ดีใจกับหมวยหลินด้วยที่หลุดพ้นมาได้

รู้สึกโอชาจะได้น้อยไปหน่อย ไม่ทันไรม่องแล้ว

จบเรื่องร้ายๆสักที หมวยหลิน

ถึงแม้แพทย์สนามจะทำแผลให้แล้ว แต่สุเมธก็ยังเจ็บปวดไปทั้งหน้า
   "ลุงเต่าแข็งแรงดีเนอะ ลุกขึ้นยืนได้แล้ว" หมวยหลินที่นั่งอิงไหล่สุเมธอยู่กระซิบ
   สุเมธหันไปมองตามสายตาหมวยหลิน เห็นชายชราคุยกับอาจารย์ที่เหมือนจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น ใช่ ลุงเต่าดูจะเข้มแข็งกว่าเขาเยอะเลย
   มือบางยกขึ้นมาแตะหน้าที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผล สุเมธสะดุ้งนิด ๆ
   "ขอบคุณนะ เมธ ที่ยอมทำเพื่อเราขนาดนี้"
   "เรารักหมวยหลินนะ" สุเมธกระซิบ
   หมวยหลินหน้าแดงก่ำ "เรา....คิดว่าเรารู้มานานแล้ว เราแค่เลือกจะไม่รับรู้.....ขอโทษนะ....."
   เธอยกศีรษะขึ้นจากไหล่ของเขา ก่อนจะจ้องตา "เมธ....เมธเคยเห็นเราตอนที่....ตกต่ำที่สุด....เมธยังรักเราลงอีกเหรอ"
   "วันนั้นหมวยหลินก็เห็นเราทำไม่ดีไม่ใช่เหรอ" สุเมธถามย้อน
   หมวยหลินงงอยู่เสี้ยววินาทีหนึ่ง
   จริงสินะ วันนั้น...เธอนึกถึงแต่ตอนที่ถูกกระทำย่ำยี กับที่เขาพยายามช่วยเธอ และพาเธอออกมาในตอนเช้า
   แต่เขาก็ไปอยู่ในงานนั้นด้วยความเต็มใจ มั่วเพศกับผู้หญิงบำเรอกามในงานเลี้ยงไม่ใช่เหรอ
   แต่.....ถ้าเขาไม่ได้รักเธอจริง เขาคงไม่อยู่เคียงข้างเธอทุกย่างก้าวขนาดนี้
   เขาจับมือเธอมากุม "เหมยหลิน"
   หมวยหลินหน้าแดงน้อย ๆ เมื่อชายหนุ่มเรียกเธอด้วยชื่อเล่นจริง ๆ ของเธอที่แทบไม่มีใครใช้
   "เหมยหลิน เรารักเหมยหลินนะ รักที่สุด เป็นแฟนกับเรานะ"
   "อือ" หมวยหลินพยักหน้า ก่อนจะนั่งลงเอาหัวพิงไหล่สุเมธอีกครั้ง
   นักบอลหนุ่มยิ้มจนรู้สึกเหมือนแผลบนหน้าจะฉีก
   ตำรวจกลุ่มหนึ่งเข้าไปตรวจดูในโรงเรียนแล้ว ผ่านไปครู่เดียวก็วิ่งอ้วกแตกอ้วกแตนกลับออกมา เจ้าหน้าที่คนอื่นกันพื้นที่ไม่ยอมให้ใครเข้าไปในโรงเรียนโดยเด็ดขาด
   อีกพักใหญ่ ๆ รถฉีดน้ำคันใหญ่ก็มาถึง ตามด้วยเจ้าหน้าที่ในชุด PPE หลายคนพร้อมอุปกรณ์ทำความสะอาด
   "โห...." สุเมธร้องเบา ๆ
   "ในโรงเรียนคงจะเละเทะน่าดูนะ" หมวยหลินพึมพำ
   แค่คิดถึงภาพไอ้นั่นที่ขยายขนาดใหญ่เท่าเสาเข็มสุเมธก็สยองแล้ว
   "ขอบคุณนะ ไอ้เมธ" สุเมธเงยหน้ามอง เห็นไอ้โอ๊คเดินโซเซมา ใบหน้ายังดูมึน ๆ "เค้าบอกว่ามึงเป็นคนหยุดไอ้พี่ชาเหรอ"
   "หมวยหลิน..." สุเมธบอกเพื่อน "ฝีมือหมวยหลินเต็ม ๆ"
   โอ๊คกลืนน้ำลาย มองหมวยหลินที่เขาแอบรักมานานนั่งอิงแอบแนบชิดกับเพื่อน
   "กู....ยินดีกับมึงกับหมวยหลินนะ" โอ๊คพูด
   สุเมธเหลือบมองหน้าเพื่อน "ขอบใจนะ ไอ้โอ๊ค"
   "ขอบคุณหมวยหลินด้วยนะที่ช่วยเรากับคนอื่น ๆ"
   หมวยหลินยิ้มเล็ก ๆ "ไม่เป็นไร....เราแค่......ไม่อยากให้ใครต้องเจออะไรไม่ดีน่ะ..."
   "มึงไม่เป็นไรมากนะ" สุเมธถาม "โดนระเบิดยาสลบเต็ม ๆ เลยใช่ไหม"
   "หัวกูยังหมุนติ้วอยู่เลยเนี่ย" ไอ้โอ๊คบอก "แต่มึงรู้ไหม พวกนางรำไปไหนกันหมดแล้ว"
   "อยู่ในรถฉุกเฉินนู่นแหละ" สุเมธชี้
   "ไม่มีใครเป็นไรมากนะ" ไอ้โอ๊คถามด้วยเสียงร้อนรน
   "กูไม่รู้ว่ะ แต่ก็โดนเหมือนมึงนี่ คงไม่มีใครเป็นอะไรร้ายแรงมั้ง"
   อ๊คไม่พูดอะไรต่อแต่รีบขโยหเขยกตรงไปที่รถฉุกเฉิน
   "จริง ๆ ไอ้โอ๊คก็ชอบหมวยหลินนะ....." สุเมธพึมพำเบา ๆ หลังจากโอ๊คเดินลับไปแล้ว "ถ้า.........เราไม่ดีพอสำหรับหมวยหลิน...."
   จริง ๆ อย่างนี้น่าจะดีกับเธอมากกว่านะ
   ไอ้โอ๊ค...เป็นคนดี
   เป็นเด็กเรียนเหมือน ๆ หมวยหลิน
   อยู่กับมัน หมวยหลินน่าจะมีความสุข
   ขณะที่เขา.....คล้ายกับคนที่เคยกระทำย่ำยีเธอมาก
   "ไอ้โอ๊คมันอาจจะ................."
   ศีรษะนุ่มฟุบลงบนบ่าสุเมธอีกครั้ง
   เด็กหนุ่มเงียบปากลงทันที
   "เมธไม่ได้คิดอยากยกเราให้โอ๊คจริง ๆ ใช่ไหม"
   "ถ้าหมวยหลินคิดว่าไอ้โอ๊คดีกว่าเรา"
   หมวยหลินมองหน้าสุเมธ "โอ๊คเป็นเพื่อนที่ดีของเรา....แต่เมธ เป็นคนที่อยู่ข้างเราตอนที่เราต้องการที่สุด..............อย่าทิ้งเรานะ.....แล้ว....แล้วโอ๊คก็โอเคกับเรื่องเราไม่ใช่เหรอ....เมื่อกี้เพิ่งบอก"
   ท่าทีที่ค่อย ๆ เปลี่ยนจากสุขุมเศร้าซึมเป็นตกประหม่าคิดมากเกินของหมวยหลินทำเอาสุเมธอดใจไม่ได้โอบไหล่เธอแรง ๆ
   "ไม่ต้องห่วง ตราบที่หมวยหลินยังอยากให้เราอยู่ตรงนี้ เราจะไม่มีวันไปไหน"

   "พรรณ น้องพรรณ!"
   "อยู่นี่ค่ะ พี่โอ๊ค"
   "ไม่เป็นไรนะครับ"
   "เริ่มดีขึ้นแล้วค่ะ ยังมึน ๆ อยู่ แต่ก็...."
   "ถอยออกไปครับ อย่าเข้ามายุ่ง..." บุรุษพยาบาลร้อง
   "แต่พี่คนนั้นเค้าก็โดนยาสลบเหมือนกันนะคะ"
   "อ้าวเหรอ เข้ามาก่อน ถ้างั้น"

   แล้วสถานการณ์ก็ค่อย ๆ คลี่คลายลงไป
   ตอนแรก ครอบครัวของไอ้ชาพยายามฟ้องโรงเรียนและหมวยหลิน แต่พอพยานและหลักฐานเปิดขึ้นมามากขึ้นเรื่อย ๆ ว่ายาที่ฉีดเข้าตัวไอ้ชาจนมันระเบิดนั้นไอ้ชาเป็นคนเอามาเอง แถมยังใช้กับคนอื่นไปแล้วด้วย ครอบครัวก็หันไปใช้อิทธิพลพยายามกลบเรื่องให้เงียบแทน เพื่อไม่ให้ต้องเสียชื่อเสียงไปมากกว่านี้
   สมาชิกทีมฟุตบอลลูกน้องไอ้ชาเกือบทุกคนถูกไล่ออก หลาย ๆ คนถูกส่งตัวไปสถานพินิจ มีแค่สุเมธกับน้องเอิร์ธที่รอดมาได้ ตอนแรกไอ้แว่นกับไอ้โม่งพยายามปรักปรำลากสุเมธลงไปด้วยกัน แต่หมวยหลินที่เป็นผู้เสียหายหลักรายหนึ่งก็ยืนกรานว่าสุเมธไม่ได้มีส่วนในการข่มขืนเธอ
   แต่เมื่อมีกันแค่สองคน ทีมฟุตบอลก็ต้องปิดตัวไปโดยปริยาย เป็นการปิดฉากฝันของสุเมธที่จะไปเป็นนักฟุตบอลอาชีพ
   
   "พี่เกรซครับ.....ผมขอโทษนะครับ" สุเมธเดินเข้าไปหารุ่นพี่สาว ตาจ้องมองพื้น "ผม...คิดว่า....เรา....."
   "ไปเถอะ" เกรซพูดห้วน ๆ "เมธไม่เคยเอาถูกใจพี่อยู่แล้ว...."
   สุเมธสำลัก
   หลังเรียนจบม.6 พี่เกรซก็ไปเป็นเด็กเสี่ย แต่หลังจากนั้นไม่นานเสี่ยก็จับได้ว่าเธอแอบแซ่บกับบอดี้การ์ดเสี่ยครบทุกคน แต่เนื่องจากเสี่ยชอบสวิงอยู่แล้ว เลยไม่ได้ว่าอะไร แถมบางครั้งยังชวนกันมาช่วยรุมด้วย

   อาจารย์สมโภชน์ถูกตั้งคณะกรรมการสอบ แต่เมื่อมีหลักฐานทั้งรอยแผลที่คอ ภาพจากกล้องวงจรปิด คำให้การของสุเมธและหมวยหลินเรื่องยาของไอ้ชา และสิ่งที่ไอ้ชาเองทำในวันนั้น สุดท้ายคณะกรรมการก็ลงความเห็นว่าอาจารย์สมโภชน์ไม่มีความผิด แต่ด้วยความรู้สึกผิดแกก็ควักเงินในกระเป๋าชดเชยให้ครูกุ้งและนักศึกษาฝึกสอนที่ถูกแกข่มขืนตอนคุมตัวเองไม่ได้ไปจำนวนมากอยู่

   "โห........พี่ไม่อยู่ เกิดเหตุร้ายได้ขนาดนี้เลยเหรอ" ราชณิญาถาม เมื่อน้อง ๆ ในวงรำเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง
   "แหม....มาพูดเข้า ตัวเองโดนน้อยอยู่เมื่อไหร่ล่ะคะ ก้าวเท้าเข้าไปทีเดียวเค้าระเบิดกันกลางมหาลัยเลย" พรรณต่อล้อต่อเถียง
   "เออ...ก็จริง" ราชณิญายอมรับ "พี่น้ำฟ้าก็โดนยิง"
   "พี่น้ำฟ้า.....สาวแว่นที่สนิทกับพี่ชาคริตน่ะเหรอครับ" โอ๊คถาม
   ราชณิญาพยักหน้า "ตอนนี้อาการทรงตัวแล้ว แต่พี่ชาคริตใจหายแทบแย่"
   "บ้านเมืองทุกวันนี้มันเป็นยังไงกันเนี่ย" วรัญญาถาม
   "นั่นดิ ในมหาลัยก็มีระเบิดลักพาตัวหญิง ที่โรงเรียนไอ้ชายังพยายามรมยาสลบพวกเราดด้วย" กอหญ้าบ่น "ยังมีที่ไหนปลอดภัยอยู่ไหมเนี่ย"
   "เพราะฉะนั้น เดี๋ยวพี่ไปแล้ว น้อง ๆ ทุกคนก็ต้องดูแลตัวเองกันนะคะ" ราชณิญาบอก
   "โห่"
   "พี่ญา อย่าไปเลย อยู่ต่ออีกปีเถอะค่ะ"
   "บ้า!!! ยัยพรรณ! มาแช่งให้พี่ซ้ำชั้นเหรอ"
   "แหะ ๆ"
   "ว่าแล้ว......." วรัญญากระซิบ "ญา...แกไม่กังวลเรื่องพาคริตกับพี่น้ำฟ้าบ้างเหรอ"
   "นั่นจิ" พรรณรีบถือโอกาสแจม "หนุ่มหล่ออย่างพี่คริต สาวที่ไหนก็อยากได้ แล้วไปเรียนคณะเดียวกัน เค้าไม่แอบได้กันแล้วโดยพี่ญาไม่รู้เหรอ"
   "เชอะ ไม่มีวันซะหรอก" วันที่เค้าได้กันชั้นก็อยู่ด้วย จะไม่รู้ได้ไง
   "อย่าน่า พี่ญา หนูรู้หรอก ว่าที่พี่อยากเข้ามหาลัยเนี่ย จะไปเฝ้าพี่ชาคริต"
   "แล้วตัวเองล่ะ เดี๋ยวนี้ตัวติดกับน้องโอ๊คตลอดเลยนะ" ราชณิญาสวน
   "บ้า พี่ญาก็ สวยเริ่ดอย่างหนูเหรอ จะสนคนอย่างพี่โอ๊ค"
   "ใช่!!!!!!!!!!!!!!" สมาชิกวงรำทุกคนตอบพร้อมกัน
   "บ้าเหรอ พี่โอ๊ค ช่วยหนูหน่อย บอกเค้าไปเลย หนูไม่ได้ชอบพี่โอ๊คสักหน่อย หล่อก็ไม่หล่อ หุ่นก็ไม่ดี ใช้อะไรก็ไม่ได้"
   "ทำใจนะคะ น้องโอ๊ค" ราชณิญาบอก "พวกไม่ยอมรับใจตัวเองก็งี้แหละ"
   "เอ่อ....ครับ พี่ญา...ผม.....ก็..............."
   โอ๊คเหลือบมองใบหน้าแดงก่ำของน้องพรรณ
   เธอก็เป็นคนสวยมากคนหนึ่งเหมือนกันนะ
   ตลก ใจดี ขี้เล่น...
   "พี่โอ๊ค คิดอะไรอีกแล้ว...." น้องพรรณกอดอก
   "ปละ.....เปล่าซะหน่อย" โอ๊คระล่ำระลัก
   "หนูได้กลิ่นนะ!"
   "น้องพรรณ ลองถามตัวเองอย่างจริงจังซิ" ราชณิญาพูด "อยากอยู่กับพี่โอ๊คเค้าไปเรื่อย ๆ แบบนี้ไหม"
   "ก็....แค่...แค่..........แต่.....หนูก็ไม่ได้ชอบอย่างนั้นซะหน่อย....."
   เจ็บนะ......
   แต่.....พอโอ๊คได้เห็นหน้าแดงก่ำของเธอ ก็เหมือนจะหายเจ็บลงบ้าง
   เขารู้สึกเหมือนว่า....เธอไม่ได้ปฏิเสธเขาจริง ๆ จัง ๆ ขนาดนั้น
   "หนูบอกแล้วไง..........อยากได้คนหล่อ ๆ................เอาแบบพี่ชาคริตอ่ะ"
   กร็อบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
   "ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
   "ป่ะ....หมดเวลาพักแล้ว ไปเรียนเถอะ" ลดาบอกเพื่อน ๆ นางรำ ที่ต่างคนต่างรีบลุกขึ้น
   "ป่ะ พี่โอ๊ค มาด้วยกัน" กอหญ้าจูงมือโอ๊คแล้วลาก
   "แต่....พรรณ" โอ๊คชำเลืองมองพรรณที่กำลังถูกพี่ญาจับกดอยู่
   "ค่อก ค่อก อั๊กกกกกกก"
   "ไปเถอะค่ะ เดี๋ยวค่อยกลับมาเก็บศพ" กอหญ้าบอก "อยู่เดี๋ยวโดนลูกหลง"

   อีกห้านาทีราชณิญาจึงเดินออกมาจากห้องนาฏศิลป์
   "อ้าว น้องโอ๊ค....ยังรออยู่เหรอคะ" พี่ญาถาม
   "ครับ....แล้ว น้องพรรณ....."
   "แหม....เป็นห่วง....." ราชณิญาทำเสียงยาน "โอ๊ค....พี่ถามได้ไหม โอ๊คคิดอะไรกับน้องพรรณกันแน่...."
   "ผมชอบน้องพรรณครับ" โอ๊คตอบอย่างไม่ลังเล
   เขามีเวลาครุ่นคิดเรื่องนี้ในใจแล้ว
   เธออาจจะไม่ใช่หมวยหลินแต่ความน่ารักสดชื่นมีชีวิตชีวาของเธอก็ทำให้เขามีความสุขอย่างไม่น่าเชื่อเวลาอยู่ใกล้
   แล้วพอมานึกถึงช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา เวลาที่ได้พูดคุยหยอกล้อกับเธอ หยิกจมูกเธอ นั่งชิดใกล้
   หัวใจของเขาตกหลุมรักเธอไปแล้วโดยไม่รู้ตัว ทั้ง ๆ ที่สมองยังคิดแต่เรื่องหมวยหลินอยู่
   วันที่ไอ้ชารมยาสลบ ตอนเขาฟื้นขึ้นมาโดยไม่เห็นน้องพรรณ เป็นตอนที่เขาตกใจที่สุด
   นี่ถ้าวันนั้นมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ.....
   "ได้ยินแล้วนะคะ" ราชณิญาหันไปถาม "แล้ว....น้องพรรณมีความสุขไหม เวลาอยู่ใกล้พี่โอ๊ค"
   น้องพรรณเดินโซเซออกมาจากห้อง จ้องหน้าโอ๊คนิดหนึ่ง ก่อนจะเบือนหน้าหนี
   "พี่โอ๊ค.....ชอบหนูจริง ๆ เหรอคะ....."
   "ครับ"
   "แล้ว.......พี่วงโยคนนั้น........."
   "อยู่กับพรรณ.....พี่มีความสุขมากกว่าเยอะ.....พี่แค่ไม่รู้ตัว"
   "แต่.....พี่โอ๊ค............หนู............."
   "พูดถึงพี่ชาคริตอีกรอบคอหักนะ....." ราชณิญาเตือนเบา ๆ
   พรรณเงยหน้าขึ้นสบตากับโอ๊คแล้วยิ้ม "หนูก็ชอบพี่โอ๊คค่ะ หนูแค่......ไม่กล้ายอมรับ....เพราะ.......เพราะกลัวว่าหนูจะไม่มีอะไรดีในสายตาพี่ เมื่อเทียบกับพี่คนนั้น...."
   "เป็นแฟนกับพี่นะ"
   "ค่ะ..." น้องพรรณยิ้ม "ว่าแล้ว....กลิ่นพี่โอ๊คเวลามีความสุข หอมหวานที่สุดเลยนะคะ"
   "คาบนี้ห้องนาฏศิลป์ไม่ได้ใช้นะ เพราะฉะนั้น...." ราชณิญาผายมือเป็นการเชิญชวน
   "พี่ญาบ้า!!!!!!" น้องพรรณร้อง
   "อะไรเหรอ น้องพรรณ......"
   "พี่เค้าจะให้เรา....บ้า!บ้า!บ้า!บ้า!บ้า! ใครเค้าจะหื่นแบบพี่กับพี่ชาคริต ยี้!!!! ไม่คิดเลยว่าพี่ญาจะเป็นคนแบบนี้!!!!!!!!" น้องพรรณโวยวาย
   "พี่แค่ล้อเล่น!!!!"
   "กลิ่นหื่นมันไม่ล้อด้วยค่ะ!!!!!!"
   "น้องโอ๊คไม่อยากเหรอคะ?"
   "ถ้าอยากหนูเลิกกับพี่จริงด้วย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
   
     สามปีต่อมา
   สาวหน้าหมวยในชุดนักศึกษาวางกระเป๋าเรียนลงบนโซฟา ก่อนจะยกมือไหว้ทักมายหญิงวัยใกล้สูงอายุในห้อง
   "เป็นไงจ๊ะ หนูหลิน" หญิงวัยใกล้สูงอายุทัก "เจ้าเมธไปไหนเสียล่ะ"
   "มอไซค์ยางแตกค่ะ ป้า" หมวยหลินตอบ "เอาแวะร้านปะยางนิดนึง เดี๋ยวก็ตามเข้ามาค่ะ"
   "เออ เออ แล้วหนูหลินเรียนเป็นยังไงบ้าง ไม่ได้มานี่ตั้งสองสามอาทิตย์แล้ว"
   "ก็ดีค่ะ ยุ่งเรื่องทำรายงานนิดหน่อย"
   "ไว้เจ้าเมธกลับมา บอกมันด้วยนะ ว่าป้าต้องไปเฝ้าร้านแทนเพื่อนที่ป่วยกะทันหัน ไปแล้วนะ"
   "ค่ะ ป้า"
   หมวยหลินนั่งลงบนโซฟาหลังจากที่แม่สุเมธออกไปแล้ว หยิบการบ้านออกมานั่งเขียนได้สิบกว่านาที สุเมธก็เดินเข้ามา
   "อ้าว หลิน แม่เราล่ะ"
   "เห็นบอกว่าต้องไปเฝ้าร้านแทนเพื่อนที่ป่วยน่ะ" หมวยหลินตอบ
   สุเมธกลืนน้ำลาย
   นี่......เป็นครั้งแรกจริง ๆ ที่เขาได้อยู่กับหมวยหลินสองต่อสอง
   "ให้เราพากลับบ้านไหม" สุเมธถาม
   "อะไรกัน" หมวยหลินถามกลับ "ไม่ได้เจอกันมาเกือบเดือน กลับมาถึงก็จะไล่เราเลยเหรอ"
   หมวยหลินสอบติดคณะครุศาสตร์ในมหาวิทยาลัยระดับดีอยู่ ไม่ถึงกับระดับแนวหน้าของประเทศอย่างที่ที่พี่ชาคริตกับพี่ญาไปเรียน แต่ก็นับว่ามีชื่อเสียงไม่น้อย และหลังจากที่เธอเคี่ยวเข็ญเขาให้เรียนหนักตลอดช่วงม. 6 สุเมธก็สามารถสอบติดคณะวิทยาศาสตร์การกีฬา ในมหาวิทยาลัยระดับล่าง ๆ ได้ ซึ่งก็นับว่าดีกว่าที่เขาคาดแล้ว สุเมธคาดว่าเมื่อเรียนจบเขาอาจมีสิทธิ์ได้เป็นเทรนเนอร์ตามยิม หรือผู้ช่วยโค้ชในทีมกีฬาระดับล่าง ๆ ค่อย ๆ ไต่เต้าสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ
   แต่การที่เรียนอยู่คนละที่ก็ทำให้โอกาสที่เขาได้เจอกับหมวยหลินน้อยลงมาก ๆ
   ทั้งคู่ยังติดต่อกันเสมอ ๆ ทางแชทและโทรศัพท์ แต่มีโอกาสได้เจอกันต่อหน้าแค่ช่วงเสาร์ อาทิตย์ ที่เขามักจะขี่มอเตอร์ไซค์ไปรับเธอและพามาบ้าน มากินข้าวกับแม่ของเขา (และพ่อ เวลาที่พ่อว่าง ซึ่งไม่บ่อยเท่าไหร่) หรือไม่ก็ที่บ้านของเธอกับพ่อแม่ของเธอ เขามีความรู้สึกว่าหมวยหลินยังไม่สามารถก้าวข้ามเหตุการณ์เมื่อตอน ม.5 ได้ และไม่กล้าพาเธอไปไหนที่อาจตีความได้ว่าไม่เหมาะสม ยิ่งในช่วงปีแห่งความวิปลาสที่ทั่นชัยกลับมาผงาดยิ่งใหญ่อีกครั้งและอาชญากรรมทางเพศพุ่งทะลุเพดานไปทุกหนแห่ง (อ่านเพิ่มเติมได้ในเรื่องมนตรา สงคราม ความรัก) เขายิ่งไม่กล้าพาหมวยหลินไปไหนนอกจากบ้านกับมหาวิทยาลัย
   ปีแห่งความวิปลาสอาจจะผ่านไปแล้ว แต่ความสัมพันธ์ของเขากับหมวยหลินก็ยังอยู่ที่เดิม ไม่ต่างจากที่ตอนเริ่มคบกันเป็นแฟนตอนม.5
   "ก็....เรากลัวหมวยหลินจะไม่สบายใจ"
   "อยู่กับเมธ เราสบายใจอยู่แล้ว" หมวยหลินบอก และขีดฆ่าข้อความบางอย่างในการบ้าน
   สุเมธยิ้ม "ขอบคุณนะ หมวยหลิน"
   "เราสิ ต้องขอบคุณเมธ" หมวยหลินยิ้ม "ที่เมธคอยอยู่ข้างเราตลอดเลย"
   "ไม่มีที่อื่นที่เราอยากอยู่แล้ว" สุเมธบอก
   "มา มานั่งข้างเราเถอะ"
   ทันทีที่สุเมธทรุดตัวลงนั่ง หมวยหลินก็หอมแก้มเขาเบา ๆ หนุ่มน้อยหน้าแดง
   "เอ้า....เสร็จพอดี" หมวยหลินบอกและพับสมุดยัดลงกระเป๋า
   สุเมธลูบแก้มตัวเองเบา ๆ
   เขาห่างหายจากสัมผัสของหญิงมาตั้งแต่งานเลี้ยงปาร์ตี้ของพี่ชาในวันอันแสนเลวร้ายนั้น
   แค่คิดถึงคืนนั้น......คืนที่หมวยหลินต้องเสียความบริสุทธิ์ เขาก็อดสาปแช่งตัวเองไม่ได้
   ทั้ง ๆ ที่เขาอยู่ตรงนั้น ตรงที่อาจจะช่วยเธอได้แท้ ๆ
   แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็ยังรักเธอ
   และเขาก็ไม่ใช่คนอย่างพี่ชาคริต ที่เน้นเล่นแต่สาวซิงเท่านั้นด้วย
   "หลิน...."
   "อะไร เมธ เราหอมแก้มแฟนเราไม่ได้หรือไง"
   "ได้สิได้ แต่........."
   "เอ.....แล้วนอกจากหอมแก้ม เวลาแฟนเค้าอยู่กันสองต่อสอง เค้าทำอะไรกันอีกน๊า" หมวยหลินทำหน้าครุ่นคิด
   ซั่ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!
   "ก็....จับมือ.....กอดกัน...มั้ง...."
   หมวยหลินทำแก้มป่อง หน้างอน
   "เราเป็นแฟนที่แย่จนาดนั้นเลยเหรอ"
   "ไม่ใช่นะ!!" สุเมธแย้ง "หลินเป็นแฟนที่ดีมาก"
   "แล้ว....ทำไมเมธไม่เคยทำกับเราแบบที่แฟนเค้าทำกันเลย...."
   "ก็...."
   "เพราะเราเคยถูกข่มขืนใช่ไหม"
   สุเมธจ้องตาแฟนสาว "ใช่"
   "เรา.........เลยไม่สะอาด.....ไม่คู่ควรกับเมธ"
   "ไม่ใช่อย่างนั้นนะ!" สุเมธร้อง "ตัวเราเองก็ใช่ว่าจะดี...."
   "งั้น....เมธคิดว่าเราเป็นแค่ของแตก ๆ หัก ๆ ที่ต้องทะนุถนอมอยู่ตลอดเวลา ไม่ใช่คนธรรมดาที่มีความคิดจิตใจเหรอ"
   สุเมธสำลัก
   "เรา........ขอโทษ"
   หมวยหลินกอดสุเมธแล้วซบไหล่
   "เราซาบซึ้งที่สุเมธทำเพื่อเรานะ จริง ๆ" เธอกระซิบ "แต่ ถึงเวลามองเราเป็นคนธรรมดา ทำกับเราเหมือนเป็นแฟนธรรมดาได้แล้วนะ"
   "อือ.....เราเข้าใจแล้ว ขอโทษกับที่ผ่านมา และ........ต่อจากนี้เราจะเป็นแฟนที่ดีขึ้นของหลินนะ" หนุ่มน้อยเชยคางแฟนสาวขึ้นมาจูบ
   แล้วเสื้อนักศึกษาตัวขาวก็หล่นลงพื้น
   หมวยหลินนั่งคุกเข่าบนโซฟา ยกทรงยังปิดบังเต้าสวยของเธออยู่ แต่สายเสื้อในลงไปกองที่ข้อศอกแล้วทั้งสองข้าง เพียงเธอขยับแขนนิดเดียวคงจะเลื่อนลงอีกแน่
   สองใบหน้าจูบกันเร่าร้อน ร่างกำยำของสุเมธค่อย ๆ ดันร่างแน่งน้อยของหมวยหลินให้เอนตัวลงบนโซฟานุ่ม
   มือสั่นเทาเลื่อนขึ้นกอบกุมสองเต้าที่ยังห่อหุ้มอยู่ในยกทรงสีเนื้อ
   ทำไมหัวใจเขาเต้นแรงขนาดนี้เนี่ย อย่างกับว่าเป็นไก่อ่อนก็ไม่ปาน ทั้ง ๆ ที่เขาก็ผ่านผู้หญิงมาไม่น้อยแล้วนะ
   หรือ.....
   นี่เป็นครั้งแรก ที่เขากำลังจะมีอะไรกับคนที่เขารักจริง ๆ
   แต่เมื่อยกทรงหลุดจากร่างหมวยหลิน อีกคำพูดหนึ่งที่ล่องลอยอยู่ในหัวเขามานานก็ทิ่มแทงกลับมาอีกครั้ง
   "เมธไม่เคยเอาถูกใจพี่อยู่แล้ว...."
   "เมธไม่เคยทำให้พี่มีความสุขได้เลย"
   "เมธมันไก่อ่อน โอชายังให้ความสุขพี่ได้มากกว่าเลย"
   สองประโยคหลังเขาอาจจะคิดไปเอง แต่ประโยคแรกพี่เกรซพูดออกมาแน่นอน
   หรือ....ส่วนหนึ่งที่เขาไม่กล้ารุกหมวยหลินตลอดสามปีที่ผ่านมาคือเขากลัวว่าจะสนองได้ไม่ถึงใจเธอ..........เขากลัวทำร้ายเธอ แต่ก็กลัวความไก่อ่อนของตัวเอง
   ริมฝีปากอ่อนโยนของหมวยหลินที่ประกบลงบนปากเขาอีกครั้งทำให้สุเมธลืมความกลัวไปได้ครู่หนึ่ง หนุ่มน้อยหลับตา ปล่อยตัวไปตามท่วงทำนองแห่งรักที่อ่อนหวานที่สาวหมวยนำเสนอ
   "เมธ....คือ....." พอแยกกันได้ หมวยหลินตั้งท่าจะยกมือขึ้นปิดทรวงอกอิ่มแต่ก็เปลี่ยนใจ เอามือเท้าโซฟาด้านหลังพลางก็เอนกายลงนิดหนึ่งโชว์ร่างที่เปลือยท่อนบน "เราสวยไหม"
   "สวยสิ!!! สวยที่สุด!!!!" สุเมธรีบพูด นี่เป็นภาพที่เขาอยากเห็นมาตั้งแต่ชักว่าวเป็นแล้ว
   "สวยกว่า......." หมวยหลินหลับตา "สวยกว่าพี่เกรซเหรอ"
   สเมธสะอึก
   ใช่สินะ เธอเคยเห็นเขามีอะไรกับพี่เกรซในงานอัปยศวันนั้น "สวยกว่าสิ หมวยหลินสวยที่สุดแล้ว"
   สาวหมวยยิ้มเศร้า ๆ "นี่ถ้าเราฉลาดกว่านี้....."
   "ไม่ว่าหมวยหลินโง่แค่ไหน ทำผิดอะไร เราก็รักเสมอ" สุเมธปิดปากหมวยหลินด้วยจูบเบา ๆ "เราสิ ที่ควรเก็บตัวไว้ให้หมวยหลิน เรามันเลวเอง ที่เคยมั่วทั้ง ๆ ที่ก็มีหมวยหลินอยู่ในใจมาตลอด....."
   "นำเราหน่อยนะ" หมวยหลินกระซิบ "เรา.........ไม่เคยทำแบบนี้กับใคร.....แบบเต็มใจ ไม่มีฤทธิ์ยา"
   "ดะ....ได้สิ ได้......." สุเมธหน้าซีด คำพูดสบประมาทของพี่เกรซวนกลับมาหลอกหลอนอีกครั้ง จะทำยังไงให้เธอประทับใจมากกว่าที่พี่เกรซประทับใจเขานะ งั้น "เราขอดูดนมนะ"
   "ก็ดูดสิ นมชี้หน้าเมธอยู่เนี่ย" จ๊วบบบบบบบ "อือ"
   จ๊วบบบบบบบบบบ จ๊วบบบ จ๊วบบบ
   "อาห์" สาวหมวยครางแผ่ว ๆ เธอพอใจใช่ไหม
   เขาพยายามเอาลิ้นวนรอบหัวนมสีสดสวย ขณะที่มือข้างหนึ่งก็บี้เล่นที่หัวนมอีกข้าง อีกมือนั้นลูบไล้รอบแผ่นหลังสวยเนียนใส
   "อาห์"
   "เสียวไหม"
   สาวหมวยไม่ตอบ แต่เอามือบางกดหัวแฟนหนุ่มให้กลับเข้าหาเต้านมอิ่มอวบอีกครั้ง
   จ๊วบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
   "ฮิฮิ นี่ อาห์...จะให้เราซ้อมให้นมลูกใช่ไหม"
   จ๊วบบบบบบบ
   "อืออออ....ต่อเลยไหม เราเริ่มมีอารมณ์แล้ว"
   สุเมธไม่ตอบ แต่ดันตัวหมวยหลินลงไปคุกเข่าเอาสองมือดันพื้น ขณะที่ตัวเขาเองรูดซิบควักท่อนเนื้อออกมา
   กระโปรงดำตัวสั้นถูกถลกขึ้นไปกองที่เอว กางเกงในลงมาอยู่ที่ขาอ่อน ขณะที่ท่อนเนื้อเข้าจดจ่อที่ร่องสวาท
   "นั่นแหละ เมธ เสียบเข้ามาเลย" หมวยหลินสั่ง
   ปลายหัวปลาดุกเข้าดุนดันที่ปลายถ้ำที่ชุ่มฉ่ำ เขี่ยปาดไปมารอบ ๆ โพรงเนื้อสีสด
   "ซู๊ดดดดด เมธ ของเราแฉะหมดแล้ว ใส่เข้ามาเถอะ"

กลับมาพบกัน อาจจะช้าไปหน่อยสำหรับตอนจบนะครับ แต่ก็มาแล้ว
ก่อนจากกัน ผมขอตั้งคำถามนิดหนึี้่ง คำตอบของคำถามนี้อาจมีผลต่อผู้ร้ายในเรื่องต่อ ๆ ไปในอนาคตนะครับ
ท่านผู้อ่านชอบผู้ร้ายคนไหนในเรื่องนี้ที่สุดครับ ระหว่าง
1. ทั้นชัย หรือชัยรัตน์ อดีตเพื่อนสนิทที่สุดของชาคริต ผู้อาภัพรักในวัยเรียนและหันเข้าหาอุปกรณ์สุดป่าเถื่อนและอัจฉริยภาพส่วนบุคคลเพื่อให้ได้มาซึ่งการปลดปล่อยทางเพศ ผู้ร้ายในเรื่องวุ่นรัก นักเปิดซิง
2. ไอ้ตี๋ หนุ่มหล่อชนิดโคตรหล่อที่หื่นออกนอกหน้าจนหล่อเสียของ และไอ้เป็ด เพื่อนสุดโอตาคุสุดหื่นที่พร้อมนำไอ้ตี๋สู่ความหื่น
3. พี่โอชา รุ่นพี่หัวหน้าทีมฟุตบอลสุดโหด ผู้มากเล่ห์หลอกล่อจนสาวหมวยตกเป็นเหยื่อได้สำเร็จ
หลังจากนี้ ผมมีเรื่อง เสี้ยวหนึ่งของชีวิต อีกตอนสองตอนจะมานำเสนอนะครับ (ใบ้ให้ มีของคู่ของใครสักคนที่ได้พบรักกันในเรื่องนี้ด้วยหนึ่งตอน) รอติดตามนะครับ
หลังจากนั้น ผมคงดำดินหายไปน่าจะอีกพักใหญ่ ๆ ถ้ารอดชีวิตกลับมาได้ก็คงจะมีเรื่องใหม่มานำเสนอให้พวกท่านอีกครั้งนะครับ (ถ้าไม่รอด ก็ขออนุญาตบอกลาทุกท่านแค่นี้นะครับ)
สวัสดีครับ

  happy  ending  ซะที

Happy ending แล้ว

จบแบบHappy มีความสุขทุกๆคน

จบสวย ความเข้าใจกันดี
ขอบคุณครับ


อย่าดำดินหายไปนานมาก ขอให้ปลอดภัย และประสบความสำเร็จตามเป้านะครับ

แฮปปี้เอ็นดิ้ง

สุเมธสุดยอดมากที่สามารถนำพาความสุขสมหวังให้หมวยหลินได้

พี่ชาโดนไปขนาดนั้นจะกลับมาเป็นตัวร้ายไหวมั้ยนิ

จบกันแบบลงตัวทั้งสองคู่

จบแบบแฮปปี้ทุกฝ่ายเลย

ในที่สุดหมวยหลินก็มีความสุขจริงๆกับเขาซะทีนะ

เมธหมวยสมหวังซะที