แฟนกู ภาค 3 ตอน 20 สาเหตุ

แฟนกู ภาค 1
แฟนกู ภาค 2
-----------------------------------------------------------------------------------

ผมตัวเย็นราวกับโดนน้ำแข็งราดรดตั้งแต่หัวจรดเท้า

"กูมาหามึงเพราะเรื่องนี้ แต่มึงใจเย็นๆนะ"

ผมอึ้ง พูดอะไรไม่ออก  ไอ้ปั้นก็เพื่อนซี้ผม  ไม่นึกว่ามันจะทำกันได้

"คือแม่ง จริงๆ  กูไม่มีอะไรนะ  กูชอบไอ้โมโนมันตั้งแต่แรกเข้าแล้ว  แต่กูไม่ได้จีบ  กูเห็นมึงจีบจริงจัง  ไปรับไปส่ง กูก็ถอยออกไป  จนตั้งแต่มึงมีเรื่อง ชง เหี้ยไรของมึงเนี่ย  จนโมโนมันขอกูเป็นแฟน  ต่อหน้ามึงอ่ะ  จำได้ใช่มั๊ย  มึงยังบอกว่าเอาเลย  ตอนนั้นกูก็ยังไม่คิดอะไรนะมึง  แต่หลังๆ  โมโนมันมีเรื่องเศร้าหลายเรื่อง  เรื่องนึงคือสอบเสร็จ..มันรีบมาหามึงเลยนะ...กะเซอร์ไพรส์  แต่เจอมึงจูงมือไอ้แปมออกมาจากห้องแลป  โมโนแม่ง...เสียศูนย์  โทรเรียกกูมารับ  กลับไปมันก็ร้องไห้ๆๆๆ รอมึงโทรไป  กว่ามึงจะโทรไปทุ่มนึง  เหี้ย..กูสงสารมัน..."

ผมยังคงเงียบ  พูดอะไรไม่ออก

"มึง.. กูว่าแม่งไปกันใหญ่แล้ว  เรื่องชงของมึงเนี่ย  พอเหอะวะ  กูว่าไม่เกี่ยวหรอก  โมโนมันเฟอะฟะ หลายเรื่อง  อาจเป็นช่วงดวงตกมากกว่า  ถ้ามึงยังบ้าเรื่องชงเนี่ย...ก็เลิกกะโมโนเหอะวะ  กูสงสารมัน  อ้อ..อีกอย่าง ถ้าโมโนมันรู้ว่ามึงเอาไอ้แปมเข้ามาบ้านมึงนะ...มึงตายแน่นอน"

"กูรักมันอยู่นะไอ้เหี้ยปั้น  กูรักโมโน  ขอร้องมึงอย่ามายุ่งกะโมโนมัน"
"กูรู้  โมโนมันก็รักมึงไม่แพ้มึงแหละ  กูเข้าไม่ได้เลย  มันบอกกูเสมอว่ามันรักมึง"

เราผู้ชายคุยกัน  ก็มองหน้ากัน  พูดกันตรงๆ  ไม่อ้อมค้อมไปมา  ยิ่งผมกะไอ้ปั้นเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มัธยม  ผมว่าเรารับได้ทั้งคู่  แต่ปัญหาคือตอนนี้เราดันมาชอบคนๆเดียวกัน

"โมโนขอกูไปอยู่ห่างๆกันพักนึง  กูไม่รู้จะทำไง"
"มึงก็เลยไปหาไอ้แปมมา"
"ไม่สิวะ  ปั้น  มึงก็ไปหาซินแสกะกู  มึงก็ได้ยินเท่ากู  ซินแสให้แก้ชงยังไงมึงก็รู้"
"รู้สิวะ  กูเลยไม่สบายใจ  สมมติถ้ากูเป็นแฟนโมโน แล้วนอนกะโมโนมันด้วยอ่ะ  มึงจะทำไง  ยอมให้กูทำเหรอ  ถ้ามึงยอม...กูก็ไม่ยอม  กูจะขอเป็นแฟนโมโนตัวจริงเลย"

ผมเงียบสนิท  จริงด้วย..ทำไงวะเนี่ย
"แล้วไอ้แปมเนี่ย...มึงอย่าบอกว่าทำเพื่อแก้ชงนะ  กูว่ามันเพี้ยนไปแยะว่ะ  มึงว่าโมโนมันรับได้เหรอ  มึงมีอะไรกะคนอื่นทั้งที่คบเป็นแฟนกะโมโนมันอยู่..."
"กูไม่รู้ทำไง  กูรักไอ้โมโน...  แต่พอกูเข้าใกล้มันทีไร  แม่งต้องเจ็บตัวไม่มันก็กู"
"มึงเคยได้ยิน second opinion มั๊ย  ความเห็นที่สอง เวลาหมอคนนึงบอกให้ผ่าตัด  ถ้ามึงไม่อยากผ่าตัด ลองหาหมอคนอื่นสิ  เผื่อเค้ามีความเห็นอย่างอื่น"
"กูลองแล้ว  ก็คนแรกก็ซินแสแม่กูไง  คนที่สองก็ไปกะมึง"
"มึงก็หาคนที่สามสิวะ... มึงพาโมโนไปหาด้วยเลย  เอาชัดๆ  ฟังกันให้ชัดๆ  เฮ้อ...มึงกะกูเป็นเพื่อนเรียนมัธยมกันมาตั้งนานแล้ว  กูไม่อยากแทงมึงข้างหลัง  กูมาสารภาพว่ากูเริ่มชอบไอ้โมโนแล้ว  ถ้ามึงจะทำไงก็รีบทำ  ถ้ามึงยังบ้าบอกะเรื่องชง  แต่ของกูไม่ชง...  กูก็จะขอโมโนเป็นแฟนจริงๆแล้ว"
"ปั้น  ไอ้เหี้ย...กูยังชอบโมโน  เดี๋ยวกูจะจัดการเรื่องนี้เอง  ขอเวลามึงแป๊บนึง"
"เออ...กูก็ไม่แน่ใจว่า...กูจะหักห้ามใจได้นานแค่ไหนนะ"

...............................................................................

ไอ้ปั้นทิ้งระเบิดในเช้าวันนั้น  นับว่าหนักหน่วงและตรงเป้ามากๆ  ผมเละเทะไปกันใหญ่  โดยไม่ได้ตั้งสติ  ผมมานั่งคิดอยู่นาน  ผมคิดว่า ผมจะจัดการเรื่องแปมให้เรียบร้อยก่อนและจะพาโมโนไปหาซินแส

"หมอให้แปมไปรับยาวันศุกร์นี้แล้วน่ะ  โบ๊ตช่วยไปเป็นเพื่อนได้มั๊ย"
"ไปสิ  เดี๋ยวกี่โมง บ่ายเหรอ  งั้นรับแล้วกลับบ้านเราเลยนะ"

แต่วันนี้พฤหัสแล้ว  ผมขับรถไปหาโมโนที่ศาลายา  ผมรู้อยู่แล้วว่าเธอเรียนที่ตึกไหน  และผมก็ไปรอที่นั่น  อย่างเดียวที่ผมหวังคือ..ไอ้ปั้นคงไม่จูงมือเธอเดินลงมา
"อ้าว โบ๊ต  มาได้ไง ...."
"คิดถึงมากๆ"

ต่อหน้านักศึกษาเต็มไปหมด  ผมทำได้แค่จับมือโมโน  ผมรักโมโนเหลือเกิน  เมื่อไหร่จะเป็นวันของเรานะ
"กลับหอก่อนมั๊ย หรือไปกินอะไรกะโบ๊ต"
"โห...มาหาทั้งที  ไปกินข้างนอกกัน"

ก๊วยจับร้านประจำของโมโน  ผมชักไม่แน่ใจว่าผมหรือโมโนกันแน่ที่ชอบก๊วยจับ  เพราะต่างคนต่างชวนอยู่บ่อยๆ
"เป็นไงมั่ง คนดุ  อยากกอดโมโนอ่ะ  คิดถึงเรามั่งหรือเปล่า"
"อืมม์ คิดถึงมากๆ"
"โมโน  เรามาบอกความคืบหน้าเรื่องแปม"
"อืมม์..."
"ก่อนอื่น...โมโนอย่าคิดมากเรื่องแปมนะ  เรากะแปมไม่ได้เป็นอะไรกัน  ตอนนี้แปมเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวระยะต้น  พี่โบ้ให้เริ่มรักษาแล้ว จะเริ่มให้คีโมตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป  ทีนี้การให้คีโมมันจะอ่อนแรงไปสองสามวัน  โบ๊ตจะให้แปมมานอนที่บ้าน  โบ๊ตบอกแม่แล้ว...แม่โอเค  นี่โบ๊ตก็มาบอกกะโมโนด้วยอีกคน โมโนจะได้สบายใจ"
"ทำไม...แปมเป็นไร  โมโนไม่รู้เลย..."
"ก็ไม่บอก  ไม่รู้สิ..ไม่อยากพูดเรื่องแปม  กลัวโมโนไม่สบายใจ  จริงๆเค้าป่วยบ่อยๆ  และไม่มีเพื่อน  เหงาด้วย..อะไรด้วย  เมื่อตอนที่รู้ว่าเป็นมะเร็ง  แม่เค้าก็ลงมานะ  น่าสงสารมากๆ  ร้องไห้กันใหญ่  จนพี่ป้อง พี่โบนัส ก็มาช่วยๆกัน  เรามาบอกโมโนด้วยความบริสุทธิ์ใจ"
"อืมม์ แล้วแต่โบ๊ตเหอะ  เราก็ไม่ได้ไปบ้านโบ๊ตแล้วช่วงนี้"
"อีกเรื่องนะ...ที่เราสัญญาว่าจะพากันไปหาซินแส  แล้วเราก็ยังไม่ได้ไป  เอาเป็นเราสอบเสร็จแล้วโบ๊ตจะชวนโมโนไป  เราไปด้วยกันนะ  ฟังให้มันรู้ความกันไปเลยว่าจะเป็นไง.."
"เอาสิ.."

ผมไม่พูดเรื่องที่ไอ้ปั้นมาหา  ผมว่าถ้าผมดูแลโมโนได้ดี  เรื่องกะไอ้ปั้นก็คงจะไม่เกิดขึ้น  ผมยื่นมือไปจับมือโมโน  มันเป็นเวลาที่แสนสั้นที่เราเจอกัน  ผมคิดถึงโมโนมากมาย  และเชื่อว่าโมโนก็คิดถึงผมไม่น้อยไปกว่ากัน  ระยะทางไม่ใช่เป็นปัญหา  ตอนนี้มันมีความเชื่อเข้ามาขวางกั้นพวกเรา  เราเดินจูงมือกลับมาจากกินข้าว

"โบ๊ตต้องกลับแล้วหละโมโน  จำไว้นะ โบ๊ตรักโมโนเสมอ  เดี๋ยวให้เรื่องวุ่นวายผ่านไป แล้วเราคงมีความสุขด้วยกันได้อีก"
"โมโนก็รักโบ๊ตนะ  โมโนจะรอ.."

------------------------------------------------------------------------------------------

จากวันนั้นที่เจอโมโน  ผมแทบหมดเวลาไปกะแปม  ที่ช่วยพาเธอไปหาหมอและดูแลช่วงที่ให้คีโม  ผมยังโทรคุยกะโมโนทุกวัน เล่าอาการของแปมให้ฟัง  เล่าเรื่องต่างๆที่ผ่านมาในชีวิตผม  แต่สิ่งนึงที่ทำน้อยลงคือไปหาโมโนที่ศาลายา  ผมไปหาแทบจะเรียกได้ว่าเดือนละครั้ง  ผมห่างกะโมโนไปนิดหน่อย  และใกล้ชิดกะแปมมากขึ้น  แต่มันยังไม่สามารถเปลี่ยนใจผมให้มารักชอบแปมแบบแฟนได้เลย

วันเวลาผ่านไป... 4 เดือน

เดือนกุมภาพันธ์มาถึง  เราใกล้ช่วงสอบมากๆ  แปมค่อยยังชั่วขึ้นมากแล้ว  การรักษาก็ทิ้งระยะห่างออกไป  และแปมเองก็ขอกลับไปอยู่หอตามปกติ  ผมนึกขึ้นมาได้  รีบเดินไปเปิดกระเป๋าสตางค์และดูเศษกระดาษชิ้นนึงที่มีลายมือแม่ 
"วันเกิดโมโน 14 กุมภาพันธ์ 2530"

อีก 4 วันจะวันเกิดของโมโนแล้ว  วันที่ 14 ตรงกับวันศุกร์ด้วย
"วันที่ 14 วาเลนไทน์เหรอ  มีไร...จะมาแสดงความรักกะโมโนล่ะสิ"
"คิดถึงมากๆ  จะไปรับนะ"
...................................................................
วันที่ 14 กุมภาพันธ์ วันนี้สำหรับคนเป็นแฟนกันก็คงมีความสำคัญ  แต่กับโมโนแล้ว  มันสำคัญเป็นสองเท่า  ผมไปซื้อดอกกุหลาบสีแดง 19 ดอก ห่อมาอย่างดี  กุหลาบแดงในวันที่ 14 กุมภา เป็นอะไรที่หายากและแพงมากๆ  ผมต้องจ่ายเงินไปมากมายเพื่อเซอร์ไพรส์โมโน

ผมเรียนเสร็จก็รีบออกรถไปรับโมโน 
"โมโน  วันนี้โบ๊ตขอร้อง  กลับบ้านกันนะ"
"ทำไมล่ะ"
"น่า...นะ  วันนี้วันวาเลนไทน์ไง  ให้โบ๊ตได้ไปดูหนังกินข้าวกะโมโนอย่างที่เคยเป็นนะ"
"อืมม์ คิดดูก่อน  เดี๋ยวเราขึ้นไปบนห้องขอคิดดูก่อนนะ  แล้วถ้าไม่ลงมาภายใน 15 นาที  โบ๊ตกลับไปเลยนะ  แปลว่าเราไม่ไป"

แล้วคนดุของผมก็เดินกลับขึ้นหอไปเลย  ผมนั่งนับนาที..รอลุ้นว่าโมโนจะลงมามั๊ย  หากเธอไม่ลงมาผมจะทำยังไง  และในนาทีที่ 15 โมโนลงมาพร้อมเป้ใบอ้วนของเธอ
"ตกลง...ไปกัน  ถ้าทำตัวไม่น่ารัก  โมโนกลับเลยนะ"
"ได้ๆๆๆ  ไปกัน"

ผมพาโมโนกลับมากรุงเทพ  วันที่ 14 กุมภา คนที่เคยมีแฟนจะรู้ดี...ว่ารถติดมาก  ตั๋วหนังรอบเย็น เต็มแทบทุกเรื่องทุกโรง  ร้านอาหารเต็มไปด้วยหนุ่มสาว  ผมผิดพลาดที่ทุกอย่างไม่ได้จอง  หนังเต็มหมดแล้ว  เมื่อเรามาถึงโรง  ร้านอาหารรอคิวเป็นสิบคิวแทบทุกร้าน

"ไม่ได้หรอก  วันนี้วันสำคัญกินข้าวศูนย์อาหารได้ไง  ข้าวหมูแดงด้วย  อย่างน้อยสุกี้นะคนดี"
"ไม่ไหวแล้วอ่ะ  หิวแล้ว นี่เพิ่งคิว B1  เมื่อไหร่มันจะถึง B20  กลับเหอะนะ  มากินพรุ่งนี้ก็ได้ วาเลนไทน์มีหลายปีแหละ"
"แต่นี่เป็นปีแรกของเราสองคนเลย  โบ๊ตว่ามันสำคัญนะ"
"แต่โมโนว่าไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญกว่าคือเราได้มาด้วยกัน..."

ท้ายสุดผมจอดรถที่บ้าน  และเราก็เดินไปกินก๊วยจับที่ราชวงศ์  ผมดูแล้วโมโนมีความสุขกว่ามากๆ  ที่ได้มาเดินเล่นแถวเยาวราช  ได้กินอาหารง่ายๆ  โมโนไม่ชอบอะไรหรูหรามากมาย...

"เห็นมะ  แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว  โมโนอยู่ใกล้ๆโบ๊ตก็ดีใจแล้ว"
"ขอบใจนะ  เหมือนกัน  โบ๊ตรักโมโนนะ รักเสมอไม่เคยเปลี่ยน"
"แปมเป็นไง"
"อ๋อ...ช่วงหลังยาให้ห่างไปมากแล้ว  เค้าเลยกลับไปหอนานแล้ว"

ผมพาโมโนกลับบ้าน  วันนี้เราอยู่กันแค่สองคน  ยัยบีทไปกะเพื่อนๆและก็จะกลับบ้านสายสองกะเพื่อน  ผมพาโมโนเดินขึ้นบันไดมาชั้นสาม  โมโนขอตัวไปเข้าห้องน้ำ  ส่วนผมจัดแจงเรื่องเค้กวันเกิดและดอกไม้

"เฮ้ย...โบ๊ต  ไฟดับอ่ะ  โบ๊ตอยู่ไหน"
"แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู  แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ธเดย์  แฮปปี้เบิร์ธเดย์ แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูโมโน  มีความสุขมากๆนะ"

ผมยื่นเค้กที่จุดเทียนไว้ 19 เล่มให้โมโนเป่า