เวลาของลุง

ลุงเทิดดูไม่น่าไว้ใจจริงๆ

  แนวนี้น้ำแตกแน่ๆ

  ลุงเทิด​ อั้นแน่

ลุงร้ายจริงๆ

ลุงเชิดส ยเสียวไหม

หวังให้ปิ่นอย่าร่าน อยากให้โดนปล้ำมากกว่า แต่ดูแนวแล้ว ท่าทางจะเสร็จง่ายๆแน่เลย

เสร็จลุงเทิดแน่ๆ

เทิดไม่น่าไว้วางใจนะ

ณ.ไร่ผลไม้ที่ใหญ่และกว้างที่สุดในจังหวัด ชาวสวนที่กำลังเก็บผลไม้อย่างขมักขมักขเม้น
เพื่อจะให้เจ้าของไร่นั้นได้เอาไปส่งทอดตลาด สวนผลไม้แห่งนี้มีเนื้อที่ประมาณ100ไร่ แต่ก็แบ่งปลูกผลไม้อิกหลากหลายชนิด

สุพจน์หนุ่มใหญ่วัย55ปี เค้าเป็นเจ้าของสวนผลไม้แห่งนี้ สุพจน์เค้ามีลูกสาวที่ชื่อปิ่น เป็นสาวแสนสวยน่ารักไร้เดียงสา

 "ลูก...ถ้าเรียนจบจากกรุงเทพแล้วก็กลับมาช่วยงานพ่อที่ต่างจังหวัดนะ พ่อดูแลคนเดียวไม่ไหว" แต่ปิ่นเธอก็รับปากว่าจะกลับมา แต่ตอนนี้เธอยังสนุกกับแสงสีไฟ อยู่กรุงเทพอยู่เลยยังไม่อยากกลับ

หลังจากที่เธอได้สัญญาใว้กับคุณพ่อ ว่าจะกลับมาบ้านมาช่วยกิจการสวนมะปราง เธอจะมาสานต่อเอง ปรางเธอโทรให้พ่อเธอมารับกลับบ้าน "พ่อค่ะ...ปิ่นอยากไปดูสวนตรงนี้จังค่ะปิ่นมีความทรงจำที่ตอนเป็นเด็ก"

พ่อเธอก็ไม่มีที่จะปฎิเสธลูกสาวแต่อย่างใด แต่ที่ตรงนี้มันมีกระท่อมเล็กๆอยู่ คนงานของพ่อเธอสร้างเอาใว้พักเหนื่อย ทำให้เธอเดินลงจากรถแล้วตรงไปยังที่กระท่อม พร้อมกับนึกถึงตอนที่เธอเป็นเด็ก มีคนงานของพ่อเธอคนหนึ่งเขาชื่อลุงเทิด เวลาปิ่นเข้ามาดูคนงานกับพ่อของเธอ ลุงเทิดจะชอบหยอกล้อเธอเล่นเป็นประจำ  พร้อมกับทำของเล่นโบราณเช่น ม้าก้านกล้วย ปืนกล้วย


"พ่อว่า...เรากลับบ้านดีกว่า จะค่ำเเล้วปิ่น"

พอปิ่นเธอถึงบ้าน ก็มีป้าแม่บ้านมารับกระเป๋า เธอไม่ลืมที่จะยกมือไหว้สวัสดี "สวัสดีค่ะ...ป้าแย้ม...สบายดีนะคะ หนูมีของฝากมาฝากป้าด้วย" ปิ่นเธอหยิบกล่องขนม ที่เธอชื้อมาฝาก แล้วยื่นให้ป้าแย้ม " ของฝากเล็กๆน้อยๆจากหนูค่ะป้า"ป้าแย้มก็ขอบอกขอบใจหนูปิ่น

"เดี๋ยวเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บ...แล้วลงมากินข้าวนะค่ะคุณหนู ป้าทำอาหารที่คุณหนูชอบทั้งนั้นเลย" บรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข พ่อของปิ่นบอกว่าพรุ่งนี้ จะให้คนงานที่สวน ได้รู้จักเธอ ว่าเธอคือลูกเจ้าของสวนผลไม้ที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัด

ปิ่นเธอรับประทานอาหารเสร็จ เธอก็ขอตัวไปนอน เพราะเธอเพลียมาก ตั้งแต่เดินทางมา พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า เพื่อออกไปที่สวนแต่เช้ากับคุณพ่อ

เช้าอันสดใสและความสุข ปิ่นเธอเเต่งตัวเป็นชาวสวนอย่างเต็มยศ ไม่เหมือนลูกคุณหนูไฮโซเเม้แต่น้อย พอพ่อเธอเห็นก็แซวว่า

 "วันนี้พร้อมเริ่มงานวันแรกเเล้ว...จะทำได้ไหม"

เธอก็หัวเราะชอบอกชอบใจเป็นอย่างยิ่ง สองคนพ่อลูกก็ขับรถออกไปที่สวนผลไม้ คนงานที่กำลังขมักเขม้นช่วยกัน อย่างไม่เหน็ดเหนื่อย พอรถจอดถึงที่ไร่ ที่คนงาน ปิ่นเธอก็ลงจากรถ

คนงานต่างพากันตื่นเต้น ว่าวันนี้เฒ่าแก่พาใครมา ปิ่นเธอก็เดินเข้าไปหาคนงานที่กำลังทำงาน

"สวัสดีค่ะลุงป้าน้าอาพี่ๆหนูชื่อปิ่นนะค่ะ หนูมาในฐานะคนงานคนหนึ่งนะค่ะ ไม่ใช่ลูกเฒ่าแก่พจน์แต่อย่างใด สอนหนูได้นะค่ะ ติชมได้ค่ะ"

ปิ่นเธอพูดจบ ทุกคนต่างก็ตบมือ ยินดีต้อนรับเธอ แล้วลุงเทิดศักดิ์พูดขึ้นมาว่า

 "พวกเรายินดีที่คุณหนูกลับมาช่วยงานที่ไร่ครับ"



"ผมชื่อลุงเทิดครับ เป็นหัวหน้าคนงานที่นี่ครับคุณหนู"

"หนูไม่เคยลืมลุงค่ะ...ลุงเทิด...ตอนหนูเป็นเด็กลุงใจดีกับหนูเหลือเกิน...ค่ะ"

พอปิ่นพูดจบผู้หญิงอายุมากกว่าเธอ ก็มาขัดขวาง "จะคุยกับอิกนานไหม มีงานต้องทำ ไม่มีเวลามาละลึกชาติกันหรอกค่ะ"

ฉ้อยหญิงสาวที่แอบมาชอบลุงเทิดแต่ลุงเทิดก็ไม่สนใจ แล้วเธอก็มาทำงานที่นี่

ลุงเทิดก็ตะหวาดการกระทำที่นางฉ้อยทำ "อีฉ้อย เอ็งทำอะไรของเอ็งว่ะ นี่ลูกสาวเฒ่าแก่นะโว้ย หัดเกรงใจกันบ้าง"

นางอ้อยก็ทำหน้าตาเย้ายวนกวนประสาน

ปิ่นเธอคิดในใจ"นี่ฉันเจอรับน้องเเล้วใช่ไหมนี่..แต่...ช่างมัน"

ปิ่นเธอแนะนำตัวเองเสร็จ ก็แยกย้ายกันไปทำงาน ปิ่นเธอมีลุงเทิดค่อยสอนงานให้เธอ
แต่อีฉ้อยก็ทำท่าทีจะเป็นขัดขวางตลอด

"โอ้ยๆๆ"ปิ่นเธอล้มขาพลิก แล้วตัวเธอก็ล้มลงไปกับพื้น พอลุงเทิดเห็นก็รีบเดินเข้ามาประคอง

 "คุณหนู...เป็นอะไรมากไหมครับ"

"สงสัยขาพลิกค่ะลุง...ลุงช่วยผยุงปิ่นไปร่มไม้ได้ไหมค่ะ"

ลุงเทิดไม่ผยุงแต่อุ้มร่างปิ่นขึ้นมา จนปิ่นเธอตกใจ

"คุณลุงหนูบอกให้ผยุงไม่ใช่อุ้มหนูแบบนี้ไงค่ะ"

" ลุงเทิดก็บอกไปว่า "ขาพลิกใครเขาให้พยุง...เดี๋ยวกระดูกเคลื่อนหมด"

 ปิ่นตอนนี้ในใจลึกของเธอเริ่มหวั่นไหว กับลุงเทิดทำไมลุงเค้าดูแลอบอุ่นจังนะผิดจากเมื่อก่อนเราเป็นเด็กคงไม่ได้คิดอะไร แต่ทำไมตอนนี้หัวใจเรามันหวั่นไหว เราเป็นอะไรเนี่ย


พอถึงร่มไม้ ลุงเทิดก็ค่อยไปอุ้มร่างมะปิ่นลงกับพื้นเบาๆ แล้วถอดรองเท้าให้เธอ

 "สงสัยขาคุณหนูจะแพลง...เดี๋ยวลุงนวดให้นะครับ" ปิ่นเธอเกรงว่าถ้าคนงานคนอื่นมองมามันจะไม่ดี

เลยตอบปฎิเสธ "มะ...ไม่เป็นไรค่ะคุณลุง...เดี๋ยวแฟนลุงมาเห็นจะเดือดร้อนนะค่ะ" ลุงเทิดเขาก็แหงนหน้าขึ้นไปมองหน้าปิ่น แล้วทำคิ้วขมวด

"ใครกันเเฟนลุง ไหนคุณหนูลองบอกสิ"
"ก็คนที่ชื่อพี่ฉ้อยไงค่ะลุง...เห็นเมื่อกี้เค้าคงหึงลุงกับปิ่นไงค่ะ"

ลุงเทิดเขาก็หัวเราะ "
"อีนางฉ้อยนั่นหรือแฟนลุง มันก็แบบนั้นแหละอีนี่อย่าไปสนใจมันเลยครับคุณหนู คนไม่เต็มบาท"

ขนาดที่ลุงเทิดกำลังนวดข้อเท้าให้ปิ่น ปิ่นก็บอกว่า
"ลุงเรียกว่าปิ่นเฉยๆดีกว่าค่ะ เรียกว่าคุณหนู...เอ่อ...มันดูขัดๆหู...บอกไม่ถูก"

ขนาดที่ลุงเทิดกำลังนวดข้อเท้า นางฉ้อยก็เดินเข้ามา แล้วมีอาการหึงขึ้นมาทันที

"สำออยล่ะสิ...ทำเป็นขาแพลง...อยากให้ลุงเทิดเขานวดให้ก็ไม่บอก

"ฉ้อย...เอ็งออกไปไกลๆไป...คุณปิ่นเค้าเจ็บข้อเท้าอยู่เห็นไหม"

ลุงเทิดเริ่มไม่พอใจ สิ่งที่ฉ้อยทำมันเกินไป พอปิ่นเห็นแบบนี้ก็ไม่อยากที่จะมีเรื่องราวอะไรกับฉ้อย

"พอเถอะจ๊ะลุงเทิด...พอดีปิ่นหายแล้ว...คงเดินได้เเล้วค่ะ"

ปิ่นจะพยุงตัวจะลุงขึ้น ก็มีอาการเซ ทรงตัวไม่อยู่ ลุงเทิดก็รีบเข้าไปรับร่างของปิ่น ที่ทรงตัวไม่ได้ ทำให้ทั้งคู่นั้นมองตาของกันและกัน

"เห็นไหมผมบอกให้คุณปิ่นแล้วไง..ว่ายังไม่หายดีเลย"ลุงเทิดเขาค่อยประคองปิ่นนั่งลงที่ขอนไม้ โดยมีนางฉ้อยค่อยดูไม่ห่าง
พอลุงเทิดเห็นนางฉ้อยเดินไปเดินมา ก็รำคาญลูกหูลูกตา

"อีฉ้อย...เอ็งไปช่วย...คนงานตรงนู้นไป...ไม่ต้องมาเฝ้าหรอก"
นางฉ้อยก็ทำกริยากระทืบเท้า ใส่ลุงเทิด ลุงเทิดก็บอกให้ปิ่นไปว่า
"อย่าไปถือสามันเลยครับ...มันก็อย่างงี้แหละ...คนบ้าๆบอๆครับ"

พอปิ่นได้ฟัง ก็อดหัวเราะไม่ได้"พอแล้วค่ะลุง...เดี๋ยวปิ่นโทรให้พ่อขับรถมารับตรงนี้ก็ได้ค่ะ" ปิ่นก็โทรหาพ่อของเธอ ให้มารับบริเวณท้ายไร่ พอ พ่อเธอมาถึง ลุงเทิดก็ประคองปิ่นขึ้นรถ ปิ่นไม่ลืมที่จะขอบคุณ

ณ.ไร่ผลไม้ที่ใหญ่และกว้างที่สุดในจังหวัด ชาวสวนที่กำลังเก็บผลไม้อย่างขมักขมักขเม้น
เพื่อจะให้เจ้าของไร่นั้นได้เอาไปส่งทอดตลาด สวนผลไม้แห่งนี้มีเนื้อที่ประมาณ100ไร่ แต่ก็แบ่งปลูกผลไม้อิกหลากหลายชนิด

สุพจน์หนุ่มใหญ่วัย55ปี เค้าเป็นเจ้าของสวนผลไม้แห่งนี้ สุพจน์เค้ามีลูกสาวที่ชื่อปิ่น เป็นสาวแสนสวยน่ารักไร้เดียงสา

 "ลูก...ถ้าเรียนจบจากกรุงเทพแล้วก็กลับมาช่วยงานพ่อที่ต่างจังหวัดนะ พ่อดูแลคนเดียวไม่ไหว" แต่ปิ่นเธอก็รับปากว่าจะกลับมา แต่ตอนนี้เธอยังสนุกกับแสงสีไฟ อยู่กรุงเทพอยู่เลยยังไม่อยากกลับ

หลังจากที่เธอได้สัญญาใว้กับคุณพ่อ ว่าจะกลับมาบ้านมาช่วยกิจการสวนมะปราง เธอจะมาสานต่อเอง ปรางเธอโทรให้พ่อเธอมารับกลับบ้าน "พ่อค่ะ...ปิ่นอยากไปดูสวนตรงนี้จังค่ะปิ่นมีความทรงจำที่ตอนเป็นเด็ก"

พ่อเธอก็ไม่มีที่จะปฎิเสธลูกสาวแต่อย่างใด แต่ที่ตรงนี้มันมีกระท่อมเล็กๆอยู่ คนงานของพ่อเธอสร้างเอาใว้พักเหนื่อย ทำให้เธอเดินลงจากรถแล้วตรงไปยังที่กระท่อม พร้อมกับนึกถึงตอนที่เธอเป็นเด็ก มีคนงานของพ่อเธอคนหนึ่งเขาชื่อลุงเทิด เวลาปิ่นเข้ามาดูคนงานกับพ่อของเธอ ลุงเทิดจะชอบหยอกล้อเธอเล่นเป็นประจำ  พร้อมกับทำของเล่นโบราณเช่น ม้าก้านกล้วย ปืนกล้วย


"พ่อว่า...เรากลับบ้านดีกว่า จะค่ำเเล้วปิ่น"

พอปิ่นเธอถึงบ้าน ก็มีป้าแม่บ้านมารับกระเป๋า เธอไม่ลืมที่จะยกมือไหว้สวัสดี "สวัสดีค่ะ...ป้าแย้ม...สบายดีนะคะ หนูมีของฝากมาฝากป้าด้วย" ปิ่นเธอหยิบกล่องขนม ที่เธอชื้อมาฝาก แล้วยื่นให้ป้าแย้ม " ของฝากเล็กๆน้อยๆจากหนูค่ะป้า"ป้าแย้มก็ขอบอกขอบใจหนูปิ่น

"เดี๋ยวเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บ...แล้วลงมากินข้าวนะค่ะคุณหนู ป้าทำอาหารที่คุณหนูชอบทั้งนั้นเลย" บรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข พ่อของปิ่นบอกว่าพรุ่งนี้ จะให้คนงานที่สวน ได้รู้จักเธอ ว่าเธอคือลูกเจ้าของสวนผลไม้ที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัด

ปิ่นเธอรับประทานอาหารเสร็จ เธอก็ขอตัวไปนอน เพราะเธอเพลียมาก ตั้งแต่เดินทางมา พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า เพื่อออกไปที่สวนแต่เช้ากับคุณพ่อ

เช้าอันสดใสและความสุข ปิ่นเธอเเต่งตัวเป็นชาวสวนอย่างเต็มยศ ไม่เหมือนลูกคุณหนูไฮโซเเม้แต่น้อย พอพ่อเธอเห็นก็แซวว่า

 "วันนี้พร้อมเริ่มงานวันแรกเเล้ว...จะทำได้ไหม"

เธอก็หัวเราะชอบอกชอบใจเป็นอย่างยิ่ง สองคนพ่อลูกก็ขับรถออกไปที่สวนผลไม้ คนงานที่กำลังขมักเขม้นช่วยกัน อย่างไม่เหน็ดเหนื่อย พอรถจอดถึงที่ไร่ ที่คนงาน ปิ่นเธอก็ลงจากรถ

คนงานต่างพากันตื่นเต้น ว่าวันนี้เฒ่าแก่พาใครมา ปิ่นเธอก็เดินเข้าไปหาคนงานที่กำลังทำงาน

"สวัสดีค่ะลุงป้าน้าอาพี่ๆหนูชื่อปิ่นนะค่ะ หนูมาในฐานะคนงานคนหนึ่งนะค่ะ ไม่ใช่ลูกเฒ่าแก่พจน์แต่อย่างใด สอนหนูได้นะค่ะ ติชมได้ค่ะ"

ปิ่นเธอพูดจบ ทุกคนต่างก็ตบมือ ยินดีต้อนรับเธอ แล้วลุงเทิดศักดิ์พูดขึ้นมาว่า

 "พวกเรายินดีที่คุณหนูกลับมาช่วยงานที่ไร่ครับ"



"ผมชื่อลุงเทิดครับ เป็นหัวหน้าคนงานที่นี่ครับคุณหนู"

"หนูไม่เคยลืมลุงค่ะ...ลุงเทิด...ตอนหนูเป็นเด็กลุงใจดีกับหนูเหลือเกิน...ค่ะ"

พอปิ่นพูดจบผู้หญิงอายุมากกว่าเธอ ก็มาขัดขวาง "จะคุยกับอิกนานไหม มีงานต้องทำ ไม่มีเวลามาละลึกชาติกันหรอกค่ะ"

ฉ้อยหญิงสาวที่แอบมาชอบลุงเทิดแต่ลุงเทิดก็ไม่สนใจ แล้วเธอก็มาทำงานที่นี่

ลุงเทิดก็ตะหวาดการกระทำที่นางฉ้อยทำ "อีฉ้อย เอ็งทำอะไรของเอ็งว่ะ นี่ลูกสาวเฒ่าแก่นะโว้ย หัดเกรงใจกันบ้าง"

นางอ้อยก็ทำหน้าตาเย้ายวนกวนประสาน

ปิ่นเธอคิดในใจ"นี่ฉันเจอรับน้องเเล้วใช่ไหมนี่..แต่...ช่างมัน"

ปิ่นเธอแนะนำตัวเองเสร็จ ก็แยกย้ายกันไปทำงาน ปิ่นเธอมีลุงเทิดค่อยสอนงานให้เธอ
แต่อีฉ้อยก็ทำท่าทีจะเป็นขัดขวางตลอด

"โอ้ยๆๆ"ปิ่นเธอล้มขาพลิก แล้วตัวเธอก็ล้มลงไปกับพื้น พอลุงเทิดเห็นก็รีบเดินเข้ามาประคอง

 "คุณหนู...เป็นอะไรมากไหมครับ"

"สงสัยขาพลิกค่ะลุง...ลุงช่วยผยุงปิ่นไปร่มไม้ได้ไหมค่ะ"

ลุงเทิดไม่ผยุงแต่อุ้มร่างปิ่นขึ้นมา จนปิ่นเธอตกใจ

"คุณลุงหนูบอกให้ผยุงไม่ใช่อุ้มหนูแบบนี้ไงค่ะ"

" ลุงเทิดก็บอกไปว่า "ขาพลิกใครเขาให้พยุง...เดี๋ยวกระดูกเคลื่อนหมด"

 ปิ่นตอนนี้ในใจลึกของเธอเริ่มหวั่นไหว กับลุงเทิดทำไมลุงเค้าดูแลอบอุ่นจังนะผิดจากเมื่อก่อนเราเป็นเด็กคงไม่ได้คิดอะไร แต่ทำไมตอนนี้หัวใจเรามันหวั่นไหว เราเป็นอะไรเนี่ย


พอถึงร่มไม้ ลุงเทิดก็ค่อยไปอุ้มร่างมะปิ่นลงกับพื้นเบาๆ แล้วถอดรองเท้าให้เธอ

 "สงสัยขาคุณหนูจะแพลง...เดี๋ยวลุงนวดให้นะครับ" ปิ่นเธอเกรงว่าถ้าคนงานคนอื่นมองมามันจะไม่ดี

เลยตอบปฎิเสธ "มะ...ไม่เป็นไรค่ะคุณลุง...เดี๋ยวแฟนลุงมาเห็นจะเดือดร้อนนะค่ะ" ลุงเทิดเขาก็แหงนหน้าขึ้นไปมองหน้าปิ่น แล้วทำคิ้วขมวด

"ใครกันเเฟนลุง ไหนคุณหนูลองบอกสิ"
"ก็คนที่ชื่อพี่ฉ้อยไงค่ะลุง...เห็นเมื่อกี้เค้าคงหึงลุงกับปิ่นไงค่ะ"

ลุงเทิดเขาก็หัวเราะ "
"อีนางฉ้อยนั่นหรือแฟนลุง มันก็แบบนั้นแหละอีนี่อย่าไปสนใจมันเลยครับคุณหนู คนไม่เต็มบาท"

ขนาดที่ลุงเทิดกำลังนวดข้อเท้าให้ปิ่น ปิ่นก็บอกว่า
"ลุงเรียกว่าปิ่นเฉยๆดีกว่าค่ะ เรียกว่าคุณหนู...เอ่อ...มันดูขัดๆหู...บอกไม่ถูก"

ขนาดที่ลุงเทิดกำลังนวดข้อเท้า นางฉ้อยก็เดินเข้ามา แล้วมีอาการหึงขึ้นมาทันที

"สำออยล่ะสิ...ทำเป็นขาแพลง...อยากให้ลุงเทิดเขานวดให้ก็ไม่บอก

"ฉ้อย...เอ็งออกไปไกลๆไป...คุณปิ่นเค้าเจ็บข้อเท้าอยู่เห็นไหม"

ลุงเทิดเริ่มไม่พอใจ สิ่งที่ฉ้อยทำมันเกินไป พอปิ่นเห็นแบบนี้ก็ไม่อยากที่จะมีเรื่องราวอะไรกับฉ้อย

"พอเถอะจ๊ะลุงเทิด...พอดีปิ่นหายแล้ว...คงเดินได้เเล้วค่ะ"

ปิ่นจะพยุงตัวจะลุงขึ้น ก็มีอาการเซ ทรงตัวไม่อยู่ ลุงเทิดก็รีบเข้าไปรับร่างของปิ่น ที่ทรงตัวไม่ได้ ทำให้ทั้งคู่นั้นมองตาของกันและกัน

"เห็นไหมผมบอกให้คุณปิ่นแล้วไง..ว่ายังไม่หายดีเลย"ลุงเทิดเขาค่อยประคองปิ่นนั่งลงที่ขอนไม้ โดยมีนางฉ้อยค่อยดูไม่ห่าง
พอลุงเทิดเห็นนางฉ้อยเดินไปเดินมา ก็รำคาญลูกหูลูกตา

"อีฉ้อย...เอ็งไปช่วย...คนงานตรงนู้นไป...ไม่ต้องมาเฝ้าหรอก"
นางฉ้อยก็ทำกริยากระทืบเท้า ใส่ลุงเทิด ลุงเทิดก็บอกให้ปิ่นไปว่า
"อย่าไปถือสามันเลยครับ...มันก็อย่างงี้แหละ...คนบ้าๆบอๆครับ"

พอปิ่นได้ฟัง ก็อดหัวเราะไม่ได้"พอแล้วค่ะลุง...เดี๋ยวปิ่นโทรให้พ่อขับรถมารับตรงนี้ก็ได้ค่ะ" ปิ่นก็โทรหาพ่อของเธอ ให้มารับบริเวณท้ายไร่ พอ พ่อเธอมาถึง ลุงเทิดก็ประคองปิ่นขึ้นรถ ปิ่นไม่ลืมที่จะขอบคุณ

งานจะหลุดก็เพราะหึงไม่ลืมหูลืมตานี่แหละ

ต่อๆ