ทักทายก่อนเริ่มเรื่อง 
ฮัลโหล เนื้องจากตอนที่แล้วมีหลายๆท่านเข้าไปว่าเรื่องนี้จบ ยังๆ เราต้องอยู่กันอีกนานสองนานเลยครับ
(ตอนอ่านเจอ ตอน5ในมือผมนี้สั่นเลย)
เรื่องนี้อาจยาวถึง30ตอน+ หรืออาจจะสั้นๆเพียง 20ตอน(ขึ้นอยู่กับวัตถุดิบในสมองครับ โครงเรื่องมันหลวมๆอะนะ ) และอยากทราบว่าความยาวที่เหมาะสมในแต่ละตอนและการลงรายละเอียดของเรื่อง
ท่านๆผู้อ่านพอใจในทั้งสองอย่างในเรื่องนี้รึเปล่าครับ และมีคนบอกอ่านแล้วยังงง ถ้าท่านใดอ่านแล้วงงก็รบกวนช่วยแจ้งจุดที่อยากให้แก้ด้วยครับ หรืออาจเสนอไอเดีย ฉากที่อยากให้มี
(พระนางได้กันนี้ไม่ต้องบอก ได้อยู่แล้วรอๆไปก่อน)
สุดท้ายก็เหมือนเดิมครับ ขอให้ทุกท่าน ENJOY 

 
สองเดือนจากเหตุการณ์ก่อการร้าย
ณ คอนโดของสาวมายด์เวลา 02.48 น
 "บอกแล้วจะเอาให้บานเลย มายด์พยายามฝืนสติมองหน้ามันชัดๆก่อนจะอุทานว่า

 เธอมองร่างบนเตียง
ดนัยที่กำลังหลับมีหน้าตาบิดเบี้ยวราวกับกำลังทรมาร แต่นั่นก็เป็นเพียงเหตุการณ์ในอดีต
เมื่อกาลเวลาล่วงเลยไปทุกคนก็ลืม เหล่าผู้บาดเจ็บก็ได้รับการรักษาเหล่าญาติผู้ตายก็ได้รับการเยียวยาอย่างดีจากรัฐ ห้างที่เกิดเหตุก็ปิดซ่อมแซมจนเกือบแล้วเสร็จทุกสิ่งทุกอย่างล้วนหมุนไปตามวิถีของมัน
ขณะนั้นมือถือของเลนส์ก็ดังขึ้น เมื่อเธอกดรับเสียงปลายสายก็โวยวายใส่เลนส์ผ่านไปไม่นานก็ตัดสายไป
เลนส์: "น้องดนัย พี่มีงานด่วนอะวันหลังมาเยื่ยมใหม่นะ"
ตัวเลนส์เองก็แวะเวียนมาเยื่ยมดนัยบ่อยๆช่วงแรกๆที่มาสัมภาษ์แต่พักหลังคุยกันถูกคอเธอจึงวนเวียนมาหาทุกครั้งที่มาตื้อขอข่าวจากเหล่าตำรวจที่นั่งกระดกกระป๋องเบียร์อยู่ที่นี้
ดนัย: "เอาเลยเจ๊ ไว้แจกัน จุ๊บๆ บายครับ" มายด์ก็เหลือบดูเวลาก่อนจะหันมาหาเลนส์
"หนูไปด้วยค่ะพี่เลนส์เบื่อคนแถวนี้ ไม่รู้จักดูแลตัวเอง ไปค่ะหนูขับไปส่งเอง" เธอตวัดหน้าค้อนใส่ผู้ป่วยที่นอนเรียบร้อยอยู่บนเตียงก่อนลากแขนนักข่าวสาวออกไป เนื้องจากในเหล่าคนที่มาเยื่ยมบ่อยมีเพียงเธอกับเลนส์ที่เป็นผู้หญิงด้วยกัน ที่จริงก็มีน้องสาวของดนัยอีกคนทั้งสามเลยเจอหน้ากันจนเริ่มคุยและกลายเป็นว่าสนิทกันไปโดยปริยาย หลังจากมายด์งอนและลากเลนส์ออกจากห้องไปแล้ว
ดนัยก็นั่งเงียบๆก็ถามขึ้นว่า "อ้าวนี้เธองอนผมเหรอ" ทั้งสองขี้เมาตะโกนสวน"อ้าวพึ่งรู้เหรอ/ไม่ใช้มึงละใคร"   คุณลุง"ก่อนโยนไพ่ขึ้นไปทันที
ชายปริศนามานั่งที่โซฟาช้าๆ ชายวันกลางคนผมดำแซมขาวไว้หมวดใต้จมูกลูบหนวดตัวเองเบาๆ
"รอบนี้ดาบชัทำหน้าที่ล้วงความลับได้ดี คาดโทษไปก่อน ออกไปรอผมข้างนอกก่อน"
ดาบชัยเหมือนพ้นโทษประหารรีบตกลงรับคำเหมือนกลัวชายตรงหน้าเปลี่ยนใจ
"ครับผู้การ" รีบก้าวยาวๆออกไปทันที
ชายวัยกลางคนคือผู้การถวิลซึ่งเป็นลุงของผู้กองบิ๊กและผู้บังคับบัญชาโดยตรงของหมวดเข้ม
หมวดเข้มกลืนน้ำลายก่อนพูดว่า"เออ ผมว่าให้ลุงกับหลานคุยกันดีกว่าเนอะ"  ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้น
ผู้การ: "นั่งลงหมวด" หมวดหนุ่มทิ้งตัวลงที่เดิมช้าๆ
ผู้การ: "สำนวนคดีที่ให้ส่งวันนี้เสร็จรึยังหมวด"
หมวดเข้ม: "ครับท่าน เอออยู่กับหมู่แสงที่สำนักงานอะครับ"
ผู้การ: "ไหนคดีนี้เป็นไงสรุปผลสิ ตอนนี้เลย"
หมวดเข้มตั้งสติทบทวนก่อนอธิบายอย่างละเอียดให้ผู้การฟังหลังจากฟังจบผู้การก็พยักหน้าก่อนสอบถามรายละเอียดซึ่งหมวดก็ตอบอย่างชัดเจนในทุกประเด็น
ผู้การ: "ดีมากผู้หมวด ยอดเยื่ยมที่จริงผมให้หมู่ไปส่งให้อัยการตรวจแล้วก่อนมานี้"
หมวดหนุ่ม: (แล้วลุงจะถามผมเพื่อ?)
ผู้การ: "สงสัยคดีนี้มันง่ายไปจนคุณสบายใจมานั่งกินเบียร์ เบียร์วุ้นด้วยใช่มั๊ยหลานรัก"
ประโยคหลังท่านหันมาที่หลานชายที่นั่งตัวแข็งอยู่ ก่อนจะพูดต่อ
"ผมมีงานใหม่ให้คุณ กลับไปรวมตัวกันที่สำนักงานรายละเอียดผมให้หมู่แสงไปแล้ว"
หมวดหนุ่ม: "ครับท่าน" แต่ภายในใจ:(งานงอกแล้วกูพึ่งจะได้พักเมื่อคืน) แต่คนที่ซวยที่สุดคือหลานของผู้การ
ผู้การยืนขึ้นดึงหูหลานชายแล้วลากออกไปจากห้องผู้กองขี้เมาก็หายวับกลับไปที่ห้องตัวเองและมีเสียงตะโกนดัง
"ลุง อย่าโทรหามี๊นะ อย่าาม่ายยยยลุง" หลังผู้การออกไปหมวดหนุ่มก็กระดกเบียร์รวดเดียวจนหมดก่อนลุกขึ้น
"พี่ไปก่อนวะ งานงอกละไว้มาหาใหม่" ก่อนเดินออกไปพร้อมๆกับดาบชัย ดนัยที่แกล้งหลับผงกหัวขึ้นอย่างโล่งอก ทันใดนั้นผู้การก็เปิดประตูพรวดเข้ามา
ผู้การ: "เธอก็อย่าหวังจะรอด ฉันโทรหาพ่อเธอแล้วเค้ากำลังมา" แล้วก็ปิดประตูไป
ดนัยทิ้งตัวลงอย่างหมดแรงก่อนเอ่ยอย่างหมดแรง "ชิบหายแล้วกู"
ก่อนดนัยจะหวนกลับไปคิดถึงความฝันก่อนยกแขนตัวเองขึ้นมามองยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้มฝันร้ายยังหลอกหลอนมาตลอดเวลาจึงคิดจะดื้มแก้กลุ้มใจเค้าก็ลุกขึ้นไปกองขนมก่อนค้นหา
ดนัย: "อ้าว อีกกระป๋องไปไหนวะ?"

 

ขณะผู้การกำลังเทศนาเหล่าชายหนุ่ม บนรถของมายด์สองสาวก็นั่งคุยกัน
มายด์: "สรุปพี่เลนส์จะลงที่มหาลัยหนูนะ"
เลนส์: "อืม ใช่แล้วเดี้ยวต่อรถไปอีกนิดก็ถึงละ ขอบใจมากนะจ๊ะที่มาส่ง" ก่อนทั้งสองจะยิ้มให้กัน
ระหว่างติดไฟแดงมือถือของมายด์ก็มีแชทแจ้งเตือนขึ้นมาเมื่อกดดู เธอก็บ่นพึมงำใส่คนส่งข้อความ
มายด์: "อะไรจะซื่อปานนั้นย่ะ พ่อคนป่วยการเมือง" และเธอก็รัวแป้นพิมพ์ยิกๆสวนกลับไป ก่อนวางมือถือลง เลนส์: "ดูไปดูมา ดนัยเค้าก็น่ารักดีนะ" เลนส์เกริ่นขึ้นมาทำลายความเงียบ
มายด์หันกลับมา: "น่ารักตรงไหนอะพี่ คิดดูดิพี่ หน้าตาก็งั้นๆ"
เลนส์: "พี่หมายถึงนิสัย พี่ว่าซื่อๆบื้อๆนิดมันดูจริงใจดี"
มายด์: "อย่างอีตานั้นนี้เรียกเอ๋อแล้วละค่ะ ตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว"
เลนส์: "สมัยนั้นกับสมัยนี้ต่างกันเยอะมั๊ย?"
มายด์: "อืมมม เรื่องหน้าเอ๋อนี้ดีขึ้นมากกกเลย แต่ไอ้นิสัยเสียห่ามๆบ้าพลังหน่อยๆนี้ไม่หายซักที"
เลนส์: "ถามเล่นระหว่างตอนนี้กับตอนนั้นชอบตอนไหนมากกว่า"
มายด์: "ไม่เอาซักตอน ยังไม่โดนใจ เท่าไหร่" แต่คำสุดท้ายพูดเบาๆคล้ายไม่แน่ใจเท่าไหร่
เลนส์: "แล้วถ้าให้เลือกอยากได้แฟนแบบไหน:"
มายด์: "เอาแบบล้ำๆแบบหมวดเข้ม ดูดิบๆเซอร์ๆ ดีน่าจะเร้าใจ มันดูน่าค้นหา"
เลนส์: "ยี้!  อีตายักษ์อะนะ แหวะป่าเถื่อนหยาบคายไร้ ความสุภาพ"
มายด์: "อย่าว่าหมวด หมวดเท่ห์ดีออก"
เลนส์: " มีออกตัวแทน สงสารคนป่วยจริงๆ จะโดนเทอยู่แล้วยังนอนไม่รู้เรื่องเลย" ก่อนที่ไฟเขียวเปิดขึ้นรถเริ่มออกตัว บทสนนทนาก็จบลงเพียงเท่านั้นแต่ทั้งคู่กลับคิดอะไรในใจอยู่
 "อีกไกลมั๊ยจ่า" จ่าดำ: "อีก50กิโลครับ" รถแวนหุ้มเกราะสีดำออกตัวจากปั้มไปทันทีตราตำรวจสกรีนติดไว้ที่ประตูตัวอักษรสีแดงใต้ตราเขียนเอาไว้ "หน่วยปฏิบัติการวังยักษา"

ภาพบุคคลนั้นหยิมยืมมาเพื่อเพิ่มความฟินเท่านั้น (กลัวพรบ.คอม )
 

สุดยอดเลยท่าน บรรยายได้ฝุดๆ ขอบคุณมากครับบบ

ดนัยกับน้องมายลุ้นกันต่อกับเรื่องราวที่จะดำเนินต่อไปยังไง

หลังจากดุเดือดเลือดพ่านก็ได้ผ่อนคลาย แต่น้องมายจะโดนใครก่อน

ขอบคุณมากครับสุดยอดมากครับ

ตอนที่แล้วมันมากๆ ตอนนี้คงมีฉากเสียวแบบสุดๆ เหมือนกันใช่ไหมเนี่ย ลุ้นจัง

ขอบคุณครับ

ขอบคุณมากครับ ลุ้นกันต่อไป

ขอบคุณมากครับ ฉากตัวละครเยอะๆคุยกัน ถ้าจัดหน้ากระดาษใหม่จะอ่านง่ายขึ้นนะครับ
ชื่อตัวละคร1: บทพูด
ชื่อตัวละคร2: บทพูด

ขอบคุณมากครับ สุดยอดมาก รออ่านตลอดเลยครับ

ขอบคุณครับ

มายจะโดนมั้ย รอลุ้นๆ

ชักสนใจหน่วยปฏิบัติการณ์วังยักษาซะแล้วแหะ

    ขอบคุณครับท่าน กับความเข้มข้นที่ทิ้งท้ายไว้ให้ลุ้นในตอนที่แล้ว   

ลุ้นให้มีฉากที่รอคอย