แฟนกู ภาค 4 ตอน 13 ลงตัว

แฟนกู ภาค 1 
แฟนกู ภาค 2 
แฟนกู ภาค 3 
................................................................
   
   โมโนนอนฟังผมอย่างตั้งใจ

"ไอ้โบ๊ตมันบอกว่า...มันตัดสินใจจะไปใช้ทุนที่ส่องดาว  เพราะมันสัญญากับแปมไว้ก่อนตาย  ไอ้โบ๊ตมันไม่อยากรับปากแปมในตอนนั้น  เพราะมันอยากมาอยู่กะโมโนที่นี่  แต่ตอนนั้นมันก็เป็นช่วงท้ายๆของแปมเค้าอ่ะนะ  แปมก็ขอร้องโบ๊ต  ไอ้โบ๊ตมันเป็นคนขี้สงสาร...แกเองก็รู้   มันเลยรับปาก  แล้วจากวันนั้น แปมก็พูดไม่ได้อีกเลย เพราะอาการเริ่มหนัก  ไอ้โบ๊ตเสียใจเรื่องแปมมาก  มันไม่รักหรอก..แต่มันเป็นห่วง   เหมือนเพื่อนสนิทมากคนนึง  ก็คงเหมือนกูกะมึงนี่หละ..."
"แต่ปั้นก็ยังยอมมาใช้ทุนที่นี่อ่ะ"
"คือกูอ่ะ....ตั้งใจว่าจะไปราชบุรีจริงๆนะ  แต่ไอ้โบ๊ตเป็นคนบอกว่า  ขอให้มาอยู่เป็นเพื่อนโมโนที่พิษณุโลกแทนมันด้วย  และถ้าโมโนจะรักจะชอบปั้น  ก็แล้วแต่โมโน  มันยินดีถ้าโมโนได้ปั้นเป็นแฟน  กูก็เลยตัดสินใจเลือกนครไทย..."
"ปั้นอ่ะ  จะดีกับโมโนไปถึงไหนกัน  ถ้าโมโนบอกปั้นในวันนึงว่า...ไม่รักปั้น แล้วปั้นจะทำไงอ่ะ"
"ที่ผ่านมา 5 ปี แกทำตัวไง..ก็ทำตัวอย่างนั้นต่อไปเหอะ  ส่วนกูทำตัวยังไง ก็จะทำอย่างนั้นต่อไปเหมือนกัน  เราจะรักกันหรือเปล่า  ไม่ขึ้นกะกู...ขึ้นกะมึง  เพราะกูตัดสินใจได้ตั้งแต่อยู่ศาลายาแล้ว..."

โมโนพลิกตัวมา เอาปากจูบปากผมเบา  ก่อนโอบกอดผมอีกครั้ง
"ขอบใจนะมึง  ไอ้ปั้น ทำเพื่อโมโนทุกอย่าง   ไม่รู้สิ วันนึงอาจรักปั้นจริงๆก็ได้"
.....................................................

ผมอยู่กะโมโนสองคืนครับ  เรารำลึกถึงความหลังสมัยที่เรียนปี 1 หลายทีเหมือนกัน  ผมรักโมโน  แต่เหมือนโมโนไม่มีความรู้สึกนั้นให้ผม   ผมจะออกจากชาติตระการในบ่ายวันอาทิตย์...

"ปั้น  ถามจริง  รักโมโนมากเลยเหรอ..."
"เออสิวะ  ถ้าโมเมโอเคกะเรา อาทิตย์หน้าจะมาพร้อมแหวนจริงๆนะ"
"เออ เดี๋ยวขอเวลาเราก่อนนะ  ตอนนี้ยังไม่พร้อมจะเป็นแฟนกะใครทั้งนั้นแหละ  ยังไม่รู้ใจตัวเองเลย"

ผมเดินเข้าไปจับมือโมโนขึ้นมาแล้วดึงมากอด
"เหมือนเดิม โมโน  กูก็ยังรักมึงเหมือนเดิมทุกอย่างนะ  มึงจะรักกูหรือไม่รักกู  มึงก็เป็นแฟนกูเสมอ...ไปหละ  ไว้โทรคุยกัน  อ้อ  ถ้ามึงคิดถึงไอ้โบ๊ต  มึงก็คุยกะมันซะ  มันโทรมาหามึงทุกวัน  มึงจะใจแข็งไปถึงไหนวะ  เอาหละ กูไปหละนะ  อย่าร้องไห้นะเว้ย...."
.....................................................................................

กลับมาที่ปกป้อง

"ปกป้อง  นี่เพชรนะ  คุยได้มั๊ย"
"เออ ได้สิ..  กินข้าวยังวะ..."
"กินแล้ว  กูรีบโทรเนี่ย เพราะรู้ว่าเดี๋ยวมึงจะโทรหาไอ้โบนัสมัน   เฮ้ย  มีสองเรื่องสำคัญ"
"น่ากลัวมั๊ยวะ  ถ้าน่ากลัวกูได้คลุมโปงคุย"
"ไอ้ห่า...มึงแม่ง...เล่นตลอด....  คือไอ้แอมถามกูเรื่องไอ้ปั้น  ใครวะไอ้ปั้น..."
"ไอ้ปั้น  อ๋อ....เพื่อนโมโนมันอ่ะ  แกไม่รู้จักหรอก  หมอแอมเพิ่งรู้จักเมื่อสักหลายเดือนที่ผ่านมาเนี่ย  ไอ้โบ๊ต โมโนและไอ้ปั้นแวะมาหากูที่เนี่ย  แล้วไอ้หมอแอมมาเจอพอดี  กูก็เลยแนะนำให้รู้จักกัน   มีไรอีก"
"เฮ้ย  กูว่ามึงน่าจะตกกระป๋องว่ะ 555555 ไอ้แอมมันไม่คุยถึงมึงเลยนะ  คุยถึงไอ้ปั้นเนี่ยตลอดเวลาเลย  ดีงั้น ดีงี้  น่ารัก หน้าตาดี  ห่าไรของมันไม่รู้..."
"เออ มันก็พูดถึงไอ้ปั้นกะกูบ่อยเหมือนกัน..  ดีแล้ว  กูได้หมดภาระไป  อ่ะ อีกเรื่องอ่ะ"
"อ๋อ  ไอ้โบนัสบอกกูว่า  อยากย้ายมาวังทอง...  มึงอ่ะ  ไอ้โบย้ายมาแล้วกูทำไงวะ  เหงาคนเดียวเหรอ...."
"คงงั้นมั๊ง 5555 ถ้ามึงอยากอยู่วังทอง  ก็เป็นสามคนผัวเมียนะ....เอามั๊ยอ่ะ"
"เฮ้ย มึง...แม่ง   เดี๋ยวนี้ร้ายแล้วอ่ะ  ไอ้ป้องที่ทึ่มๆตอนปี 1 แม่ง....ตายไปแล้วอ่ะ..."

......................................................................................

ผมได้ยินก็รู้สึกยินดีที่หมอแอมจะเปลี่ยนเป้าหมายไปหาน้องปั้นคนนั้น  จะว่าไป...ไอ้ปั้นมันก็หน้าตาดีจริงๆด้วย   ผมคงหลุดพ้นเงื้อมมือหมอแอม

"ไม่หรอก หมอป้อง  แอมไม่ได้ชอบน้องเค้าแบบนั้น  เอ็นดูมากกว่า  แอมยังชอบปกป้องอยู่เลย 55555 นะๆๆๆๆๆ  เอางี้ มีข้อเสนอใหม่  ป้องมีเมียได้สองคนเอามั๊ย  เรายอมเป็นเมียน้อยให้ป้องก็ได้"
"เฮ้ย แอม  เธอพูดไรอ่ะ   ไม่ได้หรอก...  บ้าเหรอ เดี๋ยวอื้อฉาวไปทั้งอำเภอ"
"งั้นก็ต้องเลือกเราแล้วหละ  ป้องมีอะไรกะเราไปแล้วอ่ะ..."

ผมว่าจะเงียบๆเรื่องกางเกงในไปแล้วนะ  แต่แอมเหมือนเอามันมาขู่ผมอยู่เรื่อย  ผมตัดสินใจแล้วว่าวันนี้คงต้องเคลียร์
"เออ แอม  แอมรู้มั๊ย ที่วันนั้นแอมมาที่บ้านป้องอ่ะ  ป้องไม่ได้หลับนะ"

เธอถึงกะสะดุ้งและหันหน้ามาที่ผม
"ไม่ได้หลับ..."
"อืมม์...ไม่หลับ  เลยรู้ว่าแอมรักและชอบเรามากแค่ไหน..."

หมอแอมถึงกะอึ้ง  หน้าแดง  สิ่งที่เธอทำลงไป..กลายเป็นผมรู้เห็นไปหมด
"แล้ว เอ่อ  รู้อะไรมั่ง..."
"รู้เห็นทุกอย่างที่แอมทำกะป้อง  ขอบคุณมากนะ..."
"แล้วเธอทำไม เอ่อ..ไม่ตื่นขึ้นมา"
"เราอยากรู้ว่าแอมจะทำอะไรกะเรา  ป้องเป็นผู้ชายไม่เป็นไรหรอก  เราถึงรู้ว่าแอมรักเรามากจริงๆ  และมันก็ทำให้เรารู้ด้วยว่า  วันที่เรานอนบ้านแอม  มันคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา....ใช่มั๊ย..."
"ป้องรู้ได้ไง"
"รู้สิ... ถ้าครั้งนั้นเราล่วงเกินแอมไปแล้ว  ครั้งที่บ้านป้อง แอมต้องกล้าทำกะป้องแน่ๆ ใช่มั๊ย เพราะเราเคยกันมาแล้ว  แต่แอมกลับไม่กล้าทำกะป้อง..."
"คราวแรกเราเจ็บมากอ่ะ  คราวนี้เราเลยกลัว..."
"ยังมีอีกเรื่อง  น้ำของเราอ่ะ  มันเปียกอยู่ด้านในกางเกงในเรานะ  คราวที่บ้านป้อง  แอมก็ เอ่อ.. ทำจนน้ำมันไหลออกมา  แล้วก็ดึงกางเกงเรามาปิด  มันเลยเปียกด้านใน  หากครั้งแรกเราทำอะแอมจริงแล้วปล่อยน้ำในตัวแอม  น้ำก็ไม่น่าจะไหลมาเปื้อนด้านในแยะขนาดนี้นะ..."

หมอแอมอึ้ง  นั่งนิ่งเงียบไป  ทำท่าจะร้องไห้เมื่อผมรู้เห็น และรู้ทันมุขของเธอ  ผมดึงหมอแอมมากอดแล้วลูบหลังเธอ  แต่ผมไม่อยากเอาเรื่อง
"ป้องขอบคุณแอมนะ และก็ขอโทษด้วยที่แกล้งทำเป็นไม่รู้ตัว  ดีที่ป้องไม่ได้ล่วงเกินแอมไปมากกว่านี้  ไม่งั้นเราคงเสียใจแย่   ป้องรู้ตลอดว่าแอมชอบป้อง  แต่ ขอโทษจริงๆนะ  เรารักโบนัสนานแล้ว  และก็ยังรักอยู่  โบนัสทำเรื่องย้ายมาแทนพี่เอมแล้วนะ  คงมาแปะมือพี่เอมกันยานี้แหละ  เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันดีกว่านะแอม...."
"อืมม์  ขอโทษนะ  แอม...เอ่อ...อยากได้ป้องมากเกินไป  เราคงเป็นเพื่อนกันดีกว่า... เอาหละ  เดี๋ยวแอมไม่ล้างจานนะ  กลับบ้านดีกว่า"
"อือม์ เดี๋ยวเดินไปส่ง..."
........................................................................................

"ปั้น  อาทิตย์หน้าแกจะไปไหนหรือเปล่า"
"ว่าไง...โมเม  แกมีอะไรวะ"
"จะเอาแหวนมาให้หรือยัง..."
"ห๊า  เอาจริงเหรอ  งั้นมาเลย....มาหากูเลยโมเม   เดี๋ยวจะพาไปเลือกที่ร้านเลย"
"แกพูดเล่นหรือพูดจริงกันแน่วะ  งงไปหมดแล้ว"
"ก็เคยบอกแล้วไงว่า...ความรักของเราสองคนไม่ได้ขึ้นกะปั้น  แต่ขึ้นกะโมเมคนเดียว  เพราะกูชอบมึงมานานมากแล้ว"

ได้ผลครับ  โมโนคงตัดใจจากไอ้โบ๊ตแน่นอนแล้ว  ถึงกับโทรมาทวงแหวน  ที่สำคัญจะนั่งรถมาหาผมด้วย  ผมดีใจมากเลยที่โมโนตัดสินใจเลือกผมสักที  ผมรอโมโนมานานมาแล้ว  แต่ใจนึงก็ยังสงสารไอ้โบ๊ต  ที่มันเองก็ยังคงไม่ได้ทำอะไรผิด  แต่ทำไม่ถูกใจโมโนเท่านั้นเอง  แต่ไอ้โบ๊ตเองก็เคยบอกผมไว้แล้วว่า หากโมโนชอบผม  มันก็ยินดี   วันศุกร์นั้นตอนบ่ายแก่ๆ  โมโนก็นั่งรถมาถึงนครไทย 

"ค้างหลายๆคืนนะ  คิดถึง"
ผมพูดก่อนที่จะเอามือยืนไปรับกระเป๋าเป้ใบอ้วนของโมโน 
"หลายคืนได้ไง วันอาทิตย์ก็กลับแล้ว  อยู่พิษณุโลกตั้งแต่เกิด  ยังไม่เคยมานครไทยเลยอ่ะ  โห ใหญ่โตเชียว"
"ช่าย หมอใน รพ แยะอีกต่างหาก  มีเพื่อนมารุ่นเดียวกันตั้งสามคน  เป็นสาวๆสองคน แล้วก็ปั้น 5555  หึงมั๊ยๆๆๆ"

ผมโดนโมโนตีแขน 1 ที  ผมชวนโมโนไปตลาด  เพื่อซื้อของมาทำกับข้าวกินกัน  แต่โมโนอยากมาสำรวจตลาดโต้รุ่ง  ผมก็เลยกลับบ้านแทนก่อน  แล้วขี่มอไซด์ออกมาช่วงค่ำ  โมโนนั่งกอดผมแน่นเหมือนเดิม  ทำให้ผมนึกถึงวันที่เราสองคนขี่มอไซด์ฝ่าฝนเข้าไปศาลายา  และเราก็มีอะไรกันในวันนั้นเป็นครั้งแรก  โมโนไม่รู้คิดอย่างผมหรือเปล่า  เธอกอดผมแน่นและเอาหัวมาพิงหลังผม  ไปตลาดนัดระยะทางมันไม่ไกลมากมายนัก  ไม่นานเราก็มาถึง  วันศุกร์ผู้คนก็ออกมามากมายเหมือนเดิม  นครไทยเป็นอำเภอใหญ่ของพิษณุโลกเลย  ผู้คนเลยเยอะแยะ  โมโนดูตื่นเต้น  ระหว่างเดิน  ผมจูงมือโมโนตลอดเวลา  ซึ่งเธอไม่ปฏิเสธผมเลยแม้แต่น้อย  เรานั่งกินข้าวหมูแดง ของชอบของโมโนที่คนทั้งโลกน่าจะรู้ดี  ก่อนที่จะซื้อน้ำเต้าหู้+ปาท่องโก๋กลับไปกิน

"ตื่นตาตื่นใจว่ะ  อำเภอแกน่าจะสองเท่าของอำเภอชั้นนะ"
"แต่งานโคตรแยะ  คนป่วยแยะมาก วันๆตรวจกันตายเลยอ่ะ"
"บ้านแกแม่ง..โคตรเล็กเลยว่ะ  ทำไมไม่บอกก่อนอ่ะ  จะได้ให้ไปที่ชาติตระการแทน"
"โห โกงว่ะ  กูไปคนเดียวเหนื่อยดิ  โมเมมามั่ง  ผลัดกันดิ"
"แล้วนอนไงอ่ะ"
"โธ่  ถึงวันนี้แล้วยังมาถามอีก"

ผมดึงเพื่อนที่ผมรักขึ้นมาข้างบน  ก่อนกอดเธอแน่น  ยังไงผมก็ยังชอบโมโนเสมอ 
"ม่ายเอาอ่ะปั้น...คืนนี้ไม่ให้มายุ่ง  รอจนกว่าจะได้แหวนก่อน"
"โห  ใจร้ายว่ะ  ก็พรุ่งนี้ไปร้านทองด้วยกันเลยไง"
"นั่นแหละ  ก็รอพรุ่งนี้"

แล้วโมโนก็หยิบเสื้อผ้ามาก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป  ผมนั่งเปิดทีวีดูไปพลางๆ  ใจก็นึกคิดว่าไอ้เพื่อนรักของผมมันยังคงโทรมาหาโมโนหรือเปล่า  หากผมเอาแหวนให้โมโน  ก็เป็นอันว่าผมตกลงปลงใจกะเธอแล้ว  ไอ้โบ๊ตจะต้องเสียใจ  ความรู้สึกของเพื่อนที่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่ ม 1 มันยากจริงๆที่จะแทงข้างหลังกัน  แต่ผมก็ยังถือว่า ไอ้โบ๊ตอนุญาตส่วนนึงแล้ว  ใจผมมีแต่โมโนอยู่แล้ว  ก็คงเหลือแต่โมโนเท่านั้นแหละ

"ไปอาบน้ำได้แล้ว..."

ผมไปอาบน้ำตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว  ก่อนกลับออกมาเห็นโมโนนอนกางขากางแขนเต็มเตียงของผม 
"เฮ้ย  เตียงกู  นอนพื้นดิ...."
"มึงอ่ะ  ให้เกียรติผู้หญิงหน่อยดิ  ให้เค้านอนเตียง  ปั้นต้องเสียสละไปนอนพื้น"
"ไม่เอาเว้ย  นี่มันบ้านกูอ่ะ  กูต้องได้นอนเตียงดิ"

ผมพูดแล้วก็กระโดดขึ้นเตียงเลย  โมโนรีบหุบแขนหุบขา  แล้วผมก็ดึงผ้าห่มของผมมาห่มตัว  แต่โดนการต่อต้านจากโมโน  เราแย่งผ้าห่มกันบนเตียง  จนโมโนเริ่มใช้ทั้งมือทั้งเท้ามาผลักและถีบผมให้ตกเตียงลงไป   แต่ผมแข็งแรงกว่าที่โมโนคิดไว้มาก  แต่มือของเธอทำอะไรผมไม่ได้  ผมแค่ป้องกันจุดอันตรายของผมเท่านั้น ที่เหลือโดนไปก็ไม่เป็นไร  และพอเธอพลาดท่า  ผมก็รวบตัวเธอเข้ามากอดไว้แน่น  โมโนดิ้นราวกับเป็นสาวบริสุทธิ์ไม่เคยโดนตัวผู้ชายมาก่อน

"ปล่อยนะไอ้ปั้น  ปล่อย... แกอย่าทำเรานะ"