คุยกันก่อนอ่าน สวัสดีวันพระใหญ่ครับ555 วันพระวันเจ้าก็ไม่เว้น สำหรับเพื่อนๆ ที่ยังไม่ได้เ็นเป็นสมาชิกเว็บอยากอ่านส่วนที่ซ่อนไว้ ในนั้นจะลงช้ากว่าที่เว็บนี้นะครับ


Darkness Circle / วงจรแห่งความมืด ตอนที่ 32

ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแสงจากไฟทางสว่างไสว เจณิตาฝืนข่มความกลัวความตกใจหลังเจอเรื่องระทึกมาหมาดๆ แล้วขับรถพาตัวกลับเข้ามาถึงบ้านพักหลังคาเฟ่ได้พักใหญ่ จากนั้นไม่นานรถเก๋งของเกวลีก็ขับเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน เพื่อนรักแม้จะยังไม่ได้อภัยให้เธอแต่ก็รีบแยกจากอ๊อดแล้วบึ่งรถกลับมาทันที่ทีเจณิตาส่งข้อความไปหา ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งออกมาต้อนรับทั้งน้ำตา

"ปลา...ขอบใจมากเลยที่ยอมมาหาฉัน ทั้งๆ ที่ฉันทำเรื่องแย่ๆ กับเธอ" เจณิตาจะดีใจก็ไม่สุดเพราะความผิดยังติดตัวอยู่ แต่อย่างน้อยการที่เพื่อนรักยอมมาหาเธอก็แสดงเพื่อนของเธอยอมเปิดใจให้บ้างแล้ว

"อืม เรื่องนั้นฉันยังไม่ได้ให้อภัยเธอหรอกนะ ฉันแค่เป็นห่วงอาจารย์เจษเขาอุตสาห์มีน้ำใจ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ อาจารย์ถูกใครจับไปงั้นเหรอ" เกวลีอ่อนลงกว่าตอนที่เจอเจณิตาลงเล็กน้อย ระหว่างที่เธอกลับไปคิดทบทวนเรื่องที่เพื่อนรักพูดกับเธอก็เห็นว่ามีโอกาสที่จะเป็นความจริง ยังเสียก็ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่รู้จักนิสัยพ่อของเธอ

"คือ..." เจณิตาอ้ำอึ้งหนักใจเล็กน้อยที่จะกล่าวโทษพ่อของเพื่อนรักทั้งที่ไม่หลักฐาน ถึงมองจากรูปการณ์แล้วมีความเป็นไปได้อยู่มากก็ตาม

"พูดมาเถอะ" เกวลีคาดคั้นเอาความจริง

"เราคิดว่าพ่อเธอสงสัยว่าฉันมีอะไรอาจารย์ก็เลยให้คนมาจับตัวไป"

"......." เกวลียืนเงียบตัวแข็งถื่อไม่คิดว่าอาจารย์เจษจะตกเป็นเหยื่อในเรื่องวุ่นวายของครอบครัวทั้งๆ ที่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง แล้วก่อนหน้านี้เขายังพยายามจะช่วยเหลือครอบครัวของเธอให้หลุดพ้นจากการโดนทำคุณไสย์อีกด้วย ก่อนหญิงสาวจะยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาติดต่อหาวิศวัทเพื่อยืนยันสิ่งที่เจณิตาพูด

..................................................

คฤหาสน์หลังใหญ่ดวงไฟทั่วบ้านเปิดสว่างโล่ รถกระบะหลายคันทยอยแล่นเข้ามาจอดที่ลานหน้าบ้าน ชายฉกรรจ์นับสิบคนวิ่งวุ่นขนอาวุธปืนและเครื่องกระสุนออกมาเตรียมความพร้อมรอเพียงคำสั่งผู้เป็นนายที่นั่งรอสายโทรศัพท์อย่างใจจดใจจ่อเท่านั้น ในที่สุดก็เสียงเรียกเข้าดังขึ้นมา เจ้าของคฤหาสน์รีบกดรับสายรวดเร็ว "ว่ายังไงนะ อืมๆ เข้าใจแล้ว เอาไว้จะติดต่อไปที่หลังนะ"

"เป็นยังไงบ้างครับเสี่ย" พ่อบ้านคนสนิทถามขึ้นทันทีที่เสี่ยพิพัทธ์วางสาย

เสี่ยพิพัทธ์ส่ายหน้าทิ้งตัวเอนหลังผิงเก้าอี้ทำงาน ก่อนจะพูดออกมาเหมือนคนหมดแรง "ไม่รอด"

"ถ้าอย่างงั้น..." พ่อบ้านถามทิ้งเสียรอคำสั่งจากผู้เป็นนาย

"ไปบอกเด็กๆ ให้กลับไปพักผ่อนซะ แล้วอย่างเพิ่งบอกเรื่องนี้กับลูกอั๊ว" เสี่ยพิพัทธ์สั่งการเสียงเครียดไม่แพ้กับใบหน้า แล้วหมุนเก้าอีกหันไปทางหน้าต่าง เริ่มหาทางรับมือกำนันหลังจากเสียกำลังสำคัญที่คอยช่วยสร้างความปั่นป่วนให้ฝ่ายตรงข้ามและดึงความสนใจอกจากสิ่งที่เขากำลังทำ

"ครับเสี่ย" พ่อบ้านรับคำเรียบๆ แล้วเดินออกจากห้องไปเงียบๆ

..................................................

รถเก๋งของอ๊อดวิ่งเร็วอย่างน่ากลัวราวกับจรวดเข้าไปจอดที่สำนักใบ้หวย หลังจากที่แยกตัวออกมาจากเกวลีเขาตรงดิ่งกลับมาทันทีที่ได้รับข้อความจากปิยะพงษ์

"พี่อ๊อดกลับมาแล้ว" ปิยะพงษ์ที่ผุดลุกผุดนั่งมาตั้งแต่ตอนเย็นรีบวิ่งเข้าไปหาอ๊อดที่ยังไม่ทันจะลงจากรถดี

"ไหนเรื่องมันเป็นยังไง เล่ามาให้ฟังหน่อย" อ๊อดถามรัวเพราะร้อนใจ

"เมื่อเย็นคุณเจนิสโทรมาบอกว่าอาจารย์ถูกคนมาจับตัวไป"

"หา! ว่าไงนะ" อ๊อดอุทานเสียงดัง ไม่คิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นมันจะร้ายแรงกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก

"เอาไงดีพี่แจ้งตำรวจเลยดีไหม" ปิยะพงษ์เสนอ

"ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งตื่นตูม เรื่องพี่เจษให้พี่จัดการเองดีกว่า" อ๊อดปรามไว้ก่อนไม่อยากให้เรื่องใหญ่โต ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปบนบ้านก่อนจะหายเงียบเข้าไปในห้องของเขาพักใหญ่ แล้วเขาก็ออกมาพร้อมกับหอบข้าวของออกมาพะลุงพะลัง
ปิยะพงษ์ที่ยังร้อนใจเดินวนอยู่หน้าห้องของอ๊อดถามขึ้นทันที "พี่อ๊อดจะไปไหน"

"พี่มีเรื่องด่วนต้องรีบไปทำก่อน ส่วนเรื่องพี่เจษไม่ต้องเป็นห่วงนะ ได้เรื่องอะไรมาพี่จะรีบบอก แล้วเปี๊ยกก็อย่าเพิ่งไปพูดกับใครละ" อ๊อดกำชับหนักแน่น

"ได้ครับ..." ปิยะพงษ์เหมือนมีเรื่องจะพูดต่อแต่คนที่เขาอยากจะพูดด้วยก็ขึ้นรถแล้วเขาออกไปอย่างรีบร้อน

..................................................

รถกระบะสี่ประตูสีดำแล่นมาจอดที่ประตูหน้าบ้านของกำนันประเสริฐ ในรถมีไอ้ร่างล่ำผู้ที่เป็นคนจับตัวเจษฎาเป็นคนขับมาเพียงคนเดียว ก่อนที่ชายคนขับจะลดกระจกลงเพื่อคุยกับคนหน้าโหดที่ทำหน้าที่เป็นยามเฝ้าประตู

"มึงมาทำไมวะ" ชายหน้าโหดที่เฝ้าประตูอยู่แกล้งถามเสียงเข้ม หยอกเย้าตามประสาคนรู้จักกัน

"ก็กำนันสั่งให้กูจัดการศพ แต่กูไม่มีจอบมีเสียมกูก็มาเอานะสิ มึงจะให้กูใช้มือขุดรึไง" ไอ้ร่างล่ำสวนกลับแบบกวนๆ

"เออๆ ไปที่ห้องเก็บของ เดี๋ยวกูให้คนเอากุญแจไปเปิดให้" ไอ้หน้าโหดบ่นแบบขำๆ ก่อนจะส่งสัญญาณให้อีกคนเปิดประตูบ้าน

ระหว่างที่ไอ้ร่างล่ำกำลังเข้าไปขนเอาเครื่องมือขุดหลุมออกมาจากห้องเก็บของมาใส่รถ มันก็เกิดอาการตัวแข็ง ตาขวาง แล้วเดินตรงดิ่งเข้ามาที่ใต้ถุนเรือนใหญ่ไม่พูดไม่จากับใคร ใครมาขวางมันก็ทำร้ายจนเกิดเรื่องวุ่นวาย ก่อนที่มันจะตะโกนออกมาลั่นบ้าน ด้วยเสียงแหบแห้งไม่คล้ายกับเสียงเดิมของมัน "ไอ้กำนัน มึงออกมา มึงคิดว่ามึงจัดการกูแล้วเหรอ ไอ้สัตว์ออกมา"

"เกิดอะไรขึ้น" กำนันประเสริฐและภรรยารีบลงมาดูเหตุการณ์ พวกลูกน้องที่ทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยู่รอบบ้านก็พากันเข้ามามุงดูเหตุการณ์ประหลาดด้วยเช่นกัน

"สงสัยไอ้นี่มันถูกผีเข้าแน่เลยกำนัน" หนึ่งในชายฉกาาจ์ที่กำลังยืนล้อมดูเชิงไอ้ร่างล่ำโพลงออกมา เพราดูจาดอาการแล้วไม่คล้ายคนปกติหรือคนเมายาแต่อย่างใด มันคล้ายกับอาการถูกสัมภเวสีเล่นงานแบบที่เห็นได้บ่อยๆ ตามโทรทัศน์

"ไอ้เหี้ย...มึงฆ่ากู...มึงฆ่ากู..." ไอ้ร่างล่ำชี้หน้ากำนันประเสริฐด้วยท่าทางแข็งๆ เหมือนกำลังถูกบางสิ่งบางอย่างบังคับให้ทำ แล้วไอ้ร่างล่ำก็ปรี่เข้าไปหากำนันประเสริฐแบบต้องการจะทำร้าย แต่ถูกพวกลูกจับตัวเอาไว้ได้ ก่อนที่ไอ้ร่างล่ำจะดิ้นอย่างรุนแรงอยู่พักหนึ่งจนในที่สุดมันก็นิ่งไป แล้วมันก็ฟื้นขึ้นมาพร้อมกับท่าทางอ่อนเพลีย สร้างความงุนงงให้กับทุกคนที่อยู่ในบริเวณ

"เกิดอะไรขึ้น พวกมึงมาจับกูทำไมเนี้ย ปล่อย" ไอ้ร่างล่ำน้ำเสียงกลับมาเป็นปกติ แต่กลับมีสีหน้าหวาดระแวงเพราะถูกจับ

"มึงจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ" กำนันประเสริฐเดินแหวกกลุ่มลูกน้องเข้าไปถาม ด้วยใบหน้าที่ซีดเหมือนไม่มีเลือดไหลผ่าน และเหงื่อเม็ดโตๆ ที่ผุดขึ้นตามใบหน้า

"เรื่องอะไรครับกำนัน แล้วมาจับผมเรื่องอะไรกันครับ ผมทำอะไรผิดเหรอแค่มาเอาเครื่องมือเอง"

"ถ้าจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เฮ้ย พวกมึงปล่อยมัน" กำนันประเสริฐกลับมาทำท่าวางอำนาจอีกครั้งหลังจากสถานการณ์เหมือนจะเข้าสู่ภาวะปกติ ก่อนจะหันไปกำชับกับไอ้ร่างล่ำและพวกลูกน้องคนอื่น "มึงไปจัดการงานต่อให้เรียบร้อยซะ ส่วนพวกมึงก็กลับไปทำงานกันได้แล้ว"

..................................................

บ้านเรือนไทยไม้สักประยุกต์หลังใหญ่ปิดไฟเงียบเฉียบจนวังเวงหลังจากที่เกิดระทึกขวัญไปได้ไม่นาน คนในบ้านไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องนั้น เจ้าของบ้านก็อาบน้ำเข้าห้องพักผ่อนกันไปหมดแล้ว ส่วนพวกลูกน้องที่ทำหน้าที่ดูแลความปลอดภัยรอบๆ บ้าน ก็ได้แต่แยกย้ายกันไปทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายอย่างเงียบๆ แต่คืนนี้พวกมันอยู่กันเป็นกลุ่มเป็นก้อนมากกว่าทุกที

กำนันประเสริฐสะพยายามข่มตานอนอยู่นานแต่ก็นอนไม่หลับ เขาอยู่ในเส้นทางสายนักเลงมาตลอดชีวิตไม่มีครั้งไหนเลยที่เขาจะเกรงกลัวกับการดับชีวิตคน ไอ้พวกที่อ้างว่ามีของดีของเด็ดก็ถูกเขาส่งไปนอนคุยกับรากมาแล้วหลายต่อหลายคน แต่กับรายล่าสุดที่เพิ่งจัดการไปกลับมีวิญญาญอาฆาตมาสิงร่างคนให้เห็นกันจะๆ ถึงในบ้าน แถมพยานร่วมรู้เห็นอีกหลายชีวิต ทำเอาเขาหลับตาได้ไม่สนิทเลยทีเดียว

กำนันประเสริฐที่จิตใจกำลังว้าวุ่นเดินออกจากห้องนอนมารับลมให้สบายใจ เขาก็เหมือนได้ยินเสียงประหลาดดังขึ้นมาจากห้องทำงาน มืออวบกุมพระเครื่องและของขลังอีกสองสามอย่างที่ห้อยอยู่กับสร้อยคอทองคำที่คอแน่น หัวใจเต้นแรงไม่รู้ว่าสิ่งทำให้เกิดเสียงเป็นผู้บุกรุกหรืออย่างอื่นที่เขาไม่อยากเจอกันแน่ ถ้าเป็นอย่างแรกค่อนข้างจะมีความเป็นไปได้น้อยเพราะตั้งแต่รุ่นพ่อของเขาก็ไม่เคยจะมีมนุษย์คนไหนกล้าล้วงคองูเห่าขนาดนั้น แต่ถ้าเป็นอย่างหลังแล้วเขาจะจัดการอย่างไรได้

สายตาที่ชินความมืดเริ่มเห็นรายละเอียดรอบตัวเปนเงาราง น่าแปลกที่เขารู้สึกตัวเย็นทั้งที่เหงื่อออกจนชุ่มและนี้ก็ไม่ใช่หน้าหนาว กำนันสั่นสะทานความหนาวที่ไม่เป็นเพราะอากาศแผ่ซ่านคล้ายใบมีดคมบางบาดลึกผ่านสัมผัสผิวเรียกให้ขนลุกซูเกรียว หัวใจเตนตึกตักเร็วแรงไม่รู้สาเหตุ

เสียงบางอยางชําแรกผานความเงียบเปนระยะ...เสียงดังแกก... แกก...แกก... ฟังเหมือนเสียงคนกำลังขูดข่วนพื้นและผนัง ไมผิดกับเสือรอตะครุบเหยื่อ ทามกลางความเย็นเยียบที่แผกระจายทั่ว เริ่มมีกลิ่นแปลกๆ ลอย แทรกขึ้นมากลิ่นสัมผัสแล้วชวนให้ขนบนต้นคอลุกชัน

แกก...แกก...แกก... เสียงนั้นยิ่งชัดเจนเมื่อกำนันประเสริฐมาอยู่ที่หน้าห้องทำงาน เสียงนั้นราวกับว่ามาจากคนละภพภูมิ ทามกลางความมืดเสียงขูดข่วนผะแผว บาดลึก ความกลัวจู่โจมจิตใจเขายากจะต้านรับ กำนันประเสริฐกลั้นใจเปิดประตูห้องทำงาน เขามองเข้าไปภายในห้องที่มีแต่ความมืดสลัวมองไม่เห็นสิ่งใดชัดเจน เมื่อไม่เห็นจึงเกิดจินตนาการ ภาพความกลัวไม่รู้จบ พาสติหลุดลอยเหลือเพียงครึ่งๆ และนั่น...ภาพบางอยางจู่โจมเขามาโดยไมทันตั้งตัว

ใบหน้าของเจษฎาโผลขึ้นมาประจันกับเขาท่ามกลางความมืดโดยไม่มีการบอกกล่าว นัยนตาผู้มาใหม่ดุดันแฝงความประสงค์ร้าย ถมึงทึง ความเกลียดชังฉายชัดเจนเหมือนกระโจนออกมาเกาะไมปล่อย

"อึ๊ก...อึ๊ก...อึ๊ก..." กำนันพยายามส่งเสียงร้องตะโกนเมื่อใบหน้านั้นลอยเข้ามาใกล้ แต่ร่างหายกลับแข็งทื่อ จมูกและปากเหมือนถูกอัดด้วยผ้าที่กลิ่นบางอย่างซึ่งเป็นกลิ่นเดียวกับที่เขาได้กลิ่นก่อนหน้านี้ เสียงที่ลอดออกมาจึงประหลาดพิกลเสียงในใจเขาดังชัดลั่น "อย่า..."

ทันใด...เสียงของเจษฎาก็สวนขึ้นเหมือนกาะซิบที่ข้างหูเช่นกัน "ไอ้ฆาตกร...มึงฆ่ากู...มึงฆ่ากู..."
ใบหน้าที่อยู่ใกล้นั้นน่ากลัว จนกำนันอยากจะถอยหนี แต่ถอยได้แค่ครึ่งก้าวก็เสียหลักล้มโครมไปทางด้านหลัง ศีรษะกระแทกพื้นจนมึนเสียดอก ใบหน้าเจษฎายังตามติด ราวดวงวิญญาณไม่ยอมไปเกิดใหม่

"ไอ้ฆาตกร...มึงฆ่ากู...มึงฆ่ากู..." สีหน้าของเจษฎาบิดเบี้ยว ภาพที่ปรากฏจึงน่าสะพรึงกลัว หลอนประสาทแทบสิ้นสติ และนั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่กำนันประเสริฐได้เห็นก่อนทุกอยางจะมืดลง...จนมืดมิด

..................................................

ห้องนอนใหญ่ของบ้านเรือนไทยไม้สัก สาวใหญ่ทรงเสน่ห์นายหญิงของบ้านในชุดนอนผ้าซาตินสายเดี่ยวสีม่วงตัวยาว นอนกระสับส่ายดิ้นไปดิ้นมาครึ่งหลับครึ่งตื่น มีความรู้สึกเหมือนมีใครจ้องหน้าอยู่และได้ยินเสียงก๊อกๆ แกกๆ เหมือนคนกำลังค้นข้าวค้นของอยู่ในห้อง

"ทำอะไรนะพี่กำนัน" ณัฐฐาร้องทักแผ่วเบาคล้สยคนละเมอ เธอขยับผ้าห่มออกจากตัวก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียง แล้วขยี้ตาปรับให้เข้ากับแสงไฟมองไปด้านข้างตรงที่นอนก็ไม่พบร่างของสามี ก่อนที่เธอจะหันมองไปอีกทาง ก็ต้องรู้สึกเหมือนตกจากที่สูงใจหายวูบเมื่อเห็นร่างผอมสูงยืนจ้องมองเธออยู่ เธอมองไล่ขึ้นไปตามลำตัวหวังว่าชายคนนั้นจะเป็นสามีเธอแต่เมื่อมองไปที่ใบหน้ากลับพบว่าเป็นใบหน้าของเจษฎา

"เจษ..." ไม่ทันที่เธอจะได้ส่งเสียงอะไรไปมากว่านั้นร่างผอมสูงที่ไม่รู้ว่าเป็นคนหรือเป็นสิ่งลี้ลับอย่างอื่น ร่างนั้นเอื้อมมือข้างมาปิดปากของเธอและใช้มืออีกข้างกดเธอไว้กับเตียงแน่น และร่างผอมสูงนั่นก็ขึ้นมาคล่อมตัวเธอไว้
เธอพยายามดิ้นร้องเรียกให้คนช่วยแต่ก็ไม่มีเสียงที่ร้องออกมา เธอดิ้นรนอยู่พักหนึ่งจนรู้ไม่สามารถจะหลุดออกไปได้ก็หยุดขัดขืน แล้วหันมาทำความเข้าใจว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นเป็นฝันร้ายที่เหมือนความจริง หรือความจริงที่เหมือนฝันร้ายกันแน่ เพราะเธอเห็นกับตาว่าเจษฎาโดนยิงตายไปแล้ว

ระหว่างที่เธอกำลังใช้ความคิดเธอก็รู้สึกว่ามีอะไรหยุ่นๆ มาดุนที่หน้าท้องของเธอและเจ้าเจ้าสิ่งนั้นก็เหมือนจะแข็งขึ้นเรื่อยๆ ณัฐฐาฝืนแรงกดของร่างผอมสูงขึ้นไปมอง ก็รู้ได้ทันทีว่าเจ้าสิ่งนั้นคือสิ่งที่อยู่ตรงหว่างขาของร่างนั้นนั่นเอง

เมื่อณัฐฐารู้ตัวว่าถูกอะไรถูไถที่หน้าเธอก็รู้สึกแปลกๆ ขึ้นมาทันที เหมือนจะกลัวแต่ก็ไม่ใช่ จะมีอารมณ์ก็ไม่เชิง แค่รู้สึกหน่วงเล็กน้อยที่ท้อง เธอพยายามจะร้องอีกครั้ง แต่เสียงก็ไม่รอดผ่านมือของเจ้าสิ่งนั้นมากไปกว่า "อือ...อือ...อือ..."

ใบหน้าเข้มของร่างผอมสูงใช้ดวงตาดุที่เต็มไปด้วยโทสะจ้องมองเข้าไปในดวงตาของณัฐฐาเหมือนกับอยากจะกินเลือดกินเนื้อของเธอ ขาของณัฐฐาเริ่มแยกออกจากกันโดยไม่ได้ตั้งใจ โหนกเนื้อนูนตรงกลางงหว่างขาคันยุบยิบบั้นท้ายส่ายไปมาแต่ไม่เหมือนการพยายามดิ้นให้ออกจากการถูกจับกุม

ร่างผอมสูงขยับตัวขึ้นจาหน้าท้องมานั่งทับที่หน้าอกแล้วใช้เข่าสองข้างกดแขนของณัฐฐาไว้ กางเกงของมันถูกปลดออกด้วยมือข้างเดียวค่อยๆ รูดลงช้าๆ  ณัฐฐารู้สึกอึดอัด ถ้าเป็นธรรมดาทั่วไปเธอคงคิดไม่คิดอะไรมากแค่ปล่อยให้ฝ่ายตรงข้ามลงมือตามใจแล้วค่อยหาจังวะในการเอาตัวรอด แต่นี่เธอกำลังสู้อยู่กับอะไรก็ไม่รู้จนทำให้สมองเธอตื้อไปดื้อๆ

ทันใดนั้นเองท่อนเนื้อยาวใหญ่ก็ถูกมันจับเอามาฟาดหน้าเธอเต็มๆ ตาของณัฐฐาเบิกโพลง ตอนนี้เธออนุมานได้ว่านี้คงจะไม่ใช่ความจริงเสียแล้ว เพราะท่อนเนื้อตรงหน้าของเธอนั้นทั้งยาวทั้งอ้วนรูปร่างน่าเกลียดผิดกับของเจษฎาที่เธอเคยรู้จักที่มีขนาดได้มาตรฐานชายไทยเท่านั้น ดังนั้นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี่น่าจะเป็นความฝันเสียมากกว่า
ปากของเธอถูกปล่อยให้เป็นอิสระ แต่ไม่ใช่เพื่อให้เธอได้ร้องขอความช่วยเหลือ มือแกร่งเหมือนคีมบีบแก้มของเธอให้ปากเปิดออก ท่อนเนื้อยาวใหญ่ถูกยัดเข้าไปในปากเธอรุนแรง แทงครั้งเดียวจมหายไปมากกว่าครึ่งลำ สาวใหญ่สะบัดหน้าหนีแต่มือแกร่งจับไว้แน่นหน้า เธอตาเหลือกอึดอัดไปหมดทั้งช่วงอกและลำคอ อีกทั้งยังหายใจไม่ออก

"อ๊อก...อ๊อก..." ณัฐฐาส่งเสียงเหมือนจะอ้วกท่อนเนื้ออวบยาวดันลึกลงไปสุดคอบางครั้งก็ลากไปโดนลิ้นไก่ของเธอ สาวใหญ่น้ำตาน้ำลายไหลยืดเป็นทางยาว มันกระเด้าใส่ปากและคอของเธอไม่ต่างจากช่องสวาท แต่ละครั้งที่มันกดเอวลงมาสร้างความทรมานเกินกว่าจะบรรยายให้เข้าใจได้ถ้าไม่ได้โดนด้วยตัวเอง

"อมเข้าไป..." เสียงเหี้ยมดังออกมาจากปากของร่างสูงเมื่อเห็นณัฐฐากำลังทรมาน มันก็บังคับให้เธอกลืนดุ้นเนื้อลงไปให้มากว่าเดิม ด้วยการจับศรีษะของเธอดึงเข้าหา สาวใหญ่ไร้ทางต้านไม่มีทางเลี่ยงหนีอีกแล้ว จำใจต้องอ้าปากให้กว้างที่สุดจนท่อนเนื้อยาวใหญ่ฝังจมลงไปใบหน้าทั้งอัน มันกระเด้าอยู่นานจนเธอรู้สึกเหมือนจะขาดใจ มือทั้งสองหงิกเกร็งและเริ่มชาจากการถูกกดทับจนเลือดไม่เดิน

"บล็อก บล็อก บล็อก .." ณัฐฐาไม่ทันได้สังเกตุว่าตอนนี้ปากและลำคอของเธอได้ปรับตัวจนสามารถรับการกระทำที่โหดร้ายป่าเถื่อนด้วยท่อนเนื้อยาวใหญ่ได้แล้ว เวลาผ่านไปความทรมานก็น้อยลงไป ท่อนลำของมันเหมือนจะพองโตขึ้นจนคับแน่นช่องปากของเธอมากขึ้นกว่าเดิม จนเธอรู้สึกว่ารูดริมฝีปากยากขึ้น เธอตระหนักว่าร่างผอมสูงอาจจะกำลังจะระเบิดน้ำกามออกมา

"แค่ก...แค่ก..." ท่อนใหญ่ถูกดึงออกโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย สาวใหญ่ไม่ทันตั้งตัวหายใจผิดจังหวะจนสำลักไออย่างทรมาน ร่างผอมสูงลงไปยืนอยู่ข้างเตียงแล้วถอดกางเกงตัวเองออกจนหมด ณัฐฐาอยากจะใช้จังหวะนี้ทำให้อีกฝ่ายเสียหลักแล้ววิ่งหนี แต่พอจะขยับร่างกายก็รูว่าทำไม่ได้เพราะทั่วร่างรู้สึกชาจนไม่สามารถขยับได้ถนัด

มือแกร่งของร่างสูงจับชายชุดนอนของเธอกระชากทีเดียวสายเดี่ยวของชุดนอนก็ก็ขาดออกแล้วทั้งชุดไหลหลุดออกมาทางปลายเท้า เผยให้เห็นรูปร่างฟิตเฟิร์มแบบคนชอบออกกำลังกาย แตกต่างจากคนวัยสี่สิบทั่วๆ ไปโดยเฉพาะที่หน้าท้องมีกล้ามเป็นลอนสวย ซึ่งรูปร่างของเธอดูน่าหลงไหลยิ่งกว่าตอนเป็นสาวๆ เสียอีก

"เจษ...ฉันขอโทษ...ฉันไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนี้..." สาวใหญ่อ้อนวอนทันที่มีโอกาส แต่มันกลับหัวเราะใส่เบาๆ อย่างผู้มีชัย มันแยกขาเธอออกจับท่อนลำถูไถที่เนินเนื้อร่องแคมอย่างแรง ปลายหัวถอกบานใหญ่เขี่ยโดนติ่งเสียวจนเธอรู้สึกสะท้าน

ทันใดนั้นมันก็กดท่อนเนื้อยาวอวบมีเส้นเลือดปูดพันทั่วลำลงไปในช่องสวาท มันเข้าไปทั้งดุ้นรวดเดียวสุดความยาว แม้ณัฐฐาจะผ่านผู้ชายมาหลายแบบแต่ขนาดของท่อนเนื้อนี่ใหญ่สุดเท่าที่เคยเจอมา นั่นส่งผลให้ช่องสวาทตึงคับแน่นแทบฉีก

"โอ๊ย...เจ็บ..." ณัฐฐาร้องลั่น ถ้านี่เป็นความฝันของเธอจริงทำไมเธอกลับควบคุมอะไรไม่ได้เลย หรือนี่อาจจะเป็นความฝันที่เกิดขึ้นจากอำนาจจิตของเจษฎา แต่ช่วงเวลาแห่งการใช่ความคิดนั้นมีไม่มาก เมื่อท่อนเนื้อยาวใหญ่ที่อัดใส่ท้องเธอจนจุกจนต้องถอยร่างากระเสือกกระสนหนี แต่ก็ไปได้ไม่เท่าไหร่มันก็เหนี่ยวไหล่เธอไว้ทั้งสองข้างและตั้งท่าอย่างย่ามใจ สาวใหญ่ทั้งกลัวทั้งรู้สึกหวาดเกรงขนาดอันใหญ่ยาวของเขาอย่างมาก มันเป็นความรู้สึกที่ชัดเจนว่าช่องทางของเธอตึงแน่นรู้สึกเหมือนกับท่อนลำอันใหญ่ยาวนั้นกำลังจะฉีกร่างของเธอออก

"โอ๊ย...พอแล้ว หยุด..." เธอร้องวิงวอน มันช่างตึงแสบไปหมด เธอรู้สึกราวกับว่าเป็นสาวพรหมจรรย์ที่กำลังร่วมเพศเป็นครั้งแรก มันไม่ยอมหยุดแต่ซอยเอวช้าๆ เข้าใส่เรื่อยๆ เธอดิ้นรนแต่ก็ไม่อาจหลุดไปไหนได้ เมื่อร่างถูกตรึงไว้ด้วยเรี่ยวแรงที่แข็งแกร่ง

ณัฐฐาครวญครางแทบขาดใจ ลำยาวของมันยังคงเคลื่อนที่ตามเอวไม่หยุด มันทำให้เธอทำให้รู้สึกอึดอัดแน่นไปหมด ก่อนที่มันจะลากท่อนยาวออกจากช่องสวาทช้าๆ แล้วกระแทกสวนรุนแรง ครั้งนี้ท่อนเนื้อเข้ามาลึกมากยิ่งขึ้น เธออ้าปากค้างมองหน้ามันอย่างแตกตื่น มันยิ้มอย่างสะใจแล้วทำซ้ำๆ อีกหลายต่อหลายครั้ง

"อูยยย...โอย..." มันกระแทกเธอหนักๆ อย่างเหี้ยมเกรียมแท่งเนื้อยาวใหญ่อัดลงมาจนมิดด้าม เธอรู้สึกไปถึงปากมดลูกถูกกระแทก เธอแปลกใจที่ความเจ็บทีแรกเริ่มหายไป มันส่ายเอวควงท่อนลำบดคลึงโดยไม่ถอนลำออกมาเธอเสียวจนเผลอเกาะแขนของมันไว้ มันกระเด้าเป็นจังหวะที่ชัดเจน หนักแน่นคงเส้นคงวา แท่งเนื้อแข็งแกร่งครูดกับโพรงภายในของเธอที่บีบกระชับ เธอเสียวสะท้านจนลมหายใจขาดเป็นห้วงๆ

"อร๊าาาา...ซี๊ดดดด..." เธอร้องครางอย่างลืมตัว เมื่อมันใช่สองมือแกร่งตะปบลงบนสองเต้าของเธอ แล้วบีบเค้นทึ้งดึงอย่างรุนแรง และทุกครั้งที่เกิดการเสียดสีท่อนเนื้อเข้าบดเบียดแคมเนื้อและครูดสีกับเม็ดกระสันของเธอ ถึงตอนนี้เธอก็สำลักครวญครางออกมาอย่างหมดอาย ความเจ็บหายไปนานแล้วเหลือแต่ความเสียวซ่านจนเธอกำลังจะขาดใจ

ในที่สุดความรู้สึกของเธอก็มาถึงจุดสูงสุด พริบตานั้นเธอรู้สึกว่าโลกหยุดนิ่ง ความเสียวภายในช่องคลอดของเธอตอดรัดระรัวอย่างรุนแรงจนสันหลังชาวาบ  เธอสะบัดหน้าไปมาแอ่นโหนกนูนอัดกับแรงกระเด้าของเขาอย่างสะใจ พร้อมกับทุบตีและข่วนมือเข้าใส่ฝ่ายตรงข้าม

"อร๊าาาา...ซี๊ดดดด...อูยยยย..." เธอบรรลุเป้าหมายอย่างรุนแรง ช่องสวาทกระตุกตอดรัวเนิ่นนาน สองมือที่ตีใส่ร่างผอมสูงก็ไม่อาจทำให้มันหยุดกระเด้า จนเธออยากจะร้องวิงวอนให้หยุดก่อนเพราะเสียวจนเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนสองมือไร้เรี่ยวแรงของเธอจะทำให้มันรำคาญ มันรวบขาของเธอช้อนจับข้อพับโย้ไปข้างหน้าแล้วกดลงจนเข่าแตะกับที่นอน ในตำแหน่งนี้เธอถูกขึงพืดแหกขาออก ท่อนลำของเขาปักอยู่ในช่องสวาทที่เปิดอ้ากว้าง ทำให้เธอหมดหนทางต่อต้านได้แต่นอนรอรับชะตากรรมเสียว แล้วมันก็ลงแรงที่เอวซอยกระเด้าใส่เธอต่อไปอย่างรุนแรง จนต้องร้องกรี๊ดเพราะการกระเด้าที่ทรงพลังหนักแน่นของมันทำให้ต้องเสร็จสมติดๆ กันอีกครั้ง

ณัฐฐาเสียวจนชักดิ้นชักงอช่องสวาทบีบรัดถึงจุดสุดยอดรุนแรง มันปล่อยขาเธอลงแต่ยังคงทะลวงท่อนเนื้อเข้าออกอย่างไม่มียั้ง จนเธอรู้สึกถึงปลายหัวถอกของมีนกดอัดอยู่ที่ปากมดลูกเสียวสุดจะบรรยาย มันกดบี้ที่ปากมดลูกซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนปลายเท้าทั้งสองข้างของเธอตะกายล็อกเข้าที่เอวของมัน หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้น มันเร่งกระเด้าเอย่างหนักและเร็วขึ้น เร็วขึ้น จนยินเสียงอวัยวะที่แข็งเป็นท่อนเหล็กตะบันอโพรงอุ่นได้ชัดทั่วห้อง

"อ๊า...อ๊า...อ๊าาาา..." เธอถึงจุดสุดยอดอีกครั้งติดๆ กันเป็นครั้งที่สาม แต่มันยังไม่หยุด มันขยับถอนท่อนลำออกมาแล้วจับเธอนอนคว่ำ แล้วเข้าประกบบั้นท้าย มันกำท่อนลำจ่อไว้แล้วอัดพรวดเข้ามาจนชนมดลูกดังกึก แล้วซอยรัวเหมือนสุนัขในช่วงฤดูผสมพันธ์

เธอเสียวจนต้องซุกหน้าลงกับที่นอน เสียงอู้อี้จากปากระบายความกระสัน ในเวลาไม่นานนักเธอก็ต้องถึงจุดอีกครั้งอย่างไม่สามารถต่อต้านได้เลยแม้แต่น้อย มันกระเด้าเร็วขึ้นแรงขึ้น ตะบันดิฉันอย่างไม่นับ

"ซี๊ดดดด...โอ๊ยย..." เธอกรีดร้องอัดใส่เบาะที่นอนด้วยความรู้สึกสุดกลั้น เสร็จสมหลายครั้งจนหน้ามืด ช่องสวาทชาแสบไปหมด น้ำตาแห่งความเสียวไหลเปรอะที่นอน หัวใจเต้นถี่แรง อาการถึงสุดยอดยังมีอย่างต่อเนื่องไม่หยุดหย่อนจนเกือบจะขาดใจ

"อ๊ากกกก..." ร่างผอมสูงคำรามลั่นกระเด้าส่งท้ายอย่างหนักอีกสี่ห้าครั้งก็ระเบิดน้ำกามฉีดเข้ามาในตัวณัฐฐาอย่างแรงจนรู้สึกได้ ปฏิกิริยาที่น้ำอุ่นๆ พ่นวาบเข้ามาในขณะที่เธอยังคงอยู่ในช่วงเวลาแห่งกาถึงฝั่งฝัน ส่งผลร่างของเธอกระตุกสั่นรุนแรงกว่าครั้งก่อนหน้าทุกครั้ง

ในที่สุดพายุภายในห้องก็สงบลง มันถอนลำท่อนเนื้อออกไปจนณัฐฐาเย็บวาบในโพรงสวาท หลังจากนั้นเธอก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย

..................................................
 

จารย์เจษยังไม่ตายสิงั้น

โดนผีขยุ้มหัวเข้าไปเป็นไงมั่ง 555

พระเอกของเรายังไม่น่าตาย  แล้วรอดมาได้อย่างไรกันน่ะ หรือว่ามีคนมาช่วยไว้ได้ทัน

อาจารย์เจษรอดด้วยวิธีไหนกันล่ะเนี่ย

ตกลงเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือของเจษฎาใช่ไหม เกิดขึ้นได้เพราะอิทธิฤทธิ์ของยันต์ใช่ไหมอ่ะ....????
   อ้อ...ที่แท้ก็รู้ตัวว่าถูกตาม ก็เลยหลอกใช้ลูกน้องของกำนันซ้อนแผนหลอกกำนันอีกที่หนึ่ง แถมยังได้แก้แค้นณัฐฐาจับซั่มจนสลบเหมือด แล้วค้นหาของที่ต้องการแต่ก็ไม่เจอ....แล้วทีนี้จะใช้แผนไหนต่อนะ....

 ::HeyHey::แก้แค้นสมใจอยากเลยซิท่สพ่อคูน

เกือบลืม อาจารย์เจษมีของดียิงไม่เข้า
ได้ทีสวมรอยเป็นผี แก้แค้นได้สาสมเลยหละ

อภินิหาร อาจารย์เจษฟื้นมาเด้า 

 ::Hmmm::สรุปเจษตายไหมแล้วใครที่เป้นคนเข้ามาทำกับคุณนนาย

โดนผีจับเย็ดหีบานเลย

โดนผีเอา ท่าจะเสียวนะนี่

จารย์เจษรอดมาต้องเกี่ยวกะลุงที่เป็นคนสักให้แน่ๆ

กระสุนอาคมทำอะไรไม่ได้เลย

ตกลงใครที่มาอยู่ในร่างอาจารย์เจษเนี่ย