บ้านของคนิ้งเป็นบ้านไม้เก่าๆหลังเล็กปลูกติดกับบึงน้ำขนาดย่อมที่มีวัชพืชน้ำขึ้นประปรายรอบๆดูรกเรื้อทรุดโทรมและไร้บ้านข้างเคียงเหมือนเป็นบ้านเดี่ยวท่ามกลางความรกทึบน่ากลัวตลอดสองข้างทาง  ยิ่งพอได้เข้าไปดูข้างในก็ยิ่งชวนให้สงสารเพราะยายของเธอนอนป่วยอยู่กลางบ้านจริงๆ  อีกทั้งบ้านยังไม่ได้มีเครื่องอำนวยความสะดวกอะไรเลย

"เห็นแล้วก็ไปซะสิ"

"...คุณยายป่วยอยู่เหรอครับ" เนไม่ได้สนใจที่ถูกไล่  เขากลับไปนั่งข้างๆยายของหญิงสาวนี่นอนซมอยู่บนฟูกเก่าๆ

"นิ้ง  นี่เพื่อนเอ็งเหรอ" เสียงสั่นเครือคล้ายคนเพ้อด้วยพิษไข้ถามขึ้นก่อนจะไอโขลกๆอย่างน่าสงสาร

"คุณยายอย่าพูดดีกว่าครับ" เนเอ่ยอย่างอ่อนโยนพร้อมกับจับมือคุณยายเอาไว้ก่อนจะหันกลับมาหาสาวหน้าหวานแล้วอดถามไม่ได้ "...ทำไมถึงไม่พายายไปหาหมอล่ะ"

"ยังจะมาทำเป็นไม่รู้อีกนะ  เพราะไอ้หมอผีบ้ากับอีแม่ค้านั่นใส่ร้ายหาว่ายายชั้นเป็นผีปอบแล้วไอ้พวกหน้าโง่แบบนายเชื่อไงถึงไม่เคยเข้ามาสนใจเราสองคนเลย  ชั้นหาของไปขายก็มีแต่คนรังเกียจ  แล้วไงล่ะ  ชั้นต้องหาของป่ามาเป็นอาหาร  เงินก็ไม่มีจะพายายไปหาหมอ  สะใจพวกคนในหมู่บ้านอย่างนายแล้วมั้ยล่ะ"

 "ขอโทษนะที่ล่วงเกินคุณ  ผมเข้าใจแล้วว่าคุณต้องใช้เงินจริงๆแต่ว่ากระเป๋าเงินคนอื่นที่ไม่ใช่ของผม  ผมคงให้คุณไม่ได้หรอกนะ...เอางี้ดีกว่า  ให้ผมพายายคุณไปหาหมอนะ  ผมออกค่ารักษาให้เอง  ส่วนเงินนี่..." เขาวางกระเป๋าเงินของตัวเองลงกับพื้นกระดานอย่างไม่เสียดายก่อนจะเอ่ยต่อ "เก็บไว้เผื่อซื้ออะไรให้ยายกินนะ"

"นิ้ง  ทำไมเอ็งพูดกับเพื่อนแบบนั้นล่ะ  แค๊ก!ๆๆ"

"ยายคะ  ยายไหวมั้ย  พักนะคะ  หนูไม่กวนแล้ว...ออกไปคุยกันข้างนอกเถอะ" คนิ้งก้มหยิบกระเป๋าเงินแล้วเดินนำชายหนุ่มให้ออกไปนอกบ้าน  ทั้งนี้ก็เพื่อให้ยายของเธอได้พักผ่อนและยังเป็นการไล่ชายหนุ่มกลายๆอีกด้วย

เนยอมออกมาข้างนอกบ้านตามที่คนิ้งขอไว้  และเมื่อเขาออกมาก็ถูกหญิงสาวตั้งคำถามทันที

"นายต้องการอะไร"

"หมายความว่ายังไง"

"นายใช้คาถาได้  คงเป็นลูกน้องที่ไอ้หมอผีนั่นส่งมาทำดีให้ชั้นตายใจแล้วจะมาลากยายชั้นออกจากหมู่บ้านอีกใช่มั้ย  คนในหมู่บ้านอย่างนายน่ะมันก็เห็นแก่ตัวกันทุกคนอยู่แล้วนี่"

"หมอผีอะไรนั่นผมรู้จักที่ไหนล่ะ  คำก็คนในหมู่บ้าน  สองคำก็คนในหมู่บ้าน  เคยคิดบ้างรึเปล่าว่าบางทีคนในหมู่บ้านก็ไม่ใช่คนเลวทุกคนหรอกนะ"

"ชั้นไม่เชื่อ  นายเพิ่งทำอะไรกับชั้นไป  อย่าบอกนะว่าลืม  ชั้นจะไม่รับเงินนายเด็ดขาด  ไอ้คนชั่ว" เธอปากระเป๋าเงินใส่อกเขาอย่างไม่ใยดี

"ใจเย็นๆสิ  ถ้าคุณไม่ขโมยเงินผม  ผมก็คงไม่ทำแบบนั้นหรอก  จะมาโทษกันได้ไง"

"ก็ได้เงินกลับไปแล้วไง  แล้วจะเอามาให้ชั้นอีกทำไม  ไม่ต้องมาทำเป็นสงสารพวกเราหรอกถ้านายไม่คิดแบบนั้นจริงๆน่ะ"

"เทียบกับชีวิตคนน่ะ  เงินแค่นี้มันนิดเดียวเท่านั้นเอง  เอางี้  เงินนี่ไม่ต้องเอาก็ได้แต่ขอผมพายายของคุณไปหาหมอเถอะนะ"

"...แล้วชั้นจะเชื่อได้ไงว่านายจะไม่ทำอะไรชั้นกับยาย"

"เชื่อเถอะ  เพราะถ้าจะทำคุณน่ะ  ผมทำไปตั้งนานแล้ว  ไม่ต้องรอถึงตอนนี้หรอก  เพราะงั้นเลิกระแวงได้แล้ว"

คนิ้งฟังที่หนุ่มมหาลัยพูดก็ทั้งโกรธทั้งอาย  แต่พอเงื้อมือจะตบก็ถูกเขาคว้าแขนไว้ซะก่อน

"นี่ๆๆ  เลิกอคติได้แล้ว  ผมบอกว่าไม่ทำก็ไม่ทำสิ  ยิ่งช้ายายของคุณจะยิ่งแย่นะ  ไปกันเถอะเดี๋ยวผมช่วย"

เพราะสีหน้าจริงจังของเขากับความเป็นห่วงครอบครัวเพียงคนเดียวของเธอ  คนิ้งจึงยอมให้เนพายายไปหาหมอ

เขาใส่ใจมากพอที่จะให้ยายและเธอปิดหน้าปิดตา  ส่วนหญิงสาวก็แนะนำเส้นทางผ่านป่าเพื่อเลี่ยงเจอผู้คนก่อนขึ้นรถสองแถวหน้าหมู่บ้านเข้าเมืองจึงไม่มีใครรู้เลยว่ายายสายหายไปจากหมู่บ้าน

ระหว่างทางสาวน้อยก็คอยแอบมองท่าทีของชายแปลกหน้าไปด้วยว่าเขาจะมาไม้ไหนเพราะรู้ดีว่าวิชาแปลกๆที่เขาใช้กับเธอมันคงจะง่ายมากหากจะคิดทำให้เธอต่อต้านไม่ได้  แต่เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้คิดจะแตะต้องเธอเลยอีกทั้งยังดูจะเป็นห่วงยายของเธอจริงๆจึงรู้สึกดีและแอบรู้สึกผิดที่ไปทำอะไรไม่เหมาะสมออกไป

...บ้าเอ้ย! คิดอะไรของแกอยู่เนี่ยคนิ้ง  เขาเกือบทำอะไรบ้าๆกับชั้นกลางถนนเลยนะ  ชั่วแบบนี้ยังจะหาข้อแก้ตัวให้เขาอีกเหรอ...

เธอคิด  พยายามหาข้อตำหนิชายหนุ่มให้ได้  แต่ยิ่งเห็นว่าเขาคอยดูแลยายของเธอดีแค่ไหน  ห่วงใยและใส่ใจที่จะให้หมอรักษาแค่ไหนก็ยิ่งทำให้หัวใจสาวน้อยผู้อ่อนด้อยประสบการณ์เรื่องความรักอดประทับใจไม่ได้

"คุณยายเป็นไข้หวัดใหญ่นะครับ  อายุก็เยอะแล้วด้วย  คงต้องนอนโรงพยาบาลสักพัก  ญาติสะดวกมั้ยครับ"

"แต่ว่าหนูไม่มีเงิน..."

"โอเคครับ  ให้คุณยายพักห้องพิเศษเลยนะครับหมอ"

"นี่คุณ!  ชั้นจ่ายไม่ไหวนะ" คนิ้งท้วงเมื่อเห็นว่าตัดสินใจไปโดยไม่ถามถึงเรื่องค่าใช้จ่ายเลยสักนิด

"บอกแล้วไงว่าผมออกเอง"

"แต่ว่า..."

"หยุดพูดได้แล้ว  ผมจัดการเองน่ะ"

เนทำเสียงดุ  แต่แทนที่คนิ้งจะโกรธ  เธอกลับยิ่งประทับใจและยอมสงบปากสงบคำอย่างว่าง่าย  จากสายตาเกลียดชังก็ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นชื่นชมปลาบปลื้มและยอมเดินตามเขาไปจัดการเรื่องของยายอย่างเงียบๆพร้อมกับค่อยๆมีรอยยิ้มติดมุมปาก

"ยิ้มอะไรน่ะ" เนแกล้งถามเมื่อหันมาเห็นคนิ้งยืนยิ้มขณะที่เขาคุยกำชับกับพยาบาลเรื่องการดูแลยายสายก่อนที่พยาบาลคนนั้นจะเดินออกจากห้องไป

"...เปล่านี่คะ" สาวน้อยตอบ  รีบหุบยิ้มลงในทันที  แต่ก็อดไม่ได้เมื่อเขาแกล้งยิ้มแล้วยื่นหน้าเข้ามาหา

"แหนะ  ปากแข็งนะ"

"จะทำอะไรน่ะ  สัญญาแล้วนะ" เธอแกล้งดุ  แต่ใบหน้าหวานก็ไม่ได้ทำให้น่ากลัวขึ้นเลยสักนิด  แทนที่จะทำให้เขาถอยจึงกลายเป็นเธอเองที่ต้องถอยออกด้วยความเขินอาย

"ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่" เนทำหน้าทะเล้นยิ้มกริ่ม  ทำเอาเด็กสาวถึงกับเสียอาการแล้วยิ้มตามออกมา

"ขอบคุณนะคะ"

"เรื่องอะไรเหรอ"

"เรื่องยายชั้นไง  ถ้าไม่ได้คุณก็คงไม่ได้มารักษาที่ดีๆแบบนี้แน่  เสียเงินตั้งเท่าไหร่ก็ไม่รู้"

"เรื่องเล็กน่ะ  แค่นี้เอง  ยายท่านแก่แล้วควรจะได้พักสบายๆนะ"

"...เอ่อ...ขอโทษนะคะที่ชั้นขโมยเงินคุณแล้วยังทำตัวแย่ๆใส่อีก"

"เรื่องที่ทำตัวแย่น่ะพอเข้าใจได้  ส่วนเรื่องขโมยก็ถือว่าที่ผมทำคุณไปเราหายกันแต่เรื่องที่ทำกับข้าวผมตกพื้นหมดเนี่ย...คุณยังไม่ได้ให้ชดใช้เลยนะ" ไม่พูดเปล่า  เนยังแกล้งขยับเข้าหาและยิ้มกริ่มเมื่อสาวน้อยประหม่าถอยไปจนติดผนัง

"เดี๋ยวสิ..." คนิ้งพูดเสียงสั่น  การได้มาอยู่ใกล้ชิดกันทำให้เธอได้กลิ่นเหงื่ออ่อนๆจากร่างกายเขา  แม้กลิ่นมันจะออกไปทางอับชื่นแต่กลับทำให้เธอเกิดอารมณ์กระสันอย่างแปลกประหลาด  อีกทั้งเพราะเริ่มรู้สึกดีด้วยจึงไม่ได้คิดว่าอาการเหล่านี้เกิดจากวิชาประหลาดของเขา

"บอกว่าเดี๋ยวงั้นเหรอ  แปลว่าจะขอเวลาทำใจก่อนจะชดใช้ให้ผมใช่รึเปล่า"

"ใครเขาพูดแบบนั้นล่ะ" หญิงสาวเอ่ยเสียงอ่อน  ใบหน้าแดงซ่านพร้อมกับอาการหายใจแรง  ความสยิวก่อตัวเป็นริ้วๆในท้องน้อยและค่อยๆทวีขึ้นเมื่อได้สูดกลิ่นกายบุรุษหนุ่มนานขึ้น  หว่างขาของเธอค่อยๆมีเมือกเยิ้มไหลย้อยออกมาเรื่อยๆ  มันค่อยๆถูกเนื้อผ้าซับเอาไว้กระทั่งเปียกเหนอะเต็มเป้ากางเกงในเวลาอันสั้น

"แปลว่าจะให้ทำโทษเลยงั้นเหรอ" เขาถาม  ขยับเข้าไปหาจนปลายจมูกสัมผัสกัน  แต่แทนที่คนิ้งจะหันหลบ  เธอกลับยืนนิ่ง  สายตาหวานเชื่อมจ้องประสานตาเขาราวถูกสะกด 

ทั้งสองยืนค้างอยู่อย่างนั้น  เนไม่ได้เร่งรีบ  เขาแกล้งระบายลมหายใจออกมาหนักๆพร้อมกับขยับปลายจมูกเขี่ยปลายจมูกขาวเนียนกระทั่งหญิงสาวเริ่มละสายตาลงไปมองปลายจมูกตัวเอง  ริมฝีปากเม้มกัดนิดๆและปรับจังหวะหายใจให้สูดเอาลมอุ่นๆที่เขาระบายเข้ามาในปอด

"ฮื่อออออ" คนิ้งทั้งตื่นเต้นทั้งเสียวซ่าน  เธอยังเป็นสาวบริสุทธิ์อยู่  การที่ชายหนุ่มไม่ยอมทำอะไรสักทีแบบนี้ก็เหมือนคนคันแต่เกาไม่เป็น  อาการคันจึงยิ่งกำเริบหนักขึ้นเรื่อยๆกระทั่งต้องระบายเสียงครางอันน่าอายออกมา

"แค๊กๆๆ"

เสียงไอจากเตียงผู้ป่วยทำลายบรรยากาศสีชมพูให้พังครืนลง  แม้คนิ้งจะออกอาการกระสันอยากจนเกินห้ามไหวแต่ชายหนุ่มกลับทำเป็นถอยห่างเพื่อฝากความรู้สึกคั่งค้างยากจะลืมเอาไว้ในใจหญิงสาว

"อย่ากวนคุณยายดีกว่านะ  เรากลับกันเถอะ"

"..." คนิ้งเม้มปากพยักเพยิดใบหน้าแดงซ่านรับด้วยความขวยเขิน

ตลอดทาง  ทั้งสองไม่ได้คุยอะไรกันอีก  คนหนึ่งเงียบเพราะยังคิดถึงรสสัมผัสแปลกใหม่ที่วัยสาวเพิ่งเคยได้พานพบและอับอายกับอาการเหล่านั้นที่แสดงออกมาให้ชายหนุ่มเห็น 

ในขณะที่อีกคนนิ่งเงียบเพราะเขายังคิดไม่ตกว่าจะให้หญิงสาวเป็นร่างทรงวิญญาณจอมเวทย์อักษรหรือไม่เพราะนั่นหากเขาหลั่งภายในตัวเธอเพื่อเพิ่มระดับพลังให้ใช้เวทย์สิงฝันได้แต่การให้เรเข้ามาสิงในร่างที่ถูกหลั่งภายในแล้ว  หากไข่ของคนิ้งปฏิสนธิกับเขาในระหว่างนั้นก็เท่ากับว่าเรจะถูกดูดไปเกิดเป็นลูกของคนิ้งได้

แต่หากไม่ใช้คนิ้งเป็นร่างสิงก็คงต้องรอหาคนที่เหมาะสมต่อไปอีก  มันคงจะทำให้เขาอกแตกตายก่อนแน่

ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้ม  ใจอยากจะให้เรสิงพี่แต้วให้จบไป  แต่เรก็ไม่อยากสิงอีกเพราะอยากให้พี่แต้วได้ท้องกับเขา  จะทำโน่นก็ไม่ได้  ทำนี่ก็ไม่ได้เลยทำให้เขาอึดอัดและพยายามหาทางออกจนปวดหัว

 

ทั้งสองต่างนั่งเงียบกันตลอดการเดินทางกระทั่งรถได้มาส่งถึงหน้าหมู่บ้านในที่สุดความเงียบสงบก็ถูกทำลายลงอีกครั้ง

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"

"ไม่เป็นไรครับ  ผมไปส่งบ้านนะ"

"จะดีเหรอ  คุณวุ่นวายกับชั้นมาตั้งครึ่งวันแล้วนะ  ที่บ้านจะไม่ห่วงเหรอ" คนิ้งถาม  แอบดีใจลึกๆที่เห็นเขาห่วงใย

"ยังไงก็ต้องไปซื้อของอีกทีอยู่ดี  ถือว่าเป็นทางผ่านก็ได้  ไม่ต้องคิดมากหรอก"

"ป่านนี้ตลาดวายแล้ว  ถ้าไม่รังเกียจเข้าไปดูของในบ้านชั้นมั้ยคะ"

"ทำไมล่ะ"

"...คือ...ชั้นหาของป่าเป็นประจำอยู่แล้ว  ของในตลาดน่ะในป่าก็มี  เมื่อวันก่อนชั้นก็ได้เนื้อไก่ป่าหมูป่ามาด้วย  ลองไปดูที่บ้านชั้นก่อนมั้ยล่ะ"

"งั้นผมไม่เกรงใจนะ"

คำเชื้อเชิญของหญิงสาวบอกเป็นนัยๆว่าเธอไม่เกรงกลัวที่จะอยู่ตามลำพังกับเขาแม้จะเพิ่งผ่านเรื่องชวนตื่นเต้นมาก็ตาม  ซึ่งชายหนุ่มก็ยินดีรับมันไว้และแสดงความตั้งใจออกมาอย่างเด่นชัดด้วยการเดินแนบชิดเคียงข้างเข้าไปยังเส้นทางลับผ่านป่ารก

คนิ้งไม่ได้แสดงอาการไม่พอใจออกมาแม้จะรู้ว่าเขาต้องการอะไร  ความคันของเธอมันยังไม่ได้ถูกเกา  อารมณ์จึงอยู่เหนือเหตุผลทั้งปวงและแอบตื่นเต้นเล็กๆที่ถูกเขาโอบเอวกระชับกอดในระหว่างเดินกลับบ้าน

"นี่...ที่บ้านมีเนื้อแน่นะ" เนถามไปก็ลองแกล้งเลื่อนฝ่ามือลงจากเอวลงไปลูบสะโพกงอนงามไป

"อือ..." คนิ้งก้มหน้าผงกหัวรับ  ไม่ได้ขัดขืนกับสิ่งที่เขาทำแต่อย่างใด 
 


ใน fictionlog meb ookbee readAwrite ตามนี้ครับ















ส่วนด้านล่างอักขระวิเศษ  ขอฝากผลงานสักนิดนะครับ





                   

--------------------------------------------------------------------------------------------

เข้าสู่ห้องสารบัญหนังสือ



---------------------------------------------------------------------------------------------

ช่วย​ยายช่วง​ดีขึ้น​

รอดยาก

เลือกยาก ก็ให้เลือกรับตอบแทนบุญคุณ อิอิอิ

มีพลังช่วยอีกทาง...คงรอดยากนะ

ช่วยเหลือผู้อื่นย่อมได้สิ่งดีๆ กลับคืนมา ทำดีไม่ต้องอายใคร ทำต่อไป

เอาจริงๆพระเอกเราเป็นคนดีมากเลยนะเนี่ย
จะได้รับผลดีตอบแทนมั้ยน้อ

เอาจริงๆ ถ้าใจคิดจะช่วย อย่าไปมองถึงผลตอบแทน ทำอย่างที่ใจเราเลือกแล้วสบายใจเป็นพอ

ตอบแทนกันด้วยของประจำตัว

ดีนะที่ไม่ต้องเรียงอักษรชื่อยายอีกคน ไม่ต้องกลัวท้องด้วยนะครับ

เน ผู้หญิงชวนไปบ้านก็จัดเลย

  ไม่น่าหลุดมือแน่เลยคนิ้งเอ๋ย

ไม่น่ารอดคืนนี้

ได้หายคันแน่รีบเอาใสในร่างเลย

มาเป็นตัวอักษรตัวต่อไปซะดีๆ