เอาแล้วแล้วแล้วแล้วแล้ว ลุงเองจะเปนไงตาอไปนี่

 

ชอบตัวละครทุกตัวเลยครับ บทบาทของตัวละครเหมาะสมดีเข้าใจเรื่องได้ง่ายอ่านแล้วเพลินๆสบายๆ แถมได้เสียวอีกด้วย

เนื้อเรื่องดี ตัวละครน่าติดตาม

โดนัสกับใบเฟิร์นจะตบกันแย่งลุงพล ลุงพลจะเลือกใคร

เอาแล้วไง

เรื่องกำลังสนุกเลยครับ

ลุงจะโดนจับได้หริอเปล่านะ

ตอก คู่

เล่นสะเสือกลายเป็นแมว

รออ่านฉากดราม่าครับ

ได้สวิงแน่ลุง

จะดร่าม่า รึป่าว

งานนี้มีทรีซั่มแน่ใช่ไหมครับ

 

 ::Oops::ลุงจะไหวป่าวนะ

พูดคุยก่อนอ่าน : กลับมาอย่างเร็ว หลังจากไปหาโดนัทกินบ้าง ตอนนี้ขอเตือนคนอ่านด้วยความหวังดีนะครับว่าอย่า "หักโหม" จากตอนที่ผ่านมาผมรู้สึกว่าคนอ่านของผมหักโหมมากเกินไป ฮ่า.....อ่านจนข้อมือซ้น ผมว่ามันไม่ไหวแล้วนะ อิอิ

จะบอกว่าแนวทางในการประพันธ์ของผมนั้นไม่ได้เน้นความเสียวอย่างเดียว กล่าวคือเน้นเรื่องราวด้วย เพราะผมเชื่อเสมอว่างานประพันธ์แนว 18+ ที่ดี ต้องมีพื้นฐานเนื้อเรื่องที่ยอดเยี่ยมด้วย มันจึงจะไปด้วยกันได้ ดังเช่นในตอนนี้ ที่จะมีทั้งความเสียวซ่าน ความน่ารักสดใส และปิดท้ายด้วยความลุ้นระทึก ใครคิดถึงน้องเฟิร์น ตอนนี้มีอธิบายว่าเธอหายไปไหน และเธอจะกลับมาแล้ว รบกวนอ่านให้จบ แล้วคุณจะรู้ว่า ความสัมพันธ์ของสองเพื่อนรัก (ที่พัฒนามาเป็นคู่เลส) กำลังมาถึงจุดที่เปราะบางเสียแล้ว





ชุมพลใช้นิ้วกลางที่เคลือบด้วยน้ำรักจากปากทางเข้าถ้ำสาว บดเบียดและคลึงบริเวณหูรูดกลางร่องก้นงามของเด็กสาว ระหว่างการพักฟื้นในยกที่สองโดยที่มันไม่มีทางรู้เลยว่า ทางลับนั้นไม่ได้มีเพียงแต่มันเท่านั้นที่เคยเข้าไปสำรวจ แต่หนูเฟิร์น เมียรักหมายเลขหนึ่งของมันเคยใช้นิ้วแหวกเข้าไปสำรวจแล้ว

หนูณิชาคนสวยตอนนี้สิ้นลายไปเสียแล้ว จากเด็กสาวที่เคยห้าวหาญ ฝีปากกล้า บัดนี้ยอมสยบภายใต้เกมรักที่บัญชาโดยภารโรงเฒ่าวัย 60 ปีอย่างชุมพล ที่กำลังซุกซนไปกับการสวนทวารของสาวน้อยวัยเพียง 19 ปีร้ายนี้

"โอ้ย...." เด็กสาวร้องครางด้วยความเจ็บปวด พลางบิดกายไปมา ภาพที่เห็นตรงหน้ามันทำให้ภารโรงเฒ่ายิ่งคึกมากขึ้นไปอีก นัยน์ตาของมันมองแผ่นหลังที่เปลือยเปล่ามาจนถึงแก้มก้นที่ขาวเนียน ไร้รอยตำหนิใด ๆ มาก่อนใจ ด้วยความหมั่นไส้ มันเลยโน้มตัวลงไปจุมพิตแก้มก้นของเด็กสาว พลางใช้ลิ้นเลียขึ้นด้านบน จนถึงแนวกระดูกสันหลัง ไล่เรียงขึ้นไปเรื่อย ๆ จนถึงต้นคอ และเข้าโจมตีที่บริเวณติ่งหู มันขบติ่งหูของเด็กอย่างแผวเบา โดนัทคนสวยหลับตาพริ้ม อ้าปากหวอด้วยความเสียวซ่านเกินบรรยาย

..............................





กลับมาที่ฝั่งของหนูเฟิร์น ที่เพิ่งกลับมาจากนัดเดทกับเจมส์ หนุ่มนักเรียนนายร้อยมาดเท่ห์ที่มาบุญครอง ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ยังเหมือนเดิม คือคงที่ ไม่มีอะไรหวือหวา หากดูภายนอกแล้ว ทุกคนต่างลงความเห็นเหมือนกันว่าเนตรชนกและกันตพล คือคู่รักวัยใสที่เหมาะสมกันมาก สาวน้อยนักศึกษาพยาบาลและหนุ่มนักเรียนนายร้อย มันเป็นอะไรที่ลงตัวที่สุด

........แต่ยิ่งนานวัน เนตรชนกกลับรู้สึกถึงความว่างเปล่า ไม่ซิ มันไม่มีอะไรน่าเร้าใจเลยในความสัมพันธ์ของเธอและหนุ่มเจมส์ อันที่จริงเจมส์ก็เป็นคนดี เขาอาจเป็นหนุ่มขี้อาย แต่ก็เป็นสุภาพบุรุษ เขาไม่เคยล่วงเกินหรือสัมผัสเธอเลยแม้แต่ปลายเล็บ

เจมส์ขับรถมาส่งเฟิร์นที่หน้าวิทยาลัยพยาบาลเช่นเคย  สาวน้อยจากเมืองเหนือดูดี น่ารักสมวัยในชุดเสื้อยืดแขนสั้นสีฟ้า กางเกงยีนส์สีขาว รองเท้าส้นสูงสีขาวและกระเป๋าสะพายทรงวัยรุ่น

"เฟิร์น...อาทิตย์หน้าเราคงมาหาเฟิร์นไม่ได้ แต่เราอยากบอกเฟิร์นนะว่าเราคิดถึงเฟิร์น" เจมส์เอ่ยปากบอกความในใจขณะเตรียมตัวกลับบ้าน

"ค่ะ..." เนตรชนกพยักหน้ารับ "เราก็คิดถึงเธอเหมือนกันนะเจมส์ สู้ ๆ นะ จะได้จบออกมาเป็นนายร้อย"

"เมื่อถึงตอนนั้น เราพอมีโอกาสไหมที่จะ....." เจมส์ยิ้มแก้เขิน "พอมีโอกาสไหมที่เราจะขอเฟิร์นแต่งงาน"

"ไม่รู้ซิ" สาวน้อยยิ้มหวาน "เอาเป็นว่าตอนนี้ เฟิร์นคิดว่าเจมส์เป็นคนดีมากเลยล่ะ เจมส์รักษาความดีแบบนี้เรื่อย ๆ นะ สักวันหนึ่ง เฟิร์นอาจจะรักเจมส์ด้วยใจก็ได้"

"สัญญานะเฟิร์น" หนุ่มนักเรียนนายร้อยยิ้มหวานจนเผยให้เห็นไรฟันสีขาว "เราสัญญาว่าเราจะเสมอต้นเสมอปลายกับเฟิร์น เรา......."

ทุกอย่างถูกขั้นจังหวะเมื่อรถยนต์ด้านหลังกดแตรไล่รถของเจมส์ เด็กหนุ่มหันกลับไปโบกมือขอโทษ ก่อนหันกลับมายิ้มให้เฟิร์นเพื่อบอกลา และรีบขับรถออกจากหน้าทางเข้าหอพักหญิง เฟิร์นโบกมือด้วยรอยยิ้ม ก่อนเดินกลับเข้าไปในหอพักสตรี

ยังไม่ทันไร เสียงไลน์ก็ดังขึ้นมา เป็นยัยอุ๊ เพื่อนสาวขาเมาท์ ที่กำลังจะบอกในสิ่งที่เฟิร์นไม่คาดคิดมาก่อน

"ยัยเฟิร์น!!!??? เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ชั้นเห็นโดนัทออกไปกับผู้ชาย แกรู้ไหมว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร" ยัยอุ๊ตัวแสบปิดท้ายด้วยตัวการ์ตูนที่กำลังแสดงอาการตกใจสุดขีด

"ใครอ่ะแก" เฟิร์นตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย ถามว่าเธอหึงหวงเพื่อนสาวและคู่ขาคนนี้ไหม ก็มีบ้าง แต่ในใจลึก ๆ ของเธอนั้นยังบอกตัวเองอยู่เสมอว่าเธอยังรักผู้ชาย

"แกต้องไม่เชื่อในสิ่งที่ชั้นพูดแน่....ผู้ชายคนนั้นคือลุงชุมพล นักการภารโรงวิทยาลัยพยาบาลของเราไงแก!!"