พูดคุยก่อนอ่าน : มาสักทีสำหรับ Part2 ครับ ตอนนี้บทสนทนาจะยาวเป็นพิเศษ และจะเป็นตอนที่ลุงพลต้องตัดสินใจครั้งสำคัญแล้วว่าจะเลือกใครระหว่างหมอพลอยกับครูเบสท์ (เลือกยากเนอะ)

ในตอนนี้ เราจะได้เห็นหมอพลอยในเวอร์ชั่นสติแตกครับ เพราะในอดีตชาติ หมอพลอยเคยล้อเล่นกับความรักและความรู้สึกของลุงพล เลยทำให้ชาตินี้หมอพลอยต้องถูกความรักล้อเล่นกับตัวเองกลับบ้าง นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงรักพี่กรไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่เธอควรจะรัก แต่กลับมารักลุงพลแทน ทั้งหมดคือผลแห่งกรรมครับ

ในตอนต่อ ๆ ไป ตัวละครเก่า ๆ อย่าง ใบเฟิร์น โดนัท อุ๊ จะกลับมามีบทให้หายคิดถึงกันละครับ เช่นเดียวกับหมวยและอีฟ

อ้อ!! ตอนแรกว่าจะเขึยนถึงไอ้ลอยใน Part 2 ขอยกไปใน Part หน้าแล้วกันนะครับ ไม่งั้นมันจะยาวไป โดย Part3 ไม่เกินวันเสาร์ที่จะถึงนี้ครับ

##############

ความเดิมตอนที่แล้ว



เหตุการณ์ก่อนหน้านี้

หลังจากสอนนักศึกษาพยาบาลชั้นปีที่หนึ่งในช่วงคาบเช้าเสร็จแล้ว ภัคจิราก็เดินกลับไปที่ห้องพักอาจารย์ ตรวจเอกสารและแบบประเมินต่าง ๆ ในระบบ Intranet หลังบ้านของทางวิทยาลัยพยาบาล

"เดี๋ยวแวะไปหาข้าวกินก่อนดีกว่า" หลังจากทำแบบประเมินเสร็จแล้ว อาจารย์สาวพยาบาลก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้เธอมีสอนคาบเที่ยง ลากยาวไปถึงช่วงบ่ายสามโมง เลยตัดสินใจว่าจะรีบลงไปหาข้าวกินที่โรงอาหารตอนนี้เลย

ภัคจิรากดพักหน้าจอคอมพิวเตอร์ ก่อนหยิบกระเป๋าสะพายกดลิฟต์ลงไปชั้นล่าง ระหว่างที่กำลังเดินไปที่โรงอาหาร นาถลดาในชุดนักศึกษาพยาบาลก็ปรากฏตัวขึ้นมา



"ครูเบสท์คะ" นาถลดาเอ่ยปากเรียกอาจารย์สาว "ครูเบสท์ หนูมีเรื่องจะคุยกับครูหน่อยค่ะ ไม่ทราบว่าครูสะดวกไหมคะ?"

"นาถเหรอจ๊ะ?" ครูเบสท์หันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับลูกศิษย์พยาบาลที่พึ่งขึ้นชั้นปีที่สอง "มีธุระอะไรจะคุยกับครูเหรอ?"

"คือครูเบสท์คะ" แล้วนาถลดาก็เดินเข้าไปใกล้ภัคจิรา "อีฟน่ะคะครู อีฟมีเรื่องสำคัญที่อยากจะคุยกับครู เลยให้หนูมาบอกครูน่ะคะ?"

"อีฟเหรอ?" ภัคจิราทำหน้าสงสัย "เดี๋ยวนะ สรุปคือใครกันแน่ที่มีธุระอยากจะคุยกับครู อีฟใช่ไหม?"

"ใช่ค่ะครู" นาถลดาตอบ "อีฟมีเรื่องอยากจะคุยกับครูน่ะคะ เลยให้หนูมาบอกครู"

"แล้วทำไมเจ้าตัวถึงไม่มาบอกเอง?" อาจารย์สาวพยาบาลเอ่ยปากถาม "ทำไมต้องให้นาถมาบอกครูละ?"

"มันเป็นเรื่องที่สำคัญมากน่ะคะครู" สาวนุ้ยจอมปั่นคิดไว้แล้ว ว่าคนอย่างครูเบสท์ไม่ใช่คนโง่ เธอจึงทำตามแผนการที่วางเอาไว้ "คืออีฟจะมาขอความช่วยเหลือจากครูเบสท์น่ะคะ เรื่องสอบไฟนอลเทอมสองปีหนึ่ง ที่อีฟมาสอบไม่ได้ ทั้งหมดเกิดจาก"

นาถลดาเหลือบมองซ้ายทีขวาที ก่อนชะเง้อหน้าบอกครูเบสท์ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"ลุงพลค่ะครู" นาถลดาเอ่ยปากพูด "ลุงพลเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมด"

ภัคจิราถึงกับนิ่งเงียบไป เมื่อได้ยินคำตอบนั้น เธอเหลือบมองนาถลดาที่เหมือนกำลังยิ้มกริ่มคิดอะไรในใจอยู่



"อีฟฝากมาบอกว่าอยากจะคุยกับครูเป็นการส่วนตัว" นาถลดาเองก็เป็นพวกเหลี่ยมจัดมีเชิง เธอเว้นระยะก่อนพูดต่อ "ที่สวนสาธารณะหลังวิทยาลัยพยาบาลค่ะ ครูเบสท์รีบไปเถอะค่ะ"

"อืม" ครูเบสท์พยักหน้า "ครูรู้แล้ว เดี๋ยวครูจะรีบไป ไม่ต้องห่วงหรอก"

พอได้ยินแบบนี้แล้ว ภัคจิราก็รีบมุ่งหน้าไปที่สวนสาธารณะหลังวิทยาลัยพยาบาล ในขณะที่นาถลดาชะเง้อมองด้วยรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม

"มีเรื่องแล้วหลาว" นาถลดาแหลงภาษาใต้ "ตบได้ตบเลยอั้นสาวเอ้อ!!!"

"นาถ?" เดือนดาราที่เดินผ่านมาแถวนั้นพอดี เธอได้เห็นนาถลดายืนคุยกับภัคจิรา ก่อนที่อาจารย์สาวจะเดินจากไป นาถลดาก็เลยยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนคนบ้า ก็นึกสงสัยเลยเดินเข้าไปถาม "เป็นอะไร?"

"หมวย..." พอเห็นหน้าเดือนดารา นาถลดาก็เสียอาการ ทำหน้าเลิกลั่กด้วยความตกใจ "มาตอนไหนเนี่ย?"

"ก็มาได้สักพักแล้ว" หมวยสาวตอบ "เมื่อกี้คุยอะไรกับครูเบสท์เหรอ? แล้วยิ้มทำไม?"

"นี่หมวย!!" พอเจอคำถามเซ้าซี้แบบนี้ นาถลดาก็เริ่มชักสีหน้าไม่พอใจ "อย่ายุ่งกับเรื่องส่วนตัวคนอื่นได้ป่ะ ขอร้อง!!!"

"อ่าว!!??" พอเจอคำตอบแบบมะนาวไม่มีน้ำ เดือนดาราที่อารมณ์ดี ๆ ก็เริ่มบ่จอย "คนเค้าอุตส่าห์ถามดี ๆ ทำไมต้องมาชักสีหน้า ทำเสียงสูงใส่ด้วย!!??"

"ไม่ต้องมายุ่ง!!!" นาถลดาตอกกลับ "ไปดีกว่า!! ไม่อยากคุยด้วย!!"

แล้วนาถลดาก็สะบัดบ๊อบ เชิดหน้าใส่และเดินจากไป ทิ้งไว้แค่เพียงเดือนดารา ที่ยังยืนสงสัยอยู่ว่ามันยังไงกัน

"ครูเบสท์กับนาถคุยอะไรกันวะ?" ยัยหมวยร่นคิ้ว "สังหรณ์ใจว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ เลย"

................................

ที่สวนสาธารณะหลังวิทยาลัยพยาบาล

นาถวางแผนล่อลวงให้ครูเบสท์ไปที่สวนสาธารณะหลังวิทยาลัยพยาบาล เพื่อที่เธอจะได้เผชิญหน้ากับลุงพลที่กำลังเคลียร์ปัญหาส่วนตัวกับหมอพลอยอยู่

ครูเบสท์ได้ยินเรื่องราวทุกอย่างจากปากของทั้งคู่ โดยเฉพาะเรื่องข้อตกลง ที่หมอพลอยยื่นคำขาดให้ลุงพลลาออกจากวิทยาลัยพยาบาล เพื่อไปใช้ชีวิตเงียบ ๆ ที่ต่างจังหวัดกับหมอพลอยกันสองคน



"นี่พี่พลอย..." ภัคจิราที่ได้ยินทุกอย่าง กลับรู้สึกแน่นที่อก "พี่พลอยกับลุงพล...รักกันเหรอ?"

อาจารย์สาวยังแอบฟังการสนทนาของทั้งคู่ และได้รับรู้ความจริงจากปากของลุงพล ที่สารภาพว่าตัวเองได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเด็กนักศึกษาในวิทยาลัยพยาบาลแห่งนี้อีกหลายคน นอกเหนือจากหมอพลอยและตัวของเธอเอง

แต่สิ่งที่รบกวนจิตใจครูเบสท์มากที่สุด คือเรื่องอดีตชาติที่ลุงพลพยายามกล่าวอ้างถึง โดยลุงพลได้อ้างว่าเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นคือผลกรรมจากอดีตชาติ สมัยที่ทุกคนยังเป็นเทวดาและเทพธิดาอยู่บนสวรรค์

"ชาติที่แล้วของน้องพลอยคือพลอยพรรณราย"

"พี่พล? พี่พูดเรื่องบ้าอะไรของพี่? พี่เสพยามาใช่ไหม!?"

"โถ!! พี่ไม่ได้เสพยา!! ทำไมไม่เชื่อพี่บ้าง!!??"

ครูเบสท์ก็ถือว่าเป็นคนที่มีน้ำอดน้ำทน ด้วยการทนฟังลุงพลพล่ามเพ้อถึงเรื่องอดีตชาติให้รุ่นพี่อย่างหมอพลอยได้ฟัง ซึ่งแน่นอน ว่าผลลัพธ์มันก็ออกมาไม่ต่างกัน ไม่มีทางเลยที่ผู้หญิงสายวิทย์สมัยใหม่อย่างหมอพลอย จะมาเชื่อเรื่องเพ้อเจ้ออะไรแบบนี้

และสุดท้าย ครูเบสท์ก็ทนฟังไม่ไหวอีกต่อไป จึงปรากฏตัวต่อหน้าลุงพลและหมอพลอย และสถานการณ์ก็เริ่มเข้าสู่สภาวะตึงเครียด เมื่อทุกอย่างมาถึงจุดนี้แล้ว ก็ไม่ต้องมาสวมหน้ากากเล่นแง่อะไรอีกต่อไป

พลอยพรรณและภัคจิราหันมามองหน้ากัน โดยไม่มีคำพูดใด ๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะหันไปมองหน้าลุงพลที่ทำหน้าเลิกลั่กอยู่ตรงหน้า

"ให้โอกาสสุดท้าย" หมอพลอยเอ่ยปากพูด "ลองหาเหตุผลดี ๆ ที่พลอยกับเบสท์จะไม่แจ้งความดำเนินคดีแก ไอ้เฒ่าตัณหากลับ!!!"

"ที่จริงไม่ต้องให้โอกาสอธิบายก็ได้มั้งคะ" ครูเบสท์มองลุงพลหน้านิ่ง "น่าโทรแจ้งตำรวจให้จับเข้าคุกไปเลย เรื่องมันจะได้จบ ๆ ไป"

"เกลียดผมมากขนาดนั้นเลยเหรอครับ?" ลุงพลเริ่มเกิดอาการน้อยใจ ที่สองเมียผู้เป็นใหญ่ต่างคิดจะแจ้งความดำเนินคดีตนเอง "หมอพลอย? ลืมเรื่องของเราที่ห้องตรวจโรค ลืมเรื่องของเราที่คอนโดไปแล้วเหรอครับ?"



"ไอ้บ้า!!" หมอพลอยทั้งโกรธและอายจนหน้าแดงก่ำ "ใครใช่ให้พูดเรื่องนั้น!!??"

"พี่พลอย..." ครูเบสท์ที่ยืนอยู่แทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน "พี่กับลุงพล..."

"มันคือความผิดพลาด!!!" พลอยพรรณเชิดหน้าใส่เพื่อรักษาฟอร์ม "ชั้นไม่น่าทำอะไรแบบนั้นเลย!!"

"อย่าว่าแต่หมอพลอยเลยครับ" ใช่ว่าจะมีแค่พลอยพรรณเพียงคนเดียว ภัคจิราด้วยเช่นกัน "ลืมคืนนั้นที่โรงแรมแล้วเหรอครับ? แล้วเรื่องของเราบนดาดฟ้าอีก ที่ครูเบสท์หลุดปากมาแล้วว่ารักผม"

"เงียบเดี๋ยวนี้นะ!!" ภัคจิราถึงกับเสียอาการ ใบหน้าเหลืองนวลของเธอแดงก่ำจนถึงใบหู "ใครบอกให้พูดเรื่องนั้นออกมา!!! ตาเฒ่าตัณหากลับ!!!"

"นี่!!! เบสท์ก็ด้วยเหรอ!!??" หมอพลอยถึงกับหน้าชา "เหอะ!!! นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!!??"

"หมอพลอย ครูเบสท์ครับ" ลุงพลพยายามหาหนทางเพื่อประณีประนอม "จะด่าผมว่าเลวยังไงก็ด่าไปเถอะครับ ผมคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทุกอย่าง แต่เรื่องมันมาถึงจุดนี้แล้ว ผมรู้ว่าผมผิด ผมรู้ว่าผมมันเลว แต่ แต่ผมรักหมอพลอย และรักครูเบสท์นะครับ"



"นั่นไม่ใช่การแก้ปัญหา!!" เจ้าหญิงน้ำแข็งตอบกลับมา "วิธีแก้ปัญหาที่ดีที่สุดในตอนนี้ ก็คือการพาคนอย่างแกไปเข้าคุกเนี่ยแหละ!!"

"ใช่!!" เช่นเดียวกับนางฟ้าพยาบาล "เบสท์ไม่เคยโกรธ!! ไม่เคยเกลียดใครเท่านี้มาก่อนเลย!!"

"ตกลงหมอพลอยกับครูเบสท์" ลุงพลที่ได้เห็นท่าทางเกรี้ยวกราดของสองสาวก็นึกน้อยใจ "ไม่ได้รักผมจริง ๆ เลยเหรอครับ?"

กับคำถามของลุงพล ทำเอาหมอพลอยและครูเบสท์ที่ตอนแรกเหมือนจะพูดออกไปต้องชะงัก เพราะลึก ๆ แล้วสองสาวเองก็รู้สึกดีกับตาเฒ่าอยู่ไม่น้อย

"บ้า...บ้าที่สุดเลย!!!" พลอยพรรณหน้าแดงก่ำด้วยความเสียใจ "ทำไมต้องเกิดเรื่องบ้า ๆ แบบนี้กับชั้นด้วย!!!"

"ชั้นควรจะเกลียดแก!!" ไม่ต่างจากภัคจิรา ที่เหมือนกำลังจะร้องไห้ออกมา "แต่ทำไม? ทำไมชั้นถึงรู้สึกแบบนี้!!??"

"เบสท์?" หมอพลอยเหลือบไปเห็นครูเบสท์กำลังร้องไห้ "นี่เบสท์ร้องไห้เหรอ!?"

"ฮือ...ฮือ...ฮือ" ภัคจิราพยายามกลั้นน้ำตา แต่ก็ไม่สามารถทำได้ "เบสท์ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ดี ๆ เบสท์ถึงต้องร้องไห้แบบนี้? ความรู้สึกมันเหมือนตอนที่พี่วิน แฟนเก่าของเบสท์สมัยเรียนตายเลยอ่ะ!!"



ดูเหมือนภัคจิราจะยังมีเศษซากความทรงจำจากอดีตชาติ ในสมัยที่เธอยังเป็นภัคจิราวดี เพียงแต่เธอยังไม่ยอมรับ

"ผมมันเลวขนาดนั้นเลยเหรอครับ?" ลุงพลถามด้วยความน้อยใจ "ถึงผมจะเลว แต่ผมก็รักครูเบสท์ แล้วก็รักหมอพลอยเหมือนกันนะครับ"

"จะบ้าเหรอ!!??" พลอยพรรณถลึงตาใส่ "เที่ยวไล่ปล้ำผู้หญิงไปทั่ว แล้วอยู่ดี ๆ ก็จะมาบอกรัก มาพูดเรื่องเพ้อเจ้อ Nonsense อดีตชาติอะไรก็ไม่รู้ คิดว่าคนอื่นปัญญาอ่อนเหมือนตัวเองหรือไง!!"

"มาถึงขั้นนี้แล้ว ยังไม่เชื่อผมอีกเหรอครับหมอ?" ลุงพลเอ่ยปากถาม "ผมพูดความจริงทุกอย่าง ทำไมถึงไม่เชื่อผมบ้าง"

"นี่ชุมพล!!! ชั้นกินข้าวนะ!!" เจ้าหญิงน้ำแข็งลั่นเสียงสูงใส่ตาเฒ่าลามก "ไม่ได้กินหญ้า!!"

"พลอยพรรณราย!!" ลุงพลยังคงพยายามทำในสิ่งที่ใครคงมองว่าบ้า ด้วยการเรียกชื่อของสองสาวเมื่ออดีตชาติ ด้วยความหวังว่าความทรงจำของทั้งคู่จะคืนกลับมา "จำชื่อตัวเองไม่ได้จริง ๆ เหรอครับคุณหมอ? พลอยพรรณราย? คุณหมอคือพลอยพรรณรายไงครับ!!"



"นี่!! เลิกเรียกชื่อปัญญาอ่อนนั่นสักทีได้ไหม!!??" หมอพลอยถึงกับตบะแตก "โอ้ยย!! ชั้นทนไม่ไหวแล้ว!!! ทำไมชั้นต้องมาเจอกับเรื่องบ้าบอคอแตกแบบนี้ด้วย!!! ชั้น!!! ชั้นไม่ทนอีกแล้ว!!!"

"พี่พลอย!! พี่พลอยจะทำอะไรค่ะ!!??" ภัคจิราเหลือบไปเห็นพลอยพรรณกำลังหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าสะพาย "ว้าย!!! ปืน!! พี่พลอย!!?? นี่มันอะไรกันคะเนี่ย!!??"

"ชั้นหมดความหมดทนกับแกแล้ว!!" พลอยพรรณคว้าปืนพก Baretta ขนาด 9 มม. ขึ้นมาจ่อที่หน้าของชุมพลคนหลายใจ "แกรู้ไหมชุมพล!!?? มีผู้ชายดี ๆ อย่างพี่กร!! ที่มารักชั้นเป็นสิบ ๆ ปี!! แต่ชั้นกลับไม่ได้รู้สึกรักเค้า!! ทั้ง ๆ ที่ชั้นควรจะรัก!! จนถึงทุกวันนี้ชั้นก็ยังไม่เข้าใจว่ามันเป็นเพราะอะไร!!! ทำไม่!!?? ทำไมชั้นต้องมารักผู้ชายอย่างแกด้วย!!!"

"เพราะนั่นเป็นกรรมของนาง" แล้วทันใดนั้น เสียงขององค์ตุลาการสวรรค์ก็ดังขึ้นมาในหัวของลุงพล "ในอดีตชาติ นางล้อเล่นกับความรู้สึกของท่าน เกลอข้า ชาตินี้นางจึงต้องชดใช้กรรมที่นางได้ก่อไว้ จงไตร่ตรองและตัดสินใจให้ดี เพราะจากนี้ไป จะเป็นเส้นทางที่ท่านต้องเลือกแล้ว"

"น...น้องพลอยจ๊ะ" ลุงพลเมื่อเห็นท่าไม่ดี จึงพยายามเจรจากับหมอพลอยที่เหมือนจะเสียสติไปแล้ว "ใจเย็น ๆ ก่อนนะจ๊ะน้องพลอย มีอะไรค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จาก่อนนะ"

"ชั้นไม่อยากจะพูดอะไรกับแกอีกแล้ว!!" ไม่บ่อยนัก ที่จะได้เห็นผู้หญิงอย่างพลอยพรรณโกรธจนควบคุมตัวเองไม่ได้ถึงขนาดนี้ "เข้ามาในชีวิตชั้นทำไม!!?? ชุมพล!!?? ชั้นไม่เข้าใจเลยว่าทำไมชั้นถึงได้รักแก!!?? รักจนอยากจะใช้ชีวิตร่วมกับแก!!"

"พี่พลอย..." ภัคจิรายืนฟังน้ำตาซึมเอ่ยปากขึ้นมาบ้าง "พี่พลอยรักลุงพลถึงขนาดนี้เลยเหรอคะ?"

"ฮือ...ฮือ" เจ้าหญิงน้ำแข็งหลั่งน้ำตาออกมา "ไม่รู้!!! พี่ไม่รู้อะไรทั้งนั้นอีกแล้ว!!!"

"มันคือกรรมของพวกเราทั้งหมดไงครับ" แม้สถานการณ์จะตึงเครียดยังไง แต่ลุงพลก็ยังยึดมั่นในแนวทางของตนเอง "มันคือกรรมของพวกเราทั้งหมด ใช่!! ผมเป็นคนเริ่มเรื่องทุกอย่างเอง!! ผมทำให้ชีวิตของหมอพลอย ทำให้ชีวิตของครูเบสท์ต้องแปดเปื้อน!! ผมขอโทษ!!! ขอโทษสำหรับทุกอย่าง!!"

"แค่ขอโทษเหรอ!!??" หมอพลอยตวาดกลับด้วยเสียงสั่นเครือ "แค่ขอโทษมันง่ายไปหรือเปล่า!!?? แกเห็นไหม!!?? ว่าชีวิตชั้น ชีวิตของผู้หญิงอีกหลายคนย่อยยับเพราะผู้ชายอย่างแกไปหมดแล้ว!!"

"พี่พลอย..." พอได้ยินแบบนั้น จากเดิมที่ภัคจิรามีความคิดคล้อยตามพลอยพรรณที่เป็นรุ่นพี่ ว่าสมควรจับชุมพลเข้าคุกเพื่อให้เรื่องทุกอย่างมันจบไป แต่พอเธอได้ยินแบบนั้นจากปากคุณหมอรุ่นพี่ เธอก็นึกค้านไม่เห็นด้วย
"ชั้น!! ชั้น!! ชั้น!!" พลอยพรรณโกรธจนควบคุมสติไม่อยู่อีกต่อไป ด้วยความที่เป็นเด็กเรียน ต้องคอยรักษามาดคุณหมอ พอถึงเวลาโกรธจัด เธอก็มักจะควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยอยู่ "ชั้นไม่อยากเห็นหน้าแกอีกแล้ว!!! ชุมพล!!! แกตายซะเลยดีไหม!!?? ห๊ะ!!!"

"หมอพลอย..." แทนที่ลุงพลจะรู้สึกกลัว แต่ชายชรากลับเลือกที่จะเผชิญหน้าเรื่องราวทั้งหมดอย่างตรงไปตรงมา "น้องพลอยของพี่ ถ้าอยากจะยิงพี่ก็ยิงได้เลย"

"อย่าท้านะ!!" หมอพลอยเล็งปืนบาเร็ตต้าจ่อหน้าลุงพลที่กำลังเดินเข้ามา "อย่าคิดว่าชั้นไม่กล้า!! หยุดอยู่ตรงนั้น!! บอกให้หยุด!!"

"ยิงพี่เลยถ้าน้องพลอยต้องการ" ลุงพลเอ่ยปากขึ้นมา "ยิงพี่เลยซิ ไม่ต้องกลัวว่ามันจะเป็นเวรกรรมติดตัวน้องพลอยหรอกนะ พี่อโหสิกรรมให้ ยิงพี่เลย พี่เองก็เบื่อกับวังวนชีวิตอะไรแบบนี้อีกแล้ว"

"พี่พลอย!!" ฝั่งครูเบสท์ที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็เริ่มรู้สึกใจคอไม่ดี เพราะเธอไม่อยากให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นในวิทยาลัยพยาบาล "ลดปืนลงก่อนนะคะพี่ ใจเย็น ๆ ก่อนนะคะ การใช้ความรุนแรงไม่ใช่การแก้ปัญหานะคะพี่"

"แล้วเบสท์จะให้พี่ทำยังไง!!??" หมอพลอยเอ่ยปากถามครูเบสท์ทั้งน้ำตา "คนอย่างพี่!! พี่เกิดในครอบครัวนักการเมืองระดับประเทศ!! มีผู้ชายมากมายมาชอบพี่!! แต่พี่ไม่เคยสนใจ!! แล้วทำไม!! แล้วทำไมพี่ต้องมารักผู้ชายแก่ ๆ รุ่นราวคราวพ่อ แถมยังเคยเป็นภารโรงต่ำ ๆ แบบนั้นด้วย!!??"
ลุงพลที่ยืนฟังอยู่ ก็ได้แต่ถอนหายใจ ความจริงตาเฒ่าเองก็รู้มานานแล้วว่า ผู้หญิงอย่างหมอพลอยนั้น มีความถือตัวอยู่ ตามประสาลูกคุณหนูที่เกิดมาในครอบครัวที่มีชาติตระกูล

"เบสท์เข้าใจความรู้สึกของพี่พลอยนะคะ" ครูเบสท์พยายามเตือนสติหมอพลอย "แต่การใช้ความรุนแรงไม่ใช่การแก้ไขปัญหา พี่พลอยคะ เบสท์ขอร้องละคะ ลดปืนลงเถอะ"

"ไม่ต้องไปห้ามหมอพลอยหรอกครับครู" ลุงพลที่ควรจะยืนนิ่ง ๆ ทำหน้าสลด ก็ยังอุตส่าห์หาซีนหาแสงให้ตัวเองจนได้ "ยิงผมได้เลยครับ ยิงผู้ชายแก่ ๆ คนนี้ได้เลยน้องพลอย!! ยิงซิ!! ยิงเลย!!"

"อย่าท้านะไอ้แก่!!!" หมอพลอยขบฟันแน่น จ่อปืนใส่ลุงพลทั้ง ๆ ที่มือสั่น "Shut your mouth!!!"

"พี่พลอยอย่านะคะ!!!" ครูเบสท์ร้องห้าม "เบสท์ขอร้องเถอะค่ะพี่พลอย ลดปืนเถอะ ชุมพล ถ้านายอยากชดใช้ความผิด ก็ยอมรับสารภาพแล้วมอบตัวกับตำรวจซะ!!! โทษหนักจะได้กลายเป็นเบา!!"

"ให้ผมตายดีกว่าครับครู" มนุษย์ลุงหันไปยิ้มให้ครูเบสท์ "ผมอายุปูนนี้แล้ว ถ้าเข้าคุกไป ผมคงได้ตายในคุก ให้ผมตายตอนนี้ เดี๋ยวนี้เลยยังจะดีกว่า ให้สมกับความเลวที่ผมได้ทำมา"

"ก็ดี!! รู้ตัวว่าเลว!!" เจ้าหญิงน้ำแข็งเวอร์ชั่นดาร์คไซด์กัดฟันพูด "มีอะไรจะสั่งเสียก่อนตายหรือเปล่าชุมพล!!??"

"ไม่มีผมแล้ว" ลุงพลยิ้มทั้งน้ำตาให้หมอพลอยและครูเบสท์ "ใช้ชีวิตให้มีความสุขนะครับ ทั้งคู่เลย ไม่ว่าเมื่อไร ผมก็รักทั้งหมอพลอยและครูเบสท์ตลอดไป"

พอได้ยินแบบนี้ สองสาวอย่างหมอพลอยและครูเบสท์ถึงกับนิ่งไป เพราะไม่คิดว่าลุงพลยังจะกล้าบอกรักทั้งคู่อีก

"รักเหรอ?" หมอพลอยแสยะยิ้ม "รัก? ปากบอกว่ารักพลอย!! แต่ก็ยัง Flirt มอบความรักให้ Another women แกเป็นคนยังไงกันวะชุมพล!! ห๊า!! Bullshit!!"

"นี่แก!!" เช่นเดียวกับครูเบสท์ "ถ้าไม่รู้ว่าจะพูดอะไรก็ไม่ต้องพูด!!! หุบปากไปซะ!! ใครจะไปรักคนอย่างแกลง!! ห๊ะ!!"

"ชั้นให้โอกาสสุดท้าย!!" แล้วหมอพลอยก็พูดขึ้นมา "ระหว่างชั้นกับเบสท์ แกรักใครมากกว่ากัน!!??"

"พี่พลอย!!??" พอได้ยินแบบนี้ ครูเบสท์ถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ "ทำไมพี่ถามอะไรแบบนั้นเนี่ย!!??"



"เงียบไปซะเบสท์!!??" เจ้าหญิงน้ำแข็งเวอร์ชั่นดาร์กไซด์จิกตาใส่นางฟ้าพยาบาล "เลิกทำตัวเป็นแม่พระ ใส่ซื่ออินโนเซนต์กันได้แล้ว!! เราสองคนมีอะไรกับผู้ชายคนเดียวกัน!! ผู้ชายแก่ ๆ คนนี้!!"

หมอพลอย..." ไม่คิดเลยว่า กรรมที่หมอพลอยได้กระทำเมื่ออดีตชาติ จะทำให้เธอเสียสติได้ถึงขนาดนี้

หมอพลอยกลายเป็นคนเสียสติเพราะความรักอย่างสมบูรณ์แบบ เหตุเพราะในอดีตชาตินางเคยล้อเล่นกับความรักของท่านท้าวชุมพลศักดา จนเกิดเหตุการณ์วุ่นวายไปทั่วสวรรค์ ชาติภพนี้ นางจึงต้องมาชดใช้ให้ลุงพล

"รักใครมากกว่ากัน!!??" หมอพลอยจ่อปืนที่หน้าของลุงพล "รักพลอย!!?? หรือรักเบสท์!!??"

 

ลุ้นเกิ้นนนนนน

เจอชอตฟีลละงานนี้..ท้าวชุมพล

หมอคงไม่เคยแพ้มาก่อน เจอคู่แข่งระดับครูเบสเลยเสียอาการ

ว่าแต่ลุงพลจะจัด หมอพลอย ครูเบส ทำแซนวิชได้ไหม

รักทั้งคู่ยอมโดนเลยลุงพล

ได้3 p หมอกับครูเลยไหมวันนี้ 

ถึงเวลาต้องตัดสินใจ จะไปต่อแบบไหน

จะหาทางออกยังไงลุงพล

เป็นคำถามที่ตอบยากแท้นะลุงพล ถามต่อหน้าสองสาวตัวท็อปด้วย

 ::Foo::ลุ้นสุดตัว

ลุ้นสุดตัวมาก

ลุงพล เป็น วันทอง กลับชาติมาเกิดครับ

นาถลดาสมควรโดนหวดก้นโดยลุงพลนะ  วางแผนป่วนขนาดนี้

ท่านท้าวทำไงล่ะทันี้