เรื่องนี้ วางโครงเรื่องเอง แล้วให้ ChatGPT แต่ง มี 12 ตอน

---

บทที่ 2 — คนไข้ตอนตีสาม

แสงไฟในห้องฉุกเฉินสว่างจ้าเกินความเคยชินของร่างกายที่เพิ่งเสร็จสิ้นจากการช่วยตัวเองไปไม่ถึงยี่สิบนาที "แป้ง" ยกหลังมือซับเหงื่อที่หน้าผากเมื่อเสียงฝีเท้าวิ่งพาคนเจ็บมาถึง เตียงเข็นพุ่งเข้ามาพร้อมเสียงแพทย์เวรตะโกนรัว

"ชาย! อายุประมาณสามสิบ ถูกชนขณะข้ามถนน! กระดูกไหปลาร้าหัก! ขาซ้ายร้าว! ต้องเตรียมเข้าห้องผ่าตัดด่วน!"

แป้งก้าวเข้ามาประจำที่อย่างมืออาชีพ เตรียมอุปกรณ์ทันที แต่สายตาเธอกลับสะดุดในวินาทีที่ได้เห็นใบหน้าของคนไข้เต็มๆ

หล่อ...หล่อฉิบหาย

ผิวเข้มแบบชายใต้ รูปร่างสูงใหญ่แม้ตอนนอนอยู่ สีหน้าแม้จะซีดเซียวเพราะเสียเลือด แต่โครงหน้าเป็นเหลี่ยมเข้มคมจนน่าหลงใหล ปากหนาเป็นเส้นสวย มีหนวดสั้นๆที่คาง ร่างกายเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนแต่ยังเผยกล้ามท้องเป็นลอนชัดเจนใต้เสื้อยืดที่ถูกตัดออก

"ช่วยถอดกางเกงคนไข้ด้วยครับ จะล้างแผลที่ต้นขาและเตรียมผ่าตัด!" แพทย์สั่ง

"ค่ะ..." แป้งตอบเสียงแผ่ว มือรีบจัดการปลดตะขอกางเกงยีนส์เลอะเลือดออกอย่างคล่องแคล่ว

แต่เมื่อรูดซิปลง...

เธอกลืนน้ำลายดัง อึก

เนื้อผ้าบ็อกเซอร์ที่เปื้อนเลือดซึมบางๆ ตึงแน่นปูดออกมาจากกลางลำตัวคนไข้จนเห็นได้ชัด—แม้จะอยู่ในภาวะบาดเจ็บแต่ไอ้นั่น...กระดอเขาใหญ่มาก

ผ้าปูดขึ้นราวกับลูกมะม่วงน้ำดอกไม้ แน่นจนแทบทะลุเนื้อผ้าออกมาได้ทุกเมื่อ กล้ามท้องล่างที่ตัดกับแผงลอนแน่นๆนำสายตาเธอพุ่งตรงไปที่กลางลำตัวโดยไม่รู้ตัว

เธอแทบหายใจไม่ออก...หัวใจเต้นตึกตัก มือสั่นตอนดึงบ็อกเซอร์ลงเพื่อเช็ดทำความสะอาด

แล้วมันก็หลุดออกมา...

"อึ่ก..." เธอเสียงสะอื้นในลำคอเบาๆ ท่อนลำแข็งครึ่งๆกลางๆ แม้จะไม่ได้ตื่นเต็มที่แต่ก็ยาว หนา ดำแดง ปลายบานเงาวับ หัวเงี่ยงโผล่พ้นหนังหุ้มแค่ครึ่ง มองแล้วทั้งอยากกลืนทั้งอยากลูบด้วยมือเปล่า

เธอกัดฟันแน่น รีบก้มลงใช้ผ้าชุบน้ำยาฆ่าเชื้อเช็ดตามซอกขา เบี่ยงมือเลี่ยงหัวลำอย่างตั้งใจ...แต่ยิ่งเลี่ยงยิ่งรู้สึกอยากสัมผัส

กลิ่นสบู่ น้ำยาฆ่าเชื้อ และเหงื่ออ่อนๆของร่างชายแปลกหน้ารวมกันจนเกิดกลิ่นฟีโรโมนที่ทำให้ขาทั้งสองข้างของแป้งสั่นระริก หัวนมภายใต้บราเต้นตุ้บๆ ท้องน้อยปวดหนึบอีกครั้ง

"ใจเย็นๆ แค่คนไข้...แค่ล้างแผล..." เธอพึมพำกับตัวเองแต่เสียงสั่นหนักขึ้นทุกวินาที

เมื่อเสร็จขั้นตอน เธอรีบดึงผ้าห่มขึ้นคลุมทั้งลำตัวเขาอย่างเร็ว สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง พยายามดึงสติกลับมา

แต่มันไม่ทันแล้ว...

ความร้อนซัดพุ่งขึ้นสมอง ความหื่นพวยพุ่งจนลืมอาการเมื่อครู่ไปหมด เธอเดินเร็วกลับไปที่ห้องพักพยาบาล กดล็อกประตูทันทีที่ปิดสนิท


"แค่เห็น...ยังเงี่ยนขนาดนี้..." เธอพูดกับตัวเองเบาๆ หลับตาแน่น รอยยิ้มบางผุดขึ้นที่มุมปาก

เธอเริ่มคิดแล้วว่า...

ถ้าเขาฟื้น...แล้วมองเธอด้วยสายตาแบบนั้น...

จะยอมให้ดูแลแบบ "พิเศษ" ไหม?