🧡 XONLY 🧡

   "นี่แหละ" ชาคริตร้อง เมื่อเห็นคฤหาสน์หลังใหญ่ปรากฏขึ้นเหนือยอดไม้ในป่าท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่อง
   "เดี๋ยวก่อน พี่คริต" ราชณิญาบอก "ถ้าที่ตำรวจพูดจริง ว่าผู้หญิงหายสามสิบ แต่รวมกันหายห้าสิบ แปลว่าพวกมันมีกันเกือบยี่สิบคนนะ"
   "แล้ว..."
   "แล้วเราสามคนจะสู้คนยี่สิบไหวเหรอ"
   "ญาโทรแจ้งตำรวจเลย บอกว่าเจอนักศึกษาที่ถูกลักพาตัวแล้ว"
   "ถ้าเค้าจะเชื่อนะ" ไผ่หลิวบ่นอุบ "พี่ชาคริต จอดรถตรงนี้แหละ เอาหลบข้างทาง"
   "ทำไมล่ะ"
   "เดินเท้า ลอบเข้าไปง่ายกว่า เชื่อหนู"
   
   ราชณิญาโทรแจ้งตำรวจ เถียงกันอยู่นาน กว่าที่ตำรวจจะยอมตกลงบอกว่าจะส่งรถสายตรวจมาดู แต่ถึงกระนั้น ในป่าลึกขนาดนี้ คงอีกนาน กว่าตำรวจจะมาถึง
   "บ้านใหญ่สี่ชั้น" ไผ่หลิวรายงาน "เข้าออกทางเดียว หน้าต่างแทบไม่มี สร้างขึ้นเพื่อความปลอดภัย อาจเคยใช้เป็นแหล่งกบดานของพวกค้าของเถื่อนหรือผู้มีอิทธิพล"
   สาวร่างเล็กกวาดตามองรอบบ้านอีกรอบ
   "ยามสองคน ที่ประตู สองคน ด้านนอก ตรงรั้วต้นไม้นั่น ยามที่ประตูดูจะเป็นคนของสมาคมหนุ่มอกหัก แต่ยามที่รั้วต้นไม้..."
   "ลูกน้องเก่าไอ้ชัยค่ะ หนูจำได้" ราชณิญาบอก เธอเคยเห็นหน้าพวกมันวันที่เธอถูกจับจะเอาไปข่มขืนออกกล้อง
   "ดูเหมือนจะไม่มีอาวุธ" ไผ่หลิวกล่าวต่อ
   "แล้ว...เราจะทำยังไง" ชาคริตถาม
   ไผ่หลิวไม่ตอบ แต่เหวี่ยงตัวปีนขึ้นบนต้นไม้ไปด้วยความเร็วและคล่องตัวไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าวานรไพร
   "พี่ไปเอาพี่ไผ่หลิวมาจากที่ไหนคะเนี่ย" ราชณิญาถาม
   "จากคณะบัญชี" ชาคริตตอบ
   "แล้วคณะบัญชีเค้าสอนแบบนี้ด้วยเหรอคะ!?!"

   จากบนคาคบไม้ ระเบิดควันยาสลบลูกน้อย ๆ สองลูกหล่นลงไปแทบเท้ายามลูกน้องเก่าไอ้ชัยทั้งสอง พวกมันล้มฟุบลงไปทันที
   ไผ่หลิวสไลด์ตัวลงจากต้นไม้ หันมาทำมือบอกชาคริตกับราชณิญาว่าอย่าเพิ่งตามมา ก่อนจะค่อย ๆ คืบคลานเข้าไปในบริเวณรอบตัวบ้าน เหมือนเงาน้อย ๆ ในแสงจันทร์ที่วูบไหวไปมาจากที่ซ่อนหนึ่งไปอีกที่ซ่อนหนึ่ง
   
   "ซวยฉิบหาย จับได้หน้าที่เวรกะแรก" ไอ้มิ่งบ่น "ป่านนี้ไอ้พวกห่านั่นเปิดซิงคนหน้าตาดีหมดแล้วมั้ง"
   "เอาน่า อีกชั่วโมงเดียวเราก็ได้กลับเข้าไปแล้ว" ไอ้เฟิสบอก
   "กูจะทนเงี่ยนไม่ไหวแล้วว่ะ" ไอ้มิ่งบอก "ตอนตกลงเรื่องแผนลักพาตัวนี่ กูไม่ได้คิดจะมายืนยามนะโว๊ย"
   แก๊งงงงงงงงง
   อุปกรณ์หน้าตาคล้ายลำโพงตกลงมาตรงหน้าหนุ่มอกหักทั้งสอง
   ไอ้เฟิสหยิบขึ้นมา "อะไรว๊ะเนี่ย"
   ไอ้มิ่งแหงนหน้าขึ้นมอง "ก็ไม่ได้อยู่ตรงหน้าต่างนี่หว่า มันหล่นลงมาจากไหน"
   ไผ่หลิวกดเปิดใช้งานอุปกรณ์ปล่อยคลื่นเสียว
   "อะ เอ่อ......"
   "ไอ้เฟิสส"
   "ไอ้มิ่ง....."
   สองสายตาบรรจบกันด้วยความวาบหวาม
   "กูทนไม่ไหวแล้วโว๊ยยยยยยย"
   ไอ้เฟิสกับไอ้มิ่งกระโจนเข้าหากัน กอดกันกลม ก่อนที่ไอ้มิ่งจะจับไอ้เฟิสกดลงกับพื้น ถอดกางเกง แล้วเอาไอ้นั่นเสียบเข้าไปในรูตูดของมันสุดแรงเกิด ท่อนเอ็นสุดแกร่งแหวกทะลวงเข้าไปในช่องแคบที่แสนคับแน่น ที่ไม่เคยมีอะไรล่วงล้ำมาก่อน
   "อาห์"
   "โคตรฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน"
   "เหมือนควยจะขาดเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
   
   "ตามมาได้แล้วค่ะ" ไผ่หลิวโบกมือเรียกชาคริตกับน้ำฟ้า ขณะที่ไอ้เฟิสกับไอ้มิ่งกลิ้งลงไปจากหน้าประตู ยังคงร่วมรักกันอย่างบ้าคลั่ง
   "นั่นอะไรน่ะ" ราชณิญาถาม
   "อุปกรณ์ปล่อยคลื่นเสียว" ไผ่หลิวบอก "น้องญาลองบ้างไหม"
   "เอ่อ....ไว้ทีหลังแล้วกันค่ะ พี่ไผ่หลิว"
   "เห็นมะ ว่ามันมีประโยชน์แค่ไหน แล้วพี่ชาคริตทุบของหนูพังไปตั้งหลายอัน"
   เจอแบบนี้ชาคริตไม่รู้จะเถียงยังไงเลย

   ห้องแรกที่ผ่านเข้าไป มีเสียงโห่ร้องดังลั่นออกมาปนกับเสียงร้องสะอื้นวิงวอน ราวกับพวกหนุ่มอกหักหลายคนกำลังช่วยกันรุมโทรมหญิงอยู่
   ไผ่หลิวเปิดแง้มประตูออกมานิดนึง แล้วหย่อนระเบิดควันยาสลบเข้าไป ไม่นานเสียงในห้องก็เงียบลง
   "ระเบิดควันยาสลบหมดแล้วนะคะ" ไผ่หลิวบอก "จริง ๆ ที่บ้านมีเหลือ (ร้อยกว่าลูก) แต่คงกลับไปเอาไม่ทันมั้งคะ"
   ชาคริตค่อย ๆ ดันประตูให้เปิดอ้ากว้างขึ้นด้วยใจที่หล่นวูบ จะเป็นยังไงนะ ถ้าเปิดเข้าไปแล้วเห็นเบญหรือน้ำฟ้าถูกขยี้กามอยู่
   ชาคริตถอนหายใจด้วยความโล่งอก ร่างที่นอนเละเทะอยู่บนเตียง ล้อมรอบด้วยหนุ่มกลัดมันเกือบสิบคนไม่ใช่คนที่เขารู้จัก เขารู้ว่าเขาควรจะสงสารเธอ แต่ ณ ตอนนี้อย่างเดียวที่เขารู้สึกคือโล่งอก
   ห้องที่สอง สาม สี่ ว่างโล่ง ห้องที่ห้ามีน้ำตั้งอยู่บนโต๊ะกินข้าวแก้วหนึ่ง ไผ่หลิวหยุดเทน้ำเปล่าในแก้วทิ้งแล้วเปลี่ยนเป็นยาปลุกกำหนัดแทน
   "เพื่อ?" ชาคริตถาม
   "เผื่อไว้ไงคะ"
   มีหนุ่มอกหักหนึ่งคนเฝ้าอยู่หน้าทางเดินไปห้องใต้ดิน
   ไผ่หลิวตรวจดูอุปกรณ์ที่เหลืออยู่
   "อือ เดี๋ยวถึงตากู กูเอาใครดีนะ" มันพึมพำ พลางก็เช็ครายชื่อเหยื่อที่โดนจับมา "อีเบญ ทั่นตี๋ก็เอาไปแล้ว อือออออ เอาอีรุ่งทิวาแล้วกัน"
   ฟิ่ววววว
   ลูกศรลอยมาจากไหนไม่รู้ปักที่หน้าอกของมัน
   "อะ อะ อะไรกันเนี่ย อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" ทันทีที่โดนลูกศรปลุกรัก ท่อนควยของมันก็ตั้งโด่เด่ขึ้นมาทันที "กูทนไม่ไหวแล้วโว๊ยยยย เงี่ยนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน"
   มันควานหากุญแจจะเปิดเข้าไปหาพวกผู้หญิงที่โดนจับขังอยู่ แต่ก่อนจะเปิดประตูได้ ชาคริตก็วิ่งเข้ามาจับหัวมันกระแทกประตูจนสลบไป ก่อนจะแย่งกุญแจจากในมือมันเอามาเสียบเข้าไปในรูกุญแจ
   ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป ก็มีอะไรบางอย่างแข็ง ๆ ลอยมากระแทกหน้าชาคริตทันที
   "โอ๊ยยยยยยยยยยย"
   ร่างบางกระโจนเข้าใส่ชาคริต ปิ่นปักผมแหลม ๆ ในมือเงื้อง่า
   "หยุดครับ พี่หวาน นี่ผมชาคริตนะ" ชาคริตรีบบอก "ผมตามมาช่วย"
   พี่หวานชะงักกึก ก่อนจะถอยกลับไป เอามือปิดหน้าอกที่เปลือยเปล่า
   "น้องชาคริต" พี่หวานหอบหายใจ
   "ไผ่หลิว ญา มีใครมีเสื้อผ้าสำรองไหม" ชาคริตถามเมื่อเห็นสภาพพี่หวาน ทั้งสองคนส่ายหน้า
   "ในนั้นมีกี่คนครับ เบญกับน้ำฟ้าอยู่ไหม" ชาคริตถามเมื่อเห็นใบหน้าที่ตื่นกลัวหลายหน้าจ้องมองออกมาจากประตูด้านหลังพี่หวาน
   "ยี่สิบ" พี่หวานบอก พลางก็ก้มลงไปถอดเสื้อไอ้หนุ่มอกหักที่สลบอยู่เอามาปิดร่างตนเอง "แต่เบญกับน้ำฟ้าถูกเอาตัวขึ้นชั้นบนไปแล้ว"
   "ขอบคุณครับ โอยยย" ชาคริตจับหน้าตัวเองตรงที่โดนเอาขว้าง มีเลือดออกมาด้วยหน่อยหนึ่ง "พวกผมเคลียร์ทางออกไว้แล้ว หนีไปเถอะครับ เดี๋ยวตำรวจน่าจะมา ผมจะตามขึ้นไปช่วยเบญกับน้ำฟ้า"
   "ขอบใจนะ น้องชาคริต" พี่หวานบอก "แล้วก็ขอโทษที่เขวี้ยงกรอบรูปใส่นะ"

   ทางขึ้นชั้นสอง มีหนุ่มอกหักร่างกำยำล่ำสันสี่คนเฝ้าอยู่ กับลูกน้องเก่าไอ้ชัยอีกสองคน
   "ทั่นตี๋บอกแล้ว ห้ามขึ้นไปรบกวน มึงกลับไปรุมอีนัทเถอะ ถ้าเบื่อก็ทนหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงทั่นตี๋จะให้เบิกตัวอีเมย์กับอีหมิวไปให้พวกมึงแทนอีนัท" ยานคนที่อยู่ใกล้ที่สุดร้องบอก เมื่อเห็นชาคริตเดินมา เห็นได้ชัดว่ามันคิดว่าชาคริตเป็นหนุ่มอกหักอีกคนหนึ่ง
   ไผ่หลิวพุ่งตัวออกมาจากมุมบันได ซัดลูกศรสื่อรักใส่ยามทั้งหกด้วยความรวดเร็วจนไม่น่าเชื่อ
   
   "ไปไหนต่อ น้ำฟ้า" เบญถาม หลังน้ำฟ้าจูงมือเธอวิ่งมาจนถึงทางตัน
   "มะ ไม่รู้เหมือนกัน" น้ำฟ้าหอบ
   ที่สุดปลายทางเดิน ไอ้ตี๋กับไอ้เป็ดเดินย่างกรายเข้ามาหา ในมือไอ้เป็ดถือไม้กระบองช็อตไฟฟ้า
   "ร้ายนักนะ พวกมึง" ไอ้ตี๋บอก "แต่ยังไง วันนี้พวกมึงก็รอดมือกูไปไม่ได้หรอก ในตึกนี้มีแต่คนของพวกกู ไปตรงไหนพวกมึงก็โดนอยู่ดี"
   น้ำฟ้าผลักเบญไปอยู่ข้างหลัง
   "รู้ไหม อีเบญ ตอนแรก กูคิดว่าจะเอามึงไว้เป็นของกูคนเดียว" ไอ้ตี๋บอก "แล้วอุตส่าห์เอาอิแว่นมาจะสาธิตให้ดูเป็นแบบอย่าง ถ้ามึงตั้งใจเรียนรู้วิธีเป็นทาสกามที่ดีสักหน่อย มึงได้สบายไปตลอดชีวิตแล้ว แต่มึงขัดขืน ยังไงกูใช้งานมึงเสร็จกูก็โยนให้ลูกน้องกูแน่"
   เบญยืดอก หลับตา สูดหายใจลึก ๆ ราวกับพยายามทำลายกำแพงที่เธอตั้งไว้เองในใจ
   "ยอมกูเถอะ เบญ" ไอ้ตี๋บอก "คนสวย ๆ อย่างมึง สมควรจะคู่กับคนหล่อ ๆ อย่างกู มาหากูเถอะ"
   เบญลืมตาขึ้น จับจ้องไปที่ใบหน้าขาวใสหล่อเหลาคมคายของไอ้ตี๋
   "ไม่มีวัน!!!!!!!!!!!!!!!!!!" เธอตะโกนสุดเสียง เสียงดังกังวาลใสสะท้อนก้องไปทั่วบ้านหลังใหญ่ "เรารักชาคริต รักชาคริต รักชาคริต รักชาคริต รักชาคริต ชาตินี้จะรักแต่ชาคริตคนเดียว!!!!!!!!!!!!"
   ไอ้ตี๋กระชากกระบองช็อตไฟฟ้าออกมาจากมือไอ้เป็ด แววตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธ มันพุ่งทะยานเข้ามา กระบองช็อตไฟฟ้าในมือเงื้อง่า
   พลั่กกกกกกกกกกก
   ร่างสูงกำยำพุ่งเข้ามากระแทกร่างไอ้ตี๋จนเซถอยไปหลายก้าว
   "ชาคริต!!!!!!!!!!" น้ำฟ้าร้อง
   "ชาคริต!!!!!" เบญยกมือขึ้นกุมที่หน้าอก น้ำตาไหลพราก
   ไผ่หลิววิ่งตามชาคริตมาติด ๆ ยกมือขึ้นสะบัด ลูกศรสื่อรักหลายดอกพุ่งเข้าหาไอ้ตี๋กับไอ้เป็ด พวกมันทิ้งตัวลงไปหมอบกับพื้นได้ทันเวลาพอดี ลูกศรจึงลอยข้ามหัวไป
   "หนูไม่เหลือลูกศรแล้วนะคะ" ไผ่หลิวกระซิบ
   "พี่น้ำฟ้า ไม่เป็นไรนะคะ" ราชณิญาวิ่งเข้ามาหาน้ำฟ้า
   "มะ ไม่เป็นไร"
   สายตาราชณิญาสบกับตาของเบญ
   สองสาวจับจ้องกันอยู่นาน
   ใช่ ราชณิญาได้ยินเสียงตะโกนของเบญเมื่อกี้เต็มสองหู ไม่น่าจะมีใครในบ้านที่ไม่ได้ยิน
   แต่นี่ไม่ใช่เวลาจะมาเคลียร์เรื่องนี้ ราชณิญาถอนสายตาจากตาคู่สวยที่เป็นประกายแวววาวหันกลับไปหาไอ้ตี๋กับไอ้เป็ด
   "ไอ้คริต" ไอ้ตี๋ตะโกนร้องเรียก "ทำไมว๊ะ มึงก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน มึงก็น่าจะเข้าใจพวกกูสิวะ ทำไมมึงถึงไปเข้ากับพวกผู้หญิง"
   "มึงนั่นแหละ ไอ้ตี๋" ชาคริตตอบกลับ "ที่จริงมึงหน้าตาดีกว่ากูด้วยซ้ำ ถ้ามึงรู้จักให้เกียรติและมองเห็นค่าของผู้หญิงสักหน่อย คนอย่างมึงหาแฟนได้ง่าย ๆ อยู่แล้ว"
   "แล้วคนน่าเกลียดอย่างกูล่ะ" ไอ้เป็ดแทรกถาม
   "ถ้าจิตใจมึงไม่ได้น่าเกลียดกว่าหน้าตา สักวันหนึ่งผู้หญิงเค้าก็ต้องมองเห็นเองนั่นแหละ" ชาคริตบอก
   "ขอโทษว่ะ ชาคริต แต่กูรอความรักมานานเกินไปแล้ว" ไอ้ตี๋บอก "ถึงเวลาที่กูต้องคว้ามาด้วยมือกูเองแล้ว"
   ว่าแล้วไอ้ตี๋ก็พุ่งเข้ามา มือโบกกระบองไฟฟ้าสะบัดไหว ไผ่หลิวพยายามเข้าไปสกัดขา แต่ไอ้ตี๋เอากระบองช็อตไฟฟ้าฟาดใส่จนสาวร่างเล็กดิ้นพล่าน กรีดร้องสุดเสียง
   "ไผ่หลิว!!!" ชาคริตร้อง และวิ่งตรงเข้าไปช่วย
   กระบองไฟฟ้ายกขึ้นจากตัวไผ่หลิว แต่ไม่ทันการ ชาคริตคว้าจับที่ข้อมือไอ้ตี๋ได้ และพยายามยื้อแย่งเอากระบองไฟฟ้าจากมือของมัน
   "ปล่อยกูนะ..."
   ปล่อยกูก็โดนช็อตไฟฟ้าสิว๊ะ
   เห็นได้ชัดว่าไอ้ตี๋สู้แรงชาคริตไม่ไหวถูกดันให้ถอยกลับมาเรื่อย ๆ
   ไอ้เป็ดรีบเปิดกระเป๋าแล้วหยิบไพ่ตายใบสุดท้ายออกมา
   คัมภีร์เรียกปิศาจ
   ถ้าไอ้พี่บอมบอกมันมาถูก ปิศาจตัวเดียว ตำรวจเป็นฝูงก็เอาไม่อยู่ กระไรเลย กับไอ้หนุ่มไม่มีอาวุธตัวคนเดียวอย่างไอ้ชาคริต
   มือของมันเร่งวาดวงเวทย์บนพื้น และควักเอาเครื่องสังเวยที่มันเตรียมไว้ออกมาจากในกระเป๋า
   แต่ทันใดนั้น
   เหงื่อเย็น ๆ ไหลลงตามหลังไอ้เป็ด
   มันไม่เคยรู้สึกกลัวเท่านี้มาก่อนในชีวิต
   มันรู้สึก.....เหมือนกับว่ามีดวงตาบนฟ้าจับจ้องมันอยู่
   ณ วินาทีนั้น มันแน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์
   ถ้ามันทำพิธีอัญเชิญปิศาจ มันต้องตายแน่นอน
   คัมภีร์ร่วงหล่นจากมือสั่นเทาของไอ้เป็ด ตกกระแทกพื้น เปลวเพลิงลุกโชติช่วงขึ้นจากทุกหน้ากระดาษ ไม่ช้าสิ่งที่เคยเป็นคัมภีร์เล่มใหญ่ก็เหลือเพียงเถ้าธุลีในสายลม
   ไอ้เป็ดทรุดตัวลง ตัวสั่นเป็นลูกไก่ ไม่ยลยินกับการต่อสู้ปลุกปล้ำระหว่างชาคริตกับไอ้ตี๋อีกต่อไป
   เปรี๊ยะ!!!
   กระบองช็อตไฟฟ้าหลุดออกจากมือไอ้ตี๋ไปอยู่ในมือชาคริต
   "มึงยอมเถอะ ไอ้ตี๋" ชาคริตบอก "มึงแพ้แล้ว"
   "ยัง กูยังไม่แพ้หรอก" ไอ้ตี๋หอบ
   "แกคนเดียว สู้พี่ชาคริตกับชั้นไม่ได้หรอก" ไผ่หลิวดันตัวขึ้นจากพื้นมายืนหอบหายใจข้าง ๆ ชาคริต ชายหนุ่มยื่นกระบองช็อตไฟฟ้าให้เธอถือ
   "หึหึหึ" ไอ้ตี๋หัวเราะ "แน่ใจเหรอ"
   มือของมันล้วงเข้าไปในอกเสื้อ แล้วหยิบแท่งโลหะสีดำออกมา ชี้ไปทางชาคริตด้วยความชิงชังสุดหัวใจ

   ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

   เสียงปืนดังกึกก้องกัมปนาท

    
   ปัง!!!!!!!!!!!!!!!ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
   ปืนที่ยังคงชี้มา ลั่นขึ้นต่อเนื่องอีกสองนัดก่อนที่กระบองช็อตไฟฟ้าในมือไผ่หลิวจะเอื้อมถึงตัวไอ้ตี๋ได้ทันเวลา
    

ขอบคุณมากครับ อุปกรณ์ของไผ่หลิว ถ้าใช้ถูกที่ก็มีประโยชน์ครับ น่าจะเตรียมมาให้เยอะกว่านี้

งานนี้ไผ่หลิวได้ใจชาคริตไปเต็มๆ

ตำรวจมาพอดี

ตี๋นี่กลายเป็นชัยโดยสมบูรณ์แบบ แต่งานนี้พ่อหนุ่มชาคริตเรางานงอกแน่นอน มีสาวงอกมาทั้ง เบญ ไผ่หลิว แล้วเหลือ รินคนเดียว ที่อยู่นอกวง

ชาคริตจะต้องเจ็บอีกแล้วหรือ

ช่วยกันเองแบบนี้ ขอให้รอดปลอดภัยนะ
แหมในที่สุดตำรวจก็มาช้าอีกตามเคยนะ

ชาคริตตาย สาวๆที่เหลือฉิ่งกันเองอย่างมีความสุข

จบงานนี้ น้องญาน่าจะยอมรับไผ่หลิวแล้วนะ

ใครนะโดนยิงแล้วชาคริตโดนปีสาดเข้าร่างแน่ๆอิอิ

ไผ่หลิว นี่ ยิ่งกว่านินจาอีกนะ

ไผ่หลิวหัวไวเก่งมาก

ช่วยกัน ปกป้อง

ลุ้น

ชาคริตจะเป็นอะไรมั้ย