกะแลกเปลี่ยนข้อมูล สถานที่เกิดเหตุ รูปแบบคดี และสิ่งที่เกิดขึ้น ให้ท่านฟังเรียบร้อย เขาจึงวางสายทันที และกลับมายังร้าน ซึ่งตอนนี้ฮิคาริช่วยพลอยทำแผลให้พี่จันทร์อยู่พอดี



[ ริวกะ ]  :  พี่จันทร์ แล้วพวกมันรู้จักบ้านพี่เปล่าครับ



[ พี่จันทร์ ]  :   พี่คิดว่าพวกมันไม่รู้นะ



หลังจากที่พี่จันทร์พูดมาแบบนั้น ริวจึงมั่นใจทันที เขาหยิบโทรศัพท์และต่อสายหาใครบางคนทันที  วี๊วอ วี๊วอ วี๊วอ วี๊วอ หลังจากเกือบ 70 นาทีที่ริวกะนั้นวางสาย เสียงรถตำรวจก็เข้ามาพอดี พวกเขาทั้ง 4 คนจึงลงมาจากชั้น 2 ทันทีและ ภาพที่พลอยกับพี่จันทร์เห็นนั้น คือ เจ้าหน้าที่ตำรวจในชุดสีกากีราวๆ 10 คน และ ชายในชุดสูทสีดำอีกราว 4 คน ฮิคารินั้นจูงมือพลอยและพี่จันทร์หลบออกทันที เพราะไม่กี่วินาทีต่อจากนี้ไป พื้นที่ตรงหน้าจะเป็นสังเวียนต่อสู้



ชายทั้ง 4 ไม่พูดพร่ำทำเพลงมาถึงก็กระโดดซัดริวกะอย่างรวดเร็วแต่ริวกะนั้นก็หลบได้อย่างรวดเร็วเช่นกัน เมื่อหลบคนที่ 1 ได้แล้วริวกะก็เคลื่อนตัวไปทางขวา และ ซัดหมัดซ้ายขวาเข้าเต็มๆ แต่ชายคนนั้นก็พลิกตัวและบล็อกไว้ได้ทัน แต่ด้วยความแรงจึงทำให้กระเด็นออกไปหลายฟุต


ตุบ ๆ ๆ  เสียงรองเท้าคัชชูกระทบพื้นจนเกิดเสียงและตามมาด้วยการเคลื่อนที่ของ คนที่ 2  เขาเข้ามาหมายจะเตะอัดริวกะ แต่ริวกะนั้นก็ผายมือราวกับว่าเตรียมรับไว้ แว๊ป !!!  ในเสี้ยววินาทีนั้น ชาชุดดำคนที่สามก็วิ่งอ้อมมาข้างหลังริวกะอย่างรวดเร็วและโจมตีทันที



แต่ริวกะเองก็พลิกตัวอย่างรวดเร็ว และใช้การตั้งการ์ดก่อนหน้านั้น เปลี่ยนมาเป็นการหมุนมือด้วยท่า มาวาชิ อุเกะ ของคาราเตะทันที ทำให้การโจมตีของทั้ง 2 ฝ่ายนั้นวืดไป แกร๊ปป !!!  เสียงเหยียบกระจกดังขึ้นเป็นสัญญาณว่ามีการเคลื่อนไหว และ ภาพตรงหน้าคือ ชายชุดดำคนสุดท้าย เขาพุ่งมาใส่ริวกะด้วยท่าทางที่คล้ายกับการตั้งท่าของริวกะมากๆราวกับว่าฝึกมาด้วยกัน




ผั๊วะ ผั๊วะ ผั๊วะ ผั๊วะ ผั๊ว เสียงปะทะกันดังขึ้นทันที และการเคลื่อนไหวของทั้งคู่นั้นเร็วมาก สลับกันรุกรับ สลับกันออกอาวุธอย่างไม่มีใครยอมใคร ฟุ่บ !!!  แต่ดูเหมือนว่าริวกะจะไวกว่า 1 จังหวะ เขาหลอกต่อยด้วยขวาและหักข้อมือเปลี่ยนองศามาเป็นอัปเปอร์คัททันที แต่ในจังหวะที่หมัดของริวกะนั้นใกล้จะกระทบปลายคางของชายคนนั้น ริวกะกลับหยุดหมัดเอาดื้อๆ






[ ริวกะ ]  :  เร็วขึ้นนี่นา วัชระ



[ วัชระ ]  :  ฟู่ววววว ขอบคุณครับคุณริวกะ ผมนึกว่าจะต้องนอนนับดาวแล้ว




ริวกะหยุดหมัดไว้เพียงเท่านั้น แถมยังพูดคุยราวกับเป็นคนกันเอง พลอยนั้นถึงกับอึ้งไปเลยว่าทำไมมันเกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมถึงต่อสู้กันเหมือนไม่มีออมมือ แต่จังหวะสุดท้ายกลับหยุดกันดื้อๆ แถมการคุยกันหลังการต่อสู่ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก นี่มันอะไรกันเนี่ย



ฮิคาริต้องอธิบายให้รุ้งพลอยเข้าใจว่านี่คือ หน่วยงานพิเศษของรัฐบาลไทยซึ่งถูกจัดขึ้นเพื่อดำเนินคดีที่เกี่ยวกับความมั่นคงของทั้ง 2 ประเทศ และทีมนี้คือทีมย่อยของหน่วยพยัคฆ์ เป็นทีมที่ขึ้นตรงต่อหน่วยงานความมั่นคงของไทยและญี่ปุ่น โดยมีริวกะเป็นหัวหน้าทีม



[ ริวกะ ]  :  อีก 3 คนก็ฝีมือดีขึ้นเยอะเลยนา



[ ธาร  ]  :  โห  คุณริวกะครับ เล่นไม่ออมมือแบบนี้ พวกผมหดหู่เลยนะเนี่ย



[ พฤกษ์ ]   :   ผมว่า ผมฟิตแรงมาเต็มที่แล้วนะ ยังแพ้คุณอีกเหรอเนี่ย เกินมนุษย์ไปแล้วนะครับผม



[ พรต ]  :   หัวหน้าขี้โกงนี่นา ได้  1-1 กับคุณริวกะแบบนี้ ไม่แฟร์เลยนะครับ



ทั้ง 4 นั้นค่อยๆเดินมาและพูดคุยกับริวกะอย่างสนิทสนมในระดับหนึ่ง ส่วนริวกะเองก็ยิ้มแย้มให้กับทุกๆคนราวกับว่ารู้จักกันดี หลังจากทักทายกันอย่างเป็นทางการแล้วพวกเขาจึงเริ่มคุยกันและสอบถามว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะอยู่ดีๆก็ถูกเรียกตัวกะทันหัน แถมยังบอกว่าริวกะเป็นคนส่งคำขอมาอีกด้วย



[ ริวกะ ]  :  อื้ม ชั้นมีเรื่องรบกวนน่ะ อยากให้ช่วยคุ้มครองพยานหน่อย จากสภาพก็น่าจะเห็นแล้ว พวกมันไม่เกรงกลัวอะไรเลย ไม่รู้ว่ามีคนหนุนหลัง หรือ ได้ใจเพราะที่กฎหมายเข้าไม่ถึง



[ วัชระ ]  :  กฎหมายน่ะเข้าถึงครับคุณริวกะ แต่คนเอากฎหมายมาใช้มันห่วยแตกมากกว่า



[ ริวกะ ]  :  เอาน่ะ ยังไงซะ ชั้นก็คิดว่าพวกมันคงย้อนกลับไปหาพี่จันทร์ที่บ้านแน่นอน เลยต้องขอให้พี่จันทร์ไปอยู่ในความคุ้มครองของพวกนายชั่วคราวน่ะ



[ พฤกษ์ ]  :  เรื่องนั้นไม่มีปัญหาครับ เพราะยังไงมันก็เป็นหน้าที่ของพวกเราอยู่แล้วครับ



[ ธาร ]  :  ถ้าเป็นแบบนั้นคงต้องให้ไปอยู่ที่เซฟเฮ้าท์สักระยะครับ



ในขณะที่ทุกคนกำลังพูดจาหารือกันว่า ทิศทางของการจัดการเรื่องนี้ จะเป็นไปในทิศทางไหน พี่จันทร์ก็ได้พูดแทรกขึ้นมา



[ พี่จันทร์ ]  :  เอ่อ... คือว่าไม่ต้องก็ได้มั้งคะ มันจะเป็นเรื่องใหญ่ซะเปล่าๆ ยังไงพวกนั้นก็ไม่น่าจะทราบที่อยู่ที่ของดิฉันหรอกค่ะ เมื่อกี้ก็บอกไปแล้ว




[ ริวกะ ]  :  พี่คิดว่าพวกมันไม่มีปัญหาตามหาพี่เหรอครับ ยิ่งพี่บอกว่ามันไม่รู้จักบ้านพี่ด้วย แสดงว่าพี่ไม่รู้ว่าพวกมันทำอะไรได้บ้าง ในกรณีพี่นี่ถือว่าโชคดีมากๆนะ  ที่มันทำแค่นี้ เชื่อผมไปพักที่เซฟเฮ้าส์ก่อน เรื่องร้านนี้ไม่ต้องห่วง ผมจะซื้ออุปกรณ์ทุกอย่างไว้เอง เพราะยังไงตอนนี้พี่ก็ไม่ปลอดภัยแล้ว  ถือซะว่าฟาดเคราะห์ไปแล้วกัน




ริวกะพูดกับพี่จันทร์ด้วยท่าทีที่เด็ดขาดอย่างมาก จากประสบการณ์ที่เขาไปถล่มรังพวกอาคะโทระมา มันได้บอกเขาว่า การที่ไอ้แก๊งค์เงินกู้นอกระบบพวกนี้ มันกล้าเอาคน 20-30 คนมาเดินเพ่นพ่านทวงหนี้แบบนี้ พวกมันก็คงไม่กลัวกฎหมายเท่าไรเลย เมื่อเข้าใจทุกอย่างแล้ว พี่จันทร์จึงได้ขึ้นรถตู้ของหน่วยพยัคฆ์เพื่อไปเก็บของจำเป็นที่บ้านของเธอ



พี่จันทร์ไม่มีญาติพี่น้องในไทย จึงไม่ต้องมีห่วงเรื่องความปลอดภัยของคนในครอบครัว เธอกลับมาที่ร้านอีกครั้งเพื่อลาพลอยและขอบคุณริวกะ ตอนนี้มันคงเป็นช่วงเวลาที่จันทร์ต้องเข้มแข็ง ถึงแม้เธอจะทำใจเรื่องร้านไว้นานแล้ว แต่เมื่อถึงต้องปิดมันต้องขายมัน พี่จันทร์ก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้


5 ปีที่ผ่านมา มันมีทั้งความสุข ความเศร้า เกิดขึ้นมากมายในร้านนี้ พี่จันทร์มองร้านของเธออีกครั้งและก็หวังว่าอุปกรณ์ทั้งหมดนั้นริวจะดูแลมันเป็นอย่างดี ก่อนที่เธอจะก้มหน้ากลั้นน้ำตาและก้าวขึ้นรถของหน่วยพยัคฆ์ไป



[ พฤกษ์ ]  :  คุณจันทร์ครับ  ตอนนี้คุณริวกะน่ะยังเด็กครับ คำพูดของเขาอาจจะดูตรงเกินไป จนเผลอทำร้ายความรู้สึกของคุณ แต่ผมเชื่อว่าทุกๆอย่างที่คุณริวกะทำนั้น มักมีเหตุผลเสมอ ผมเชื่อนะครับ ว่าร้านของคุณจะไม่หายไปไหน



[ พรต ]  :  ผมก็เชื่อในตัวคุณริวกะครับ



[ พี่จันทร์ ]  :  พวกคุณดู เคารพคุณริวมากๆเลยนะคะ ทั้งๆที่เขายังเด็กอยู่แท้ๆ



[ ธาร ]  :  พวกผมมีทุกวันนี้เพราะคุณริวกะครับ เมื่อก่อนพวกผมสี่คนไม่เคยอยู่ในสายตาของผู้หลักผู้ใหญ่ ไม่เคยได้รับโอกาสอะไรเลย แต่ 2 ปีก่อน เด็กคนนั้นที่อายุแค่ 18 เด็กคนนั้นที่อายุน้อยกว่าพวกผมเกือบ 10 ปี  เขากลับมองเห็นคุณค่าในตัวพวกผม คุณริวกะให้โอกาสพวกผม 4 คนได้ร่วมงานกับเขาเพื่อพิสูจน์ฝีมือ จนผู้หลักผู้ใหญ่พอใจกับผลงานของพวกผมอย่างมาก
ถ้าไม่ได้โอกาสจากคุณริวกะในวันนั้น พวกผมคงไม่มีวันนี้ครับ ( ยิ้ม )




[ พฤกษ์ ]  :  คุณไปพักผ่อนที่เซฟเฮ้าส์ให้สบายใจเถอะครับ  ลองคุณริวกะได้ออกตัวดำเนินเรื่องเองแบบนี้  ไอ้พวกแก๊งค์เงินกู้แก็งค์ที่โกงคุณได้หายวับไปแน่



พี่จันทร์ได้ฟังแบบนั้นก็คลายกังวลได้มากเลยทีเดียว ตัวเธอนั้นก็รู้สึกได้ถึงออร่าบางอย่างในตัวริว มันเป็นอะไรที่สงบและอบอุ่น พี่จันทร์กลั้นน้ำตาและฉีกยิ้มอีกครั้ง นี่อาจจะเป็นสิ่งที่เธอรอมาตลอดก็ได้ นี่อาจจะเป็นโอกาสที่เธอค้นหาก็ได้



ธาร พฤกษ์ พรต ขึ้นรถไปกับพี่จันทร์ ส่วนวัชระนั้นยังคงอยู่กับริวกะ โดยอ้างว่าอยากจะอยู่รับข้อมูลต่อ ไหนๆก็อยู่แล้ว ริวก็ถือโอกาสไหว้วานให้ไปเอารถซะเลย ซึ่งวัชระก็ยินดีเป็นอย่างมาก ทันทีที่วัชระเดินออกไปริวกะก็ได้หันมาคุยกับพลอยและฮิคาริต่อทันที



[ ริวกะ ]  :  ชั้นตกลงว่าจะซื้อเหมาอุปกรณ์ของร้านนี้นะ



[ ฮิคาริ ]  :  หะ หา !!! นายน้อยเจ้าคะ ทำไมถึงตัดสินใจเร็วแบบนั้นล่ะเจ้าคะ แล้วอีกอย่างนายน้อยไม่ให้เวลาคุณจันทร์เธอตัดสินใจเลย เหมือนบังคับให้เธอขายร้านเลยนะเจ้าคะ



[ ริวกะ ]  :  ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้วนะฮิคาริ เพราะพี่จันทร์ใกล้จะเป็นเหมือนที่ชั้นเคยเป็นแล้ว ( ภาวะโรคซึมเศร้า )  ถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้มันคงไม่ดีแน่ ชั้นไม่อยากให้อะไรๆมันแย่ไปกว่านี้



ริวกะพูดพร้อมกับเหลือบตาไปมองพลอย ฮิคาริใช้เวลาแค่แปปเดียว ประมวลเหตุการณ์ สถานการณ์ต่างๆ ทวงหนี้ หนี้สิน ความเครียด ท้อแท้ เป็นเหมือนนายน้อย ฮิคาริรับรู้ทันทีว่า พี่จันทร์นั้นกำลังอยู่ในช่วงที่ย่ำแย่และอยู่ในกลุ่มเสี่ยงที่จะเป็นภาวะโรคซึมเศร้าแน่นอน เพราะริวกะพูดมาว่า


" เป็นเหมือนที่ชั้นเคยเป็น "


ริวกะนั้นพยายามพูดเลี่ยงๆ ไม่ให้พลอยรู้ แต่ฮิคาริก็สามารถตีความหมายได้ทันที สมแล้วที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เกิด และเธอก็เข้าใจจุดประสงค์ที่นายน้อยของเธอตัดสินใจซื้อร้านนี้แล้ว



[ ฮิคาริ ]  :  อืมม.... ร้านนี้มองๆแล้ว ก็สวยดีนะคะนายน้อย อุปกรณ์ก็เลือกได้ดี แถมแนวการแต่งร้านก็ดูไม่เก่าเลย ถ้าเพิ่มการตกแต่งอีกหน่อย ลูกค้าต้องเข้าร้านมากกว่าเดิมแน่ๆเจ้าค่ะ



[ ริวกะ ]  :  อื้ม ชั้นก็ว่างั้นแหละ พอมองดีๆแล้ว ทั้งโครงสร้างร้าน สัดส่วน การจัดวาง โทนสี แผนผังร้าน  ดูแล้วโมเดิร์นมากๆเลยนะ ไม่น่าเชื่อว่าร้านนี้จะมีอายุมา 5 ปีแล้ว  บริษัทรับเหมาที่ออกแบบร้านนี้ ฝีมือไม่เบาเลยนะ




[ พลอย ]  :  คึ คึ คือ... ร้านนี้พี่จันทร์ออกแบบเองค่ะริว อุปกรณ์ แผนผังร้าน พี่จันทร์ก็ทำเองหมด แค่จ้างผู้รับเหมามาลงแรงเท่านั้น  พี่จันทร์เรียนจบ มัณฑนศิลป์ ออกแบบภายในมาค่ะ



[ ริวกะ ]   :  หือ !!!   งั้นก็เป็นมัณฑนากรอ่ะดิ่ โห้วว ไม่ธรรมดา



[ ฮิคาริ ]  :  คุณจันทร์เป็นนักออกแบบเหรอเนี่ย มิน่าล่ะร้านนี้ถึงสวยมากๆ แล้วจะทำยังไงร้านนี้เจ้าคะนายน้อย




[ ริวกะ ]  :  อื้ม.... พื้นที่ตรงนี้ใช้ไม่ได้อ่ะ ที่จอดรถก็ไม่มี แถมอยู่ห่างจากแหล่งการค้าด้วย และเท่าที่พี่จันทร์บอกมา เจ้าของที่ตรงนี้ก็เก็บค่าเช่าแพงมาก ลองดูนี่ (ยื่นลิสต์ให้ฮิคาริ )




[ ฮิคาริ ]  :  ( กวาดสายตามอง )  อืม....  จากที่ดูแล้ว ไม่คุ้มเลยเจ้าค่ะ ตัวเลขที่คำนวน อืม.... กว่าจะคืนทุนก็นานเลยเจ้าค่ะ จริงอยู่ว่าการลุงทุนที่นี่จะไม่กระทบสถานภาพการเงินของนายน้อยเลย แต่ว่ามองยังไงก็ไม่เห็นทางที่จะทำกำไรค่ะ ถึงแม้ตรงนี้จะรีโนเวทใหม่ แต่ก็คงใช้เวลาอีกนานกว่าจะเสร็จสิ้น แถมยังไม่มีอะไรมาการันตีด้วยว่า จะมีผู้คนเข้ามาเดินในย่านนี้ เพราะก่อนถึงที่นี่ 400 เมตร ก็มีศูนย์รวมร้านค้าอยู่แล้ว





[ ริวกะ ]  :  อืม .....  ถ้าเธอว่าแบบนี้ก็คงจริงแหละ ปกติธุรกิจ Sme ขนาดเล็กแบบร้านพี่จันทร์ มีอายุเต็มที่ก็แค่ 3-5 ปี ถ้าไม่มีสายป่านที่ยาวพอหรือเงินเย็นเอาไว้หมุน ยังไงก็ขยายธุรกิจลำบาก แล้วดูจากสถานภาพการเงินของพี่จันทร์ตอนนี้ คงแย่เลยล่ะ



[ ฮิคาริ ]  :  อืม... เจ้าค่ะ  แต่ยังไงก็น่าชื่นชมคุณจันทร์นะเจ้าคะ ที่กัดฟันเปิดร้านขายกาแฟใช้หนี้จนหมด ข้าว่าถึงเวลาที่คุณจันทร์ต้องเปิดมุมมองใหม่ๆบ้างแล้วเจ้าค่ะนายน้อย บางทีถ้าเธอไปเอาดีด้านมัณฑนากร อาจจะไปได้สวยก็ได้นะเจ้าคะ ร้านนี้ก็ถือว่าเป็นผลงานตัวอย่างได้ดีเลย



[ ริวกะ ]  :  อื้ม !!! แต่ตอนนี้ต้องให้พี่จันทร์พักไปก่อนนะ เหนื่อยทำงานใช้หนี้มาเป็นปีแล้วนี่นะ



[ ฮิคาริ ]  :  ตามที่นายน้อยต้องการเจ้าค่ะ  ว่าแต่ของพวกนี้จะขนไปยังไงเจ้าคะ



[ ริวกะ ]  :  ถ้าโคฮาคุอยู่ที่นี่ชั้นคงให้เจ้านั่นขุดดิน มัดสลิงและแบกไปทั้งร้านแหละนะ ภูเขาทั้งลูกเจ้านั่นยังแบกได้สบายๆ แต่ดันไม่อยู่ที่นี่นี่สิ่ 555555



[ ฮิคาริ ]  :  ใจร้ายเกินไปแล้วนะเจ้าคะนายน้อย นั่นน้องชายข้านะเจ้าคะ   อีกทั้งยังเป็นพี่ชายของท่านอีกด้วยเจ้าค่ะ



[ ริวกะ ]  :  55555555  ล้อเล่น แล้วเอาไงดีล่ะ แบบนี้ ถ้าต้องรอฝ่ายจัดส่งคงหลายชั่วโมงเลย พลอยยังอยากไปโรงเรียนเก่าด้วยน่ะสิ่ เอาไงดี



[ พลอย ]  :  ไม่เป็นไรค่ะ !!!  ริวกับคุณฮิคาริจัดการเรื่องร้านนี้เถอะค่ะ โรงเรียนไว้มาเมื่อไรก็ได้ พลอยอยากให้เรื่องของพี่จันทร์เรียบร้อยก่อน



[ ริวกะ ]  :  เอางั้นเหรอพลอย ?



[ พลอย ]  :  ค่ะ ช่วยจัดการเรื่องพี่จันทร์ก่อนเลยนะคะริว เรื่องของพลอยไว้ที่หลังก็ได้



จริงอยู่ที่พลอยอยากกลับไปโรงเรียนเก่ามากๆ แต่เรื่องของพี่จันทร์นั้นสำคัญกว่า เธอตัดสินใจได้เพียงไม่กี่วินาทีว่าจะไม่ไปโรงเรียนเก่าแล้ว เธอเอ่ยบอกชายหนุ่มและปีศาจสาวแสนสวย ให้ช่วยจัดการเรื่องร้านให้เรียบร้อยเลย ฮิคาริและริวกะก็มองหน้ากันและก็ยิ้มเหมือนจะรู้กัน ว่าคงต้องจัดการให้เรียบร้อยแล้วล่ะ



[ ริวกะ ]  :  โอเค งั้นเราจะจัดการเรื่องร้านนี้จนเรียบร้อย แล้วกลับไปหาบริษัทน้ากุลนะพลอย



[ พลอย ]  :  ค่ะ ขอบคุณค่ะริว ขอบคุณค่ะ งืม....คุณฮิคาริ



[ ฮิคาริ ]  :  ด้วยความยินดีเจ้าค่ะคุณรุ้งพลอย  นายน้อยเจ้าคะพวกอุปกรณ์ทั้งหมดนี้ คงต้องเรียกใช้ฝ่ายเคลื่อนย้ายดีกว่าเจ้าค่ะ แต่ว่าข้ายังไม่ได้สำรวจเลยว่า มีของประเภทไหนบ้าง แข็งแรงมากน้อยแค่ไหน ใช้ได้กี่เปอร์เซ็น ข้าคงต้องขอสำรวจ ตรวจทานก่อนนะเจ้าคะนายน้อย



[ ริวกะ ]  :  คร๊าบๆ ตามนั้นเลย รบกวนด้วยนะคร๊าบบบบ



พลอยนั้นฟังไปก็อึ้งไป ตอนนี้เธอเหมือนกำลังฟังนักธุรกิจสองคนคุยกันเลย ยิ่งฟังก็ยิ่งเพลิน ยิ่งฟังก็ยิ่งปลื้มในตัวฮิคาริ ไม่น่าเชื่อว่าปีศาจเทนงูจะมีความรู้ด้านธุรกิจแบบนี้



[ ฮิคาริ ]  :  นายน้อยเจ้าคะ ช่วยกางอาณาเขตรับรู้ได้ไหมเจ้าคะ แล้วก็ข้าขอยืมโทรศัพท์สักครู่เจ้าค่ะ



[ ริวกะ ]  :  จ้า จ่ะจ่ะ ได้เลย



ทันทีที่ริวกะส่งมือถือให้ฮิคาริ เขาก็สะบัดมือออกเป็นวงกลมรอบตัวทันที พลอยรู้สึกได้เลยว่าตอนนี้สายลมสงบนิ่งมากๆ ราวกับว่ามันถูกสั่งให้หยุดนิ่งไป ฮิคารินั้นมองซ้ายมองขวามองหน้ามองหลัง วู่บบ !!! สายลมจากฮิคารินั้นพัดขึ้นทันที เธอเคลื่อนที่ไปทางนั้น ย้ายไปทางนี้อย่างรวดเร็ว จนพลอยมองไม่ทัน และไม่นานฮิคาริก็กลับมาที่เดิม



[ ริวกะ ]  :  เป็นไง ฮิราคิ สภาพของในร้านเป็นไงบ้าง ( ปั้ป !!! ริวกะตบมือ 1  ครั้งเพื่อ คลายอาณาเขตรับรู้ )



[ ฮิคาริ ]  :   อุปกรณ์ทั้งหมดในร้านนี้ แม้จะไม่ได้รับการบำรุงที่ดี แต่คุณภาพนั้นคงอยู่ที่ 70% เจ้าค่ะ



[ ริวกะ ]  :  อื้ม ก็ตามอายุการใช้งานล่ะนะ แล้วที่เหลือล่ะ



[ ฮิคาริ ]   :   อุปกรณ์ที่เหลือ ถ้าไม่นับพวกอ่างล้างจาน ก็จะเหลืออยู่ 65% ที่สามารถใช้งานได้เจ้าค่ะ อีก 35% ที่ไม่สามารถใช้งานได้ก็จะมีป้ายไฟ อ่างล้างอุปกรณ์ แล้วก็พวกกระจกเจ้าค่ะ แต่พวกนี้สามารถเอาไปรีไซเคิลเพื่อทำอย่างอื่นได้อีกเยอะเลยเจ้าค่ะ



[ ริวกะ ]  :  อื้ม งั้นจัดการตามที่เธอเห็นสมควรนะ



ฮิคาริฟังริวกะแล้วก็จัดการทันที เธอยกหูโทรศัพท์โทรหาฝ่ายเคลื่อนย้ายของอิซานางิ กรุ๊ปทันที และฮิคาริก็ได้โชว์สกิลการสั่งงานขั้นเทพให้พลอยได้ประจักษ์ การสั่งงานของฮิคาริละเอียดมากๆ ของประเภทไหนต้องขนส่งอย่างไร ใช้อะไรห่อ อะไรต้องใช้คนยกเท่าไร อะไรควรไว้อย่างไร เธอสั่งได้ละเอียดมากๆจนพลอยนั้นอึ้งไปเลย สิธีการทำงานแบบนี้ วิธีการย่อยรายละเอียดแบบนี้ เหมือนกับในหนังสือของคุณมิไรเลยนี่นา



[ พลอย ]  :  ริว เมื่อกี้ริวกับ งืออ คุณฮิคาริทำอะไรเหรอ อาณาเขตรับรู้คืออะไร



[ ริวกะ ]  :   ริวควบคุมมวลอากาศให้เป็นลมที่เรียกว่า ลมสงบน่ะ ( calm wind )  และฮิคาริก็ใช้ลมอีกแบบสอดแทรกเข้าไป และเพราะกระแสลมที่แตกต่างกันไปกระทบวัตถุในร้าน เลยทำให้รู้ว่าของชิ้นไหนขยับไม่ขยับ น้ำหนักเท่าไร ปกติเทนงูน่ะมีความสามารถเรื่องการควบคุมลมอยู่แล้ว  แต่ว่าอาณาเขตรับรู้ที่น่ะมันต่างออกไป การเคลื่อนไหวของวัตถุเพียงนิดเดียว ฮิคาริก็สามารถแยกแยะน้ำหนักได้แล้วล่ะ



[ พลอย ]  :  ง๊าาา !!! เก่งจังเลย



พลอยนั้นมองคิราระด้วยสายตาที่เปร่งประกายราวกับดวงดาวพราวระยับเลยก็ว่าได้ สวยก็สวย งามก็งาม แถมยังดูเก่งและฉลาดสุดๆ ซึ่งริวนั้นก็ถึงกับงงว่าเกิดอะไรกับขึ้นกับพลอยหว่า



[ ริวกะ ]  :  พะ พะ พลอยเป็นไรเปล่า



[ พลอย ]  :  ปะ ปะ เปล่าค่ะ แค่พลอยรู้สึกว่า คุณฮิคาริ ดูเก่ง ดูฉลาดมากๆเลยค่ะ วิธีการทำงานก็ละเอียดเหมือนหนังสือที่คุณมิไรกล่าวไว้เลย



ริวกะถึงกับหน้าเอ๋อ มองพลอยตาปริบๆ พร้อมหัวเราะขึ้นมาทันที จนพลอยนั้นถึงกับงงว่าว่าเกิดอะไรขึ้น



[ พลอย ]  :  ง๊าาา  พลอยทำอะไรตลกเหรอ งืออ ขำพลอยทำไม



[ ริวกะ ]  :  เปล่าๆ  ก็ไม่แปลกหรอกที่ฮิคาริจะเหมือนพี่มิไรเอ๊ะหรือ พี่มิไรเหมือนฮิคาริ  ฮ่า ฮ่า ฮ่า



[ พลอย ]  :   งือออออ ( พลอยทำหน้า เอ๋อ )



[ ริวกะ ]  :   พี่มิไร พี่อั้ม ริว และ คิราระ   เรียนวิชาเศรษฐศาสตร์และการตลาดมาจากฮิคาริน่ะ  และฮิราริก็เป็นต้นแบบการทำงานของพี่มิไรด้วย พี่มิไรถอดแบบการทำงานมาจากฮิคาริ เป๊ะๆเลยล่ะพลอย  อันที่จริงฮิคาริก็จบปริญญาเอกหลายใบเลยแหละ  ใช่มั้ยคร๊าบ ดอกเตอร์ ฮิคาริ



[ คิราระ ]  :  เดี๋ยวเถอะเจ้าค่ะนายน้อย ข้าเกือบเสียสมาธินะเจ้าคะ ( ในการสั่งพนักงานจัดส่ง ) ภูติในบ้านใหญ่แทบทุกตนก็จบปริญญาเอกหมดนะเจ้าคะ



[ ริวกะ ]  :  เหอะ เหอะ ยกเว้นเจ้าตัวปัญหาตัวเดียวนั่นแหละ  ไม่จบปริญญาเอกสักที มัวแต่กินแตงกวาจนไม่ได้ทำวิทยานิพนธ์  น่าให้ลุงคุโระเคี่ยวให้เข็ด



[ ฮิคาริ ]  :  แบบนั้นไม่ดีหรอกเจ้าค่ะนายน้อย ถ้ากัปปะไม่คิดจะทำด้วยตัวเองต่อให้จบปริญญาเอก มันจะไม่มีความหมายเลยนะเจ้าคะ อีกอย่างเรื่องมันก็ตั้งแต่ 30 ปีก่อนแล้วนะเจ้าค่ะ บ่นเป็นคนแก่ไปได้



เท่านั้นแหละพลอยถึงกับบรรลุเลย ตอนนี้แววตาของพลอยถ้ามันฉายแสงได้มันคงเป็นสีทองอร่ามไปแล้ว งั้นก็แสดงว่าไอดอลของเธออย่างมิไร มีฮิคาริเป็นต้นแบบ งั้นก็แสดงว่าฮิคาริคือไอดอลของไอดอลอีกทีสิ่นะ



[ พลอย ]  :  งืมม คือ... คือว่า ทำไมเหล่าภูติในบ้านอิซานางิ ถึงได้แบบ งือออ เรียนจนจบปริญญากันเลยล่ะคะ



[ ฮิคาริ ]  :  พวกเราต้องปรับตัวให้ทันยุคทันสมัยเจ้าค่ะคุณรุ้งพลอย จริงอยู่ว่าภูติอย่างพวกเราไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเรียนอะไรมากมาย แค่อ่านออกเขียนได้ก็พอ  แต่ว่าตั้งแต่อดีตพวกเราเหล่าภูตินั้นมีหน้าที่คอยค้ำชูอิซานางิมาตลอด อะไรที่ทำให้อิซานางิรุ่งเรือง พวกเราก็ยินดีที่จะทำเจ้าค่ะ มันคือคำสัญญาเจ้าค่ะ



[ พลอย ]  :  คำสัญญาเหรอคะ



[ ฮิคาริ ]  :  ใช่ค่ะ คำสัญญานี้มีมาก่อนที่ข้าจะกำเนิดเสียอีก คำมั่นสัญญาที่พวกเหล่าภูติได้ให้ไว้กับท่านผู้นั้นว่า ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ร้อยกี่พันปี ความภักดีต่ออิซานางิ จะไม่มีวันเสื่อมคลาย แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเมื่อหลายร้อยปีก่อนที่จะใช้แต่กำลังเข้าห้ำหั่นกันอย่างเดียว  สมัยนี้ต้องใช้ทั้งความรู้ความสามารถควบคู่กันไป และยิ่งสมัยนี้การแข่งขันทางธุรกิจสูงมาก  บริษัทไหนที่มีบุคลากรที่มีศักยภาพสูงๆ ก็เท่ากับมีขุมพลังที่ได้เปรียบอยู่ในมือเจ้าค่ะ อันที่จริงการที่เรียนสูงๆมันก็ไม่ได้หมายความเรานั้นจะเก่งกว่าคนอื่นๆนะเจ้าคะคุณรุ้งพลอย มันอยู่ที่การเอาความรู้นั้นมาประยุกต์ใช้ให้ตรงกับงานและรูปแบบของตัวเองมากกว่า แต่ว่าถ้ายิ่งเรียนสูงความรู้และมุมมองต่างๆก็จะเปิดกว้างมากขึ้นเยอะขึ้น และมันจะทำให้เราสามารถประยุกต์ใช้กับหน้าที่การงานได้ ไม่สิ้นสุดเจ้าค่ะ ยุคนี้มันไม่ใช่การต่อสู้พลังมนต์ตรา หรือ เวทย์มนต์อะไร มันเป็นการต่อสู้ด้วยความรู้ ด้วยสติ ด้วยปัญญา เจ้าค่ะ



[ ริวกะ ]  :   อย่างที่ฮิคาริบอกแหละพลอย อืม .... จริงแล้ว ฮิคาริเองก็มีส่วนก่อตั้ง อิซานางิกรุ๊ปน่ะนะ ก็อยู่มาจะ 400 ร้อยปีแล้วนี่นา ฮ่าฮ่าฮ่า



[ พลอย ]  :  ริวใจร้าย ริวใจร้าย ริวใจร้ายมากมากมากมาก  มาพูดเรื่องอายุต่อหน้าผู้หญิงได้ยังไง ริวใจร้าย ชิร์ !!!


[ ฮิคาริ ]  :  นั่นสิ่เจ้าคะนายน้อย ท่านไม่ควรพูดเรื่องอายุแบบนี้นะเจ้าคะ ฮึ๊ !!!


[ ริวกะ ]  :  อ้าววววววววว ? ไหงงั้นล่ะ


ริวกะถึงกับงงเลยทีเดียว เพราะอยู่ดีๆพลอยที่ดูประหม่า เวลาเจอฮิคาริ กลับเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยกันซะอย่างงั้น ซึ่งมันก็ไม่แปลกเลย พลอยนั้นมักจะชื่นชมคนทำงานเก่ง ทั้งแม่กุลของเธอ ทั้งมิไร แล้วยังมารู้ความจริงเรื่องนี้อีก ยิ่งทำให้เธอปลื้มฮิคาริมากๆ ริวกะนั้นดูเหมือนว่าจะโล่งใจมากๆเลย เพราะพลอยนั้นไม่ได้มีท่าทีเกรงกลัวฮิคาริเลย แต่กลับกลายเป็นว่าเธอปลื้มฮิคาริซะงั้น ฮิคาริเองก็ดูโล่งใจที่รุ้งพลอยไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวเธอแม้แต่นิดเดียวเช่นกัน ไม่กี่นาทีต่อมาวัชระที่ริวกะได้ไหว้วานให้ไปเอารถก็มาพอดี เขาจำเป็นต้องจอดรถห่างจากตัวร้านราวๆ 20 เมตรเพราะไม่มีจอดที่จริงๆ


วัชระนั้นได้แจ้งริวกะว่าคุณจันทร์นั้นกำลังเดินทางไปที่เซฟ์เฮาส์ในกรุงเทพฯ ตามที่ริวกะขอไว้ จากนั้นทั้งคู่ก็ได้ประชุมกันเล็กน้อยเรื่องการดำเนินการในขั้นตอนต่อๆไป โดยที่ฮิคาริก็แยกตัวออกมาเดินสำรวจร้านอีกครั้งโดยมีรุ้งพลอยตามมาด้วย ยิ่งได้เห็นฮิคาริทำงาน ยิ่งได้เห็นฮิคาริสำรวจสิ่งของต่างๆอย่างละเอียดเธอก็ยิ่งปลื้ม ยิ่งกว่านั้นลายมือฮิคาริสวยมากๆ เจอจดรายละเอียดต่างๆของอุปกรณ์แต่ละชิ้นลงสมุดจนบันทึก ( หยิบมาจากในร้าน ) อย่างเป็นระเบียบมากๆ พลอยเห็นแล้วก็ยิ่งปลื้มเข้าไปใหญ่ ฮิคาริยังได้ถือโอกาสสอนพลอยเรื่องนู่น นั่น นี่อีกมากมาย ส่วนพลอยนั้นก็ตั้งใจฟังเป็นอย่างมาก ราวกับว่านี่คือการเรียนรู้นอกห้องเรียนไม่มีผิด จนเวลาผ่านไปราว 1 ชั่วโมงครึ่ง รถขนส่งของอิซานางิ กรุ๊ปก็มาพอดี



ฮิคาริจึงเดินไปหาพนักงานพวกนั้นทันที พนักงานขนส่งในชุดยูนิฟอร์มดูสะอาดสะอ้านและเป็นระเบียบ กล่าวทักทายและยกมือไหว้ฮิคาริอย่างน้อมนอม ซึ่งฮิคาริก็รับไหว้พร้อมรอยยิ้มเช่นกัน


[ พนักงาน ]  :  สวัสดีครับ คุณฮิคาริ


[ ฮิคาริ ]  :  สวัสดีเช่นกันค่ะ มาถึงเร็วมากเลยนะคะ ชั่วโมงหน่อยๆเอง


[ พนักงาน ]  :  พวกผมมาจาก สาขาปทุมธานีน่ะครับ เลยใช้เวลาแปปเดียว


[ ฮิคาริ ]  :  ค่ะ นี่ค่ะ ( ยื่นสมุดให้ ) รายการสินค้าทั้งหมดในร้านตามที่แจ้งไป รบกวนด้วยนะคะ


[ พนักงาน ]  :  ( รับสมุดพร้อมอ่าน )  โห !!! ละเอียดมากเลยครับ แบบนี้ผมกับทีมงานคงใช้เวลาครึ่งเดียวตามที่คำนวนไว้เลยนะครับเนี่ย


หัวหน้าทีมเคลื่อนย้าย ถึงกับชมไม่หยุดปากเลย สมุดที่ฮิคาริยื่นให้นั้นเหมือนเป็นแอ็คชั่นรีเพลย์ก็ว่าได้ ( ดักแก่ อิอิ )  เพราะมีทั้งรายละเอียด ลักษณะ ประเภท ของอุปกรณ์แต่ละชนิดแจกแจงไว้อย่างละเอียด เรียกได้ว่าสมุดของฮิคารินั้นทำให้การทำงานนั้นง่ายขึ้นมากเลยทีเดียว ตอนนี้พลอยถึงกับยิ้มจนแก้มแทบแตก นี่แหละ working woman นี่แหละผู้หญิงแบบที่เธอชื่นชม หลังจากที่ได้รับการจ่ายงานเรียบร้อย พนักงานเหล่านั้นก็เริ่มทำงานทันที นั่นจึงให้พวกพวกริวกะต้องออกจากร้านและเตรียมตัวกลับ เพราะจะได้ไม่ขัดขวางการทำงานนั่นเอง


[ วัชระ ]  :  อ่ะ  อึ้มม เอ่ออ ผมขออาสาขับรถไปส่งเองครับ คุณริวกะ

[ ริวกะ ]  :  หะ หา ?  ไม่ต้องหรอก นายไปพักผ่อนซะวัชระ


[ วัชระ ]  :  โห อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยครับ ให้ผมขับรถไปส่งเถอะครับ


วัชระตีหน้าเข้มทันที เพื่อสื่อสารกับริวกะว่าเขาเต็มใต ส่วนริวกะและฮิคารินั้นก็มองหน้ากัน ราวกับรู้ถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของวัชระ ซึ่งตัวริวกะเองก็ไม่ได้ว่าอะไร ครืดดด ริวกะเปิดประตูรถด้านหลัง ให้พลอยและฮิคาริขึ้นไปก่อน ส่วนตัวเขานั้นขึ้นไปนั่งข้างๆคนขับแทน บรืน !!! หลังจสกทุกอย่างเรียบร้อย วัชระก็ขับรถออกไปทันที ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะยิ้มไม่หุบเลย มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ ทำไมวัชระถึงยิ้มแบบนี้



[ วัชระ ]  :  ว่าแต่ คุณริวกะครับ  ไหงมาถึงลพบุรีได้ล่ะครับ


[ ริวกะ ]  :  ชั้นมาธุระน่ะ ว่าแต่นายเถอะ มาแบบนี้ไม่เสียการเสียงานเหรอไง วัชระ


[ วัชระ ]  :  หม่ะ แหม่ อย่าพูดใจดำแบบนั้นสิ่ครับ คุณริวกะ นานๆพวกผมจะได้ทำงานร่วมกับคุณริวกะนะครับ


[ ริวกะ ]  :  ทำงานกับชั้นมันสนุกตรงไหนเนี่ย  งานของพวกนายในกระทรวงก็หนักพออยู่แล้ว ไหนจะเทียวไปเทียวมาคอยอารักษ์ขา แขก VIP ของรัฐบาลอีก  ถ้ามีเวลามากขนาดมาขับรถให้ชั้น ก็เอาเวลาไปพักผ่อนเถ๊อะ


[ วัชระ ]  :   หม่ะ แหม่ นี่ก็ถือเป็นการพักผ่อนนะครับ คุณริวกะ ขับรถเรื่อยๆนี่ก็ถือว่าเป็นการผ่อนคลายนะครับ


[ ริวกะ ]  :  ไม่ใช่ว่านายจะหาข้ออ้าง ไปหาพี่กิ่งหรอกนะ วัชระ


เฮือก !!!  วัชระนั้นดูเหมือนว่าจะโดนริวกะจับทางได้อย่างรวดเร็วเลย เพราะเขานั้นพยายามตามจีบพี่กิ่งอยู่ ( เลขาพี่กุล ) ที่วัชระขอตามมาแบบนี้นั่นก็เพราะเขาจำได้ว่า รถคันนี้เป็นของบริษัทพิกุลนั่นเอง นั่นหมายความว่าถ้าเขาขับรถไปส่งริวกะ เขาต้องได้เจอกิ่งแน่ๆเลย นี่สิ่คือคำตอบว่าทำไมริวกะและฮิคาริถึงยิ้มอย่างมีเลสนัยกันสองคน เพราะทั้งคู่รู้ดีเรื่องนี้นั่นเอง


[ ฮิคาริ ]  :  แหม่ คุณวัชระบอกกันตรงๆก็ได้นะคะ ว่าอยากไปเจอคุณกิ่ง ไม่ต้องบอกว่าอยากไปส่งก็ได้


[ พลอย ]  :  หา !!!  คุณวัชระอยากไปเจอพี่กิ่ง หรือว่าคุณวัชระจีบพี่กิ่งเหรอคะ ใช่พี่กิ่งเดียวกับที่พลอยรู้จักมั้ย ใช่มั้ยคะริว


[ ริวกะ ]  :  ช่ายยย พี่กิ่ง กิ่งกนก นั่นแหละ วัชระน่ะตามจีบมา 2 ปีแล้ว แต่ก็ไม่ได้เป็นแฟนสักที น่าสงสารจริงเชียว วันเกิดก็อุสส่าห์ ซื้อของขวัญให้ แต่สาวเจ้าก็ไม่รู้ว่ายังเก็บไว้มั้ย น่าสงสาร น่าสงสาร


[ พลอย ]  :  หือ ของขวัญ ของขวัญ อ๊า !!!  ใช่ ดรีมแคชเชอร์ที่ถักด้วยด้วยเชือกสีฟ้าใช่ไหมคะ


[ วัชระ ]  :  ชะ ชะ ชะ ชะ  ใช่ครับ  ใช่ครับ ดรีมแคชเชอร์สีฟ้าใช่เลย   ( สะดุ้ง ) เอ่ออ... คุณเคยเห็นเหรอ เอ่ออ ว่าแต่คุณคนนี้ใครครับ คุณริวกะ หรือว่า มากับคุณฮิคาริ


[ ฮิคาริ ]  :   คุณรุ้งพลอยไงคะ คุณวัชระ


วัชระถึงกับงตกกะใจไม่น้อยเลยที่รู้ว่าคนตรงหน้านี้คือรุ้งพลอย หญิงสาวที่ริวกะตามหามาตลอด และพอคุยกันไปมาสักพักเขาก็รู้ว่า พลอยนั้นเคยทำงานที่เดียวกับกิ่งและถึงแม้จะไม่ได้ทำงานแล้วก็ยังติดต่อกันไม่ขาด นั่นจึงทำให้เขารีบสอบถามพลอยเกี่ยวกับพี่กิ่งยกใหญ่เลยทีเดียว


[ พลอย ]  :  พี่กิ่งเขาเก็บไว้แต่ว่าไม่ค่อยเอามาแขวนไว้เลย


[ วัชระ ]   :   ว๊า แย่จัง ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ( หน้าเสีย ) ดูเหมือนว่าคุณก้อยจะไม่ชอบมันจริงๆด้วย ตัวผมเองก็ไม่ค่อยมีเวลาคุยกับคุณก้อยด้วยสิ่ครับ เลยไม่รู้ว่าเธอชอบอะไร


[ ริวกะ ]  :  คำว่าไม่ว่าง ไม่มีเวลา มันเป็นแค่ข้ออ้างเท่านั้นแหละวัชระ  คนเรามีเวลาเท่ากัน 24 ช.ม. นายจะบอกว่าไม่มีเวลาไม่ได้หรอกนะ ชั้นรู้ตารางงานของพวกนายหมด เวลาพักชั้นก็รู้ เพราะนายมัวแต่เอาเวลาไปจมอยู่กับงานน่ะสิ่ แบ่งเวลาสิ่ แบ่งเวลา 8 ชั่วโมงทำงาน  8 ชั่วโมงพัก  8 ชั่วโมงนอน  เอาจริงๆถ้านายรู้จักบริหารเวลานะ นายจะมีเวลาให้พี่ก้อยเหลือเฟือ เนี่ยๆไอ้การขับรถ 1-2 ช.ม. กว่าจะถึงปทุมธานีเนี่ย นายก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ใช่เหรอ เฮ้อ !!! คิดสิ่คิดคุณหัวหน้า


[ พลอย ]  :  พี่กิ่งชอบสีชมพูค่ะ ไม่ใช่สีฟ้า พี่ก้อยชอบดอกคาเนชั่นสีชมพู เวลาพี่กิ่งมีเวลาพักเธอจะชอบหาร้านกาแฟที่สวยๆ บรรยากาศดีๆนั่งพักผ่อน แต่พี่กิ่งไม่ทานกาแฟนะคะ พี่กิ่งชอบทานชาคาโมมายล์ค่ะ เพราะเธอบอกว่ากินแล้วผ่อนคลายมากๆ  นี่พลอยไม่ได้บอกนะคะ พลอยไม่ได้พูดไรเล๊ยยย



ริวถึงกับหัวเราะไม่หยุดเลยทีเดียว เมียตัวแสบของเขานี่กลายร่างเป็นแม่สื่อแม่ชักไปเสียแล้วเหรอเนี่ย วัชระที่หน้าเสียในตอนแรกนั้นก็ถึงกับยิ้มแก้มปริ ราวกับว่าได้ข้อมูลใหม่ๆมาเยอะเลย แถมข้อมูลดังกล่าวมันก็เป็นข้อมูลที่มีค่ามากๆ อีกทั้งคำพูดของริวกะนั้นก็ช่วยสอนอะไรให้เขาได้บางอย่าง เขานั้นรู้สึกอายจริงๆ ที่ต้องให้เด็กอายุ 20 ซึ่งอายุน้อยกว่าตนเกือบ 10 ปี มาสอนเรื่องนี้ ทันใดนั้นวัชระก็เอ่ยขออนุญาตริวกะและขับรถจอดข้างทางทันที และเขาก็ทำอะไรบางอย่างขึ้นมา ตรื๊ดดดด ตรื๊ดดดดด

ขอบคุณครับ ขอเม้นก่อนครับ

เนื้อเรื่องสนุกขึ้นเรื่อย เนื้อหาลึกลับ ขอบคุณครับ

สนุกครับ อยากรู้ว่าจะจัดการมาเฟียยังไง

น่ารักจริงๆรุ้งพลอย 

เมื่อรุ้งพลอยเข้ากันได้กับฮิคาริ ทุกอย่างก็ไปได้สวยสำหรับริว

สุดยอด

ยังงงๆว่าไอ้ที่ทำให้พวกทวงหนี้ล้มสลบนั้น เป็นฝีมือพลอยหรือสามพี่น้อง  สายตาพี่จันทร์ดูยังไงๆ ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสเข้าฮาเร็มริวกะหรือเปล่า 

อยากให้ฮิคาริเข้าฮาเร็มของนายริวอีกคนครับ