วันธรรมดาของชีวิต 1: บอม-เด็กฝึกงาน

วันธรรมดาของชีวิต 1: บอม-เด็กฝึกงาน

   ซีรียสั้นๆ เล่าวันธรรมดาของคนธรรมดาที่ไม่เคยหวังอะไร แต่กลับได้อะไรมาเหมือนถูกหวย
   ..........................................................................................

   เทอมนี้ผมเหลือแค่ฝึกงาน แล้วผมก็จะจบการโรงแรมแล้ว

   ผมมาฝึกงานที่เชียงใหม่ที่โรงแรมหรูห้าดาวแห่งนึง ทำมันทุกอย่างตั้งแต่ขนกระเป๋า เฝ้าประตู ดูเค้าน์เตอร์ และอีกสารพัดอย่าง ผมต้องทำทั้งหมดเพราะผู้จัดการส่วนบริการลูกค้าต้องการให้ผมรู้หมดทุกเรื่องในโรงแรมนี้ วันนี้ผมเป็นเวรเปิดประตูรับลูกค้า ผมต้องแต่งตัวอย่างดีตามแบบฉบับของโรงแรม 5 ดาว และสุภาพกับลูกค้าให้มากที่สุด

   แต่อุบัติเหตุย่อมเกิดขึ้นได้ในวันธรรมดาๆวันหนึ่ง

   15.55 น
   ใกล้จะ 4 โมงแล้ว ฝรั่งผัวเมียคู่นึงกำลังจะออกจากโรงแรม ผมผลักประตูออกเพื่อให้ทั้งสองคนเดินออกไปได้สะดวก แต่แล้วผมก็ไม่ทันได้มองประตูอีกฝั่ง ประตูที่ผมเปิดออกไปชนกับผู้หญิงคนนึงเต็มแรงจนถ้วยกาแฟเธอตกลงพื้นและส่วนนึงหกรดเสื้อผ้าของเธอ เธอร้องกรี๊ดลั่น ผมใจหายวาบ ยกมือไหว้ทันที
   "ทำไรเนี่ย โอ๊ย...ตาย เละหมดแล้ว"
   "ขอโทษครับคุณลูกค้า ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจครับ"
   "ไม่ตั้งใจอะไร...มันชนเต็มแรงซะขนาดนี้..."

   เสียงโวยวายของเธอทำให้ผู้จัดการเดินเข้ามาทันที ผมก้มหน้ารับผิดทุกอย่าง พี่กุสุมาผู้จัดการฝ่ายบริการไม่ใช่คนโวยวาย
   "ดิฉันขอโทษแทนน้องเค้าด้วยนะคะ ดิฉันเห็นเหตุการณ์แล้วค่ะ แต่น้องเค้าไม่ทันระวังและไม่ทันเห็น เลยเปิดประตูไปชนคุณลูกค้า บอม ขอโทษคุณลูกค้าเค้าเดี๋ยวนี้"

   ผมไหว้อย่างพินอบพิเทาที่สุด ผมเงยหน้ามองเธอถึงได้เห็นว่า ลูกค้าคนนี้อย่างมากก็แก่กว่าผมไม่กี่ปี และเธอมาคนเดียว ตอนนี้เสื้อสีเทาของเธอเลอะกาแฟแล้ว และด้วยความเป็นผ้าบาง พอโดนน้ำทำให้มันปกปิดเสื้อในสีดำของเธอไม่ได้ เธอยิ้มให้ผม แต่สายตาเธอยังดุ โชคยังดีที่เธอไม่ได้เป็นมนุษย์ป้าที่เรื่องมาก เธอเข้าใจว่ามันคืออุบัติเหตุ...
   "เอาอย่างนี้นะคะ เดี๋ยวคุณลูกค้าขึ้นไปห้องพัก แล้วสั่งเครื่องดื่มใหม่จากรูมเซอร์วิสได้เลยนะคะ ทุกราคาค่ะ ได้ทุกอย่าง โรงแรมชดใช้ให้นะคะ ส่วนเสื้อผ้าที่เลอะ เดี๋ยวฝากรูมเซอร์วิสลงมาเลยนะคะ ทางโรงแรมจะจัดการซักให้ค่ะ หากมีตำหนิ ล้างไม่ออก เรายินดีชดใช้ให้เต็มราคานะคะ... นี่นามบัตรนะคะ ดิฉันกุสุมาค่ะ เป็นผู้จัดการฝ่ายบริการลูกค้าค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ"
   พี่กุสุมาให้นามบัตรแก่ลูกค้า
   "ขอบคุณค่ะ เข้าใจว่ามันเป็นอุบัติเหตุ แต่คุณควรต้องระวังนะคะ..."
   เธอชี้มาที่ผม ผมยกมือไหว้เธออีกครั้ง... แล้วเธอก็ปลีกตัวขึ้นตึกไป ส่วนผมน่ะเหรอ พี่กุสุมาก็เทศนายาวเหยียด...แต่ไม่โกรธ สิ่งที่ผมโดนทำโทษก็คือเช็ดกาแฟที่หกเละบนพื้นหน้าโรงแรม โคตรอาย ผมโคตรเซ็ง...วันนี้มันวันอะไรของผม...
   ........................................................................

16.55 น.
   "บอม... คุณลูกค้า 1214 ที่เมื่อกี้เธอชนเค้าอ่ะ ลูกค้าจะให้เธอเป็นคนเอากาแฟไปส่ง อย่าลืมเอาเสื้อมาด้วยนะ แล้วส่งห้องซักเลย ไม่งั้นเดี๋ยวเสร็จไม่ทัน แล้วลงมาประจำที่ด่วน ลูกค้าเริ่มเยอะ"
   "ครับพี่"

   ผมต้องเดินไปที่ร้านกาแฟของโรงแรมเพื่อรับลาเต้แก้วโตใส่ถาดและถือไปให้ เจ้าของห้อง 1214 ผมโดนพี่จากร้านกาแฟสอนว่าต้องเอามือรองก้นถาด ไม่ใช่จับขอบถาดทั้งสองข้าง และต้องใส่ถุงมือไว้ด้วยแบบบริกรโรงแรมหรูทั้งหลาย ห้ามถอด แล้วไอ้ถุงมือเนี่ยทำให้มันลื่นมากๆ ผมไม่เคยทำ แต่วันนี้ต้องทำ และมันจะหกอีกไม่ได้ ผมขึ้นลิฟท์ไปชั้น 12 และไปกดกริ่งห้อง 1214 สักครู่ผู้หญิงคนนั้นใส่เสื้อคลุมมาเปิดประตู

   "อ้อ...น้องเอง เข้ามาเลย วางบนโต๊ะ...."
   ผมเดินอย่างระมัดระวัง มือที่รองก้นถาดทำท่าจะลื่น...
   "เดี๋ยวก่อน...."
   ผมหยุดชะงักหันกลับไปดู เธอปิดประตูห้องแล้วล้อคกลอน...

   "ถือไว้ก่อน เดี๋ยวรอชั้นโทรศัพท์แป๊บนึง"
   ผมต้องเกร็งข้อมือรองถาดนั้น ยืนนิ่ง พี่เค้าเปิดสปีกเกอร์ด้วย
   "คุณกุสุมา ลูกน้องคุณที่ชื่อบอมนี่จะเลิกงานกี่โมงคะ..."
   ผมได้ยินคำถามก็อดแปลกใจไม่ได้
   "เดี๋ยวบอมจะเสร็จงาน 6 โมงค่ะ คุณลูกค้ามีอะไรให้รับใช้คะ หรือว่า..น้องยังไม่เอากาแฟไปส่งคะ..."
   เธอหยุดมองหน้าผมแล้วยิ้ม
   "คืองี้นะคะ ดิฉันจะให้เค้ามาช่วยจัดของนิดนึงนะคะ ชดใช้ที่ทำกาแฟหกค่ะ หวังว่าโรงแรมไม่ขัดข้องอะไรนะคะ"
   "อ๋อ ยินดีค่ะ แต่พอดีบอมเป็นผู้ชาย คุณลูกค้าอยากได้ผู้ช่วยผู้หญิงมั๊ยคะ..."
   "ไม่ค่ะ ต้องคนนี้เท่านั้นคะ ขอบคุณนะคะ"

   เธอวางหูไปแล้วมองหน้าผม ผมยังเกร็งมือเพื่อถือถาดที่มีลาเต้เย็นอยู่ข้างบน
   "เอ่อ...ให้ผมวางที่ไหนครับ..."
   เธอเดินเข้ามาหาผมจนยืนอยู่ในระยะกระชั้นชิด
   "ไม่ให้วางและไม่ให้หกด้วย"

   สิ่งที่ทำให้วันธรรมดาของผมกลายเป็นวันไม่ธรรมดาคือ..เธอเอื้อมมือมาจับน้องชายผม ผมสะดุ้งและกระเถิบถอยหลัง แต่มือที่ถือถาดใส่แก้วลาเต้สั่นทำท่าจะล้มจนผมต้องเอามืออีกข้างขึ้นมาจับไว้
   "ไม่ๆๆๆๆ ถือถาดทำไง เป็นเด็กฝึกงานเค้าไม่สอนเหรอ ต้องใช้มือเดียวรองถาดข้างล่าง"
   "ครับ โอ๊ย คุณครับ อย่าครับ..."
   เธอเอามือจับน้องชายผมอีกครั้ง และคราวนี้ผมไม่กล้าขยับเคลื่อนไหว เพราะกลัวลาเต้หกเป็นครั้งที่สอง มือของพี่สาวคนนั้นจับน้องชายผมแน่น
   "พี่ชื่อ บี เลิกเรียกคุณลูกค้า น่ารำคาญจะตาย เรียกพี่บี"
   "ครับพี่บี โอ๊ยพี่ พอเถอะครับ เดี๋ยวมัน...โอ๊ย..พี่ครับ...."
   "ยัง พี่จะต้องสั่งสอนเธอก่อน พี่จบการโรงแรมนะ พี่รู้ว่าเรื่องแบบนี้ ไล่ออกได้เลย แม้เธอฝึกงานก็ตกได้.... ยิ่งถ้าเธอทำกาแฟหกสองรอบในวันเดียว พี่ว่าเธอคงได้เรียนใหม่อีกปี"
   พี่บีขู่ไปด้วย และมือของเธอก็ลูบลำของผมไปด้วย ผมไม่มีอารมณ์ใดๆทั้งนั้น ผมกลัวลาเต้หกมากๆ ผมได้แต่ยืนเกร็งตัว
   "ไหนบอกสิ เธอจะขอโทษพี่ยังไง"

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

งง เดี๋ยวนี้ผู้หญิงรุกผู้ชายขนาดนี้แล้ว น่ากลัวเหมือนกันนะเนี่ย

ต้องโดนทำโทษไม่งั้นฝึกงานไม่ผ่าน

ลูกค้าตัวแสบ

โดนลงโทษแบบนี้ บอมจะแย่นะ

พี่บีต้องโดนจัดหนักแล้วววว

ฝึกงานโหด

แบบนี้น่าจะเป็เรื่องยาวนะครับ โดนแน่ๆแบบนี้

แค่เริ่มก็สนุกแล้ว

เด็กไม่ดีจะถูกทำโทษยังไง

กาแฟจะหกไหม

แบบนี้น้องบอมจะชดใช้โทษให้พี่บี หายโกรธยังไงดีนะ หรือจะจัดให้อย่างงามเลย

อยากเป็นเด็กฝึกงานบ้างครับ

โดนรุกขนาดนี้ ใครจะไปทนได้

ต้องบริการลูกค้าไห้ถึงใจครับ

ข่าว:

วันธรรมดาของชีวิต 1: บอม-เด็กฝึกงาน