==============================

เวลากับวันฝนพรำ #1 by พัดลมจิ๋ว

==============================

"คุณเคยยั่วผู้ชายมาแล้วกี่คนหล่ะ"

"ไม่เคยนับจริงจัง"

"สำเร็จบ้างไหม"

"ก็ขึ้นอยู่กับว่า คุณนิยามคำว่า "สำเร็จ" ว่ามันกว้างแค่ไหน

"คุณยั่วผมอยู่หรือเปล่า"

"ก็....แล้วแต่จะคิด...."

"ถ้าผมคลุ้มคลั่งทำอะไรคุณขึ้นมาหล่ะ"

"ก็..... ต้องขึ้นอยู่กับว่า คุณ... ทำอะไรฝ้าย"

เขาเคลื่อนตัวเข้าใกล้ฝ้ายมากขึ้น

ฝ้ายเอาฝ่ามือขวายื่นออกไปทาบอกของอิง แล้วผลักออกไป

"ขอหนึ่งช่วงแขน.... สำหรับระยะห่างตอนนี้" ตามด้วยเสียง อ่อนหวานที่เหมือนจะกึ่งขอร้อง กึ่งบังคับ กึ่งยั่วยวน

"นะคะ.."

"ผมเสียเปรียบ เกมส์เริ่มยาก ผมไม่เล่นดีกว่า" พูดเสร็จ เขาก็หันข้างให้ หลับตาลง

"ป๊อดแล้วเหรอ"

"เปล๊าาา...  แค่รู้สึกเสียเปรียบ" เขาพูดทั้งที่ยังหลับตา

"อือม ...... งั้นฉันขอต่อเวลา 5 นาที ด้วยสิ่งนี้ คุณจะคุยกับฝ้ายต่อไหม" 

เขาหันมาทางฝ้าย ซึ่งพบว่า ตอนนี้เธอปลดกระดุมชุดด้านหน้าลง ออกไปสองเม็ด
และแหวกสาบเสื้อให้อ้าออก เผยให้เห็นบราสีขาว ที่ทั้งเปียกน้ำฝน และแนบเนื้อ

"ถ้าจะนิยามกันจริงจัง  ฝ้ายว่านี่เรียกว่ายั่วได้แล้วนะ
คุณจะให้เวลาคุยกับฝ้ายต่อได้ไหมคะ "

********************************************

"ฝ้ายไปรับรถเองนะลูก  ซ่อมเสร็จแล้ว อยู่ที่อู่ซอยร้อยสิบ"

"ค่ะ ได้ค่ะ  เขาบอกรึป่าวว่ากี่บาทอ่ะคะพ่อ"

"พันนึงจ้า จ่ายไปก่อนเดี๋ยวพ่อค่อยโอนให้ทีหลังนะ  ลูกพอมีเงินสดหรือเปล่า"

"มีค่ะ  ขอบคุณค่ะที่เอาไปซ่อมให้ พ่อไม่ต้องจ่ายค่าซ่อมก็ได้"

"ไม่เป็นไร พ่อช่วย แต่ไปรับให้ไม่ได้ มีนัดกับเพื่อน ๆ"

"โอเค งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูจะออกจากคอนโดละ จะได้ไม่กลับดึก"

"จ้า โอเค แค่นี้นะ"

ฝ้ายกดวางหูโทรศัพท์ แล้วเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว
เธออยู่คอนโดเปิดใหม่ในเมือง ซึ่งอยู่ใกล้ที่ทำงานเธอ
สองวันก่อนเธอขับรถกลับไปเยี่ยมคุณพ่อคุณแม่ แล้วปรากฎว่า รถเสียขับกลับไม่ได้
คุณพ่อเลยเอาไปซ่อมให้

เธอแต่งตัวด้วยชุดเดรสสั้นลำลอง กระโปรงบานสั้นเหนือเข่าติดกับเสื้อ
ซึ่งตัวเสื้อเป็นเสื้อแขนกุดคอปกเหมือนเสื้อเชิ้ตที่มีกระดุม ติดสาบเสื้ออยู่ 5 เม็ดด้านบน



เธอนั่งแท็กซี่มาจนถึงอู่หน้าซอยร้อยสิบ เริ่มมีฝนตกพรำ ๆ ลงมา
แม้จะไม่มากแต่ก็ทำให้ชุดเปียกชื้นเริ่มแนบไปกับเนื้อตัวของเธอ   

ฝ้ายเดินดูที่หน้าร้านซ่อม ปรากฎว่าในบรรดารถที่จอดเรียงหน้าอู่ไม่มีรถของเธออยู่
เธอลังเลที่จะเข้าไปถาม เพราะมองเข้าไปในอู่ซ่อมมีแต่ชายฉกรรจ์ อยู่สี่ห้าคน
สำหรับหญิงสาวแล้ว มันดูไม่น่าไว้ใจเท่าใดนัก

ซึ่งหนุ่ม ๆ เหล่านั้น ก็มองมาทางเธอเป็นตาเดียวกัน
ทำเอาฝ้ายรู้สึกร้อนวูบวาบแถว ๆ ต้นขา เวลาที่ถูกมอง

หนุ่มหนึ่งในนั้นเดินออกมาถามเธอ

"มาทำอะไรหรือเปล่าครับ"

"มารับรถน่ะค่ะ ฮอนด้าสีขาว  ทะเบียน ซพ 711 แต่ไม่เห็นจอดอยู่เลยไม่แน่ใจค่ะ"

"อ๋อ ครับ เดี๋ยวตามลูกพี่ให้"

"ไอ้จ๊อด มึงไปตามพี่อิงมาดิ๊"

"เชิญทางนี้ก่อนครับ ประเดี๋ยวจะเปียกฝน"

หนุ่มคนเดิมพาเธอเดินไปที่ห้องสำนักงาน เป็นห้องแอร์เย็นฉ่ำ แต่เขาไม่ได้เข้ามาด้วย
กลับเดินไปสมทบกับชายหนุ่มกลุ่มเดิม ปล่อยให้ไอ้จ๊อดมาทำงานต่อ

เธอเดินตามเด็กหนุ่มที่ชื่อจ๊อด เข้าไปนั่งรอบนโซฟาในห้องรับแขกของสำนักงาน
จ๊อด ที่ได้รับคำสั่งก็เข้าไปกดโทรศัพท์หาพี่อิงให้

"พี่อิง คับลูกค้ามารับรถ...."

"ฮอนด้าสีขาว ซพ711 ค่ะ"

"คับ คับ" .. "พี่บอกว่า มีคับ รอเดี๋ยวนะคับ"

ห้านาทีต่อมา มีมอเตอร์ไซด์ขับมาจอดหน้าสำนักงาน
หนุ่มคนนึง คาดว่าจะเป็นพี่อิง ลงจากรถแล้วเดินตรงมาที่สำนักงาน

ฝ้ายรีบลุกขึ้นจนทำให้ปลายกระโปรงบานนั้นสะบัดพริ้ว
ชวนมอง แม้จะยังไม่เห็นอะไรก็ตาม

"รถฮอนด้าสีขาว สตาร์ทเตอร์เสีย ค่าแรงพันนึง"

"ใช่ค่ะ คุณพ่อโทรมาคุยแล้วบอกว่าซ่อมเสร็จให้มารับรถได้"

เขานั่งลงที่โต๊ะทำงานซึ่งอยู่มุมตรงข้ามกับโซฟา
แล้วเขียนใบเสร็จรับเงิน สักพัก เขาก็ยื่นบิลให้เธอ

ฝ้ายเปิดกระเป๋า นำเงินสดจ่ายให้เขาไป
เขาก็รับเงินไปโดยไม่ได้มองหน้าเธอ พร้อมบอก

"รถอยู่อีกอู่ เดี๋ยวพาไป"

สั้น ๆ ห้วน ๆ สงสัยตานี่คุยไม่เก่ง หรือโมโหใครมานะ ฝ้ายนึกในใจ
เขาเดินนำหน้าฝ้ายเพื่อออกจากสำนักงาน
แต่พอเปิดประตูเขาก็หยุดกึก ทำเอาฝ้ายที่เดินตามหลังมา
ชนเขาเข้าทางด้านหลังอย่างจัง ฝ้ายเงยหน้ามองเขา
เขาไม่ได้ตอบอะไร แต่หันกลับเข้าไปในสำนักงานเพื่อหยิบร่ม

"จะไปเลย หรือจะรอ"
เขาถามห้วน ๆ อีก

ฝ้ายรู้สึกรำคาญความพูดน้อยของเขาอย่างมาก
และอยากจะไปให้พ้นจากอู่ เธอเลยตอบไปว่า

"ไปเลย"

เขายื่นร่มให้หญิงสาว แล้วตรงไปที่มอเตอร์ไซด์
ขึ้นคร่อมพร้อมสตาร์ทรถ

"ไม่มีรถอื่น ต้องไปคันนี้"

ฝ้ายกางร่มออก ขึ้นนั่งข้างซ้อนมอเตอร์ไซด์ของเขาอย่างไม่เต็มใจนัก

เขาหันมาบอกเธอว่า

"ไม่ไกล  ไม่ต้องกางให้"

แล้วค่อย ๆ ขับ ฝ่าสายฝนพรำ ๆ ออกไป

อู่อีกแห่งอยู่ห่างออกไปประมาณ 2-3 กิโลเมตร
มองสภาพภายนอกต้องบอกว่า ช่างไม่น่าไว้ใจอย่างยิ่ง
คล้าย ๆ อู่ร้าง เพราะไม่มีวี่แววว่าจะมีคนอยู่
สำนักงานตรงกลางก็ปิดประตู
เขาจอดรถหน้าสำนักงานนั้นลงไปเปิดประตู
ฝ้ายลงจากรถ ลงมายืนกางร่มอยู่ข้าง ๆ
หน้าสำนักงานไม่มีเพิง หรือหลังคาเลย
ตัวสำนักงานทำมาจากคอนเทนเนอร์
ลักษณะเป็นกล่องสี่เหลี่ยมที่มีหน้าต่าง ประตู เท่านั้น
ทำให้ทั้งคู่อยู่กลางสายฝนพรำ
ปรากฎว่า เขาเปิดประตูไม่ได้

"อ้าว ไปไหนกัน"

เขาหยิบมือถือขึ้นมาโทร

"อยู่ไหน ลูกค้ามารับรถ"
......

"อ้าว..........  ไม่ได้ ............มีขวางอยู่คันนึง
เออ มึงรีบกลับมาเลย เดี๋ยวนี้.."

ท่าทางเขาโมโหมาก  ราวกับโมโหแข่งกับสายฝนที่หนาเม็ดและหนักขึ้น
เขาหันมาทางฝ้ายรีบบอก

"ลูกน้องไปกินข้าว เดี๋ยวมา"

"ฉันมีกุญแจสำรองติดมา"

"งั้นคุณเข้าไปรอในรถก็ได้  แต่ยังขับออกไปไม่ได้
เพราะมีรถจอดขวางอยู่คันนึง เดี๋ยวนะรอแป๊ป"

เขาเดินไปที่รถที่จอดขวางคันนั้นแล้วออกแรงเข็น
ปรากฎว่า ไม่ขยับเขยื้อนเลย

เขาวิ่งกลับมาหาฝ้าย ด้วยตัวเปียกโชก พร้อมส่ายหน้า ไม่ไหวเข็นไม่ได้
ฝ้ายหยิบกุญแจรถออกมา แล้วบอกเขาว่า

"เข้าไปหลบฝนด้วยกันก่อนก็ได้ค่ะ...."

"ไม่เป็นไร"

"ไปเถอะค่ะ นั่งเป็นเพื่อนฉันก็ยังดี"

"ก็ได้ครับ"

ฝ้ายใช้กุญแจบิดเปิดประตูฝั่งคนขับ
เขาเองก็เปิดประตูฝั่งตรงข้าม เพื่อเข้าไปนั่งในรถด้านหน้าทั้งคู่

เหมือนฟ้าแกล้ง พอทั้งคู่เข้ามาในรถ ฝนก็ยิ่งตกหนักมากขึ้นอีก
ฝ้ายกดเบาะตัวเองให้เอนหลังลงไปจนสุด แล้วปีนไปทางด้านหลัง
มีถุงช๊อปปิ้งอยู่สองสามถุง เธอรื้อออก เพื่อหาบางอย่าง

การกระทำของเธอทำให้คนที่มองตามถึงกับกลืนน้ำลาย
เพราะกระโปรงเดรสของเธอถูกรั้งขึ้นจนเห็นน่องขาอ่อน
ขยับอีกที กางเกงในสีขาวตัวน้อย ก็เผยโฉมให้เห็น


"พอดีวันนั้นที่รถเสีย ฉันเพิ่งกลับจากซื้อของ เลย
ยังเอาของลงจากรถไม่หมด จำได้ว่ามี...ไอ้นั่นด้วย"

"อ้อ....อยู่นี่เอง"

ฝ้ายหันกลับมาพร้อมกับผ้าขนหนูใหม่เอี่ยมสองผืน
เธอยื่นให้ชายหนุ่ม

เขาโบกมือปฏิเสธ

"ไม่ต้อง  ไม่เป็นไร "

"ช่วยทำตัวมีมารยาทสักแป๊ปจะได้ไหม
ฉันน่ารังเกียจมากนักหรือไง
หรือคุณโมโหที่ฉันเป็นสาเหตุทำให้คุณต้องมาเปียกซกเหรอ"

น้ำเสียงของฝ้าย ทั้งแข็ง ทั้งประชดประชันจนเขาสะดุ้ง

"มะ ไม่ใช่ครับ... ผมขอโทษ"

อิงยอมรับผ้าขนหนูผืนนั้นไปถือไว้
แต่ตายังมองหน้าเธอด้วยความตกใจและสงสัย
แล้วดวงตาทั้งสองคู่ก็ประสานกัน 
ชายหนุ่มมีแววสำนึกผิดอยู่
แต่แววตาของหญิงสาว เต็มไปด้วยความสงสัย และซุกซน

"ไม่ได้ให้ถือ ให้ใช้"

อิงเลยถอดเสื้อช็อบช่างสีเข้มแขนสั้น ตัวนอกของตัวเองออก วางกองที่พื้น
เหลือเสื้อยืดที่เปียกแนบเนื้ออยู่ข้างใน
ทำให้มองเห็นแผงอกกว้างบึกบึน น่าซบอกนอนหนุนเล่น
เขาใช้ผ้านั้น ซับน้ำที่หัว ใบหน้า ลำคอ แล้วเอาผ้าพาดคอไว้

'จะว่าไปเขาก็คมเข้มเท่ห์ดีเหมือนกัน'   
'ดำไปนิด แต่ดูดี' ฝ้ายนึกในใจ

ก็ถ้าจะเทียบกับผิวขาว ๆ ของฝ้ายแล้ว
คงเหมือนเอาผงโอวัลตินโรยบนขนมปังฟาร์มเฮ้าส์
ฝ้ายกลับมานั่งพับเพียบบนเบาะคนขับ โดยไม่ได้ปรับระดับเก้าอี้ให้เป็นปรกติ
ปล่อยให้มันเอนอยู่อย่างนั้น แล้วเธอก็นั่งเช็ดผมกับซับหยดน้ำที่เกาะตามตัว

"คุณพูดน้อยอย่างนี้ตลอดเหรอ" ฝ้ายชวนคุย

"เอ่อ.. ครับ"

"พูดยาว ๆ ได้ไหม"

คราวนี้ชายหนุ่มอมยิ้ม

"โธ่คุณ... ผมก็คนนะ พูดเป็น พูดได้ แค่ไม่ค่อยพูด"

"แต่ไม่ค่อยพูด ก็แตกต่างกับ การพูดห้วน ๆ พูดกระโชกโฮกฮากนะ"
"คุณน่ะ ทั้งห้วน ทั้งพูดน้อย มันชวนโมโห รู้บ้างไหม...
มันทำให้ฉันสงสัยว่า นี่ฉันทำอะไรผิดต่อคุณหรือไง"

ประโยคหลัง ทำเอาเขาสะดุ้ง
"ผมแค่คนอู่ ไม่ได้ตั้งใจจะรู้จักใคร ยืดยาวนัก" น้ำเสียงเหมือนน้อยใจ ปนสำนึกผิด

"เป็นช่างแล้วไง มีสิทธิพิเศษ ในการพูดจาหยาบกระด้าง ไม่น่าฟังเหรอ"

"เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น  ผมแค่ไม่อยาก..... "เขาเงียบไป
"ไม่อยาก...พูดมากกับใครอีก"

"แปลว่าเคยพูดมากกับคนอื่นมา  แล้วผิดหวังจนไม่อยากพูดมากกับใครอีกต่อไปเหรอ"
ฝ้ายถามตรง ซะจนเขารู้สึกเหมือนโดนหมัดฮุกจุกที่ท้องน้อย เสียดแทงเข้าไปที่หัวใจ

"เท่าที่อยู่ด้วยกันแค่สองสามนาทีนี่ คุณก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่
แค่คุยเฉย ๆ ฉันไม่ได้จะทำร้ายคุณสักหน่อย"

"บางครั้งการถูกทำร้าย ก็ไม่ได้หมายถึงเจ็บที่กาย มันอาจจะเจ็บที่ใจก็ได้"

"แล้วต้องเอาความรู้สึกตัวเอง ไปลงกับคนอื่นที่เขาไม่รู้เรื่องด้วยเหรอคะ"

อิงสะดุ้งอีก เขาหันมาจ้องหน้าฝ้ายจริงจัง

"คุณจะไปรู้อะไร"

"ฉันไม่ได้อยากรู้อะไรสักหน่อย ฉันแค่คนแปลกหน้า
ชวนคุย เป็นเพื่อนในรถที่ข้างนอกฝนตกหนัก  แค่นั้น"

"ฉันยังไม่รู้จักคุณด้วยซ้ำ แค่ชวนคุย คุณก็ทำราวกับว่า
คนทั้งโลกไว้ใจไม่ได้ ไม่น่าคุยด้วย เป็นศัตรูไปหมดซะงั้น"

"ผมขอโทษ" 

"ไม่อ่ะ ... ฉันไม่ยกโทษให้  คุณลองคิดดูใหม่
ลองพูดใหม่  ว่าควรพูดยังไง  ฉันอาจจะไม่ใช่เพื่อน
ฉันเป็นลูกค้านะ แล้วก็เป็นมนุษย์ผู้หญิงคนนึง
ติดฝนอยู่กับคุณเนี่ย  คุณควรจะทำยังไง"

เขายิ้ม ก้มหน้า หลับตาลง เหมือนคิดได้ แล้วก็หัวเราะเบาๆ

"โอเค .....ผมขอโทษครับที่ทำให้คุณต้องลำบาก
มาติดฝนในรถ กลับก็ไม่ได้ เพราะผมไม่ได้เอา
กุญแจสำรองของสำนักงานมาด้วย"

"แต่ผมโทรหาลูกน้องแล้วครับ
คาดว่าอีกไม่นานเดี๋ยวเขาคงจะกลับมาเปิดประตูให้ได้
ยังไงเดี๋ยวผมโทรตามอีกที"

"ใช้ได้ไหม" เขาหันมาถามพร้อมกดเบอร์โทร

"อ่ะ ... ค่อยยังชั่ว... ทั้งเรื่องติดฝน น้ำเสียง และ
หน้าที่ที่ควรทำในตอนนี้ ... ค่อยทำให้ฉัน
คลายกังวลบ้าง..."

"ผมขอโทษจริง ๆ ที่ทำหน้าที่ไม่ดีนัก ผมสะเพร่าไปหน่อย" พูดจบเขาก็พูดกับโทรศัพท์

"ฮัลโหล ถึงไหนแล้ววะ  เร็วหน่อยได้ไหม
อ้าว....เห้ย... เดี๋ยะ ๆ เออ ..ให้ไวเลย"

แล้วเขาก็หันมาบอกเธอ
"ขอโทษอีกทีครับ ยังไม่คืบหน้า"

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันยอมรับได้ กับอุบัติเหตุอย่างนี้ ไม่มีใครสั่งฝนสั่งฟ้าได้หรอก"

"คุณกลัวผมเหรอ"

"ใช่  ก่อนหน้านี้น่ะใช่"

"แล้วชวนขึ้นมาบนรถทำไม"

"ฉันมีน้ำใจ และกล้าเสี่ยง แม้จะกลัว"

"อย่างนั้นเลย ....  ถ้ากลัวก็ไม่น่าจะชวนเขาขึ้นมา  แล้วก็ด่าเขาอีก"

"เปล่าฉันไม่ได้ด่า ฉันเตือนสติ มันต่างกันนะคะ"

"แล้วคุณไว้ใจผมแล้วเหรอ"

"เปล่า ....อาจไม่ไว้ใจเลยก็ได้... แต่ตอนนี้ไม่กลัว  "

"ทำไมหล่ะ ทำไมไม่กลัว"

"ก็คุณทำท่ารังเกียจผู้หญิงซะขนาดนี้...คุณคงไม่พิศวาสฉันแน่นอน"

"คุณรู้ได้ไง"  เขาแกล้งทำหน้ากรุ้มกริ่มใส่หญิงสาว

"หึ.... ก้อถ้าสนใจหรือพิศวาสฉันจริง คงเสร็จตั้งแต่ห้านาทีแรกที่เข้ามาแล้ว"

"แหม ผมก็ไม่ได้ไวไฟขนาดนั้น"

"นั่นแหละค่ะ แค่นั้นฉันก็รู้แล้วว่าไม่ต้องกลัว"

เขาหัวเราะน้อย ๆ และดูมีเสน่ห์ขึ้นไปอีก

"ผมรู้สึกโง่ ๆ ยังไงไม่รู้"

"เปล่าเลย คุณไม่ได้โง่ แค่กำลังเริ่มประทับใจสิ่งที่ฉันพูด..
ฉันเองไม่ได้ฉลาดนักหรอก แค่ตรงไปตรงมา ....ฉันเรียนรู้มาว่า
ความตรงไปตรงมา ใช้กับผู้ชายได้ผลที่สุดแล้ว ...
ถ้าต้องการมิตรภาพดี ๆ จากเขา ....อิอิ"

"จิงดิ ....."

"มาเล่นเกมส์กันไหมหล่ะ  ท่าทางฝนตกอีกนาน ลูกน้องคุณก็คงนาน"

"เกมส์อะไร"

"เกมส์ฆ่าเวลา"

เธอหยิบมือถือออกมา กดหาแอ๊ปนาฬิกาที่สามารถจับเวลาแบบนับถอยหลังได้ออกมา

"ฉันจะจับเวลานับถอยหลังไว้ 20 นาที
แล้วเราก็คุยกัน ถ้าคุยแล้วรู้สึกดี หรือสบายใจ หรือชอบใจ
ให้คุณกดเพิ่มเวลานับถอยหลังเข้าไป
ถ้าฉันทำให้คุณกดเพิ่มเวลาได้เรื่อย ๆ ก็แสดงว่า
ฉันทำให้คุณรู้สึกดีขึ้นได้เรื่อยๆ อะไรประมาณนี้
แล้วเรามาพนันกันไหมว่า คุณจะกดเพิ่มเวลาให้ฉัน
นานกว่า 30 นาทีได้ไหม....
.... เมื่อเรานับถอยหลัง เวลาจะลดลงเรื่อย ๆ  แต่ถ้ากดเพิ่ม
เวลาที่ใช้นับถอยหลังก็จะเพิ่มขึ้น" ฝ้ายอธิบาย

"30นาที.....  แปลว่า เวลาที่จะต้องนับถอยหลังรวมกับที่ผมกดเพิ่มแล้ว
จะต้องนานกว่า 30 นาที ใช่ไหม"

ฝัายพยักหน้า....

"ทั้ง ๆ ที่ตลอดเวลาเราก็คุยกันอยู่นะ" 

ฝ้ายพยักหน้าอีก

"เราจะสนใจเฉพาะตัวเลขที่เหลืออยู่เท่านั้น"ฝ้ายบอก

".... เวลามันก็น่าจะต้องเยอะกว่านั้นอีกสิ... เพิ่มได้ทีละหนึ่งนาทีเหรอ.." อิงถาม

ฝ้ายก้อพยักหน้าอีกพร้อมครางในลำคอ
"อือ...หึ..."
" ช่าย....แล้ว คุณก็ฉลาดจะตายเห็นไหม"

"แค่คุย" อิงถามอีก

"ทำนองนั้น" ฝ้ายยิ้มแบบมีเลศนัย แล้วพูดต่อ

"ถ้ามือถือฉันดังแปลว่าหมดเวลา ฉันแพ้...
ถ้าระหว่างที่เราคุยกัน ลูกน้องคุณมา หรือฝนหยุดตก หรือมีเหตุให้ต้องหยุด
แล้วเวลามันเหลือน้อยกว่า 30 นาที ก็แปลว่าฉันแพ้เช่นกัน
และถ้าคุณชนะ ฉันจะให้ผ้าขนหนู ผืนนี้กับคุณ เป็นของที่ระลึก 
แต่ถ้าเวลาเหลือมากกว่า 30 นาที
แปลว่าฉันชนะ คุณต้องเลี้ยงข้าวฉันมื้อนึง อิ่มๆ ด้วยนะ"

"โอโห.... แหมเดิมพันช่าง...ยั่วใจเหลือเกิน " เขาประชด

"มีข้อแม้เดียวที่คุณต้องปฏิบัติอย่างเคร่งครัด
ถ้ารู้สึกดี ต้องกดให้จริง ๆ ห้าม อมพะนำ
ต้องซื่อสัตย์ ... ต่อความรู้สึก... ได้ไหม"

"อ่ะ .... ลองเล่นดูก็ได้"

ฝ้ายไล้นิ้วไปบนมือถือ พร้อมพูด ตอนนี้ "ห้าโมงสิบสองนาที แต่เราไม่สนเวลา
ต้องกดโหมดจับเวลาถอยหลัง  เพิ่มเป็น 20 นาที โอเค เริ่มนะ"
แล้วฝ้ายก็กดเริ่มเวลานับถอยหลัง



"ฉันชื่อฝ้าย....  คุณชื่ออะไรคะ"

"อิงครับ"

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"

"ครับ"

"ตอนนี้ คุณรู้สึกดีไหมคะที่ฝนตก"

"เอ่อ....ใช่"

"งั้นกดเพิ่มเวลาสิคะ กดตรงนี้ ที่ +1 " อิงหัวเราะออกมาทันที

"เอางี้เลย... เหมือนจะโดนโกงนะเนี่ย"
แต่เขาก็เอื้อมนิ้วยาว ๆ มากดปุ่ม +1 เข้าไป (จากเวลาที่เหลือ19 นาที กลายเป็น 20)
 


        -------------------------------------------------------------------------------

  เนื้อเรื่องหลัก

ช่างแก้



-------------------------------------------------------------------------------

ตามผลงานของคุณ padlom ที่ลิงค์วาล์ปนี่นะ.

ตระกร้าปริศนา
ep.01 ep.02
ep.03 ep.04
ep.05 ep.06

ค.ถ.จ. คนถูกใจ
ep.1 ep.2
ep.3    ep.4
ep.5 ep.05 ep.6
ep.7 final

Sex Myth Bros.
จุดเริ่มต้น The Origin

วางแผนจัดเพื่อนแฟน
S1 S1.1 ชุดเธอ
S1.2 เล่นน้ำ S1.3 เล่นน้ำ คลิป
S1.4 เมนูมื้อเย็น
E1 ยามค่ำ กลางคืนแล้ว E1.1 กระติกน้ำแข็ง

ดำเนินเรื่องได้น่าสนใจดีครับ

เป็นสาวมั่นดีจังครับ แต่เธออาจจะไม่รู้ว่าเล่นกับอะไร น่าสนุกแต่ก็สงสัยว่าจะโดนอะไรโดยไม่เต็มใจหรือเปล่า น่าติดตามดีครับ ขอบคุณครับ

เขียนได้ดีมากครับ น่าติดตาม

สนุกดี เนี้อเรื่องแตกต่างออกไปดีครับ 

สาวฝ้านร้อนแรงจิงๆ ตาอิงเหมือนเล่นกับไฟอยู่ แต่ไม่รู้ตัว

มันมีฟีเจอร์นี้อยู่ในมือถือด้วยหรอ ที่บวกเวลาเพิ่ม 1 นาที ผมเพิ่งรู้ 55555

เนื้อเรื่องนี่ชวนติดตามจริงๆนะครับ อ่านง่ายกระชับดีครับ (ไม่ปวดตาตอนตัวหนังสือมันติดๆกัน)

มันมีฟีเจอร์นี้อยู่ในมือถือด้วยหรอ ที่บวกเวลาเพิ่ม 1 นาที ผมเพิ่งรู้ 55555

เนื้อเรื่องนี่ชวนติดตามจริงๆนะครับ อ่านง่ายกระชับดีครับ (ไม่ปวดตาตอนตัวหนังสือมันติดๆกัน)

-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
ลองเปิดดูน่าจะไม่ได้มีในมือถือจิ๋วคนเดียวนะคะ  อิอิ

ขอบคุณมากครับ เนื้อหาน่าสนใจมาก

น่าสนใจเรื่องนี้

ขอบคุณจร้า

ขอบคุณมากๆครับ

ขออ่านอีกรอบนะคร้าบ มาบอร์ดใหม่ยังไม่ได้ย้อนอ่านเลย

คนมักคิดว่า...หญิงต้องถูกชายคุกคาม   แต่จริงๆ...ถ้าชายไม่เถื่อนจริง หญิงก็คุกคามชายได้ไม่ยากกกก    อันที่จริง..."เป็นชายนั้นแท้จริง แสนลำบาก!"     

ปล.  น้องฝ้าย...ไปอยู่ไหน? ในชีวิตจริงอ่ะ?   อยากเจอ

คนมักคิดว่า...หญิงต้องถูกชายคุกคาม   แต่จริงๆ...ถ้าชายไม่เถื่อนจริง หญิงก็คุกคามชายได้ไม่ยากกกก    อันที่จริง..."เป็นชายนั้นแท้จริง แสนลำบาก!"     

ปล.  น้องฝ้าย...ไปอยู่ไหน? ในชีวิตจริงอ่ะ?   อยากเจอ

อยู่ในจินตนาการ  ค่ะ