A/N ทำไมผู้อ่านอยากได้ประตูหลังกันจังเลยยยยยยย ฮืออออออออออออออออ เอาไว้ก่อนน๊าาาาาาาาา ทีหลังน๊าาาาาาา อย่าเพิ่งโกรธกันน๊าาาาาา ตอนนี้ยังไม่เอาประตูหลังน๊าาาาาาา ขออีกหลาย ๆ ตอนเลยน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ฮือออออออออออออออออออออออออออออ
ส่วนสำหรับตอนนี้ มีซ่อนฉาก 'เดินทาง' บนรถไฟฟ้านิดนึงนะครับ

   "ตื่น เจ๊ ตื่น"
   "หืออ....อะไรอ่าพี่นที เอาอีกไม่เอาแล้วนะ หนูไม่ไหวแล้ว" ข้าวหอมคราง เธออยู่ในสภาพเกรอะยิ่งกว่าคืนแรกที่ได้เสียกันเสียอีก
   "เปล่าเจ๊ แต่เช้าแล้ว เดี๋ยวไปมหาลัยสาย"
   "หือ...ไม่เอา ไม่ปาย"
   "ไม่ได้ เจ๊! โดดเรียนมาหลายวันแล้วนะ ลุกขึ้นมา เร็ว!"
   "ก็ได้ ก็ได้" ข้าวหอมพึมพำและยันตัวลุกขึ้นมาจากเตียง เธอชำเลืองมองกระจก ใช่ เธออยู่ในสภาพเกรอะกว่าคืนแรกแน่นอน เกรอะทั้งข้างหน้าข้างหลัง เกรอะตั้งแต่กลางกระหม่อมจรดปลายเท้าด้วย แถมช่วงล่างของเธอยังปวดไปหมด ไม่ใช่ปวดแสบแบบตอนโดนเปิดซิงแล้ว แต่เป็นความปวดเมื่อยจากที่ทั้งคืนแทบไม่ได้หุบขาเลย มีแต่แยก แยก แยก และแยกเพื่อให้พี่นทีร่วมรักกับเธอได้เต็มที่ แม้แต่ตอนนี้ น้องสาวของเธอยังบานอ้าอยู่เลย แม้พี่นทีจะไม่ได้แตกในใส่เธอแม้สักครั้ง แต่รอบ ๆ หว่างขาก็ยังเปรอะไปด้วยรอยน้ำหล่อลื่นที่แห้งกรังของทั้งคู่ แต่เมื่อกำลังสำรวจร่างกายตนเองนั้น เธอก็เหลือบไปเห็นสายตาเว้าวอนของพี่นที
   "ให้ไปมหาลัยทั้งอย่างนี้ไม่ได้นะ!!!" เธอร้อง
   "ก็ไม่ได้พูดซะหน่อย" นทีพึมพำ
   "แต่คิด...ใช่ไหม" นทีไม่ตอบ "คิดใช่ไหม!!!!!"
   "ก็แค่คิดเล่น ๆ" นทีบ่นอุบ "ไม่ได้จะให้ทำจริงอยู่แล้ว พี่เป็นคนเดียวที่ได้เห็นเจ๊ในสภาพนี้หนะดีแล้ว"
   ข้าวหอมอาบน้ำอยู่เกือบชั่วโมงกว่าจะขัดถูคราบที่เปรอะเปื้อนตามตัวออกหมด โดยเฉพาะในผม พี่นทีรู้หรือเปล่านะว่าล้างคราบน้ำกามออกจากผมมันยากแค่ไหน

   เมื่อเธอแต่งตัวเสร็จก็พบว่าพี่นทีตั้งอาหารไว้บนโต๊ะแล้ว
   "ทำไมอาบน้ำนานจัง"
   ข้าวหอมจ้องหน้านที
   "อ๋อ...เพราะต้องล้างออก โอเค" นทีรีบพูด "เดี๋ยวถ้ามีคราวหน้าพี่จะปลุกเร็วขึ้นอีกหน่อยแล้วกัน"
   ระหว่างกินข้าวกัน ข้าวหอมก็เสกคาถาลมร้อนเป่าให้ผมแห้งไปด้วย
   "ลดขนาดตัวอักขระตัวที่สองหน่อยก็ดีนะ" นทีบอกเมื่อชำเลืองมองวงเวทย์ที่เธอวาด "เดี๋ยวหัวไหม้กันพอดี"

   หลังจากข้าวหอมกินข้าวเสร็จทั้งคู่ก็ตั้งท่าจะออกจากห้อง
   "เดี๋ยวค่ะ!!!" ข้าวหอมร้องเมื่อนทีเอื้อมมือไปจะเปิดประตู
   "อะไรเหรอครับ"
   "คือ คนในหอนี้คิดกันว่าหนูเป็นเด็กดี...หนูยังไม่ค่อยอยากให้ใครเห็นหนูพาผู้ชายมานอนค้างอ่ะ" เธอหน้าแดง
   "กล้าทำไม่กล้ารับนะ" นทีว่า "เดี๋ยวพี่จะใช้ภาพลวงตาพรางตัวไว้ ไม่ต้องห่วง"
   ทั้งคู่จึงเดินเคียงคู่กันลงจากห้องไป เพื่อนร่วมหอที่โผล่มาเห็นทักทายข้าวหอมตามปกติ แต่ไม่มีใครทำเหมือนว่าเห็นพี่นทีที่เดินข้างเธอเลย
   "ท่าเดินแปลก ๆ นะหนูข้าว" ป้าคนหนึ่งทัก
   "หนูล้าขาอ่ะค่ะ ออกกำลังกายหนัก" ข้าวหอมตอบ
   "ออกกามลังกายน่ะสิ" นทีบอก "โอ๊ยยยยย ตบพี่ทำไม"
   "หนูข้าวทำอะไรจ๊ะ"
   "ตบยุงค่ะ ตบยุง"
   "ยุงนี่เขาตบกันมือเดียวเหรอ โอ๊ยย"

   "แต่งงานกันจริง ๆ พี่ไม่กลายเป็นกระสอบทรายเหรอ ขนาดนี้ยังตบเอาตบเอา" นทีบ่น เมื่อนั่งลงบนรถไฟฟ้าแล้ว
   "ก็พูดจาน่าตบนี่" ข้าวหอมบอก "ตอนนี้พี่ไม่ได้ใช้ภาพลวงตาแล้วใช่ไหม เดี๋ยวเค้าหาว่าหนูบ้าพูดกับตัวเอง"
   "ไม่ได้ใช้แล้ว"
   "เอ่อ แล้วพี่ใช้ภาพลวงตาได้ในระดับไหนเหรอคะ หลอกคนได้ทีละกี่คน สร้างภาพอะไรได้บ้าง อะไรอย่างงี้ หลอกเรื่องความรู้สึกอื่นได้ไหม"
   "อยากรู้จริงเหรอ" ดวงตาของพี่นทีส่งประกายชั่วร้าย
   "เดี๋ยว ทำตาอย่างนั้นหมายความว่าไง ว๊ายยยยยยย"
   นทียกตัวเธอขึ้นมานั่งตักหันหลังให้เขาและเริ่มปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาทันที
   "ทำอะไรอ่า พี่นที นี่มันบนรถไฟฟ้านะ!!!!!!!!!"
   "เหรอ คนอื่นไม่เห็นจะสนใจเลย"
   ข้าวหอมหันมองรอบตัว ไม่มีใครสักคนที่มองมาที่เธอกับพี่นที ทั้งที่เธอเพิ่งแหกปากโวยวายไปแถมยังนั่งตักเขาอยู่ในสภาพกระดุมเสื้อแหวกหมด เห็นชั้นในเต็ม ๆ
   "อย่าบอกนะว่า....."
   เสื้อของเธอหล่นลงพื้นไป พี่นทีจูบซอกคอเธอขณะที่มือก็ปลดเข็มขัดไปด้วย
   "อ๊ายยยยยย บัดสีบัดเถลิง ทำอะไรกันตรงนี้ คนเต็มไปหมด แอร๊" ข้าวหอมโวยวาย นทีหยุด
   "เจ๊บอกมาว่าไม่อยาก แล้วพี่จะหยุด"
   "เอิ่มมมมม..............................................ไม่มีใครเห็นจริง ๆ ใช่ไหมคะ" เธอกระซิบถาม หน้าแดงก่ำ
   "ไม่มีใครเห็นจริง ๆ สัญญา"  

   "โอยยยย ร้อนไปทั่วท้องเลย" ข้าวหอมหอบหายใจ นอนแผ่หลาอยู่กลางสถานีรถไฟฟ้า "ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหนูจะมาทำอะไรแบบนี้ในที่แบบนี้"
   "โทษที พี่อาจจะทำเกินเลยไปหน่อย" นทีบอก "มาคิด ๆ ดูแล้วมันเสี่ยงไปมากเลย"
   "ดูคู่นั้นสิ มีจัดเสื้อผ้าให้กันด้วย น่ารักมากเลย" สาวคนหนึ่งชี้มาทางนทีกับข้าวหอม
   "เขาไม่ได้เห็นอย่างที่เราเห็นใช่ไหม" ข้าวหอมถาม นทีสั่นหน้า พลางติดกระดุมเม็ดสุดท้ายให้เข้าที่
   "เอาหล่ะ เหมือนทุกอย่างจะเรียบร้อยนะ....เรียบร้อยไหม"
   ข้าวหอมลุกขึ้นก้มลงมองตัวเอง ดูเหมือนทุกอย่างจะอยู่ครบถ้วนสมบูรณ์ดี ยกเว้นแต่ความเปียกชื้นและร้อนฉ่าที่ในกางเกงใน "เรียบร้อยค่ะ"
   "โอเค ปลดภาพลวงตาใน....สาม สอง หนึ่ง ปลดแล้ว" นทีบอก "เดินไปมหาลัยกัน"
   "กางเกงในหนูชุ่มเลยอ่า"
   "ทำไมไม่พูดก่อนปลดภาพลวงตา"
   "คนอื่นอยู่ตั้งไกล ไม่ได้ยินหรอก"
   "ก็จริง"
   "แต่มันชุ่มจริง ๆ นะ" เธอบอก ก่อนทำจมูกฟุตฟิต  "เหม็นด้วย"
   "เอ่อ จำคาถาทำความสะอาดคราบเปรอะที่อยู่ในหนังสือที่พี่ให้ได้ไหม"
   "ได้ค่ะ เคยลองใช้ด้วย"
   "รอให้มันแห้งพักหนึ่ง แล้วแอบเข้าห้องน้ำไปร่ายก็ได้"
   "อืมมม แล้วเมื่อไหน่มันจะแห้งอ่า" เธอยังรู้สึกถึงของเหลวร้อน ๆ ที่ไหลออกมาจากร่องอยู่เลย
   นทีไม่ตอบ ทั้งคู่เดินต่อไปโดยไม่ได้พูดอะไรสักครู่หนึ่ง แต่ขณะตั้งท่าจะก้าวลงจากสถานีรถไฟฟ้า ข้าวหอมก็ชะงัก
   "พี่นที"
   "หือ"
   "ในรถกับในสถานีมีกล้องวงจรปิดนะ"
   นทีตาเบิกกว้าง "ฉิบหายแล้ว"
   "ไอ้พี่นที!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" ข้าวหอมตะโกน
    

   กว่าจะถึงมหาวิทยาลัย นทีก็โดนฟาดไปอีกหลายตุ๊บ เขารีบหนีขึ้นตึกไปทันที
   "เจ๊" เสียงเล็ก ๆ ร้องเรียก ข้าวหอมหันไปดู
   "แตงโม!"
   แตงโมยังดูโทรมมาก ขอบตาแดงช้ำ
   "เจ๊ เย็นนี้เจ๊ไปงานศพเบลไหม" แตงโมสะอื้น

เพื่อนตายไปคนนึงยังไม่สลดอีกหรือข้าวหอม ความมันส์เข้ามาแทนที่สินะ

ข้าวหอมรู้สึกว่าจะเริ่มปล่อยตัวแล้วนะ

ไม่นะ น้องข้าวหอม

ข้าวหอมกำลังมันส์เพลินๆ

นทีกำลังปั้นให้ข้าวหอมหื่นขึ้นเรื่อยหรือเปล่านะ แล้วในกล้องวงจรปิดจะทำไงเนี่ย เดี๋ยวได้ลงเว็บหรอก ยิ่งอยากดูอบู่

โอ่ ข้าวหอมติดxx ไปละ

 ความมันส์เข้ามาแทนที่ ข้าวหอมยอมนทีตลอด

น้องข้าวหอมคงติดใจรสสิเหน่หาของพี่นทีแล้ว

น้อนข้าวหอมคนเดิมหายยยปาายย
..
หรือว่าแนวนี้อยุ่แล้ว

นายสถานีคงได้ดูหนังสดเพลินไปเลย

พอโดนแล้วข้าวหอมน่าจะติดใจ

คลิปชั้นดีเลยนะนั้นมีกล้องวงจรปิด 

น่าเห็นใจน้องเบลเหมือนกันนะครับ มาตายเสียก่อน

ลุยปราบปีศาจมาถึงขนาดนี้แล้ว...ปล่อยข้าวหอมทำตามใจบ้างเหอะนะ