พูดคุยก่อนอ่าน : และตบท้ายด้วยตอนที่ 5 กับฉากเลิฟซีนเวอร์ชั่นย่อ (ฉบับเต็มมี 3 Parts ครับ ยาวมาก) เพื่อให้ทุกคนได้ลองอ่านกัน โดยมีข้อแม้อย่างเดียวก็คือ คอมเมนต์แลกกันครับ ถ้าติดใจทุกคนสามารถติดตามผลงานของผมได้จากลิงค์ด้านล่าง บอกไว้ก่อนว่าเป็นฉบับย่อจริง ๆ นะครับ ตัวเต็มยาวกว่านี้ รายละเอียดเยอะกว่านี้



ฉบับเต็มยังไม่จบนะครับ หมอสาวกับลุงยามจะมีความยาวทั้งหมด 10 ตอน (ยังไม่รวมตอนพิเศษ) ซึ่งผมจะพยายามปั่นให้จบภายในเดือนนี้ครับ และหลังจากที่ผมเคลียร์ธุระส่วนตัวที่ ตจว.เสร็จ ผมจะกลับมาเขียนเกมรักและนิยายเรื่องอื่น ๆ ที่คั่งค้างต่อครับ

**แนะนำให้อ่านสักหน่อย สำหรับประเด็นต่าง ๆ ที่รีดเดอร์สงสัย ว่าทำไมหมอแอมป์ยอมง่ายจัง? แล้วถ้าหมอแอมป์รู้ว่า กกน.โดนลุงยอดขโมยไปเธอจะรู้สึกยังไง มันจะมีเฉลยในฉบับเต็มน่ะครับ ซึ่งทุกคนสามารถติดตามฉบับเต็มได้ทาง Tunwalai และ Fictionlog ซึ่งผมจะพูดถึงในตอนต่อ ๆ ไป**





################

ความเดิมจากตอนที่แล้ว




ยอดยิ่งเดินตรงเข้าไปเพื่อช่วยเขมภัสสร์ ที่กำลังถูกกลุ่มวัยรุ่นขี้ยาฉุดไปทำมิดิมีร้าย โดยไม่คำนึงถึงวัย สังขาร และจำนวนของอีกฝ่ายที่มากกว่าเลยแม้แต่น้อย สิ่งเดียวที่ตาเฒ่าคิด คือต้องช่วยเหลือหมอแอมป์จากกลุ่มอันธพาลพวกนี้ให้ได้ก่อนเป็นอันดับแรก

แต่ชีวิตจริงมันไม่ใช่ละครหลังข่าว ลุงยอดไม่ใช่พระเอกนักบู๊ยุคเก่าอย่าง มิตร ชัยบัญชา หรือ สมบัติ เมทะนี สุดท้าย แทนที่จะเข้าไปช่วยเหลือนางเองอย่างเขมภัสสร์ กลับกลายเป็นว่า ตัวลุงยอดถูกกลุ่มเด็กวัยรุ่นขี้ยากลุ่มนั้นรุมกระทืบแทนซะอย่างนั้น

"ใช้อาวุธเหรอวะ!!" จิ๊กโก๋รายหนึ่งดึงท่อนไม้จากมือของลุงยอดเอาไว้ได้ "จับไอ้แก่นี่ไว้!!"

"โอ้ยย!! โอ้ย!!!" ลุงยอดถูกจับตรึงแขนเอาไว้ ก่อนที่จะโดนไอ้หัวโจกที่แย่งเอาท่อนไม้มาจากมือของลุงยอดมาฟาดเข้าที่หน้าท้องเข้าไปดังปั๊ป!!

"เก๋าเหรอวะลุง!!!?? ห๊ะ!! เก๋าเหรอ!!!??" ไอ้เด็กหัวโจกคนนั้นฟาดท้องลุงยอดด้วยท่อนไม้ "เก๋าเหรอ!!?? เสือกอะไรกับเรื่องของเด็ก ๆ วะ!!??"

"ลุงยอด!!! นี่!!! ปล่อยนะ!!??" เขมภัสสร์ตกใจมาก เมื่อเห็นลุงยอดถูกกลุ่มวัยรุ่นขี้ยารุมซ้อม "นี่!! มันจะมากไปแล้วนะ!!! ไม่กลัวกฎหมายบ้านเมืองกันเลยหรือไง!!?? ห๊ะ!!!"

"ไอ้แก่? กูถามมึงจริง ๆ นะ มึงเป็นอะไรกับพี่สาวคนนี้กันแน่วะ?" ไอ้เด็กหัวโจกคนนั้นถาม "ลูกมึง? หรือว่าเมียมึง?"

"ฮ่า ๆ ๆ ๆ" พอได้ยินแบบนี้ แก๊งเด็กวัยรุ่นอันธพาลอีกสามคนที่เหลือก็หัวเราะร่วนด้วยความชอบใจ ในขณะที่ลุงยอดกำลังยืนขาอ่อนด้วยความจุก ส่วนเขมภัสสร์ ก็พยายามดิ้นและร้องขอความช่วยเหลือ

"เป็นอะไรก็ช่างเถอะว่ะ" ลุงยอดยังไม่ยอมแพ้ "พวกมึงคิดว่าทำแบบนี้แล้ว พ่อแม่มึงจะดีใจเหรอวะ? ไม่เรียนหนังสือ ทำตัวเป็นกุ้ยอันธพาล เป็นภาระสังคม พวกมึงภูมิใจกับชีวิตแบบนี้มากเลยใช่ไหม?"

"อ้อ!! มึงกล้าสอนกูเหรอวะ?" ไอ้เด็กหัวโจกเค้นหัวเราะ ก่อนฮุคขวาเข้าไปที่โหนกแก้มของลุงยอด "มึงเป็นใครมาสอนกูวะไอ้แก่!! พวกมึง!! กระทืบไอ้แก่นี่สังสอนสักหน่อยซิ!!"

"ผลั่ก!!! ผลั่ก!! ผลั่ก!!"

"โอ้ยยย!! โอ้ยยย!! โอ้ยยย!!"

"ลุงยอด!! ลุงยอด!!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!" เขมภัสสร์ร้องลั่นจนเด็กที่รั้งตัวไว้สองคนเริ่มใจคอไม่ดี "ปล่อยนะ!!! ช่วยด้วยค๊า!!! มีคนถูกทำร้าย!!! ใครก็ได้ช่วยที!!!"

"เฮ้ยย!!! ทำอะไรกันวะ!!??" แล้วทันใดนั้น ก็มีกลุ่มนักวิ่งที่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย วิ่งกรูเข้ามาเพื่อช่วยเหลือลุงยอดและหมอแอมป์ "หยุดนะโว้ย!!"

กลุ่มวัยรุ่นขี้ยาทั้งสี่คน เมื่อเห็นท่าไม่ดี จึงรีบวิ่งหนีแตกกระเจิงทางใครทางมัน ทิ้งไว้ก็เพียงแค่ลุงยอด ที่นอนคุดคู้อยู่บนถนน และหมอแอมป์ ที่รีบวิ่งเข้าไปดูอาการอีกฝ่ายทันที

"โอ้ยยยย..." ลุงยอดในสภาพอ่วมทั้งตัว เลือดกบปากร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด "หมอ...หมอไม่เป็นอะไรนะครับ?"

"แอมป์ไม่เป็นอะไรค่ะลุงยอด!!" เขมภัสสร์รีบตรวจดูอาการหนุ่มใหญ่ด้วยความเป็นห่วง ก่อนหันไปบอกกลุ่มนักวิ่งที่เข้ามาช่วยเหลือให้รีบพาลุงยอดไปส่งโรงพยาบาล "ขอบคุณนะคะทุกคนที่มาช่วย แต่เดี๋ยวช่วยพาลุงไปส่งที่โรงพยาบาลก่อนได้ไหมคะ?"



"ได้ครับ" กลุ่มนักวิ่งออกกำลังกายที่เป็นพลเมืองดี รีบเข้าไปช่วยหิ้วปีกลุงยอด เพื่อพาไปส่งโรงพยาบาลทันที

.............................

สองวันต่อมา...

ลุงยอดถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาล ที่เดียวกับที่เขมภัสสร์ทำงาน และภายหลังเธอได้เข้าแจ้งความดำเนินคดีกับกลุ่มวัยรุ่นอันธพาลทั้งสี่กับทางเจ้าหน้าที่ตำรวจ ที่ภายหลังสามารถจับกุมตัวผู้ก่อเหตุทั้งหมดมาดำเนินคดีได้ภายในเวลาเพียงคืนเดียว เพราะกลุ่มวัยรุ่นอันธพาลกลุ่มนี้ มักก่อเหตุแบบนี้อยู่เป็นประจำ โดยมักจะเลือกเหยื่อที่เป็นผู้หญิง ที่ชอบมาวิ่งออกกำลังกายอยู่คนเดียวในสวนสาธารณะช่วงค่ำ

"เป็นยังไงบ้างคะลุง?" หมอแอมป์ในชุดเสื้อกาวน์สีขาว ได้เข้ามาเยี่ยมลุงยอด ที่กำลังนอนพักรักษาตัวในหอคนไข้รวม พร้อมกับนำของฝากติดมือมาด้วย "รู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยังคะ?"

"ดีขึ้นแล้วครับ อีกสักสองสามวัน ถ้าอาการดีขึ้น คุณหมอก็จะอนุญาตให้ลุงไปนอนพักฟื้นที่บ้านได้แล้ว" ลุงยอดตอบด้วยสภาพใบหน้าบวมเป่ง รอบดวงตาซ้ายช้ำจากอาการเลือดคั่ง "ขอบคุณนะครับที่สละเวลามาเยี่ยมลุง"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะลุง" เขมภัสสร์ยิ้ม "ถ้าไม่ได้ลุงเข้ามาช่วย แอมป์คงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้แน่ ๆ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ที่ยอมเจ็บตัวเพื่อช่วยแอมป์เอาไว้น่ะคะ"

"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณหมอ" ยอดยิ่งที่นอนพักรักษาตัวตอบ "ถึงรู้ว่าจะต้องเจ็บตัวแค่ไหน แต่ลุงก็ยินดีเสมอ เพื่อคุณหมอนะครับ"

"ค่ะ..." หมอแอมป์เริ่มรู้สึกแปลก ๆ กับคำพูดของหนุ่มใหญ่ที่นอนพักรักษาตัว ที่ดูเหมือนจะแอบหยอดหวานใส่เธอ แต่ด้วยความเป็นคุณหมอ เลยทำให้เธอเบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่นแทน "แล้วนี่มีญาติ ๆ มาเยี่ยมลุงบ้างหรือเปล่าคะเนี่ย?"
"ไม่มีเลยครับ" ลุงยอดตอบ "ลุงไม่มีญาติพี่น้อง ไม่มีลูกหลาน ไม่มีครอบครัวเลย"

"ตายจริง..." พอได้ยินแบบนี้ เขมภัสสร์ก็เริ่มรู้สึกเป็นห่วง พลางคิดในใจว่าลุงยอดใช้ชีวิตอยู่ได้ยังไงกัน "แล้วนี่ลุงพักอยู่กับใครละคะเนี่ย?"

"ลุงเช่าบ้านอยู่คนเดียวครับคุณหมอ" แล้วยอดยิ่ง ก็พรั่งพรูเรื่องส่วนตัวของตัวเองให้เขมภัสสร์ได้ฟัง "สมัยหนุ่ม ๆ ลุงเคยมีเมีย แต่เมียลุงนอกใจลุงไปมีคนใหม่ แถมยังเชิดเอาเงินลุงไปเป็นแสน จนลุงไม่เหลืออะไร ลุงเองก็เกือบคิดสั้นฆ่าตัวตาย ทุกอย่างจะได้จบ ๆ ไป แต่สุดท้ายลุงก็ไม่กล้า ก็เลยกัดฟันสู้ชีวิตเรื่อยมาจนถึงตอนนี้ แล้วก็ไม่คิดที่จะมีเมียอีกเลยน่ะครับคุณหมอ"

"น่าสงสารจัง..." หมอแอมป์รู้สึกสงสารลุงยอดมาก ที่ไม่มีญาติพี่น้องเลยแม้แต่คนเดียว "แล้วลุงใช้ชีวิตยังไงละคะเนี่ย? อยู่ตัวคนเดียวแบบนี้มาตลอด แถมลุงอายุก็มากแล้ว ถ้าลุงเกิดล้มป่วยขึ้นมา ใครจะดูแลลุงละคะ?"

"มันคงเป็นกรรมของลุงนะครับคุณหมอ" ตาเฒ่าพูดด้วยท่าทางปลงตก "ไม่ต้องห่วงลุงหรอกครับคุณหมอ ลุงดูแลตัวเองได้"

"เอางี้แล้วกันคะ!!" แล้วเขมภัสสร์ก็เอ่ยปากพูดขึ้นมา "เดี๋ยวแอมป์จะลองติดต่อสอบกับพยาบาลที่นี่ ว่าพอมีใครว่าง จะได้ไปช่วยดูแลคุณลุง แบบนี้ดีไหมคะ?"

"อย่าลำบากเลยครับคุณหมอ" ยอดยิ่งปฏิเสธ "ลุงอาศัยอยู่ในบ้านเช่าเล็ก ๆ แถมยังอยู่ในดงสลัม มันไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไร คุณหมอไม่ต้องลำบากหรอกนะครับ แค่นี้ลุงก็ซาบซึ้งกับน้ำจิตน้ำใจของคุณหมอมาก ๆ แล้วครับ อย่าลำบากอะไรเพื่อลุงอีกเลยนะ"

"ค่ะ..." หญิงสาวได้แต่ยืนถอนหายใจ ด้วยความรู้สึกผิด ที่ตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้ลุงยอดต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ และที่สำคัญ ลุงยอดเองก็ไม่มีญาติพี่น้องหรือลูกหลาน ที่จะมาคอยช่วยดูแลในยามแกเจ็บป่วยแบบนี้ "จะเอาแบบนั้นก็ได้ แต่ถ้าลุงยอดต้องการความช่วยเหลือยังไง ลุงยอดติดต่อมาที่แอมป์ได้ตลอดนะคะ"

แล้วเขมภัสสร์ ก็หยิบเอานามบัตรของตัวเองพร้อมเบอร์ติดต่อออกมาจากกระเป๋าสตางค์ แล้วยื่นให้ลุงยอดที่นอนพักรักษาตัวอยู่

"ขอบคุณที่เป็นธุระให้ลุงทุกอย่างนะครับคุณหมอ" ยอดยิ่งรับนามบัตรจากเขมภัสสร์ พร้อมกับพนมมือไหว้แสดงความขอบคุณและอวยพรอีกฝ่าย "ขอให้หน้าที่การงานของคุณหมอเจริญรุ่งเรือง ขอให้คุณหมอมีสุขภาพแข็งแรง คิดสิ่งใดสมหวังดั่งใจปรารถนานะครับ"

"ขอบคุณค่ะลุง!!" หมอแอมป์พนมมือรับศีลรับพรจากลุงยอดที่อาวุโสกว่า "แอมป์ก็ขออวยพรให้ลุงยอดสุขภาพแข็งแรง หายเร็ว ๆ และกลับมาทำงานได้ตามปกตินะคะ พักผ่อนเยอะ ๆ นะคะลุงยอด เอาไว้ถ้าแอมป์ว่าง ๆ แอมป์จะแวะมาเยี่ยมนะคะ"

"ขอบคุณนะครับคุณหมอ" ลุงยอดพนมมือไหว้หมอแอมป์ที่ขอลากลับไปทำงานพร้อมกับรอยยิ้ม

ถึงแม้จะต้องนอนซมอยู่ในโรงพยาบาล แต่หัวใจของตาเฒ่าก็พองโต เลือดภายในกายไหลเวียนสูบฉีด รู้สึกมีชีวิตชีวาอีกครั้ง บางทีนี่อาจเป็นความรัก และยิ่งได้เห็นความเอื้ออาธรณ์และไม่ถือตัวของหมอแอมป์ มันก็ยิ่งทำให้ชีวิตของลูกผู้ชายวัยใกล้หกสิบปีอย่างลุงยอด มันกลับมามีความหมายอีกครั้ง

อยากจะมีลมหายใจต่อไป อยากจะมีชีวิตต่อไป เพื่อได้เฝ้าดูหมอแอมป์ตลอดไป ขอบคุณที่ทำให้ชีวิตของลุงมีความหมายนะครับ คุณหมอ

"ฮัลโหล?" ตัดมาที่ฝั่งของเขมภัสสร์ หลังจากกลับมาถึงที่ห้องทำงาน ร.อ.ภาคิน ก็โทรศัพท์เข้ามา "มีธุระอะไรเหรอคะพี่โอ๋?"

"พักนี้เราไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะครับน้องแอมป์" ทหารอากาศหนุ่มอ้อนแฟนสาว "เย็นนี้ว่างไหมครับ? พี่จะชวนเราไปดินเนอร์ด้วยกัน"

"ขอโทษทีนะคะพี่โอ๋" หมอแอมป์ปฏิเสธอย่างสุภาพ "ช่วงนี้แอมป์งานยุ่งมากเลยคะพี่"

"แย่จัง..." ผู้กองโอ๋รู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง แต่ก็เข้าใจดี ว่าภาระหน้าที่ของแฟนสาวมันหนักอึ้งแค่ไหน "ยังไงก็อย่าโหมงานหนักนักนะครับ ดูแลสุขภาพด้วย พี่เป็นห่วงเรานะ และอย่าลืมว่าวันเสาร์ เรามีนัดกันที่สโมสรทหารอากาศ"

"ค่ะพี่โอ๋" เขมภัสสร์ตอบ "แอมป์ไม่ลืมแน่นอนค่ะ ไว้เจอกันวันเสาร์นะคะพี่"

หลังจากกดวางสาย หญิงสาวก็นั่งเอนตัวนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเองและลุงยอด และอดรู้สึกเป็นห่วงอีกฝ่ายไม่ได้

"ลุงยอดนี่น่าสงสารจริง ๆ นะ" เขมภัสสร์บอกกับตัวเอง "ไม่มีลูกหลานญาติพี่น้องเลยแม้แต่คนเดียว ลุงยอดใช้ชีวิตยังไงขอแกนะ เอาไว้ถ้ามีโอกาส เราน่าจะแวะไปเยี่ยมลุงแกที่บ้านสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน..."

หมอแอมป์เหลือบมองปฏิทิน และคาดว่าวันศุกร์ที่จะถึงนี้ ลุงยอดก็น่าจะได้รับอนุญาตให้กลับไปพักฟื้นที่บ้าน ก็เลยตัดสินใจว่าหลังเลิกงาน จะแวะไปเยี่ยมลุงยอดที่บ้านสักหน่อย โดยอาศัยถามข้อมูลจากหัวหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัยที่คอนโดมิเนียมของเธอนั่นเอง

.............................

ช่วงบ่ายวันศุกร์...

"เดี๋ยววันนี้แอมป์กลับก่อนนะคะพี่ พอดีมีธุระน่ะคะ" เขมภัสสร์เดินสะพายกระเป๋าและถุงขนมที่ซื้อจากห้องสหกรณ์ของโรงพยาบาล เพื่อบอกลาพยาบาลที่เฝ้าหน้าเคานเตอร์ประชาสัมพันธ์ "แล้วเจอกันวันจันทร์นะคะ"

หลังจากร่ำลาพยาบาลที่เข้าเวรห้องพยาบาล เขมภัสสร์ก็เดินตรงไปที่ลานจอดรถ เพื่อขับรถยนต์ Mazda 3 รุ่นปี 2012 สีแดง เพื่อมุ่งหน้าไปเยี่ยมลุงยอด ที่ทางโรงพยาบาลอนุญาตให้กลับไปพักรักษาตัวที่บ้านได้แล้ว

"เฮ้อ!!! ศุกร์หรรษา!!" ถึงแม้จะเลิกงานก่อน แต่สุดท้าย หมอแอมป์ก็ต้องพบกับปัญหาการจราจรติดขัดภายในกรุงเทพอยู่ดี โดยเฉพาะเมื่อวันนี้เป็นวันศุกร์สุดสัปดาห์ "ติดได้ติดดี!!"

"แค่อยากให้เธอได้รู้ อยากให้เธอลอง เธออาจจะยังไม่พร้อม จะยอมรักใครจริงสักคน..."


ทันใดนั้น เสียงริงโทนโทรศัพท์ของเขมภัสสร์ก็ดังขึ้น เป็นสายเรียกเข้าจากนายพลขจรเกียรติ คุณพ่อของเธอ หญิงสาวรีบเสียบอุปกรณ์บลูทูธเพื่อคุยโทรศัพท์ระหว่างการขับรถ

"ฮัลโหล? มีธุระอะไรกับแอมป์เหรอคะพ่อ?"

"ไม่มีอะไรหรอก พ่อแค่จะโทรมาเตือนเราอีกรอบ พรุ่งนี้อย่าลืมนะ"

"ค่ะพ่อ..." เขมภัสสร์พยักหน้า "พรุ่งนี้ 9 โมงเช้า แอมป์จะขับรถเข้าไปรับคุณพ่อกับคุณแม่นะคะ"

'แต่งตัวให้สวย ๆ นะลูก เอาให้สวยเช้งเลยนะ" นายพลแห่งกองทัพอากาศเอ่ยปากแซวลูกสาว "พรุ่งนี้ลูกก็จะได้เปิดตัวเจ้าโอ๋กับญาติผู้ใหญ่ในกองทัพแล้ว อย่าลืมละ"

"ค๊าพ่อ!!!" หมอแอมป์ตอบ "ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ แอมป์ไม่ทำให้คุณพ่อกับคุณแม่อับอายแน่นอน"

"เรื่องนั้นพ่อกับแม่ไม่ห่วงหรอก" ขจรเกียรติตอบ "แอมป์ ยังไงลูกก็อย่ามัวแต่ทำงาน จนลืมพี่โอ๋ละ เดี๋ยวพี่โอ๋ก็น้อยใจแย่หรอก"

"แอมป์กับพี่โอ๋ก็โต ๆ กันแล้วนิคะพ่อ" เขมภัสสร์ร่นคิ้ว แตะเบรกกะทันหัน เมื่อมีรถมอไซค์รับจ้างเลี้ยวตัดหน้ารถของเธอในชั่วโมงเร่งด่วนบนท้องถนน "แย่จัง!!"

"อะไรแย่เหรอลูก?" นายพลแห่งกองทัพอากาศสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น "ที่ว่าแย่หมายถึงใคร? พ่อหรือเจ้าโอ๋?"

"ไม่ใช่ค่ะ!!" หมอแอมป์รีบปฏิเสธ "พอดีแอมป์กำลังขับรถกลับคอนโด รถมันติด แล้วทีนี้ก็มีรถมอไซค์รับจ้างมันเลี้ยวตัดหน้ารถแอมป์น่ะคะ ไม่มีมารยาทในการใช้รถใช้ถนนเลย!!"

"โอเค ๆ" พอได้ยินแบบนี้ ขจรเกียรติผู้เป็นพ่อก็โล่งอก เพราะนึกว่าลูกสาวกำลังต่อว่าตนเองหรือว่าที่ลูกเขยในอนาคตอย่างภาคิน "ขับรถอยู่เหรอลูก งั้นพ่อไม่รบกวนแล้ว ยังไงก็ระมัดระวังหน่อยก็แล้วกัน พรุ่งนี้เจอกันนะลูก"

"ค่ะพ่อ" เขมภัสสร์กดวางสาย ก่อนที่จะตั้งสติขับรถมุ่งหน้าไปเยี่ยมลุงยอดที่บ้านเช่าของแกในชุมชนแออัดแห่งหนึ่ง ณ ใจกลางกรุงเทพมหานคร

.............................

ชุมชนแออัดแห่งหนึ่ง ใจกลางกรุงเทพ...

เขมภัสสร์กำลังเดินเข้าไปในตรอกซอยแคบ ๆ ภายในชุมชนแออัด ที่มีบ้านเรือนอยู่ติดกัน ด้วยรูปร่างหน้าตาที่ดูเป็นลูกผู้ดีมีสกุล เลยทำให้ชาวบ้านแถวนั้น ต่างจ้องมองคุณหมอด้วยความสงสัยว่าเธอเป็นใคร และมาทำอะไรในดงสลัมแห่งนี้



หญิงสาวเองก็รู้สึกกลัวอยู่บ้าง เพราะสายตาของชาวบ้านแต่ละคนที่มองเธอ มันดูเหมือนว่าเธอเป็นตัวประหลาด และโดยเฉพาะกับพวกผู้ชาย ทั้งหนุ่ม ๆ และรุ่นใหญ่ ที่มองเธอตาเป็นมัน

"ผู้หญิงคนนี้เป็นใครวะ? โคตรสวยเลย?"

"น่าจะเป็นลูกผู้ดีมีสกุล มาทำอะไรในนี้เนี่ย?"

"ตูดกลมดีจริง ๆ แม่คุณเอ้ยย!!"

สารพัดคำซุบซิบนินทาที่ดังไล่ลังเขมภัสสร์ดังขึ้น แต่หญิงสาวยังตั้งสติ และเดินมุ่งหน้าต่อไป จนในที่สุด ก็ได้พบกับบ้านเช่าที่เป็นห้องแถวเล็ก ๆ ที่ลุงยอดอาศัยอยู่

"ก๊อก ๆ" เขมภัสสร์เคาะประตูเรียก "ลุงยอดคะ? อยู่ไหมคะลุง? แอมป์มาเยี่ยมค่ะ"

"หมอแอมป์เหรอครับ?" แล้วทันใดนั้น ประตูบานไม้เก่า ๆ ก็เปิดออก พร้อมกับลุงยอด ที่อยู่ในสภาพเปลือยท่อนบน ส่วนท่อนล่างก็มีเพียงแค่กางเกงขาสั้นเก่า ๆ สวมอยู่ "มาถึงนี่ได้ยังไงครับเนี่ย?"

"เอ่อ..." เขมภัสสร์รีบเบือนหน้าหนีออกเล็กน้อยด้วยความเขิน เมื่อเห็นว่าลุงยอดอยู่ในสภาพแบบนั้น "พอดีแอมป์แวะมาเยี่ยม แล้วก็ซื้อขนมมาฝากน่ะคะ"

"ไม่น่าลำบากมาถึงที่นี่เลยนะครับคุณหมอ" ยอดยิ่งเองก็เกรงใจ ที่หมอสาวยังอุตส่าห์ขับรถมาหาแกถึงบ้าน "แล้วนี่คุณหมอรู้ว่าบ้านลุงอยู่ที่ไหนได้ยังไงครับเนี่ย?"

"ก็ไปถามหัวหน้ายามมาน่ะคะลุง" หมอแอมป์ตอบ "เอ่อ...ถ้าไม่รบกวน ขอแอมป์เข้าไปหน่อยได้ไหมคะ?"

"ได้ซิครับ" ลุงยอดตอบรับด้วยความยินดี "บ้านลุงมันเล็ก แล้วก็รกหน่อยนะครับ อย่าถือสาหาความกันละ ไม่รู้จริง ๆ ว่าวันนี้คุณหมอจะมาเยี่ยม ไม่อย่างนั้นลุงจะได้ทำความสะอาดบ้านซะหน่อย"

"ไม่เป็นไรค่ะลุง" หมอแอมป์ยิ้มแย้ม ก่อนยกขาขึ้นเพื่อถอดรองเท้าส้นสูงออก ก่อนที่จะเดินเข้าไปภายในบ้านของลุงยอด "รบกวนด้วยนะคะ"

"ครับ" ยอดยิ่งผายมือต้อนรับเขมภัสสร์ ที่กำลังเดินเข้ามาภายในบ้านด้วยรอยยิ้ม "ไม่เป็นไรครับคุณหมอ"

เขมภัสสร์เดินตามยอดยิ่งเข้ามาภายในบ้าน ที่เป็นบ้านไม้เก่า ๆ และแทบไม่มีเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งหรือประดับอะไร จะมีเพียงแค่โทรทัศน์ LCD ขนาด 32 นิ้ว ที่หน้าจออมสีน้ำเงินถูกวางอยู่บนชั้นไม้เก่า ๆ มีปฎิทินบอกวันเดือนปีแขวนอยู่บนฝาพนังไม้เก่า ๆ เรียกได้ว่าทุกอย่างมันเก่าไปหมด

"ขอโทษนะครับคุณหมอ" ลุงยอดผู้เป็นเจ้าของบ้านทิ้งตัวนั่งบนพื้นที่ปูด้วยเสื่อยางลายไม้ "บ้านลุงไม่มีเก้าอี้เลยสักตัว จริง ๆ ก็เคยมี เก้าอี้พลาสติกเอาไว้นั่งดูทีวี แต่มันพังไปแล้วน่ะครับ แหะ ๆ"

"ไม่เป็นไรค่ะ" หมอแอมป์หย่อนตัวนั่งพับเพียบกับพื้นไม้ด้วยความระมัดระวัง เพราะเธอใส่กระโปรงมา "ลุงยอดอยู่บ้านหลังนี้มานานเท่าไรแล้วคะเนี่ย?"

"ก็เกือบ 20 ปีแล้วละครับ" ตาเฒ่าตอบ "เอ้อ!! ลืมถามไป คุณหมอหิวน้ำไหมครับ? เดี๋ยวลุงลุกไปซื้อน้ำให้คุณหมอนะครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะลุง" เขมภัสสร์ปฏิเสธ "ที่แอมป์มาที่นี่ ก็ตั้งใจจะมาเยี่ยมลุง แล้วก็เอาขนมที่ซื้อจากสหกรณ์โรงพยาบาลมาฝากน่ะคะ"

"ลุงเกรงใจคุณหมอจริง ๆ นะครับ" ยอดยิ่งมองหมอสาวด้วยนัยน์ตาหวานเยิ้ม เป็นประกาย ด้วยความประทับใจในความเมตตาและความไม่ถือตัวของอีกฝ่าย "ลุงไม่รู้จะตอบแทนคุณหมอยังไงจริง ๆ"

"ไม่เห็นเป็นไรเลยนิคะลุง" หมอแอมป์ตอบพร้อมกับรอยยิ้ม "แอมป์ต่างหากที่ต้องขอบคุณลุงยอด ถ้าไม่ได้ลุงยอดช่วยแอมป์ไว้เมื่อวันก่อน แอมป์คงแย่แน่ ๆ ว่าแต่แผลเป็นยังไงบ้างคะลุง?"

"ก็ดีขึ้นมากแล้วละครับ" ลุงยอดเอื้อมมือแตะที่ชายโครง ที่ยังเป็นรอยฟกช้ำ ส่วนเบ้าตาซ้ายที่ฟกช้ำก็เริ่มอาการดีขึ้นตามลำดับ "แต่ก็ต้องระวังสักหน่อย จะเคลื่อนไหวอะไรยังไง ต้องช้า ๆ ใจเย็น ๆ ด้วยวัยน่ะครับคุณหมอ"

"ค่ะ..." พอได้ยินแบบนี้ เขมภัสสร์ก็รู้สึกโล่งอก ที่ยอดยิ่งไม่ได้เป็นอะไรมาก "เอ่อ...ลุงยอดคะ?"

"มีอะไรเหรอครับคุณหมอ?" ตาเฒ่าที่กำลังหยิบกระปุกใส่ยาเส้นหันควับกลับมา เมื่อได้ยินหมอแอมป์เรียก

"ขอแอมป์ถามเรื่องส่วนตัวหน่อยนะคะ อย่าหาวาละลาบละล้วงเลยนะคะ คือแอมป์สงสัยจริง ๆ" หมอแอมป์ทำหน้าจริงจัง "เงินเดือนพนักงานรักษาความปลอดภัยเท่าไร แล้วค่าเช่าบ้านตกเดือนละเท่าไรคะเนี่ย? ลุงน่าจะมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีกว่านี้ไม่ใช่เหรอ?"

"เงินเดือนยามแก่ ๆ อย่างลุงแค่ 12,000 ครับ ตอนสมัครงาน เขารับวุฒิ ม.6 แต่ลุงมีแค่วุฒิ ม.3 สมัยวัยรุ่นลุงเกเรไปหน่อย เลยเรียนไม่จบ แหะ ๆ" ยอดยิ่งหัวเราะให้กับชีวิตที่น่ารันทด "ส่วนค่าเช่าบ้าน ก็ตกเดือนละ 6,000 ไม่รวมค่าน้ำค่าไฟ ส่วนที่เหลือก็เป็นค่าน้ำมัน ค่ากินค่าใช้น่ะครับ"

"โถ...น่าสงสารแย่" เขมภัสสร์ ที่เติบโตมาในครอบครัวที่มีฐานะ พอได้ยินแบบนี้ก็นึกสงสารยอดยิ่ง "แล้วลุงไม่รู้สึกลำบากบ้างเหรอคะ? ที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ในบ้านเช่าเก่า ๆ แบบนี้น่ะ?"

"ไม่เลยครับหมอ" ยอดยิ่งกำลังมวนยาสูบ พร้อมกับร่ายยาวถึงการใช้ชีวิตของตัวเอง "ลุงชินแล้ว ใช้ชีวิตแบบเรียบง่าย มีแค่สิ่งที่จำเป็น แค่บ้านให้ซุกหัวนอน มีทีวีให้ดู แล้วก็รถมอเตอร์ไซค์เอาไว้ขับไปทำงาน แค่นี้ลุงก็พอใจแล้วละครับ"

"ลุงยอดคะ" ด้วยความสงสาร ว่าแล้วเขมภัสสร์ก็เอื้อมตัวหยิบกระเป๋าแบรนด์เนมขึ้นมา รูดซิปออกเพื่อนำกระเป๋าสตางค์ออกมา "แอมป์อยากช่วยลุงยอดจริง ๆ ค่ะ นี่คะลุง"

"อย่าทำแบบนี้เลยครับคุณหมอ" ลุงยอดเห็นแบงค์พันจำนวนห้าใบจากหมอแอมป์ ที่หยิบยื่นมาให้ด้วยความปรารถนาดี "ลุงรับเงินจำนวนนี้ไม่ได้จริง ๆ ครับ"

"ลุงยอดคะ อย่าดื้อซิ!!" เขมภัสสร์ค่อย ๆ ลุกขึ้นและคุกเข่าคลานเข้าไปหาตาเฒ่าผู้เป็นเจ้าของบ้าน "รับไปนะคะลุง ลุงช่วยชีวิตแอมป์เอาไว้ อย่าเกรงใจเลยนะ"

"ลุงรับไม่ได้จริง ๆ ครับ!!" ถึงจะจนและต่ำต้อยยังไง แต่ลุงยอดก็ยังยืนกรานคำเดิม "อย่าทำแบบนี้เลยนะครับหมอ!! ลุงอาจจะจน แต่ลุงก็ไม่ได้เป็นคนเห็นแก่เงินแบบนั้นนะครับ!!"

"ลุงยอดคะ!! ลุงเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าเนี่ย!!??" หมอแอมป์ก็ยังไม่ยอมเลิกรา ยังพยายามจะยื่นเงินให้ลุงยอดให้ได้ "นี่เป็นแค่สินน้ำใจเล็ก ๆ น้อยจากแอมป์ ที่อยากจะตอบแทนลุงยอดที่ยอมเจ็บตัวเพื่อแอมป์นะคะ ลุงอย่าคิดไปในทางอื่นเลยนะ รับไปเถอะคะ!!"

"ลุงรับไม่ได้จริง ๆ ครับ!!" ลุงยอดเผลอขยับตัวผิดท่า จนบาดแผลฟกช้ำตรงชายโครงออกอาการกำเริบ "โอ้ยยย!!"

"ลุงยอด!!" ด้วยความตกใจและลืมตัว เขมภัสสร์เลยรีบเขยิบตัวเข้าไปช่วยประคองตาเฒ่าด้วยความเป็นห่วง "ลุงยอดเป็นอะไรหรือเปล่าคะเนี่ย!!??"

"โอ้ยยย!!!" ยอดยิ่งเอื้อมมือกุมชายโครงที่เป็นรอยช้ำ "เจ็บชายโครงน่ะครับคุณหมอ"

"ลุงยอดคะ" หมอแอมป์ที่ช่วยประคองลุงยอดอยู่เอ่ยปากขึ้นมา "อย่าดื้อเลยนะคะ รับเงินก้อนนี้ไปเถอะ อย่างน้อยมันก็น่าจะเป็นค่าใช้จ่ายช่วงที่ลุงพักฟื้นนะคะ"

"คุณหมอครับ" ลุงยอดเหลือบมองหมอแอมป์ด้วยนัยน์ตาหวานซึ้ง และตื้นตันในความใจดีและมีเมตตาของอีกฝ่าย "อย่าทำแบบนี้เลย ลุงไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณคุณหมอยังไงจริง ๆ นะครับ"

"ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ แอมป์เต็มใจ" เขมภัสสร์ยิ้ม พลางช่วยดูอาการของลุงยอดด้วยความเป็นห่วง "ว่าแต่คุณหมอที่โรงพยาบาล ได้ให้ยาทาและยากินมาด้วยหรือเปล่าคะเนี่ย?"



"ให้มาแล้วครับ" ลุงยอดตอบ "เป็นครีมทาแผลแก้อักเสบ ยาหยอดตา แล้วก็ยากินหลังอาหารน่ะครับ"

"แล้วลุงกินข้าวกินยาหรือยังคะ?" หมอแอมป์ถามต่อ

"เรียบร้อยแล้วครับ" ตาเฒ่าพยักหน้า

"แล้วทาครีมแก้แผลอักเสบหรือยัง?" เขมภัสสร์เอ่ยปาก "ถ้ายังไม่ได้ทา เดี๋ยวหมอทาให้นะคะลุง"

"เอ่อ..." พอได้ยินข้อเสนอจากหมอแอมป์ ก็ทำเอาลุงยอดถึงกับอ้าปากค้าง "จะดีเหรอครับหมอ? เดี๋ยวลุงทาของลุงเองก็ได้นะครับ"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ" หญิงสาวตอบ พร้อมกับเหลือบมองซ้ายขวา "ว่าแต่ลุงยอดเก็บยาไว้ที่ไหนเหรอคะ? เดี๋ยวหมอไปหยิบมาให้นะ"

"วางอยู่บนชั้นตรงนั้นน่ะครับ" ลุงยอดชี้ไปที่ชั้นวางโทรทัศน์ ด้านล่างจะเป็นชั้นวางของ ที่มีถุงยาที่ทางโรงพยาบาลวางเอาไว้อยู่

"เดี๋ยวแอมป์ไปเอาให้นะคะ" แล้วเขมภัสสร์ ก็สวมบทเป็นคุณหมอผู้แสนดี ที่คอยดูแลคนไข้อย่างลุงยอดโดยไม่ถือตัว

เขมภัสสร์เทครีมแก้อักเสบใส่ฝ่ามือ แล้วชโลมบนชายโครงที่เป็นรอยฟกช้ำของยอดศักดิ์ ไม่มีคำพูดจากคนทั้งสอง จะมีเพียงแค่สายตาที่จ้องมองกันเป็นระยะ

"ปวดตรงไหนบอกแอมป์ได้นะคะลุง" เขมภัสสร์ค่อย ๆ บีบนวดชายโครงของลุงยอดอย่างแผ่วเบา ด้วยเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะเจ็บ

"ครับหมอ..." ลุงยอดมองหมอแอมป์ตาไม่กระพริบ ไม่มีการสนทนาใด ๆ เกิดขึ้น ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเนิบนาบ เชื่องช้า พร้อมกับความรู้สึกจากการสัมผัสอันแผ่วเบาจากฝ่ามือของคุณหมอสาว ที่กดลงมาบนชายโครงของตาเฒ่า

ยอดยิ่งมองหมอแอมป์ด้วยนัยน์ตาหวานเยิ้ม จนหมอแอมป์ที่เป็นฝ่ายบีบนวดให้ต้องหลบหน้าหนี เพราะรู้สึกว่าสายตาของลุงยอดกำลังคุกคามเธอ

"ลุงยอดคะ" เขมภัสสร์ก้มหน้าหลบสายตา ด้วยท่าทางเหนียมอาย "มองแอมป์แบบนั้น มีอะไรหรือเปล่าคะเนี่ย?"

"คุณหมอรู้ตัวไหมครับ ว่าคุณหมอทั้งสวยและใจดีมาก" ลุงยอดแทบอดใจไม่ไหวอีกแล้ว ที่จะเปิดเผยความรู้สึกที่มีต่อหมอแอมป์ออกมาให้หมดเปลือก "สำหรับลุงแล้ว คุณหมอเปรียบเสมือนนางฟ้ามาโปรดชีวิตคนจนกระจอก ๆ อย่างลุงเลยนะครับ"

"แอมป์ไม่ได้เป็นนางฟ้าหรอกค่ะลุง" เขมภัสสร์ยิ้มหวาน "อ๊ะ!! พูดได้แบบนี้แสดงว่าโอเคละ งั้นพอก่อนเนอะ!!"

"เดี๋ยวซิครับคุณหมอ" แล้วลุงยอด ก็เอื้อมมือแตะที่แขนของหมอแอมป์ "มาทำให้ลุงหวั่นไหวแบบนี้แล้ว จะหยุดได้ยังไงละครับ ลุงอดทนไม่ไหวแล้ว!!"

"อะไรกันคะเนี่ยลุงยอด!!" และในที่สุด ลุงยอดก็อดใจไม่ไหวอีกต่อไป ตาเฒ่าโผลเข้ากอดและพยายามปลุกปล้ำหมอแอมป์ที่กำลังตกใจ "อย่านะคะ!!"

ลุงยอดทับร่างของหมอแอมป์เอาไว้ พร้อมกับเริ่มซุกไซ้ซอกคอขาวเนียนของอีกฝ่ายอย่างเร้าร้อน จนลืมสังขารร่างกายของตัวเองไปว่าเพิ่งโดนอะไรมา ส่วนหมอแอมป์ก็พยายามจะขัดขืน

"ลุงยอด!! อย่าค่ะ!!" เขมภัสสร์พยายามเบือนหน้าหนี พร้อมกับใช้มือปัดป่ายอีกฝ่าย "อย่าทำแอมป์เลยนะ!!"

"ลุงอดใจไม่ไหวแล้วจริง ๆ ครับคุณหมอ" ยอดยิ่งสารภาพความจริงจากใจออกมาจนหมดเปลือก "ลุงแอบชอบคุณหมอมานานแล้ว รู้ตัวไหมครับว่าลุงต้องอดทนอดกลั้นขนาดไหน เวลาที่ลุงได้อยู่ใกล้คุณหมอ ขอลุงสักครั้งให้ชื่นใจเถอะนะครับ ถือว่าทำบุญทำทานกับคนแก่อย่างลุง"

"ลุงยอด..." พอได้ยินแบบนี้ เขมภัสสร์ก็รู้สึกชาไปทั้งตัว เพราะไม่คิดว่าลุงยอดจะคิดเรื่องชู้สาวกับเธอ "นี่ตลอดเวลาที่ผ่านมา ลุงคิดแบบนี้กับแอมป์เหรอคะ?"

"ครับ..." ลุงยอดพยักหน้า "ลุงแอบรักคุณหมอมานานแล้วครับ รักจนเก็บเอาไว้คนเดียวไม่ได้อีกแล้ว เพราะฉะนั้น ลุงขอสักครั้งนะครับคุณหมอ เป็นเมียลุงเถอะ"

แล้วลุงยอด ก็ก้มหน้าลงไปซุกไซ้ซอกคอของเขมภัสสร์ ที่ยังช็อคกับสิ่งที่ตัวเองได้ยิน แต่เมื่อตั้งสติได้ หญิงสาวก็พยายามดันร่างของชายแก่ออกไป

"ลุงยอดคะ!!! เดี๋ยวก่อนคะ!!??" เขมภัสสร์ที่โดนทับร่างอยู่เอ่ยปากขึ้นมา "ลุงยอดคะ!! ฟังแอมป์ก่อนนะคะ!!"

"อะไรอีกเหรอครับคุณหมอ?" ลุงยอดดูผิดหวังไม่น้อย เพราะเข้าใจว่าหมอแอมป์คงไม่ยอมง่าย ๆ แน่ แต่ว่าเรื่องมันกลับตาลปัตร เมื่อ...

"คือแบบนี้นะคะ..." หมอแอมป์อมยิ้มที่มุมปาก แก้มแดงระเรือ ด้วยเหตุเพราะลึก ๆ แล้ว ตัวเธอเองก็รู้สึกดีกับลุงยอดอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน "แอมป์ยอมเป็นเมียลุงยอดก็ได้ แต่ไม่ทำตรงนี้ได้ไหม? ไปทำในห้องนอน เดี๋ยวใครมาได้ยินพวกเราสองคนทำอะไรกันมันจะแย่เอานะคะ"

"คุณหมอ..." พอได้ยินแบบนี้เข้า ลุงยอดถึงกับนิ่งเงียบไป เพราะไม่คิดว่าหมอแอมป์จะยินยอมได้ง่ายดายขนาดนี้ "งั้นก็ได้ครับ ไม่มีปัญหา"

ลุงยอดที่คร่อมร่างของหมอแอมป์ก็ค่อย ๆ ลุกขึ้น พร้อมกับความตุงตรงเป้ากางเกงที่นูนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

"นี่ลุง!!" เขมภัสสร์ที่เห็นก็หัวเราะร่าแก้มแดง "ตลอดเวลาที่ลุงคุยกับแอมป์ ลุงคิดแต่เรื่องใต้สะดือใช่ไหมคะเนี่ย!!??"

"ก็คุณหมอทั้งสวย น่ารัก แถมยังใจดีกับลุงแบบนี้" ยอดยิ่งสารภาพความจริง "เป็นใคร ใครจะอดใจไหวละครับ"



เขมภัสสร์ยิ้มที่มุมปาก สายตาที่เธอเคยมองลุงยอดเปลี่ยนไปจากเดิม อะไรกัน ที่ทำให้เธอตัดสินใจแบบนี้ ทั้ง ๆ ที่มีแฟนหนุ่มอย่างผู้กองโอ๋อยู่ทั้งคนแล้ว

เดิมที เขมภัสสร์เองก็ให้ความเคารพนับถือยอดยิ่งในฐานะญาติผู้ใหญ่ ไม่ได้คิดอะไรไปไกลกว่านั้น หญิงสาวมักซื้อขนมมาฝากอยู่เป็นประจำ ด้วยความที่ทราบข่าวมาว่า ลุงยอดเป็นคนซื่อสัตย์ ตั้งอกตั้งใจทำงาน จนเป็นที่เคารพนับถือแก่เพื่อนร่วมงาน

และเมื่อลุงยอด ได้เสี่ยงชีวิตเข้ามาช่วยเหลือเธอจากกลุ่มวัยรุ่นขี้ยา ยิ่งทำให้หมอแอมป์รู้สึกดีกับหนุ่มใหญ่มากขึ้น จนทำให้อยากรู้จักชีวิตส่วนตัวและความเป็นอยู่มากขึ้นไปอีก

จะบอกว่าหมอแอมป์ เริ่มมีใจให้ลุงยอด จะบอกแบบนั้นก็ว่าได้ บวกกับความอิ่มตัวและความเบื่อหน่ายในตัวแฟนหนุ่มอย่างผู้กองโอ๋ ที่นานวัน หญิงสาวก็เริ่มรู้สึกถึงความเฉยชา ว่างเปล่า ทั้ง ๆ ที่ผู้กองโอ๋ยังรักเธอเหมือนเดิม ถ้าพูดแบบนี้ หมอแอมป์ก็เหมือนคนเห็นแก่ตัว แอบนอกใจจากผู้กองโอ๋ แต่จะให้ทำยังไงได้ ในเมื่อตอนนี้ เธอไม่ได้รู้สึกรักผู้กองโอ๋อีกแล้ว

ในทางกลับกัน หมอแอมป์กลับมีความรู้สึกดี ๆ กับลุงยอด มันเป็นความรู้สึกที่ทำให้หัวใจของเธอสูบฉีด เต้นแรง และอยากอยู่ใกล้ผู้ชายสูงวัยคนนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

แล้วลุงยอดก็จูงมือพาหมอแอมป์เข้าไปภายในห้อง ก่อนที่ทั้งคู่จะปลดเปลื้องเสื้อผ้าอาภรณ์จนเหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่า

คุณหมอสาวนอนราบกับเตียง ปล่อยกายปล่อยใจให้ยามเฒ่าได้ดูดเลียยอดถันของเธออย่างเอร็ดอร่อย ก่อนที่จะถลกกางเกงชั้นในของหญิงสาว แล้วโลมเลียแก่นแท้แห่งความเป็นหญิงของเธอ จนน้ำรักเยิ้มไปทั่วหน้าขา ก่อนที่ตัวลุงยอดจะค่อย ๆ ปลดเปลื้องกางเกงขาสั้นออก แล้วนั่งคุกเข่าให้คุณหมอสาวได้ดูดดุนท่อนเนื้ออย่างเอร็ดอร่อย

 

จบฉบับย่อ 'คุณหมอกับลุงยาม'

 รักที่มีให้แฟนจืดจาง เพราะความเคยชิน หรือ จำเจ  บวกกับ คบมานานจนมองแต่ข้อเสียเลยหมดรัก พอมาเจอคนแก่ที่แระทับใจเลยยอมง่ายๆ    บุญเลยลงไปตกที่ลุงยอด   

Nato87: ใช่ครับ รักที่เคยมีให้แฟนมันจืดจาง เพราะความเคยชิน ไม่มีความตื่นเต้นอะไร จนทำให้หมอแอมป์มองแต่ข้อเสียของผู้กองโอ๋

ส่วนเรื่องลุงยอด เวอร์ชั่นฉบับเต็มจะถูกพูดถึงอีกเยอะครับ ว่าทำไมหมอแอมป์ถึงยอมง่ายจัง ฉบับอ่านฟรีมันจะออกแนว WTF สักหน่อย ว่าทำไมหมอแอมป์ยอมง่ายจัง

อ้าวยอมง่ายๆแบบนี้เลยหรอคุณหมอ

หมอรสนิยมเปลี่ยนไปแล้ว

ลุงยอดโชคดีสุดๆ

คุณหมอไหงยอมลุงง่ายๆซะแบบนั้นล่ะครับ

 

Nato87 : เมนต์มักง่ายด้วยตัวอีโม รีบแก้คอมเมนต์นะครับ ผมให้เวลาถึงเที่ยง ถ้ายังไม่แก้คอมเมนต์ ผมจะแบนท่านทันที

เดียวๆ หมอ ไหงไม่ลีลาหน่อยหรอ

ลุงยอดโชคดีจัง

เสร็จลุงซะงั้น

ดอกฟ้ายอมโน้มดอกลงมาให้หมาวัดชื่นชม..ลุงยามโชคดีจริงๆ

ลุงยามเจอส้มหบ่นแบบนี้สบายตัวเลยแน่ๆ

เรื่องนี้ อยู่ในจักรวาลเดียวกับเรื่องลุงพลหรือเปล่าครับ  หมอสาวกับยามเฒ่า  เรื่องราวน่าสนใจมากว่า ดอกฟ้าจะมาสนใจหมาวัดได้อย่างไร  เป็นกำลังใจให้ไรต์นะครับ

Nato87: จักรวาลเดียวกันครับ แต่คนละช่วงไทม์ไลน์ เรื่องของหมอแอมป์กับลุงยอดเกิดก่อนเรื่องของหมอพลอยและลุงพลราว ๆ 7- 10 ปี ครับ

ิ้แล้วกันคุณหมอยอมลุงยามง่าย ๆ เลย

นางฟ้ามาหลงเสน่ห์ยอดยิ่งซะแล้ว