เห็นยอดคนเม็นต์แล้วชื่นใจ เลยรีบปั่นมาให้อ่านครับ
งานอาจะเผาๆ ไปนิดเพราะคิดอะไรได้ก็ใส่ไปไว้ก่อน ยังไงผมจะเกลาและลงอีกครั้งในช่องทางสนับสนุนครับ
ลองมาเดากันว่า "ครูสาวของเราจะทำยังไงเมื่อตัวเอกรู้ความจริง" กันครับ

หลังจากนี้อาจะพักนิดหน่อยแล้วไปต่อผู้คุมจิตนะครับ
อยากจะลงอีกสักตอนสองตอนเพราะกำลังจะไปเที่ยวปลายเดือนครับ ฮ่าๆ

ตอนนี้ซ่อนช่วงท้าย สามารถอ่านแล้วแสดงความเห็นเพื่ออ่านต่อได้เลยครับ

---

อ่านตอนก่อนหน้า หรือผลงานเรื่องอื่นๆ ได้ที่ ของผมครับ

สนับสนุนให้กำลังใจเพิ่มเติมและอ่านตอนใหม่ได้ตามช่องทางดังนี้ครับ






อย่าลืมเข้าไปพูดคุยกันได้ที่เพจนะครับ

---

เมื่อผมไปถึงห้องเรียน ก็พบว่านักเรียนเกือบครึ่งห้องยังมาไม่ถึง
โรงเรียนของเราไม่มีกิจกรรมหน้าเสาธง และเพราะวันนี้เป็นวันรับสมัครชมรม
ครูอารียาของเราจึงยอมผ่อนปรนให้กับพวกที่มาสายได้อยู่บ้าง

ระหว่างรอ ครูสาวก็นั่งอ่านอะไรบางอย่างอยู่ที่โต๊ะของเธอหน้าห้อง
ผมมองไม่เห็นว่าหนังสือเล่มนั้นเกี่ยวกับอะไรเพราะที่นั่งของผมอยู่ห่างเกินไป
และด้วยเหตุนี้ ผมจึงลุกขึ้นและค่อยๆ เดินไปหาเธอช้าๆ
ผมต้องการข้อมูลเพิ่มเติมเพื่อให้สามารถเริ่มต้นกับครูของเราได้ทันทีหลังจากที่ผมได้ลิ้มรสพี่เอมเรียบร้อยแล้ว

เจ้าของแหวนที่นิ้วนางของเธอจะเป็นใครสักคนในโรงเรียนของเราหรือเปล่านะ?
เธอเพิ่งจะเรียนจบและได้รับใบอนุญาตในการสอน ดังนั้น เธอควรจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโรงเรียนนี้มากนัก
แต่หากให้ผมเดา เธออาจจะเป็นศิษย์เก่าของที่นี่มาก่อน เพราะครูส่วนใหญ่มักต้องการกลับเริ่มอาชีพการสอนโรงเรียนเดิมของพวกเขา

"ครู..เอ่อ...กำลังอ่านอะไรอยู่เหรอครับ?" ผมถามอ้อมแอ้มเมื่อไปถึงโต๊ะของเธอ

เมื่อมองดูใกล้ๆ ดูเหมือนว่าปกของหนังสือจะถูกห่อด้วยผ้าและมัดไว้อย่างแน่นหนา
น่ากลัวว่าปกจะต้องเสียรูปไปแล้วเรียบร้อย ทำไมเธอต้องพยายามซ่อนปกหนังสือด้วยนะ หรือมันจะเป็นหนังสือโป๊?

ครูอารียาสะดุ้งสุดตัวหลังได้ยินคำถามของผม เธอรีบประกบปิดหนังสือเล่มนั้นทันทีก่อนที่ผมจะเห็นเนื้อหาภายในได้
แต่ความตาไวของผมก็ทำให้ผมเห็นบางอย่างเข้า ผมจึงพอที่จะเดาได้ว่าเธอกำลังอ่านหนังสือประเภทไหนอยู่

หน้านั้นเป็นหน้าภาพประกอบที่เห็นได้ทั่วไปในนิยาย และนั่นอธิบายว่าทำไมเธอถึงซ่อนมันไว้
ครูของเราคงไม่อยากให้นักเรียนรู้จักงานอดิเรกของเธอ ดูเหมือนเธอจะจดจ่ออยู่กับการอ่านมันอย่างมากถึงกับไม่ทันสังเกตว่าผมเดินไปที่โต๊ะของเธอ
ถ้าผมไม่พูดขึ้น สงสัยตอนนี้เธอคงจะอ่านมันต่อ

"อ-อะไรนะ? เธอ..เอ่อ..กันตภณ! มีมารยาทบางไหมถึงได้ไม่ขออนุญาตครูก่อน!"
แม้จะดูลนลานในแวบแรก แต่เช่นเดียวกับวันแรกของเทอม ครูอารียาเปลี่ยนกลับมาเคร่งขรึมได้ในทันที

อาา...บางที นี่อาจจะเป็นโอกาสที่ผมกำลังมองหา

"ผมขอโทษครับครู ผมเห็นครูมีสมาธิกับมันมาก ผมก็เลยอดไม่ได้ที่จะอยากรู้ว่าครูอ่านอะไรครับ"
ผมแก้ตัวและเห็นร่างเธอสั่นเล็กน้อย ครูสาวคงกำลังสงสัยว่าผมรู้ความลับของเธอหรือไม่

เธอกระแอมเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับ "ไม่มีอะไรหรอก ครูแค่กำลังทบทวนแผนการสอนเฉยๆ"

"ผมเข้าใจดีครับ นิยายบางเรื่องใช้เป็นแรงบันดาลใจในการสอนได้" ผมลดเสียงลงเพราะต้องการให้เธอได้ยินเพียงคนเดียว

"ธ-เธอ!"

ครูอารียายืนขึ้นและกระแทกแฟ้มลงบนโต๊ะของเธอ และเพราะเสียงนั้น ทุกคนจึงหันมาสนใจเธอในทันที

ก่อนที่ครูสาวจะได้พูดอะไรอีก เพื่อหลีกเลี่ยงความสนใจที่เธอรวบรวมมา ผมจึงกลับมานั่งยังที่ของตัวเองเรียบร้อยแล้ว
และด้วยเหตุนี้ ครูอารียาจึงเป็นคนเดียวที่ได้รับความสนใจจากทุกคนในห้อง

เมื่อสังเกตเห็นสายตาจากทุกคน ครูคนสวยก็อดที่จะแสดงสีหน้าหงุดหงิดไม่ได้
เพราะนอกจากจะกลายเป็นจุดสนใจโดยไม่ยินยอมแล้ว ความลับของเธอกลับต้องมารั่วไหลไปอีก
และที่แย่กว่านั้น คนที่รู้ความลับนั้นดันเป็นนักเรียนของเธอเอง

ครูอารียาเก็บของและเดินออกจากห้องทันที แต่ก่อนที่เธอจะจากไป ครูสาวก็มองกลับมาที่ผม

"กันตภณ! มาหาครูที่ห้องพักครูตอนพักด้วย!"

โอ๊ย! ผมไม่คิดว่ามันจะเลยเถิดไปขนาดนี้ กลายเป็นว่าตอนนี้ความสนใจจากนักเรียนคนอื่นๆ ก็ตกมาที่ผมเช่นกัน
เพื่อนร่วมชั้น ก. ไม่ควรได้รับความสนใจมากขนาดนี้...

เพราะก่อนหน้านี้ แต่ละคนต่างมีโลกของตัวเอง พวกเขาจึงไม่ได้สังเกตว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างผมกับครูอารียา
ในทันทีที่ครูของเราพ้นออกประตูห้องไป หยกที่นั่งข้างๆ ผมก็ไม่สามารถเอาชนะความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองได้อีก
และแน่นอนว่าไม่ใช่แค่เธอเท่านั้น ทุกคนในห้องต่างรอคอยคำตอบ

"ภูมิ แกไปทำอะไรให้ครูโกรธเนี่ย?"

"เรา เอ่อ.. เราไม่ได้ทำอะไรเลย แค่ถามคำถามเอง นี่เรายังงงอยู่เลยว่าทำไมครูถึงเป็นแบบนั้น หยกรู้ไหมล่ะ?"

"เอ้า! แล้วมาถามชั้นทำไมก่อน! แต่ยังไงก็ดีใจด้วยนะ สำหรับคนแรกในมอสี่ที่ได้ไปเยือนห้องพักครู! " หยกแซวผมพร้อมกับยิ้มร่าซึ่งก็รวบรวมเสียงหัวเราะได้จากทุกคน

ใช่! ทุกคน! แล้วแบบนี้ผมจะยังเป็นเพื่อนร่วมชั้น ก. ต่อได้ยังไง ผมต้องไม่ทำพลาดแบบนี้อีก

"เราไม่ได้อยากจะไปซะหน่อย นายอยากจะได้รับเกียรตินี้ไหมล่ะเติ้ล?"

เพื่อส่งความสนใจไปที่อื่น ผมหันไปเพื่อนชายที่อยู่ข้างหลังซึ่งกำลังหัวเราะเหมือนคนอื่นๆ

"เราไม่ได้ชื่อกันตภณสักกะหน่อย" เติ้ลตอบแกมขำ

"เฮ้อ! งั้นผู้เสียสละก็ต้องเป็นเราสินะ โอเคๆ" ผมแสดงอาการท้อแท้ซึ่งกลายเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่พวกเขาหัวเราะ

ขนาดกอหญ้าผู้เงียบงันก็ยังหัวเราะคิกคักอยู่ทางด้านซ้ายของผม
แม้คนอื่นอาจจะมองว่าเธอดูเฉื่อยชาจากการแสดงออกและผมหน้าม้าที่ปรกตา
แต่ผมรู้ดีว่าจริงๆ แล้วเธอน่ารักขนาดไหน 

---

หลังจากเหตุการณ์นั้น นักเรียนที่เหลือก็ทยอยเข้าห้องมา ส่วนใหญ่พวกเขาถูกดักและลากไปตามชมรมต่างๆ โดยรุ่นพี่พวกนั้น
และผมก็ได้รับความสนใจอีกครั้งเมื่อเหล่าผู้มาสายได้ยินเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ผ่านไปครู่หนึ่ง คุณครูสาวก็กลับมาและเริ่มคาบเรียนด้วยเวลาที่เหลือ
ผมไม่เห็นหนังสือเล่มนั้นจากข้าวของของเธอเลย เธอคงเขินอายเกินกว่าจะหยิบมันออกมาอีกครั้งและเอาไปซ่อนเรียบร้อยแล้ว

เนื่องจากสิ่งที่เกิดขึ้น ครูอารียาจึงจ้องมองมาที่ผมตลอดคาบ อีกทั้งยังเรียกผมเพื่อตอบคำถามถึงสามครั้งตลอดการสอน

ผู้หญิงคนนี้... เธอคิดว่าผมจะแฉงานอดิเรกของเธองั้นเหรอ?

เหล่าเพื่อนร่วมชั้นต่างก็ยิ้มเมื่อเห็นว่าผมตกเป็นเป้าของเธอ
ดูเหมือนจะมีคนอิจฉาผมอยู่เหมือนกัน โดยเฉพาะพวกที่อยากจะเป็นจุดสนใจของครูคนสวย

แม้จะหวั่นไหวอยู่บ้าง แต่ผมก็พยายามทำตัวปกติและตอบคำถามเสมอเมื่อถูกเธอเรียก
ผมไม่ต้องการตกเป็นเป้าของความสนใจไปมากกว่านี้อีกแล้ว

---

ในที่สุด ผมก็มีโอกาสได้พักหายใจเมื่อคาบแรกอันแสนอึดอัดนั้นสิ้นสุดลง

พอถึงเวลาพักกลางวัน ผมก็รีบออกไปที่โรงอาหารเพื่อหาซื้ออะไรกินก่อนไปหาครูสาว
แต่แล้ว ระหว่างทางไปโรงอาหาร ผมก็สวนกับใครบางคนเข้า 

หัวหน้าห้องของผม พลอย ณัฏฐ์นรี

แม้ว่าเราแทบจะไม่เคยคุยอะไรกันเลยตั้งแต่วันแรก แต่เธอก็พยักหน้าให้ผมอย่างน่าประหลาดใจและเดินผ่านไป

"ช่วยดูข้อความของนายด้วย"

ห่ะ? อะไรนะ? เธอพูดกับผมเหรอ?

ผมมองไปรอบ ๆ และพบว่ารอบข้างไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ เลย นี่เธอพูดกับผมจริงๆ เหรอเนี่ย?
ผมเหลือบมองพลอยที่กำลังจะจากไป เธอไม่ได้สนใจผมอีกและเดินกลับไปที่ห้องเรียนของเราต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ข้อความงั้นเหรอ? ผมไม่ได้ดูแชทห้องเลย ผมปิดการแจ้งเตือนทั้งหมดในโทรศัพท์ไว้เพราะกำลังยุ่งอยู่กับพี่เอม
แต่กระนั้น ผมก็เลือกที่จะดูมันในภายหลัง ตอนนี้ผมหิวเกินกว่าจะทำอย่างอื่นได้อีกแล้ว

เมื่อไปถึงโรงอาหาร ผมเลือกที่จะซื้อขนมปังแบบเดียวกับเมื่อวานเพื่อความสะดวกก่อนจะหามุมเพื่อนั่งกินมัน
เช่นเดียวกับครั้งอยู่โรงเรียนเก่า ผมใช้เวลาในระหว่างกินอาหารเพื่อสำรวจหาเป้าหมายใหม่ไปด้วย
และตามที่คาดไว้ ผมเห็นคู่รักสองสามคู่กำลังกินข้าวด้วยกันแม้จะเพิ่งหันมองได้นิดเดียว

ผมใฝ่ฝันว่าจะได้ขโมยพวกเธอถ้วนทุกคน ผมจะเรียกพวกเธอทีละคนในขณะที่กำลังกินข้าวด้วยกันกับแฟน พวกเธอจะทิ้งพวกเขาโดยไม่มีทางเลือก
และบรรดาแฟนหนุ่มเหล่านั้นก็จะไม่มีทางรู้ได้เลยว่า ผมกำลังลิ้มรสแฟนสาวแทนพวกเขา และนั่นจะกลายเป็นมื้อกลางวันยอดเยี่ยมที่สุด

แต่กระนั้น ผมจำต้องระมัดระวังเป็นพิเศษเพื่อไม่ให้ตัวเองโดดเด่น ผมจึงต้องพับความฝันนั้นเก็บเอาไว้ก่อน
แต่ทว่า เมื่อผมสังเกตเห็นพี่เอมกับแฟนหนุ่มของเธออยู่ด้วยกันที่มุมหนึ่งของโรงอาหาร ผมก็อาจจะสัมผัสบางส่วนของฝันนั้นได้ในตอนนี้

พี่เอมยิ้มอย่างมีความสุขขณะกำลังกินข้าวกับพี่บิ๊กอย่างออกรส ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นเปิดดูหนึ่งในรูปที่ผมถ่ายไว้
มันเป็นรูปซึ่งริมฝีปากของเราแนบชิดกัน ผมมองดูใบหน้าของรุ่นพี่สาวขณะลิ้มรสจูบอันเร่าร้อนของเราในรูปถ่ายซ้อนทับกับใบหน้าในขณะนี้ของเธอ

อาาา... มันทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นอีกครั้ง

ผมส่งรูปเดียวกันกับที่ผมเพิ่งดูให้เธอไปทางแชท และไม่กี่วินาทีต่อมา ผมก็เห็นเธอหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าเสื้อ

แล้วผมก็ได้เห็นท่าทีที่เธอแสดงออกเมื่อเห็นรูปนั้น มันเต็มไปด้วยความละอาย ความเขินอาย และความรู้สึกผิดปนเปกันไป
ตอนนี้เธอกำลังกินข้าวกับพี่บิ๊ก และต้องมาเห็นรูปเธอกำลังจูบกับชายอื่น เธอไม่กล้าที่จะมองดูแฟนหนุ่มของเธออีก

[ไอ้โรคจิต ลบทิ้งไปเลยนะ] คำตอบของเธอมาถึงหลังจากนั้นไม่นาน

จากที่ที่ผมนั่ง ผมเห็นเธอมองไปทางซ้ายและขวา
แม้จะอยู่ห่างไกลกันแต่ผมก็พอจะเดาได้ แฟนหนุ่มของเธอคงกำลังถามเธอว่ามีอะไรผิดปกติหรือไม่และเธอก็จะตอบเขาด้วยการส่ายหัว
พี่เอมยังน่ารักเกินไปอยู่เสมอ แต่ผมจะยังไม่ทำอะไรไปมากกว่านี้เพราะมันจะน่าสงสัยเกินไป
แทนที่จะทำเช่นนั้น ผมจะแกล้งเธอมากขึ้นแทน

[นี่เป็นความทรงจำของเรา ภูมิจะเก็บมันไว้] ทันทีที่ส่งไป ผมก็กินขนมปังเสร็จพอดี
แล้วโทรศัพท์ผมก็สั่นอีกครั้ง พี่เอมมักจะตอบเร็วเสมอ ผมต้องจำเอาไว้หน่อย

[ทีหลังได้ไหม ไม่ใช่ตอนนี้]

ดูเธอคนนี้สิ... แม้ว่าเธอจะเขินอายและรู้สึกผิดต่อหน้าแฟนของเธอ
แต่วิธีที่เธอตอบผมก็เพียงพอแล้วที่จะจุดประกายความปรารถนาของผมที่มีต่อเธอ

[OK กินข้าวกับพี่บิ๊กให้อร่อยล่ะ]

ผมกดส่งแล้วเก็บโทรศัพท์ทันที ถึงเวลาที่ผมต้องไปห้องพักครูแล้ว
ผมสงสัยว่า... หากผมโชคดี นี่อาจเป็นโอกาสที่จะได้บางอย่างจากครูคนสวยของเรา

นิยายเล่มนั้นให้โอกาสผม แม้ว่าผมจะไม่สามารถเรียกตัวเองว่าเป็นนักอ่านตัวยง
แต่ผมก็พอที่จะมีความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่บ้าง และผมจะใช้นิยายนั่นให้เป็นสะพานเชื่อมถึงเธอ

---

ซ่อนตรงนี้ครับ
 

---

ครูโดนรวยแน่ๆ

พระเอกเรานี่วางแผนการเก่งจริง ต้องมีคนรู้ทันบ้างไหมเนี่ย

จะเล่นครูซะละ

หนังสืออะไร อยากรู้เลย

อารมณ์เหมือครูแอบอ่านหนังสือปกขาวในห้องเลย

ครูจะเป็น สาวรายต่อไปไมเนี่ย

จอมวางแผนจริงๆเลย

ครูอ่านอะไรนะ ถ้าให้เดาน่าจะเป็นนิยายเสียวป่าว

แหม ข้ามรุ่นไปเลย ตอนเเรกรุ่นพี่ตอนนี้รุ่นครูเลย

ลุ้นสนุกโดยไม่ต้องมีเรื่องเสียวเลยก็ได้

ขอขึ้นครูด้วย

 นายภูมิพระเอกขอเรา นี่ เข้าขั้น เด็กโรคจิตอัจฉริยะในการสังเกตุอาการเหยื่อจริงๆ บวก กับ โชคดีที่มัดจะรู้ความลับของเหยื่อ เพื่อนำมาต่อรอง ในสิ่งที่อยากได้ แต่ไม่หักหาญเกินไป มีรุก 70%ถอยใหเหยื่อ หายใจ 20  % อีก 10% นิ่งให่ สับสน    ภมูินายร้ายมาก555    ลุ้น ครูอารียาตัวตูดโกง เลย

โหว ยังไม่ทันปิดจ็อบพี่เอมเรียบร้อย หาเหยื่อรายใหม่เพิ่มแล้วเหรอ ร้ายกาจมากครับ

คุณครูเป็นสาววายเหรอ แต่ก็ไม่น่าโกรธขนาดนั้นไหม หรือจะเป็นสายสวิงแต่อย่างหลังก็ไม่น่าจะมีหนังสือที่เห็นแว่บๆ แล้วเดาได้หรือเปล่า