🧡 XONLY 🧡

ปล. สำหรับท่านที่ต้องการอ่าน ซีรีย์คาราโอเกะ หรือ ทุกซีรีย์ย้อนหลัง


สามารถคลิกที่ภาพ เพื่อวาร์ปไปห้องสมุดนายโทนได้เลยครับ







★★★★★★★★★★★



ปล.2 สำหรับใครสมาชิกใหม่ที่พึ่งสมัครเมมยูซเซอร์เข้ามาแล้วพออ่านเรื่องนี้แล้วอยากอ่านต่อก็ง่ายๆครับ
ตามภาพเลย ขั้นตอน 1 2 3  แต่ระวังการคอมเมนต์ไว้ให้ดีๆ อย่ามาแต่ อีโม นะ







★★★★★★★★★★★



ขออนุญาตแนะนำสาวๆ สักหน่อยครับ




★★★★★★★★★★★



นางมารตัวน้อย ยัยตัวแสบของหลายๆคน









★★★★★★★★★★★



ความเดิมตอนที่แล้ว


ผมกลับเข้ามาที่ห้องพักหลังจากออกกำลังกายครับ

พี่รุจน์ก็เดินมาพร้อมจอยพอดีแล้วแจ้งว่า
จอยจะเข้ามาพักที่นี่ด้วย และวานให้ผมแนะนำสถานที่ให้จอย

ผมบอกโอเคเก็บของก่อน แต่จอยก็เดินตามเข้ามาครับ

พอเข้ามาในห้องเธอก็เข้ามาใกล้ๆ แล้วถามว่าโกรธเรื่องเมื่อวานเหรอ


ผมบอกเปล่าช่างมันเถอะ แต่จอยก็ยิ่งเล่นใหญ่

เธอถามว่า นายท่าน.. จะลงโทษบ่าวมั้ยเจ้าคะ ???





★★★★★★★★★★★


นายโดนไดอารี่ตอนที่ 81




เดี๋ยว !!!  เดี๋ยวเลยมาอะไรนายทง นายท่าน ผมเอานิ้วจิ้มหน้าผากของจอยเลยครับแล้วบอกว่า เดี๋ยวครับอะไรยังไงเนี่ย บอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะเล่นกันแค่ที่เชียงใหม่น่ะหือ ช่ายครับจอยเป็นคนบอกเองว่า ขอให้เก็บเป็นความลับแล้วจบที่เชียงใหม่ แล้วดูเธอเล่นเอง




จอยก็ทำหน้าบึ้งๆ แล้วบอกว่า ก็เผื่อคุณโทนจะยอมฟังเหตุผลที่ทำไปเมื่อวานนี่ ผมก็บอกอ่ะ ๆ ๆ ผมฟัง ผมฟัง แล้วอย่าเล่นอะไรแบบนี้อีก ผมก็มานั่งโซฟานะ จอยก็มานั่งข้างๆ จอยบอกว่าที่ต้องทำแบบเมื่อวานไม่ใช่ว่ากลัวคนอื่นจะเข้าใจผิดว่าไปไหนมาไหนกับคุณโทน แต่ที่กลัว.....  เอ่อคือ...




แล้วอยู่ดีๆจอยก็ทำท่าทีแปลกๆ ผมก็บอกอ่ะเรียบเรียงใหม่ครับ จอยก็สูดหายใจแล้วพูดใหม่ว่าจริงๆก็กลัวทุกคนจะคิดว่าไปไหนมาไหนกับคุณโทนนั่นแหละค่ะ แต่ ๆ ๆ ๆ  แน่ะดูจอยครับพูด แต่ดักคอผมไว้ก่อนเลย เธอบอกว่าแต่ไม่ได้กลัวว่าจะเสียภาพลักษณ์อะไรนะ พอพูดมาถึงตรงนี้ผมก็ต้องฟังเลยครับ ถ้าจอยเธอไม่กลัวเสียภาพลักษณ์แล้วกลัวอะไร




เธอบอกว่าก็เพราะคุณโทนรู้จักคนใหญ่คนโต รู้จักผู้บริหารระดับสูงๆทั้งนั้นเลย จอยกลัวว่าคนอื่นเขาจะคิดว่าจอยเข้าหาคุณโทนเพราะอยากรู้จักพวกผู้บริหาร....  คือฟังแล้วผมกุมขมับเลยนะ แต่ก็เข้าใจได้ถึงความกังวลของจอย คือมันไม่แปลกเลยที่คนแบบเธอ คนที่ขยันทำงานมากๆ




คนที่ลุยงานทุกอย่าง คนที่ประสบความสำเร็จด้วยความสามารถของเธอ จะกลัวคำนินทาที่ว่าได้ความสำเร็จมาเพราะตัวช่วย ถ้าเป็นแบบนี้ใครก็เสียเซล์ฟกันทั้งนั้นแหละว่ามั้ยครับ ผมก็พอจะเข้าใจจอยนะว่าคิดอะไรอยู่ แต่ผมก็บอกจอยไปทันทีว่า เอ่อไม่ต้องกลัวไปหรอกครับ เพราะคนในบริษัทพี่แมนน่ะ ถ้าไม่ใช่ผู้บริหาร หรือคนที่ทำงานมานาน




แทบจะไม่รู้จักผมเลย วันก่อนพนักงานที่นี่ยังมองผมหัวจรดเท้าเลยครับ จอยก็บอกอะไรคะนั่น ผมก็บอกนะว่าก็ผมแต่งตัวปกติธรรมดาคงไม่เข้าตาล่ะมั้งมองแบบเหมือนเป็นคนต่ำๆ จอยก็บอกบ้าน่า แล้วพวกเขาไม่รู้เหรอว่า... ผมก็บอกจอยว่า ก็อย่างที่บอกแหละครับ ถ้าไม่ใช่พวกผู้บริหารหรือเคยเจอผมมาก่อน พวกเขาไม่รู้จักผมหรอก




เอ่อ อย่าหมั่นใส้ผมเลยนะท่านผู้อ่าน เพราะตอนผมมาทำงาน ผมก็ทำงานกับพี่แมนเท่านั้น แล้วคนที่จะมาเจอผมทำงานกับพี่แมนก็พวกผู้บริหารทั้งนั้น ไม่ใช่ว่าผมไม่คลุกคลีกับพนักงานทั่วไปนะ แต่ผมไม่ค่อยมีโอกาสเท่านั้นเอง ต้องทำงานกับพี่แมน แล้วก็ตามพี่แมนไปห้องทำงานคุณท่านด้วยครับ ก็เลยผ่านหูผ่านตาผู้บริหารหลายคน




โอเคมาต่อ จอยก็ฟังๆ ฟังๆ แล้วก็ถอนหายใจยาวๆเลย บอกดีจังที่ไม่เข้าใจผิดกันไปมากกว่านี้ ไม่ค่อยสบายใจเลยค่ะที่คุณโทนเข้าใจผิด ผมก็หืมไม่ขนาดนั้นมั้งครับ เธอบอกว่ามันกังวลนี่คะคนที่เคยทำงานด้วยกันต้องมาเข้าใจผิดกัน เพราะสื่อสารไม่เข้าใจแบบนี้มันรู้สึกไม่ดีนะคะ แล้วจอยยิ่งทำงานฝ่ายประสานงาน




การที่สื่อสารแล้วเกิดความเข้าใจผิด มันรู้สึกแย่ ผมก็บอกว่างั้นก็อย่าคิดมากครับ ผมเข้าใจคุณจอยแล้ว จอยก็ถอนหายใจอีกที หลังจากเคลียร์ใจกับจอยแล้ว ผมก็บอกป่ะครับ ผมพาไปแนะนำสถานที่ จอยก็ตอบค่ะไปค่ะ แล้วผมก็พาเธอไปยังส่วนต่างๆ เพื่อแนะนำครับ พอได้พาทัวร์ผมก็รู้สึกว่า พี่แมนใส่ใจกับความเป็นอยู่ของพนักงานมากเลยนะ




สิ่งอำนวยความสะดวกคือจัดมาเท่าที่ควรจะได้รับจริงๆ คือต้องขออธิบายก่อนครับว่าเท่าที่ควรจะได้รับคืออะไร คือสิ่งอำนวยความสะดวกพื้นฐานที่ต้องมี คือมีหมด เตียง ตู้เย็น โต๊ะกินข้าว โซฟา โทรทัศน์ ตู้เสื้อผ้า  นี่คือของที่มีอยู่ในแต่ละห้องที่ถูกจัดไว้ให้สำหรับพนักงานทีมรักษาความปลอดภัยครับ แต่ว่าไม่มีเครื่องซักผ้านะ เพราะมันค่อนข้างยุ่งยากแล้วก็ ต้องเอากลับไปซักเองที่บ้าน




แต่จะว่าไปทำไมจอยถึงมาพักที่นี่ได้ล่ะเนี่ย อย่างที่บอกครับห้องของจอยอยู่ห่างจากห้องผมถัดไป 3-4 ห้อง ผมก็ได้พาเธอทัวร์เดินแนะนำไปเรื่อย ผมก็ถามนะว่าจอยจะมาอยู่ที่นี่กี่วัน จอยก็บอกว่าจนกว่างานจะจบแหละ  ผมก็ถามจอยว่า แต่จอยรู้ใช่มั้ยว่ามาอยู่นี่อาจจะต้องมีค่าใช้จ่ายเอาไว้บำรุงดูแล จอยก็บอกว่ารู้แล้ว แต่คิดๆแล้ว คำนวณแล้วมันคุ้มค่าที่จะจ่าย เพราะเอาตรงๆ ราคานี้กับคุณภาพแบบนี้หาไม่ได้แล้วในบริษัทเอกชน




ซึ่งที่จอยพูดมา ผมไม่เถียงนะ แล้วจอยบอกอีกว่าถ้าเทียวไปเทียวมาระหว่างที่บ้านกับที่ทำงาน มันจะทำให้เวลาพักผ่อนน้อยลงด้วย  เอาเวลาที่ต้องเดินทางมานอนพักผ่อน เอาไว้คิดงานดีกว่า อื้มม ผมเห็นด้วยกับจอยนะ... จอยบอกว่ามาที่นี่ก็พร้อมทำงานได้เลย internet ที่แรงมากๆ ต่อสายแปปเดียวก็ทำงานได้เลย มีแค่แลปท็อปตัวเดียวก็ทำงานได้แล้ว




ผมพาจอยเดินดูส่วนนั้นส่วนนี้เรื่อยๆแหละครับ  จอยถามเรื่องพี่แมน ถามเรื่องท่านประธาน ผมก็เล่าไปครับ เล่าในส่วนที่คิดว่าเล่าไปแล้วไม่ส่งผลอะไรกับตัวบริษัทเลย ก็เรียกได้ว่าเป็นไบ้ไปหลายวินาทีเหมือนกันครับ ต้องจัดระเบียบคำพูดหลายอย่างเลย



จอยก็บอกนะว่า ตกใจหมดเลยนะคะพอรู้ว่าคุณโทนสนิทกับคุณ ( ชื่อจริงพี่แมน ) ขนาดนี้ แล้วยังผู้บริหารคนอื่นๆอีก ขอโทษนะคะคุณโทนแบบนี้ถ้าไม่เรียกว่าเส้นใหญ่ก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้วนะคะ ผมก็มอง ๆ แล้วก็ถามว่าขนาดนั้นเลยเหรอครับ ทำไมผมไม่รู้สึกว่าตัวเองวิเศษวิโสอะไรเลยล่ะเนี่ย




จอยบอกว่า เอาจริงๆนะคุณโทนแค่การที่คุณโทน ยืนอยู่ต่อหน้าคุณ ( ชื่อจริงพี่แมน ) กับท่านประธานได้โดยที่ไม่ได้เกร็งแบบนั้นก็เกินคนแล้วค่ะ ผมพูดแทรกเลย เดี๋ยว ๆ ๆ ๆ อะไรครับเกิดคนที่หมายความถึงน่ะ จอยเธอยิ้มๆแล้วพูดว่า บอกตามตรงนะคะ




พอต้องอยู่ใกล้ๆคุณ ( ชื่อจริงพี่แมน ) กับท่านประธาน ชั้นเกร็งมากเลย ขนาดทำงานมาหลายงาน ผ่านมาหลายเคส แต่กับสองคนนี้กลับทำให้รู้สึกกลัวไปหมด กลัวว่าจะผิดพลาดให้เห็น กลัวว่าจะทำได้ไม่ดีพอ... อ้อ ความรู้สึกแบบนี้ที่จอยบอก ผมก็เคยเป็นครับ ตอนที่เข้าไปทำงานที่บ้านพี่แมนวันแรก




ผมนี่ยืนขาตายเลยตอนแรกอ่ะ คือ โห บ้านคนรวย โห ถ้วย ถัง กาละมัง ทำไมดูแพงแบบนี้ แต่โชคดีที่ผมเคยทำงานพิเศษหลายๆที่ครับ แล้วก็มีโอกาสทำงานใกล้ๆกับเจ้าของร้าน ไม่ว่าทุกคนจะเฮฮา จะดุ หรือ เป็นกันเองยังไงก็แล้วแต่ สิ่งนึงที่ทุกๆคนมีเหมือนกัน แค่แนวคิดครับ แนวคิดของคนที่เป็นเจ้าของกิจการ



เขาจะคิดนำหน้าเราไปหลายก้าว เขาจะคิดอะไรที่เราคาดไม่ถึง นั่นเพราะเขาตกผลึกทางด้านความคิดอะไรซักอย่าง และที่สำคัญ การที่ไปทำงานกับเขาเราต้องทำตัวให้เหมือนน้ำแก้วเปล่าที่พร้อมรับความรู้ครับ นั่นเลยทำให้ผมพอจะมีทักษะในการเข้าหาเจ้าของกิจการ และพอจะทนฮาคิหรือบารมีของพวกท่านได้




แต่บอกตามตรงของพ่อพี่แมนนี่ออกแนวฮาคิราชัน ผสมริวโอแฮะ ขาสั่นอ่ะบอกตรงๆ แต่ก็ผ่านมาได้แฮะ ผมก็บอกจอยว่าผมเองก็พอๆกันแหละ ถึงจะกลัว ถึงจะประหม่าแต่ก็ต้องทำครับ เพราะคุณท่านให้โอกาสเด็กปี 2 ที่ไม่ค่อยมีความรู้อะไรให้เข้าไปทำงานด้วย ผมก็ไม่อยากให้พี่แมนเสียหน้าด้วยที่พาผมเข้าบ้าน จอยก็ตอบค่ะแล้วก็ยิ้มมมมมม ผมก็บอกเอาล่ะนี่ก็จะเที่ยงแล้วพักผ่อนเถอะครับ วันนี้คงไม่มีงานใช่มั้ยครับจอยผมถามไปแบบนั้น



จอยก็บอกผมว่าวันนี้คงจะไม่ได้ทำงานอะไร คงจะพักผ่อน ผมก็บอกนะว่าดีแล้วครับพักบ้าง อย่าโหมแต่งานครับ จอยก็บอกว่าถึงจะอยากทำแบบนั้นก็ทำไม่ได้หรอก อยากจะรีเซิร์ทข้อมูลแล้วทบทวนงานเยอะๆ จอยบอกผมว่า งานนี้มันสำคัญกับจอยมากนะคะคุณโทน เพราะว่าการได้ทำงานให้ระดับคุณเคย์มันเป็นเหมือนเครื่องหมายการันตีว่าชั้นผ่านงานระดับสูงมาแล้ว อย่างน้อยก็ได้ความไว้วางใจเพิ่มขึ้น แล้วถ้ายิ่งมันผ่านไปด้วยดีไม่มีปัญหาอะไร นั่นเท่ากับว่าชั้นมีโอกาสเติบโตมากกว่านี้นะ




จอยเธอนั่งลงที่ม้านั่ง แล้วพูดกับผมแบบนั้นครับ ผมเห็นด้วยกับเธอนะแต่ว่า มีคนๆนึงสอนผมว่าอะไรทีเพอร์เฟ็คจนเกินไปมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ดี ก็นั่นแหละครับคนที่บอกผมคือพี่แมนนั่นแหละ ผมนั่งลงข้างเธอแล้วบอกว่า จอยรู้เปล่าว่าผู้บริหารที่นี่น่ะ เสือ สิง กระทิง แรด ทั้งนั้น



แต่ละคนโหดเขี้ยวลากดิน เพราะงั้นผมไม่อยากจะพูดตัดความหวังอะไรนะ แต่ผมบอกให้ฟังอย่างนึงว่า ไม่มีทางที่จะสำเร็จงานนี้ไปได้โดยที่ราบรื่นแบบ 100 % แน่ๆ จอยหันมามองหน้าผมเลยนะ ผมก็พูดไปว่าอย่างที่ผมบอกว่าไม่ได้ราบรื่น แต่ผมไม่ได้หมายความว่ามันผ่านไปไม่ได้



จอยถามผม หมายความว่าไงคะ ผมเลยบอกว่า การทำงานกับบริษัทนี้มันไม่ค่อยเหมือนกับที่ทำงานกับบริษัทผมนะ บริษัทผมในที่นี้หมายถึงบริษัทที่ส่งผมไปทำงานที่เชียงใหม่นะครับ อ่ะมาต่อ ผมบอกจอยไปว่าที่บริษัทผมอาจจะเน้นผลเป็นหลัก แต่ว่าที่นี่ต่างออกไปนะ



จอยถามว่าทำไมเหรอคะ ที่นี่ผลประกอบการออกจะดีถึงดีมากด้วยซ้ำ ถ้าไม่เน้นเรื่องผลลัพธ์งั้นจะเป็นเรื่องอะไร ผมก็บอกเธอไปว่า ที่นี่ให้ความสำคัญกับบรรยากาศการทำงานครับ ผมชี้ให้จอยมองรอบๆ ผมถามจอยว่าที่อื่นอาจจะมีนะที่พักพนักงาน แต่ผมถามจอยหน่อยสิ่ว่าที่อื่นมีแบบที่นี่มั้ย



ซึ่งจอยส่ายหัว ดุ๊กดิ๊กๆ ๆทันทีแล้วบอกว่าไม่มีค่ะ ผมก็บอกไปว่านั่นแหละครับ เพราะบริษัทนี้ให้ความสำคัญตั้งแต่เรื่องพื้นฐาน ถ้าสุขภาพจิตดี สุขภาพกายก็จะดี แล้วถ้าสุขภาพกายดี การทำงานก็จะดียิ่งขึ้นไป แล้วคนที่ขับเคลื่อนงานๆนึง ไม่ใช่มีแค่ผู้บริหาร แต่คุณท่านให้ความสำคัญตั้งแต่พนักงานรักษาความปลอดภัยยันกรรมการบริหาร



ท่านจะไม่มองที่ตัวเลขและผลลัพธ์เพียงเท่านั้น คือพูดถึงเรื่องธุรกิจก็ต้องมีเรื่องตัวเลขของกำไรแหละนะ แต่สิ่งที่คุณท่านอยากให้เป็นคือ พนักงานทุกคนเต็มใจและมีใจในการทำงาน ไม่ใช่ว่าต้องทำงานเพราะต้องการผลงาน ผมถามจอยว่าเข้าใจที่ผมจะบอกมั้ย จอยเลยพูดมาว่า ถ้ามีใจทำงานต่อให้ลำบากก็จะไม่ทิ้งงานแล้วหาทางแก้ไขทำให้งานผ่านไปด้วยดีใช่มั้ยคะ



ผมยิ้มแล้วบอกใช่ครับ กำไรน่ะยังไงก็ได้ แต่ถ้าได้กำไรแต่พนักงานเก่งๆต้องลาออก หรือหนีหายหลังจากเสร็จงาน คุณท่านก็ไม่ค่อยสบายใจนะครับ ผมถึงบอกไงว่าถึงจะไม่ราบรื่น 100 % แต่ถ้าหลังจากงานจบ แต่ทุกคนยังมีใจทำงานอยู่แบบนั้นแหละดีที่สุด มันเป็นแนวทางของคุณท่านและส่งต่อมาให้พี่แมนครับ จอยฟังแล้วก็ยิ้มเลยครับตอนนั้น ผมบอกโอเคเข้าใจแล้วก็พักผ่อนครับ






จอยก็เงียบแปปนึงแล้วตอบค่ะ ก่อนจะถามว่าเอ่อ... คุณโทนจะไปไหนหรือเปล่าคะ ผมก็บอกไปตามตรงว่าจะไปนอนครับ จอยก็ค่ะ ผมก็บอกว่าจอยเองก็นอนพักผ่อนเถอะครับ ถ้าคุณเคย์กับรุกะกลับมา คงไม่มีเวลาพักนะ เธอยิ้มๆแล้วตอบค่ะแล้วก็แยกตัวกลับที่พักไป ส่วนผมก็กลับมาที่ห้องพักของตัวเองครับ เฮ้อออ ช่วงนี้เป็นช่วงขาขึ้นเลยเว๊ยยย




ขาขึ้นมาเกยหน้าผาก ผมนอนทิ้งตัวลงไปแล้ว แล้วก็คิดว่าเงินเบี้ยเลี้ยงที่ตั้งใจจะเอามาไปเที่ยวกับดาว แต่กลับกลายเป็นว่ามันถูกใช้ไม่หยุดเลย จากที่คิดว่าจะจบที่ไอ้กาแฟผสมน้ำเย็นแล้วจบ แต่ไม่เล๊ยไม่เลย ผมนั่งคิดๆว่า 3-4 วันนี้หมดกับอะไรไปมั่งนะ



ค่าอาหารญี่ปุ่นไป 2 พัน  ซึ่งมันก็เป็นอะไรที่ต้องจ่ายอยู่ดี เพราะจะให้คุณรุกะจ่ายมันก็ใช่เหตุนี่หว่า.. โรงแรมกับดาว นั่นก็เป็นหน้าที่ของผมที่ต้องจ่ายอยู่แล้วอีกพันกว่าบาท... ค่าของกินที่กินเยี่ยงราชาต้องกินตามเมนูที่นักโภชนาการจัดให้.... หมด หมดแน่นอนเบี้ยเลี้ยง ผมถอนหายใจ เฮ้ออออ แล้วพูดขึ้นมา สองคำ " ช่างแม่ง "



ก็นะมันเป็นเรื่องที่ต้องจ่ายนี่นา ค่อยเก็บเงินเอาใหม่แล้วกัน ประหยัดๆหน่อย ขยันลงดันเจี้ยนล่าบอสหน่อย... เอ่อจะพูดให้ถูกต้องบอกว่าไอ้กอล์ฟล่าบอสสิ่นะ เอาน่ะๆ มันยังไม่ถึงวันไปเที่ยว ค่อยว่ากันเถอะ ยังไงซะผมก็ต้องพาดาวไปเที่ยวให้ได้แหละครับ ผมนอนไปซักแปป ทิ้งเรื่องเงินที่จ่ายไปเยี่ยงคนรวยไป แล้วแปปนึงมือถือก็ดังขึ้น หืมแก้มโทรมา ผมก็รับสายนะ





ฮัลโหลว่าไงตัวแสบ ผมก็ถามไปนะ แล้วแก้มก็ถาม พี่โทน... งืมวันนี้พอจะว่างมั้ย แก้มโทรมาแล้วพูดแบบนี้ครับ แล้วจะให้ผมทำไงล่ะ ผมก็บอกว่าไม่ว่าง แต่ถ้ามีคนอ้อนนิดหน่อยก็อาจจะว่าง แก้มก็คุณแฟนจ๋า งืมม เค้าคิดถึงง่ะไปเดินเล่นด้วยกันหน่อยได้มั้ย คิดถึงคุณแฟนม๊าก มากมาย มากมาย หนูเรียนเสร็จแล้วอยากเจอคุณแฟนมากมายยย



เฮ้อ โดนอ้อนแบบนี้มีเหรอผมจะไม่ใจอ่อนล่ะครับ ตอนนี้ผมก็ยังสบายดีนะถึงจะมีอ่อนเพลียจากการออกกำลังกายบ้าง แต่ก็คิดว่าเดินเล่นกับแก้มนิดๆหน่อยๆคงไม่ต้องใช้แรงอะไรมากหรอก ผมก็ถามว่าตอนนี้อยู่ไหนล่ะยัยตัวแสบ ซึ่งแก้มก็บอกว่าอยู่ห้างใกล้ๆ ผมก็ถามว่า



มาถึงนี่แล้วแท้ๆ ยังจะโทรมาอ้อนอีก แล้วถ้านี่พี่ไม่ว่างจะทำไงไม่มาเก้อเหรอเนี่ย แก้มก็บอกว่าก็พี่ดาวบอกว่าเวลานี้พี่ว่างนี่นา แก้มก็เลยมาง่ะ แล้วก็รู้ว่าคุณแฟนใจดีต้องออกมาหาแน่ๆ เฮ้ออ เอากับยัยตัวแสบสิ่ครับ แต่ก็อย่างที่แก้มบอกนั่นแหละ ถ้าผมรู้ว่าแก้มมาถึงที่แล้ว ยังไงซะผมก็ต้องออกไปหาอยู่ดี ผมก็บอกโอเค ๆ รอพี่ 10 นาทีนะ แก้มก็บอกเย้ เค้ารอนะคุณแฟน





ผมก็อาบน้ำใหม่อีกรอบแหละครับ ฉีดน้ำหอมนิดนึง แต่ก็อย่างว่าแหละ ผมรีบไปหาแก้มตามที่บอกไว้ พอรู้ว่ามันเลย 10 นาทีก็โทรหาอีกครั้งบอกพี่ไปสายนิดนึงนะ ตอนนี้แก้มอยู่ไหน แก้มก็บอกอยู่ตรงนี้ ๆ ๆ  แล้วผมก็รีบไปเลย พอไปถึงแล้วยัยตัวแสบก็ยิ้มแฉ่งเลย หูยยยยย..... ถามว่าชุดอะไร sexy ที่สุดในสายตาผมก็ต้องบอกว่าชุดนักศึกษากระโปรงทรง a แหละครับ



แล้วแก้มคือแต่งตัวมาสวยอ่ะบอกเลยว่าสวย วันนี้มีดัดลอนที่ปลายผมด้วย แก้มก็เดินมาผมจ้องเลยให้รู้ว่านี่ไม่ได้อยู่ที่บ้านนะ ระวังตัวหน่อย แก้มก็ชุดนิดนึงแล้วก็เดินมาหา แล้วบอกว่าเค้าลืมตัวง่ะไม่ได้เจอหลายวัน ผมก็ถามว่าเราพึ่งเจอกันไม่ใช่เหรอยัยตัวแสบ แก้มบอกว่าก็นั่นมิ้นต์มาด้วยง่ะ




ผมก็ถามว่าแล้วเคยสนใจเหรอใครมาด้วยน่ะหืม แก้มบอกเชอะ ผมก็ถามว่าเรียนกี่วิชาเนี่ยวันนี้ แก้มบอกว่าวิชาเดียว มิ้นต์กลับไปที่คอนโดแล้วง่ะ วันนี้เจ๊ให้มิ้นต์กับพี่ดาวไปช่วยงานเอกสาร ผมก็ถามว่าแล้วเราล่ะ ไม่ต้องไปทำเหรอ แก้มบอกไม่รู้ไม่ชี้เค้าจะอยู่กับคุณแฟน โอ้ย รอยยิ้มทำไมดาเมจแรงแบบนี้น๊อแต่ละคน




สาวนักศึกษาตัวเล็กๆ สูงราวๆ 160-165 หุ่นดี แต่มีแอร์แบ็คคู่มหึมาในชุดนักศึกษาที่แบบพอๆดีตัว ผมก็หวั่นๆเหมือนกันแหละครับ โคตรคิดถูกที่ใส่กางเกงยีนมา นี่ถ้าใส่กางเกงวอร์มมา ผมคงเดินตัวงอแน่นอน ผมถามว่าจะไปไหนกันดีวันนี้ตามใจ แก้มก็บอกเย้ งั้นไปเดินซื้อของกัน ผมก็หืมซื้อของ



แก้มบอกว่าอยากทำแซนวิชให้กินอีก ผมก็รีบแย้งเลยนะว่านี่ยัยตัวแสบ พี่ชอบกินแซนวิชที่เราทำนะ แต่ถ้าต้องให้ลำบากเอามาให้บ่อยๆพี่เอาหรอกไม่อยากให้ขับรถมา นี่ก็คนละทางกับทางไปมหา'ลัยไม่ใช่เหรอ แก้มก็ทำหน้ามุ่ยๆแล้วบอกว่าก็เค้าอยากทำให้นี่นา




ผมก็บอกว่าพี่ดีใจนะที่เป็นห่วงพี่ แต่ลองคิดกลับกันว่าถ้าพี่ต้องเอาของกินไปให้แก้มบ้าง ไกลๆเลยนะ แล้วแก้มจะคิดยังไง แก้มก็ตอบด้วยเสียงอ้อมแอ้มๆ ว่าก็ไม่อยากให้ลำบากเดินทางมา ผมก็บอกว่านั่นไงเห็นมั้ยล่ะเราคิดเหมือนกันเลย คราวนี้รู้ยังว่าทำไมพี่ถึงไม่อยากให้แก้มเดินทางหื๊ม แค่คิดถึงพี่ พี่ก็มีแรงแล้ว



แก้มก็บอก โห่จะงอนซักหน่อยอ่ะปากหวานแบบนี้งอนไม่ลงเลย พี่ก็บอกว่าดีแล้วไม่งอนกันดีกว่าเนอะแก้มก็ยิ้มๆๆ แล้วจับมือผมลากไปเลย ผมก็ถามว่าอยากไปไหนหืม ซึ่งแก้มก็บอกมาว่า " ไปหาความสุข " ผมบอกเดี๋ยวๆ อะไรแก้มไปหาอะไร แก้มก็บอกหน้าแล้วบอกว่าก็เดินเล่นง่ะ แค่เดินเล่นแก้มก็มีความสุขแล้วพี่โทนอ่ะลามกคิดอะไรเนี่ย โอ้โห !!!  ผมถามว่านี่ติดเชื้อมิ้นต์มามั้ยเนี่ยมาว่าพี่ลามกน่ะหืม แก้มก็บอกมะรุ๊ แล้วเอี้ยวตัวมอง สายตานี่ซุกซนเหลือเกิน



แต่ก็นั่นแหละครับคือเสน่ห์ของเธอจริงมั้ย ผมกับแก้มเดินดูนั่นดูนี่ ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาเลิกงานทำให้ห้างโล่งมากๆเลย แก้มเจอไอ้นั่นก็แวะไอ้นี่ก็แวะ พี่โทนนี่สวยมั้ย พี่โทนนี่น่ารักเปล่า หยิบไอ้นั่น หยิบไอ้นี่มาเทียบบ้าง แต่ถามว่าซื้อมั้ย ก็ไม่ ซึ่งก็เข้าใจได้แหละว่ามันคือความสุข



ผมก็เลยถามว่าชอบอันไหนหืม แก้มบอกว่าอันนี้สวยง่ะ แล้วแก้มก็หยิบอีกอันนึงมาเทียบทำหน้าเหมือนลังเล แล้วมองผมครับ แล้วบอกฮืออ เค้าเลือกไม่ได้ง่ะ ผมก็ถามทำไมหืม แก้มบอกมันสวยง่ะ...  ผมถามว่าชอบสองอันนี้เหรอ แก้มบอกงืม พอแก้มเงียบไปแปปนึง ก็วางอันนึงลงแล้วไปจ่ายตังส์ ผมก็หยิบอีกอันนึงที่แก้มวางไว้ เดินตามไปด้วย



พอมาถึงยัยตัวแสบผมก็แบมือเหมือนว่าขออันที่แก้มถืออยู่ แก้มทำหน้า งงๆนะแต่ก็ยื่นให้ผม ผมก็เอาไปจ่ายตังส์สองอันนั่นแหละ แก้มก็ง้ะซื้อทำไมสองอัน ผมก็บอกว่าเห็นเด็กดื้อทำหน้าเหมือนอยากได้แค่นั้นแหละ ผมก็ยื่นให้แก้มไป เป็นตุ้มหูสองคู่แหละครับ  อันนึงเป็นวงกลมๆใหญ่ๆนิดๆ อีกอันก็เป็นเหมือนตุ้งติ้งสวยๆเลย



คู่ละ 300 ผมก็เสียดายเงินนะเอาจริงๆ แต่ว่าเห็นหน้าแก้มแล้วก็... อื้มซื้อให้เธอก็แล้วกัน 600 ค่อยไปลงดันเจี้ยนล่าบอสเอา แก้มรีบหยิบเงินมาเลยครับบอกไม่เอา ๆ ๆ พี่โทนแก้มอยากได้คู่เดียว ผมก็บีบจมูกเลยแล้วบอกว่า อย่ามาเนียนพี่เห็นนะว่ามองตาละห้อยเลย แก้มบอกไม่เอา ๆ ๆ  เอาเงินไปคู่นึงเลย ( หมายถึงว่าจะให้เงินผมคืน 300 ค่าตุ้มหูคู่นึง )




ผมก็บอกไม่เอาถือว่าพี่ซื้อให้โอเคมะ แก้มก็ทำหน้าจ๋อยๆ บอกว่าเปลืองเงินพี่เลยง่ะ ผมก็บอกว่าเปลืองไม่เปลืองพี่รู้ตัวน่า ห้ามบ่นโอเคมั้ย ผมลูบหัวเธอเบาๆนิดนึงพอ เพราะมันก็ในห้างอ่ะนะถึงจะเป็นโซนที่คนไม่ค่อยเยอะก็เถอะ แก้มก็ยิ้มออกมานิดนึง ผมหยิบถุงกระดาษที่ห่อตุ้มหูขึ้นมาแล้วบอกว่า งั้นพี่ใส่ในกระเป๋าเลยนะ



แก้มก็งื้มค่ะขอบคุณค่ะคุณแฟน ... มันแปลกๆแฮะตอนนี้เหมือนผมไม่ค่อยประหม่าหรือแปลกใจที่แก้มเรียกว่าคุณแฟนบ้าง พี่โทนบ้าง แล้วแฮะเหมือนประมาณว่าชินหรือไม่ได้ขัดใจอะไร อืมม ผมนึกขึ้นมาได้แฮะว่าเสื้อผ้าที่เอามาใส่มันเหลือไม่กี่ตัว แล้วที่พักของบริษัทก็ไม่มีเครื่องซักผ้าด้วยตามที่บอกไว้



ผมก็เอ้อแก้ม แก้มขับรถมาใช่มั้ย แก้มบอกงื้มเค้าขับมา ผมก็บอกว่าถ้าจะกลับคอนโดพี่ขอติดรถไปด้วยสิ่ พี่จะไปเอาเสื้อผ้าเพิ่มของเก่ามันจะหมดแล้ว แก้มบอกงื้ม ๆๆ ๆ ไป ๆ ๆ งั้นไปเลย ผมก็ถามเดี๋ยว ๆ ๆ ไม่เดินเล่นอีกหน่อยเหรอ แก้มบอกไม่เดินแล้วอยากกลับคอนโด




อ่ะโอเคตามใจ ผมคำนวณเวลาแล้วตอนนี้เกือบเที่ยงถ้าแก้มขับรถก็น่าจะไม่เกิน 30 นาทีก็ถึง ผมคงไม่ซักผ้าเพราะคงจะเสียเวลาแน่ๆล่ะ ชุดที่มีที่หอพักก็น่าจะพอแหละ ผมก็รีบเลยตอนนั้นผมบอกให้แก้มขับรถมารอที่ปั๊มน้ำมันห่างจากบริษัทไปราวๆ 200 เมตร ผมจะกลับไปเอาเสื้อผ้าที่มันเปียกเหงื่อหน่อย เพราะถ้าหมักไว้ ราขึ้นแน่นอน เหม็นด้วย แก้มก็งื้ม ๆ  ผมเอากระเป๋าให้แก้ม



แล้วก็รีบเดิน รีบๆ ๆ ให้พ้นออกจากตัวห้าง แล้วจากนั้นผมก็วิ่งเลยเพราะต้องทำเวลานิดนึง สิ่งที่รู้สึกได้คือ เอ้อไม่ค่อยเหนื่อยว่ะ  คือเหนื่อยนะ แต่รู้สึกว่าพอลดจังหวะการวิ่งลงนิดนึงแล้วปรับจังหวะการหายใจเล็กน้อย มันก็ไม่ค่อยเหนื่อยแล้ว แล้วรู้สึกได้เลยว่ากางเกงยีนตัวเดิมที่ใส่พอดีๆตัว



ตอนนี้มันกลับวิ่งง่ายขึ้นหรือเพราะกล้ามเนื้อช่วงขาผมกระชับขึ้นเลยทำให้เรียวลงนิดหน่อยนะ โปรแกรมพี่รุจน์เวิร์คจริงว่ะ ผมวิ่งแปปเดียวก็กลับมาถึงหอพัก พี่รุจน์กับพี่อีกคนที่มาพักก็เอ้าไอ้โทนรีบไปไหน



ผมบอกว่าเดี๋ยวจะเอาเสื้อผ้ากลับไปซักแปปนึงครับ พี่เขาก็บอกเออ รู้นะถ้ามาสายจะโดนซ่อม ผมบอกครับ ๆ ๆ แล้วก็รีบเก็บเสื้อผ้าพับนิดๆหน่อยๆแล้วใส่กระเป๋ารัดให้แน่นแล้ววิ่งออกเลย ต้องรัดกับช่วงแขนและเอวให้แน่นๆครับ มันจะได้ไม่สะบัด เพราะถ้าสะบัดล่ะก็จะเสียแรงโดยใช่เหตุเลย


ผมรีบมาที่ปั๊มน้ำมันก็เดินๆ ดูรถแก้มแล้วก็เจอ ผมเดินไปเคาะก๊อก ๆ ๆ ๆ แก้มมองๆแล้วก็ปลดล็อคประตูให้ พอเข้ามาถึงยัยตัวแสบก็โผมาจุ๊บก่อนเลย ผมก็อื๋ออ แล้วดันออกนิดนึง ผมบอกเดี๋ยวๆ ตัวพี่มีแต่เหงื่อยัยบ๊อง  แก้มบอกว่าไม่สนหรอกเชอะอยากจุ๊ปนี่นา ผมก็จ้ะ ๆ ไปกันเลยเนอะ แก้มบอกงื้ม ๆ แล้วผมเอี้ยวตัวเอากระเป๋าไว้ด้านหลังนะ ผมบอกว่าเหม็นนิดนึงนะแก้มชุดพี่มันเปียกเหงื่อ



แก้มบอกงื้มมะเป็นไรหรอก พอรถเริ่มแล่นออกไปเราก็คุยกันครับ คือคุยเล่นๆสารพัดแหละ หลายคนก็รู้ว่าการคุยเรื่อยๆเปื่อยๆ แบบไม่มีสาระนี่แหละ มันคุยได้ยาวๆเลย ผมคุยเรื่องงุ้งงิ้งๆตามประสาเวลาอยู่กับแก้มแหละครับ แหย่เล่นนิดหน่อยแก้มก็โวยวาย แล้วโวยวายได้น่ารักมากก


จนมาถึงช่องนนทรี ผมก็บอกว่าลงคอนโดแก้มเลยก็ได้เดี๋ยวพี่นั่งรถมาเอง แต่แก้มก็บอกไม่เอาจะไปส่ง อ้ะผมก็ไม่เถียงนะ เพราะรู้อยู่แล้วว่ายัยตัวแสบคนนี้ก็มีมุมที่ดื้อเหมือนกัน คงจะดื้อไปส่งผมให้ได้นั่นแหละครับ จนขับรถมาถึงถนนจันทน์ ที่ตั้งหอพักของผม แก้มก็จอดรถข้างๆกำแพงซึ่งเป็นที่จอดของหอพักนะ



ผมก็หืมจอดรถทำไมละเนี่ย กลับเลยก็ได้ แก้มบอกไม่เอาจะขึ้นไปด้วยอ่ะโอเคไปก็ไป แล้วพอเดินเข้ามาพี่ผู้จัดการที่มาช่วยงานพี่เตยก็ทักเอ้าว่าไงโทน ไปไหนมาเนี่ยไม่เห็นหลายวัน ผมก็บอกว่าตอนนี้ไปพักที่บริษัทครับ อีกอาทิตย์ถึงกลับมา นี่กลับมาเอาเสื้อผ้า ผมก็มองๆ ๆ แล้วถามว่าเจ๊เตยล่ะครับ



พี่เขาก็บอกว่าวันนี้วันหยุดน้องเตยน่ะ เลยไปเที่ยว ผมก็อื้มครับๆ ซึ่งมันดีมากเลยนะท่านผู้อ่าน เพราะก่อนหน้านี้พี่เตยคือไม่มีวันหยุดเลย ดีที่ช่วงหลังๆป๊าส่งคนมาช่วยเลยทำให้พี่เตยมีเวลาหยุด 2-3 วันต่ออาทิตย์ซึ่งถือว่าดีมากๆ ใครที่บอกว่าเป็นเจ้าของกิจการแล้วสบายดูพี่เตยเป็นตัวอย่างครับ




มันไม่ได้สบายไปทั้งหมดจริงๆ ผมเดินขึ้นมาข้างบนแบกกระเป๋ามาในใจก็คิดว่าอืมมม เอาไว้ตรงไหนดีที่ว่าพอกลับมาแล้วกลิ่นมันจะไม่ตีจมูก พอมาถึงห้องพัก... อืมม ทำไมแลดูสะอาดผิดปกติ แก้มก็ยืนยิ้มฮี่ๆ ๆ ๆ ผมถามว่านี่เราแอบมากวาดบ้านให้พี่ใช่มะ แก้มก็ยิ้ม ๆ ๆ แล้วบอกงื้มมม มีรางวัลให้หนูมั้ย ผมก็ถามอยากได้อะไรล่ะหืม



แก้มก็ยิ้ม แล้วทำแก้มป่องๆ ผมก็รู้แหละครับว่าอยากได้อะไร ผมหอมแก้มนุ่มๆของยัยตัวแสบฟอดใหญ่ๆเลย ผมถามพอยัง แก้มส่ายหน้าแล้วทำแก้มป่องๆอีกข้าง ผมก็ฟื้ดดดด ไปที แล้วแก้มก็ประคองหน้าผมและจุ๊บมาอีกที บอกพี่โทนใจดีจัง ผมก็หืมอะไร พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย



แก้มก็บอกว่า.. งืมม ก็ตุ้มหูตั้ง 600 ง่ะ ผมก็บอกว่าไม่เป็นไรหรอก จะให้พี่เห็นแก้มทำหน้ามุ่ยๆพี่ก็ทำใจไม่ได้ แล้วแก้มก็ไม่เคยขออะไรพี่เลยนะ พี่ให้นิดๆหน่อยเอง เข้าใจนะห้ามบ่นเข้าใจมั้ย ผมถามยัยตัวแสบอีกครั้งแก้มก็งื้มมมม ขอบคุณค่ะแล้วก็จุ๊ปปปป ผมอีกที ผมหยิบกระเป๋าที่ใส่เสื้อผ้าเอาไปวางไว้ ในห้อง แต่แก้มบอกว่า



พี่โทนทำไมไม่ไปซักเลยง่ะ ผมก็บอกว่าโหย กว่าจะแห้ง แก้มก็บอกว่าก็ถือซะว่าพักไงพี่โทนง่ะอย่างอแงดิ่ เอ๊า !!! ดูยัยตัวแสบพูดสิ่ครับโผม ผมก็อ่ะ ๆ โอเค ผมรีบเทเสื้อผ้าในกระเป๋าลงตะกร้า อื้อหือผมอยากขอบคุณยัยตัวแสบจริงๆครับ เพราะเสื้อของผมกลิ่นนี่โชยมาเชียว ผมรีบยก ลงไปข้างล่างเลยตอนนั้น




ลงเครื่องไปซ๊า !!!  เวรกรรมรีบเกิ๊นลืมเอาเหรียญมาด้วยก็ต้องขึ้นไปชั้นบนอีก พอแก้มถามว่าเอ้าไปไหนอ่ะพี่โทน ผมก็บอกว่าเมื่อกี้ลืมเหรียญรู้มั้ยว่าแก้มพูดว่าอะไร เธอบอกว่าพี่นอนน้อยใช่มะดูเอ๋อๆมึนๆ ป๊าดติโธ่ นี่ผมโดนยัยบ๊องแซวเหรอเนี่ย แต่ก็น่ารักดี ว่ามั้ยครับท่านทั้งหลาย











 

ไม่ทราบว่าโทนยังยุดีมั้ยน่ออออ สบายดีรึป่าวววว

ขอโต๊ะในสุดมืดๆหน่อยคับจะได้....ถนัดๆหน่อย 5555

น่าอิจฉาคนที่มีโมเม้นแบบนี้นะครับ 

จองโต๊ะ3 ครับ

อิจฉา สาวๆรายล้อม

น้องแก้มมาตอบแทนค่าตุ้มหู

พี่โทนนอนน้อยเหรอ อีกเดี๋ยวคงได้มานอนเล่นกับยัยตัวแสบแล้วล่ะ

สงสัยนายโทนจะไปซ้อมไม่ทันแน่

สงสัยว่ามีแววจะได้เหนื่อยก่อนกลับไปซ้อมที่ยิมแน่ๆ

คิดว่าจะจัดจอยรำลึกความหลังซะแล้ว

น่ารักอ่า.. โมเม้นต์แบบนี้ของยัยตัวแสบ.. ขอบคุณ​มาก​ครับ​

นั่งนาน ๆ ระวังเมื่อยนะคุณโทน..โดนดุหูชาแน่เล๊ยยยยย

ท่านโทนมาแล้ว รอบนี้ น้องแก้มมาทำคะแนน

โทนจะลงโทษคุณจอยยังไงนะ