ยังจำช่วงเวลานั้นกันได้ใช่ไหมครับ

ถึงจะวิดิโอคอลคุยกับหลายๆคน แต่อารมณ์มันก็ห่อเหี่ยวมากๆ
ชีวิตช่วงนั้นคือ อ่ะ รอเวลาคุยงาน ประชุมซูมเสร็จ ซึ่งกว่าจะเสร็จแม่งก็ยาวนาน
กินข้าวที่ทำเองบ้าง มาม่าบ้าง ผมอยู่คอนโดทำกับข้าวลำบาก
ดูข่าว หน้ากากอนามัยหาซื้อยาก คนเริ่มตายกันริมถนน

ชีวิตวนเวียนอยู่เท่านั้นในตอนนั้น
แต่จริงๆแล้วดึกๆหรือค่ำๆ เราก็คุยกันตลอด ไม่ว่าจะฟิน บี เม มียัวที่ห่างไป กับไก่ที่เงียบหายไปเลย

ผมเฝ้าภาวนาว่าเมื่อไหร่โรคจะจบ แต่ดูเหมือนมันมีแต่จะรุนแรงขึ้น
และการระบาดน่าจะยาวนานขึ้น


แล้วไลน์แก้มก็เด้งขึ้นมาถามผมว่าเป็นไงบ้างพี่

ผมพิมพ์กลับไปว่าหาไวน์ให้พี่สักลังสิ แต่ใจจริงผมก็แอบซ่อนความรู้สึกอื่นๆไว้ด้วย แต่ก็ไม่ใช่เรื่อง

แก้มบอกได้เดี๋ยวหาให้ นี่แก้มนอนเมาคนเดียวมาทุกวันเลย อยู่คนเดียว
ผมถามว่าเอ้าแฟนล่ะ มันไปกักตัว 21 วันอ่ะพี่ มันไปเจอเพื่อนมาแล้วเพื่อนติด
แล้วแก้มล่ะ
แก้มไม่ติด ยังไม่ทันเจอ เพื่อนมันโทรมาบอกก่อนว่าติด เลยไปกักตัว 21 วันก่อน

ผมเลยบอกว่าหาได้แล้วส่งแมสเซนเจอร์มาได้นะ
แก้มบอกพี่ต้องไปรับเองนะ เพราะว่าหารถส่งยากมาก
ผมบอกได้ ทิ้งข้อความไปแป๊ปนึง

แก้มบอกว่ามารับแก้มด้วยสิพี่ เครียด อยู่คนเดียวไม่ไหว
ผมตกใจนิดนึง
แล้วก็ ถามว่าแก้มปลอดภัยแน่นนะ
แก้มพิมพ์มาบอกว่า ปลอดภัยทั้งโควิดและเอดส์ค่ะ 

ผมบอกได้ เดี๋ยวไปรับ แก้มบอก ได้เดี๋ยวแต่งตัวออกไปรอหน้าคอนโด
แก้มมาในชุดเหมือนจะไปทำงานออฟฟิษเต็มตัว แต่ชุดมันเปิดหน้าอกมีเสื้อสูทคลุมมา ใส่แมสปิดหน้าปิดตา
แต่ชุดแก้มมันทำให้คนหยุดมองไม่ได้เลย

พอแก้มเข้ารถมาแดดร้อนๆทำให้กลิ่นน้ำหอมมันรุนแรงขึ้นรึเปล่าผมก็ไม่แน่ใจ
แต่แน่ใจว่ากลิ่นน้ำหอมบวกกลิ่นเหงื่อที่ออกตอนนี้กระตุ้นความรู้สึกทางเพศมากๆ
รถติดไฟแดงผมเห็นเม็ดเหงื่อไหลลงไปในเสื้อผ่านหน้าอกกลมโตที่กำลังกระเพื่อมเพราะการหายใจอยู่
ผมตื่นตัวนิดๆ มันเป็นอารมณ์แปลกๆแบบบอกไม่ถูกนัก
ในสภาพของโรคระบาดที่มี สังคมและชีวิตที่เคยมีหายไป
ตอนนี้ผมนั่งอยู่กับลูกน้องเก่าที่เคยทำไม่ดีกับผม และเราก็กำลังจะไปมีอะไรกัน...ใช่ เรานัดกันมาเพื่อเรื่องนั้นแน่ๆ

ผมถามแก้มว่าต้องแต่งตัวขนาดนี้เลยเหรอ แก้มทำหน้าเหมือนถอนหายใจพูดมาเรียบๆว่า
พี่หนูเครียด หนูกำลังจะตกงาน และไม่รู้จะยังไง คุยกับใครก็ไม่ได้ทุกคนแม่งก็กักตัวกันหมด
มาขนาดนี้พี่จะไม่เอาหนูก็ได้ หนูไม่ได้ว่าอะไร แต่มันเครียดอ่ะ อยากระบายออก
ผมตอบว่าไม่ใช่ไม่เอา แก้มหันมาบอกว่า เออก็เย็ดให้มันส์ๆเหมือนเอาคนอื่นละกัน
ผมไม่ตอบอะไรแต่คิดในใจว่าแก้ม ในเวลาแบบนี้อย่าท้าคนแบบพี่

ผมพาแก้มขึ้นทางด่วน เราไม่ได้ไปที่คอนโด แก้มยังไม่ได้สิทธิ์ให้ขึ้นคอนโดผมหรอก
แก้มถามว่าจะพาไปไหนอ่ะ ไปโกดังเหรอ ผมพยักหน้า

สักเกือบชั่วโมงเรามาถึงโกดัง จริงๆมันก็เป็นที่ที่เราน่าจะอยู่กันได้สบายๆแบบกักตัวเลยสักสองอาทิตย์
เพราะหลังจากที่ผมถูกล๊อคดาวน์อยู่บนคอนโด ผมคิดว่า โกดังยังมีพื้นที่ให้ดินให้ทำอะไรบ้าง
มันทำกับข้าวได้ เพราะในคอนโดก็ทยอยประกาศว่ามีผู้ติดเชื้อและมีรถพยาบาลวิ่งมารับทุกวัน
ผมกับแก้มเข้าไปในโกดัง โดยมีลุงยามาเปิดประตูให้

ลุงมองแก้มในชุดพนักงานออฟฟิศอย่างตื่นตาตื่นใจ

ลุงปิดประตูให้แล้วก็ไม่ได้เข้ามา ผมล๊อกประตูไว้

โกดังก็ยืมเขามานะเนี่ย มินรู้จะว่ายังไง แต่ก็ช่างมันผมไม่คิดอะไรมากละ เครียดจะตายห่า
ไม่รู้จะยังไงต่อ แล้วบีกับฟินนี่จะได้เจอเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เพราะทุกประเทศปิดน่านฟ้ากันหมด

ผมมองชุดบึ๊บๆบั๊บๆของแก้มแล้ว อย่างน้อยก็ถือว่าเป็นกลิ่นใหม่ๆ ลองหาความสุขง่ายๆดู
แก้มเดินเอาลังไวน์ไปวางไว้ แล้วก็ไปเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์มา
แก้มสั่งของกินมา แล้วก็วางทิ้งไว้ ช่วงนั้นต้องทำแบบนั้น ฉีดแอลกฮอลส์ แล้วก็ไปเอามาอุ่นอีกที

บ่ายต้นๆ วงเหล้าเราก็พร้อม ผมบอกแก้มไม่เปลี่ยนชุดเหรอ แก้มบอกไม่อ่ะ แก้มยังไม่เคยโดนเอาชุดนี้เลย
แล้วแก้มก็ไม่เอามาเปลี่ยนด้วย อยากให้ชุดนี้แม่งขาดๆกลับไปแล้วทิ้งไปเลยสะใจ
แล้วแก้มก็กระดกเบียร์เข้าปาก

แก้มนี่น่าจะดาร์คสุดละ เท่าที่ผมเจอมา

แก้มกระดกขวดเดียวแทบจะรวดเดียว
แก้มนั่งมองผมตานิ่งๆเหมือนจะคิดอะไรสักอย่าง แก้มบอกว่า รอแป๊ปนะ แก้มขอบิลด์ตัวเองก่อน
ผมบอกไม่ต้องรีบ แก้มบอกไม่เป็นไรพี่หนูเครียด
แก้มหายไปเข้าห้องน้ำออกมานั่งด้วยชุดนี้


 

จัดให้น้องหายเครียดหน่อย

ไม่หมดลังไม่เลิกลา มาท้าดีนักแก้ม

มันเครียดสะสมจริงๆ

นานๆมาทีความเครียดเลยสะสม

แก้มชัดเจนมาก มาเมาแล้วเอากลับไป

สายดาร์กต้องเอาใให้เต็มที่

ปกติแก้มต้องจัดวันละกี่คน

แก้มนี่เครียดสุดทางจริง

ไม่หมดลัง ไม่เลิก ไม่หายเครียดแน่ๆ

เกิดความเครียด มันต้องระบายออก เก็บมากมันไม่ดีนะครับ

เป็นช่วงที่เครียดกันมากครับ. ไหนจะโรคไหนจะงานอีก.. 

แก้มเครียดยังขนาดนี้ถ้าไม่เครียดจะขนาดไหน

คลายเครียดกันได้ตลอด ดีนะ

เอากันยุคโควิท มองหน้ากันห่างๆ ต่างคนต่างชักว่าว