ทำไมผมสะดุดตากับชื่อโรงเรียน

อิงฟ้าจะโดนล่อแล้ว

ต้องยอมสละเรือนร่างแรกกับเบาะแสหรือเปล่าครับเนี่ย

คุณครูระวังนะ

โดนเปิดหีบทองคำกันล่ะงานนี้

หวังจะล่อลวงเค้า ไม่เเน่อาจโดนลวงไปล่อซะเอง

รอติดตามเลย ว่าครูฟ้าจะตามน้ำหรือไม่

หลอกล่อหรือหลอกให้ล่อ

ครูก็คนนี้ครับอยากเหมือนกัน

อิงฟ้าจะโดนบุญมีเปล่า

หีบทองล่อใจ

เนื้อเรื่องน่าติดตาม

วิชาหลอกล่อ แต่ระวังโดนล่อนะครู

 

กลับมาเจอกันอีกครั้งกับนิยายเรื่องใหม่ของผม รอบนี้เป็นเรื่องราวชวนตื่นเต้น ผิดศีลธรรม เรื่องราวของคนที่พบเจอปัญหาทางด้านการเงินจนต้องคิดที่จะขโมยสมบัติของคนอื่น?



บางทีชีวิตคนเราก็เหมือนเรื่องตลก ที่ใครหลายคนหัวเราะเมื่อได้ยินเรื่องราว แม้มันจะเป็นตลกร้ายก็ตาม ถ้าเรื่องราวทั้งหมดเป็นเรื่องในอดีตก็คงหัวเราะตามได้ แต่ถ้ายังไม่ผ่านพ้นไปแบบผมก็คงหัวเราะไม่ออก



เบลล์ คือชื่อของผม ชายวัยเบญจเพส ตัวสูงผอม หน้าตอบสวมแว่นหนาเตอะ จบจากมหาลัยเอกชนชื่อดังในเมืองหลวง ทำงานด้านการเขียนข่าว รีวิว นิยายหาเลี้ยงชีพไปวันๆ ปัจจุบันย้ายมาอยู่ต่างจังหวัด เนื่องจากแฟนของผมได้บรรจุเป็นครูที่โรงเรียนหนองหอยผุดในจังหวัดบ้านเกิดของเธอ ผมจึงย้ายตามมาอยู่ด้วย ข้อดีของการเป็นนักเขียนสมัยนี้ก็คือ การเขียนที่ไหนก็ได้นี่ละ 



ชีวิตของผมขึ้นลงราวกับรถไฟเหาะในสวนสนุก บทจะดีก็ดีจนใจหาย บทจะร้ายก็ร้ายถึงที่สุดเหมือนกัน โดยเฉพาะค่ำคืนสำคัญในวันนี้



มันเป็นคืนที่พระจันทร์เขินอายหายไปจากท้องฟ้า บรรยากาศรอบด้านมืดสนิท มีเพียงไฟหย่อมเล็กๆ จากหน้าบ้านของแต่ละหลังเว้นระยะห่างกันพอสมควร ใกล้ปลายปีลมหนาวก็เริ่มพัดผ่านบางเบา แต่ผมที่ยืนลับๆล่อๆอยู่นอกบ้านก็หนาวจับใจ เพราะใส่แค่เสื้อยืดกางเกงขาสั้น ใครผ่านมาเห็นก็คงคิดว่าผมเป็นโจร 



ทั้งที่บ้านหลังนี้เป็นบ้านพักของแฟนผม มันเป็นบ้านไม้ยกสูง ชั้นล่างต่อเติมก่อกำแพงปูนจึงกลายเป็นบ้านสองชั้นไปโดยปริยาย ผมยืนมองจากนอกหน้าต่าง เห็นภาพหญิงสาวแสนสวยกำลังคีบน้ำแข็งใส่แก้วให้กับชายผิวคล้ำที่นั่งข้างๆ แน่นอนว่าผมรู้จักทั้งสองคนดี



ผู้หญิงร่างสูงขายาวในชุดข้าราชการครูสีกากี ดวงตาโต ใบหน้าเรียวแถมมีลักยิ้มตรงแก้ม ผิวเนียนไร้ตำหนิ ผมยาวดัดลอนสีน้ำตาล เธอคนนั้นคือแฟนของผมเอง ชื่อว่า อิงฟ้า หรือที่หลายคนเรียกกันช่วงนี้ว่า ครูอิงฟ้า ประจำวิชานาฏศิลป์ แฟนผมมีความสามารถหลายอย่างทั้งร้อง รำ และเล่นเครื่องดนตรีไทย เวลาที่อิงฟ้าตั้งวง นิ้วที่เรียวยาวของเธอจะอ่อนช้อยงดงามราวกับนางในเทพนิยาย เวลาที่ร้องเพลงก็เหมือนร่ายมนต์สะกดให้ทุกคนอยู่ในภวังค์



ทุกครั้งที่ผมไปรับอิงฟ้าที่โรงเรียน มักจะมีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ทั้งครูและนักเรียนต่างมาชะเง้อมองกันที่หน้าห้องนาฏศิลป์ น่าเสียดายที่พวกเขาไม่ได้อยากมาฟังเสียงร้องของเธอ หรือดูลีลาการรำหรอก ผมเป็นผู้ชายรู้ดีว่า ชายหนุ่มทั้งหลายมามองใบหน้าที่งดงามและสัดส่วนสุดแซ่บของแฟนผมกันมากกว่า



ถึงแม้อิงฟ้าจะเป็นคนตัวผอมกำลังดีสูงขายาว แต่เธอกลับมีหน้าอกหน้าใจที่ใหญ่มาก รูปทรงหยดน้ำหย่อนคล้อยกำลังดี แม้จะอยู่ในชุดครูก็ไม่อาจปิดบังความยิ่งใหญ่ของมันได้ ถ้าเรื่องคนมองหน้าอกแฟนผมนี่ ผมหวงจนเลิกหวงแล้วคบกันมาตั้งแต่มหาลัย ตอนนี้เหลือแต่ห่วงกลัวว่าเธอจะเป็นอันตรายมากกว่า 



ส่วนคนที่นั่งข้างครูสาวแสนสวย ส่งสายตาเจ้าชู้อยู่นั่นคือภารโรงประจำโรงเรียนหนองหอยผุด เขาเป็นชายร่างสูงกำยำ ผิวคล้ำดำแดง มีรอยสักเล็กๆน้อยๆ เต็มตัว ดวงตาโตเหลือง ใบหน้าทรงเหลี่ยม ผมสั้นเตียน มีหนวดเคราเล็กสั้นเต็มปาก อายุน่าจะสี่สิบปลายๆ อยู่ในชุดเสื้อโปโลเก่าๆ กางเกงวอร์มขายาว หลายคนเรียกว่าเขาว่า นายบุญมี หีบทอง ด้านหลังไม่ใช่นามสกุลของเขาแต่อย่างใด มันคือฉายา และเพราะฉายาหีบทองนี่ละ ผมและอิงฟ้าจึงชวนเขามาดื่มเหล้าในวันนี้



ตั้งแต่อิงฟ้าย้ายมาทำงานที่นี่ เรื่องราวของนายบุญมี หีบทองก็ลอยเข้าหูเธอมาเป็นระยะ จากครูด้วยกันเองบ้าง และจากพวกนักเรียนบ้าง เขาว่ากันว่านายบุญมีแกแอบฝังหีบที่บรรจุทองคำจำนวนหลายกิโลเอาไว้เพื่อรอวันที่จะได้แต่งงานและซื้อบ้านอยู่กับภรรยา 



แต่น่าเสียดายที่ภรรยาแกเสียชีวิตไปก่อน นายบุญมีจึงตรอมใจใช้ชีวิตเป็นภารโรงไปวันๆ ตกเย็นก็ดื่มเหล้าหนักคร่ำครวญแต่เรื่องราวในอดีต ทำแบบนี้ทุกวันจนชาวบ้านเอือมระอา



ผมเองก็ไม่รู้ว่าลุงบุญมีแกไปหาทรัพย์สมบัติมากมายมาจากไหน และผมเองก็ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า จนกระทั่งเมื่อสองเดือนที่แล้ว จู่ๆ พ่อของอิงฟ้าก็ป่วยหนักต้องหามส่งโรงพยาบาล พอรู้ว่าพ่อของอิงฟ้าต้องเข้ารับการฟอกไต ทุกคนก็แทบลมจับ 



ฐานะทางบ้านของเธอไม่ได้ร่ำรวยอะไรอยู่แล้ว ปัจจุบันก็ยังมีหนี้สินติดอีกมากมายทั้งในและนอกกฏหมาย อิงฟ้าจึงเครียดหนักมาก จากครูสาวแสนสวยประจำโรงเรียนกลายเป็นสาวแสนโทรมที่ไม่มีสมาธิจะสอนนักเรียนด้วยซ้ำ



ผมเองก็พาลนอนไม่หลับไปด้วย อย่างที่บอกชีวิตคนเรามันเหมือนรถไฟเหาะ พอถึงจุดต่ำสุด ผมก็คิดอะไรได้บางอย่าง แม้มันจะเป็นเรื่องเลวร้ายก็ตาม พวกคุณคงเดากันได้ล่ะสิ ใช่แล้ว ผมเสนอแผนการณ์พิสูจน์ตำนานหีบทอง ถ้าหากว่ามันเป็นเรื่องโกหกก็ทำใจ หาทางต่อไป แต่ถ้าเป็นเรื่องจริงก็อาจจะช่วยพ่อของอิงฟ้าได้



หลังจากแอบสังเกตุชีวิตลุงบุญมีอยู่หลายวัน พวกผมจึงตัดสินใจเริ่มดำเนินการแผนสำคัญ ชักชวนให้ลุงบุญมี มาดื่มเหล้าพูดคุยกันที่บ้านหวังมอมแกให้เมาแล้วจะหลอกถามข้อมูลเรื่องที่มาของฉายา



ผมรู้ดีว่าแกคงไม่พูดความลับส่วนตัวกับคนแปลกหน้า แต่ถ้าแกเมา แกก็อาจจะเผลอพูดอะไรออกมาก็ได้ แฟนผมเองก็เป็นคนช่างพูดช่างคุย ยิ้มหวาน หนุ่มคนไหนเจอเข้าก็ต้องตกหลุมพลางอย่างแน่นอน



"พี่นี่ดื่มเก่งจังเลยนะคะ มา เดี๋ยวฟ้าจัดให้อีกซักแก้ว" อิงฟ้าทำเสียงอ่อนเสียงหวาน หยิบแก้วเหล้าของลุงบุญมีที่ยังไม่ทันดื่มหมด เอามาเติมต่อ

"เป็นบุญปากแท้ ได้ครูคนสวยประจำโรงเรียนมาชงเหล้าให้แบบนี้ เท่าไหร่ก็ไหว" นายบุญมีใช้มือป้ายปากก่อนจะรับแก้วจากมือของแฟนผมมาดื่มต่อ ผมเห็นนะว่าแกแอบสัมผัสมืออิงฟ้า ได้ทีเอาใหญ่ อย่าให้รู้ที่ซ่อนของหีบทองก็แล้วกัน จะเอาให้หมดเลย

"พี่ก็พูดไป รองผอ.ก็สวย ครูภาษาอังกฤษก็สวย ฟ้าสู้พวกเขาไม่ได้หรอก" อิงฟ้าส่ายหัวพลางจิบแอลกอฮอลเพียงเล็กน้อย

"เอาจริงๆ นะ ผมกล้าสาบานให้ฟ้าผ่าตายเลย ครูอิงฟ้าสวยที่สุดในโรงเรียนแล้ว แถมยัง..." จู่ๆ นายบุญมีก็เงียบไปแล้วยกเหล้ากระดกทีเดียวเกือบหมดแก้ว

"แถมยังอะไรเหรอคะ?" อิงฟ้าเอียงคอสงสัย ผมเองก็เช่นกัน

"ไม่มีอะไรหรอกครับ" ภารโรงยิ้มแห้ง สายตาของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย

"หน่านะ บอกฟ้าหน่อยนะ" 



แฟนผมโชว์สเน่ห์ร้อยเล่มเกวียนเขยิบตัวเข้าไปใกล้นายบุญมีแล้วใช้มือที่แสนนุ่มทั้งสองข้างเขย่าแขน พลางส่งสายตาออดอ้อน ภารโรงร่างกำยำถึงกับตัวเกร็งไม่รู้ตัว เขาคงไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเข้ามาใกล้ขนาดนี้ กลิ่นน้ำหอมและกลิ่นกายของอิงฟ้าคงลอยไปเตะจมูกนายบุญมีเต็มๆ



ชายผิวคล้ำทำสายตาล่อกแล่กชะเง้อมองว่าผมจะเดินกลับมารึยัง แน่นอนว่าผมจะไม่กลับจนกว่าจะได้ยินเรื่องของหีบทองล่ะนะ ข้ออ้างว่าท้องเสียคงจะไม่แนบเนียนถ้าไม่ใช้กับคนเมาแบบนี้



"ถ้าผมบอก ครูอิงฟ้าห้ามเอาไปบอกใครนะ แม้แต่แฟนของครู ผมกลัวเขาเข้าใจผิด" 

"อื้อได้สิ ถือว่าเป็นความลับของเราสองคน" 

"คุณครูคงเคยได้ยินเรื่องหีบกับเมียเก่าผมที่ตายไปแล้วได้ใช่ไหม?"



จู่ๆ นายบุญมีก็เปิดประเด็นที่พวกเราสองคนอยากรู้ขึ้นมาเอง ทำเอาผมตื่นเต้นตัวเกร็ง ด้านอิงฟ้าเองก็คงไม่ต่างกัน โชคดีที่เธอมีทักษะการแสดงจากตอนที่เรียนพิเศษสมัยมหาลัยมาบ้าง แฟนผมจึงปั้นหน้าปกติเท่าที่จะทำได้



"อ่อ ก็เคยได้ยินมาบ้างค่ะ ทำไมเหรอ?" 

"หน้าของครูอิงฟ้า คล้ายกับเมียเก่าผมมากเลย" 



ผมตกใจหนักกว่าเก่า ไม่เคยได้ยินข้อมูลพวกนี้มาก่อน นายบุญมีล้วงกระเป๋าตังขึ้นมาแล้วหยิบรูปถ่ายเก่าๆ ใบนึงยื่นให้กับอิงฟ้า ถึงผมไม่เห็นภาพแต่ดูจากสีหน้าของเธอก็พอเดาได้ว่า หน้าตาของทั้งสองคงคล้ายกันพอสมควร



"จริงด้วย คล้ายกันมากเลย" 

"ผมอยากบอกเรื่องนี้กับครูอิงฟ้าหลายรอบแล้ว แต่กลัวจะทำให้ตกใจ" 

"ไม่เป็นไรนะคะ ฟ้าเข้าใจ งั้นมาดื่มเพื่อเมียพี่สักแก้วดีกว่านะ ฟ้าอยากรู้จักเขามากขึ้นเหมือนกัน"



ได้ทีแฟนผมก็รีบยัดเหล้าเข้าปากนายบุญมีไม่หยุด แกก็เล่าเกี่ยวกับเมียไปเรื่อย ยิ่งนานก็ยิ่งเสียงดัง โชคดีที่บ้านพักแต่ละหลังอยู่ห่างกัน ถ้าเป็นในกรุงเทพคงโดนด่าไปแล้ว



ภารโรงร่างใหญ่ขุดเรื่องราวในอดีตออกมามากมาย แต่เขากลับไม่เอ่ยถึงเรื่องราวหีบทองที่พวกเราอยากรู้เลย แกดื่มจนโซดาที่ยกมาหมดแพ็ค ร้อนถึงอิงฟ้าต้องลุกขึ้นเดินไปทางห้องครัวเพื่อไปหยิบมาเพิ่ม



แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น จู่ๆ นายบุญมีก็ลุกขึ้นเดินโซเซตามอิงฟ้าไปทางห้องครัว ผมรีบย้ายตัวเองจากหน้าต่างตรงห้องรับแขกไปยังห้องครัวทันที โชคดีที่ภารโรงขี้เมาคนนี้เดินช้า



แกเยื้องกายเข้ามาใกล้อิงฟ้าขึ้นเรื่อยๆ แถมไม่ส่งเสียงอะไรด้วย แฟนผมยังคงง้วนกับการแกะแพ็คโซดาโดยที่ไม่รู้ตัวเลย ทันใดนั้นนายบุญมีก็สวมกอดเอวอันผอมบางของอิงฟ้าจากทางด้านหลัง

 

แค่จั่วหัวมาก็น้ำแทบเล็ดแล้วครับ ไม่รู้ว่าแต่งจบหรือยัง รีบลงอีบุคเร็วๆนะครับ รออุดหนุนอยู่คร้าบ