ตอนก่อนหน้า










-------------------------------------------------------------------------------------------

เรื่องต่อไปนี้เป็นเรื่องแต่ง  บุคคลภายในเรื่องเป็นบุคคลในจินตนาการไม่ได้มีเค้าโครงจากเรื่องจริงแต่อย่างใด


บทที่4

      ห้องแถวน้อยคอยรักของผมดูสะอาดตา  ทุกอย่างเป็นระเบียบเอามากๆจนผมอึ้ง  แม้แต่ฝุ่นสักเม็ดยังไม่มีให้เห็น  ถือว่าผมมองอเล็กซ่าผิดไปจริงๆที่คิดว่าเธอไม่ใช่แม่ศรีเรือน  ผมเข้าไปสวมกอดเธอจากข้างหลังซบหน้าลงสูดกลิ่นกายหอมกรุ่นจากซอกคอขาว "เมียดูแลบ้านให้ผัวเหรอถึงได้สะอาดอย่างนี้  นี่ถ้าไม่ได้เมียห้องนี่คงรกเหมือนรูหนูอย่างเดิมแน่" "...อือ...แล้วจะตอบแทนให้คนทำด้วยอะไรล่ะ"เธอแกะมือผมออกหันมาเผชิญหน้ากันช้าๆใช้มือนุ่มๆตบก้นผมดึงเข้ามาแนบชิดกระทั่งแก่นกลางกายรู้สึกได้จากไอร้อนของกลีบสาว  นัยน์ตาสีเทาอ่อนราวกับมีมนต์สะกดชวนให้หลงใหล  ผมบีบขย้ำก้นเธอบ้าง  อ้าปากผ่อนลมหายใจยาวระบายความตื่นเต้น "ไปห้องนอนก่อนแล้วจะบอก"


 


      "ไม่ต้องหรอก"สาวฝรั่งยิ้มเจ้าเล่ห์ดึงผมเข้าห้องน้ำใกล้ๆแทน  ผลักประตูกระแทกปิดดังโครมแล้วมากอดรัดบดชิมริมฝีปากกันและกันอย่างออกรส  อเล็กซ่าแลบลิ้นออกมาร่วมเกมรัก  สอดกระหวัดกับลิ้นผมพัลวันในขณะที่มือเราสองคนต่างช่วยกันดึงทึ้งชุดของอีกฝ่ายออกอย่างเร่งร้อน  ผมปลดเข็มขัดดึงกางเกงยีนเธอลงไปกองที่เข่าเธอก็ทำแบบเดียวกันกับผมด้วยความเสมอภาค  นั่งลงคุกเข่าตรงหน้าท่อนเนื้อแข็งเด่อ้วนใหญ่ "อูยยย  น้ำเยิ้มหัวเชียวน่ากินดีจริงๆ"สาวฝรั่งจับมันกระถอกเปิดหนังหุ้มออกค่อยๆป้อนมันเข้าปากกระทั่งหายเข้าไปทั้งแท่ง  ผมหลับตาปี๋เอามือประคองรอบหลังคอเธอไว้กระเด้าควยสวนใส่ในปาก "ซี๊ดดด  ลิ้นเมียทำผัวเสียวหัวนะ  อูยยย  ดูดแรงๆอย่างนั้นเลยที่รัก  กินควยผัวให้อิ่มเลย"

      อเล็กซ่าเหลือบมองหน้าผมตอนร้องครวญคราง  ส่งสายตายั่วเย้ามาให้ก่อนจะจับเอวผมให้หยุดกระแทกและลงมือโยกหัวเอง

บ๊วบ! บ๊วบ! บ๊วบ!

      เสียงควยท่อนใหญ่ถูกอมดูดเป็นจังหวะหนักๆดังต่อเนื่องสร้างความเสียวสยิวให้อย่างถึงใจ  ผมหลาบตาครางหนักๆ  ความอดทนกำลังจะพังทลายลงด้วยลีลาดูดอันหนักหน่วงซะแล้ว "อา!!!  ไม่ไหวแล้ว  ผัวใกล้ถึงแล้วเมียจ๋า  จะถึงอยู่แล้ว!"  เสียงร้องของผมทำให้สาวฝรั่งตาน้ำข้าวหยุดจังหวะดูดลง  คายเอาท่อนควยมาเลียตรงหัวบานแดงให้ชุ่มเยิ้ม  "ใครให้เสร็จในปากเมียล่ะ  อยากได้ลูกก็ต้องเสร็จให้ถูกที่สิ" เธอลุกขึ้นหันหลังโก้งโค้งเอามืออิงกับขอบปูนของอ่างอาบน้ำ  ร่องสวรรค์แดงระเรื่อคล้อยมาอยู่ด้านหลังในตำแหน่งพอเหมาะ  ผมก้าวเข้าไปทาบสะโพกอวบผายจับท่อนควยกระตุกหงึกๆด้วยความต้องการ  ปาดป้ายเอาความเปียกเยิ้มทาตรงปากร่องเธอบ้างก่อนจะเอามือกดสะโพกเธอลงหน่อยๆและโหย่งตัวกระแทกลำควยเข้าไปทีเดียวมิดแท่ง "อ๊ายยย  ชน-ชนมดลูกเลย  อูยยย  แรงๆเลยเมียเงี่ยนควยผัวจะแย่แล้ว!!"  "น่ารักอย่างนี้ผัวจะให้น้ำควยเป็นรางวัลเอง!!"ผมครางเสียงต่ำรู้สึกราวกับสัตว์ป่ากระหายรัก  ตะบันควยเย็ดหนักหน่วงให้ร่าวอวบอิ่มหัวสั่นหัวคลอน  "อ๊า!!!  แตกเข้ามาเลยเมียอยากได้น้ำควยผัวที่สุด!! เมียอยากมีลูกกับผัวเต็มแก่แล้ว!!!" อเล็กซ่าแอ่นเอวเด้งสวนสู้ลำควย  ร่องหีอวบใหญ่กำลังขมิบตอดรัดดูดดึงให้น้ำควยเคลื่อนออกจากพวงไข่

      "ฮัลโหล!!!!  มีใครอยู่มั้ยเอ่ย!!!"เสียงหวานๆดังขัดจังหวะรักของเราลองคนเอาไว้  ผมตกใจรีบดึงท่อนควยออกมาดัง  พล๊อบ! อเล็กซ่าถึงกับต้องปิดปากไม่ให้ส่งเสียงครางด้วยความเสียว  ต่างคนต่างจัดการแต่งตัวเร่งด่วน


 


      "นี่!!น้องเหนิงมาเยี่ยมแหนะ...หรือว่าหลับอยู่บนห้องนะ"เสียงพี่แต้วนั่นเองที่มาขัดจังหวะ  แต่นี่มันยังไม่เย็นเลยนี่หว่าแล้วทำไมถึงออกมาจากโรงเรียนมาหาผมได้ล่ะเนี่ย  มิหนำซ้ำน้องคนไหนก็ไม่รู้ยังมาด้วยกันอีก  ตอนแรกที่รู้ว่าเป็นพี่แต้วผมก็เกือบพาอเล็กซ่าออกไปด้วยกันแล้วเพราะยังไงพี่แต้วก็คงไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่าผมไปไหนกับใครแต่ถ้ามีเหนิงมาด้วยล่ะก็อีกเรื่อง  ขืนอเล็กซ่าออกไปตอนนี้ไม่รู้ชะตาขีวิตผมจะออกหัวหรือก้อย

      "อยู่ในนี้ก่อนนะ  อย่าให้ใครรู้"ผมกระซิบสั่งสาวฝรั่งตาน้ำข้าวก่อนตะโกนออกไปให้คนข้างนอกได้ยิน  "อยู่ในห้องน้ำพี่!!  เข้าห้องน้ำหน่อยเดียวมีคนมาหาซะงั้น"ผมแกล้งโอดครวญ  ราดน้ำลงโถส้วมถ่วงเวลาให้ลำควยมันปลาบเหี่ยวลงอีกหน่อย "มาแล้วครับ  มาแล้ว"

      ผมเปิดประตูโผล่หัวออกไปดู  พี่แต้วในชุดครูกำลังยืนอยู่กับเหนิงในชุดลำลอง  ผมแทบจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก  โชคดีแท่ๆที่ไม่พาอเล็กซ่าออกมาเพราะดูท่าทางสาวยิ้มยากจะไม่ค่อยพอใจอะไรบางอย่างมาไม่งั้นได้โดนแม่นางเหนิงแหวกอกเอาแน่ๆ  ผมมองไปที่ประตูหน้าทันทีนึกด่าตัวเองในใจที่ไม่ล็อคก่อนทำกิจกรรมเข้าจังหวะ  ยังดีที่พี่แต้วกับเหนิงไม่มาไวกว่านี้หน่อยไม่งั้นคงได้ยินเสียวร้องครวญครางอย่างมีความสุขของผมกับสาวนมโตแน่ "นี่ไม่ไปเรียนไปทำงานกันเหรอเนี่ย"

      "ก็ห่วงเราน่ะแหละพี่เลยลางานมาครึ่งวัน  พอดีมาเจอน้องเหนิงขับรถมาจอดหน้าห้องเราพอดีพี่เลยพามาด้วย  ท่าทางน้ำเหนิงเป็นห่วงเรามากนะซื้อของมาเยี่ยมเยอะเลยดูสิ"พี่แต้วแซวผมอมยิ้มมองผมด้วยสายตากรุ้มกริ่มให้สาวหน้านิ่งในขณะที่คนตัวเล็กแค่ยิ้มๆให้แต้วและไม่ได้ปริปากพูดอะไรกับผมเลยสักคำได้แต่มองผมด้วยสายตานิ่งเงียบราวกับจับพิรุธอะไรบางอย่างได้ "ท่าทางจะมีเรื่องให้คุยกันงั้นเดี๋ยวพี่เอาของไปจัดใส่จานให้นะ"พี่แต้วคงรับรู้ถึงรังสีอัมหิตบางอย่างได้เลยหาทางชิ่งก่อน

      "ไม่เป็นไรค่ะพี่  หนูไปช่วยจัดดีกว่า"

      "เอาน่ะๆคุยกันไปเถอะ  แฟนกันไม่ใช่เหรอคงคิดถึงกันแย่"สุดท้ายพี่แต้วก็หาทางปลีกตัวออกไปจนได้  ผมพาเหนิงมานั่งตรงมุมห้องที่จัดไว้เป็นมุมโต๊ะญี่ปุ่นสำหรับให้แขกนั่งรอ  พอนั่งลงได้สาวหน้านิ่งก็เอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาทันที

      "พี่แต้วนี่ใจดีจังเนอะ  มาช่วยดูแลขนาดนี้ท่าทางจะเป็นห่วงพี่มากแน่ๆ"

      "...เอ่อ...นี่โกรธอะไรพี่รึเปล่าเนี่ย"ผมถามพยายามหาสาเหตุที่ทำให้เหนิงทำท่าทางน่ากลัวได้ขนาดนี้ถึงแม้ว่าอันที่จริงไม่ต้องทำผมก็กลัวหัวหดแล้วล่ะ

      "เปล่า  แค่ห่วงเลยมาเยี่ยมแล้วเจอไอ้นี่ตกอยู่"เหนิงหยิบกระดาษที่ถูกพับไว้ทบสองทบออกมาวาง  ผมมองงงๆว่ามันคืออะไรทำไมมันถึงทำให้ร่างยักษ์ของเหนิงออกมา  พอคลี่ออกดูถึงกับอึ้ง

...089xxxxxxx หมอไนท์เองนะ  แล้วโทรมาด้วย...

      ข้อความข้างในสั้นๆแต่ได้ใจความ  ผมแว๊บขึ้นมาทันทีถึงไอ้เศษกระดาษที่หมอไน?ยัดใส่มือก่อนออกจากโรงพยาบาล  ไอ้ตอนนั้นมันเกิดเรื่องยุ่งๆขึ้นซะก่อนผมเลยยัดใส่กระเป๋าหลังของกางเกงยีนที่ใส่  ท่าทางมันจะตกตอนโดนแม่สาวฝรั่งตบก้นดึงเข้าหาแน่ๆ

      "เสน่ห์แรงดีเนอะ  ขนาดหมอยังไม่เว้นเลย"เหนิงถลึงตาใส่  ขอบตามีน้ำน้อยๆเอ่อรื่นขึ้นมาให้เห็น  ผมเห็นท่าจะแย่เลยพยายามใช้วิธีเลี่ยงการปะทะก่อน "เฮ่ย!  อันนี้พี่ไม่รู้จริงๆนะ  หมอไนท์ยัดให้พี่เอง  พี่ก็ยังไม่ได้เปิดดูเลยว่าหมอให้อะไรมา" ทุกคำพูดของผมล้วนจริงทั้งหมดแค่เพียงบอกไม่หมดว่าไปทำอีท่าไหนหมอไนท์ถึงหลงเสน่ห์เท่านั้นแต่เหมือนโทษประหารของผมยังไม่จบง่ายๆ "เหนิงไม่ได้โง่นะเว่ย  ขนาดให้เบอร์ติดต่อกันขนาดนี้แปลว่ามันต้องมีอะไรมาก่อนแล้ว...อย่าลืมนะว่าพี่ได้เหนิงไปเป็นเมียแล้วน่ะ"เหนิงทิ้งท้ายประโยคทำเอาผมสะอึกมองใบหน้าสวยน้ำตาคลอแล้วอดสงสารไม่ได้  ต่อมแพ้น้ำตามันทำงานไปเองอัตโนมัติ  ผมไม่พูดอะไรสักคำได้แต่นิ่งเงียบเป็นใบ้อยู่อย่างนั้น  ใจมันก็อยากโกหกให้เหนิงสบายใจแต่มันรู้ว่าแถไม่ได้  จะแถต่อไปมันคงหน้าด้านเกินคนผมเลยยอมรับด้วยการเงียบนี่แหละ

      "สัญญาได้มั้ยว่าจะไม่ยุ่งกับหมอคนนี้อีก  หรือแม้แต่กับผู้หญิงอื่นก็ตาม"เหนิงขอคำสัญญาแบบนี้เล่นเอาผมใบ้รับประทานอีกรอบ...ชีวิตกูขึ้นอยู่กับการฟันหญิงเลยนะ  นี่ถ้ารับปากไปมิเท่ากับขุดหลุมฝังตัวเองเลยเหรอโอย  ตายๆๆ...ผมเห็นอนาคตรำไร  จะไม่รับปากมันก็ไม่ได้  รับปากก็ไม่ได้อีก  ตอนนี้มันกลืนไม่เข้าคายไม่ออกไปหมด "หรือว่าเหนิงยังไม่ถึงใจพอ..."  เหนิงโน้มตัวมาจูบผมด้วยเรียวปากบางเฉียบ  ส่งลิ้นนุ่มๆเข้ามาตวัดเกี่ยวในช่องปากผมอย่างเร่าร้อน "เหนิงรักพี่นะ  จะให้เหนิงทำอะไรเป็นยังไงเหนิงจะทำให้  แค่อย่าทำอย่างนี้...อย่าทิ้งเหนิงไปหาคนอื่น"

      "พีสัญญาพี่จะไม่ทิ้งเหนิง  ไม่มีวันทิ้งด้วย"ผมกอดสาวห้าวดึงร่างน้อยๆพามานั่งบนตัก  ไม่คิดว่าเหนิงจะรักผมได้ขนาดนี้ทั้งที่ผมออกจะเลวหมกมุ่มจนลืมเธอไปแท้ๆ

      "อ้าว  เคลียกันได้แล้วเหรอถึงไปนั่งตักกันอย่างนั้น"พี่แต้วถามออกมาจากห้องครัวอย่างกับว่าแอบดูอยู่ตลอดยังไงอย่างนั้น

      "ทะเลาะอะไรกันพี่เรารักกันจะตาย"ผมหอมแก้มเหนิงโชว์ทำเอาโดนหยิกเข้าสีข้างซะเต็มแรง  "โอ๊ยๆๆ  ยอมแล้วๆๆ"

      "ไอหื่น  เดี๋ยวเถอะ!"

      "โอ๊ย!  เห็นแล้วอิจฉา  เมื่อไหร่แฟนพี่จะกลับมาหอมแบบนี้บ้างเนี่ย"พี่แต้วพูดเปรยๆเดินถือจานใส่ผลไม้ออกมาวางบนโต๊ะแล้วแอบส่งสายตาอันเร่าร้อนมาให้ผมเพียงชั่วครู่ "สงสัยพี่คงไม่ต้องดูเราแล้วมั้ง  มีน้องเหนิงอยู่ด้วยทั้งคนพี่น่าจะกลับห้องตัวเองซะแต่แรกดีกว่า" พี่แต้วพูดทำเสียงเล็กเสียงน้อย  ผมก็รู้สึกดีอยู่หรอกที่ได้คืนดีกับเหนิงแต่ในหัวตอนนี้ห่วงว่าถ้าอยู่ต่ออีกนานอเล็กซ่าในห้องน้ำคงได้เฉาตายแน่

      "พี่แต้วผมหิวข้าวจังเลย  พี่ช่วยทำให้ผมกินสักจานได้มั้ยครับ" ผมอ้อนส่งสายตาปิ๊งๆไปให้หวังให้ได้อยู่กันสองคนกับพี่แต้วไม่ว่าจะวิธีอะไรก็ได้ไม่งั้นจากที่ผมดีกับเหนิงได้ไปเมื่อกี้จะกลับมาเลวร้ายหนักกว่าเดิมอีก 

      "ได้สิ  ออกมาจากโรงพยาบาลไม่ได้กินข้าวมาก่อนเหรอ"พี่แต้วลุกไปเข้าครัวอย่างว่าง่าย  คราวนี้ถึงตาผมแล้วว่าจะทำยังไงให้ได้ไปอยู่กับพี่แต้วในครัวโดยไม่ให้เหนิงสงสัย

      "เออ  จะว่าไปพี่อเล็กซ์ไปไหนเหรอ  เหนิงนึกว่ากลับมากับพี่ซะอีก"

      นั่นไง  ยังไม่ทันขาดคำเหนิงก็สงสัยขึ้นมาซะงั้น "ไปหาเพื่อนน่ะ  เมื่อวานก็ไปสงสัยเพื่อนจะเยอะ"ผมแหลไปก่อนรีบคิดกู้สถานการณ์นี้เร็วจี๋  ถ้ามีอะไรเป็นชนวนสงครามแม้แต่นิดเดียวท่าทางเหนิงบึ้มแน่ "ว่าแต่เหนิงเถอะไม่ไปเรียนรึไงวันนี้"

      "ก็ไปมาแล้ว  ไปหาพี่ที่โรงพยาบาลก่อนตั้งแต่เช้าละ  มัวหลับอุตุเลยขี้เกียจปลุก  เห็นว่าวันนี้ออกได้แล้วเลยจ่ายค่ารักษาให้แล้วไปเรียน...หมอไนท์ไม่ได้บอกรึไง"เหนิงเน้นเสียงที่ประโยคสุดท้ายเหมือนยังอาฆาตไม่เลิก  แค่เห็นแววตานี้ผมก็เสียวสันหลังละ  สาธุเจ้าที่เจ้าทางช่วยลูกช้างด้วยเถอะวันนี้ลูกยังไม่อยากตายคาห้องแถวตัวเองยังไงอย่าให้เหนิงเจออเล็กซ์ในห้องน้ำเลย!!

      "บอกๆ  แล้วทำไมมาเยี่ยมชุดนี้ล่ะ"ผมถามต่อ  คิดหัวแทบแตกยังไงก็นึกวิธีเนียนๆไปคุยกับพี่แต้วในครัวไม่ได้...เออว่ะ!! งั้นก็ส่งเหนิงเข้าครัวอีกคนก็จบแล้วนี่หว่า!...

      "พอรู้ว่าพี่มานี่แล้วเลยมาหา  แล้วไหนๆก็จะโดดเรียนแล้วเลยเปลี่ยนชุดกับชุดที่อยู่ในรถแค่นั้นเอง"ผมปล่อยให้เหนิงตอบก่อนหยอดลูกอ้อนอีกนิดหวังให้ตายใจ

      "ไปช่วยพี่แต้วทำกับข้าวหน่อยสิ  ผัวอยากกินฝีมือเมียมากกว่า"ผมหอมแก้มอาหมวยตาตี่ฟอดใหญ่  เหนิงเหลียวมองผมยิ้มเขินๆผมเลยกอดเอวคอดสวยซบหน้าลงกับไหล่เธอ "นะๆๆๆ"

      "เออๆ  เหนิงไปช่วยพี่แต้วทำก็ได้  วันนี้ขี้อ้อนจังนะ  อย่านึกละว่าจะพ้นโทษเรื่องเบอร์หมอไนท์น่ะ  วันนี้จะจับงูรีดพิษเอาให้ตั้วไปชี้หน้าผู้หญิงคนไหนไม่ไหวอีกเลย"เหนิงขู่อย่างน่ารักน่าชัง  แก้มสองข้างแดงซ่านจากลูกอ้อนของผมยิ่งดูน่ารักเข้าไปอีก  เธอลุกจากตักเข้าครัวตามพี่แต้วไปทันที
 


      จากชื่อ จ๊ะจ๋า  ประพิมพรรณ  เดชเดชาอุดม  กับตัวอักษร ก.ไก่ ที่ผมมี  ผมจัดการสลับตัวอักษรบนหัวอาจารย์  เอา ช.ช้าง ที่นามสกุลมาผสมกับ สระอิและ ม.ม้าตรงชื่อเป็น "ชิม"  จากนั้นใช้ ก.ไก่ ที่มี ผสมเข้าไปกับ อ.อ่างและ ด.เด็กตรงส่วนนามสกุล เป็นคำว่า  "กอด"  ยังไม่พอผมลองแยกตัว ก.ไก่ มาอีกตัว ผสมกับ สระ อา ที่ชื่อ และตัว ม.ม้าที่เหลือตรงส่วนของนามสกุล เป็นคำว่า  "กาม"  นอกนั้นก็ยังเหลืออักษรอีกไม่มากที่ผมจะใช้ได้เลยปล่อยมันไปก่อนจะคิดหาวิธีเรียงประโยคให้เวทมนต์ขอคำเหล่านี้เปล่งพลังออกมา

      "รอหน่อยนะ  ขออาจารย์เปิดคอมก่อน  นั่งก่อนก็ได้นะนักศึกษา"อาจารย์จ๋าเชิญผมยิ้มๆโดยหารู้ไม่เลยว่าศิษย์คนนี้คิดล้างหม้อครูอยู่

      ผมวางกองเอกสารที่ถือลงบนโต๊ะนั่งลงคิดหาวิธีเรียงประโยคไปเรื่อยๆ  ยังดีที่ชื่อของผมยังไม่มีออกมาให้อาจารย์เห็นง่ายๆ...เอ๊ะ!! จะว่าดีหรือโชคร้ายวะเนี่ย...ผมสะกิดใจกับความคิดตัวเองแล้วคิดย้อนไปว่าถ้าผมไม่มีตัวตนอย่างนั้นข้อมูลของผมก็ควรจะหายไปด้วยน่ะสิ  แล้วอย่างนี้ผมจะมีสิทธิ์ได้สอบได้เลื่อนชั้นปีอย่างคนอื่นด้วยเหรอ

      "...ไม่มีเลยจริงๆ  มาดูสิ  นี่ตรงที่อาจารย์เจอ  มันมีช่องว่างไม่มีชื่อแต่มีคะแนนกรอกอยู่ด้วย"เสียงอาจารย์จ๋าเรียกทำให้ผมหลุดจากห้วงความคิดของตัวเองแล้วลุกไปดู  ...จริงอย่างที่อาจารย์ว่า  ตรงที่เว้นว่างในตารางรายชื่อมาเกิดเว้นว่างในตารางเอ็กเซลเก็บคะแนนในคอมอาจารย์ด้วย  มิหนำซ้ำพออาจารย์เข้าไปค้นข้อมูลในฐานข้อมูลของมหาลัยมันกลับไม่มีข้อมูลผมอยู่ในนั้นเลยมีแต่ช่องว่างที่ควรจะเป็นประวัติกับข้อมูลของผมเว้นเอาไว้อยู่ "...อย่างนี้มันแปลกๆนะ  อาจารย์ว่าคงต้องแจ้งมหาลัยหน่อยแล้วว่าระบบผิดพลาด"

      "เดี๋ยวครับอาจารย์  ไม่ต้องก็ได้ครับ"ผมรีบห้าม  รู้เลยว่าแจ้งไปจะทำให้เรื่องใหญ่โตเปล่าๆและรังแต่จะทำให้ผมเดือดร้อนมากขึ้นอีกเพราะยังไงก็คงกู้ข้อมูลของคนไร้ตัวตนอย่างผมขึ้นมาไม่ได้  ดีไม่ดีผมอาจเดือดร้อนถูกให้พ้นจากสภาพนักศึกษาหรืออาจให้เป็นบุคคลไร้ตัวตนในประเทศ  กลายเป็นต่างด้าวไปเลยก็ได้

      "แต่ว่านี่มันระบบขัดข้องชัดๆเลยนะ  ถ้าไม่รีบแก้เธอจะเข้าสอบได้เหรอ"

      "ได้ครับ  เดี๋ยวผมจัดการแก้เองให้ทันก่อนสอบมิดเทอมแต่ขออาจารย์อย่างเดียวว่าช่วยเช็คชื่อเวลาที่ผมเข้าห้องตรงช่องว่างนั่นทุกคาบก็พอครับ"

      "เธอจะเอาอย่างนั้นเหรอ...ก็ได้  งั้นอาจารย์จะช่วย"

      "เอ่อ...ผมมีเรื่องอยากให้อาจารย์ช่วยอีกอย่างน่ะครับ"ผมยิ้ม  เป็นรอยยิ้มที่ขนาดผมยังแอบคิดเลยว่ามันเหมือนใบมีดคมกริบอาบน้ำผึ้งชัดๆ  สายตาผมเหลือบมองไปบนโต๊ะทำงานอาจารย์แล้วรู้สึกสะใจนิดหน่อยที่จะได้ทำอะไรแบบนี้เพราะบนโต๊ะมีรูปอาจารย์จ๋ากำลังยืนกอดกับแฟนอยู่ "ช่วยฟังดีๆนะครับ อาจารย์อยาก "กอด" ผมแบบคนรัก  อยาก "ชิม" ทุกอย่างในตัวผมและหื่น "กาม" ทุกครั้งที่เราอยู่ด้วยกันสองต่อสอง...ใช่มั้ยครับ"

      "พูดอะไรของเธอน่ะ"อาจารย์จ๋ามองผมงงๆ แต่ในตอนนี้ไม่ทันเอาซะแล้วเพราะคำที่ผมเรียงไว้บนหัวอาจารย์เริ่มหลอมละลายตัวเองแทรกซึมลงไปทั่วร่างอวบอิ่มอรชร  อาจารย์จ๋าตัวสั่นเล็กน้อยมองตาผมนิ่ง "พูดอย่างนี้เธอไม่ให้ความเคารพอาจารย์เลยนะ  ออกไปเลย"

      ผมงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่เหมือนกันแต่ใครจะยอมไปล่ะพูดไปซะขนาดนั้น  ขืนไม่ทำอะไรต่อมีหวังเรื่องได้จบBad End แน่ๆ "ตอบผมมาสิ  ผมรู้นะว่ามันอยู่ในส่วนลึกของอาจารย์"ผมรุกต่อ  ก้มตัวลงกอดคนบนเก้าอี้แน่น  ยังไงก็ต้องทำอะไรสักอย่างให้เป็นชิ้นเป็นอันสักหน่อยล่ะ

      "นี่เธอ  ปล่อยนะ"อาจารย์จ๋าดิ้นรนในอ้อมแขนผมหวังให้ปล่อยผมเลยฉวยโอกาสเผลอหอมเข้าดังฟอดทำเอาอาจารย์คนสวยถึงกับนิ่งหันมองผมด้วยพวงแก้มแดงซ่าน  เราสบสายตากันอย่างจังในทันที "...เธอไม่สมควรทำแบบนี้นะ"เสียงพูดดังอ่อยๆผิดกับที่เกรี้ยวกราดในตอนแรกทำให้ผมใจกล้ามากพอที่จะทำอะไรต่อ  ผมโน้มตัวเข้าไปจูบเบาๆบนริมฝีปากนุ่มก่อนจะถอนออกมายิ้มบางๆให้

      "ผมชอบอาจารย์นะครับ  ก่อนหน้านี้ผมไม่กล้าบอกแต่ผมว่าอาจารย์เป็นคนน่ารักมากเลยนะครับ"ผมหยอดคำหวานข้างหูให้เธอสั่นสะท้านในอ้อมกอด  อาจารย์สาวเม้มปากบางมองผมเหมือนต้องการจะสื่ออะไรสักอย่างก่อนจะตัดสินใจเอ่ยปากออกมา "อาจารย์มีแฟนแล้วนะ  อย่าทำแบบนี้เลย"

      "ขอแค่จูบครั้งเดียว  ถ้าอาจารย์ไม่พอใจจะให้หยุดผมก็ยินดีครับ...ไม่อยากลอง "ชิม" อะไรจากปากผมดูจริงๆเหรอครับ"ผมถามย้ำ  อาจารย์จ๋ามีท่าทางลังเลเล็กน้อยก่อนจะเผยอปากออกช้าๆ  ขยับตัวเอนหลังกับเก้าอี้ค่อยๆเหนี่ยวหลังคอผมให้โน้มลงมาหาทีละนิด

ก๊อก!ๆๆ


 


      เสียงเคาะประตูทำให้เราผละออกจากกันในทันทีทันใด  อาจารย์จ๋าเม้มปากขยับตัวนั่งตามปกติอีกครั้งส่วนผม  ถึงจะอยากชิมความหอมหวานจากริมฝีปากอวบอิ่มของอาจารย์คนนี้มากแค่ไหนก็ต้องอดใจเอาไว้ก่อนพร้อมกับเดินมาอยู่อีกด้านของโต๊ะ...ไว้ผมมีโอกาสดีๆอีกเมื่อไหร่ผมจะใช้มันให้คุ้มเลยทีเดียว..."แค่อาจารย์ช่วยผมอย่างที่ผมต้องการแค่นี้ผมก็ซึ้งใจแล้วครับ"ผมพูดยิ้มๆพอดีกับที่นักศึกษาอีกคนบิดลูกบิดเข้ามาในห้องเพื่อจะคุยธุระ

      "..."ไม่มีคำพูดจากอาจารย์คนสวยมีแต่ใบหน้าที่แดงเรื่อถึงใบหูที่บ่งบอกแทนคำพูดได้ดีว่าเธอเขินมากแค่ไหน

      ผมออกมาจากห้องพักอาจารย์แล้วรู้สึกเสียดายนิดๆเพราะคิดว่าถ้าทำอะไรเสียวๆแบบนี้แล้วไอ้ตัวน้อยในกางเกงผงาดตื่นขึ้นมาได้ผมคงจัดการเย็ดครูสาวคาห้องพักอาจารย์เป็นแน่แต่นั่นก็เป็นได้แค่ฝันไปแล้ว  ในตอนนี้ผมมีอะไรให้คิดมากกว่านั้น...เรื่องตัวตนของผม  คราวนี้ผมมืดแปดด้านจริงๆไม่รู้เลยว่าจะต้องทำยังไงต่อไปถึงจะได้ตัวตนคืนมา  จะถามไอ้แกงเกอร์ในตัวมันก็ดันจำศีลซะเฉยไม่ยอมตื่นมาคุยกันบ้าง  แล้วนี่ถ้าไม่ได้ตัวตนมาก่อนสอบ  ต่อให้เข้าสอบทุกอย่างก็คงสูญเปล่า  ยังดีที่เพิ่งเปิดเทอมได้อาทิตย์กว่าๆเลยยังพอมีเวลาคิดบ้างว่าจะทำไงต่อ  ถ้าถูกชิงตัวตนไปตอนใกล้สอบกว่านี้ล่ะก็อนาคตผมคงจบแน่  แต่เอ...ในเมื่อไม่มีตัวตนอย่างนี้คาบต่อไปผมต้องเข้าเรียนรึเปล่าเนี่ย...ผมนึกในใจด้วยความขี้เกียจแต่เอาวะ  ถ้าไม่เข้าเรียนถึงได้ตัวตนกลับมาก็สอบไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ
 
..............................

      ในเวลาเย็น  ผมมานั่งแผ่ปล่อยตัวปล่อยใจอยู่บนโต๊ะตัวโปรดในห้องอัดรูป  ตัวที่ผมได้มีความทรงจำดีๆกับเหนิงครั้งแรก  จริงๆมันเป็นเหมือนห้องส่วนตัวของผมไปแล้วเพราะห้องนี้มันมีไว้ใช้กับกล้องรุ่นเก่าแต่ห้องๆในชมรมต่างก็มีกล้องรุ่นใหม่กันหมดทุกคนผมเลยยึดห้องนี้มาเป็นที่หย่อนใจเล็กๆเวลาที่มีปัญหาอะไรเครียดๆ  จะไม่ให้เครียดก็คงไม่ไหวเพราะวันนี้ทั้งวันผมเหมือนคนไร้ตัวตน  ไม่มีใครสนใจผมเท่าไหร่แม้แต่อาจารย์ก็ยังมองข้ามผมไปเมื่อผมยกมือจะถาม  เมื่อก่อนเคยคิดนะว่าอยู่คนเดียวได้แต่ตอนนี้พอเกิดเรื่องแบบนี้เข้าถึงได้รู้ว่าความเหงาจริงๆมันคืออะไร  พอคิดแล้วก็รู้สึกคิดถึงเหนิงขึ้นมาแปลกๆ  อยากจะเจอหน้าอยากอยู่ด้วยให้ใจที่ท้อแท้ได้มีที่พักพิงซะงั้นทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยคิดสนใจแม่สาวห้าวคนนี้เลยสักนิด...จะว่าไปวันนี้ยังไม่ได้เจอกันเลยนี่หว่า  เบอร์โทรก็ยังไม่ได้ขอเลยด้วยสิเนี่ย

แอ๊ดดดด

      เสียงประตูห้องเปิดออกพร้อมกับแสงสีส้มของยามเย็นลอดเข้ามาในห้อง  ผมตกใจอยู่นิดหน่อยที่มีคนเข้ามาและคนๆนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน  น้องแพรวาเพื่อนในกลุ่มของน้องมายด์นั่นเอง

      "อุ๊ย! พี่นี่เอง"

      "เข้ามาในนี้มีอะไรเหรอเรา"ผมถามด้วยความแปลกใจเพราะไม่คิดว่าจะมีใครเข้ามาในนี้นอกจากผมแค่คนเดียวเท่านั้น

      แพรวายิ้มให้ผมนิดๆก่อนจะถือวิสาสะเข้ามานั่งข้างๆผม "ก็เข้ามาหาพี่นั่นแหละ  พอดีเห็นเข้ามาในชมรมเลยลองหาๆดู  ว่าแต่มาทำอะไรในห้องนี้เนี่ย  หรือว่าเครียดที่ข้อมูลของพี่ในระบบมหาลัยหายล่ะ"น้องแพรวาถามเล่นเอาผมนั่งอึ้งมองหน้าสาวน้อยหน้าหวานคนนี้ด้วยความแปลกใจไม่คิดเลยว่าข่าวผมจะถึงหูแม่สาวคนนี้ไวได้ขนาดนี้ทั้งที่ผมไม่ได้บอกใครเลยแท้ๆ

      "ไปรู้มาจากไหนว่าข้อมูลพี่หาย"

      "เดาเอา  ก็เห็นพี่เคนบอกว่าพี่ดูเครียดๆที่ชื่อหายตอนคาบเช้า"น้องแพรวาตอบหน้าตาเฉยเหมือนเรื่องของผมเป็นการ์ตูนเล่มละสิบบาทที่เปิดหน้าสองหน้าก็เดาเรื่องได้หมดซะงั้น  "แล้วเป็นไงล่ะเครียดเหรอพี่  ให้แพรวาช่วยอะไรมั้ยคะ"

      "แพรวาจะช่วยอะไรพี่ได้"

      "ก็เล่ามาสิ...แพรวารู้นะว่าพี่แอบปิดอะไรแพรวาไว้อยู่  เรื่องที่เกิดกับพี่มันต้องมีอะไรไม่ธรรมดาแน่  เล่ามาให้หมดเลย"น้องแพรวาคะยั้นคะยอด้วยเสียงหวานๆทำให้ผมต้องจำใจเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง

      "เรื่องมันเป็นอย่างนี้...คือพี่โดนขโมยตัวตนไปน่ะ"ผมเล่าให้สาวแพรวาฟังแต่ดูเหมือนมันจะสั้นไปหน่อยเลยทำให้สาวน้อยหน้าหวานทำหน้างงๆ

      "เรื่องมันเกิดก่อนพี่โดนงูกัด2วันน่ะ  พี่ไปรดน้ำพวกต้นไม้ในกระถางหลังบ้านแล้วเจอคราบงูเข้าเลยเอาไปทิ้ง  แล้วคืนนั้นพี่ก็ฝันว่ามีงูมาขอชื่อพี่ไปเพื่อให้มันมีตัวตนขึ้นมาอีกครั้งแลกกับพลังอะไรบางอย่าง  คืนแรกพี่ฝันก็ไม่เชื่อหรอกจนเกินเรื่องๆนึงเข้าทำให้พี่เชื่อ  คืองูตัวนั้นบอกในฝันพี่ว่าพี่จะมีพลังเรียงตัวอักษรแล้วมันจะเป็นจริงตามต้องการ  อย่างถ้าอยากให้อากาศเป็นเครื่องบินก็ต้องสลับตัวอักษรให้เป็นคำว่าเครื่องบินหรือถ้าอยากให้แพรวารักพี่ก็สลับชื่อแพรวาเป็นคำว่ารักพี่อะไรอย่างเนี้ย"ผมยกตัวอย่างให้สาวน้อยฟังโดยที่อดหยอดนิดหยอดหน่อยไม่ได้  แพรวาอมยิ้มกับคำหยอดของผมแต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทางว่าจะเขินอะไรมากมายผมเลยปั้นเรื่องต่อ

      "เรื่องที่ทำให้พี่เชื่อคือ  พี่ลืมส่งการบ้านกับอาจารย์ดวงใจ  เด่นดี พี่เลยจะไปส่งการบ้านแต่อาจารย์ไม่รับแล้วพี่ก็เลยพูดไปว่าอยากให้อาจารย์ "ใจดี" ช่วยรับงานพี่ด้วย...แพรวาก็รู้ว่าอาจารย์เขาเป๊ะขนาดไหนแต่กลับรับงานพี่เฉยเลยเพราะพี่ดันเอาชื่อกับนามสกุลอาจารย์มาเรียงกันเป็นคำว่าใจดีแล้วพูดออกไป

      "หลังจากนั้นพี่กลับบ้านไปนอนก็ฝันอีกเลยลองยอมตกลงกับข้อเสนอของไอ้งูตัวนั้น  คราวนี้พี่รับปากมันว่าจะยกชื่อให้ถ้ามันทำให้พี่มีผู้หญิงพาไปส่งที่บ้าน...ก็เหนิงนั่นแหละที่พาพี่ไปส่งที่บ้านในคืนต่อมาแถมมีคุณอเล็กซ่าติดรถมาอีกคนด้วย  พอคราวนี้ยังไม่นอนก็ได้ยินเสียงทวงสัญญาจากไอ้งูนั่น  พอพี่บอกยกชื่อให้มันก็ออกมาจากไหนไม่รู้ฉกเข้าคอพี่จนล้มแล้วหายไปเลย  หลังจากนั้นพี่ก็เหมือนไม่มีตัวตนแบบนี้แหละ...ไม่รู้จะแก้ยังไงดี"ผมแถไปอย่างนั้นเพราะไม่อยากเล่าเรื่องจริงให้ฟังว่าผมกับไอ้งูบ้านั่นทำข้อตกลงอะไรกันไว้จริงๆก่อนที่มันจะแย่งตัวตนผมไปแต่ดูเหมือนน้องแพรวาจะไม่เชื่อเท่าไหร่นัก

      "พี่แต่งเรื่องโม่รึเปล่าเนี่ย"

      "อ้าว  หาว่าพี่โกหกซะงั้น  จะให้พี่พิสูจน์ก็ได้นะแพรวา"

      "ก็ลองดูสิ"น้องแพรวาท้าทาย  หันมองรอบห้องอัดเปล่าๆก่อนจะหยิบกล่องสำลีเปล่าข้างโต๊ะมายื่นให้ผม "เอ้า! เปลี่ยนมันให้เป็นอะไรก็ได้ดูสิแพรวาถึงจะเชื่อ"

      ผมหยิบกล่องสำลีมาถือ  ตั้งใจมองมันสักพักก็มีตัวอักษรลอยขึ้นมาเหนือกล่องเป็นคำว่า  กล่องใส่สำลี  ผมลองคิดเรียงคำไม่นานก็พูดออกมาจนได้ "กองสำลี"  พอพูดถ้อยคำบนกล่องก็หลอมละลายลงเคลือบตัวกล่อง  กล่องใส่สำลีเปล่าๆในมือพลันเปลี่ยนเป็นกองสำลีหนานุ่มขนาดย่อมๆในมือแทน

      "เฮ่ย!! จริงเหรอเนี่ย"แพรวาอุทานตกใจหยิบสำลีก้องมามองดูใกล้ๆ "อย่างนี้พี่ก็เหมือนพ่อมดเลยอ่ะดิ"

      "ไอ้เหมือนน่ะก็คงพอได้แต่...พี่เพิ่งมารู้เร็วๆนี้เองว่าชื่อที่งูมันขโมยไปเปรียบเหมือนตัวตน  พอพี่ไม่มีตัวตนมันก็เลยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมานี่แหละ  แพรวาพอจะช่วยพี่ได้มั้ย"

      "...ก็ไม่รู้ว่างูนั่นหน้าตาเป็นไงหรือว่าแพรวาจะช่วยอะไรพี่ได้บ้างนะแต่แพรวาจะช่วยเต็มที่  ว่าแต่พี่ไม่บอกเรื่องนี้กับคนอื่นล่ะจะได้ช่วยกัน"

      "อย่างนะ!!"ผมละล่ำละลักกลัวว่าถ้าต้องเล่าเรื่องโม้นี้ให้คนอื่นฟังอีกรอบมันจะไม่เหมือนเดิม "พี่เล่าให้เราฟังเพราะรู้ว่ายังไงพี่ก็ปิดเราไม่มิดหรอกแม่ประธานชมรมหนังสือพิมพ์"ผมเขกหัวสาวน้อยเบาๆทีนึงด้วยความหมั่นไส้ "แต่อย่าไปบอกใครเรื่องนี้นะ  นอกจากเขาจะไม่เชื่อแล้วพี่อาจโดนเพ่งเล็งด้วย  โอเคมั้ย"ผมถามเพื่อความมั่นใจ

      "ก็ได้  แพรวาจะเก็บความลับนี้เอาไว้  พี่เลือกถูกแล้วล่ะที่บอกเพราะถ้าแพรวารู้เองล่ะก็พี่จะโดนเอาไปพาดหัวข่าวของแพรวาแน่  ขอบคุณนะคะที่เชื่อใจแพรวา  มีอะไรก็คุยกันได้นะโดยเฉพาะเรื่องยัยมายด์น่ะ"แพรวาแซวผมยิ้มๆก่อนจะลุกออกไปจากห้องซะอย่างนั้นเล่นเอาผมงงเลยว่าแม่สาวคนนี้มาทำอะไรกันแน่  แต่พอผมได้ระบายกับใครสักคนอย่างนี้แล้วมันรู้สึกโล่งจริง  เหมือนได้ยกภูเขาออกจากอกยังไงอย่างนั้นเลยก็ว่าได้ "อ้อ!! แล้วก็มีอีกเรื่องที่แพรวาจะมาบอกพี่เพราะเห็นพี่กับช้าบ่อยๆ  ช่วงนี้มันมีข่าวแปลกๆว่ามีนักศึกษาเจอตัวอะไรสักอย่างก็ไม่รู้แล้วก็บ้าอาละวาดทำลายข้าวของไปทั่ว  เมื่อคืนก็เพิ่งมีนักศึกษาอาละวาดอีกคนเพิ่งส่งเข้าโรงพยาบาลไป  พี่ก็ระวังตัวหน่อยนะคะ  เห็นเขาลือกันว่าเป็นผีหรืออะไรทำนองนั้นแหละ  แพรวาก็ไม่ค่อยแน่ใจแต่ต้องระวังตัวเอาไว้หน่อยเหมือนกัน  กลับแล้วนะคะพี่คนไม่มีชื่อ ฮ่าๆๆ"ปิดท้ายสาวน้อยก็ยังแซวผมอีกจนได้





/>สำหรับการแก้ไขปรับปรุงนี้ผมจะค่อนข้างซีเรียสกับเรื่องชื่อตัวละครแล้วครับเพราะว่ากลัวจะไปผิดต่อข้อกำหนดพรบคอมเลยต้องแปลงชื่อไปให้เห็นว่าไม่เป็นคนเดิมและต้องขอบอกตรงนี้เลยว่าการแก้ไขครั้งนี้ผมจงใจยื้อเวลาแก้ด้วยเพื่อให้เอามาลงในวันที่  1 ก.พ. เพื่อให้บังคับใช้กฎของห้องได้อย่างพอดิบพอดีด้วย  จากนี้ขอเตือนว่า  ห้ามขอบคุณเปล่าแล้วนะครับ  ใครขอบคุณเฉยๆ  อีโมเปล่า  เม้นกวนประสาทผมจะแจ้งทางmodให้จัดการและจะเลื่อนเวลาลงงานไปด้วยอย่างไม่มีกำหนด  ส่วนหนึ่งเพราะผมทั้งรับงานนอกทั้งเรียนทั้งทำโปรเจ็บแล้วยังมาเขียนนิยายอีกแต่ต้องมาเจออะไรที่ไม่ได้ช่วยเป็นกำลังใจเลยก็ออกจะหงุดหงิดอยู่เหมือนกัน  ทั้งนี้ต้องขออภัยคนที่ตอบมาดีๆ ณ ที่นี้ด้วยครับ 

สำหรังงานในตอนหน้าผมไม่รู้ว่าจะได้ลงอีกเมื่อไหร่เพราะอย่างที่บอกครับทั้งโปรเจ็คทั้งรับงานนอกมาทำด้วยช่วงนี้เลยไม่ค่อยว่างจริงๆต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย  ในบทต่อไปผมจะพยายามลงให้เร็วที่สุดเท่าที่โอกาสจะอำนวยนะครับ  แค่นี้ก่อนดีกว่า  อย่าลืมเม้นเนื้อหาข้างในเรื่องนะอย่าขออ่านก่อนล่ะ ย้ำๆ 5555

--------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนต่อไป

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

ขอบคุณครับ

มาซะดึกเลยนะครับ 555 ตอนนี้ก็ยังสนุกเหมือนเดิมครับ เริ่มเข้าเนื้อเรื่องจริงๆละครับ หวังว่าจะเจอเซอร์ไพรส์อีกเยอะๆเลยครับ

ยิ่งมาก็ยิ่งลุ้นขึ้นเรื่อยๆ สนุกมากครับ ขอบคุณ

อ่านแล้วชอบทุกตอนเลยครับ

สวย ดุ จริงๆ น้องเหนิง 5555 ขอบคุณไรเตอร์ครับผม

คิดถึงจริงๆ ขอบคุณนะครับที่มาต่อ เห็นหายไปนานเลยนะครับท่าน

... ตกลงเก็บ a กับ ก ไปแล้ว หรือมีตัวอื่นอีกเนี่ย ต้องไปย้อนอ่านอีกรอบ
ขอบคุณครับ

อย่างงี้ต้องจัดเหนิงให้หนักจนยอมให้หาคนมาแบ่งเบาภาระ 555

ขอบคุณครับ

สงสารน้องเหนิงแสนโหดครับ

หายไปนานเลย ขอบคูณนะครับ นี้มาย้อนดูตอนก่อนถึงมาอ่าน จำเรื่องไม่ค่อยได้สงสัยเริ่มแก่แล้ว 

ยาวดีแล้วครับ ตอนนี้ดูตัวละครเยอะดี ขอให้โชคดีกับโปรเจ็คจบนะครับ

เจอสาวเหนิงเข้าไป กลายเป็นลูกแมวเชียวนะ ห้า ห้า

คอมเม้นก่อนอ่าน !!

จากการที่ได้ติดตามเรื่องนี้มา นับว่าเป็นอีกเรื่องที่ชวนติดตามว่าจะดำเนินไปยังไง ตัวอักษรแต่ละตัวจะมีที่มาจากไหน น่าสนใจดีครับ

กำลังจะเสร็จกับแม่สาวฝรั่งอยู่แล้วแต่โดนขัดจังหวะ เซ็งเลย