ตอนที่สองครับ มาเร็วหน่อยเนื่องจากพึ่งเคยใช้เว็บนี้ผมเลยอยากจะลองระบบซ่อนข้อความ หลังจากนี้จะได้ใช้ในตอนต่อ ๆ ไป

---------------------------------------------------------
ตอนที่ 2 การยอมรับของเชียนเย่หยิงเอ๋อร์

     "เหอะ เรื่องขนาดยังไม่ร้ายแรงเท่าการหลั่งเร็วของมัน จะว่าไป ครั้งที่ข้ามาถึงมนฑลอุดรและพบกับหยุนเช่อในอาณาจักรเหมันต์บูรพา พวกเราฝึกคู่ร่วมกันเป็นครั้งแรก ข้าเริ่มสังเกตตั้งแต่ตอนนั้น เมื่อมันฉีกอาภรณ์ข้าออกเป็นชิ้น ๆ จดจ้องร่างเปลือยข้าด้วยสายตาหยาบโลน แต่เพียงอึดใจที่มันสอดใส่เข้ามา ข้ายังไม่ทันร้องครางจนสุดเสียง ความเจ็บปวดจากการเสียพรหมจรรย์ยังไม่ทันทุเลา หยุนเช่อก็เสร็จสมอารมณ์หมายแล้ว พอมาคิดดูอย่างถี่ถ้วน ปัญหาการหลั่งเร็วต้องเป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้หยุนเช่อชอบให้คนรักหลับนอนกับชายอื่น"

     "โอ้ เจ้ายังจำอาณาจักรเหมันต์บูรพาอันเล็กจ้อยได้... ดูท่าเจ้าจะชอบที่ที่ได้ลงเอยกับหยุนเช่อเป็นครั้งแรกมาก"

     ระหว่างกล่าวคำ นิ้วงามของฉืออู่เหยาที่สัมผัสผมของเชียนเย่หยิงเอ๋อร์ก็ค่อย ๆ เคลื่อนลงอย่างช้า ๆ จากนั้นวางลงบนทรวงอกแสนอวบอิ่ม ส่วนมืออีกข้างที่ยังจับอยู่บนชุดก็จัดแจงดึงกระโปรงยาวขึ้นโดยที่เจ้าของไม่ทันตั้งตัว นางสอดนิ้วผ่านชุดชั้นในเพื่อลูบไล้ส่วนสงวนอันเป็นที่ต้องห้ามของเชียนเย่หยิงเอ๋อร์โดยตรง

     "เห็นทีสายตาข้าจะมองไม่ผิด ระหว่างที่เจ้าแอบมองเชื้อบุรุษที่ไหลลงจากหว่างขาข้า...เจ้าเองก็บังเกิดความหวาบหวามเช่นกัน...ตรงนี้แฉะหมดแล้ว"

     ฉืออู๋เหยายกมือที่พึ่งสอดเข้าไปในชุดชั้นในฝ่ายตรงข้ามออกมา และยื่นออกไปต่อหน้าเชียนเย่หยิงเอ๋อร์เพื่อให้นางเห็นว่าน้ำใสหนืดที่หลั่งออกมาจากร่องลับเจ้าตัวทำเอามือของฉืออู๋เหยาเปียกชุ่มไปหมด

     "แน่นอน ข้าไม่เคยคิดสิ่งได้ผิดพลาด ไม่เพียงแต่เจ้าจะไม่คัดค้านการกระทำนี้แต่ลึก ๆ ยังยินยอมพร้อมใจและเพลิดเพลินไปกับมัน... อืม~~~~ ยอดเยี่ยม สตรีที่งดงามเช่นเจ้ากระทั่งน้ำรักก็ยังหอมหวาน"

     ครั้นกล่าวจบ ฉืออู๋เหยาก็เลียมือของตัวเองที่แปดเปื้อนน้ำรักของเชียนเย่หยิงเอ๋อร์ด้วยลิ้นของนาง

     "อย่าบังอาจดูแคลนข้า เจ้าควรดูตัวเองเสีย เพียงไม่นานหลังจากหลับนอนกับไส้เดือนตัวน้อยของหยุนเช่อที่หลั่งเร็วปานนั้น เจ้ากลับกลายเป็นคณิกาชั้นต่ำและพ่นแต่วาจาหยาบคาย ไม่เหลือเคล้าราชินีปีศาจอันสูงส่งที่ทุกคนนับถือแม้แต่น้อย"

     "ฮิฮิ ไม่ว่าจะลงเอยเช่นไร... ข้าก็ยังเป็นข้าคนเดิม เพียงเปลี่ยนกลายเป็นแบบที่หยุนเช่อชอบ อีกทั้งเจ้ายังกล่าวผิดไป ข้าหาใช่คณิกาไม่ โสเภณีขายเรือนร่างเพื่อแลกเงิน แต่ข้าหลับนอนกับผู้อื่นโดยไม่มีข้อแลกเปลี่ยน มันต่างกันสิ้นเชิง"

     "เหอะ"

     เชียนเย่หยิงเอ๋อร์พ่นลมออกมา ความหน้าหนาของฉืออู๋เหยาเกือบจะทัดเทียมหยุนเช่อไปแล้ว

     "...ช้าก่อน หากเจ้าพึ่งบอกข้าเป็นคนแรก ภายหลังเจ้าก็จะบอกผู้หญิงคนอื่นของหยุนเช่อในเรื่องความชอบ 'พิเศษ' ของมันเช่นกัน?"

     ก่อนที่เชียนเย่หยิงเอ๋อร์จะพูดจบ ฉืออู่เหยาก็จู่โจมจุดอ่อนไหวของเชียนเย่หยิงเอ๋อร์อีกครั้งด้วยมือที่พึ่งเลียจนสะอาด แต่หนนี้ไม่ใช้แค่การลูบคลำ นางสอดนิ้วที่ขาวเรียวดุจเทียนไขของตนเข้าสู่ร่องลับอันตีบแคบของเชียนเย่หยิงเอ๋อร์จนสุดโคน
 
     "ถูกต้อง ในฐานะจักรพรรดินี ข้าได้ยอมสละร่างกายส่วนตัวเพื่อความโปรดปรานของฝ่าบาทแล้ว ข้าจะปล่อยให้นางสนมคนอื่นถูกหมางเหมินให้เหี่ยวเฉาตามลำพังได้ยังไง หยุนเช่อมีภรรยาตั้งมากมาย ก็ควรแจกจ่ายออกไปให้ทั่วถึงสักหน่อย อย่างน้อยหนึ่งคนต้องร่วมรักกับบุรุษมากกว่าหนึ่งพันจึงจะใช้ได้"

     "เจ้า...อยากตายรึไง? แม้มันจะเป็นสิ่งที่หยุนเช่อต้องการ แต่มู่เซวียนหยินผู้นั้นย่อมปฏิเสธและค้านหัวชนฝา ส่วนจ้าวพิภพแดนประกายแสง อย่าว่าตัวแต่เจ้า ต่อให้หยุนเช่อเป็นคนร้องขอ ให้นางเปลื้องผ้าและเปิดเผยต่อผู้คนในแดนเทพ นางคงจะไม่ยินยอม  ยิ่งไปกว่านั้น...ยังมีหมาป่าสวรรค์น้อย ถ้านางรู้เข้า นางจะฆ่าเจ้าทันที"

     "ฮิฮิ ตั้งแต่เริ่มช่วยหยุนเช่อข้าก็วางแผนถึงอนาคตแล้ว ไม่ต้องกังวลไป เมื่อข้าตัดสินใจลงมือ ย่อมมีวิธีจัดการให้เกิดผล"

     ฉืออู๋เหยาเผยรอยยิ้มลี้ลับ แต่จังหวะที่นางสอดนิ้วเข้าไปในโพรงสวาทของเชียนเย่หยิงเอ๋อร์ นางกลับสัมผัสได้ถึงชั้นเยื้อบางอย่าง ร่างงามพลันตัวแข็งไปชั่วครู่ ทว่าก่อนที่ฉืออู่เหยากำลังจะถาม
 
     "อืม...ข้ารู้ว่าเจ้าอยากถูกอะไร...แกนหยินของข้า...มันยังมีอยู่...อ่า...แต่เหลืออีกไม่มากแล้ว ด้วยขนาดของหยุนเช่อมันไม่อาจทำลายได้หมด"
 
     ถูกต้อง สิ่งที่ฉืออู่เหยาจับได้คือสัมผัสของเยื่อพรหมจรรย์ แต่เป็นอย่างที่เชียนเย่หยิงเอ๋อร์บอกไป มันเหลือแค่ไม่กี่ส่วนเท่านั้น ฉืออู่เหยายิ้มอีกครั้ง เป็นเช่นนี้เอง สามีของเธอบกพร่องในด้านนี้อย่างที่สุด กระทั่งตัวของฉืออู่เหยาเองมันก็ไม่สามารถเจาะเยื่อพรหมจรรย์ได้ทั้งหมด ฉืออู่เหยาจำเลือดที่ไหลตอนนางทำกับ "คนคนนั้น" ได้ เดิมทีนางคิดว่าเครื่องเพศตนฉีกขาดจึงมีเลือดออก แต่ตอนนี้นางรู้แล้วว่าเยื่อพรหมจรรย์ของนางอาจคล้ายคลึงกับเชียนเย่หยิงเอ๋อร์ในเวลา ความบริสุทธิ์ไม่ถูกทำลายอย่างสมบูรณ์ ฉะนั้นถ้ามองในแง่หนึ่ง "คนคนนั้น" ย่อมถือได้ว่าเป็นครั้งแรกของนางเช่นกัน

     ทันใดนั้นเชียนเย่หยิงเอ๋อร์ก็ตัวสั่นเล็กน้อยจากน้ำมือของฉืออู่เหยา แต่นางยังคงมองเธออย่างสงสัย

     "แล้ววิธีการที่เจ้าพูดถึงคืออะไร?"

     "เจ้าลืมไปแล้วหรือ?

     วิชาดับวิญญาณของฉืออู่เหยาสามารถสิงหรือช่วงชิงดวงวิญญาณของคนอื่นได้โดยไม่รู้ตัว แต่อย่างมากที่สุดมันสามารถเห็นสิ่งที่พวกเขาเห็นและรู้สึกสิ่งที่พวกเขารู้สึกเท่านั้น ไม่ต้องพูดถึงการควบคุมแต่อย่างใด

     เมื่อเห็นเชียนเย่หยิงเอ๋อร์ยังดูสับสน ฉืออู่เหยาจึงพูดต่อ

     "ข้ารู้ว่าเจ้าสงสัยอะไร แน่นอนข้าไม่อาจทำเช่นนั้นได้เมื่อสองสามเดือนก่อน แต่หลังจากข้าผสานกายกับหยุนเช่อ พลังของเทพอสูรในร่างของมันได้ปลุกจิตวิญญาณมารของข้าให้ตื่นขึ้น ขีดจำกัดในการครอบงำวิญญาณเพิ่มขึ้นเป็นสิบคนในเวลาเดียวกัน และยังปลุกความสามารถในการควบคุมจิตใจอีกด้วย"

     "ควบคุม...จิตใจ?"

     "ถูกต้อง แต่ถึงจะเรียกว่าการควบคุม แต่มันก็เป็นเพียงคำชี้นำที่ถูกปลูกฝังอยู่ในจิตสำนึก... ตัวอย่างเช่น หากหมาป่าสวรรค์น้อยต้องมอบความบริสุทธิ์ให้กับคนแปลกหน้า ต่อให้หยุนเช่อจะเกลี้ยกล่อมขนาดไหน มันย่อมเป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าข้าทิ้งคำชี้นำไว้ในใจของนาง มันก็จะเป็นไปได้"

     หลังจากที่ฉืออู่เหยาสะกิดจุดที่ไวต่อสัมผัสของเชียนเย่หยิงเอ๋อร์ เชียนเย่หยิงเอ๋อร์ก็กรีดร้องทันทีพร้อมทรุดตัวลงกับพื้นด้วยขาที่อ่อนปวกเปียก

     "ฮี่ฮี่ เป็นยังไง? เจ้าอยากกลายเป็นสตรีที่แม้แต่คณิกาก็ไม่กล้าเปรียบเทียบบ้างรึไม่?"

     ฉืออู่เหยาจ้องไปที่เชียนเย่หยิงเอ๋อร์ที่ยังนั่งปวกเปียกอยู่บนพื้น

     "ฮ่า...ฮ่าฮ่า...ฮ่า...ฉืออู๋เหยา...เจ้านี่มันเหลือเกินจริงๆ...แต่อย่างที่ข้าเคยพูดไว้...ไม่ว่าหยุนเช่อจะเป็นยังไง ข้าก็จะยืนหยัดเคียงข้างมันไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ หากมันต้องการให้ฆ่าตาย ข้าก็จะตาย และบัดนี้เมื่อมันต้องการให้ข้าเป็นผู้หญิงชั้นต่ำและมากราคะ ข้าก็จะไม่ปฏิเสธ!!"

     เชียนเย่หยิงเอ๋อรพูดอย่างหนักแน่นหลังจากฟื้นตัวจากจุดสุดยอด

     "ฮิฮิ นั่นเป็นคำตอบที่ดี แต่เจ้ารู้ว่าลมปากมันไม่เพียงพอที่จะเชื่อถือ... ใช่ไหม?"

     ฉีหวู่เหยาจงใจแตะหน้าท้องที่ยื่นออกมาเล็กน้อยของตัวเองเนื่องจากมันอัดแน่นไปด้วยน้ำของบุรุษ แต่เพราะมันไหลออกมามากมายระหว่างคุย ท้องน้อยจึงไม่ยื่นออกมาใหญ่โตเหมือนคราแรกอีก ก่อนหยิบศิลาบันทึกภาพออกมาและเริ่มใช้งาน

     "นี่เจ้า!"

     เชียนเย่หยิงเอ๋อร์ผู้ชาญฉลาดรับรู้ได้ในทันทีว่าฉืออู่เหยามีจุดประสงค์ใด นางพยุงร่างกายที่อ่อนแรงเล็กน้อยจากการถึงจุดสุดยอดขึ้น และค่อยๆ ขยับใบหน้างามล้ำเข้าไปอยู่ใต้ร่างของฉืออู่เหยา โดยสองตาประสานกับกลีบเนื้อของฉืออู่เหยาที่อ้าออกเล็กน้อยเล็กน้อย




-------------------------------------------------------