ต่อจากตอนที่แล้ว โทนป่วยมีไข้สูง ห๊ะ! ตัวร้อน39 เลยเหรอตอนนั้นใจเราหล่นเลย ขนาดเคยเป็นไข้แค่37 กว่าๆยังทรมานเลย  พี่แมนบอกไอ้หมิวแกไปบอกพี่จวบหน่อยเตรียมรถออก เราก็บอกไม่เป็นไรพี่แมนน้องขับไปส่งก็ได้ พี่แมนพูดมาคำนึงว่า แกไม่ได้อยู่ในสภาพที่ขับรถได้หรอกนะไอ้หมิว .. เราก็ชะงักเลยตอนนั้น พี่แมนบอกเร็วดิ่ไอ้หมิว เราก็หันรีหันขวางอยู่ ตอนแรกเราจะโทรหารถพยาบาลแบบที่เคยเห็นในละครไง แต่พอพี่แมนพูดเราก็ชะงักอีก แปปนึงพอมองออกไปที่ประตู พี่แจ๋วก็เดินมาหน้าประตูแล้ว



พอพี่แจ๋วเห็นภาพที่เป็นตอนนี้ พี่แจ๋วก็หน้าตื่นๆบอกเมื่อกี้โทนไปอ้วกที่ห้องน้ำหลังบ้านเลยรีบตามขึ้นมาดู โทนเป็นไงบ้างคะน้องแมน พี่แมนบอกว่าพี่แจ๋วผมวานบอกพี่จวบเตรียมรถหน่อยครับ แล้วคือพอพี่แมนพูดจบพี่แจ๋วก็รีบวิ่งลงออกไปทันทีเลย ไอ้ลิงก็พูดอู้อี้ๆ บอกว่าพี่แมนผมไปรถ Taxi ก็ได้ พี่แมนก็บอกว่าอยู่เฉยๆเหอะ



ตอนนั้นเราก็คือทำอะไรไม่ถูกอีกแล้วอ่ะ โทนไปรับเราทั้งๆที่ไม่สบายเหรอ แล้วยังให้นั่งตากแอร์มาอีก ตอนนั้นไอ้ลิงขยับตัวถอยออกนะ  เหมือนแบบไม่อยากให้พี่แมนติดไข้ไปด้วย แต่มันดูช้า ดูเฉื่อยคือเหมือนไม่มีแรงอ่ะ แล้วไอ้เหตุการณ์ที่โทนเดินตามหาเราแล้วหมดแรงนั่งลงนั่นน่ะมันย้อนกลับมาเลยนะ ใจเราไม่ดีอ่ะตอนนั้น จากที่ขำๆ จากที่แซวว่า อารายแค่นี้หมดแรงเหรอ ตอนนี้พอรู้ว่าโทนเป็นขนาดนี้เราก็ใจเสียเลย



โทนยังเอาผ้าปิดปากเหมือนเดิมแล้วบอกว่า อย่ามาใกล้พี่แมนเดี๋ยวติดไข้ผม  ผมไม่เป็นไรจริงๆพี่แมน กินยาแล้วเดี๋ยวก็หาย พี่แมนบอกอย่าๆ ไข้เอ็งจะ 40 อยู่แล้วอย่าพูดมาก คิดซะว่ามันเป็นสวัสดิการขั้นพื้นฐานของบริษัทก็ได้จะได้สบายใจ ตามนี้นะไม่ต้องพูดอะไรอีก แล้วโทนก็ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรอีก



แต่พ่อแม่เราก็มานะ พวกท่านคงเห็นพี่แจ๋ววิ่งลงไปล่ะมั้งเลยรีบขึ้นมาดู พ่อก็ถามเจ้าโทนเป็นอะไรเจ้าแมน พี่แมนบอกไข้สูงปรี๊ดเลยครับ แม่เราก็รีบเข้ามาจับๆ มือ แตะแขน แตะหน้าผาก แล้วถามเป็นไงบ้างเจ้าโทน  ตอนนี้โทนคือแบบจะหลับอยู่แล้วตาคือปรือหมดแล้ว และจังหวะขยับหนีแบบว่าแรงจะขยับหนีแม่เราก็ยังไม่มีเลยตอนนี้ แต่ก็ยังจับผ้ามาปิดปากปิดจมูกไว้นะ แล้วคือเหมือนก้มหน้าหนีเลย มือก็เอาผ้ามาปิดปากด้วย



เหมือนรู้ตัวว่าจะไอหรืออะไรสักอย่าง เหมือนแบบกลัวว่าจะหายใจแรงไปจนแม่เราอาจจะติดไข้ไปด้วย พอขยับๆจับผ้าปิดปากจนมั่นใจแล้วมั้ง โทนก็เงยหน้ามามองแม่เรา สายตาคือแบบเหมือนที่เคยเห็นครั้งแรกที่สยาม คือกล้าๆกลัวๆ ไม่กล้าไปเกรงใจ เพราะอย่างที่ทุกคนรู้ว่าถ้าไปโรงพยาบาลเอกชนยังไงก็ไม่ใช่แค่หลักร้อยแน่ๆ



แล้วอาการแบบนี้ โทนเองก็คงรู้ว่าเงินที่จะต้องจ่ายหลังจากการวินิจฉัยและจ่ายยา มันคงเป็นหลักพัน หรือ ครึ่งหมื่นแน่ๆ ซึ่งบ้านเราน่ะจ่ายได้ จ่ายสบายเลย แต่ด้วยนิสัยของโทนเอง เราว่าทุกคนที่กำลังอ่าน ก็คงรู้แน่ๆว่าในใจตอนนี้ของโทนคงคิดเรื่องเงินอยู่แน่ๆ แล้วอยู่ดีๆพ่อเราก็ ว่าไปหาหมอซะเจ้าโทน ยังไงก็อยู่ในระหว่างการรักษาตัว ถือเป็นความรับผิดชอบของพ่อด้วย



คราวนี้โทนก็เถียงไม่ออกแล้วล่ะ แปปนึงพี่แจ๋วก็ขึ้นมาบอกว่ารถพร้อมแล้ว แม่เราก็ขยับลุกไปหาพ่อ พี่แมนก็เหมือนจะเข้ามาพยุง  เราอยากจะไปช่วยพยุงอ่ะ แต่โทนบอกไม่เป็นไรครับพี่แมน เดี๋ยวติดไข้ เราได้ฟังแล้วเราก็ชะงักอ่ะ แต่แล้วพอดูอีกที พี่แมนก็ใส่ mask อีกอันแล้ว พี่แมนก็บอกเห้ยสบายๆน่ะ



โทนก็เหมือนไม่มีแรงจะพูดอ่ะ แล้วเราก็เข้าไปช่วยพยุงนะ คือตัวสั่นแบบรู้ได้เลย นี่เขาหนาวขนาดไหนก็ไม่รู้ แต่คือพูดแล้วเหมือนเวอร์นะ แต่เหมือนมีความร้อนมันแผ่ออกมาจากตัวอ่ะ โทนหยุดแปปนึง แล้วเหมือนจะก้มไปหยิบหน้า mask ที่อยู่ใต้หมอนขึ้นมาอ่ะ แล้ววางผ้าที่เอาห่มเอาปิดหน้าไว้กับพื้น เงยหน้ามาอีกทีคือใส่ mask แล้ว ไอ้ลิงเดินมานิดนึงแล้วก็หยุด ตรงนั้นพ่อแม่เรายืนอยู่แหละ ไอ้ลิงบอกคุณท่านระวังด้วยครับ พ่อเราก็ขยับออกแม่เราก็ขยับออก



โทนก็พยายามจะก้มหัวแล้วเดินอ่ะ พี่แมนกระชากคอเสื้อเลยแล้วบอกเห้ยไม่ต้องก้ม เดี๋ยวหน้ามืดล้มลงอีก ไอ้ลิงก็ยังพูดอีกนะว่าผมไป Taxi ได้นะพี่แมน พี่แมนพูดแค่เดินไป พี่แมนดูดุอ่ะตอนนี้ โทนตอนนี้คือสายตาไม่ค่อยดีเลย แบบคนที่มีแต่เรื่องที่กังวลเต็มไปหมด พอเดินลงไปแล้ว เราก็สงสัยและก็เผลอพึมพำกับตัวเองว่า ทำหน้าทำตาแบบนั้นทำไม พี่แจ๋วเดินหอบพวกเครื่องนอนของไอ้ลิงบ้าอ่ะเดินมาข้างๆเราแล้วบอกว่าโทนไม่ได้กลัวอะไรหรอกค่ะน้องหมิว หน้าแบบนั้นคือคนกำลังเกรงใจแต่ทำอะไรไม่ได้มากกว่า คงคิดว่าตัวเองทำให้คนในบ้านเดือดร้อนแล้วยังไปรบกวนพี่จวบให้ไปส่งอีกน่ะค่ะน้องหมิว



เราก็ไม่รู้จะพูดยังไงดีอ่ะ เพราะรู้ว่าตัวเองคิดไปเองผิดหมดเลย พ่อบอกว่าดื้อเหมือนทศไม่มีผิดเลย . . . อ้าวพ่อเราเรียกชื่อพ่อทศห้วนๆเลยนี่ไปสนิทกันตอนไหนเนี่ย ตอนแรกยังเรียกพ่อโทนอยู่เลย แม่ก็เลยเดินมาบอกว่าเจ้าหมิว หนูอ่ะนั่งรถมากับเจ้าโทนนานสองนาน เดี๋ยวไปกินยากันไว้หน่อยนะลูก เจ้าโทนใส่ mask ไหมตอนไปรับหนู หนูบอกค่ะใส่ค่ะ แม่ถามอีกว่าเจ้าโทนไอไหมในรถ เราบอกไม่เลยค่ะแม่ เราพูดแล้ว... ก็บอกว่ากลั้นตลอดทางเลยค่ะ อยู่ดีๆก็สงสารโทนจังเลย กลั้นแบบนั้นมันทรมานคอแย่เลย



แม่บอกอื้มงั้นก็ไม่น่าห่วงนะ แต่ไปกินยากันไว้หน่อยก็ดีนะ เราก็ตอบค่ะไปนั่นแหละ เนี่ยคิดดูนะเราคุยกับแม่กับพี่แจ๋วเกือบนาที แต่โทนยังเดินไม่พ้นประตูบ้านเลย นี่หมดแรงขนาดไหนอ่ะ เราเลยรีบลงไปดูอ่ะ แล้วคือแบบทุกคนเคยป่ะ แบบว่าทำอะไรไม่ถูกอ่ะก็ พี่แมนเดินคุมเชิงตามอยู่อย่างนั้น ส่วนโทนก็เดินเหมือนไม่ค่อยมีแรง เราก็ไม่กล้าเข้าไปอ่ะ



จนมาถึงหน้าบ้านพี่จวบก็มารอรับแล้ว โทนยกมือไหว้อีกแล้วบอกขอโทษนะพี่จวบรบกวนซะดึกเลย พี่จวบบอกไม่เป็นไร พี่จวบใส่ mask มาแล้วนะ โทนเปิดประตูขึ้นไปแล้วคือเหมือนหมดแรงจะทรงตัวอ่ะ คือทิ้งตัวไปแล้วคือแบบนั่งพิงเบาะหลังแหงนหน้าแล้วหอบแฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก คือหอบแบบชนิดที่ว่าวิ่งมา 10 กิโลเมตรยังไม่เคยหอบหนักขนาดนี้อ่ะ เราแบบตกใจทำอะไรไม่ถูกเลย ปกติถ้าอยู่ต่อหน้าพ่อแม่เรา โทนจะพยายามทำตัวนิ่งๆ เรียบๆร้อยๆนะ



แต่ว่านี่คือแบบปล่อยเลยอ่ะ นั่งพิงเบาะรถหอบหายใจแฮ่กๆๆๆ เหมือนเหนื่อยมากๆ พี่จวบบอกว่าเดี๋ยวเปิดหน้าต่างไว้ให้ลมพัดเอานะ โทนคือแบบหอบแฮ่กๆๆๆ อย่างเดียวเลย เหมือนตอบอะไรไม่ไหวอ่ะ พี่แมนเมื่อกี้วิ่งขึ้นไปข้างบน ตอนนี้วิ่งลงมาแล้ว แล้วก็หยิบพวกกระเป๋าเงินของโทนลงมาอ่ะ แล้วพี่แมนก็บอกพี่จวบไปโรงพยาบาล - ชื่อโรงพยาบาล - นะ ซึ่งมันเป็นโรงพยาบาลเอกชนที่บ้านเราไปใช้บริการประจำเวลาตรวจสุขภาพ



โทนได้ยินชื่อแล้วเหมือนแบบจะพูดอะไรสักอย่างอ่ะตอนนั้นเราจ้องโทนตลอดเลยนะ แล้วโทนก็บอกว่าไปโรงพยาบาล - ชื่อโรงพยาบาล - ก็พอแล้วพี่แมน แล้วทุกคำพูดคือมีแต่ความเหนื่อยแฝงอยู่อ่ะ โทนบอกผมมีบัตร 30 บาทอยู่ พี่แมนบอกเห้ยเงียบๆแล้วพักไปได้แล้วพูดมากจังวะวันนี้ จะเกรงใจอะไรก็ให้มันมีลิมิตบ้าง


ดูพี่แมนคงหงุดหงิดนิดแปลกๆอ่ะ  แล้วพี่แมนก็เอาเงินให้พี่จวบแล้วบอกว่าถ้าต้องซื้ออะไรกะทันหันซื้อได้เลยนะพี่จวบ ถ้าหมอถามว่ามีอาการอะไรบ้างก็บอกไป ว่ามีไข้สูง หนาวสั่น ไอ  มีอาการเหนื่อยหอบ หายใจลำบาก อ้วกไป 1 ครั้ง วัดไข้ล่าสุดได้ราวๆ 39.3  เดี๋ยวถ้าผมเสร็จธุระตรงนี้แล้วผมจะรีบตามไป คือหน้าพี่แมนแบบไม่ค่อยดีอ่ะ เรารู้ว่าคงอยากตามไป แต่ก็มีงานอยู่แน่ๆ แล้วพ่อเราก็บอกว่าเอาชื่อของชั้นเป็นเจ้าของไข้เลยนะจวบ พี่จวบตอบครับคุณผู้ชาย แล้วก็ขึ้นรถและออกไปเลย


พี่แมนก็เท้าเอวมองรถแล่นออกไปถอนหายใจดังฟู่วว เราก็ทำอะไรไม่ถูกนะ โทนไปรับเราทั้งๆที่ป่วย แล้วเมื่อกี้เรายังชวนไปหาอะไรกินอีก ที่อยากกลับคงอยากกลับมาพัก ทำไมเราแย่แบบนี้นะ พี่แมนก็เดินขึ้นบ้านไปอีก เราก็เดินตามไปนะ คือไม่รู้ว่าคิดอะไรเลยถามไปว่า พี่แมนไม่ตามไปเหรอ พี่แมนหันมาบอกว่าเดี๋ยวอาเคย์จะติดต่อมาอีกครั้ง ต้องรอคุยกับเขาก่อน เราเดินตามพี่แมนแล้วถามว่าพี่แมนโรงพยาบาลที่โทนจะไปอ่ะที่ไหนเหรอ พี่แมนบอกจะที่ไหนก็ช่างมันเถอะ พี่แค่อยากให้ไปโรงพยาบาลที่ไว้ใจ ไม่ใช่ว่าพอไปตอนดึกๆแล้วเหมือนไปรบกวนเวลานอนของเจ้าหน้าที่ ต้องมาร้องขอให้ดูอาการคนไข้น่ะ


หรือว่าแกอยากให้มันต้องนอนรอดูอาการกว่าจะได้รักษาน่ะ เราส่ายหน้าเลยบอกเปล่า.... พี่แมนบอกอย่างน้อยไปโรงพยาบาลที่เราใช้บริการ เราก็ไว้ใจได้รับการรักษาทันทีที่ไปถึง ชื่อของบ้านเราก็อยู่ในฐานข้อมูลโรงพยาบาลอยู่แล้วด้วย ก็คงสะดวกกว่าปกติ เราก็เงียบนะพอพี่แมนพูดออกมาแบบนี้ พี่แมนก็บอกว่าแกก็ไปพักผ่อนเถอะ นั่งรอนั่งกังวลก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก ไปกินยาดักเอาไว้ด้วยแล้วถ้ามีอาการไม่ดีก็รีบบอกด้วยล่ะ



พี่แมนรีบเดินไปที่ห้องทำงานเลยนะตอนนั้น พ่อกับแม่ก็เดินมาบอกอีกว่า กินข้าวแล้วกินยาดักไว้ด้วยนะเจ้าหมิว เราก็ตอบค่ะ ท่านทั้งสองก็เดินกลับไปที่ห้องนั่นแหละ . . . เรา.... ทำเสียเรื่องอีกแล้ว


 

เดวค่อยไปเยี่ยมก้อได้ พี่หมิวต้องดูแลให้ดีนะ โอกาสมาแล้ว

ตกลงว่าคนในบ้านเค้ารู้จักโทนกันอย่างดีทั้งพ่อทั้งพี่ แต่เจ๊ไม่ค่อยจะรู้อะไรเกี่ยวกับเจ้าโทนเลยเนอะ  รู้แค่ถูกใจอะนะ

โทนมีไข้สูงแต่มีสติรับรู้ได้ดีจัง

อย่ากังวลเจ้ เช้าค่อยไปเยี่ยม

ถึงจะเทพแค่ไหน แต่ก็แพ้เรื่องสุขภาพอยู่ดี

ไข้หวัดใหญ่ ไข้เลือดออก เป็นอะไรที่ทรมานจริง ๆ เป็นทีเรานอนนานเป็นสัปดาห์..

กระวนกระวายจะนอนหลับลงไหมหนอ.. ยิ่งคิดว่าส่วนนึงเป็นเพราะตัวเองด้วย

เจ้หมิวนะเจ้หมิวทำเอาว่ามี่สามีแย่เลย

แข็งแรงปานนั้น ยังป่วยจนได้
พี่หมิวได้โอกาสง้อแล้วนะ

อาการป่วยของโทนหนักอยู่แต่ยังมีสติตลอดแต่ยังติดเกรงใจกลัวค่ารักษาเเพง..

ถึงจะเทพแค่ไหน แต่ก็แพ้เรื่องสุขภาพอยู่ดี

คนไม่มีเงินเค้าไม่อยากใช้จ่ายให้เปลือง ถึงต้องทนกับโรงพยาบาลรัฐ

แล้วอย่างนี้จะได้ไปเยี่ยมหรอป่าวเนี่ย

ก็เจ้หมิวไม่รู้นิ เจ้เมา
แต่ตอนนี้คงหายเมาแล้ว