ฝากติดตามผลงานของผมที่



ด้วยนะครับ



.................................................................


รุ่งขึ้น ผมไม่รีรอตื่นก่อนเวลา เพื่อที่จะไม่ให้ซานต้องมารอผมแต่เช้าอีก แล้วจะได้ไม่ต้องพะวงว่าวันนี้จะไปโรงเรียนสายอีก ผมรีบตื่น อาบน้ำ แปรงฟัน กินข้าวแล้วลาพ่อแม่ออกมารอที่หน้าบ้าน แต่พอเปิดประตูบ้านออกมาก็เจอซานกำลังรออยู่ที่หน้าบ้านผมเรียบร้อยแล้ว


"โห... นี่เราคิดว่าเราเร็วแล้วนะเนี่ย" ผมทักซานไป แล้วซานก็ทำหน้าแบบเยาะเย้ยผมนิดๆ ที่ยังไงเธอก็เร็วกว่าผม
เราสองคนค่อยๆเดินไปโรงเรียน ไม่ต้องเร่งรีบเพราะยังไงก็ไปโรงเรียนทันแน่ๆ เพราะวันนี้ผมตื่นเร็ว จนในที่สุดซานก็เปิดประเด็นออกมา
"เออ...นี่คิม ได้ดูข่าวเมื่อคืนรึเปล่า เกี่ยวกับไอ้กระทรวงบ้าๆนั้นอ่ะ" ซานเปิดประเด็นมาอย่างไม่พอใจ
"อืม...ก็ดูแล้วนะ" ผมตอบกลับไป
"แล้วคิมคิดว่าไงอ่ะ"
"ก็ไม่อะไรนิ... ก็แค่ข่าวเห็นชอบเฉยๆนิ ยังไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนสักหน่อย"
"แล้วคิมไม่คิดว่ามันจะโอเคสำหรับพวกเราเหรอ" ซานยังคงถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ต่อ
"ก็... ถ้ามันมีมาจริงๆ ก็คงต้องทำตามมั้ง" คำตอบของผมทำเอาซานไม่พอใจอย่างแรง
"บ้าคิม.... คิมไม่คิดว่ามันบ้าไปหน่อยเหรอ ทำไมต้องมาตั้งกฏบ้าๆเกี่ยวกับความรักอ่ะ"
"เออ..จะว่าไปมันก็ไม่เกี่ยวกับความรักเท่าไหร่นะ" ผมแย้งไปนิดนึง
"ก็นั่นแหละ สุดท้ายก็ต้องแต่งงานกัน มันก็เกี่ยวกับความรักไม่ใช่รึไง อย่างนี้มันก็เหมือนเป็นการบังคับกันไม่ใช่เหรอ" ดูซานใส่อารมณ์น่าดู
"ใจเย็นๆสิซาน เค้าก็ไม่ได้บังคับกันนิ แค่ใครที่เข้าร่วมโครงการก็จะได้รับการสนับสนุนกับทางรัฐ ใครจะเข้าไม่เข้าก็ได้" ผมอธิบายไป
เราสองคนคุยไปคุยมา จนความเห็นเริ่มจะไม่ตรงกัน ก็เริ่มกลายมาเป็นเถียงกันไปเถียงกันมา ซึ่งต่างฝ่ายต่างก็มีเหตุผลซึ่งกันและกัน จนในที่สุดซานก็คงโมโหที่ยังไงผมก็ไม่เห็นด้วยกับซาน
"หนอย... คิมคงอยากเข้าร่วมโครงการนี้ใจจะขาดล่ะสิ" พูดจบเธอก็งอนสะบัดรีบเดินเข้าโรงเรียนไป ทิ้งให้ผมยืนงงๆอยู่คนเดียว


ผมเกาหัวแกรกๆด้วยความไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องโมโหขนาดนี้ด้วย ความจริงผมก็ไม่ได้ไม่เห็นด้วยกับความคิดของซานนะ ใช่แหละคนจะรักกัน แต่งงานกัน มันต้องมาจากความรู้สึกของคนทั้งสองฝ่าย ไม่ใช่ให้ใครมาบังคับกัน แต่ว่าเค้าก็ไม่ได้บังคับให้เข้าร่วมโครงการนี่นา ทำไมเธอต้องไม่พอใจขนาดนี้ด้วย


ผมเข้าห้องเรียนไป จากข่าวเรื่องกระทรวงกามารมณ์เมื่อคืน ทำเอาคนทั้งห้องคุยเรื่อง Topic นี้กันหมด แบ่งออกเป็นฝ่ายที่เห็นด้วยแล้วก็ไม่เห็นด้วย ส่วนซาน...เธองอนผมครับ... ผมจะเดินเข้าไปคุยด้วย เธอก็สะบัดหน้าเดินออกนอกห้องไป สักพักก็มีมือมาตีหลังผมดังป๊าบ... ทำเอาผมตัวงอ
ผมหันไปก็เห็นเฟิร์นที่ทักผมได้รุนแรงเหลือเกิน
"นี่นายไปทะเลาะอะไรกับซานมาเนี่ย...." เฟิร์นถามผม เพราะเห็นจากเหตุการณ์
ผมส่ายหน้า แล้วก็เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นไปอย่างละเอียดถี่ถ้วย
"โอ้ย...คิม แล้วคิมจะไปขัดซานทำไมทุกคำพูดด้วยเล่า" เฟิร์นบ่นผมกลับมา
"เฮ้ย...เราเปล่าขัดสักกะหน่อย เราก็แค่บอกความเห็นเราไป"
"คิมเอ้ย.... ซื่อ...ตรง เที่ยง...ตรง หรือซื่อบื้อกันแน่เนี้ย"
"โอ้ย..... ถ้าเป็นแฟนกันจะไปกันรอดไม๊เนี่ย คุณชายเที่ยงตรงกับเจ้าหญิงโลกสวย" เฟิร์นทำท่าเหมือนจะอกแตกตาย แล้วเราก็จบบทสนทนากันไป


ทั้งวันซานไม่คุยกับผมเลย ท่าทางจะไม่พอใจผมเอามากๆ พอเธอไม่คุยทำผมทำให้ผมไปแอบได้ยินคนอื่นๆเค้าซุบซิบนินทากันเกี่ยวกับเรื่องกระทรวงกามารมณ์ โดยเฉพาะพวกผู้ชาย
"เฮ้ย ถ้าคะแนนกูแมชย์กับซาน เค้าจะยอมเป็นเมียกูป่าววะ"
"มึงฝันเฟื่องเกินไปละ มันไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอก"
"อ้าวมันก็ไม่แน่หรอกเว้ย ของอย่างงี้มันก็แล้วแต่ดวง เล็ก-ใหญ่ไม่สำคัญหรอกมึง กูอาจจะเป็นคนที่เหมาะกันกับซานก็ได้"
ผมไปได้ยินพวกผู้ชายจับกลุ่มนินทากัน พอผมเดินผ่านพวกนั้นถึงจะเลิกเม๊า แอบคิดในใจนี่ล่ะน๊ะเลยทำให้ซานแอนตี้เรื่องพวกนี้ กฏเค้าคิดมาดีๆ ดันมีพวกนี้มาหวังกะอีกเรื่องพวกนี้...


เลิกเรียน... ถึงซานจะโมโหผม ไม่คุยด้วยทั้งวัน แต่เธอก็ยังรอผมเพื่อที่จะเดินกลับบ้านด้วยกัน ถึงจะโกรธแต่ก็ยังน่ารักนะเนี่ย
แต่ระหว่างเดินเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันเลย อึดอัดจริงๆ จนผมทนไม่ไหว
"นี่...ซาน จะโกรธอะไรเรานักหนาเนี่ย...?" ผมคว้าไหล่ซานเอาไว้ให้หยุดเดิน แล้วมาคุยเคลียร์กันก่อน
แต่เธอก็เดินต่อไปไม่สนใจผม จนผมต้องไปคว้าเธออีกรอบ แต่เธอก็ยังสะบัดมือผมไม่สนใจ จังหวะที่เธอสะบัดมือผม บาลานซ์เธอคงไม่ดีทำให้เธอทำท่าจะล้มลงไป ผมจึงไปคว้าเอวกอดเธอเอาไว้ไม่ให้ล้มลง กลายเป็นตอนนี้ตาของซานกับผมประสานมองกัน
"ซาน..." ผมพูดกับเธอเสียงอ่อน "ถ้าเราพูดอะไรผิดไป เราขอโทษนะ"
ดูท่าทีของซานจะอ่อนลง ผมเลยพยุงเธอให้ยืนขึ้นมา...
"ความจริงเราก็ไม่ได้โกรธคิมขนาดนั้นหรอก" ในที่สุดซานก็ยอมพูดกับผม
"แต่...!!!" จู่ๆเธอก็ใส่อารมณ์นิดนึง
"แต่ดูเธอไม่อะไรกับไอ้กระทรวงบ้าๆนี้เลยอ่ะ"
"แถมยังดูเออออ ทำเหมือนจะไปเข้าร่วมด้วย ยิ่งทำให้เรารู้สึกหงุดหงิด อารมณ์เสียเข้าไปอีก" เธอคงเก็บกดน่าดูเพราะเธอปล่อยคำระบายออกมาหมดเลย
"ดูสิ นี่ก็ปีสุดท้ายแล้วที่จะเรียนที่นี่ ถ้าปีหน้าเราไม่ได้เข้ามหาลัยด้วยกัน ก็คงไม่ได้อยู่ด้วยกัน แล้วเราจะทำยังไง..."
"ยิ่งถ้าตอนนั้นมีไอ้กระทรวงอะไรนี่เข้ามาอีก แล้วซานอยู่คนละมหาลัยกับคิมอีก แล้วคิมดันไปเข้าไอ้โครงการบ้าๆนี้อีกล่ะ แล้วเราจะ......" แล้วซานก็ระบายโพล่งออกมาอีกเยอะเลย ส่วนผมก็ยืนงงฟังอย่างนิ่งๆ
"นี่คิม... ไม่คิดจะพูดอะไรเลยเหรอ ทั้งที่เราพูดออกไปขนาดนี้แล้ว" ซานถามผม แต่ผมยังยืนงงๆอยู่ จนเธออารมณ์เสียอีกครั้ง เดินสะบัดก้นเดินต่อไป งอนไม่รอผมแล้ว
ผมที่สมองระบบประมวลมีอยู่อันน้อยนิด ทำให้พอได้รับข้อมูลขนาดใหญ่ การประมวลผลเลยช้าเอา แต่พอผมเริ่มรวบรวมข้อมูลทุกอย่างแล้ว เอ๊ะ!!!... ซานเป็นห่วงที่เราสองคนจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว แถมเธอยังกลัวไม่ได้เจอผมอีก หรือว่าทะๆ...เธอ...จะชะ....ชอ....บ
"ซาน...!!" ผมตะโกนออกไป
 

คนที่คิดว่าตอนมันสั้นๆ เพราะผมแบ่งต่อตอนอยู่ที่ประมาณ 5000 คำครับ
ถ้ามันน้อยไปก็ขออภัยด้วยครับ
จะนำคำติชมไปพัฒนาให้ดีขึ้นครับ
ขอบคุณครับ

  คิมเอ๊ยย ซานปล่อยมาแบบนี้  ยังบื้ออยู่ได้ สารภาพ เลย    ส่วนตัวคิดว่า  ถ้ามีไอ้กระทรวงนี้จริงๆ ก็คงคิดแบบโลกสวยอย่างซาแหละ   ลุ้นว่า ซานกับคิม ใครตะสารภาพรักก่อน  แล้ว แนวนี้ ใช่แนวntrหรือเปล่า แล้วใครจะนอกใจก่อน    ยังปวดตับ กับ เรื่อวเปลี่ยนของไรท์  อยู่ เลย  พระเอก บื้อเกิน    มาแนวนี้คิมโดน นอกใจแน่ๆ
ปล1.
เดา ล่วงหน้า ไกลเลย  
ปล.2  เนื้อเรื่อง เพิ่ทจาก 5000 เป็น ซักหมิ่นได้ไหมครับไรท์ อารมณ์ค้าง สั้นจัง555

มันแปลกๆ นะนี่

จะรอดใหมนะคู่นี้

กว่าจะได้เป็นแฟนกัน แต่สงสัยว่าถ้ากระทรวงนี้มันบังคับขึ้นมาแล้วซานไปแมทช์กับคนอื่นนี่ คิมปวดตับแน่

อยากให้เรื่องยาวๆกว่านี้ครับ อดใจรอไม่ไหว

กว่าจะรู้ตัวคุณชายเอ๋ย

ลุ้นเรื่องราวเรื่อยๆครับ

อ่อยขนาดนี้ยังไม่รู้ตัว หนักแล้วคิม

ผุ้หญิงบอกขนาดนี้แล้วยังบื้ออีก คนอื่นเอาไปกินก่อนแน่ๆ

ซานชอบคิมแล้วแต่ไม่ได้พูดตรงๆ

เมื่อไรจะได้เอากันนะอิอิรอนานแล้วววนะ

บอกความรู้สึกออกไปสะทีสิ จะได้ชัดเจนกันทั้งสองฝ่าย รอฉากต่อไปเลย

บื้อจริงๆเลยนายคิม

ถ้ามันซื่อบืออย่างนี้ซานโดนคาบไปแดกแน่