ขอบคุณครับ

 

 

งานนี้คงรอดยาก

เก่งอยู่แล้ว งานนี้เอาตัวรอดสบายๆ

 

กลับมาอ่านอีกรอบ

อัดสุดเลยแบบนี้

รถไฟมากี่ขบวนก็ไม่หวั่น

แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 5 ส่งท้ายวัยมัธยม 18 ทัวร์ลง

ภาค 1 THE ORIGINAL

ภาค 2 วัยแห่งความรัก

ภาค 3 เพื่อนคุย

ภาค 4 โกอินเตอร์


--------------------------------------------------
   
   "หายโกรธแล้วใช่มั๊ยพี่แอล"

   พี่แอลเงยหน้ามาดูผม  พยักหน้านิดนึง  แล้วก็ฟุบหน้าลงไปบนโต๊ะกินข้าวอีกที  พี่แอลคงหมดแรงหลังจากโดนผม "ง้อ" ไปเกือบชั่วโมง   น้ำที่สองของผมไหลออกมาตามขาพี่แอลเป็นทางยาว  ผมลงไปพลิกตัวพี่แอลขึ้นมาก่อนโอบกอดพี่แอลและจูบส่งท้าย 
   
   "หิวแล้วพี่  ไป...แต่งตัวลงไปกินข้าวกันนะครับ"
   "กินข้าวเสร็จแล้ว ก้องจะทำไร..."
   "กินพี่อีกรอบได้มั๊ยอ่ะ...."

   ผมจัดระเบียบตัวเองลงในชุดนักเรียนที่ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยยับ  พี่แอลทนดูไม่ได้เอาเสื้อยืดออกมาให้ยืมใส่ก่อน พี่แอลใส่กางเกงขาสั้นจู๋ เสมอหูก็ว่าได้  แล้วลงไปหาอะไรกินกะผม  มันเป็นมื้อง่ายๆ  ข้าวผัดกะเพรา  ผมอยากกินพี่แอลอีกรอบมากกว่า  ทุ่มครึ่งเรากลับกัน

   "พี่เดี๋ยวขึ้นไปแวะห้องผมนะ เดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อคืนให้"
   "เธอมาห้องพี่ก่อนสิ...เอาเสื้อเธอไปด้วย"

   ผมขึ้นมาเอาเสื้อที่ห้องพี่แอลก่อนลงมาห้องผม  แล้วพี่แอลนึกไงไม่รู้..ก็เดินตามผมลงมา  บอกว่าจะมานั่งเล่นห้องผม  ทันทีที่เปิดประตูห้องเข้าไป

   "อ้าว กลับมาแล้วเหรอ...ก้อง อ้าว...นั่นใครอ่ะ..."
   "เฮ้ย  พี่แก๋ม... มาได้ไงอ่ะ"

   พี่แก๋มมาในจังหวะที่หวาดเสียวที่สุด  พี่แก๋มมาในชุดกระโปรงสั้นไม่แพ้กันกะพี่แอล  เสื้อทีเชิร์ตสีขาวรัดตัวจนเห็นรูปร่างพี่แก๋ม 

   "อ๊าว...  พี่ก็มาหาก้องประจำ  มาถามได้ไง..มาไง  ก็เก๋เปิดประตูให้พี่ไง  พี่ก็เข้ามานั่งรอเนี่ย"
   "เอ่อ..พี่แก๋ม  นี่พี่แอลครับ  พี่แอลอยู่ข้างบน  สอนพิเศษให้ผมตอนเย็นครับ  พี่แอลครับ พี่แก๋มครับ พี่โรงเรียนผม"

   พี่แอลมองหน้าผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ  จากสายตาประมาณได้ว่าน่าจะมีปัญหาตามมาอีกใหญ่หลวงเกินบรรยาย  พี่แอลไม่ได้ทักทายพี่แก๋ม
   "อ๋อ...เข้าใจหละ เมื่อกี้ถึงอยากจะมาห้องตัวเองเลย  อย่างนี้นี่เอง  สาวๆไม่ขาดเลยนะ  นี่ถ้าไม่ลงมาคงไม่รู้นะเนี่ย"

   พี่แก๋มลุกขึ้นเดินมาคล้องแขนผม
   "ไม่ขาดหรอกค่ะน้องขา  พี่มาประจำค่ะ  ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลยห่างไปหน่อย  อ้าว ก้องมีไรจะคุยกะพี่เค้าก็เอาเลย  เดี๋ยวพี่รอ..." 
   
   ผู้หญิงนี่น่ากลัวมาก   น้ำเสียงพี่แก๋มเหี้ยมโหดสังหารไม่แพ้พี่ต้นข้าวเมื่อเย็นนี้   กิริยาท่าทางพี่แก๋มยังยั่วยวนกวนตีนมากๆ  ยิ่งทำให้พี่แอลถึงกับหัวร้อนหน้าแดง
   
"ตามสบายค่ะพี่  พอดีใช้เสร็จแล้วค่ะ  เอาไปได้เลยค่ะ"
   พี่แอลขว้างเสื้อนักเรียนใส่หน้าผม แล้วชี้หน้าผม
"ไม่ต้องตามมา"  แล้วก็วิ่งไปที่ประตูปิดดังโครมใหญ่ แสดงถึงความไม่พอใจอย่างที่สุด...

   ทำไมวันนี้ทัวร์ลงขนาดนี้วะ...  เมื่อเย็นเพิ่งเคลียร์ไปรายนึง  น้ำยังไม่ทันแห้งสนิท  พี่แก๋มมาเริ่มใหม่อีกแล้ว   เฮ้อ....ผมยืนงงไม่รู้จะทำไง

   "เอ้า..ตามไปดิ  ยืนเซ่ออยู่ได้"
   ผมยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะทำไงต่อไป 
"เอาไง  ถ้าไม่ไป...ก็ลงไปตีเทนนิสกะพี่" 
   
   ผมนึกในใจขึ้นไปตอนนี้ก็คงไม่ช่วยอะไรมาก  ให้พี่แอลใจเย็นๆค่อยไปอธิบายดีกว่า  ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วขึ้นไปสนามเทนนิสชั้นบนสุดของคอนโดผม 
   "ฟันเค้าแล้วหละสิ  พ่อนักรัก  ถามจิงนะ...ก้อง เธอนอนกะผู้หญิงมากี่คนแล้วเนี่ย"
   "เอ่อ..พี่..."
   "ไม่เอ่อแล้ว...  เค้าเอาเสื้อนักเรียนมาโยนใส่หน้า  ลองบอกพี่ซิว่า..ไปทำไงเสื้อนักเรียนถึงอยู่ในมือเค้าได้"
   "เอ่มม..คือ ผม...เอ่อ"
   "เออน่า... บอกมาเหอะ  พี่รับได้นานแล้ว  แกฟันเพื่อนๆพี่ไปกี่คนแล้วเนี่ย"
   "ครับ"
   
   สั้นๆ  แต่เพียงพอให้พี่แก๋มรู้ว่า ผม +1 อีกแล้ว   พี่แก๋มส่ายหน้าเล็กน้อย 
   "แล้วจะมีแรงตีเทนนิสกะพี่มั๊ยอ่ะ..."
   "ตีอย่างอื่นแทนได้มั๊ยพี่  เช่น ตี "เพนนิส" อ่ะ"
   "ทะลึ่งแล้ว  เอ้า..จะอยู่ข้างไหน"

   โคตรเหนื่อยครับ  พี่แก๋มไปเก็บกดมาจากไหนเนี่ย ผมเล่นเทนนิสกะพี่แก๋มประมาณชั่วโมงนึง เหนื่อยสุดๆ แรงจะหมดแล้ว  พี่แก๋มก็ไม่แพ้กัน  แต่ยังพยายามยืนหยัดให้ผมหมดแรงและแพ้ไปเองเพราะรู้ว่าผมเอาน้ำออกไปแล้ว   แต่แล้ว...พอพี่แก๋มหวดลูกสุดท้ายมาแล้ว สาวพิจิตรก็ลงไปนั่งกองกะพื้น  ไม่ยอมลุกขึ้นมารับลูกที่ผมตีโต้กลับไป  จนลูกเทนนิสพุ่งไปโดนหัวพี่แก๋มเต็มแรง  พี่แก๋มกุมหัว  ผมวิ่งเข้าไปดู และกอดพี่สาวคนดีของผมปลอบใจ   พี่แก๋มไม่เป็นไรมาก   แต่ผมสิ พอก้มลงดูหัวพี่แก๋ม สายตาเห็นข้างในหน้าอกของพี่แก๋มที่บดเบียดกันอยู่ 

 

หญิงนี่เค้า น่ากล้วจริง ถ้าจะแสดง

 

 

สถานีต้องมีรางไว้เยอะ ๆ จะได้สับรางให้รถไฟไม่ชนกัน