"ไง ไอ้โอ๊ค มึงดูนี่" สุเมธร้อง "เทพไหมล่ะ"
    "มันน่าประทับใจตรงไหนว๊ะ สอบได้ที่ยี่สิบกว่าเนี่ย"
    "น่าประทับใจตรงที่ปกติกูได้ที่สามสิบกว่าตลอดนี่แหละ" สุเมธโว "เห็นมะ ที่หมวยหลินสอนกูก็เข้าหูนะเว้ย"
    โอ๊คกัดฟัน "แล้ว.....เอ่อ.....ที่ติวกัน มึง......."
    "ยังไม่ได้ว่ะ แต่เดี๋ยวก็ได้ ใกล้ชิดขนาดนี้แล้ว" สุเมธคุยโอ่อย่างไม่ค่อยเป็นความจริงเท่าไหร่ เพราะไม่ว่าเขาจะพยายามเข้าหาแค่ไหน หมวยหลินก็พยายามไล่เขาให้ไปจัดการพี่ญาตามแผนเดิม
    "เอาเถอะ กูไปซ้อมบอลแล้วนะ แล้วเจอกัน ไอ้โอ๊ค" สุเมธพับใบเกรดใส่กระเป๋าแล้วลุกเดินจากไป
    โอ๊คก้มลงมองใบเกรดของตัวเอง เทอมนี้เขาได้ลำดับที่ 5 ของห้อง
    ไม่เลวเลย
    เด็กหนุ่มเหลียวมองรอบตัว แม้ว่าโรงเรียนจะปิดเทอมแล้ว แต่โรงเรียนกลับมีผู้คนขวักไขว่พลุกพล่านผิดปกติ
    เมื่อท่านผอ.ได้หน้าอย่างมหาศาลกับความสำเร็จของวงรำ และเห็นทางผลักดันสร้างผลงานให้ตนเองได้ตำแหน่งและเงินตอบแทนที่สูง ๆ ขึ้นไป ก็ได้ออกนโยบายมาบังคับใช้กับครูในโรงเรียนสองข้อ
    หนึ่ง ครูทุกคนต้องฝึกนักเรียนไปแข่งขัน ครูคนใดที่ไม่มีส่วนร่วมในการฝึกซ้อมนักเรียน จะมีผลต่อการพิจารณาขึ้นเงินเดือน
    สอง นักเรียนที่ไปแข่งในรายการต่าง ๆ จะต้องได้รางวัลกลับมา หากไม่ได้รางวัล จะมีผลต่อการพิจารณาขึ้นเงินเดือนครูที่ฝึกสอน
    แม้จะมีเสียงก่นด่าดังลั่นทั่วโรงเรียน แต่สุดท้ายครูเกือบทุกวิชาก็จำเป็นต้องนำนโยบายของท่านผอ.ผู้ปราดเปรื่องมาปฏิบัติ แม้ว่าโรงเรียนปิดแล้ว จึงมีนักเรียนตัวแทนในการแข่งขันต่าง ๆ ถูกเรียกตัวมาซ้อมที่โรงเรียนเต็มไปหมด
    จากห้องนาฏศิลป์ เสียงดนตรีไทยดังแผ่ว ๆ ออกมาอย่างต่อเนื่อง เห็นได้ชัดว่าพี่ญายังซ้อมน้อง ๆ อย่างต่อเนื่อง เตรียมตัวไปแข่งในรายการต่อไป
    ทีมกีฬาหลายทีมฝึกซ้อมอยู่ในสนามโรงเรียน อาจารย์สมพงศ์มองทีมฟุตบอลด้วยสายตาท้อแท้ ขณะที่นักเรียนอีกกลุ่มวิ่งรอบสนามฝึกร่างกายกันอยู่ ทีมวอลเล่ย์บอลตีลูกกลับไปมาอย่างแข็งขันที่มุมหนึ่งของสนาม ขณะที่อีกฟากหนึ่งเป็นที่ซ้อมของทีมตะกร้อ
    ที่ในสวนหย่อม นักเรียนมัธยมต้นสองสามคนฝึกการผูกเงื่อนอยู่ ดูเหมือนว่ากำลังเตรียมตัวไปแข่งทักษะลูกเสือ
    ห้องเรียนต่าง ๆ หลายห้องก็ถูกนำมาใช้ฝึกเด็กนักเรียนตัวแทนที่จะไปแข่งขัน ไม่ว่าจะเป็นแข่งคิดเลขเร็ว ตอบปัญหาคณิตศาสตร์ ตอบปัญหาวิทยาศาสตร์ แข่งมารยาทไทย แข่งตอบปัญหาประวัติศาสตร์ แข่งสวดมนตร์ แข่งจัดดอกไม้ อะไรก็ได้ที่อาจจะทำให้ได้รางวัลมา
    ก่อนมารับใบเกรด เขาก็ผ่านห้องปฏิบัติการที่อาจารย์ธิดากำลังสอนน้องกริชเล่นละครภาษาอังกฤษอยู่ ถ้าเขาจำไม่ผิด พี่ชาคริตกับพี่ญาไปแข่งรายการนี้ด้วยกันเมื่อปีที่แล้ว
    เขาชะเง้อคอมอง นั่นไง อยู่นั่น
    ที่บนลู่วิ่งรอบสนามกีฬา วงโยทวาทิตตั้งขบวนกันแล้ว
    หมวยหลินอยู่ตรงนั้น แถวที่สอง โดดเด่นชัดเจน ฟลุตอันยาวถืออยู่ในมือ ความน่ารักส่องฉายขึ้นมาจนถึงบนอาคารที่เขาอยู่ได้เลย
    เรื่องการเรียนนั้น โอ๊คนับว่าตัวเขาเองเป็นเป็ด ที่พอใช้ได้ถึงดีในทุก ๆ ด้าน แต่ไม่ถึงกับโดดเด่นในด้านใดด้านหนึ่ง จึงไม่มีครูคนไหนทาบทามเขาไปแข่งวิชาอะไร แต่ในฐานะฝ่ายโสตของโรงเรียน ก็เป็นหน้าที่ของเขาที่ต้องตั้งไมโครโฟน เครื่องเสียง และตามถ่ายรูปให้กิจกรรมต่าง ๆ
    และกิจกรรมที่เขาให้ความสำคัญที่สุดก็คือ วงโยทวาทิตนั่นเอง
    เขาอยากจะสื่อให้หมวยหลินเห็นให้ได้ว่าเขาใส่ใจเธอแค่ไหน ว่าในสายตาของเขานั้น เธอไม่ได้ด้อยไปกว่าพี่ญาผู้แสนสวยแม้แต่น้อย
    ว่าเขาเทิดทูนเธอมากกว่าสุเมธเป็นไหน ๆ
   
    "แหม พี่โอ๊ค" เสียงใส ๆ ร้องทัก "วงรำได้ที่ 1 ทุกเวทีแท้ ๆ พี่ตามถ่ายแต่วงโยนั่นแหละ"
    "อะ อ้าว น้องพรรณ" โอ๊คหันไปหาเจ้าของเสียง "มากล่าวหาพี่อย่างนี้ได้ไง พี่ก็ตามถ่ายทุกกิจกรรมนั่นแหละ"
    "เหรอคะ" สาวน้อยเกาหัว "หนูผ่านมากี่ทีกี่ทีก็เห็นพี่ถ่ายแต่วงโย"
    "บ้า มั่วกันไปใหญ่แล้ว......ว่าแล้วน้องพรรณเลิกซ้อมแล้วเหรอครับ" โอ๊ครีบเปลี่ยนประเด็น
    "พี่ญาให้พักได้ชั่วโมงนึงค่ะ" น้องพรรณบอก "แต่ครึ่งหลังเพลงนี้หนูยังไม่ค่อยคล่องเลย"
    "ที่มีรำพัด แล้วให้พี่ญาอยุ่ตรงกลางน่ะเหรอครับ" ตอนไปถ่ายวงรำซ้อม เขาเห็นท่ามาแล้ว ในสายตาเขาเขาคิดว่ามันสวยมากแล้วนะ
    "ค่ะ นั่นแหละ" น้องพรรณบอก "หนูต้องทำอะไรสักอย่างผิดตลอดเลย"
    "แต่พี่ก็เห็นว่าน้องพรรณตั้งใจมาก ๆ แล้วนะครับ สวยจริง ๆ"
    พรรณชายตามองหนุ่มรุ่นพี่ "ขอบคุณค่ะ"
    "แล้วก็เห็นด้วยว่า พรรณซ้อมหนักกว่าคนอื่นเลย เช้าก็ซ้อม เย็นก็ซ้อม เที่ยงก็ซ้อม ได้เรียนบ้างหรือเปล่าเนี่ย"
    "เรื่องเรียนนี่ไม่ต้องห่วงเลยค่ะ พี่ญาพูดตลอด อะแฮ่ม...." เธอทำเสียงให้ฟังดูตอแหลขึ้นนิดนึง "สมาชิกวงรำของเราต้องไม่เป็นที่ครหาว่าเอาแต่รำจนไม่ใส่ใจในการเรียน...(เสียงปกติ) แล้วพี่เค้าก็เรียนเก่ง แถมเรียนสายเดียวกับหนู หนูสงสัยอะไรถามเค้าได้ตลอดแหละค่ะ"
    "น้องพรรณเคารพพี่ญามากสินะ"
    "เคารพสิคะ คนอะไร ทั้งสวย ทั้งเก่ง ทั้งฮา" น้องพรรณบอก "แล้วพี่เค้าทำให้บรรยากาศในวงรำดีมากอ่ะ เป็นกันเอง น่ารัก ที่โรงเรียนเก่าหนูมีแต่คิดจะตบแย่งแฟนกันอย่างเดียวเลยอ่ะ"
    โอ๊คเริ่มเข้าใจแล้ว ว่าทำไมน้องพรรณที่เป็นนางรำมาจากโรงเรียนเก่าถึงลังเลไม่ยอมเข้าวงรำตอนแรก แต่ก็เปลี่ยนใจเมื่อถูกราชณิญาลากไปเข้าวง
    "เอาหล่ะ หนูไปแล้วนะคะ เชิญพี่โอ๊คถ่ายวงโยต่อไปเถอะ"
    "พี่ไม่ได้...."
    "ไง โอ๊ค"
    "หมวยหลิน!!!!" สาวหน้าหมวยยืนอยู่ตรงหน้าโอ๊ค "เป็นไงบ้าง ซ้อมเหนื่อยไหม เอาน้ำไหม"
    "ขอบคุณนะ โอ๊ค" หมวยหลินคว้าขวดน้ำที่อยู่ข้างตัวโอ๊คไปเปิดดื่ม "เราเป่าจนจะหมดแรงแล้ว"
    โอ๊คกลืนน้ำลาย กวาดสายตามองทั่วตัวหมวยหลินในระยะใกล้ ๆ
    เขาสังเกตมาสักพักนึงแล้ว แต่หมวยหลินเริ่มแต่งตัวสุภาพน้อยลงเรื่อย ๆ ทุกวัน
    เขาเฝ้ามองเธอมานานแล้ว และปกติเธอก็เป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยคนหนึ่ง ส่วนหนึ่งเขาชอบเธอมากก็ตรงนี้ ปกติถ้าเธอมาซ้อมวงโยที่โรงเรียนในวันหยุด เธอก็มักจะใส่เสื้อเชื้ตหรือเสื้อยืดหลวม ๆ กระโปรงที่สั้นที่สุดก็คลุมเข่า หรือไม่ก็กางเกงขายาว
    แต่หลัง ๆ มานี้เธอดูแปลกไป
    เสื้อยืดขาวรัดรูป โชว์สะดือหน่อย ๆ เห็นสายเสื้อในชัดเจน กางเกงขาสั้นเลยหัวเข่ามาเกือบสองคืบ เผยขาอ่อนขาวเนียนให้เห็นเต็มตา
    ก็...ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบนะ แต่เขาเห็นว่ามันผิดปกติ
    ก็เป็นไปได้ว่าพอแตกเนื้อสาวเต็มที่ เธอจะเกิดความรู้สึกอยากโชว์มากขึ้น เขินอายน้อยลง
    หรือเธออยากจะยั่วเขา
    แต่....ก็อดคิดไม่ได้ ว่าการเปลี่ยนไปของหมวยหลินมาจากอิทธิพลของคนหื่นอย่างสุเมธหรือเปล่า เดี๋ยวนี้มันใกล้ชิดเธอเหลือเกิน เขาอดเสียใจไม่ได้ที่แนะให้มันไปขอติวหนังสือกับเธอ
    "เอ่อ...หมวยหลิน....."
    "หือ"
    "หมวยหลินไปรับใบเกรดมาหรือยังอะ" โอ๊คตัดสินใจไม่ถามเรื่องการแต่งกายของเธอ
    "รับมาแล้ว" หมวยหลินยักไหล่
    ผิดปกติอีกแล้ว เมื่อเทอมที่แล้ว เธอกับเขายังนั่งเทียบใบเกรดกันด้วยความกระตือรือร้นอยู่เลย
    "แล้ว....หมวยหลินได้ที่เท่าไหร่เหรอ"
    "สิบห้า" หมวยหลินตอบด้วยน้ำเสียงเฉยชา
    ผู้หญิงตรงหน้าใช่หมวยหลินที่เขาแอบชอบมาหลายปีจริง ๆ น่ะเหรอ
    เธอไม่เคยเรียนได้ที่ต่ำกว่าเขานะ
    ห้องของเขาอาจไม่ใช่ห้องคิงของโรงเรียน แต่ก็ไม่ใช่ห้องโหล่ และหมวยหลินก็วนเวียนอยู่ระดับแถวหน้ามาโดยตลอด เคยได้ที่ 1 มาเทอมนึงด้วยซ้ำ แล้วก็ไม่เคยตกต่ำกว่าเลขตัวเดียว
    แถมตอนที่เธอตกมาอยู่ที่แปดที่เก้าเมื่อตอนอยู่ ม.2 เธอก็เคยวิตกกังวลมาก บอกกับเขาว่าจะต้องตั้งใจเรียนมากขึ้น
    แต่เสียงของเธอที่บอกว่าได้ที่ 15 วันนี้ราบเรียบ ไม่แสดงความใส่ใจใด ๆ เลย
    "เราได้ที่ 5"
    "อ๋อ จะมาอวดกันเหรอ"
    "ปละ...เปล่า หมวยหลิน เปล่าเลย" โอ๊คระล่ำระลัก "ก็แค่...เรามานั่งเทียบเกรดกันแบบนี้มาทุกเทอมไม่ใช่เหรอ"
    แววตาของหมวยหลินอ่อนลงหน่อยหนึ่ง
    "ก็จริง โทดทีนะ โอ๊ค ช่วงนี้เรามีอะไรคิดมาก" หมวยหลินขอโทษ "ไหน ให้เราดูหน่อยสิ โอ๊คได้สี่วิชาอะไรบ้าง"
    แบบนี้เขาค่อยรู้สึกเหมือนได้เพื่อนเก่าคืนมาหน่อย
    "อือ เราคง...ลืมใส่ใจเรื่องการเรียนไป" หมวยหลินพูด หลังหยิบใบเกรดมาเทียบกับของโอ๊คแล้ว และเสวนากันเกี่ยวกับผลการเรียนในแต่ละวิชา "ชิ แพ้โอ๊คซะได้ ปกติไม่เคยแพ้นะ"
    "เทอมหน้าเรามาติวหนังสือด้วยกันไหมล่ะ" โอ๊คถือโอกาสชวน "เราเชื่อว่าหมวยหลินต้องชนะเราได้อีกแน่"
    สายตาหมวยหลินสั่นไหว เธอมองขึ้นลงไปมาอยู่สองสามครั้ง ราวกับเลือกไม่ถูก
    "เรา...ก็อยากนะ....แต่........ถ้าเรามีเวลา........"
    แต่น้ำเสียงของหมวยหลินก็บอกกับเขาชัดเจนว่าจิตใจของเธอด้านที่ไม่อยากจะมาติวหนังสือกับเขาเป็นฝ่ายชนะ
    "ทำไมล่ะ" โอ๊คถาม "ถ้า...."
    หมวยหลินยกนิ้วห้าม "พอเถอะ โอ๊ค เรามีอย่างอื่นต้องทำ"
    ว่าแล้วเธอก็ลุกเดินจากไป ทิ้งโอ๊คให้นั่งเดียวดายอยู่คนเดียว
    นาทีที่แล้ว เขาเพิ่งรู้สึกเหมือนได้เพื่อนรักคืนแท้ ๆ
    แล้ว เขาก็เสียเธอไปอีกครั้ง

    "วิ่งเร็ว ๆ หน่อยสิว๊ะ ไอ้สัสเอ๊ย ไม่ได้เรื่องเลย" ไอ้พี่ชาตะโกนแหกปากดังลั่นด่าน้องเอิร์ธ ที่กำลังพยายามเลี้ยงลูกไปยิงให้เข้าประตู น้องเอิร์ธตกใจจนสะดุดขาตัวเอง หน้าทิ่ม "โธ่ ไอ้เหี้ยเอ๊ย แค่นี้ยังทำไม่ได้ มึงเรียกตัวเป็นนักบอลเหรอ ควาย"

    สุเมธมองดูพี่ชาอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
    น้องเอิร์ธเคยเป็นดาวเด่นในทีมรุ่นมัธยมต้นมาก่อน ตอนพี่ชาคริตยังอยู่ยังเคยบอกว่าเด็กคนนี้มีแวว
    พอขึ้น ม. ปลายมา น้องเอิร์ธเคยบอกว่า อยากจะลองทำกิจกรรมอื่นหลาย ๆ อย่าง ก็เลยไม่ได้สมัครเข้าทีม ม.ปลาย จนเมื่อเห็นสภาพความร่อแร่ของทีม สุเมธจึงจำใจไปขอร้องให้น้องเอิร์ธมาเข้าทีม
    แต่เข้ามาได้ไม่กี่วัน ก็มาเจอไอ้พี่ชาทำแบบนี้แล้ว
    จริง ๆ เขาว่าถ้าไอ้พี่ชาไม่ตะโกนด่า น้องเอิร์ธน่าจะเลี้ยงลูกผ่านอุปสรรคไปยิงได้ด้วยซ้ำ อาจจะไม่เร็ว แต่ก็ได้ แต่พอเจอแบบนี้คือทุกอย่างเหลวหมด
    "โธ่เอ้ย แม่งไม่ได้เรื่องกันสักตัว" ไอ้พี่ชาตะโกน "กูไปแล้ว พวกมึงอยากจะซ้อมอะไรมึงเอาเลย กูไม่คุมแล้ว แม่ง ขี้แพ้ฉิบหาย"
    ไอ้พี่ชาเดินจากไป
    เชอะ
    มึงน่ะ คุมทีมมาเทอมนึงไม่เคยชนะใครสักนัดเดียว มาว่าใครขี้แพ้ว๊ะ
    ทุกคนยืนงง ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ
    เอาไงดีว๊ะ
    อยู่เฉย ๆ ไปแบบนี้ก็เสียเวลาเปล่า อย่างน้อย ๆ ให้ทำอะไรเล่น ๆ แล้วกันว๊ะ
    "เอาหล่ะครับ รวมกลุ่มมาทางนี้นะ" สุเมธร้องเรียก สมาชิกทีมเดินล้อมวงเข้ามาด้วยท่าทางหมดอาลัยตายอยาก "เราซ้อมเทคนิคกันมาพอแล้ว ลองมาซ้อมปฏิบัติกันบ้างดีกว่า ลองแบ่งเป็นสองทีม ทีมละหกคนนะครับ น้องอาทิตย์ มาอยู่กับพี่มา ไอ้โม่ง ไอ้แว่น ไปอยู่กับน้องเอิร์ธ พี่วัฒ พี่จะอยู่...ให้ผมเลือกเหรอ งั้น พี่วัฒอยู่กับน้องเอิร์ธเลยครับ"

    ไม่ช้าสุเมธก็จัดสมาชิกทีมทั้งตัวหลักตัวสำรองออกเป็นสองทีมได้สำเร็จ แล้วให้แต่ละฝ่ายเริ่มแข่งกัน
    "นั่นแหละ นั่นแหละ น้องเอิร์ธ ดีมาก" เขาอดชมไม่ได้เมื่อเห็นน้องเอิร์ธเลี้ยงลูกผ่านน้องอาทิตย์กับไอ้หมึกไปจนถึงหน้าประตูได้ เด็กหนุ่มตั้งท่ายิงสุดแรง แต่พี่บอล ผู้รักษาประตูสำรองเซฟไว้ได้
    "เยี่ยมครับ พี่บอล น้องเอิร์ธ ตอนเลี้ยงมาดีมาก แต่พอถึงหน้าประตูแล้วเราทำท่าชัดเจนเกิดไปน่าว่าจะยิงไปฝั่งนู้น อาจลองแกล้งมองไปอีกฝั่งนิดนึงเผื่อจะหลอกผู้รักษาประตูได้"
    "ขอบคุณครับ พี่เมธ"
    "เอ้า ต่อ" สุเมธบอก แล้วเข้าไปแย่งลูกมาได้
    แปลกนะ พี่ชาหายไป รู้สึกว่าทีมจะทำงานเข้าขากันมากขึ้นพอสมควร
    สุเมธส่งลูกให้ไอ้หมึกที่ส่งลูกต่อให้น้องอาทิตย์ทันที อาทิตย์เลี้ยงบอลหลบน้องเจมส์ที่พยายามเข้ามาแย่ง ก่อนจะส่งต่อให้ไอ้หมึก ที่ส่งต่อมาให้สุเมธ
    อีกแล้ว เวลาพี่ชาอยู่ไม่เห็นส่งให้กันได้แบบนี้เลย ไอ้พี่ชาต้องตะโกนด่าอะไรสักอย่างตลอด
    สุเมธส่งลูกต่อให้พี่ก้อง ที่เตะลูกเฉียดมือพี่วัฒที่เป็นผู้รักษาประตูลอยเข้าโกล์ไป
    "เยี่ยม!!!" ทีมฝั่งสุเมธไชโยโห่ร้องกันดังลั่น
    "แต่พี่วัฒก็ทำดีนะครับ" สุเมธหันไปบอก "อีกนิดเดียวก็กันได้แล้ว"
    "เออ เดี๋ยวลูกต่อไปกูจะกันให้ดู"
    ทีมน้องเอิร์ธเปิดฉากบุกอีกครั้ง ลูกบอลกลิ้งสลับไปมาระหว่างไอ้แว่น ไอ้โม่ง น้องเอิร์ธกับน้องเจมส์เร็วจนสุเมธแทบมองไม่ทัน
    นั่น เล่นบอลกันมันต้องอย่างนี้
    แต่สุดท้ายเขาก็หาจังหวะเข้าไปฉกลูกจากน้องเจมส์มาได้
    "ไอ้หมึก รับนะ!!!!"         
   
    "เมื่อกี้พี่เห็นเมธซ้อมนะ พี่ว่าทีมก็ดูทำได้ดีนี่"
    "ปกติมันไม่ได้ดีอย่างนี้สิครับ พี่เกรซ" สุเมธคว้าเอวสาวรุ่นพี่มาโอบ เกรซทำท่าจะดิ้นหนีนิดหนึ่ง แต่ก็เปลี่ยนใจยอม
    นี่เขากับเธอเป็นอะไรกันนะ
    แฟน เพื่อน เพื่อนพิเศษ เพื่อนนอน คู่ขา คนสองคนที่หลงทางมามีเพศสัมพันธ์กัน
    เขาไม่รู้ เธอก็น่าจะไม่รู้เหมือนกัน
    แต่ที่เขารู้คือ เขากับเธอทำอะไรกัน
    "มาเถอะ พี่เกรซ กลับบ้านผมนะ พ่อแม่ผมทำโอทีดึกอยู่แล้ว"

สุเมธทำดีขึ้นเรื่อยๆ ซ้อมกับพี่เกรซไปก่อนนะ

อากาศหนาวยาวนานครับช่วงนี้ บ้านผม 11องศา ไม่รู้ว่าจังหวัดอื่นเป็นยังไงกันบ้าง ห่มผ้าหนาๆกันด้วยนะครับจะได้ไม่เป็นหวัด

อ่านมาถึงตอนนี้ไม่จับคู่ไม่ถูกนะครับว่าจะเชียร์ใคร คู่กับใคร โอ๊คที่ดูเป็นพระเอก กับสุเมธที่บทบาทออกมาเยอะกว่าจนบางครั้ง

ก็อยากจะจับคู่หมวยหลินกับสุเมธแทนเหลือเกิน

ไม่น่ารอด

อะไรทำให้อยู่ดีๆหมวยหลินเปลี่ยนไป

หมวยหลินตั้งใจจะเป็นสาวร่านจริงๆเหรอ จะโดนใครเปิดน๊า

ฝึกฝีมือกับพี่เกรซไปก่อน​  เดี่ยวไปจัดหมวยหลิน

ที่แท้สุเมธก็มีตัวสำรองอยู่

หมวยเอ็กซ์แน่

หมวยหลินมีอะไรปิดบังนะ

สรุปใครจะเป็นทายาทชาคริตกันแน่นะ สุเมธ หรือว่า โอ๊ค

หมวยหลินเป็นนางเอกรึภาคนี้

หมวยจะไม่รอดสุเมธเอานะเนี่ย

ทีมบอลอย่างนี้ต้องเปลี่ยนตัวหัวหน้านะครับ

หมวยหลินไม่น่ารอดเสร็จไปแล้วแน่