แฟนกู ตอน 12 ท้อง...

จากเหตุการณ์วันนั้นไอ้เพชรเข้าหน้าผมไม่ติด  และผมก็เข้าหน้าไอ้เพชรไม่ติด 

เราทำแลปกันให้มันเสร็จไป  ไม่เล่น ไม่คุยนอกเรื่อง  ซึ่งทั้งหมดก็อยู่ในสายตาเพื่อนๆอีกเหมือนกัน  โบนัสเองก็สังเกตพฤติกรรมของผม  มันเป็นช่วงเวลาที่กระอักกระอ่วน  ผมไม่น่าตามใจไอ้เพชรเลย มันทำให้ทุกอย่างแย่ลง 

   "ไอ้ป้อง นี่แลปสุดท้ายแล้วนะ  อาทิตย์หน้าก็สอบแล้ว  มึงยังจะไปปาร์ตี้โรงเรียนเก่าอยู่มั๊ย"
   "ไม่อ่ะ  ไม่มีกูก็ไม่เป็นไรมั๊ง  พวกมึงไปเหอะ"
   "เออ...งั้นสอบเสร็จแล้ว กูมีเรื่องจะคุยกะมึง"
   "คุยเลย....วันนี้เลย  สอบเสร็จกูจะพาโบนัสไปหาแม่  แม่อยากให้โบนัสไป"

   ไอ้เพชรหยุดนิ่งเมื่อได้ยินผมพูดถึงโบนัส 
   "ยังอ่ะ  ไว้ค่อยคุยหลังสอบเสร็จ...  โอเค  มึงไม่ไปก็บอกไอ้โอมนะ  มันเป็นคนจัดการรอบนี้..."
   
   โบนัสมาอ่านหนังสือกะผม  แต่ครั้งนี้เราเลือกมาอ่านในที่เปิดเผยคือที่ห้องสมุดคณะ  ผมไม่ได้กังวลเรื่องสอบ  แต่ผมกังวลเรื่องที่ไอ้เพชรจะมาคุย  ผมเดาทางมันไม่ถูกเลยจริงๆ
   "ก็ไปคุย  ป้องก็ไปคุยสิ  ไม่มีอะไร...ไม่เห็นน่ากลัวอะไรเลย"
   "ไม่อยากไปอ่ะ  เรากลัวไอ้เพชรมัน  โบนัสไปกะเราได้มั๊ย"
   "ไม่ไปหรอก  ไปทำไม  ป้องอย่าลืมสิ  ป้องตัวใหญ่นะ  ถ้าป้องไม่ยอมไอ้เพชรทำไรป้องไม่ได้แน่นอน"

   เราผ่านการสอบเรียบร้อย  สอบเสร็จผมก็พาโบนัสไปกินข้าวไปดูหนัง  เรามีความสุขกันได้โดยไม่ต้องมีอะไรกัน  แต่ความสุขของผมมันสั้นจัง  วันจันทร์หลังสอบเสร็จไอ้เพชรโทรมา
   "เฮ้ย....มึง...ไอ้ป้อง  มากะกูหน่อย กูมีไรจะคุย"
   "เออ มีไรคุยตรงนี้เลยก็ได้"
   "ไม่ได้  กูอยากคุยกะมึงสองต่อสองเท่านั้น"
   "ไรวะ  ไม่เอา เดี๋ยวมึงแม่งปล้ำกู  เจอกันที่ห้องสมุดคณะนะ พรุ่งนี้  ถ้ามึงไม่มา กูก็ไม่คุยหละ"

   ผมกดวางหูใส่คนอื่นเป็นครั้งแรก  จริงผมไอ้เพชรเป็นเพื่อนที่ดีนะ  แต่จากการที่มันหลอกผมไปปล้ำที่บ้านมันเมื่อครั้งที่แล้ว  ผมรู้สึกผิดหวังและไม่เชื่อใจมันอีกแล้ว   มันคงจะชอบผมเหมือนกะที่ผมชอบโบนัส  แต่ผมว่าเคมีมันไม่เข้ากัน  ผมไม่ได้ชอบมันแบบนั้น
   
   เช้าวันรุ่งขึ้น ผมมาตรงเวลาที่หอสมุด  ผมไม่ได้เข้าไปเพราะวันนี้ไม่ได้เรียน  แต่งตัวไม่เรียบร้อย  ผมนั่งรอไอ้เพชรหน้าห้องสมุด  และมันมาถึงตอน 9.30

   "เดินไปโรงอาหาร  กินข้าวคุยกัน  วันนี้ทำไมขอโบนัสมาได้ล่ะ"
   "เออ...โบนัสบอกจะกลับไปหาแม่มันกะพี่  ไปตั้งแต่วันเสาร์แล้ว  เอ้าว่ามามีไร"

   ไอ้เพชรยังคงไม่พูด รอจนเราถึงโรงอาหาร  ซื้อข้าวมาคนละจานแล้วเราก็กิน  ผมรู้เลยว่าไอ้เพชรกะโบนัส มันคนละความรู้สึกของผมจริงๆ  ถ้าเป็นโบนัสนั่งตรงข้ามผมในเวลานี้ ผมคงจะมีความสุขมาก  แต่เป็นไอ้เพชรมานั่ง ผมต้องคอยระวังคำพูดต่างๆของมัน เพราะมันเคยหลอกผมมาแล้ว

   "เอ้า  จะเอาไงว่ามา  ไม่คุยกูก็จะกลับบ้านหละนะ"
   "ไอ้ป้อง ฟังดีๆนะมึง"  ไอ้เพชรหยุดพูดไป มองหน้าผม 

"กู...ท้อง"

   ผมช้อคคาที่  อ้าปากค้าง  สมองอันชาญฉลาดในเรื่องการเรียนสารพัดของผมหยุดชะงัก สั่งการอะไรไม่ถูก  ผมไม่เคยคิดถึงในชีวิตนี้เลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ 
   "เฮ้ย  มันเป็นไปได้ไงวะ"
   "มึง...ป้อง  ฟังนะ  กูก็ไม่ได้อยากให้มันเกิดขึ้น  แต่จนถึงวันนี้ เมนส์กูไม่มา  กูก็ไปซื้อชุดตรวจตั้งท้องมาตรวจเอง  กูตรวจมาสามอันหละ  มันมีสองขีด  มันแปลว่าไรอ่ะ...."
   "สองขีด????....ขีดอะไรวะ"
   "โหย...แม่ง...โง่ชิบหายเลยมึง สองขีดก็ท้องไง"

   ไอ้เพชรไม่ได้พูดเฉยๆ  มันหยิบเป้ของมัน และเปิดหยิบแท่งขาวๆยื่นมาให้ผมสามอัน  ผมพลิกดูทีละอัน ทุกอันมันมีสองขีดจริงๆด้วย  แต่ผมยังไม่รู้เลยว่านี่มันคือที่ตรวจตั้งครรภ์ 
   "มึง....แม่ง  ทึ่มชิบหาย  เค้าเอาฉี่ตอนเช้าหยดลงไปช่องนี้  แล้วรอแป๊บนึง ถ้าขีดเดียว ไม่ท้อง สองขีดท้อง  แล้วกูก็ไปซื้อมาสามยี่ห้อ ทดลองดู  มันเป็นอย่างนี้หมด"
   "มึง เอ่อออ....คือ..เป็นกูใช่มั๊ย   ที่เป็นคนทำมึง..."
   "ไอ้ป้อง  มึงอย่างมาพูดกะกูนะว่า กูมีคนอื่นอีก  มึงก็รู้  ใครๆก็รู้  กูเป็นทอม  มึงคนเดียวที่เข้ามาในตัวกู  ไม่ใช่มึงแล้วใคร...ป้อง"
   "แต่คราวแล้ว  กูได้ข้างนอกนี่หว่า  ครั้งแรกก็..เอ่อ...ใส่ถุงยาง"
   "มึงแม่ง...อ่านหนังสือซะเปล่า  ทำไมมึงไม่รู้  ก่อนมึงน้ำแตกอ่ะ อสุจิมันไหลมาก่อนแล้ว"
   
   ผมหมดคำถามจริงๆ  สมองอันเก่งกล้าของผมตั้งคำถามได้แค่นี้  สมองผมกำลังเป็นกังวลเรื่องอื่นๆที่จะตามมามากมาย  โดยเฉพาะคนที่ผมรักมากอย่างโบนัส  ผมนึกไม่ถึงว่าวันเวลาแห่งความสุขของผมมันสั้นมากเหลือเกิน แค่ยังไม่ถึงปีเท่านั้น  มันยังมีปัญหากะตัวไอ้เพชรเองด้วย  ผมจะทำยังไง  ผมจะช่วยมันได้ไง  ผมนั่งเอาสองมือกุมหัวผม 
   "มึงจะให้กูทำไงป้อง"
   "กู เอ่ออ.... ไม่รู้เลยว่ะเพชร  กูขอโทษ"
   "มึงขอโทษคนเดียวก็ไม่ถูก  กูรู้ดีว่ากูมีส่วน  มึงไม่อยากทำ  มึงก็ทักกูแล้วว่าไม่ใส่ถุง  แต่กูมันอยากเอาชนะมึง  ตอนนี้มาช่วยกูคิดเหอะ....เอาไง"
   
   ผมเงียบไปนานมาก 
   "ป้อง  กูยังชอบมึงเสมอนะ  แม้มึงไม่เคยชอบกูเลยแม่แต่น้อย  กูบอกให้ก็ได้ หลังจากวันนั้น กูตัดสินใจแล้วว่ากูจะยอมทุกสถานะที่มึงให้กู เป็นเพื่อน เป็นกิ๊ก เป็นเมียน้อย กูยอมหมด  แต่กูขออย่างเดียว คุยกะกู มาหากูบ้าง"
   "เออ มึง  อย่าเพิ่งคุยเรื่องนี้เลย  มาคิดเรื่องลูกเหอะ"

   นั่งโรงอาหารมันก็เป็นที่มองของหลายคน   เพื่อนของโบนัสจ้องมองมาที่ผมกะไอ้เพชรอย่างน้อยก็สามคนแล้ว  หนึ่งในนั้นถึงขั้นที่เรียกว่านั่งสังเกตการณ์เลยด้วยซ้ำ  ผมชักไม่แน่ใจว่าการคุยเรื่องแบบนี้ที่โรงอาหารมันจะดี
   "เพชร  บ้านมึงมีใครอยู่มั๊ยวันนี้"
   "ไม่มี  ไปทำงานหมด"
   "กูไปคุยบ้านมึงดีกว่ามั๊ย  กูว่าเพื่อนไอ้โบนัสมันเดินอยู่รอบๆเราสองคน"
   "เออ ได้"

   ผมไม่แน่ใจว่าผมตัดสินใจถูกมั๊ย  แต่การที่ผมมาคุยกะไอ้เพชรวันนี้ โบนัสรู้ทั้งหมดแล้ว  ผมไม่ได้กังวล  แต่ผมกลัวเนื้อหามันหลุดรอดไปถึงหูของโบนัสมากกว่า  เราออกจากมหาลัยมาบ้านไอ้เพชร  ผมนึกเอะใจ....ผมขอไอ้เพชรไปซื้อยาก่อนเข้าบ้านมัน

   "เพชร คุยกันข้างล่างเหอะ  อย่าเข้าห้องเพชรเลย  เราผู้ชายผู้หญิง สองต่อสอง เดี๋ยวมันไม่ดี"
   "โธ่ป้องเอ๊ย...แค่ในบ้านกูเนี่ย ตอนนี้เราก็สองคนแล้ว  มึงกลัวไรวะ  ก็ได้...นั่งนี่แหละ"
   "มึงคิดไงอ่ะ  บอกกู..."
   "มึงอ่ะ คิดไงกะกูมั่ง  ไม่สิ  มึงไม่คิดไรกะกูหรอก  ต้องถามว่ามึงคิดไงกะลูก"
   "กูต้องถามมึงมากกว่า  ถ้าถามกูเหรอ  เรามาเรียนหมอเพื่อช่วยชีวิตคน  กูคงไม่อยากให้มึงทำแท้ง"
   "ถ้ามึงไม่ให้กูทำแท้ง เป็นอันว่าปีหน้ากูต้องดรอป 1 ปี  นั่นเรื่องนึงก่อนเลย  ต่อมาคือจะบอกให้พ่อแม่กูรู้ได้ไง และต่อมาอีกคือ มึงจะรับผิดชอบกูกะลูกยังไง  ใครจะเลี้ยงลูกเรา"
   "ถ้ามันมาถึงตรงนี้แล้ว  กูคงต้องบอกโบนัสตามความจริงแหละ  แล้วกูคงหมั้นหมายมึงไว้  พอเรียนจบก็แต่งงานกะมึง"
   "มึงกล้าทำอย่างที่มึงพูดเหรอ  มึงรักไอ้โบนัสมันจะตายไป กูรู้กูเห็นนะ  กูว่าเรื่องที่เกิด ส่วนนึงก็เพราะกูอยากเอาชนะ"
   "ช่างมันเหอะ....ตอนนี้ไม่มีใครชนะแล้ว  พังทั้งสามคน"
   "แล้วถ้ากูไม่เอาลูกไว้ล่ะ"
   "อันนี้อ่ะ ยาก  กูไม่รู้เลยเค้าทำอะไรยังไงที่ไหน  เรื่องเงินอ่ะ  กูพอมีเก็บๆไว้  ไม่ห่วงหรอก  แต่กูไม่รู้ว่าเค้าทำที่ไหน" 

เด็กเรียนอย่างผมจะไปรู้ได้ไงครับ  ผมนึกในใจ ถ้าไงผมคงต้องถามไอ้โอม  แต่มันจะตามมาด้วยสารพัดคำถาม     ผมนั่งก้มหน้าเงียบไป  ไอ้เพชรถึงกับร้องไห้ออกมา  มันไม่ร้องธรรมดาด้วย ร้องไห้ฟูมฟายมากๆ  ผมเป็นคนใจอ่อน  เห็นผู้หญิงร้องไห้ไม่ได้  ผมเดินไปหามันและก็จับมือมันในฐานะเพื่อนสนิท  เพื่อส่งกำลังใจให้มันสู้กะอนาคต 

   "มึง กูขอร้องหละ  พากูไปส่งห้องเหอะ"  ผมพยักหน้า พามันขึ้นไปห้องชั้นสามของมัน
   "ป้อง  ถ้ากูขอมึงมีอะไรกะกู มึงจะยอมมั๊ย  กูท้องกะมึงแล้ว"