"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก" ข้าวหอมหอบเมื่อกลับมาอยู่ในร่างตัวเองจริง ๆ คราวนี้เธอรู้สึกเหนื่อยอ่อนและมึนงงกว่าครั้งก่อน ๆ มาก เมื่อความทรงจำของร่างที่เธอไปอยู่มีจุดต่างจากของตัวเองมาก ๆ ก็ทำให้เธอมึนเหมือนถูกทุบหัวเมื่อพยายามแยกว่าส่วนไหนคือตัวเธอจริง ๆ และส่วนไหนคือของตัวเธอในโลกอื่น
   "เจ๊ไม่เป็นไรนะ" นทีถามด้วยความเป็นห่วง
   "มะ ไม่เป็นไรค่ะ แต่ขอพักแปปนึงนะ หนูมึน"
   นทีชำเลืองมองนาฬิกา "ก็ได้" แล้วเขาจึงนั่งลงกอดเธอ
   "พี่นที"
   "จ๋า"
   "ชื่อเจ๊ ไม่ได้ชื่อจ๋า"
   "ไม่ใช่ พี่ขานรับเฉย ๆ"
   "แหะ ๆ หนูรู้หรอก" เธอสะบัดหัว "ในโลกอื่นตัวหนูตกต่ำได้ขนาดนั้นเลยเหรอคะ"
   "อย่าไปสนใจตัวเองในโลกอื่นเลย" นทีบอก พลางลูบหัวเธอ "พี่เคยเห็นตัวเองมาเกือบครบทุกสภาพแล้ว อ่อนแอ โหดร้าย เลว...เคยแม้แต่เห็นตัวเองตาย.....หลายรอบด้วย"
   "พี่..."
   "เพราะฉะนั้น ถ้าเรามัวแต่สนใจตัวเราเองในโลกอื่น ก็มีแต่จะจิตตกเสียเปล่า ๆ เจ๊คือเจ๊คนนี้ ไม่ว่าคนอื่นจะเป็นยังไง เจ๊ของพี่ก็เป็นคนดีที่สุด โอเคไหม" เขาขยี้หัวเธอ
   "โอเคค่า"
   "แล้ว.........เราก็ได้เรียนรู้เทคนิคใหม่ ๆ มาด้วย"
   "หือ???"
   "ก็...ก็เรื่อง...ร่องนมไง" นทีพูดอาย ๆ "ว่าง ๆ เจ๊ทำแบบนั้นให้พี่บ้างนะ"
   เธอทุบอกเขาเบา ๆ "บ้า พี่นทีก็...............................ว่าแล้ว พี่พอรู้เวทมนตร์ที่ทำให้.....ให้นมใหญ่ขึ้นไหมคะ"
   "หือ??????????????????????? อะไรน๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
   "พี่นที ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยอ่า ก็ ก็ เผื่อหนูจะทำให้พี่ประทับใจขึ้นได้"
   "พี่ประทับใจเจ๊ที่สุดในแบบที่เจ๊เป็นนี่แหละ" นทีบอก และหอมแก้มเธอ "พี่อาจจะแซวบ้าง ในเรื่องที่มันไม่ใหญ่ แต่พี่เคยบอกว่านมเจ๊ไม่สวยเหรอ"
   "เอ่อ ไม่เคยค่ะ"
   "เพราะนี่แหละ สวยที่สุดแล้ว" เขาลูบนมเธอเบา ๆ ผ่านเสื้อ ข้าวหอมขนลุกซู่ "ถ้าที่พี่แซวมันทำให้เจ๊หมดความมั่นใจพี่ก็ขอโทษด้วย แต่พี่ขอบอกไว้ตรงนี้เลย ว่านั่นไม่ใช่เจตนา พี่แค่อยากจะล้อเล่นให้มันได้ตลก มีสีสันกันบ้าง แต่สำหรับพี่แล้ว นมเล็ก ๆ คู่นี้แหละ คือนมที่สวยที่สุดในโลก อย่าไปเปลี่ยนแปลงมันเลย"
   "ถ้าพี่ว่าอย่างนี้หนูก็โอเคค่ะ" ข้าวหอมพยักหน้า
   "แล้วอีกอย่างนึงนะ" นทีบอกและดึงตัวเธอเข้ามากอด "เวลาเรากอดกันแบบนี้ หัวใจของเราก็ได้ใกล้กันมากขึ้นไง"
   ข้าวหอมเขินจนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่กอดนทีกลับเต็มแรง
   "เอ้อ แล้ว หนูติดใจเรื่องนึง" เธอพูดหลังจากแยกออกจากกันแล้ว
   "ว่ามา"
   "ตอน....ตอนหนูคนนั้นจะเต้นยั่วพี่..."
   "น่ารังเกียจ"
   "แล้ว...แล้วเต้นแบบไหนจะไม่รังเกียจเหรอคะ" เธอเพิ่งได้เริ่มส่ายเอวเอง พวกเพื่อน ๆ สก๊อยของตัวเธอคนนั้นคงจะบอกว่านั่นยังเด็ก ๆ
   "แบบนี้" นทีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเพลง แล้วกดเปิด เสียงเพลงจังหวะหวาน ๆ เนิบนาบ แช่มช้า ดังขึ้นมา นทีลุกขึ้นและดันตัวเธอให้ลุกด้วย เขาจับมือและโอบหลังเธอ แล้วพยายามดันตัวเธอให้ก้าวไปตามจังหวะเพลง
   "ฮื๊ออออ" ข้าวหอมคราง หน้าแดง "โรแมนติกอ่า แต่หนูเต้นไม่เป็น เดี๋ยวจบงานนี้แล้วจะไปฝึกนะ ตอนนี้ไปโลกต่อไปก่อน"

   วูบบบบบบบ
   ตรงหน้าเป็นตึกร้ามบ้านช่องที่สว่างไสวในยามราตรี บนฟ้ามืดหม่นแทบมองไม่เห็นแสงดาว ข้าวหอมยืนอยู่บนระเบียงคอนโดแห่งหนึ่ง ไม่ใช่หอของเธอเอง แล้วนี่มันที่ไหนกันละเนี่ย เธอก้มลงมองตัวเอง ชุดนักเรียน ม.ปลาย แต่ไม่ใช่แค่ชุดนักเรียน ม.ปลาย ธรรมดา แต่มีรอยปากกาและสีขีดเขียนอยู่เต็มไปหมด เป็นข้อความบอกลา นี่เป็นวันเรียนจบมัธยมสินะ แต่ทำไมฉลองเรียนจบแล้วเธอมาลงเอยที่คอนโดนี่ได้ล่ะ
   วันเรียนจบของเธอเองนั้นไม่ได้มีอะไรอย่างนี้ เธอไม่มีเสื้อที่เขียนเต็มขนาดนี้ด้วยซ้ำ ชีวิตของเธอมุ่งมั่นที่จะเดินตามวิถีแห่งผู้พิทักษ์ เธอจึงพยายามไม่ผูกพันใกล้ชิดกับใครในวัยเรียน มีเพียงแตงโมกับเบลสองคนเท่านั้น ที่  แทรกตัวเข้ามาอยู่ในชีวิตของเธอได้สำเร็จ – แล้วสุดท้ายเป็นไงล่ะ พวกลัทธิปิศาจก็อาศัยเพื่อน ๆ เข้าถึงตัวเธอจริง ๆ แถมทำเอาเพื่อนทั้งสองต้องมาเดือดร้อน เบลตายไปแล้ว แตงโมก็ต้องเสียตัวและถูกข่มขืน แม้ว่าตอนนี้ชีวิตของเพื่อนเธอจะดีขึ้นแล้ว แต่ข้าวหอมก็กลั้นความรู้สึกผิดที่โถมถั่งเข้ามาไม่ได้
   แล้วในโลกนี้ล่ะ? เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้ตีตัวออกห่างจากเพื่อนในโรงเรียนมัธยม เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นยังคงตีกันยุ่งอยู่ในหัวเธอ เธอจำได้ว่ากอดรัดฟัดเหวี่ยงบอกลากันกับเพื่อนหญิงเกือบทั้งระดับชั้น และโบกมือให้เพื่อนผู้ชายหลายคนที่หลบตาด้วยความเขินอาย จนเมื่องานปัจฉิมนิเทศเลิก เธอจึงได้.....กลับบ้านกับนายอ้น
   นายอ้น - ข้าวหอมแทบจะจำหน้าเด็กชายที่ตามตื๊อจีบเธอตั้งแต่ม.1 จนถึง ม.6 ไม่ได้แล้ว แต่พอถึงจุดนี้ ความทรงจำสองชุดก็ตีกันยุ่งในสมองเธอ เธอเอาดอกกุหลายที่เขาซื้อให้โยนทิ้งลงถังขยะทุกวันที่ 14 กุมภา ไม่สิ เธอเก็บไว้จนเหี่ยวเฉาไปทุกดอก ยกเว้นดอกพลาสติกที่เขาให้ตอน ม. 5 ที่เธอยังเก็บเอาไว้อยู่ เธอไม่เคยยอมให้เขามีโอกาสคุยกับเธอสองต่อสอง ต้องคอยดึงเบลหรือแตงโมมาคอยกันท่า ไม่ หรือว่าเธอหาโอกาสอยู่กับเขาสองต่อสองทุกครั้งที่มีโอกาสนะ เธอปฏิเสธเขาไปตั้งหลายครั้ง ใช่ เธอเคยปฏิเสธเขาหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็ยอมเป็นแฟน ไม่ ไม่ ไม่ เธอไม่เคยยอมเป็นแฟนกับเขาไม่ใช่เหรอ หรือยังไง ต่างจากสามโลกแรก ที่มีเหตุการณ์ต่างจากชีวิตจริงของเธอแค่น้อยนิด หรือโลกที่สี่ ที่แทบไม่มีอะไรเหมือนกับเธอเลย ในโลกนี้มันมีหลายอย่างเหมือน แต่ก็หลายอย่างต่างกันกับที่เธอจากมา จนความทรงจำปนกันไปหมด แต่ดูเหมือนว่าเธอจะยอมตกลงเป็นแฟนกับนายอ้นจริง ๆ......แล้ว....แล้วหลังจากที่เขาอ้อนเธอ เว้าวอนเธอ หลังจากที่เธอได้ยินเรื่องที่เพื่อนผู้หญิงหลายคนยอมให้แฟนหนุ่มได้เปิดบริสุทธิ์เป็นการสั่งลาก่อนจะจากกันไปเมื่อเรียนจบ เธอก็ยอมตกลง ยอมมาค้างคืนที่บ้านเขาหลังพิธีจบ
   กรี๊ดดดดดดดด นี่ตัวเธอในโลกนี้เป็นผู้หญิงง่ายแบบนี้จริงเหรอเนี่ย ข้าวหอมรับไม่ได้
   แต่ทุกอย่างมันบอกอย่างนั้นจริง ๆ เธอเตรียมตัวมาเสียซิงเต็มที่ สิ่งที่อยู่ใต้เสื้อนักเรียน แทนที่จะเป็นเสื้อทับทรง หรือชุดชั้นในที่ใส่สบาย ๆ ที่เธอชอบ กลับเป็นชุดชั้นในสีดำลายลูกไม้แสนเซ็กซี่ บ้าไปแล้ว นี่ตัวเราจริงเหรอเนี่ย
   "พร้อมหรือยังเอ่ย ข้าว?" เสียงนายอ้นดังมาจากในห้อง "เราพร้อมแล้วนะ"
   "เอ่อ คือ"
   "ไม่เป็นไร เรารอได้เท่าที่ข้าวต้องการแหละ" นายอ้นทำเสียงออดอ้อน แต่ก็อดจะทิ้งท้ายไม่ได้ "แต่เร็วหน่อยก็แล้วกัน"
   "เอาไงดีเนี่ย พี่นที อยู่ไหมเอ่ย" ข้าวหอมร้องถาม ก่อนจะเหลียวมองรอบตัว นี่เธอจะทำยังไงดีเนี่ย จะแอบออกไปจากห้องของนายอ้นโดยไม่ให้เขารู้ได้ไหม เธอสัมผัสได้อยู่ ว่าตัวเธอในโลกนี้สองจิตสองใจในเรื่องนี้อยู่พอสมควร ใจหนึ่งนั้นคือคำสอนของพ่อแม่ครูบาอาจารย์ และขนบธรรมเนียมประเพณีที่บอกว่าผู้หญิงควรรักนวลสงวนตัว แต่อีกด้านนั้นคือคำหวาน ดอกไม้ ของขวัญของนายอ้น ที่ผสมผสานกับความอยากรู้อยากเห็น และแรงขับทางเพศตามธรรมชาติของหญิงสาวที่กำลังก้าวเข้าสู่วัยเจริญพันธุ์ การที่เธอมาอยู่ตรงนี้ วันนี้ได้ ก็เพราะแนวคิดอย่างหลังชนะไปแล้ว แต่ในใจเธอก็ยังหนักอึ้ง รู้สึกผิด และลังเลอยู่
   ข้าวหอมลังเลอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ ถอยออกจากระเบียงและย่องไปทางประตูห้องอย่างช้า ๆ
   "ข้าว จะไปไหน?" นายอ้นร้องถาม พลางก็วิ่งออกมาจากห้องนอน ข้าวหอมร้องว๊ายเอามือปิดหน้า นายอ้นเหมือนจะถอดเสื้อผ้าตัวเองจนเหลือแต่กางเกงในแล้ว "จะหนีเราแล้วเหรอ"
   "ขอโทษทีนะ อ้น" ข้าวหอมพยายามข่มเสียงตนเองให้นิ่ง "แต่เราเปลี่ยนใจแล้ว"
   "แต่...แค่ข้าวสัญญาแล้วนะ ว่าวันนี้ข้าวจะยอมเป็นของเรา" นายอ้นระล่ำระลัก
   "เราขอโทษนะอ้น แต่....เราเปลี่ยนใจแล้วจริง ๆ" ข้าวหอมบอก พลางก็ดึงมือหลบจากนายอ้นที่พยายามคว้า เธอชินแล้วกับการปฏิเสธนายอ้น ในโลกที่เธอจากมา เธอเคยปฏิเสธเขาเวลามาขอเป็นแฟนสักยี่สิบครั้งได้ "ถ้าอ้นรักเราจริง รอจนเรียนจบ แล้วขอเราแต่งงานเถอะ"
   "โธ่ ข้าววววว" นายอ้นอ้อน "เราคุยเรื่องนี้กันแล้วนะ บอกแล้วไง นั่นอีกตั้งสี่ปี แล้วเราก็ไม่เก่งพอจะเข้ามหาลัยเดียวกับข้าวได้ ไม่ได้เจอกันนาน ๆ ไม่เราก็ข้าวอาจจะหวั่นไหวก็ได้ ความสัมพันธ์ที่เราจะมีให้กันคืนนี้ จะเป็นเหมือนโซ่คล้องใจเราเข้าไว้ด้วยกันไง ข้าวจะได้ไม่ลืมเรา แล้วเราก็จะไม่ลืมข้าว พอเรียนจบก็จะได้แต่งงานกันจริง ๆ ไง"
   ตัวเธอในวัยมัธยมจะว่ายังไงไม่รู้ แต่ตัวเธอในวัยมหาลัยโกรธจนเลือดขึ้นหน้าเมื่อได้ยินคำพูดนั้น
   "ถ้าอ้นไม่ดีพอจะซื่อสัตย์กับเราได้ด้วยคำสัญญาอย่างเดียว อ้นก็ไม่ดีพอจะได้ความบริสุทธิ์ของเราหรอก" เธอพูดเสียงแข็ง
   "พูดได้ดีมาก เจ๊" นทีปรบมือเบา ๆ และก้าวออกมาจากมุมมืด
   "เห้ย อะไรเนี่ย ใคร มาได้ไง โอ๊ยยยยยยย" นายอ้นร้องด้วยความงงก่อนจะถูกสะกดนิ่งไปด้วยคาถาของนที
   "พี่นที" ข้าวหอมบอก "พี่มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"
   "ก็หลังจากเจ๊เรียกชื่อพี่แป๊ปเดียว" นทีบอก "บังเอิญพี่อยู่แถวนี้พอดี ครั้งที่แล้วนั่นพี่อยู่ไกลกันคนละจังหวัด ต้องเพ่งสมาธินานพอสมควรกว่าจะได้ยินเสียงเจ๊"
   "แล้วพี่ได้ยิน...."
   "ตั้งแต่ต้นเลย พี่บอกเลย เจ๊ตัดสินใจถูกแล้ว" นทีบอก "พี่เห็นความคิดในใจไอ้นี่ ถ้ายอมคือมันฟันแล้วทิ้งแน่นอน ไม่ใช่ตั้งใจจะฟันแล้วทิ้งนะ แต่มันไม่มีความมั่นคงทางความคิดมากพอจะซื่อสัตย์กับแฟนที่อยู่ไกลกันได้หรอก"
   "ไม่เหมือนพี่สินะ"
   "ประมาณนั้น" นทียิ้ม พลางมองสำรวจทั่วตัวนายอ้น "แฟนสมัยมัธยมเหรอ"
   "ใช่....เอ่อ ไม่ค่ะ หนูหมายถึง ในโลกนี้ ใช่ แต่ที่เรามา พี่เป็นแฟนคนที่สองของหนูนะ"
   "คนที่สอง?"
   "คนแรกคือตอนประถม คบกันไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงค่ะ"
   "แล้วพี่ใช่คนแรกที่ได้เปิดซิงป่ะ"
   "ไม่ใช่หรอก หนูเคยมีอะไรกับแฟนสมัยประถมมาแล้ว ยี่สิบเอ็ดครั้ง" เธอประชด "ครบทุกรูด้วย"
   "เหรอ แปลกเนอะ จำได้ว่าเลือดท่วมขาเลยนี่นา"
   "พี่นทีอ่ะ บ้า" ข้าวหอมตบแขนชายหนุ่มเบา ๆ
   "โทษที โทษที" นทีหัวเราะ "แต่มาดูเตียงนี่สิ นายนี่โรยกลีบดอกไม้ไว้เต็มเลย สงสัยอยากได้สังเวียนเปิดซิงแบบโรแมนติก เขาอุตส่าห์ทำมาแล้ว เรามาใช้บริการกันเถอะ"
   "พี่นทีอ่า พูดอะไรแบบนี้" ข้าวหอมบ่น แต่ก็เดินตามนทีเข้าไปในห้องนอนของนายอ้น
   สิ่งที่ข้าวหอมไม่รู้ คือคาถาของนทีไม่ได้ทำให้นายอ้นหมดสติ เขายืนตัวแข็งทื่ออยู่ รับรู้ทุกอย่างที่นทีกับข้าวหอมคุยกัน แต่ตอบสนองอะไรไม่ได้สักนิด แม้แต่จะให้น้ำตาไหลยังทำไม่ได้ อารมณ์หลายอย่างตีกันในสมอง แน่นอน มันโกรธข้าวหอมกับชายหนุ่มแปลกหน้ามาก จากคำพูดของพ่อรูปหล่อคนนั้น เห็นได้ชัดว่าเขาเคยมีอะไรกับข้าวหอมมาแล้ว ได้ไง ตั้งแต่เมื่อไหร่ ข้าวหอมเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน แทบไม่เคยไปไหนนอกจากบ้านกับโรงเรียนด้วยซ้ำ จะมีเวลาที่ไหนไปเจอกับไอ้นี่ แล้วเธอยังบอกกับเขามาหลายครั้งว่านี่เป็นครั้งแรกของเธอ แถมเป็นครั้งแรกที่หวงเต็มที่ด้วย กว่าจะเกลี้ยกล่อมให้เธอยอมมอบความบริสุทธิ์ให้เป็นของขวัญวันเรียนจบได้ เขาก็ต้องงัดเกือบทุกกลเม็ดในหนังสือจีบสาวมาใช้ นี่แม่สาวแสนดีคนนี้โกหกเขามาตลอดเหรอ หรือมันมีเรื่องอะไรที่ลึกลับซับซ้อนกว่านั้น เขาไม่เชื่อว่าคนอย่างข้าวหอมจะโกหกได้เนียนขนาดนั้น จริง ๆ เขาไม่เข้าใจทุกคำที่สองคนนั้นคุยกันด้วยซ้ำ อะไรคือโลกนี้ ทำไมนายนั่นเห็นความคิดในใจเขาได้ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่ ทำไมเขาถึงค้างแข็งอยู่แบบนี้ ไอ้บ้านั่นวางยาเขาหรือเปล่า นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย
   ความคิดของอ้นชะงักลง เมื่อได้ยินเสียงครางอ่อน ๆ กังมาจากในห้องนอนด้านหลัง
   "อื๊ออออออ จั๊กกะจี้อ่า พี่นที งื๊ออออออ อุ๊ย หึหึหึ อ๊ายยยยยยยยยย อย่าเพิ่ง งุ๊ยยยยยย"
   "อืมมมมม แก้มเจ๊หอมมาก ไม่ว่าจะในโลกไหนก็หอม"
   "อื๊อออออ แค่พี่หอมแก้มหนูยังจั๊กกะจี้ขนาดนี้ หนูขนลุกไปทั้งตัวเลย งือออออ"
   "แค่ขนลุกเองเหรอ"
   "บ้าาาาาา ไม่เอาไม่พูด"
   "ไม่พูดว่าอะไรเหรอ"
   "งื๊อออออ ลูบขาอ่อนอีกแล้ววววววว หนูแฉะแล้วเนี่ย ฮือออออออออ"
   เลือดพุ่งไปที่อวัยวะเพศของอ้นเมื่อได้ยินเสียงหยอกล้อก่อนร่วมรักของสองหนุ่มสาว แต่คาถาที่กุมร่างมันอยู่ไม่ยอมแม้แต่จะให้อวัยวะเพศของมันแข็งตัวขึ้นมาได้ ไอ้หนุ่มจึงได้แต่ยืนทนความอัดแน่นที่ปลดปล่อยออกไปไม่ได้ต่อไป
   ในห้องนอน นทีปลดเสื้อนักเรียนของข้าวหอมออกไปได้สำเร็จแล้ว ก่อนจะโยนทิ้งไปข้างเตียง
   "อย่าให้หายนะ คำอำลาเพื่อนหนูทั้งนั้น งุ๊ยยยยยยยยย"
   "ยังมาห่วงเรื่องนั้นอีก หื้ออออ แบบนี้ต้องจูบซะให้เข็ด"
   "ง๊อยยยยยย ขี้โกง ขี้โกง แง๊ อร๊ายยยยยยยยยยย"
   "ทำไมใส่เสื้อในแบบนี้อ่ะ"
   "เซ็กซี่ใช่ป่าว"
   "ป่าว โป๊ ไม่น่ารักเบย"
   "หูยยยยย อ๊ายยยยยยยย" แม้ปากจะบอกว่าไม่น่ารักแต่นทีก็คลึงเคล้นทรวงอกเล็ก ๆ ใต้เสื้อในลูกไม้สีดำสุดแรงหื่น
   "ไม่น่ารัก เอาออกเนอะ" นทีบอก และเอื้อมมือไปข้างหลังเธอ เขาลูบไล้สะบักไหล่เนียนงามของเธออยู่พักหนึ่ง ก่อนจะปลดตะขอชั้นในดังแกร๊ก และดึงชั้นในลูกไม้ออกทางไหล่อย่างรวดเร็ว
   "ฮืออออ แบบนี้เจ๊ค่อยน่ารักขึ้นหน่อย" นทีบอก
   "เปลือยอกเนี่ยนะ"
   "ช่ายยยยย เปลือกอกนี่แหละ สวยแล้ว สวยที่สุดด้วย ดูซิเนี่ย นมตั้งเต้าเชียว น่าดูด น่าดูด"
   "อะ อ๊ายยยยยยย อย่าเพิ่งดูดดดดดดดด แอร๊"
   นายอ้นยืนตัวแข็งทื่ออยู่หน้าห้อง หัวใจของหนุ่มน้อยแทบจะระเบิดอยู่แล้วจากทุกเสียงที่ได้ยิน แต่แม้แต่กระพริบตายังทำไม่ได้เลย มันไม่อยากจะเชื่อว่าแผนสาวที่แสนเรียบร้อย หวงตัวมาตลอดจะยอมให้ชายหนุ่มแปลกหน้าทำแบบนี้ได้ง่าย ๆ
   "อืมมมมม จ๊วบบบบบบ ม๊วบบบบบบ อูมมมมมมมม"
   "อึ๊ยยยยยยย น้ำลายเต็มนมเลย งือออออออออออออออออออออออออออออออออ" ข้าวหอมคราง พลางก็ยกมือขึ้นแตะหัวนมข้างที่นทีไม่ได้ดูดอยู่ มันชุ่มโชกไปด้วยน้ำลายเหนียว ๆ ปลายช่อที่แข็งชูชันไวต่อความรู้สึกเสียจนเธอสะดุ้งจากสัมผัสของตัวเอง
   หลังจากดูดนมของข้าวหอมจนสาแก่ใจแล้ว นทีจึงเลือนตัวลงไปเลียรอบสะดือบ้าง
   "พี่ชอบสะดือเจ๊ ชอบที่สุดเลย งืมมมมม"
   ข้าวหอมลูบหัวนทีเบา ๆ เป็นการตอบรับ นทีตอบสนองโดยการยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาบีบนมเธออีกครั้ง ขณะที่อีกข้างค่อย ๆ รูดกระโปรงตัวยาวออก
   "กางเกงในลูกไม้อีกแระ"
   "รู้น่าว่าพี่ไม่ชอบ ไม่ต้องห่วง ปกติหนูก็ไม่เคยใส่แบบนี้อยู่แล้ว"
   "แล้วนี่ใส่ทำไม"
   "ก็ เซ็กซี่อ่า เตรียมมาเสียตัว"
   "แหวะ"
   "ไม่ชอบก็ถอดไป ไม่ต้องมาบ่น....(แคว่กกกกกกกกกกกกกกกกก).ว๊ายยยยยยยยยย ถอดซะรุนแรงเชียววววววววว งื๊อออออออ"
   "ขนตรงนี้หายไปไหนอ่า"
   ข้าวหอมหน้าแดง เธอพอจำได้ราง ๆ อยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น "คือ....คือ....ตัวหนูคนนี้คิดว่าถ้าจะเสียสาวครั้งแรก อยากจะให้แฟนได้เห็นแบบเนียน ๆ ไร้ขน ก็เลย....ไปโกนออก"
   "พี่ชอบอะไรที่เป็นธรรมชาติมากกว่า"
   "หนูรู้ค่าาาา ฮืออออ หนูผิดไปแล้ว พี่นทีให้อภัยหนูเถอะ หนูยกความซิงให้เป็นการไถ่โทษเลย เอ้า"
   "แหะแหะ" นทีหัวเราะเบา ๆ และกอดเอวข้าวหอม "เลือกท่าไว้หรือยัง"
   "เอ่อออ กอดหนูแน่น ๆ จับขายกข้างนึง แล้วค่อย ๆ ดันเข้ามาจากข้าง ๆ ได้ไหม"
   "ตามแต่จะทรงมีพระบัญชา"
   นทีล้มตัวลงนอนบนเตียงข้างกายข้าวหอม เขากอดร่างเปลือยเปล่าของเธอแน่น ไม่มีอะไรมาปกปิดความงามของเธออีกแล้วนอกจากตราสีแดงบนไหล่ เขาค่อย ๆ สอดแขนเข้าไปใต้เข่าของเธอและจับขาเธอแยกยกสูง
   "อื๊ออออออ" ข้าวหอมคราง   
   "แฉะแล้วจริงด้วย" นทีพูด เมื่อเอามืออีกข้างยื่นลงไปแตะที่กลีบสวาท "พี่ขอนะ"
   "ค่ะ"
   นทีค่อย ๆ ดันแก่นกายเข้าไปในร่องรักของข้าวหอมอย่างช้า ๆ
   "ซี๊ดดดดดดด อูยยยยยยยยย"
   "เจ็บใช่ไหม"
   "เจ็บค่ะ อื๊ออออออ แต่ไม่เป็นไร ดันเข้ามา ค่อย ๆ นะ อื๊อออออออ โอ๊ยยยยยยยยยยยย"
   หยดน้ำใส ๆ เริ่มเกาะที่ขอบตาของข้าวหอม นทีหยุดเคลื่อนไหว กอดเธอ ลูบไหล่หลังและหน้าอกเบา ๆ จนตัวเธอหายสั่นแล้วจึงค่อย ๆ ดันเข้าไปอีกครั้ง หยุด เมื่อเธอเริ่มสะอื้นอีก และดันเข้าไปอีกเรื่อย ๆ เมื่อเธอเริ่มฟื้นตัว
   "ฮืออออ ถามจริง พี่นที ต้องอย่างนี้อีกห้าครั้งจริงดิ" เธอสะอื้นถามเมื่อเขาดันตัวเข้าไปสุดแล้ว
   "พี่คิดวิธีอื่นไม่ออกแล้ว เจ๊ ขอโทษนะ"
   "อือออ อย่าเพิ่งขยับนะ กอดหนูแน่น ๆ แล้วบอกว่าพี่รักหนู"
   "พี่รักเจ๊ รักเจ๊ รักเจ๊ที่สุด"
   "งื๊ออออออออออ"
   "ซี๊ดดดดด ของเจ๊มันรัดของพี่"
   "พอได้ยินพี่บอกรักหนูแล้วมันมีอารมณ์อ่า"
   "พี่เริ่มขยับได้ยัง"
   "ได้แล้วค่ะ อือ อ๊า"
   เมื่อได้ยินคำอนุญาต นทีก็เริ่มขยับเอวจนหน้าขาของเขาแนบไปชิดกับก้นเนียนของเธอ เขาค่อย ๆ ดึงตัวออกมา และดันกลับเข้าไปใหม่ช้า ๆ สามสี่รอบ จนเริ่มมั่นใจแล้วว่าข้าวหอมปรับตัวรับกับการรุกล้ำของเขาได้ จึงเริ่มเพิ่มความเร็วขึ้น เสียงเนื้อกระแทกเนื้อ ผสานกับเสียงครวญครางของเด็กสาวดังลั่นไปทั่วห้องนอนที่ปูด้วยกลีบกุหลาบ
   "ซี๊สสสสสส เสียว เริ่มเสียวแล้วค่ะ เร็วอีก เร็วอีก"
   "อึ๊บ"
   ตับตับตับตับตับ
   "อ๊า อ๊า อ๊า อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" ข้าวหอมร้องลั่น สั่นสะท้านไปทั้งตัวเมื่อเธอขึ้นถึงจุดสุดยอด
   ร้องซะไม่เกรงใจแฟนเลยนะ อ้นคิด อยากจะกำหมัด อยากกะกัดฟัน อยากจะจู๋โด่ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง
   "อ๊ายยยยยย พี่นที ทำไมขยับอีกแล้วอ่าา"
   "ก็พี่ยังไม่เสร็จอ่ะ"
   "ให้หนูพักนิดสิ อาาาร๊าาาาา"
   "พักก็ไม่ได้อารมณ์สิ อื๊อออออออออออ"
   ตับตับตับตับตับ
   "อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
   "ซี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสส"
   "พี่ หนูจะเสร็จอีกแล้ว ง๊อยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
   "เสร็จพร้อมกันนะ ซี๊ดดดดด"
   "ค่ะ อึ๊บบบบบ อ๊อยยยยยยยยยยยยยยยย"
   "อื๊อออออออออออออ"
   "อ๊ายยยยยยยยยยยยยย เต็มตัวหนูอีกแล้ว ฮืออออออออออ"
   "ทำไมอะ แบบนี้ก็สวยดี"
   "สวยในสายตาพี่คนเดียวอ่ะ ฮืออออ เอะอะก็แตกใส่ เอะอะก็แตกใส่"
   "โอ๋ โอ๋ เจ๊ เอาน่า เจ๊ก็ชอบไม่ใช่เหรอ"
   "ไปเอาความเข้าใจผิด ๆ นี้มาจากไหนอ่า"
   วูบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

   "โหหห พี่นที นี่เราทำอะไรลงไปน่ะ"
   "ก็....ถือว่าพี่ไปช่วยไม่ให้เจ๊ถูกแฟนมัธยมเปิดซิงแล้วกัน" นทีบอก เสียงของเขาเริ่มหอบ
   "พี่นที เป็นอะไรหรือเปล่า"
   "ไม่เป็นไรหรอก ยังไหว" นทีบอก แต่น้ำเสียงก็เหนื่อยอ่อนอย่างเห็นได้ชัด "รอบนี้เป็นไงบ้าง"
   "ก็ เจ็บค่ะ" ข้าวหอมบอก "มันไม่ได้เจ็บน้อยลงเลยจริง ๆ นะ"
   "ก็เจ๊แต่ละโลกก็ยังเป็นสาวบริสุทธิ์อยู่ ถึงได้เจ็บเหมือนกันไง"
   "แต่เสียตัวให้พี่ก็ดีกว่าเสียให้นายอ้นนะ" ข้าวหอมบอก "ยิ่งโตขึ้นมายิ่งรู้สึกได้เลย ว่าแค่หวังฟันหนู แต่ก็รู้สึกแปลก ๆ นะที่ไปมีอะไรกับพี่ในบ้านนายอ้น ดีนะที่นายอ้นไม่รู้ตัว"
   นทีตัดสินใจไม่บอกว่าเขาแค่สะกดนิ่งนายอ้น ไม่ได้เสกให้หมดสติแต่อย่างใด ปล่อยนที ข้าวหอมและอ้นในโลกนั้นเคลียร์กันไปเองแล้วกัน เขาเริ่มวาดวงเวทย์อีกครั้ง แต่ก็เริ่มรู้สึกว่าแขนหนักตึ่ง พลังเวทมนตร์ของเขากำลังถดถอยอย่างเห็นได้ชัด
   "เจ๊พร้อมไหม เรามาได้ครึ่งทางแล้ว"
   "ก็จำเป็นต้องพร้อมแหละค่ะ"
   "งั้นไปนะ สาม สอง หนึ่ง...."
   วูบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
   

ยังเหลืออีกหลายรอบ

แต่ละรอบข้าวหอมร่านขึ้นเรื่อยๆ

พลังของนทีลดลงเองจากการข้ามโลก หรือจากเรื่องอื่นกันนะ มีอะไรมาให้ลุ้นอีกแล้ว

จะทันไม่กับตามเปิดชิงกันอยู่

ยังสงสัยว่า ถ้าคนอื่นเป็นคนเปิดซิงจะมีผลอะไรมั้ย นที ทำท่าจะไม่ไหวแล้ว แต่ถ้าถามแก คงไมยอมให้คนอื่นตัดหน้าแน่ ไม่รู้ว่าเหนื่อยจากกานน่ายเวทย์ หรือเพราะต้องเปิดซิงหลายๆ ยก ต่อกัน 555

ข้าวหอมร้อนแรงขึ้นเรื้อยๆ

ฝืนขนาดนี้ร่ายเวทย์ต่อไปจะไหวมั่ย  กลัวตายคาอกข้าวหอมนะสิ

เสียทั้งน้ำเสียทั้งพลังเวทย์ ถ้ายังไหวอยู่นี่สิแปลก

กว่าจะครบ 10 รอบ นทีแห้งแน่ๆ

ข้าวหอมเริ่มเป็นงานขึ้นนะ

เปิดซิงแล้วเปิดซิงอีก น่าอิจฉานทีจริงๆ

ทุกๆ ครั้งที่ข้ามมิติเหมือนข้าวหอมจะได้วิชาใหม่ๆ มาใช้กับพี่นทีเลย

รอบจัดขึ้นนะน้องข้าวหอม

เหมือนแต่ละรอบจะถอยหลังไปไกลขึ้นเรื่อย รอบนี้มัธยมแล้ว