ภาค4มาใหม่แล้วนะน่าติดตาม

โมโนเสร็จแน่นอน

เริ่มตอนด้วยเรื่องเศร้าหรือนี่

เดาไม่ออกว่ารอบนี้จะเป็นคิวของใคร

อยากฟันหมอบ้าง

เพิ่งกลับมาอ่านครับ คิดถึงตัวละครทุกตัว สงสารแปมจัง 

เรื่องยุ่งจะมาอีกมั้ย

สวัสดีครับ ไรท์ มาตามอ่านทีหลังพึ่งจะว่าง หายไปนานเลย

นี้จะปวดตับแค่ไหน วุ่นวายกันขนาดไหน  ต้องติดตามกัน อือิ

รอมานาน เขียนสนุกมากครับ

ในที่สุดก้ถึงภาคสี่

เยี่ยมครับ

สวัสดีปีใหม่ 2022
แฟนคลับหมอป้องทุกคน

ยินดีต้อนรับกลับเข้าที่ทำงาน

ขอโทษทีทำให้รอนานหน่อยนะ
แต่มาแน่นอน
ภาคนี้จะปวดตับแค่ไหน วุ่นวายกันขนาดไหน  ต้องติดตามกัน
แต่สัญญาว่าจบ

ปลอดภัยไร้โอไมครอนนะครับ

แฟนกู ภาค 4 ตอน 1 คิดถึงสุดๆ

แฟนกู ภาค 1 
แฟนกู ภาค 2 
แฟนกู ภาค 3 

....................................................................

   "เฮ้ย...มาได้ไง"
   "ไอ้โมเมเอ๊ย... หอนี่...กูเป็นคนหา  มึงก็ไม่เคยย้ายไปไหน  แล้วทำไมกูจะมาไม่ถูก"
"ม่าย  โมโนหมายถึงไม่เห็นบอกล่วงหน้าเลย  ถ้าไม่เจอจะทำไงเนี่ย"
"ก็นั่งรอข้างล่างดิ  ทำไมอ่ะ..กลัวเจอทำอะไรอยู่กะไอ้โบ๊ตเหรอ 55555 ดีดิ  จะได้ผสมโรงเลย  มา..จอมยุ่ง...กอดทีนึง"

ไอ้ปั้นถือโอกาสเดินเข้าห้องและกอดโมโนแน่นตามแบบของมัน   ไอ้ปั้นมาหาโมโนบ่อย  แต่เชื่อมั๊ย ผ่านมาแล้วเกือบ 4 ปี ปั้นไม่เคยขอมีอะไรกะโมโนอีกเลย..ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ศาลายา  เราเป็นเพื่อนที่รักกันมาก  จนเราทั้งสองคนขึ้นปี 5 แล้ว   เราทั้งสองคนมีภาระกิจมากมายของการเตรียมตัวเป็นหมอ  แต่ไอ้ปั้นยังเจียดเวลาแวะมาหาโมโนเสมอ  มันก็ยังเป็นไอ้ปั้นคนเดิมที่เอาใจใส่โมโนราวกับเป็นแฟนของมัน

"ออกปายยยย  ม่ายอาวววว  ออกก่อน   แกอ่ะ..มาก็กอดตลอด  แฟนแกมาเห็นคงตบชั้นเละแน่"
"แฟนปั้น????....ก็เห็นอยู่นี่ไง  ก็ที่กอดอยู่เนี่ย  แฟนหรือเปล่าอ่ะ"
"ไอ้บ้า..  เลิกแล้ว  เลิกเป็นแฟนตั้งนานแล้วเว้ย  แกเป็นเพื่อนชั้น"
"แกเลิกก็เลิกไง...แต่แกเป็นแฟนชั้น"

เป็นเรื่องประจำที่เถียงกันไปมาแบบนี้  ไอ้ปั้นยังทำตามที่มันเคยพูดตลอด  ปั้นคิดเสมอว่าโมโนเป็นแฟน  ส่วนโมโนคิดเสมอว่ามันเป็นเพื่อน....  วันนี้ไอ้ปั้นมาเย็นทีเดียว  มันอยากข้ามไปกินฝั่งท่าพระจันทร์หรือท่ามหาราช...แต่คงจะไม่ทันแล้ว  เราเลยตัดสินใจกินกันที่ร้านพี่พรเจ้าของหอที่ขายอาหารตามสั่งข้างล่างนี่หละ

"เฮ้ย โมเม  ถามจริง ซีเรียส  แกคิดยังว่าจะใช้ทุนยังไง"
"กลับบ้านไง อำเภอชาติตระการ จังหวัดพิษณุโลก  ก็ยังตามเดิมไม่เปลี่ยนนะ  ถามทำไม..ไม่ต้องตามมานะ  เบื่อแล้ว  เอาแต่ถามคนอื่น  แล้วแกจะไปราชบุรีหรือเปล่า"
"ก็คงตามนั้น  เราไกลกันมากเลยนะคราวนี้  แกคงสบายใจไม่มีใครมากวน  ว่าแต่...ไอ้โบ๊ตอ่ะ  ตั้งใจจะไปใช้ทุนที่ไหน  อำเภอเยาวราชไม่มีนะเว้ย 5555 มันต้องเลือกแล้วเนี่ย   เออ พูดถึงมัน  ช่วงนี้เป็นไงมั่ง  ไม่ได้ติดต่อมันเลยอ่ะ"
"สบายดี  ก็ไม่ค่อยเจอ  เห็นมันบอกว่า...แปมไม่สบายหนักขึ้นเรื่อยๆ  ท่าทางไม่สบายใจ  ไม่ค่อยมารับโมโนกลับบ้านเยาวราชด้วยนะ"
"แปม????  ใครวะ  แฟนมันอีกคนเหรอ 5555555"
"ไม่ใช่อ่ะ...เพื่อนไอ้โบ๊ต  ไม่ใช่แฟน  เพราะชั้นเป็นแฟนมัน  แต่ว่า...มันก็ดูแลมากนะ  แปมมันขี้โรคอ่ะ"

ยังไม่ทันที่จะคุยอะไรมากมายเพิ่มเติม  โบ๊ตก็โทรศัพท์เข้ามา
"โมโนเหรอ  พรุ่งนี้ไม่ได้เข้าไปหานะ  สงสัยต้องไปเฝ้าแปม อาการไม่ค่อยดีนัก"
"ไม่เป็นไร  เอางี้สิ  โมโนไปหาก็ได้  ไปเยี่ยมแปมด้วย"
"เออ ถ้างั้นดีเลย  มาเลย ตึก ภปร นะ  มาแล้วโทรมา"

ไอ้ปั้นถามถึงแปม  โมโนเลยเล่ารายละเอียดให้ฟัง  ว่าแปมป่วยกระเสาะกระแสะมาตั้งแต่ปี 1 ด้วยมะเร็งเม็ดเลือดขาว  ไอ้ปั้นทำท่าตกใจ  เราเรียนกันมาจนจะจบหมอปี 5 ต่างคนต่างรู้ดีว่าถึงตอนนี้ก็นับเป็นระยะสุดท้ายของมะเร็งเม็ดเลือดขาวของแปมแล้ว 

"โอ้ว สงสารว่ะ  กว่าจะเข้ามาเรียนก็ยาก  เรียนก็ยังยาก  แล้วจะรีบมาด่วนตาย  สงสารแปมจัง"
"เออ ไม่ใช่แค่แปมด้วย  บ้านเค้ายากจน  ม่ายสิ...หมู่บ้านเค้ายากจน ทุกคนฝากความหวังไว้กะหมอแปม  แต่ว่า....มันไปไม่ถึงฝัน"
"เออ...ฝากเยี่ยมด้วยนะ"
...............................................................................

วันรุ่งขึ้น  กว่าโมโนจะเรียนเสร็จ ก็เกือบ 5 โมง  กว่าจะฝ่าการจราจรเข้าไปถึงตึก ภปร ก็เกือบหกโมงครึ่ง

   "เดี๋ยวลงไปหา  โมโนรอข้างล่างนะ  นี่พอดี...แม่แปมเค้ามา"
   "โมโนรอหน้าห้องจ่ายยาชั้น 1 นะ"

   หมอโบ๊ตลงมาแล้ว  ไอ้โบ๊ตยังคงดีใจเสมอที่ได้เจอหน้าโมโน  มันเดินเข้ามาจับมือและก็ลูบหัวโมโนทีนึงเป็นการทักทาย  ก่อนจะชวนโมโนไปกินข้าว
   
   "ไม่เห็นเคยพาโมโนมากินที่ฝั่งนี้เลยอ่ะ"
   "เออ เนอะ  กินแต่ในตึกไผ่  กลัวโมโนขี้เกียจเดินอ่ะ....

   เราสองคนกินอะไรง่ายๆเสมอ  โบ๊ตเป็นเจ้าประจำข้าวกระเพราอยู่แล้ว และโมโนก็ข้าวหมูแดง  ร้านป้าฝั่งนี้อาหารอร่อยมาก   แล้วที่สำคัญก็...เยอะด้วย

   "เฮ้ย  ไอ้โบ๊ต...  อ้าว โมโน...มาด้วย...  นี่เลย มานั่งนี่  กินข้าวกัน"

   โลกมันกลมหรือไงไม่รู้  คนที่ร้องตะโกนทักคือพี่ป้อง  โมโนวิ่งแซงหน้าไอ้โบ๊ตเข้าไปหาพี่ป้องก่อนยกมือหวัดดี  พี่ป้องลูบหัวน้องรัก  ไอ้โบ๊ตตามเข้ามาทักทาย
   "กำลังว่าจะโทรไปหาเลย  มึงเป็นไง....เงียบหายไป"
   "ครับพี่  ดูแปมอยู่ครับ  อาการไม่ค่อยดี"
   "เออ... ก็กูจะโทรหามึงเรื่องนี้แหละ  โมโน...แป๊บนะ  พี่คุยเรื่องแปมกะโบ๊ตนิดนึง  วันนี้เช้า กูขึ้นมาดูแปมเค้า  ไอ้โบ๊ต..มึง    แปมเค้า...ท่าจะไม่ไหวนะ"
   "ครับพี่...อาจารย์เทพท่านก็ว่าอีกไม่เกินเดือน"
   "อาจารย์ใจดีนะ...ให้ตั้งเดือน... กูให้อีกอาทิตย์เดียวแหละ  เอาตรงๆคือตอนนี้แปมพร้อมไปทุกเมื่อแล้ว"

   ไอ้โบ๊ตก้มหน้านิ่ง  เงียบขรึมลงถนัดตา 
   "กูรู้นะว่ามึงเป็นคนเดียวในรุ่นที่สนิทสนมกะเค้ามากหน่อย  มึงต้องเข้าใจและทำใจ  อาชีพพวกเราทำให้เห็นสัจธรรมแทบทุกวัน  เกิด แก่ เจ็บ ตาย  พวกเรานี่แหละ...เห็นกันทุกวี่ทุกวัน"
   "ครับ..พี่"
   "อาจารย์เคยสอนพี่ว่า  ตอนนี้คุยกะเค้าไปเหอะ  ให้เค้าได้ยิน และรู้สึกว่าไม่อยู่คนเดียว เค้าพูดคงจะยากมากแล้ว  เรี่ยวแรงจะหายใจยังลำบาก"
   
   โมโนนั่งฟังสองหนุ่มคุยกัน  คนนึงคือพี่ที่รัก  อีกคนก็คือแฟนที่รัก  โมโนมีความสุขเมื่ออยู่กับสองคนนี้  แต่เรื่องที่คุยกลับหนักอึ้ง  มันคือความเป็นความตายของเพื่อนร่วมอาชีพเราคนหนึ่ง  บางทีโลกก็ไม่ค่อยยุติธรรม

   "พี่โบนัสล่ะครับ"
   "สบายดี  พี่เค้าก็พูดถึงโบ๊ตบ่อยๆ  โบนัสขึ้นไปดูคนไข้  เดี๋ยวพี่อิ่มแล้วจะไปรับเนี่ย"
   
   สองคนยังพูดอีกหลายเรื่องเกี่ยวกับอาการของโรคมะเร็งของแปม   พี่ป้องบอกว่าจะพยายามขึ้นมาดูให้ทุกวัน 
   "พี่ป้องคะ  ปีหน้าพี่จบแล้ว  พี่จะไปใช้ทุนที่ไหนคะ"
   "พิษณุโลกนี่หละ  แต่คงไม่ใช่ในอำเภอเมืองนะ  พี่ว่าจะไปวังทอง  โมโนไปมั๊ยหรือจะไปชาติตระการ"
   "ตั้งใจจะกลับไปชาติตระการค่ะพี่ป้อง  ไว้...โมโนไปเยี่ยมนะ"

   ข้าวเย็นมื้อนั้นพี่ป้องเลี้ยง  และเราใช้เวลาไม่นานมากนักเพราะพี่ป้องรีบกลับไปหาพี่โบนัส

   "โมโน  วันนี้เอาไง  กลับศิริราชหรือกลับบ้านโบ๊ต"
   "ไงก็ได้  ถ้าโบ๊ตไม่สะดวกก็จะกลับหอศิริราช"
   "สะดวกแล้ว  แม่แปมเค้ามาก็คงไม่ต้องเฝ้าหละ  เดี๋ยวขึ้นไปดูอีกที"

   เราสองคนขึ้นมาที่ห้องพักผู้ป่วยของแปม  แปมยังคงหลับสนิทเหมือนปกติ  พอเจอพ่อแม่แปม  โมโนยกมือไหว้
"คุณพ่อคุณแม่ครับ  นี่โมโนครับ  แฟนผม"
พ่อแม่แปมรับไหว้  แต่แม่แปมสีหน้าแปลกใจมากๆ  เมื่อโบ๊ตแนะนำว่าโมโนเป็นแฟน
"แปมรู้จักโมโนมั๊ย คุณหมอโบ๊ต..."
"โมโนรู้จักแปมค่ะ  โบ๊ตเล่าให้ฟังเสมอๆ  แต่วันนี้เพิ่งเจอหน้ากันค่ะ"  โมโนตอบแทนโบ๊ต
"แม่ขอโทษนะ ที่แปมแย่งเวลาของลูกโบ๊ตไป"
"ไม่เป็นไรครับ  ผมเต็มใจ"

   เรานั่งคุยกะแม่แปมอีกสักพัก  โมโนก็รู้ได้ว่าทุกคนฝากความหวังไว้ที่แปม  แต่ตอนนี้ แค่ให้หายเป็นปกติก็น่าจะดีแล้ว  เราลาแม่แปมออกมาจากห้องก็เกือบสามทุ่ม  วันนี้วันศุกร์ โบ๊ตขับรถกลับบ้านที่เยาวราช หน้าตาเคร่งขรึม  ไม่พูดหยอกอะไรโมโนเหมือนเมื่อก่อน 

   "โมโนอาบน้ำก่อนนะ  ขอนั่งพักแป๊บ  วันนี้อยู่กะแปมทั้งบ่าย  ไม่ได้ไปเข้าเรียนเลยเนี่ย"
   "เออ...ไม่เป็นไร  โบ๊ตอย่าโดดบ่อยนะ  อาจารย์หมอที่ศิริราชไม่ยอมเลย..."

   หลังจากอาบน้ำ  โบ๊ตก็เข้ามาไดร์ผมให้เหมือนเดิม  โมโนชอบมากที่โบ๊ตมาหวีผมไดร์ผมให้  โบ๊ตมันทำตามที่โมโนเคยสอนไว้คือค่อยๆหวี  ไม่แรง  สักครู่พอผมแห้ง  โบ๊ตก็เอื้อมมือมากอดโมโนแน่นก่อนเอาหน้ามาเกยที่ไหล่โมโน

"โมโน  โบ๊ตจะเล่าเรื่องแปมให้ฟังนะ  โบ๊ตสารภาพว่ามีอะไรกะแปมแล้ว"

โมโนราวกับโดนน้ำเย็นราดตั้งแต่หัวจรดเท้า  ยังไง...เมื่อไหร่  ทำไมโมโนถึงไม่รู้....
"แต่ว่า มันนานมากแล้ว  ตั้งแต่เราปี 1 จำเรื่องที่เราชงกันได้มั๊ย  แล้วแปมป่วย  ตอนนั้นโบ๊ตเผลอตัวไป  ใจนึงก็อยากจะแก้ชงๆตามที่ซินแสเค้าบอก  เพื่อเป็นแฟนกับโมโนได้สบายอีกครั้ง  แต่ว่าสุดท้ายแล้ว...มันก็ไม่ใช่เรื่องนั้น  ไม่รู้สิ  ไม่คลิก  ไม่ได้เลย  รู้สึกว่าไม่ชอบ..ไม่รักแปมเลย  แต่ว่ามันเป็นเพียงแค่สองครั้งเท่านั้น  อีกครั้งเป็นการตอบแทนของแปมที่โบ๊ตช่วยดูแลเค้า   จากนั้นมา ก็ไม่มีอะไรกันอีก...."

โมโนเงียบไป  นั่งนิ่งเฉย  ไม่ได้พูดอะไร  เหตุการณ์เมื่อปี 1 นั้น ไม่ใช่แค่โบ๊ตที่มีแปมเท่านั้น  โมโนเองก็มีปั้นเพื่อแก้ไขปัญหาเรื่องชง  จนถึงวันนี้ ไอ้ปั้นยังคงรักโมโนอยู่  แล้วแปมล่ะ  ยังคงรักโบ๊ตหรือเปล่า...

"โมโนรู้เนอะ ว่าตอนนี้แปมระยะสี่แล้วนะ  อาจารย์เทพคาดว่าไม่น่าเกินเดือนนี้  ความจริงโบ๊ตคิดถึงพี่โบ้นะ  รายนั้นหมอเทวดามากๆ น่าจะมีทีเด็ดในการช่วยแปม  ไม่รู้สิ  อย่างน้อยพี่โบ้ก็มีวิธีทำให้แปมสบายใจ  แต่ตอนนี้พี่โบ้ไปเมืองนอกแล้ว   อาจารย์เทพก็ดูให้เต็มที่  แต่คงหมดหวังแล้วหละ  โบ๊ตเล่าเรื่องนี้เพื่อขอโทษโมโนนะ  และขอให้โมโนอย่าถือโทษโกรธแปม  ให้เค้าไปอย่างเป็นสุข"

   "อืมม์  เรารักกันในวันนี้ก็พอแล้วหละ  โมโนไม่เคยถือโทษแปมนะ  ถ้าจะโกรธก็โบ๊ตนี่หละ"
   
   โบ๊ตพยักหน้า สายตาดูเศร้ามาก  โมโนเองก็พอรู้ว่า หลังจากเหตุการณ์เมื่อปี 1  แม้โบ๊ตจะดูแลแปมมาโดยตลอด  แต่ไม่มีเลยสักครั้งที่โบ๊ตจะเอาใจออกห่างโมโน  ทุกครั้งโบ๊ตจะเล่าเรื่องแปม  โรคมะเร็งของแปมสงบไปสามปี  และพอเริ่มปี 5 ก็เริ่มกลับมามีอาการใหม่ซึ่งรุนแรงมากกว่าเดิม  แรงมาจนจะเอาชีวิตของเด็กนักเรียนหมอไปคนนึง  โมโนเข้าใจดีและเอื้อมมือไปจับมือโบ๊ต

   "อ่ะๆ   ไม่โกรธหรอก  ไหนลองซิ  ทำไงไม่ให้โมโนโกรธ..."

   ไอ้โบ๊ตกอดแน่นอีกครั้ง  และเข้ามาหอมแก้มโมโน  เรายังรักกันเหมือนเมื่อปี 1  โมโนไม่เคยหึงหวงหรือระแวงแปมเลย  แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าโบ๊ตเคยคิดหึงหวงโมโนจากไอ้ปั้นหรือเปล่า  อย่างน้อยเรื่องของโมโนกะปั้น โบ๊ตไม่เคยรับรู้ความสัมพันธ์ของโมโนกะปั้นเลย

   "โบ๊ตขอโทษนะ  ช่วงหลังนี่...โบ๊ตห่างจากโมโนมากๆ  เพราะมัวแต่ดูแปม"
   "อืมม์...เข้าใจ  วันนี้คงไม่ห่างแล้วนะ"

   โบ๊ตจับหน้าโมโนหันกลับมาก่อนประกบจูบลงที่ปากโมโน  นี่เกือบสองเดือนแล้วที่โมโนไม่ได้รับความรักจากโบ๊ตเลย  แค่ปากที่ประกบลงมาที่โมโนเท่านั้น  ความคิดโกรธเคืองหรือน้อยใจต่างๆก็พังทะลายลงหมดสิ้น  โบ๊ตคือคนที่โมโนรักเสมอ  มันเป็นคนดี  คิดถึงคนอื่น  ลิ้นของโบ๊ตเข้ามาซอกซอนในปากของโมโนแล้ว  โมโนตอบกลับด้วยวิธีเดียวกัน  มันเพียงพอที่จะทำให้โบ๊ตกอดรัดโมโนแน่นมากขึ้น 
   "คืนนี้อยู่ด้วยกันนะ  เรารักโมโนเสมอ"
   
   นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของโบ๊ต  ก่อนที่มันจะซอกซอนลงมาที่ลำคอของโมโน  โอว...ขนลุกเลยอ่ะ  เราห่างกันไปนานมากจริงๆ  การเข้ามาครั้งนี้ของโบ๊ต ทำให้โมโนตื่นตัวทุกขุมขน  ไม่ว่าโบ๊ตมันจะจับตรงส่วนไหนของโมโน  มันราวกับไฟฟ้าช้อต  ขนลุกด้วยความเสียว  โบ๊ตรู้จักโมโนทุกส่วนแล้ว  ยังรู้ด้วยว่าจะทำอย่างไรให้โมโนเสียวจนขาดใจ  จมูกของโบ๊ตพ่นลมหายใจเป็นระยะ บนผิวหนังของโมโนแทบทุกส่วน ไม่ว่าจะเป็นหัวนม  หน้าท้อง  สะดือ   ท้องแขน  ขาอ่อน  ยกเว้นส่วนนั้นของโมโนเท่านั้นที่โบ๊ตไม่ลงไปหามัน

   "เสียวมากมั๊ย คนตัวนิ่ม"
   "โอ๊ย  เสียว สบายดีจังอ่ะ"

   ยังไม่ทันที่โบ๊ตจะรุกคืบหน้า  โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

แปมจะจากไปแล้วหรือ