"ท่านผู้เฒ่า ท่านรู้จักสำนักเทพกระบี่หรือไม่" หวังปี้ถาม
   "ทางนู้นแน่ะ พ้นนาของข้าไปก็ถึงแล้ว" ชายชราที่ทำนาอยู่ตอบ
   
   ในที่สุดก็มาถึงสำนักเทพกระบี่ เป็นจวนใหญ่ดูโอ่อ่านัก
   ทว่ากลับแต่งผ้าขาวเสียโดยรอบ
   ดรุณีน้อยนั่งคอตกอยู่หน้าสำนัก หวังปี้เดินเข้าไปหาแลกระทำคารวะ

   "แม่นาง ที่นี่ใช่สำนักเทพกระบี่หรือไม่"
   "ใช่แล้ว" นางตอบห้วน ๆ
   "ข้ามาเพื่อแสวงหาเทพกระบี่หลิวปิง"
   "ข้าทราบ ทุกผู้ที่มาที่นี่ล้วนแสวงหาความรู้ของบิดา" นางตอบ "ทว่าท่านมิเห็นหรือ ผ้าขาวไว้ทุกข์ยังมิได้เก็บเลย บิดาข้าถึงแก่กรรมแล้ว พึ่งทำพิธีฝังศพเสียเมื่อวานนี้เอง เหล่าศิษย์ของท่านต่างก็แยกย้ายกลับภูมิลำเนาหมดสิ้น"
   "ข้าเสียใจด้วย แม่นาง" หวังปี้น้อมศีรษะ "ข้ามิรู้ว่าบิดาท่านมีอันเป็นไป แลไม่ทราบว่าสำนักไว้อาลัยให้แก่ผู้ใด"
   "สำนักใดกันเล่า" นางถามเศร้า ๆ "ไม่มีเทพกระบี่ ย่อมไม่มีสำนักเทพกระบี่"
   "แล้วตัวท่านเล่า" หวังปี้ถาม
   ดรุณีน้อยผงะ "ข้าหรือ........ข้า............ข้าเป็นเพียงบุตรสาวเทพกระบี่ หาใช่ตัวเทพกระบี่ไม่ ข้ามิคู่ควรสืบทอดสำนักดอก"
   "แต่ข้าเห็นท่านมีกระบี่" หวังปี้ชี้ไปที่กระบี่เก่าปอนในฝักซอมซ่อที่นางพกแนบกาย "แลแม่นางยังมีหยาดเหงื่อบนใบหน้า ข้าเล็งเห็นว่าท่านเพิ่งฝึกกระบี่มาใช่หรือไม่"
   "ท่านสายตาเฉียบคมนัก" นางว่า "มาเถิด ท่านอุตส่าห์เดินทางมาไกล รองเท้าแลขากางเกงสึกหรอนัก หากข้าไม่ต้อนรับย่อมนับว่าเป็นเจ้าบ้านที่เลวทรามนัก"
   นางฉวยคว้ากระบี่ที่ข้างกายแล้วเดินนำพาหวังปี้เข้าในสำนัก มันอดสังเกตไม่ได้ว่าท่าทีของนางยามจับถือกระบี่นั่นมั่นคงเข้มแข็งนักแม้นว่ายามปกตินางจะดูเป็นเพียงดรุณีน้อยที่อ่อนหวานแลเศร้าสร้อย
   "ขออภัยเถิด แม่นาง ข้ายังมิทราบชื่อของท่านเลย" หวังปี้บอกเมื่อนางยกน้ำชามารินให้
   "หลิวอัง ธิดาเทพกระบี่หลิวปิง" นางตอบ "แล้วท่านเล่า"
   "หวังปี้ นามกำเนิดว่าหวังอี้ บิดาข้าเคยเป็นนายอำเภอรับใช้ราชสำนัก ทว่าท่านถูกโจรร้ายนามหวังฟันเจ้าฆ่าตายอย่างเหี้ยมโหด บัดนี้โจรนั้นยึดครองเมืองแลย่ำยีผู้คนตามอำเภอใจ"
   "ท่านจึงคิดมาร่ำเรียนวิชากับบิดา เพื่อล้างแค้นหวังฟันเจ้าผู้นี้เช่นนั้นหรือ"
   "หามิได้" หวังปี้บอก "แม่นางหลิวอัง ท่านเคยได้ยินชื่อธิดาบุปผาเซียวเฟยซิงหรือไม่"
   "ย่อมเคย ชื่อของนางกระเดื่องเลื่องลือนัก หลายคนยกย่องว่าฝีมือทัดเทียมบิดาข้าทั้งที่นางยังเยาว์วัยนัก อายุอ่อนกว่าตัวข้าเสียอีก" หลิวอังตอบ "ท่านเอ่ยถึงนางทำไมเล่า"
   "เซียวเฟยซิงพ่ายแพ้ต่อหวังฟันเจ้าแทบเอาชีวิตไม่รอด" หวังปี้บอก "ข้าประสงค์รวบรวมเหล่าผู้กล้า ช่วยกันพิทักษ์คุณธรรม ร่วมกันปราบโจรร้ายผู้นี้ให้สิ้นซาก"
   นางก้มหน้า "หากบิดายังอยู่ คงยินดีและเต็มใจช่วยท่านเป็นแน่ ท่านชอบพิทักษ์ธรรมนัก อีกยังพยายามแสวงหาคู่มือที่สู้กับท่านได้สมน้ำสมเนื้อ หากได้ยินว่ามีมารร้ายเอาชนะธิดาบุปผาได้ ท่านต้องคว้ากระบี่ออกไปสู้ด้วยตัวท่านเองเป็นแน่"
   "บิดาท่านคงเป็นยอดบุรุษเป็นแน่แท้" หวังปี้บอก
   "บิดาเป็นยอดบุรุษ" นางตอบ "แลข้าเป็นมิได้เพียงหนึ่งในสิบของท่าน"
   "ไยแม่นางพูดจาดูถูกตนเองเช่นนั้นเล่า" หวังปี้ถาม "ยามเดินเข้ามา ท่าทางท่านกุมกระบี่ดูทะมัดทะแมงนัก ท่านต้องเป็นมือกระบี่เยี่ยมยุทธไม่ต่างจากบิดาเป็นแน่"
   "มิมีผู้ใดเคยกล่าวเช่นนั้นกับข้ามาก่อน......." นางกระพริบตา ดูประหลาดใจแลตื้นตันนักทว่าเพียงครู่เดียวกลับหดหู่ลงอีกครั้ง "ทว่าท่านหาได้รู้อะไรเรื่องกระบี่ไม่ จะรู้เรื่องข้าแลฝีมือกระบี่ได้เยี่ยงไรเล่า"
   หวังปี้ลุกขึ้นยืน ร่ายข้อความที่มันจำได้จากตำราที่เฒ่าลามกเคยให้มันอ่าน "ร้อยวันฝึกดาบ พันวันฝึกหอก หมื่นวันฝึกกระบี่ แต่หากหวังเชี่ยวชาญเพลงกระบี่ต้องฝึกฝนชั่วชีวิต แม่นางหลิวอัง ตัวข้าแม้นมิเคยฝึกกระบี่ก็มีความนับถือเป็นล้นพ้นแก่ผู้ที่อุทิศชีวิตฝึกฝนกระบี่"
   หลิวอังก้มหน้าซ่อนใบหน้าที่แดงฉาน โชคดีนักที่หวังปี้มิได้หันกลับไปมอง
   "แม่นางหลิวอัง โปรดช่วยเหลือข้าเถิด"
   นางลุกขึ้นยืน หยิบกระบี่ที่วางลงข้างกายขึ้นมา อีกครั้งที่หวังปี้สัมผัสได้ว่านางเปลี่ยนไปแทบจะเป็นคนละคน
   "ศิษย์บิดาข้าล้วนจากไปหมดสิ้น สำนักเทพกระบี่ไม่มีแล้ว ข้าจะออกท่องยุทธภพ ฝึกฝนฝีมือ จนกว่าผู้คนจะกล่าวขวัญถึงข้าว่าเป็นเทพกระบี่ หาใช่เพียงธิดาเทพกระบี่ไม่" รอยยิ้มน้อย ๆ ปรากฎขึ้นบนใบหน้านาง "หวังปี้ ประมือกับข้าเถิด"
   "แม่นาง........."
   "หากท่านชนะ ข้าจะเดินทางไปกับท่าน จะช่วยท่านอย่างสุดความสามารถปราบโจรชั่วที่สังหารบิดาท่าน ท่านจะตกลงหรือไม่"
   หวังปี้ลังเล มันสัมผัสได้ว่าดรุณีน้อยตรงหน้าไม่ใช่คนที่มันจะเอาชนะได้ง่าย ๆ เช่นขอทานเฒ่า
   "หวังปี้ฝีมือน้อยนัก แม่นางโปรดออมมือ"
   หลิวอังหัวเราะเสียงใสดุจระฆังแก้วกังวาน "ชาวยุทธหาได้รู้จักคำว่าออมมือไม่ ยามประมือล้วนแล้วแต่สู้จนสุดฝีมือ ข้าอยากจะรู้ว่าฝีมือผู้ที่ข้าอาจร่วมทางด้วยจะเป็นเยี่ยงไร"
   นางไม่พูดต่อ กระชากกระบี่เล่มเก่าโทรมออกจากฝัก
   เพล้ง!!!! หวังอี้ปัดป้องทันเวลาพอดี หากช้ากว่านี้เพียงชั่วครู่กระบี่นั้นคงแทงทะลุอกของมันแล้ว
   ใช่ หลิวอังไม่ได้ออมมือกับมันจริง ๆ!
   สามกระบี่ทิ่มแทงจากซ้าย หกกระบี่ทิ่มแทงจากขวาแลอีกหนึ่งท่วงท่าคล้ายว่าจะพุ่งลงมาจากด้านบน ทั้งสิบกระบวนท่าราวกับจะจู่โจมในเสี้ยววินาทีเดียวกัน หวังอี้ตาลีตาเหลือกปัดป้อง
   นี่นางไม่เชื่อมั่นในฝีมือตนเอง มองว่าตนเองอ่อนด้อย ทว่ากลับแข็งแกร่งเพียงนี้เชียวหรือ!?!
   เพียงสิบสองกระบวนท่าหวังปี้ก็ถอยกรูด หอบตัวโยน รู้สึกราวกับรอดตายเฉียดฉิวสักสิบครั้งแล้ว
   "ตลอดชีวิตข้าทุ่มเทให้กับกระบี่" นางรำพึง "ความหวังเดียวคือเป็นเทพกระบี่เช่นบิดา ทว่าข้าฝึกเช่นใดก็เป็นเพียงเงา ฝึกเช่นใดก็เป็นเพียงทายาท ฝึกเท่าใดผู้คนก็บอกว่าข้าเป็นเพียงธิดาของเทพกระบี่"
   หวังปี้หน้าซีด สัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่นางเผลอตัวปล่อยออกมาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ
   ฝ่ามือเบิกธรณีซัดออกไปทว่านางเบี่ยงตัวหลบง่ายดายนัก กระบี่ต่อมาเฉียดลำคอมันเพียงนิด
   ด้วยความยาวของกระบี่ หวังปี้มิอาจเข้าระยะใกล้แลจู่โจมนางด้วยวิชาที่มันถนัดได้เลย อย่าว่าแต่ดัชนีทิ่มถ้ำ แค่ยื่นมือออกไปจากตัวมันนิดหนึ่งก็คงถูกฟันแขนขาดแล้ว เมื่อเห็นมันไม่อาจตอบโต้นางจึงเข้าหาพร้อมเงื้อง่ากระบี่อีกครั้ง
   มันซัดฝ่ามือเบิกธรณีออกไปอีกฝ่ามือหนึ่ง วิชานี้นั้นมีลักษณะพิเศษคือแฝงเร้นด้วยลมปราณหมุนวน ที่ถึงแม้ศตรูจะหลบหลีกหรือปัดป้องพลังหลักของฝ่ามือได้ แต่พลังแฝงนี้ก็ยังพุ่งตรงไปฉีกทึ้งจนเสื้อผ้าอาภรณ์ขาดออกจากกายจนหมดสิ้นอยู่ดี หวังปี้หวังว่าเมื่อนางสูญเสียเสื้อผ้าจะเกิดอาการเขินอายเปิดโอกาสให้มันคว้าชัยได้ ฝ่ามือที่แล้วนั้นมันใช้ตอนนางยังอยู่ไกลนัก จึงไม่อาจฉีกทึ้งเสื้อผ้านางได้ตามที่มันหวัง แต่ครั้งนี้มันรอจนนางเคลื่อนเข้าโจมจ้วงแทงใส่มันแล้วจึงซัดฝ่ามือ
   ทว่าหลิวอังวาดกระบี่ทีเดียวก็ทลายไม่ใช่แค่พลังหลักแต่ลมปราณแฝงเร้นในฝ่ามือจนหมดสิ้น เสื้อผ้าของนางไม่แม้แต่เกิดรอยยับ
    "วิทยายุทธ์นั้นแบ่งได้หลัก ๆ เป็นสองประเภท คือวิชามือเปล่าแลวิชาอาวุธ วิชาอาวุธนั้นได้เปรียบด้วยความยาวของอาวุธ ทว่ากลับมีจุดอ่อน ไม่ว่าจะแข็งแกร่งเพียงใดสุดท้ายอาวุธย่อมเป็นเพียงไม้ ศิลาแลโลหะ ความแกร่งของมันก็ได้เพียงความแกร่งของไม้ ศิลาแลโลหะ ทว่ากายเนื้อของมนุษย์แข็งแกร่งได้ไม่มีขีดจำกัด ขอเพียงเจ้าฝึกฝนให้จงหนักแลชาญฉลาดในการต่อสู้"
   คำสอนนี้ใช้ได้ดียิ่งยามสู้กับขอทานเฒ่า ทว่ากับหลิวอังกระบี่ของนางเปรียบเสมือนส่วนหนึ่งของร่างกายนาง ปัดป้องกระบี่ทีหนึ่งมันไม่ได้รู้สึกเหมือนปัดป้องโลหะเลย กลับเหมือนเป็นพลังลมปราณที่แกร่งกล้าแลบริสุทธิ์เข้มแข็งนักเข้าปะทะกับตัวมัน
   หลิวอังรุกไล่ฝ่ายเดียวอีกห้ากระบวนท่า ทำเอาหวังปี้เหนื่อยหอบเหงื่อโทรมกาย หากยังเป็นแบบนี้มันต้องแพ้แน่ แต่จะแพ้เร็วแค่ไหนและแพ้ยับเยินแค่ไหน
   "ไม่มีทางเลือก ข้าคงต้องใช้อาวุธแล้วสินะ" หวังอี้รำพึง
   หลิวอังโถมเข้ามาอีกหนึ่งเพลงกระบี่ ทว่าหวังอี้ถือโอกาสใช้ฝ่ามือเบิกธรณีซัดจนนางถอยไปได้ เมื่อแยกจากนางได้มันก็รีบแก้กางเกงลง หลับตาครู่หนึ่งคิดถึงไช่อี้เหนียงแลเซียวเฟยซิง
   แท่งทวนเนื้อของมันกลับขยายตัวแข็งใหญ่
   "กรี๊ดดดดดดด หวังปี้ ท่านทำอันใด" หลิวอังร้อง ดูราวกับสติของนางจะหลุดออกจากสมาธิของมือกระบี่ไปชั่วครู่
   หวังปี้ไม่ตอบ แต่ทะยานเข้าหานาง ฟาดทวนเนื้อเข้าใส่ นางยกกระบี่ขึ้นรับ เสียงทวนเนื้อกระทบกระบี่ดังลั่นก้องบริเวณ
   นี่เป็นอีกหนึ่งวิชาที่เฮี๊ยงกวยหลี่สอนให้หวังปี้ ลมปราณที่ไหลเวียนในโลหิตนั้นเข้มแข็งนัก แลยามเมื่อแท่งทวนเนื้อเปี่ยมล้นด้วยเลือดที่ไหลเวียน ย่อมรองรับพลังลมปราณได้มากกว่าอวัยวะอื่นใด ใช้แทนอาวุธในยามยากได้
   กระบี่กระทบปะทะทวนเนื้อสามสี่ครั้ง คราวนี้หลิวอังมิใช่ผู้รุกไล่อยู่ฝ่ายเดียวแล้ว ทวนเนื้อของหวังปี้ปาดป่ายทิ่มแทงซ้ายทีขวาที หลายครั้งจวนเจียนจะแตะต้องร่างนางได้ ทว่าหลิวอังเองก็เชี่ยวชาญเพลงกระบี่ยิ่ง ปัดป้องแลฟาดหันกลับได้รุนแรงไม่แพ้กัน
         
   เคร้งงงงงง!!!
   ผ่านไปสิบห้ากระบวนท่าหลิวอังก็ตระหนักรู้ว่าทวนเนื้อของหวังปี้อยู่ต่ำนักแลไม่สามารถยืดยาวถึงด้านบนได้ นางจึงเริ่มจู่โจมจากมุมสูงมากขึ้น ทว่าหวังปี้ก็กระโดนตีลังกาเอามือยืนต่างเท้า ทวนเนื้อฟาดใส่รุนแรงจนกระบี่แทบหลุดจากมือนางอีกทั้งยังปาดป่ายผ่านแก้มเนียนของนางไปเพียงเส้นยาแดง
   ฉับ!!!!!!!
   หวังปี้ดีใจได้เสี้ยววินาทีเดียวกระบี่ของนางก็ฟาดลงสุดแรงบนทวนเนื้อ เหล็กกล้าแนบชิดติดเนื้อหนังท่อนลำใหญ่ ทั้งนางและมันต่างก็โถมกำลังยุทธใส่กันสุดความสามารถ พลังลมปราณฟาดหัดใส่กันจนต้นไม้รอบลานกระลองพริ้วไหว
   ฉับบบบบ
   "อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
   หลิวอังเป็นฝ่ายได้ชัย กระบี่เฉือนทะลุหนังของทวนเนื้อเข้าไป  หวังปี้ร้องโหยหวนล้มลงไปกองที่พื้น มือกุมที่ของรัก
    

กลัวแพ้ยังไง ก็ไม่กล้าใช้ของรักของหวงไปรับกระบี่อย่างนี้แน่ครับ หวังปี้ นายแน่จริงๆ
แม่นางน้อยด้อยประสบกาม​ ดีที่เธอไม่ถามว่า​ทำไม​เลือดของท่านเป็นสีขาว​ 555

หวังปี้นายแน่มากที่กล้าใช้อาวุธลับของตัวเองต่อสู้

สุดยอดวิชา

ทวนสั้นอันตรายกว่ากระบี่อีกหรือนี่

เจอกระบี่ประจำตัวเข้าให้ เป็นอาวุธลับที่สุดยอดไปเลย

  เอ็งใช้งานผิดประเภท

ทีหลัง หวังปี้ใช้อาวุธอย่างอื่นเถอะ เสียดายหวาดเสียว 555

เป็นวิชาที่พิสดารนัก ดีที่ไม่โดนกระบี่ฟันจนขาด

จิตใจท่านจอมยุมธ์ช่างหาญกล้า เอาตรงนนั้นไปรับกระบี่ ไม่กลัวเมียไม่ได้ใช่เลยหรือ

เหนือจิตนาการไปแล้วครับ เอาทวนเนื้อไปฟาดฟันกับกระบี่

มิได้กลัวทวนเนื้อขาดเลย  ขอคารวะ

หวาดเสียวยิ่งนัก

หวาดเสียวจริงๆ เล่นเอาทวนเนื้อของหวังปี้เสียหายแน่ๆ

เอ่อ แข็งแกร่งปานนั้น สุดยอด

เจออาวุธอันนี้เข้าไป หวาดเสียวกว่าตอนลุงขอทานโดนบีบไข่อีก