ขออนุญาตออกตอนที่ 14 ตรงกับ 14 กุมภา วันวาเลนไทน์นะครับ ขอให้ทุกท่านมีความสุขมาก ๆ ในวันนี้ด้วยนะครับ

   มีเรื่องด่วน แม่จะเข้าบ้านเย็นนี้
   นี่คือข้อความที่รอชาคริตอ่านอยู่ ทันทีที่ลืมตาตื่นนอนขึ้นมาได้
   บางทีชาคริตก็สงสัยนะ ว่าในชีวิตแม่ มีวันไหนที่ไม่มีอะไรด่วนบ้างไหม
   แต่เขาก็รู้ว่าคิดแบบนี้ไม่ดีเท่าไหร่ แม่ทำทุกอย่างให้เขาแล้ว ติดแค่ว่าทุกอย่างที่ทำ 'ให้เขา' ทำให้แม่ไม่เหลือเวลาให้เขา แค่นั้นเอง
   บ้านหลังใหญ่ ไม่ใช่แค่หนึ่ง แต่ถึงสามหลัง รถคันงามที่เพื่อนเกือบทั้งคณะอิจฉา เงินที่ -ถึงแม้ชาคริตจะไม่ชอบใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย-แต่ก็มีมากพอจะเอาไปเผาเล่นได้ถ้าอยากทำ
   ทั้งหมด เป็นสิ่งที่แม่ทำ เพื่อหาให้กับเขา และเขารู้ว่าสมควรรู้สึกซาบซึ้งในพระคุณ
   ถุงยางกล่องยักษ์ ที่แม่หามาให้ทันทีที่รู้ว่าเขาเริ่มได้มีความสัมพันธ์กับเพศตรงข้ามอีก
   เขารู้ ว่าแม่รักและเป็นห่วงเขามาก และเขาก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะเป็นเด็กดีตอบแทน
   แต่เป็นเด็กดีให้แม่ ก็ยากอยู่นะ เมื่อแม่แทบไม่เคยโผล่มาให้เห็นหน้าเลย
   
   ชาคริตลงจากเตียง ลงไปที่โต๊ะกินข้าว ที่จัดไว้สวยงามรอรับการกลับมาของแม่
   ใจหนึ่งอยากจะหยิบแจกันอันสวยเขวี้ยงทิ้งให้รู้แล้วรู้รอดมันตอนนี้เลย
   ก็แม่บอกแล้ว ว่าเครื่องลงตีสาม แม่จะมาเช้าวันเสาร์นี่นา
   มีเรื่องด่วน แม่จะเข้าบ้านเย็นนี้
   คำพูดนี้ ทำให้เขาคิดว่า ไม่ใช่เรื่องเครื่องดีเลย์หรืออะไรอย่างนั้นแน่ แม่กลับมาถึงประเทศไทยแล้ว แค่.....มีเรื่องสำคัญอะไรสักอย่างของบริษัท ที่แม่ต้องไปดูก่อนลูกตัวเอง
   เห้ออออออ
   ชาคริตเอาข้าวกล่องมาอุ่นกินด้วยความหงุดหงิด
   แม่ไม่มา เมียก็ไม่มี แล้วจะอยู่บ้านทำไมล่ะ
   ชาคริตหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด
   "ฮาโหล น้องญา..."
   "ขอโทษนะคะ พี่ชาคริต หนูมาซ้อมรำอยู่..." เสียงจากปลายสายรีบบอก "ใกล้จะแข่งแล้ว"
   'มึงมาหากูก่อน อิเหี้ย กูเหงา จะรำเหี้ยไรนักหนา' เสียงในใจชาคริตตะโกนลั่น ชาคริตต้องกัดฟันกดมันกลับลึกเข้าไปในใจ โหมดแฟนที่แสนดี โหมดแฟนที่แสนดี
   "ตั้งใจซ้อมนะครับ จะได้ชนะ..."
   "ค่ะ หนูจะทำให้เต็มที่ค่ะ..............ค่ะ!!! อาจารย์ ไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ ขอโทษทีค่ะ"
   ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
   ความห่างไกล ทำให้หัวใจห่างกันสินะ
   ไม่ หัวใจของเขากับน้องญาไม่ได้ห่างกัน แค่ไม่มีเวลาให้กันไม่ได้แปลว่าห่างกัน
   ความหงุดหงิดของเขาเกิดเพราะแม่ ไม่ใช่น้องญา ไปโทษอะไรเธอไม่ได้
   แต่อยู่เฉย ๆ ก็ไม่หงุดหงิดน้อยลงเหมือนกัน
   ชาคริตรีบแต่งตัว คว้ากุญแจรถ แล้วเดินออกจากบ้านไป

   รถคันหรูพุ่งทะยานไปตามท้องถนนอย่างไร้จุดหมาย
   บ้านเรือน ตึกราม สวน สะพาน ห้าง ร้านค้า สถานที่แล้วสถานที่เล่าผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านออกไป
   ชาคริตรู้สึกราวกับรูปปั้นในรถคันหรู นิ่ง สงบ มองดูโลกเคลื่อนผ่านไปรอบตัว
   ใจที่ร้อนระอุด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจเริ่มเย็นลงบ้างเล็กน้อย เมื่อรถคันงามส่งเสียงเตือนน้ำมันใกล้หมด
   ชาคริตหักเลี้ยวเข้าปั๊มน้ำมัน ยื่นแบ๊งค์พันอ้วน ๆ สองสามใบให้เด็กปั๊มเติมให้เต็มถัง ก่อนจะเหลียวมองนาฬิกาเป็นครั้งแรกตั้งแต่ออกจากบ้านมา
   นี่มัน....เกือบเที่ยงแล้วเหรอ
   แล้วเราอยู่ในจังหวัดอะไรเนี่ย
   ช่างเหอะ ตั้งจีพีเอสกลับบ้านเลยแล้วกัน
   พอกลับเข้าเขตกรุงเทพ ชาคริตก็ตัดสินใจแวะเข้าห้างแห่งหนึ่ง เพื่อหาอาหารกลางวันกินก่อน
   แต่เดินเข้าไปในห้างได้นิดเดียว ชาคริตก็ต้องชะงักกึก
   ผู้ชายหกเจ็ดคนกำลังไล่ตามผู้หญิงสาวร่างเพรียวเล็กคนหนึ่ง ที่พยายามเดินหนี แต่ก็ก้าวเท้าได้ไม่ยาวพอจะหลีกพ้นจากพวกมันได้
   หญิงสาวคนนั้นใส่หมวกแก็ปใบใหญ่ ดึงลงต่ำ แว่นตากันแดดอันเบ้อเริ่มและหน้ากากอนามัย
   ผมของเธอยาวกว่าครั้งสุดท้ายที่เขาเคยเห็น
   ตอนที่ช่องยูทูปปิดไป
   แต่.....
   ชาคริตก็ยังจำเธอได้
   และแก๊งค์หนุ่มกลัดมันที่ตามมาข้างหลังก็คงจำได้ด้วย
   "น้องรินนนนนนนน" พวกมันคนหนึ่งร้องตะโกน "จะอายพวกพี่ไปทำไมมมมมมม"
   "ในคลิปของทั่นชัยเราเคยเห็นหมดแล้วววววววววววววว"
   "ไม่อยากมาต่อกับเราแบบที่ทำในคลิปเหรอออออออ"
   "พรชัยดอทพอร์น จงเจริญ!!!"
   "เราคือสาวกของทั่นชัยยยยยยยยยยยยยย"
   ชาคริตขยับจะเข้าไปช่วยรินตามสัญชาตญาณ แต่ก็ต้องรีบรั้งตัวเองไว้
   รินกับเขา.....แยกกันไม่ค่อยดีเท่าไหร่
   เขาเข้าไปหาแบบนี้ รังแต่จะทำให้สถานการณ์แย่ลง
   ชาคริตเหลียวมองรอบตัว พยายามมองหา รปภ. ห้าง
   แต่ยังไม่ทันเจอ สายตาของรินก็เหลือบมาเห็นเขาเสียก่อน
   วูบหนึ่ง คิ้วของรินตกวูบลง แม้เขาจะไม่เห็นส่วนอื่นของใบหน้า แต่เขาก็บอกได้ถึงอารมณ์เกลียด กลัว โกรธ ที่วูบเข้ามาในใจของริน
   เหมือนหนีเสือปะฆาตกรโรคจิตเลยสินะ
   แต่วูบต่อมา ขาเรียวของรินก็พาเธอวิ่งมาข้างกายเขา
   "พี่ชาคริต!!! ช่วยด้วย!!!"
   ไม่รู้ว่ารินโกรธเขาน้อยลงพอจะมาขอความช่วยเหลือ หรือจะชี้เป้าให้พวกแก๊งค์หื่นรุมกระทืบเขากันแน่ แต่ต่อให้เป็นข้อแรก ผลก็ไม่ต่างจากข้อสอง เพราะฝูงหื่นกรูกันเข้ามาหาชาคริตทันที
   "เห้ยยยยย น้องรินมากับไอ้หนุ่มนั่นว่ะ"
   "กระทืบแม่งเลยยยยยยยย"
   "มินิรินเป็นของเราทุกคนนนนนนน!!!!!!!"
   มากันขนาดนี้จะอยู่ทำไมล่ะ ชาคริตรีบคว้ามือรินแล้วโกยอ้าวทันที "วิ่งสิ ริน!!!"



   "พวกนั้นจะหาเราเจอไหม" รินกระซิบถาม
   "ชู่วววววว"
   ถึงแม้แก๊งค์หื่นจะตามมาติด ๆ แต่ชุดท้ายชาคริตสามารถพารินมาถึงร้านเฟอร์นิเจอร์แห่งหนึ่งที่หัวโค้งพอดี และซ่อนตัวในตู้เสื้อผ้าได้ทันก่อนที่แก๊งค์หื่นจะเห็นว่าแอบเข้ามาในนี้
   ตัวของรินยังนุ่มเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน
   .....เขาไม่ได้อยู่กับรินสองต่อสอง ใกล้ชิดขนาดนี้มาตั้งแต่............
   ก่อนที่รินจะจับได้ ว่าเขาไปเปิดซิงผู้หญิงคนอื่นหกคน ทั้งที่คบกับเธออยู่
   ชาคริตกำหมัดแน่น ยิ่งคิดถึงเรื่องตอนนั้นยิ่งชิงชังตนเอง
   ไม่นาน ก็มีเสียงโหวกเหวกโวยวายจากภายนอก รินยิ่งขยับเข้าใกล้ชาคริตขึ้นอีก
   "ขอเชิญออกจากในห้างครับ!!!" เสียงตะโกนที่เหมือนจะมาจากรปภ.ดังมาจากด้านนอก ตามด้วยเสียงโห่ร้องและเสียงโวยวายอีกพักใหญ่
   จนเมื่อทุกอย่างเงียบลง ชาคริตจึงกล้าเปิดประตูตู้เสื้อผ้าและก้าวออกไป
   "ทางสะดวก" เขาหันกลับไปบอกริน ที่ก้าวตามออกมาอย่างหวาด ๆ
   ชาคริตกับรินยืนอยู่ข้างกันพักหนึ่ง ต่างฝ่ายต่างก็ก้มหน้าหลบตากัน ความทรงจำเก่า ๆ ในอดีตภาพแล้วภาพเล่า จนอัดอั้นเกินจะเอ่ยปาก
   "พะ....พี่ไปแล้วนะ" ชาคริตพูด และตั้งท่าจะเหลียวหลังเดินจากไป
   "ดะ...เดี๋ยวค่ะ.....พี่ชาคริต...." รินเรียก "ขอบคุณนะคะ"
   "ไม่เป็นไรครับ พี่ไปแล้ว...."
   "เดี๋ยวค่ะ!! เอ่อ....อยู่เป็นเพื่อนหนูก่อนนะคะ เผื่อพวกนั้นจะกลับมาอีก"
   "......" ชาคริตอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก
   ถ้าถามเขา ว่าในบรรดาผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยผ่านมา ใครเป็นคนที่เขาทำร้ายหนักที่สุด ก็คงจะเป็นมินิรินคนนี้แหละ
   เขาจะไม่ว่าอะไรสักคำ ถ้าเธอเอาไม้ฟาดหน้าเขา เพราะมันสมควรแล้ว
   แต่ทำไมกันล่ะ เธอถึงยังเชื่อใจเขามากพอจะขออะไรแบบนี้อีก
   "นะคะ"
   สิ่งที่ทำให้ชาคริตยอมพยักหน้า ไม่ใช่ความออดอ้อน แต่เป็นความหวาดกลัวในน้ำเสียงของเธอ
   ชาคริตคอยเดินตามริน ตอนที่เธอจับจ่ายซื้อของใช้ที่จำเป็น ซึ่งทุกอย่างเป็นสินค้าลดราคา ของใกล้หมดอายุ หรือของที่มีการลดแลกแจกแถมต่าง ๆ ทุกย่างก้าว เธอคอยเหลียวซ้ายแลขวาด้วยความตื่นกลัวตลอด
   ฝีมือเขา ผลงานที่เขาทำ ชีวิตที่เขาทำลาย
   ดูไว้ ไอ้เลว
   จนรินซื้อของเสร็จแล้ว ชาคริตจึงได้เอ่ยปากถาม "รินกลับบ้านยังไงครับ..."
   "รถเมล์ค่ะ"
   "ให้พี่ไปส่งไหม"
   รินเลิกคิ้ว
   ใช่สิ เขาจำบ้านเธอได้พอเคยไปเปิดซิงเธอถึงที่บ้าน
   "รินย้ายบ้านแล้วค่ะ.........แต่...ถ้าพี่ชาคริตจะขับรถไปส่ง...................ก็ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวหนูบอกทางให้"
   ครืดดดดดด เสียงท้องชาคริตร้องแผ่ว ๆ
   "หุหุ แต่แวะกินข้าวกันก่อนก็ได้นะคะ"

   ชาคริตเลือกแวะร้านอาหารที่คนน้อยที่สุดในห้าง ก่อนจะพารินเข้าไปนั่งที่มุมในสุดของร้าน
   "ขอบคุณนะคะ" รินพูดขึ้น เมื่อเห็นสภาพรอบตัว โอกาสที่แก๊งค์หื่นพวกนั้นจะมาเห็นเธอแทบไม่มีเลย
   แต่ถึงกระนั้น เมื่ออาหารมาแล้ว รินก็ยังลังเล ยึกยักอยู่นาน กว่าจะยอมถอดหมวก หน้ากากอนามัยและแว่นตาออก
   ภาพที่เห็น ทำให้ชาคริตอยากเอาตะเกียบในมือทิ่มตาตัวเองตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
   หน้าที่เคยสวยใสจิ้มลิ้มของรินมีแผลเป็นสีแดงเข้มยาวเหยียดจากแก้มซ้ายจรดถึงปลายหูข้างซ้าย



   .....
   ........
   ............
   "เห้ย ส่งลูกมาซิ อธินนท์"
   "ไม่ส่งเว๊ย ไอ้คริต"
   "ส่งมา กูมีโอกาสยิงเข้ามากกว่า"
   "ไม่กูจะยิงเอง"
   "เห้ย ชาคริต เด็กมึงมาแน่ะ"
   ชาคริตผละจากกลุ่มเพื่อนที่เล่นฟุตบอลกันอยู่ มาหาสาวม.4 หน้าตาจิ้มลิ้มที่เดินเข้ามาหา
   "น้องริน~" เสียงหล่อทักทายด้วยร่าเริงสดใส แต่สีหน้าของชายหนุ่มก็หุบลงทันทีเมื่อเข้าใกล้พอได้เห็นสีหน้าของสาวน้อย
   รินยังคงอุ้มเจ้าตุ๊กตาบูบู้คู่ใจอยู่อย่างที่เธออุ้มไปมาเป็นปกติ แต่ความสดใสที่ชาคริตเห็นจนชินบนใบหน้าของเธอไม่มีเหลืออยู่สักนิด
   "ริน...มีอะไรหรือเปล่า"
   "พี่ชาคริต....จะ...จริงหรือเปล่า" น้ำตาเม็ดใหญ่ ๆ เริ่มไหลรินออกจากตาคู่งามอย่างหยุดไม่อยู่
   "อะ...อะไร"
   "พี่มิ๊งค์ พี่เตย พี่ฝน พี่รัตน์ น้องแวว คุกกี้"
   ชาคริตสะดุ้ง ทั้งหกชื่อคือชื่อของคนที่เขาเปิดซิง หลังจากได้เริ่มคบเป็นแฟนกับรินแล้ว
   "อะไรเหรอ ริน พี่ไม่รู้เรื่อง" ชาคริตตอแหล
   "พี่ชาคริต....รินรักพี่นะ....รินให้พี่ทุกอย่างแล้ว.....ทำไมพี่ทำกับรินแบบนี้......."
   "ทำอะไร พี่ไม่รู้เรื่อง" ชาคริตตอแหลอีกรอบ
   "พี่นอกใจริน!!!!!!!!!!! ไปมีอะไรกับพวกนั้น!!!!!!!!!!!!!คิดว่ารินโง่มากหรือไง!!!!!!!!!!"
   "ใครบอกริน!?!"
   (ชาคริตจากปัจจุบันมองย้อนกลับไป..............
   ไอ้เหี้ยชัยชัวร์!!!!)
   "ไม่สำคัญหรอก!!! รินแค่อยากจะรู้ พี่ทำอย่างงี้กับรินได้ไง"
   ชาคริตสูดหายใจลึก ๆ
   เมื่อสถานการณ์มันมาถึงขนาดนี้แล้ว
   เมื่อตอแหลไม่ได้ ก็ต้องตอบไปตามความจริง
   "รินไม่ซิงแล้ว.....พี่เบื่อ"
   เหมือนโลกทั้งใบจะเงียบไปทันทีที่คำนี้หลุดออกจากปากชาคริตไป
   และวินาทีนั้น......ก็เป็นวินาทีแรกในชีวิต ที่ชาคริตเริ่มคิดได้ ว่าตนเองนั้นระยำแค่ไหน
   ........................................
   .....................................................
   เหมือนสิ่งเดียวในโลกที่เคลื่อนไหว จะเป็นน้ำตาที่ไหลลงไปตามใบหน้าของริน
   แคว่กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
   บูบู้ ตุ๊กตาแสนรักคู่ใจรินขาดเป็นสองท่อน หัวไปทาง ตัวไปทาง นุ่นปลิวกระจายทั่วสนาม
   "เห๊ยยยยย มีดดดดด" เสียงใครไม่รู้ร้อง
   เลือดแดงฉานไหลสาดกระเซ็นลงเต็มพื้นหญ้า เมื่อรินปาดมีดคัตเตอร์ที่ถือในมือเป็นแนวยาวทั่วหน้าตัวเอง ก่อนจะกรีดลึกไปที่ข้อมือ
   "เห้ยยยย โทรเรียกรถพยาบาล โทรเรียกรถพยาบาลเร็ว!!!!"

   ก่อนจะถึงวันนี้......นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ชาคริตได้พบกับริน
   เธอจากไป ทิ้งชาคริตให้อยู่กับความรังเกียจตนเอง
   หลังเกิดเรื่องกับริน.....เขาไม่ได้เปิดซิงใครอีกเลย จนถึงราชณิญา ที่ยังคงเป็นแฟนคนปัจจุบันของเขา แฟน ที่เขาเริ่มคบเกือบปีหลังเลิกกับรินแล้ว หลังจากที่เขามั่นใจว่ากลับตัวกลับใจได้
   แน่นอน เขารู้เรื่องที่เธอลาออกจากโรงเรียนไปเป็นเน็ตไอดอล ใคร ๆ ก็รู้
   เขาชื่นชมด้วยซ้ำ ที่มินิรินผู้ร่าเริงแจ่มใสกลายเป็นดาวรุ่งขวัญใจของทุกคนได้รวดเร็วปานนั้น
   โล่งอก ที่เธอฟื้นตัวจากบาดแผลในใจที่เขาเป็นผู้ก่อได้
   แม้แต่แผลเป็นอัปลักษณ์บนใบหน้า ยังไม่อาจจะลดเสน่ห์ความน่ารักของเน็ตไอดอล ที่เกือบจะได้ขึ้นเป็นอันดับ 1 ในประเทศไทยคนนี้ได้
   แต่แล้ว.......
   ณ ตอนนั้น สิ่งเดียวที่เขารู้ คืออยู่ ๆ มินิรินแชแนลก็ปิดตัวหายไป
   ต่อมา หลังจากไอ้ชัยพยายามข่มขืนน้องญา เขาถึงได้รู้....
   ไอ้ชัย ล่อลวงรินมา ถ่ายคลิปโป๊ยาวเกือบสิบชั่วโมง ถ่ายทอดให้คนดูกันไปทั่ว คลิปส่งต่อกันไปผ่านตาเป็นแสนคู่
   ด้วยแผลเป็นที่เป็นเอกลักษณ์บนใบหน้าและแขน รินไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะอ้างว่าเป็นคนหน้าเหมือน
   มินิรินแชแนลปิดตัวลง หลังจากทุกวิดีโอของเธอมีแต่พวกหื่นมาถามหาเรื่องคลิปของไอ้ชัย ประกอบกับที่ตัวของรินเองบอบช้ำทางจิตใจหนักหนาสาหัสเกินกว่าจะมีรอยยิ้มมอบให้ใครได้อีกแล้ว

   .......อาหารสองจานหมดลงอย่างเงียบเชียบ โดยที่ชาคริตกับรินไม่ได้พูดอะไรกันแม้แต่คำเดียว
   "ไม่ พี่จ่ายเอง..." ชาคริตรีบบอกทันทีที่รินเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเงิน
   รินส่ายหน้า
   "ให้พี่ได้ชดใช้ ในสิ่งที่พี่เคยทำกับรินบ้างเถอะ" ชาคริตบอก
   "....ค่ะ"
   
   .......................
   "ซ้ายค่ะ"
   "ขวาข้างหน้านะคะ"
   นอกจากเสียงบอกทางแล้ว บนรถก็ไม่มีเสียงอะไรอีก เพราะชาคริตกับรินต่างก็ยังเงียบ ต่างคนต่างอึดอัด ไม่กล้าพูดอะไร
   "ถึงแล้วค่ะ ตรงนี้แหล่ะ จอดรถตรงนั้นได้ค่ะ"
   รินก้าวลงจากรถ
   "เดี๋ยวก่อน ริน..."
   รินหันกลับมามอง
   "พี่ขอโทษ พี่รู้ พี่มันเลว พี่มันชั่ว พี่มันไม่ดี พี่.......พี่ทำร้ายริน......."
   "...."
   "...."
   รินยิ้มน้อย ๆ นิดหนึ่ง แม้ใบหน้าจะเสียโฉมขนาดนี้ แต่ความจิ้มลิ้มน่ารักที่เคยจับใจชาคริตยังคงฉายส่องออกมาได้
   "เข้ามาบ้านหนูก่อนก็ได้นะคะ....ถ้าพี่อยาก"
   
   "รินอยู่คนเดียวเหรอ" ชาคริตถาม หลังจากก้าวเท้าเข้ามาในห้องเช่าเท่ารูหนู
   "โดนพ่อแม่ไล่ออกจากบ้านแล้วค่ะ" รินตอบ "พ่อแม่ไม่เคยอยากให้หนูเป็นเน็ตไอดอลอยู่แล้ว....อยากจะให้ตั้งใจเรียนมากกว่า......พ่อแม่โกรธมากเรื่องหนูกับพี่ โกรธมากที่หนูออกจากโรงเรียนไปเป็นเน็ตไอดอล......แล้วพอมีเรื่องของคลิปของไอ้ชัย....................."
   ชาคริตปาดหยาดน้ำตาออกจากหางตนตนเอง
   "พี่ขอโทษ....แล้ว...ตอนนี้ รินทำงานอะไร"
   "ไม่มีใครรับคนไม่จบ ม.6 ทำงานหรอกค่ะ" รินบอก "หนูพอมีเงินเก็บจากตอนยังเปิดแชแนลอยู่....แต่ถ้าหมดไป หนูก็ไม่รู้จะทำอะไรแล้ว"
   น้ำตาอุ่น ๆ ไหลลงตามแก้มชาคริต รินเงียบไปอีกพักใหญ่ ก่อนจะสูดหายใจลึก ๆ แล้วพูดต่อ
   "ตอนไอ้ชัยจับตัวหนูไป....."
   "ถ้ารินไม่อยากจะเล่า...."
   "พี่ชาคริตรับฟังหนูหน่อยนะ หนูอยากจะระบายจริง ๆ"
   ชาคริตหุบปาก
   "ตอนไอ้ชัยจับหนูไป ตอนนั้น หนูคิดมั่นใจ ว่าพี่ต้องอยู่เบื้องหลัง ว่าพี่ต้องตามกลับมาจะทำร้ายหนู หลังจากเห็นว่าหนูเป็นเน็ตไอดอลแล้วประสบความสำเร็จ.........ตอนนั้น หนูคิดว่าพี่เป็นคนเลวที่สุด"
   ชาคริตไม่ว่าเธอสักคำ จริง ๆ นึกย้อนกลับไป ถ้าวันนั้นเธอแทงเขาแทนที่จะแทงตัวเอง เขาในตอนนี้ก็คงไม่โกรธ
   "หนูขอโทษพี่นะคะ"
   "ขอโทษทำไม รินไม่เคยทำอะไรผิด...."
   "หนูมองพี่ผิด" รินบอก "ไอ้ชัย...บอกหนูว่ามันเป็นตัวการ ที่วางแผนให้เราคบกัน ยุส่งให้พี่นอกใจหนู แล้วมาเล่าให้หนูฟัง เพื่อที่หนูจะได้ทิ้งพี่ไปอยู่กับมัน"
   "มันอาจจะคิด แต่พี่เองเป็นคนที่ทำตามที่มันคิด พี่ไม่ได้เลวน้อยไปกว่าไอ้ชัยหรอก"
   "ก่อนมันจะข่มขืนหนู มันบอกว่า พี่กลับตัวกลับใจแล้ว มีแฟนเป็นตัวเป็นตน แล้ว....แล้วมันจะข่มขืนแฟนพี่เป็นคนต่อไป"
   "........."
   "หนูขอโทษ หนูคิดอยู่ตลอด ว่าต้องหาทางติดต่อพี่ เตือนพี่ แต่สุดท้าย หนูก็ไม่มีโอกาส...."
   "พี่เข้าใจ รินไม่ได้ผิดอะไร แฟนพี่ก็ไม่ได้เสียหายอะไร ตำรวจเข้ามาช่วยทันเวลาพอดี" ชาคริตบอก "ตอนนี้ไอ้ชัยนอนคุกไปแล้ว"
   "ดีแล้วค่ะ"
   ทั้งสองเงียบกันไปอีกพักใหญ่
   "ยังคบกับแฟนคนนั้นอยู่เหรอคะ"
   "และน่าจะคบตลอดไป" ชาคริตตอบ "พี่เลิกเป็นนักเปิดซิงแล้ว"
   "อย่างน้อย ๆ ความสูญเสียของหนูก็ดึงพี่กลับมาในทางที่ดีได้สินะ" รินพูดยิ้ม ๆ "ยินดีด้วยนะคะ"
   ชาคริตรู้สึกเหมือนถูกมีดปักหัวใจอีกครั้ง
   ทำไมเขาถึงไม่เห็นค่าผู้หญิงคนนี้ตอนมีเธออยู่ข้างตัวนะ  

พูดคุยกับผู้เขียน
จากตอนที่แล้ว ที่เกริ่นไว้ว่าจะมีตัวละครจากภาค 1 กลับมา สรุปคือน้องมินิรินนะครับ (ไม่มีท่านใดตอบถูกเลย นี่ผมเลือกตัวละครที่ชายขอบเกินไปสินะ) ส่วนจะกลับมาแค่นี้ หรือกลับมามากกว่านี้ มากแค่ไหน กลับมาเพื่ออะไร โปรดติดตาม มั่วรัก นักเปิดซิง ตอนต่อต่อไปนะครับ

ส่วนท่านใด ที่อยากจะรื้อฟื้นความทรงจำ เรื่องระหว่างชาคริต กับริน สามารถตามอ่านได้ใน วุ่นรัก นักเปิดซิง (โดยเฉพาะตอนที่ 3) เลยนะครับ สามารถเข้าชมได้จากในห้องสมุดรวบรวมผลงาน ตามลิ๊งค์นี้ หรือจากลายเซ็นต์ได้เลยครับ

ว๊าว ๆ น้องรินกลับมา จะมานานแค่ไหนนะ

น้องญาก็มาไม่ได้น้องรินแทนก็ยังดี

อ่านตอนนี้แล้วเศร้าเลย พี่ชาคลิตจะปลอบน้องยังไงไหมนี่ หรือจะมีหักมุม อิอิ​

ฟังรินแบบนี้แล้ว คริตจะใจอ่อนไหม กำลังเหงาพอดีเลย

ศัลยกรรม รักษาน้องมิลิน แล้วเก็บมาในคอลเลคชั่น

เจอแบบนี้ เป็นใครก็สะเทือนใจทั้งนั้นแหละ
ขอเป็นกำลังใจให้น้องรินกลับมาสดใสอีกครั้ง

ชาคริตต้องรื้อฟื้นความหลังละ

คุณแม่เข้าใจชาคริตมันหื่นกลัวไปทำสาวท้องไปทั่ว

มินิรินน่าสงสารมากๆ แล้วต่อไปชาคริตช่วยไรได้บ้างไหม

รออ่านตลอดเลยครับ

คริตจะใจอ่อนไหม กำลังเหงาพอดีเลย  น้องริน มาแทน

ทำได้แต่อย่าทำร้ายรินอีกเลย

อ่าว ชีวิตรันทดจัดเลย โดนพ่อแม่ไล่ออกจากบ้านอีก

น้องรินกลับมาพร้อมกับความบอบช้ำทั้งกายและใจแต่บาดแผลที่เก็บลึกอยู่ข้างในจะส่งผลร้ายมาถึงชาคริตรึป่าวนะ