🧡 XONLY 🧡

   เทอมสองผ่านไปแล้วครึ่งเทอม ชีวิตคู่ของข้าวหอมกับนทีกลับมาเป็นปกติเหมือนก่อนที่จะเกิดวิกฤติโครงข่ายมหาเวทย์ ข้าวหอมรายงานตัวกลับเข้าปฏิบัติหน้าที่และได้รับแต่งตั้งเป็นผู้พิทักษ์ระดับสูงดูแลการปฏิบัติหน้าที่ของทีมของพี่เก่ง น้องบิลและน้องอูซี่ แต่ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา พวกนั้นก็ไม่ได้เรียกให้เธอไปสนับสนุนแม้แต่ครั้งเดียว
   "ก็ ส่วนใหญ่พวกที่เหลือรอด หลบซ่อนอยู่ก็มีแต่พวกปิศาจชั้นตรี" พี่เก่งบอก "พวกนี้เราสู้ไหวน่า ไม่ต้องห่วง ถ้ามีปัญหาติดขัดอะไรเรียกเจ๊อยู่แล้ว เบอร์เจ๊พี่ก็มี แต่ถ้าไม่มีเรื่องอะไรเจ๊ก็ตั้งใจเรียนไปเถอะ"
   "ใช่ เจ๊ไม่ต้องห่วงเลย มีหนูอยู่ทั้งคน เรื่องแท๊งค์ขอให้บอก ไม่มียั่นอยู่แล้ว" น้องอูซี่บอก

   แต่กลับเป็นในส่วนของพี่นที ที่ไม่คืบหน้าเท่าไหร่
   ทั้งเรื่องวิทยานิพนธ์ที่ถูกสั่งแก้อย่างมโหฬาร
   และเรื่องการตามหาบทเพลงทั้งห้า ที่ไม่คืบหน้าเลยแม้แต่น้อย
   ทั้ง ๆ ที่พลังจากบทเพลงทั้งห้าปล่อยออกมาอีกหลายระลอกแท้ ๆ
   "มันรู้สึกเหมือนอยู่ไม่ไกลนะ" นทีบอกข้าวหอม หลังจากสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังนั้นอีกรอบ "แต่.....พี่พยายามแกะรอยมันเหมือนแกะรอยเวทมนตร์ปกติไม่ได้เลย"
   "แต่มันเหมือนจะบ่อยขึ้นเรื่อย ๆ นะคะ เทอมนี้เทอมเดียวห้ารอบแล้วใช่ไหม"
   "อืม เมื่อกี้เป็นรอบที่หก มัน....เหมือนกับคนที่มีพลังนี้เริ่มเรียนรู้วิธีใช้มันแล้ว.....พลังมันไม่ใช่คลื่นพลังแบบมั่ว ๆ เหมือนแต่ก่อน....มันเหมือน เหมือนว่ากำลังจะสอดประสานกันเป็นคาถาแล้ว...........บางส่วนของโครงสร้างมันเหมือนคาถาสะกดจิตด้วยซ้ำ เหมือน.........เจ้าของพลังนี้พยายามกดทับหรือบังคับจิตใจใครซักคน.............................ไม่ให้รู้สึกบางอย่าง"
   "บอกได้ขนาดนี้ ยังบอกที่มาไม่ได้เหรอคะ" ข้าวหอมถาม
   "มันวูบขึ้นมา แล้วก็หายไปเลย ไม่ทิ้งร่องรอย เป็นแบบนี้ทุกครั้ง" นทีส่ายหน้า "จะให้พี่ทำตัวเป็นจานดาวเทียมตั้งรอรับตลอดเวลาก็คงไม่ได้"
   "อีกปัญหา.....คือคลื่นพลังเวทมนตร์นี้เริ่มรุนแรงจนรบกวนเวทมนตร์อื่นได้แล้ว เจ๊รู้สึกไหม"
   ข้าวหอมส่ายหน้า
   "อีกไม่นานคงได้รู้สึก แต่....ลองเรียกเกราะออกมาดูซิ"
   ข้าวหอมเสกคาถาภาพลวงตาพรางรอบตัวไม่ให้คนอื่นที่เดินไปเดินมาเห็น แล้วเรียกชุดเกราะ
   ก็ดูเหมือนไม่มีอะไรผิดปกตินี่
   "เอ๋.....วงเวทย์ที่หนูวาดไว้" เธอลองตรวจดูคาถาสำเร็จรูปที่เก็บไว้ในช่องเก็บวงเวทย์ "เหมือนมันจะเพี้ยนไป"
   "ใช่ มันถูกรบกวนด้วยคลื่นพลังจากบทเพลงแห่งเวทมนตร์ทั้งห้า" นทีบอก "คาถาที่เตรียมไว้ร่ายมันไม่สเถียรเท่าพวกอาคมในวัตถุเวทย์ ก็เลยเสียหายจากพลังของบทเพลงทั้งห้าไปก่อน แต่ถ้าพลังมันยังแข็งแกร่งขึ้นไปอีก อีกไม่ช้าวัตถุเวทย์ของเราอาจเริ่มทำงานผิดปกติแล้ว"

   ครั้งต่อไปที่คลื่นพลังนี้เกิดขึ้น คทาของพี่เก่งหัก
   มีผู้พิทักษ์ในกรุงเทพอีกสองสามคน ที่รายงานว่าวัตถุเวทย์มีอาการผิดปกติเล็กน้อย
   "พี่เริ่มมั่นใจแล้ว ว่าที่มาของคลื่นพลังอยู่ในมหาลัยนี้แหละ" นทีบอก "เทพอาวุธของเราสองคนแล้วก็น้องอูซี่แข็งแกร่งพอจะทนคลื่นพลังได้ แต่...."
   "คทาของพี่เก่งเป็นวัตถุเวทย์ระดับธรรมดา ก็เลยหัก"
   "ใช่ แต่ของคนอื่นที่อยู่ไกลออกไปก็แค่รวนเล็กน้อย"
   "เอ่อ.....แล้วพี่เก่งฝากหนูมาถามว่า......"
   "กลับไปบอกว่าให้เอาสก็อตเทปพันไปก่อน!!"

   สัปดาห์ต่อมา แตงโมพาข้าวหอมไปหาพี่เก่งหลังจากเรียนคาบเช้าเสร็จ
   "เด็กมัธยมเยอะจังนะ วันนี้" ข้าวหอมพึมพำเมื่อเห็นเด็กแก๊งค์ใหญ่เดินผ่านไป เด็กชายคนหนึ่งเหลียวมองข้าวหอมตาไม่กระพริบ แล้วก็รีบสะกิดเพื่อน
   "สอบสัมภาษณ์น่ะ เจ๊" แตงโมบอก   
   "เจ๊" พี่เก่งมองน้องสาวบุญธรรมด้วยสีหน้าคร่ำเคร่ง "เจ๊กับนายท่านนทีมีอะไรที่ไม่บอกพวกพี่หรือเปล่า"
   "มีค่ะ แต่ถ้าพี่นทีไม่อยากบอก หนูก็คง...."
   "มันต้องเป็นเรื่องสำคัญใช่ไหม....สาเหตุ ที่ทำให้วัตถุเวทย์มีปัญหา บอก............."
   บรึ๊มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
   "อะไรว๊ะ!!!!!" เก่งร้อง
   "นั่น เจ๊ข้าวหอมอยู่นั่น!!! จับมัน!!!!!!" หนุ่มนักศึกษาเจ็ดแปดคนในคณะ วิ่งกรูกันเข้ามาทางข้าวหอม เก่งพยายามเข้ามาขวาง แต่ข้าวหอมดีดนิ้วทีเดียว พวกมันก็ล้มลงไปกองกับพื้นกันหมด
   "อะไรกันเนี่ย...."
   "นั่นนายแจ๊คที่เคยมาทำท่าเหมือนจะจีบเจ๊แล้วโดนเจ๊เมินป่ะ" แตงโมถาม
   "แล้ว....ระเบิดเมื่อกี้...." เก่งหยิบเครื่องวัดพลังปิศาจออกมาดู "แต่........เครื่องวัดพลังปิศาจไม่ขยับเลย"
   "ไม่ใช่ฝีมือพวกปิศาจเหรอ.....แล้วมัน.....อะไรกัน" ข้าวหอมถามงง ๆ
   แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตามมาทำเธอเกือบล้มทั้งยืน
   "เจ๊!!! เป็นอะไรหรือเปล่า" แตงโมร้องถามเมื่อเห็นข้าวหอมทรุดลงไปพิงผนัง หน้าซีด
   "ม่ะ....ไม่มีอะไร.....ไม่....แฮ่ก แฮ่ก" ข้าวหอมหอบ
   เธอเข้าใจแล้ว
   คลื่นพลังเวทมนตร์ที่พี่นทีเคยกล่าวถึง
   ครั้งนี้ มันแรงจนตัวเธอเองที่ไม่ไวต่อพลังเวทมนตร์เท่าพี่นทียังรู้สึกได้
   "เมื่อกี้มันอะไร" เก่งเกาหัว "พี่รู้สึกแปลก ๆ....แต่ เครื่องวัดพลังปิศาจก็ไม่ขยับอยู่ดี"
   "ไม่ใช่ปิศาจหรอกค่ะ....." ข้าวหอมพึมพำ   
   
   ทั้งสามออกมาจากอาคารเรียน ได้พบกับมหาวิทยาลัยในสภาพที่โกลาหลเต็มที่ ทั้งนักศึกษาและนักเรียนผู้ปกครองที่มาสอบสัมภาษณ์วิ่งหนีตายกันจ้าละหวั่น
   "ระเบิดเมี่อกี้....มันอะไรกัน" พี่เก่งถาม พลางก็กดโทรศัพท์เรียกสมาชิกในทีม และหันกลับมาสั่งข้าวหอม "เจ๊.....ไปเอาตัวพวกที่จะมาจับเจ๊เมื่อกี้มาสอบปากคำซิ"

   "ฮ๊ะ!!! สมาคมหนุ่มอกหัก?!?" แตงโมร้อง "มีอะไรอย่างนี้ด้วยเหรอ"
   "ใช่" นายแจ๊คบอก "ทั่นตี๋.....ทั่นตี๋บอกว่า....เราทุกคนจะสมหวัง....."
   พี่เก่งทำหน้าสมเพช
   "เจ๊...." นายแจ๊คพยายามทำเสียงวิงวอน
   "อย่ามาเรียกเจ๊! อันนี้ให้เพื่อน ให้แฟนเรียก!!" ข้าวหอมโวย
   "จะ.....เจ๊มีแฟนแล้วเหรอ ฮืออออออออ" นายแจ๊คร้องไห้จนหมดสติไปอีกรอบ
   เก่งเอามือตบกบาลตัวเอง
   "ข่าวลงว่า มีผู้หญิงหายไปสามสิบกว่าคนแล้วค่ะ" แตงโมเปิดโทรศัพท์ดูแล้วบอกพี่เก่งกับข้าวหอม
   "เดี๋ยวพี่จะลองถามพวกผู้อาวุโสดูนะ ว่าจะให้เข้าแทรกแซงไหม เจ๊ลองเรียกนายท่านนทีหน่อยก็ดีนะ"
   "อยู่นี่แล้ว"
   "พี่นที.......ทำไมหน้าเป็นอย่างนั้นล่ะ!!!" ข้าวหอมร้อง
   "แค่เลือดกำเดาไหลนิดเดียว ไม่มีอะไรหรอก" นทีบอก และปาดเลือดทิ้ง "แต่.....เจ๊รู้สึกได้ใช่ไหม"
   "ค่ะ"
   "ครั้งนี้มันแรงกว่าครั้งก่อน ๆ เยอะ แล้วก็.......เจ๊พอรู้สึกได้ไหม ว่าคนที่เราตามหารู้สึกยังไง"
   ข้าวหอมหลับตา นึกทบทวนสิ่งที่เธอสัมผัสได้หลังเกิดระเบิดได้พักหนึ่ง "กลัว"
   "ใช่...คนคนนั้นกลัวมาก.....ไม่ได้กลัวระเบิด เพราะคลื่นพลังมันมาหลังระเบิดพักหนึ่ง"
   "แปลว่า.....เค้าต้องเป็นหนึ่งในคนที่ถูกพวกนี้จับใช่ไหมคะ" ข้าวหอมถาม
   นทีพยักหน้า เลือดกำเดาไหลออกมาอีกหลายหยด "ใช่ เพราะฉะนั้น ถ้าตามพวกมันไป ก็น่าจะไปถึงเป้าหมายได้"
   ขณะเดียวกัน พี่เก่งก็กำลังคุยกับพวกผู้อาวุโสอยู่
   "ปฏิเสธเหรอ หมายความว่ายังไงครับ ที่ปฏิเสธ" เก่งตะโกนถามใส่โทรศัพท์
   "ก็หมายความว่า" เสียงจากปลายสายตอบกลับมา "งานนี้ ไม่มีเรื่องเหนือธรรมชาติเข้ามาเกี่ยว เก่งก็บอกเราเอง ว่าเครื่องตรวจพลังปิศาจไม่ขยับสักนิด"
   "ครับ"
   "ทางเราก็ไม่พบอะไรที่ผิดปกติ"
   "แต่นี่มันระเบิดกลางมหาลัย ลักพาตัวผู้หญิงไปสามสิบกว่าคนนะครับ"
   "ก็ใช่ แต่เราไม่ใช่ผู้รักษากฎหมาย เราไม่ได้มีหน้าที่ในการจัดการกับอาชญากรธรรมดา จับตาดูสถานการณ์ต่อไป แต่ถ้าไม่มีเรื่องอะไรที่เหนือธรรมชาติ อย่ายื่นมือเข้าไปยุ่ง ปล่อยตำรวจธรรมดาจัดการไป เข้าใจไหม"
   "เข้าใจแล้วครับ" เก่งกัดฟัน และวางโทรศัพท์ไป
   "สภาบอกไม่ให้ยุ่งสินะ" นทีถาม
   "ครับ"
   "เดี๋ยวผมตามไปเอง"
   "ให้หนูไปด้วยนะคะ" ข้าวหอมบอก
   "ไม่ต้อง พี่ไปคนเดียวจะคล่องตัวกว่า" แล้วถ้าจำเป็นต้องฆ่าคนบริสุทธิ์ เพื่อยุติไอ้คลื่นพลังบ้า ๆ พวกนี้......ไม่ให้ข้าวหอมรู้จะดีกว่า
   "แต่.....เลือดกำเดาพี่ยังไม่หยุดไหลเลยนะ" ข้าวหอมท้วง
    นทียกมือขึ้นร่ายคาถา
   แม้แต่คาถาเยียวยาง่าย ๆ ยังยากขึ้นเยอะ คลื่นพลังเมื่อครู่ส่งผลให้เวทมนตร์ทุกอย่างแปรปรวนไปเป็นอย่างมาก
   แต่ผลที่ต่อเนื่องแบบนี้ ย่อมทำให้หาที่มาได้ไม่ยาก

   รถบัสสีดำปิดทึบทั้งคันวิ่งอยู่บนถนน
   ที่บนฟ้าเหนือขึ้นไป ร่างในชุดเกราะขาวร่อนบินอยู่อย่างสง่างาม ปีกแห่งแสงที่ด้านหลังสยายออกเต็มที่ สร้างอาณาเขตเวทมนตร์ที่ทรงพลังเกินกว่าที่อิทธิพลใด ๆ จากภายนอกจะแทรกแซงเข้ามาได้
   แต่ถึงกระนั้น ทุกครั้งที่โฉบลงไปใกล้รถบัสคันนั้น เขาก็รู้สึกถึงพลังรบกวนที่รุนแรง จนแม้แต่นทีผู้ยิ่งใหญ่ ผู้ทรงภูมิรู้และเปี่ยมพลังเกินกว่าจอมเวทย์คนใดในยุคปัจจุบันยังยากจะต้านทาน
   เขารู้ ว่าถ้าเข้าใกล้รถบัสเกินไป พลังของคาถาภาพลวงตาที่พรางตัวเขาอยู่จะสลายไปเป็นอันดับแรก
   กลางเมืองแบบนี้ ถ้าถูกคนเห็นคงไม่ดีเท่าไหร่
   มือแกร่งยกขึ้น วงเวทย์คาถาลำแสงตัดฟ้าปรากฏขึ้น ก่อนจะสลายหายไป
   ถ้าเป็นแต่ก่อน เขาคงร่ายคาถานั้นไปแล้ว
   ผู้มีพลังของบทเพลงทั้งห้า ความเสี่ยงจะเป็นอันตรายสูงมาก
   ถ้าเป็นเขาตอนก่อนได้มาเจอกับข้าวหอม เขาคงจะทำลายคนคนนั้นทิ้ง ก่อนจะมีโอกาสได้กลายเป็นภัยแน่
   ส่วนผู้ร้าย กับตัวประกันคนอื่นบนรถ.....ก็แค่คนที่มาอยู่ผิดที่ ผิดเวลา
   ในชีวิตอันเป็นนิรันดร์ของเขา ชีวิตพวกนี้จะมีค่าอะไรกันเล่า
   แต่......ข้าวหอมคงจะผิดหวังในตัวเขาถ้าเขาทำแบบนั้น
   อย่างน้อย ๆ ต้องยืนยันให้ได้ก่อนว่าคนคนนี้เป็นภัย แล้วถ้าต้องฆ่าจริง ก็ต้องฆ่าคนเดียว ไม่ใช่ทำคนอื่นเดือนร้อนไปด้วย
   แต่เมื่อพลังเวทมนตร์ที่รอบตัวรถบัสดำแปรปรวนเป็นพายุคลั่งขนาดนั้น แม้แต่ตัวเขาเองก็คงไม่มีโอกาสเข้าไปช่วยใครได้
   คลื่นพลังเวทมนตร์วูบหนึ่งเจาะทะลุผ่านปราการมนตราเข้ามาได้ นำความรู้สึกกลัวจนแทบคลั่งมาด้วย
   เธอเป็นผู้หญิง.....ผู้หญิงที่ไม่รู้ความสามารถที่ซ่อนอยู่ของตัวเอง ผู้หญิงที่ตกเป็นเหยื่อของแก๊งค์หื่นพวกนี้ และกำลังหวาดกลัวจนใกล้จะเสียสติ
   เธอเห็นผู้หญิงคนอื่นถูกข่มขืนอยู่
   นทีลอยตัวสูงขึ้นไปอีก สูงขึ้น สูงขึ้น แล้วก็สูงขึ้น จนพลังของปราการแห่งแสงสามารถกันเอาบทเพลงเวทมนตร์ออกไปได้อีกครั้ง
   ภารกิจของเขาในวันนี้ คือติดตามและช่วยเหลือ

   ในที่สุด รถบัสดำก็มาถึงคฤหาสน์กลางป่าหลังใหญ่ และพวกหนุ่มหื่นช่วยกันลากเหยื่อถูลู่ถูกังลงมา
   แล้วในที่สุด เขาก็ได้เจอเป้าหมายที่เขาพยายามหามาหลายเดือน
   จากบนฟากฟ้าเหนือคฤหาสน์กลางป่าขึ้นไปเกือบสิบกิโลเมตร นทีลอยตัวนิ่ง ส่งพลังเวทย์ลงไปสัมผัสเหตุการณ์ที่ด้านล่าง ถึงแม้พลังคาถาสอดแนมของเขาจะกล้าแข็ง บางครั้งเข้ารหัสซ้ำซ้อนกันกว่าสิบชั้น แต่ก็มีข้อมูลจากด้านล่างไม่ถึงหนึ่งในสิบที่สะท้อนฝ่าพายุเวทมนตร์กลับขึ้นมาถึงตัวเขาได้
   แต่ก็มากพอจะระบุได้แล้ว ว่าพายุเวทมนตร์นั้นโหมกระหน่ำอยู่รอบใคร ลักษณะอย่างไร
   สาวร่างสูง ผมเปียสองข้าง
   หน้าตา......ถ้าเทียบกับเจ๊ของเขาก็นับว่าขี้เหร่ แต่ตามมาตรฐานของคนปกติก็คงถือว่าสวยสดงดงามอยู่ ไม่แปลกที่เธอจะเป็นเป้าหมายของหนุ่มหื่นพวกนี้
   คลื่นพลังเวทมนตร์ที่ท่วมท้นด้วยความหวาดกลัวระลอกแล้วระลอกเล่าถาโถมออกมาจากตัวเธอ พลังงานที่มหาศาลขนาดนี้......ถ้าแปลงเป็นคาถาทำลายล้างได้ พลังงานคงระดับระเบิดนิวเคลียร์ทีเดียว
   แต่ที่ยังไม่มีใครเป็นอะไร ก็เห็นได้ชัดว่าเพราะสาวคนนี้ไม่รู้จักควบคุมพลังเวทมนตร์ที่ตัวเองมีเลย
   คลื่นพลังเวทมนตร์ปล่อยออกมาในรูปที่ไม่มีแก่นสารสาระที่ชี้นำให้เปลี่ยนแปลงเป็นคาถาที่ทำประโยชน์อะไรได้ สิ่งเดียวที่พลังงานที่ไร้รูปแบบนี้ทำคือปั่นป่วนรบกวนพลังงานเวทมนตร์อื่น ๆ ในบริเวณ
   เช่นพลังที่เขาพยายามใช้เข้าไปแทรกแซง
   เจ็ดครั้งที่นทีพยายามเสกให้พวกหนุ่มหื่นสลบไป แต่ไม่ว่าจะร่ายคาถาอย่างระมัดระวังแค่ไหน เสริมสร้างให้โครงร่างของเวทมนตร์แข็งแกร่งปานใด แต่ก็ไม่มีอะไรฝ่าทะลวงพลังรบกวนจากสาวน้อยคนนั้นลงไปได้
   นทีเริ่มร่ายคาถาอีกบทหนึ่ง วงเวทย์ใหญ่โตปรากฏขึ้นรอบกาย พรางตาไว้ด้วยคาถาภาพลวงตาอีกที
   คาถาดาวตกแห่งสรวงสวรรค์
   คาถานี้ เรียกดาวตกลงมา แต่ดาวที่ตกเป็นอุกกาบาตจริง ๆ ไม่ใช่ดาวเวทมนตร์ พลังของสาวน้อยผมเปียไม่น่าจะรบกวนอุกกาบาตลูกนี้ได้
   แบบนี้.......ง่ายและปลอดภัยที่สุดแล้ว
   ห้าสิบศพ ทั้งตัวประกันและคนร้าย
   ได้กำจัดผู้ร้าย และสกัดบุคคลที่อาจจะเป็นภัยมาก
   ส่วนเหยื่อ.......อย่างน้อยก็ไม่โดนข่มขืน
   อักขระตัวสุดท้ายเคลื่อนเข้าที่ในวงเวทย์ ทันทีที่เขาปลดปล่อย อุกกาบาตหนึ่งลูกจะเทเลพอร์ตมาที่ตรงนี้ แล้วพุ่งลงใส่คฤหาสน์ด้านล่าง
   เจ๊จะพอใจเหรอ ถ้าเขาทำแบบนี้
   ก็ไม่ต้องให้เจ๊รู้สิ
   ให้บอกว่าอุกกาบาตมันบังเอิญตกลงมาพอดีหรือไง
   แล้วก็.....ไม่อยากโกหกเจ๊
   นทีกัดฟัน ปล่อยวงเวทย์ให้สลายไป ขณะที่สมองก็เริ่มคิดหาหนทางอื่น
   
   ไม่นาน พวกหื่นจับตัวสาว ๆ เข้าไปในคฤหาสน์หมด แต่ไม่นานหลังจากนั้น คลื่นเวทมนตร์ก็เริ่มอ่อนกำลังลง ราวกับว่าสาวน้อยผมเปียคลายความกลัวลงไปบ้าง
   เธอยังไม่โดน
   แล้วเขาล่ะ จะใช้โอกาสนี้ทำอะไรได้
   นทีทิ้งตัวต่ำลงไปสองสามกิโลเมตร พยายามมองหาทางเข้าแทรกแซงโดยไม่ให้ตนเองต้องโดนซัดด้วยคลื่นพลังเวทมนตร์นั้น
   คนธรรมดาอาจจะไม่เป็นไร แต่ตัวเขานั้นมีพลังเวทมนตร์แกร่งกล้าไหลเวียนอยู่ทั่วร่าง
   พลังเวทมนตร์ที่ถูกรบกวนได้ง่ายดายด้วยพลังของบทเพลงทั้งห้า
   "หือ" นทีร้องบอกตัวเองเบา ๆ เมื่อเห็นรถหรูคันหนึ่งขับมาจอดในป่าใกล้ ๆ คฤหาสน์ "อะไรกันเนี่ย....ผู้ร้ายมาเพิ่มเหรอ....หรือว่า..........."
   "หึหึหึ สาวนินจาเหรอ น่าสนุกแฮะ" นทีพึมพำ ก่อนจะลอยตัวสูงขึ้น ตาวิเศษจับจ้องอยู่ที่เหตุการณ์ที่ดำเนินไปเบื้องล่าง
   คนที่มาช่วย เป็นชายหนุ่มในชุดนักศึกษาคนหนึ่งกับหญิงสาวสองคน คนแรกใส่ชุดนักศึกษา อีกคนใส่ชุดนักเรียน สาวที่ใส่ชุดนักศึกษาน่าจะเรียนวิชานินจามา สังเกตจากการปีนป่ายขึ้นบนต้นไม้ และซัดอาวุธใส่พวกผู้ร้าย ไม่ช้าก็ฝ่าพวกยามเข้าไปในตัวบ้านได้สำเร็จ
   เพื่อนของสาว ๆ ที่ถูกจับมาหรือเปล่า
   "ไม่เลวแฮะ" นทีพึมพำ เมื่อเห็นทั้งสามตีฝ่าพวกแก๊งค์หื่น จนในที่สุดก็ไปถึงตัวสาวผมเปียได้
   วินาทีที่สาวผมเปียเห็นหน้าชายหนุ่มที่มาช่วย พายุเวทมนตร์ที่โหมกระหน่ำอย่างต่อเนื่องก็สงบลงไปทันทีแล้วแปรเปลี่ยนเป็นคลื่นอันอบอุ่นฉ่ำรัก
   "หึหึ" นทีหัวเราะเบา ๆ "สุดท้าย มนุษย์ก็ยังเป็นมนุษย์สินะ"
    ความรัก ความเจ็บ ความโล่งใจที่ลอยล่องมาตามกระแสเวทมนตร์บอกอะไรนทีได้หลายอย่าง
   ที่ผ่านมา สาวผมเปียพยายามข่มอารมณ์ตัวเองไม่ให้แสดงความรักต่อชายหนุ่มคนนั้นมาตลอด จนถึงขั้นใช้เวทมนตร์สะกดจิตตัวเองโดยไม่รู้ตัว
   แต่ตอนนี้ เธอไม่สนอะไรแล้ว สนแต่ความรักที่เธอมีให้เขา ปราการในจิตใจพลังทลายลงสิ้นเชิง
   คนที่มีความรักได้ขนาดนี้.........ไม่น่าจะเป็นภัยได้
   แต่ถ้าเขาฝึกให้เธอควบคุมพลังของตัวเองล่ะ....
   ชายหนุ่มคนรักของสาวผมเปียปลุกปล้ำต่อสู้กับพวกหนุ่มหื่น ขณะที่หนุ่มหื่นอีกคนที่ด้านหลังก็.....
   โอ้ อย่างนี้ก็สวยสิ....
   ไอ้นั่นดึงเอาคัมภีร์เรียกปิศาจออกมา พยายามวาดวงเวทย์
   เมื่อคลื่นพายุพลังเวทย์สงบลงไป ก็ไม่ยากที่นทีจะเข้าแทรกแซงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสิบกิโลเมตรด้านล่าง
   จิตสังหารที่ส่งลงไปทำเอาชายหื่นชะงักกึก หน้าซีด ตัวสั่น คัมภีร์เรียกปิศาจหลุดหล่นออกจากมือสั่นเทาและลุกไหม้เป็นเถ้าถ่านไปด้วยพลังของนายเหนือหัวแห่งสภาผู้พิทักษ์
   ขณะเดียวกัน หนุ่มคนรักของสาวผมเปียก็แย่งเอาอาวุธจากหัวหน้ากลุ่มชายหื่นได้สำเร็จ แต่.....
   ด้วยพลังเวทมนตร์รบกวนที่ทำให้คาถาที่เขาใช้ตรวจจับสิ่งที่เกิดขึ้นบกพร้องผิดพลาดไปบ้าง ไม่สามารถตรวจจับได้ทุกรายละเอียด
   เช่น เรื่องที่หัวหน้าแก๊งค์หื่นมีอาวุธปืนแอบซ่อนอยู่
   ทันทีที่เขาสัมผัสได้ถึงปืน นทีก็ร่ายคาถาจิตสังหารอีกครั้ง เล็งเป้าที่ไอ้หนุ่มหน้าหล่อที่ชักปืนขึ้นมา
   เปรี๊ยะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
   ปีกแสงที่กางกั้นเป็นมหาปราการปกป้องนทีจากพลังเวทมนตร์ภายนอกลุกไหม้เป็นเพลิงกาฬก่อนจะสูญสลายไปในเสี้ยววินาทีพร้อม ๆ กับที่ชุดเกราะขาวเทพอาวุธแตกกระจายเป็นผุยผงด้วยคลื่นความกลัวครั้งใหม่จากสาวผมเปียคนนั้น คาถาจิตสังหารสลายไปราวกับไม้ขีดก้านน้อยในพายุสลาตัน ร่างของนทีร่วงหล่นจากฟากฟ้าราวนกปีกหักพร้อม ๆ กับเสียงปืนที่ดังขึ้นสามนัดจากด้านล่าง

 

อูย มี cross over กันแล้วด้วย ไม่น่าเชื่อว่าสาวคนนั้นคือเบญ เอาล่ะสิ ทีนี้จะเป็นไง

เบญมีพลังแอบซ่อนยุแน่ๆจะรอดไหมนะตามดูต่อไปอิอิ

   ท่านนทียังพ่ายแพ้ต่อพลังของเบญ แบบนี้ จะต่อสู้กับชมรมคนอกหักได้มั๊ยล่ะนี่ 

เบญนี่เอง แร้วพี่นทีช่วยน้ำฟ้าได้มั้ยครับ

เบญจะเอาพลังทีอยู่ในตัวออกมาใช้ใด้ไม่

เหมือนพลังแฝงจะต้านไหวนะ แต่จะใช้ได้คล่องมั้ย นี่ก็อีกเรื่อง

พี่นทีจะไม่เป็นไรใช่มั้ย หวังว่าจะช่วยทุกคนได้ทันนะ

น้ำฟ้ากับเบญในเรื่องนี้แอบมีพลังพิเศษด้วย

มีพี่นทีมาช่วยค่อยหายห่วงหน่อย

มัลติเวอร์สชัดๆ ดำลังจะเกิดจักรวาลชนกันแล้ว

พลังงานย้อนแย้งกันเองแบบนี้ ผลลัพธ์คาดหมายยากมากจนอาจเลวร้ายได้ ขออย่าให้น้ำฟ้าเป็นอะไรเลย

ขนาดทำระดับบอสนทีร่วงลงมาได้ หนูเบญนี้น่ากลัวแท้

ไม่น่าเชื่อว่าสาวคนนั้นคือน้ำฟ้า

พึ่งได้อ่านเรื่องนี้จากอีกมุมนึงล้ำลึกจริงๆ