น่าจะวิธีธรรมชาติหลายๆรอบก่อนจะทำกิ๊ฟนะครั้บ

เดินเรื่องสนุกอ่านเพลิน มีอารมขัน ไม่เครียดครับ

เรื่องราวน่าสนุกมากครับ

ดวงดีแท้ ได้ทั้งเมียได้ทั้งสมบัติ น่าติดตามดีครับ

ทำไมมันยอมกันง่ายจัง

แต่งงานจนมีลูกแล้ว ได้ทั้งเมียได้ทั้งสมบัติ

สรุปว่าแค่ทำตามคำทำนายอย่างเดียว

เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อล่ะเนี่ย

ชอบๆๆ ครับเรื่องแนวนี้ แปลกดีครับ ได้อารมอีกแบบ

อะไรมันจะบุญหล่นทับขนาดนั้น

แต่งเสร็จแล้วได้กันต่อไหมครับ

ยังงงกับเนื้อเรื่อง เอาใจช่วยครับ 

น้องเจียไม่สู้ต้องหาคนมาช่วย

แต้มบุญทั้ชีวิต

สุดกองบุญ ตอนที่ 1

---

เมื่อสามอาทิตย์ที่แล้วพ่อตาชวนผมขับรถไปจังหวัดนครนายกเพื่อเสียภาษีที่ดินบ้านหลังเก่าก่อนที่จะยกครัวย้ายมาอยู่กรุงเทพ ซึ่งตอนนี้ปิดไว้เฉยๆ จ้างคนคอยดูแลแต่ไม่ได้ทำอะไร

"เถ้าแก่จะไปวันไหนครับ ผมจะได้ฝากงานเด็กๆ ไว้ก่อน"
"เมื่อไหร่จะเลิกเรียกชั้นว่าเถ้าแก่ซักที เห็นเคยเรียกป๊าอยู่พักนึก ไม่เรียกแล้วเหรอ"
"เรียกป๊ามันเขินๆ เรียกเถ้าแก่เหมือนเดิมถนัดกว่าครับ"

"นครนายกขับรถแป๊ปเดียว ออกเช้าวันเสาร์แวะพาเจ้าตัวเล็กเที่ยววังตะไคร้ บ่ายๆ เย็นๆ ค่อยเข้าบ้าน เห็นเจ๊เค้าบอกจะไปงานถือศีลนอนที่วัดกับพวกเพื่อนเค้าคืนนึง วันจันทร์เสียภาษีเรียบร้อยแล้วเราก็กลับกรุงเทพ แล้ว.. ไอ้เจ้าจุนมันต้องลาโรงเรียนอะไรรึเปล่า" เถ้าแก่ยิ้มถาม
"มันยังเรียนออนไลน์ครับ อนุบาลหยุดได้ ไม่เป็นไร"

"ถ้างั้นช่างกรเช็ครถให้เรียบร้อยแล้วกัน จะฝากงานลูกน้องอะไรก็ว่าไป" เถ้าแก่เพิ่งนึกขึ้นได้ เขาเองก็เพิ่งเรียกลูกเขยว่าช่างตามความเคยชินที่เคยเป็นเจ้านายลูกน้องทำงานด้วยกันกว่าสิบปี

พื้นเพครอบครัวของเถ้าแก่เพ้งเป็นร้านขายมอเตอร์ไซค์ในอำเภอเมืองนครนายกก่อนย้ายกิจการเข้ากรุงเทพบุกเบิกทำเลทองแห่งใหม่เปิดร้านขายมอเตอร์ไซค์และศูนย์ซ่อมย่านถนนนวมินทร์ กิจการเจริญงอกงามขยับขยายเป็นโชว์รูมและศูนย์บริการมาตรฐาน

ผมชื่อ นิกร อีเหละเขละขละอยู่แถวนวมินทร์ตั้งแต่เกิด แม่พามาฝากให้ฝึกงานที่อู่เปิดใหม่ของเถ้าแก่เพ้งตั้งแต่ยังเรียนปวช. เริ่มจากปัดกวาดเช็ดถูเป็นผู้ช่วยช่าง เรียนไปทำงานไปจนจบปวส.ก็เริ่มงานเป็นช่างเต็มตัว นึกๆ ไปจนถึงวันนี้ผมยังไม่เคยทำงานที่อื่นเลย 

---

สามปีที่แล้ว

เทศกาลตรุษจีนเถ้าแก่เพ้งเรียกลูกน้องเข้ามารับซองอั่งเปาทีละคนในห้องทำงาน ผมรอจนเป็นคนสุดท้ายในฐานะหัวหน้าช่าง ซองสีแดงวางซ้อนซองสีน้ำตาลวางอยู่บนโต้ะ

"ซิงเจียอยู่อี่ ซิงนี้ฮวกใช้ กงซีฟาไฉ บ่วงสื่ออยู่อี่ ขอให้ธุรกิจการค้าเจริญยิ่งๆ ขึ้นไป เงินทองเหลือกินเหลือใช้เหลือเก็บ สุขภาพแข็งแรง ปราศจากภยันตรายทั้งปวง ครับ" ผมพูดไปตามข้อความที่ท่องจากกูเกิ้ล

"ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้ว" เถ้าแก่เพ้งถาม
"สามสิบสองครับ"

"ช่างกร .. จะลาออกเหรอ" เถ้าแก่เพ้งสบตาถอนหายใจ

"เอ่อ .. ก็มีคิดๆ บ้างครับ แต่ผมไม่เคยพูดกับใครนะ ใครบอกเถ้าแก่ครับว่าผมจะลาออก"
"พนักงานสินเชื่อธนาคารเค้าบอก ไม่ใช่เหรอเรื่องจะลาออกไปทำเอง ชั้นเสียใจนะที่ได้ยินเรื่องนี้จากคนนอก" เถ้าแก่ตัดพ้อ
"อ๋อ.. คุยนานแล้วครับ คุยเล่นๆ พอดีพนักงานเค้าหน้าตาสวยดีผมก็ชวยคุยไปเรื่อย แบบ ทำตัวเป็นคนทะเยอทะยาน มักใหญ่ไฝ่สูง" ผมแก้ตัวไปตามที่นึกออก

"อยากเป็นเจ้าของเองเหรอ" เถ้าแก่เพ้งถามตรงประเด็น
"เอ่อ .. ปล่าวครับ ทุกวันนี้ผมก็มีความสุขดี เถ้าแก่ให้ความกรุณากับผมตลอดมา"

"แต่อยู่แต๊ะเอียรับซองอั่งเปาก่อนแล้วบอกลาทีหลังนี่ทำกันได้ไงมันเจ็บปวดนะ ชั้นคิดกับช่างกรเหมือนลูก เหมือนลูกชาย รู้ใช่มั้ย "
"โธ่ เถ้าแก่ ผมไม่ได้จะลาออกฮะ ที่พูดไปก็แค่อวดผู้หญิงเฉยๆ" ไม่คิดว่ามันจะเรื่องใหญ่เป็นพ่อเป็นลูกกันขนาดนี้ 
"เอาเถอะ ธรรมดาคนเรามันก็ต้องอยากก้าวหน้า ลูกน้องก็ต้องฝันอยากเป็นเจ้าของโลกมันถึงได้หมุนข้างหน้าไปไม่ใช่ย่ำวนเวียนอยู่แต่ที่เดิมๆ" เถ้าแก่เพ้งเอนพิงพนักเก้าอี้ หลับตาสูดหายใจยาว

"ผมขอโทษครับเถ้าแก่" ผมยกมือไหว้ "ไม่ออกครับ ยังอยู่ที่นี่แหละ"

"สองซองบนโต้ะเนี้ย ช่างกรยังไม่รู้หรอกว่าชั้นแต๊ะเอียเท่าไหร่ หยิบมันแล้วเอาไปตั้งตัวเป็นทุนเริ่มต้นทำอย่างที่ใจฝัน ถ้ายังไม่พอก็มากู้ชั้นไม่ต้องไปกู้ธนาคาร" เถ้าแก่เพ้งเลื่อนซองสีแดงกับสีน้ำตาลให้ "หรือไม่ก็ทิ้งซองน้ำตาลไว้หยิบไปเฉพาะซองสีแดง เพื่อเป็นเจ้าของทุกอย่างที่นี่"

"อะไรนะฮะ" ผมถามย้ำ
"สายัณห์กลการ ชั้นยกให้ช่างกรบริหาร"
"เถ้าแก่จะมายกให้ผมทำไมครับ ผมไม่ได้เป็นญาติฝ่ายไหนสักหน่อย"

"ชั้นมีแต่ลูกสาว สักวันนึงที่ทำมาทั้งหมดนี้มันก็ต้องตกเป็นของใครสักคนอยู่ดี แต่ถ้าได้ส่งต่อให้กับคนที่มีใจรักในเครื่องยนต์กลไกงานบริการแบบพวกเราก็คงจะตายตาหลับ" เถ้าแก่เพ้งรำพึง
"ผมว่าผมเอาซองสีน้ำตาลนี้ไปเลยดีเพราะยังไงก็ไม่ได้จะลาออกอยู่แล้ว ส่วนเรื่องที่เถ้าแก่จะยกร้านให้ผมไม่เอาครับ อยู่กับแม่สองคนกินน้อยใช้น้อยไม่ได้จะอะไรมาก"

"ที่อยากออกไปทำเองน่ะ จะทำอะไร" เถ้าแก่ถาม
"แค่คิดเล่นๆ ว่าจะทำช็อปพวกชุดแต่ง เอดีวี ร้อยห้าสิบ กับพวกซูเปอร์คัพ จูนนิ่ง รีแมพ เล็กๆ น้อยๆ เองครับ"

"เออ ไว้มีหลานชายให้ชั้นคนนึงก่อนแล้วค่อยว่ากัน" เถ้าแก่เพ้งเสนอ "ไอ้ น้องเจีย ซินแสเค้าทายไว้ว่ามันจะเสียตัวตอนอายุยี่สิบเจ็ด ปีนี้มันก็จะอายุยี่สิบเจ็ดแล้ว"
"ไปกันใหญ่แล้วครับเถ้าแก่ เมื่อกี๊จะยกร้านให้คราวนี้จะยกลูกสาว นี่ลองใจอะไรอยู่รึเปล่า"
"ไม่ได้ลองใจ มันจะเข้าใจยากอะไรนักหนาวะ! ทุกวันนี้ที่ลูกค้ามาศูนย์เราก็เพราะช่างดีมาแล้วจบครบทุกปัญหา ช่วงหลังๆ พวกร้อยห้าสิบก็มากันเยอะ ถ้าช่างกรออกไปทำเองชั้นก็ตายห่าสิ ลูกค้าตามไปหมด"
"โหย ไม่หรอกครับเถ้าแก่ก็พูดเกินไป แค่ช็อปเล็กๆ จะไปแข่งอะไรกับศูนย์บริการ" ผมอยากหยิบสองซองนี่แล้วเดินออกจากห้องไปกินเหล้าฉลองตรุษจีนกับน้องๆ ให้มันจบๆ

"ไอ้เจียมันไม่สวยหรอกเหรอ รูปร่างหน้าตามันก็เข้าท่าเห็นพวกเซลล์จีบมันเยอะแยะไป ไอ้เรื่องหยิ่งมันก็หยิ่งไปตามประสาชั้นสอนมันเองแหละ หยิ่งธรรมดา ไม่มีอะไรหรอก" เถ้าแก่เพ้งออกตัวแทนลูกสาว

"สวยครับ แต่สวยขนาดนี้ผมว่าป่านนี้น้องเจียเค้าน่าจะมีแฟนแล้วนะ เค้าคงไม่มาอะไรกับคนอย่างผมหรอกครับเถ้าแก่ ผมแค่ช่างในอู่เอง"
"มีแฟนหรือไม่มีนั่นเรื่องของมันเอาเรื่องของเราตรงนี้ก่อน ช่างกรเลือกเลยจะเอาสองซองนี้หรือจะสานต่อกิจการของชั้น" เถ้าแก่เพ้งสีหน้าขึงขัง
"มันจะเรื่องของเราได้ไงครับเถ้าแก่นี่มันเรื่องของน้องเจียด้วย น้องเจียเค้าไม่ได้รักไม่ได้ชอบผม เค้าไม่มองด้วยซ้ำฮะ ผมนี่ชาติตระกูลไทยดำลูกชาวนาตัวดำปึ้ด อย่างกับกากับหงส์" ผมชูแขนให้เถ้าแก่ดูสีผิว

"สองคนพี่น้องถึงจะเลี้ยงแบบทนุถนอมแต่ซ้ายขวาชั้นมั่นใจว่าสั่งลูกสาวได้ ชั้นกับเจ๊ซินแสก็จับคู่ให้ก็อยู่กันดีไม่เห็นจะเป็นไร ของแบบนี้มันอยู่ที่สันดานผู้ชายชาติตระกูลไม่เกี่ยวลูกจีนสันดานเหี้ยๆ ค้าขายเอาเปรียบเยอะแยะไป" เถ้าแก่สาธยาย "ลูกคนไทยมีฝีมือก็เอาได้"

---

งานยกน้ำชาแบบพิธีจีนในช่วงเช้าซึ่งมีเฉพาะญาติและเพื่อนสนิทเท่านั้นซึ่งผมปล่อยไก่ไปทั้งเล้าเป็นที่ตลกขบขันของแขกเหรื่อเพราะไม่คุ้ยเคยขนบธรรมเนียม ได้แต่ปั้นยิ้ม เกลียดตัวเองในชุดฮ่องเต้นี่มาก ฤกดิ์ส่งตัวสิบเอ็ดโมงเก้านาที ทั้งห้องแต่งด้วยม่านและข้าวของเครื่องใช้สีชมพู "ทำไมส่งตัวตอนนี้อ่ะ กลางวันแสกๆ ใครเค้าจะทำอะไรกัน เนอะ แปลก" น้องเจียในชุดเจ้าสาวแบบจีนถอดเครื่องประดับผมที่หน้ากระจก เราอยู่กันสองคนในห้องแบบเจื่อนๆ ปนอึดอัดรอเวลาไปโรงแรมเพื่อแต่งตัวเตรียมพร้อมสำหรับงานฉลองช่วงหัวค่ำที่โรงแรม บรรยากาศในงานจำได้แค่ต้องร้องเพลงบนเวทีแล้วทุกอย่างก็พังพินาศเพราะคุณคือนักร้องเสียง.. เพี้ยน เชี่ย.. กูเป็นช่างซ่อมรถนะเฟ่ย ไม่ใช่นักร้อง!

สารภาพเลยว่าตั้งแต่เช้าในหัวมีแต่เรื่องลามก ยังไงซินแสทำนายแล้วว่าคืนนี้ต้องได้เผด็จศึกน้องเจียคนสวยแน่นอน แต่ถึงตรงนี้ก็ยังไม่มีวี่แวว เอาน่ะ เดี๋ยวถึงเวลาก็รู้เอง อันที่จริงผมไม่อยากให้เธอถอดชุดเจ้าสาวเลย เจียสวมชุดคลุมอาบน้ำยืนคลี่แผ่นกระดาษเก่าคล้ำที่แม่เคยจดคำทำนายดวงชะตาของเธอ

"เสียตัวอายุยี่สิบเจ็ดแล้วจะดี คู่ครองเป็นคนมีศีลมีธรรม ร่ำรวยยั่งยืน"

"นี่แผ่นจริงออริจินัลเลยป่ะ จะขาดแล้วนะเนี่ย" ผมรับแผ่นกระดาษจดข้อความมาอ่าน "ก่อนเสียตัวให้จุดธูปสามดอก บอกกล่าวเชิญสิ่งศักดิ์สิทธิ์เจ้าที่เจ้ากรรมนายเวรให้รับรู้"
"แม่บอกเอาธูปมาวางไว้ให้แล้วอยู่ไหนหว่า อ้อ เจอแล้ว" ธูปพร้อมไฟแช็กวางอยู่ที่เคาน์เตอร์ 
"บ้า ห้องในโรงแรมจุดธูปแบบนี้สัญญาณควันก็ดังสิ เดี๋ยวก็ได้วิ่งกันทั้งโรงแรมพอดี" ผมทักท้วง

"งั้นจุดที่ระเบียง แป๊ปเดียวอย่าเรื่องมากน่ะ" สองคนพากันเดินออกมาที่ระเบียง น้องเจียจุดธูปแบ่งให้สามดอก ควันสีขาวม้วนตัวลอยเอื่อยสูงในความมืด

"แล้วต้องขอหรืออธิษฐานอะไรอ่ะ" ผมถาม
"ขอให้ฟ้าดินเปิดทาง" เจียบอก
"เปิดทางให้มีอะไรกันเนี่ยเหรอ" ผมถามแต่เจียไม่ตอบ

เสียงสัญญาณข้อความเข้า เจียเดินไปหยิบมือถือไถดูข้อความ "แม้ถามว่าจะทำกันหรือยัง"

"อะไรนะ.." ผมถาม

"แม้ไลน์มาถามว่าจะทำกันหรือยัง จะห้าทุ่มเก้านาทีแล้วอย่าให้เลยฤกดิ์"
"อ้าว มาดี๊.. ยังไงอ่ะ"

น้องเจียจัดที่ทางให้ผมยืน ส่วนเธอนั่งลงบนเตียง "พี่กรมายืนนี่ ตรงนี้ อ่ะ ถอดกางเกงเลย" พูดเสร็จน้องเจียคว้าผ้าห่มมาคลุมตัวนอนหงายชันเข่ารอ

"เอาเลย"
"เอาอะไร"
"เอาอะไรล่ะ ใส่เลย"

ผมถอดกางเกงอย่างงงๆ คลานขึ้นคร่อมทับร่างเจ้าสาว เจียยื่นมือแหวกผ้าห่มควานหาอะไรสักอย่าง

"อ้าว ทำไมไม่แข็งอ่ะ" 
"ก็มันจะแข็งได้ไงอ่ะ ยังไม่ได้ทำอะไรกันเลย" ผมตัดพ้อ

"ทำไงให้แข็งอ่ะ" เธอผลักตัวขึ้นนั่ง ปลดเสื้อคลุมอาบน้ำลงเห็นยกทรงสีขาวละมุน "นี่ไง แข็งแล้ว" น้องเจียจับจ้องลุ้นที่หว่างขา
"แข็งแค่นี้เดี๋ยวมันก็อ่อน เจียถอดอีกสิ" ตั้งเสากระโดงชักธงรบเพียงเห็นเนินนมขาวๆ ลูกสาวคนสวยของเจ้านาย
"ไม่ต้อง แข็งแค่นี้พอ เร็วๆ" เจียนอนหงายจัดผ้าห่มเรียกให้ขึ้นคร่อมอีกครั้ง คราวนี้ไม่ผิดหวังเธอคว้าหมับหัวหมู่ทะลวงฟันลำเขื่องกดจ่อที่ปากถ้ำแห้งผาก

"ใส่เลย"
"แล้วมันจะไม่เจ็บเหรอ ต้องเล้าโลมอะไรก่อนมั้ย"
"ไม่เป็นไร ใส่เลย" เจียหลับตาปี๋รอรับสัมผัสเปิดบริสุทธิ์ เปิดแล้วรวย

"อื้มมม.. โอ้...ย  .. เ จ็บ" รวดร้าวเจ็บแปลบดั่งมีดกรีดรู้สึกถึงความฉีกขาด

"ยังได้มั้ย ออกก่อนเถอะ"
"ดันเลย อื้ มมม.... อี๊.. โอ้ ยย พอแล้ว เอาออกก่อน!"

ผมจำต้องถอยเข้ามุมตามคำสั่งทั้งที่เพิ่งออกหมัดแย็บไปทีเดียวเจียพลิกตัวออกจากผ้าห่มกระชับเสื้อคลุมอาบน้ำโอดโอยโซเซลงจากเตียง ได้ยินเสียงร้องเจ็บแสบดังลอดจากห้องน้ำโรงแรม ถ้าเปรียบเป็นกระบอกสูบไฮโดรลิคคือชักเข้าและออกเพียงแค่หนึ่งสโตรคเท่านั้น แต่ก็เพียงพอแล้วกับคำทำนายเรื่องเสียตัวตอนอายุยี่สิบเจ็ดแล้วจะรวย หนึ่งสโตรคนั้นเป็นอันเสร็จสิ้นพิธี แยกย้าย จบข่าว

หลังจากวันแต่งงานยังไม่ถึงเดือนเราทั้งคู่ก็ไปพบหมอเทวดาด้านช่วยให้มีบุตร ทั้งที่อายุยังอยู่ในวัยเจริญพันธุ์ตั้งท้องเองโดยธรรมชาติได้แต่เจียก็อยากให้ตรงตามคำทำนายเรื่องลูกคนแรกจะเป็นผู้ชาย ซึ่งหมอเทวดาท่านนี้ชื่อเสียงโด่งดังด้านทำกิ๊ฟสามารถคัดเพศของเด็กที่จะเกิดได้แต่ราคาแพงบรรลัยไส้ ไหนๆ ก็ไหนๆ นึกอยากได้ลูกแฝดเหมือนกันแต่เจียบอกอุ้มท้องไม่ไหว เริ่มตั้งแต่พยาบาลสาวยื่นกระปุกสำหรับใส่น้ำอสุจิให้ ทุกขั้นตอนเป็นไปอย่างมืออาชีพและระมัดระวัง ค่อยๆ เบาๆ ห้ามกระทบกระเทือน และแล้วเจียก็ท้อง ทุกอย่างเป็นไปอย่างน่าอัศจรรย์ทั้งที่ตลอดรายการผมสอดใส่ไปเพียงแค่ครั้งเดียว

ที่เค้าว่ามีลูกเล็กคนเป็นพ่อแม่ต้องผลัดกันนอนตื่นตีสามตีสี่นั้นผมไม่ต้องทำ เพราะเจียยังนอนกับน้องสาวในห้องเดิมตั้งแต่ก่อนแต่งงาน น้องจ้ออาสาช่วยเลี้ยงหลาน อยากให้หลานเติบโตมาเป็นคนดีของสังคม ขลุกอยู่ด้วยกันทั้งวัน แม่เจีย น้าจ้อ น้องจุน ไม่เกี่ยวข้องคล้องจองเหี้ยไรกับนิกรเลย เข้าใจแหละว่าครอบครัวเขาสอนให้พี่น้องรักกัน แต่กระหนุงกระหนิงมุ้งมิ้งอยู่ด้วยกันได้ทั้งวันไม่มีเบื่อแบบนี้เพิ่งเคยเห็น หรือว่าเราไม่มีพี่สาวน้องสาวก็เลยไม่รู้

---